Hey allemaal!

Heel erg bedankt voor het reviewen! Het maakt me echt super blij dat er mensen zijn die m'n verhaal lezen, en het ook LEUK vinden...Bedankt glimlacht verlegen

Vier

Er gaat niets boven het terugkeren naar een plaats die hetzelfde is gebleven, om vervolgens te ontdekken hoe je zelf bent veranderd.

Halverwege de nacht werd Julie gillend wakker. Ze had een nachtmerries gehad en was verre van relaxed. Een geruststellende stem naast haar had haar wat gekalmeerd. En na een tijdje was Julie weer in een onrustige slaap gevallen.

De volgende ochtend was Julie dit alweer vergeten. Ze werd vroeg wakker, en voelde een comfortabel en veilig gewicht op haar zij en maag. Jack had zijn arm helemaal om haar heen geslagen en haar vrij dicht naar zich toe getrokken, zijn borst lag bijna tegen haar rug.

Julie genoot even van dit gevoel. Toen bedacht ze dat ze maar beter niet aan het verlangen dicht bij Jack te zijn toe te geven; binnenkort zouden ze in Tortuga zijn, en dat was ze gedwongen Jack achter te laten. Ze kon niet van hem verwachten dat hij nog langer voor haar zou zorgen.

Toen pas viel het Julie op dat ze een nieuw shirt aan had, en niet die ene die kapot was gerukt door een van de crewmembers. Dat betekende dus dat Jack haar een ander aan had gedaan in haar slaap...En wie weet wat hij nog meer had gedaan...

Julie besloot meteen dat dit onzin was, en vond dat ze Jack maar wat meer moest vertrouwen. Dit bracht haar gedachten meteen weer terug op het afscheid dat eraan zat te komen.

Julie fronste, draaide zich om en keek naar Jacks gezicht, die duidelijk diep in slaap was. Ze nam zich voor Jack nog goed te bestuderen, zodat ze hem in ieder geval altijd zou blijven herinneren. Hij was zeker een van de meest aparte (zo niet dé apartste) menen die Julie had ontmoet.

Julie sloot haar ogen even, en dwong zichzelf niet meer aan de excentrieke Kapitein te denken, de Kapitein die maar een paar centimeter van haar af lag. Alleen was dat nogal onmogelijk.

"Luv, waar maak je je zo druk om, zo vroeg in de ochtend?"

Julie opende meteen verschrikt haar ogen, en staarde in twee chocolade bruine bollen, die haar zo intens aankeken dat Julie het gevoel had dat hij precies haar gedachten kon lezen. Ze keek dan ook weg, ze was niet meer in staat Jack recht aan te kijken.

Jacks plagende houding veranderde meteen in een serieuzere, en hij bracht zijn hand onder haar kin, en duwde die wat omhoog, zodat Julie gedwongen was hem aan te kijken.

"Luv, waar maak je je zo druk om," herhaalde Jack.

"Het...is niets Jack, echt waar," antwoordde Julie met een lichte aarzeling in haar stem. "Laat...me maar los Jack," antwoordde Julie zachtjes, terwijl ze voorzichtig Jacks hand van haar gezicht losmaakte.

Julie sloeg de deken van zich af en klom uit bed. Zonder zich om te draaien liep ze de cabin uit, en liet een verbaasde Jack achter.

Julie stormde het dek op, en ging bij de reling staan. Ze keek uit over de zonsopgang. Een bleek randje boven een donkerblauwe zee. Wolkenflarden werden verlicht door het licht, en er was ook nog wat paars in de hemel.

Julie zuchtte, maar werd toen opgeschrikt door twee handen op haar schouders. Ze sprong op, maakte zich klaar om van zich af te slaan, daaide zich om en-

Julie keek in het vriendelijke gezicht van Gibbs.

"Raak me niet aan," gilde Julie nog, maar besloot toen om wat rustiger te doen. Gibbs keek Julie wat gekwetst aan.

"Rustig lass," zei hij, terwijl hij Julie geruststellend aankeek. "Ik zal je met geen haar krenken. Ik ben niet als die... Ze zijn al gestraft door Jack. Hij mompelde iets over martelingen in de cellen van de Pearl. "Hij was razend, geloof me. En Jack is niet vaak kwaad." Gibbs sprak het laatste grimmig uit, alsof hij het zich maar al te goed herinnerde

"Dus," begon Gibbs, op een ander onderwerp overstappend. Hij kon niet weten dat dat al even pijnlijk was. "Heb jet een beetje naar je zin op The Pearl?"

Julie keek Gibbs lichtelijk gekweld aan, en besloot te antwoorden naar waarheid.

"Ja heel erg! Ik hou van de zee, en van schepen, maar The Pearl is absoluut de mooiste van allemaal. Niets vergeleken met (...)."

"Oh, jij was lid van de crew van (...)," vroeg Gibbs zowel verbaasd als nieuwsgierig. "Berucht pirates-schip that is!"

Julie voelde zich even trots, tot ze zich herinnerde dat haar schip niet meer bestond.

"That was, Gibbs. That was," antwoordde Julie zachtjes. "Ze is gezonken..."

Gibbs keek Julie geschokt aan, en antwoordde terwijl hij voorzichtig een arm om haar heen sloeg: "Ah, dat spijt me voor je lass. Wat voor rang had je op het schip?"

"Ik was first mate, maar ik wil het er verder niet over hebben..." antwoordde Julie aarzelend. Gibbs maakte een bewonderend geluidje, en haalde z'n arm van Julie's schouders.

"Ah lass, als je maarw eet dat je altijd welkom bent op The Pearl. Ik kan dat natuurlijk niet echt zeggen, ik ben niet haar Kapitein, that's Jack. Maar ik weet zeker dat hij het niet erg vind. He fancies ye, lass."

Julie werd helemaal warm vanbinnen, wilde een 'niet waar' stotteren en voelde haar wangen rood worden. Dit was allemaal niet besteed aan Gibbs, hij had zich al omgedraaid, en begon weer met z'n werk.

'Niet waar," mompelde ze daarom maar voor zichzelf, terwijl ze naar de zee staarde. Toch kon Julie het niet helpen dat een klein glimlachje haar mondhoeken omkrulde.

Julie besloot Jack te gaan vragen hoe lang het nog zou duren voordat The Pearl aan zou leggen in Tortuga – oftewel, hoe lang ze nog op The Pearl kon blijven. Ze liep naar Jacks quarters, klopte op te deur. Er kwam geen reactie.

"Ik ben het, Jack!"

Er was gerommel aan de andere kant van de deur en Jack opende het uiteindelijk. Hij had geen shirt aan.

Julie probeerde uit alle macht niet haar Jacks borstkas te staren, maar haar blik op z'n gezicht te houden. Jack leunde tegen de deurpost en zei: "En wat wil je van me luv...Ben je gekomen omdat je...wat meer...lichamelijk contact nodig hebt? Want dan ben je bij de juiste persoon, luv." Hij maakte een welcome- to – the – Caribbean – beweging.

Julie rolde met haar ogen alsin 'nee', maar kon het toch niet helpen dat haar blik even naar zijn borstkas flitste door de aparte beweging.

"Nee sorry, er is in iedergeval – behalve Anamaria – een vrouw die je charmes kan weerstaan," antwoordde Julie met een ondeugend glimlachje.

"Ah luv, maar je vind me charmant," antwoordde Jack met twee opgestoken wijsvingers. Hij trok een wenkbrauw op.

Julie besloot – heel strategisch – van onderwerp te veranderen.

"Jack, wanneer komen we aan in Tortuga?"

Jack keek Julie even aan, fronste, liep naar de tafel, pakte een kaart en keek er aandachtig naar. Toen antwoordde hij: "Over een uurtje luv, je kunt het al zien liggen, kijk." Hij wierp een arm om Julie's heupen, en duwde haar voorzichtig het dek op. Hij troonde haar naar het roer – de plek met het beste overzicht over het schip - en wees wat in de verte.

"Kijk luv, daar."

Julie zag – nog niet eens zo heel erg ver weg – een eilandje, waarop duidelijk een stadje te zien was.

Tortuga.

Julie was zowel blij als depri dat het eiland al zo dichtbij was, hoewel ze haar teleurstelling probeerde te verbergen voor Jack.

"Oh- dus jullie gaan me daar afzetten...Varen jullie meteen weer verder?"

Jacks hand om haar heupen kon het weer niet laten stil te blijven liggen en begon de huid van haar heupen te strelen.

Julie legde haar hand op de zijne haar heup om te zorgen dat zijn hand ophield met de beweging. Ze had besloten dat het beter was Jack op een afstandje te houden, zodat het niet zo pijnlijk zou zijn als ze hem moest laten gaan.

Julie wist dat Jack fronste toen hij antwoordde: "Nee luv, ik heb wat zaken te regelen in Tortuga. Je bent dus nog niet helemaal van me af."

Julie grinnikte even. Jack pakte haar hand die op haar heup lag en bracht het naar zijn mond. Hij kuste het als een echte gentleman en zei: "Milady," voordat hij haar weer losliet en naar zijn cabin liep.

Een uur later stond Julie op de kade van Tortuga. Dit was de eerste keer sinds een hele lange tijd dat ze weer op het land was. Julie keek even rond, maar haar blik bleef meteen hangen op de rug van Jack. Hij liep over de kade met dat typische loopje van hem, terwijl hij lichtelijk met z'n heupen zwaaide. Apart maar o zo sexy. Jack stopte en draaide zich om, met een vinger omhoog en riep: "Oy luv, ga je mee naar het meest geweldige stadje van the whole Caribbean?" Hij trok een wenkbrauw op, terwijl hij op een kakkerige manier z'n arm aanbood.

Julie lachte terwijl ze een paar stappen naar voren deed, en Jacks arm 'aannam'.

"Graag, Milord," antwoordde Julie met het beste Koningin- Beatrix – accent dat ze uit haar keel kon krijgen (ja, inclusief de –r-).

Julie keek rond terwijl zij en Jack door de steegjes liepen. De straten waren ranzig, druk, maar toch super gezellig. Links en rechts waren dronken mannen, hoeren met te dikke lage plamuur op hun gezicht, vele bedelende mannen en ook nog wat redelijk 'normale' mensen. Over waar Julie keek waren kroegen, met erboven woonhuizen van de eigenaars.

Julie zag dat Jack, naast haar, genietend rond zat te kijken naar zijn favoriete stadje, met een soort trots glanzend in z'n ogen, alsof hij persoonlijk verantwoordelijk was voor de gezellig sfeer die in de straten hing.

Jack draaide zijn hoofd om en zag dat Julie naar hem keek.

"Enjoyin' the view, luv," vroeg hij met een brede grijns op z'n gezicht.

"Nah, eigenlijk niet Jack. Kijk-"zei ze terwijl ze wees naar iets achter Jacks hoofd. "Daar is The Faithfull Bride!"

Blij dat ze zich op deze manier uit de situatie had kunnen redden liet Julie zich voorzichtig naar de ingang van de taverne duwen – Jack had Julie's arm weer losgelaten en zijn hand rustte nu weer op zijn favoriete plek, haar heup.

"Luv, ik ben nog niet helemaal klaar met je," zei Jack met een warme, suggestieve stem. Julie's hartslag ging meteen omhoog door deze opmerking en ze deed de grootste moeite rustig te blijven. Ze keek Jack aan, en het viel haar meteen op hoe geweldig hij eruitzag in het gedimde kaarslicht van de kroeg. Hij staarde Julie diep in haar ogen, de zijne leken zwart door het beperkte licht en zijn dreadlocks vielen op zo'n bepaalde manier die hem heel aantrekkelijk maakte. Ineens scheen Jack heel erg dichtbij en Julie kon niets anders doen dan terug staren naar Jack.

Langzaam zorgde Julie voor wat meer ruimte tussen haar en Jack en ze keek even weg. Dit is niet het moment om toe te gaan geven Julie, zei ze in gedachten beschuldigend tegen zichzelf. Je hebt het zo lang volgehouden om Jacks charmes te weerstaan, nu moet je sterk zijn. Dapper keek ze Jack weer aan, die er iets minder zelfverzekerd uitzag dan net, maar toch goed was hersteld van Julie's woordenloze afwijzing.

"Je krijgt in ieder geval een keer rum van me luv," zei Jack met een geamuseerd toontje, duidelijk weer vervallen in zijn gewone gedrag. "Ik zou betalen om jou een keer dronken te zien. En aangezien je duidelijk een kater had toen ik je oppikte op The Pearl, moet dat niet al te moeilijk zijn!'

Jack grinnikte toen hij Julie's verontwaardigde blik zag en ze antwoordde nijdig: "We'll see, Captain."

Vele mokken rum later zaten Jack en Julie aan een afgelegen tafeltje in the Bride, met als enige verlichtig een kaars op de tafel. Julie voelde zich al slaperig worden, een rozig gevoel trok door haar hele lichaam. Ze leunde met haar ellebogen op tafel, en haar hoofd rustte op haar vuisten. Ze keek naar Jack, die bezig wat zijn 7e mok rum achterover te slaan. Zijn Adamsappel ging op en neer terwijl hij slikte, en Julie betrapte zichzelf op een oh-wat-heeft-Jack-een-sexy-keel-gedachte.

Jack had al minstens 4 keer geprobeerd het verhaal hoe-hij-ooit-hoofd-van-een-stam-was-geworden te vertellen.

Julie grinnikte even om de man voor haar, zich afvragend hoe hij in vredesnaam zo as geworden zoals hij nu was. Jack zette zijn mok neer en keek Julie aan met een opgetrokken wenkbrauw.

"Vertel me eens wat zo grappig is, luv," vroeg hij geïnteresseerd terwijl hij grijnsde.

"Nou...eigenlijk...," mompelde Julie, terwijl ze zo druk bezig was met het bedenken van een goed antwoord dat ze vergat zichzelf uit te schelden omdat ze stotterde. Toen besloot ze hem gewoon de waarheid te vertellen. "Je bent grappig Jack, zonder dat je het zelf weet!"

Jack keek een tiende seconde verbaasd, maar herstelde zich toen. "Jij dénkt dat ik dat niet weet luv... En ik ben nog veel meer dan alleen grappig..."

Dat was natuurlijk een inkoppertje, en Julie kon zichzelf wel een mep geven omdat ze Jack een kans had gegeven met haar te flirten. Nouja, zó erg vond ze het niet. Jack keek Julie aan met een alles-doorborende blik en Julie schuifelde een beetje heen en weer op haar stoel, haar hoofd nog steeds op haar vuisten leunend. De rum maakte haar reactievermogen laag en haar gezichtsveld werd wat wazig. Het was alsof er een waas in haar hoof hing waarbij het enige duidelijke dat aanwezig was Jacks ogen waren. Ze staarden diep in de hare en er was een bepaalde glans in te ontdekken die niet te plaatsen was. Het was geen lust, of een soort zieke hongerigheid, het was iets anders. Jack glimlachte op een manier waarop hij nog nooit had gedaan, het was bijna...waarderend.

Julie werd helemaal warm, en deed moeite om Jack aan te blijven kijken. Een blos trok over haar wangen en Jack keek er even naar.

Voordat hij er een opmerking over kon maken zei Julie: "Dankjewel Jack."

Jack fronste en keek Julie aan, "And why's that luv?"

"For just being you..."

Jack liep de Faithfull Bride uit. Hij sloeg zijn jas strak om zich heen. Het was koud en al laat, maar hij voelde zich totaal niet moe. In tegenstelling tot Julie, dacht Jack met een grijns. Hij had haar net naar een kamer boven de kroeg gebracht. Ze was duidelijk hartstikke dronken en kon nauwelijks meer op haar benen staan. Ze had dan ook niet geprotesteerd toen Jack haar op had getild, dicht tegen zich aan had getrokken en haar zo naar een bed had gedragen. Normaal gesproken deed ze dat wel, en hield ze het onafhankelijke – vrouw – imago hoog.

Jack grinnikte even terwijl hij voort stapte, denkend aan de vrouw in zo'n korte tijd zijn respect had gewonnen, en absoluut verdiend. Ze was een van die weinige vrouwen waarvan Jack vond dat je ze moest respecteren in plaats van proberen ze in je bed te sleuren. Niet dat hij het niet had geprobeerd...

Concentreer je Jack! Het is nu niet de tijd om aan haar te denken, je moet je focussen op de 'missie'. Dit bracht Jack weer terug bij de oorspronkelijke rede dat hij de kroeg zo laat – of vroeg – had verlaten. Hij had iets uit te zoeken.

Jack doorliep vele straten, kwam langs vele kroegen, arme sloebers en een paar eenzame voorbijgangers. Het werd alleen maar viezer des te verder hij het centrum van Tortuga uitliep, en hij begon zich redelijk ongemakkelijk te voelen. Jack duwde dit gevoel snel aan de kant en begon wat sneller door te lopen, hij wilde dit zo snel mogelijk opgelost hebben.

Jack duwde de deur open aan de rechterkant en liep naar binnen. De ruimte was zacht verlicht en heel erg rommelig. Een belletje rinkelde en een man die in de hoek zat in een schommelstoel schrok wakker.

"Kan een oude man niet meer rustig slapen? Die jeu - JACK!"

De oude man sprong op uit z'n stoel en liep op Jack af, en omhelsde hem als een verloren gewaande vriend. Jacks ogen werden groot – hij negeerde het gevoel dat z'n botten werden geplet – en klopte bij wijze van antwoord een beetje op de rug van de oude man.

De oude man nam wat afstand terwijl hij Jack nog steeds bij z'n armen vasthield en keek hem eens scherp aan.

"What's troubling ya?"

Jack zuchtte en keek de man voor hem nog eens goed aan: "Je kent me veel te goed, Mort," maar een glimlachje krulde zijn mondhoeken.

"Ik heb informatie nodig over een piratenschip, (...)," zei Jack, terwijl hij het logboek uit zij jas haalde.

Julie-xjes: Hey meid! heel erg bedankt voor je (zoals je zelf zei) panische reviews! Het maakt niet uit hoe panisch ze zijn, ik vind ze leuk!

misz-depp: Lo! Heel erg bedankt voor jouw reviews, je moet jouw verhaal héél snel updaten! bloost

MiR: Ook jij bedankt, Tim! EN over dat Í wish I was Jack,' zeg het tegen Julie. I'm sure she can do something about it... grijnst

Linda: Heh, er schijnen wel veel mensen zich te willen verplaatsten in dit verhaal, no? Ag, je kunt altijd in Word de woordvervanger gebruiken, en dan van alle 'Julie's 'Linda's maken! Maar bedankt voor je review!