Hey folks! Ik weet dat t ene beetje lag geleden is sinds ik heb geupdate kijkt schuldig, maar hier is Hoofdstuk Vijf! Een ding, ga NOOIT met een Halooween feestje naar het huis van je leraar...of misschien ook wel grinnikt....kuch Anyway! Ik wil een mailinglist opzetten, zodat ik je kan mailen als er een hoofdstuk is geupdate, hoef je niet steeds te kijken. Zet je e-mail adres in je review! En ja, review allemaal! :D Maak me blij!Happy verlaat Halloween!

Vijf

You don't know how much this hurt me...

Julie werd wakker toen het nog heel vroeg was. Licht scheen door de gescheurde gordijnen en ze schudde de deken van zich af. Het duurde even voordat ze besefte war ze was, namelijk in een kamer van The Faithfull Bride.

Een enorme hoofdpijn maakte zich meteen van haar meester en Julie liet zich weer in het kussen vallen. Dit herinnerde haar eraan waarom ze geen rum moest drinken, vreemd dat je dat altijd vergat als je een mok rum voor je neus kreeg.

Slaperig rekte Julie zich uit, en besloot zich aan te gaan kleden. Aan kleden? Maar wie heeft mij dan uitgekleed? JACK!

Julie trok snel een broek en een paar laarzen aan. Ze deed haar haar – zonder het uit te kammen – in een staart en liep zo de kamer uit, de trap af, naar de gelagkamer, waar al een paar mensen zaten. Een serveerster kwam naar haar toe en vroeg haar of ze wilde ontbijten. Julie – die een stervende honger had – stemde daar mee in, maar vroeg zich wel af hoe ze dat in vredesnaam ging betalen. Ze had namelijk helemaal geen geld, dat lag nu waarschijnlijk allemaal op de bodem van de Caribbean Sea.

De serveerster zette een homp brood, wat lauwe eieren en een mok rum voor Julie's neus en liep snel weg. Julie kreunde even toen ze naar de rum keek, maar dronk het toen toch op.

Ze hoestte alles weer uit toen achter haar een stem zei: "Je moet geen rum drinken als je een kater hebt, luv."

"Jack!" Julie zette hoestend haar mok neer en keek Jack kwaad aan. "Doe dat nóóit meer!"

Jack keek Julie aan met twinkelende ogen en antwoordde: "Ah luv, where would be the fun in that?"

Julie keek Jack vernietigend aan en antwoordde: "Ook goede morgen Jack! Ga zitten." Hij deed dat en plaatste zijn voeten op de tafel.

"En trouwens, wat kan jou dat schelen, of ik rum drink of niet," vroeg Julie met een opgetrokken wenkbrauw.

"Nou eigenlijk heel veel luv, jij kan me wat schelen. Ik geef om je, Julie," Jack keek heel serieus bij deze verklaring, en Julie bloosde lichtjes.

"Dus...je wéét dat drinken met een kater niet goed voor je is, no?"

"Hoe weet jij dat ik een kater heb," vroeg Julie achterdochtig.

"Nou luv, je was niet bepaald ' vrij van alcohol' toen ik je gisteravond naar bed bracht. Je wist nauwelijks waar je was. Je had je grijpgrage armpjes all around me en kon me duidelijk niet weerstaan." Jack grinnikte zelfvoldaan terwijl hij Julie uitdagend aankeek. "Ik wíst dat het leuk was je dronken te zien, weetje, dronken mensen geven nu eenmaal eerder toe aan hun...verlángens..."

Julie deed haar mond open, weer dicht, toen weer open en keek Jack ondertussen geschokt aan. "Niet wáár!"

"Hoe kun jij dat weten, jij was helemaal van de planeet," antwoordde Jack. "Niet dat ik het erg vond, quite nice experience in fact. Ik zou het alleen wel leuk vinden als je de volgende keer iets meer bij bewustzijn was."

Julie keek Jack nog steeds ongelovig aan, zich afvragend hoe ze in vredesnaam zo vroeg in de ochtend al in zo'n lastige situatie was beland. Toen pas kreeg ze in de gaten wat Jack net had gezegd. Hij vindt het leuk als ik mijn 'grijpgrage' armpjes all around him heb... Toen herinnerde ze zich weer dat ze bijna helemaal naakt had geslapen.

"Jack, ik heb nog een vraagje voor je. Hoe komt het dat ik alleen met een shirt in bed lag?" Voor het eerst dit gesprek keek Jack een beetje schuldig. Het was even een flits in z'n ogen, want diezelfde seconde was het weer voorbij.

"Nou luv, I can explain that one...Geloof me, ik heb niet aan je gezeten! Ik heb alleen...je laarzen en broek uitgedaan, das alles! Ik zweer 't!"

"Yeah, riiiiiiight," antwoordde Julie twijfelachtig en keek Jack nog eens goed aan. Die had zijn puppy-ogen-look weer opgezet en keek Julie smekend aan.

"Ah Jack,' antwoordde Julie grinnikend, niet in staat kwaad te kunnen blijven op Jack. Hij is zo schattig als hij dat doet! En hij weet het zelf maar al te goed! "Ik geloof je!"

Jacks puppy-ogen-look was meteen voorbij en hij keek Julie grijnzend aan: "Knew ye couldn't resist me, luv!"

Julie grinnikte om deze opmerking in plaats van te rollen met haar ogen. Toen besloot ze hem te vragen wat ze zich al afvroeg sinds ze wakker was geworden: "Jack, ga je vandaag weg uit Tortuga?"

Jack keek Julie aan met een brede grijns en antwoordde: "Aye luv!" Hij leek niet te kunnen wachten Tortuga te verlaten en Julie daarmee achter te laten. Julie voelde alsof iemand haar een stomp in haar maag had gegeven. Het scheen Jack duidelijk niet te kunnen schelen dat ze alleen achter bleef, en Julie keek dan ook snel naar beneden, bang om haar gekwetste blik aan Jack te laten zien. Zij had hem, ook al kende ze hem nog maar kort, beschouwd als een vriend. Jack scheen daar heel anders over te denken. En hoe zat dat dan met al dat geflirt? Had hij het alleen maar gedaan om Julie in zijn bed te krijgen, en haar de volgende ochtend te bedanken en vervolgens naar de volgende hoer te gaan die hij kon gebruiken? Hoe kon ik zo stom zijn...

Julie keek weer op met een trotse blik in haar ogen, haar kin iets hoger dan normaal. No way dat ze hem liet zien hoe erg ze gekwetst was door Jacks nonchalante houding.

"Dus...hoe laat vertrek je," vroeg Julie zakelijk, haar emoties zorgvuldig verbergend.

Jack scheen niets te merken van Julie's koele houding tegenover hem en antwoordde met al even vrolijke stem: "Zometeen luv, als jij klaar bent met ontbijten."

"Ik ben klaar," zei Julie. Hoewel haar bord nog helemaal vol was had ze ineens geen honger meer.

"Oke," antwoordde Jack, terwijl hij meteen opstond. Julie volgde hem door het stadje naar de kade. Het was nog aardig koud, maar het was wel duidelijk dat het een mooie dag zou worden. Na een paar minuten – zonder ook maar iets tegen elkaar te zeggen – kwamen Jack en Julie aan bij de haven. The Pearl was klaar voor vertrek. Jack draaide zich om naar Julie om afscheid te nemen.

"nou luv, dat was het dan."

Julie stak haar hand uit en Jack pakte die wat aarzelend aan.

Dit kan niet...het KAN nu niet zomaar voorbij zijn... Julie deed haar best Jacks hand niet fijn te knijpen, of een of andere stomme actie te begaan. Ze wilde Jack helemaal niet missen! Haar leven op The Pearl scheen het enige waardevolle in haar leven wat ze had, dat ging ze niet zomaar opgeven! Tja...maar Jack schijnt maar al te blij dat hij me kan lozen... Nou ja, ik kan hem op z'n minst bedanken. Voor het redden van m'n leven enzo...

"Jack...bedankt," mompelde Julie. Tot haar grootste verbazing trok Jack zijn hand heel snel naar zich toe, en sleurde Julie zo mee, zodat ze tegen zijn borstkas aanknalde. Snel wierp Jack een arm om haar heupen en trok Julie dicht tegen zich aan. Julie ademde snel – te snel – in door het onverwachte gevoel van Jacks borstkas tegen zich aan. Ze vroeg zich af of ze ooit wel zo dicht bij Jack was geweest. Maar nog meer vroeg ze zih af waar deze tot wel intieme omhelzing in een keer vandaan kwam. Jack wilde haar toch niet meer? Langzaam ontspande Julie toch maar wat, en wierp haar andere hand (die Jack dus niet vast had) om Jacks nek.

"Ik ga je missen luv," mompelde Jack met een schorre stem in Julie's haar. Julie werd voor de zoveelste keer deze 24 uur helemaal warm van binnen. Ze voelde zich zo op haar plek, met Jack zo dicht tegen haar aan. Ze wilde dat ze zo altijd kon blijven staan, en ze was Jacks lullige gedrag van net meteen weer vergeten.

Eigenlijk wilde ze meteen aan Jakc vragen – of smeken – of ze alsjeblieft met hem mee kon, maar haar trots verbood haar dat. Ze kon zichzelf redden, ze wist het zeker.

Veel te vroeg naar Julie's mening liet Jack haar weer los, en zonder zich verder om te keren liep Jack de loopplank van The Pearl op. Julie probeerde Jacks blik nog op te vangen, maar Jack scheen haar compleet te negeren.

Lang stond Julie nog op de kade, tot The Pearl helemaal door de horizon was opgeslokt.

Helemaal koud liep Julie terug naar Tortuga, op weg anar haar nieuwe leven. Ze rechtte haar rug, en bedacht dat ze meteen zou beginnen met het zoeken naar werk, want anders had ze geen geld om haar kamer in the Bride te betalen.

"Ik wou dat Jack me niet achter had gelaten," mompelde Julie, niet wetend dat ze daarmee de aandacht van een zekere oude man op zich vestegde.

"Lass, zei je daar Jack," vroeg de man, die zich op een paar meter afstand van Julie bevond.

Julie keek de man wrang aan, niet wetend wat ze met die vraag moest. Aarzelend gaf ze antwoord.

"Aye..."

"Jack...alsin Jack Sparrow?"

"Captain Jack Sparrow, aye," antwoordde Julie, nog steeds niet op haar gemak.

De man grijnsde breeduit, en kwam op Julie af, voordat hij haar omhelsde.

"Jij bent Jack's lass," riep de man uit, terwijl hij wat afstand nam. "Jack had gelijk, yer just as pretty as he said!"

Julie rolde met haar ogen, ze haatte het als mensen complimentjes maaktte over haar uiterlijk, voornamelijk omdat ze het zelf nooit geloofde. Toch voelde ze zich gevleid.

"What's yer name lass," vroeg de man terwijl hij Julie voorzichtig losliet en even kuchtte alsin 'sorry dat ik me even liet gaan'. "I'm Mort."

Julie wist niet zo goed wat ze met de man voor haar aanmoest, maar hoe dan ook, van de naam Mort werd ze weer wat vrolijker. Je kon namelijk niet echt stellen dat ze al te vrolijk was nadat Jack haar zo pijnlijk achter had gelaten.

"Ye must be Julie," voegde Mort toe aan z'n betoog.

"Hoe-hoe...weet je dat," stamelde Julie, Mort aankijkend met opengesperde mond en ogen.

"Well, Jack vertelde me hoe je eruit zag, hjij wilde namelijk dat ik een beetje op je zou letten terwijl hij weg is. Hij is namelijk met iets gevaarlijks bezig en daarom wilde hij niet dat je mee ging. Je gaat me toch niet vertellen dat ie je dat niet heeft verteld, no?"

Julie voelde zich vor de tweede keer sinds ze deze man had ontmoet ene stuk vrolijk worden en antwoordde: "Nee, dat heeft hij niet..."

Mort scheen niet echt geschokt toen hij antwoordde: "Denk dat ie je niet wil laten merken hoe leuk ie je vindt, lass. Maar hij heetf het beste met je voor! Kom maar met mij mee, je kunt voorlopig bij mij thuis slapen."

Zonder ene antwoord af te wachten draaide Mort zich om, en liep een straatje aan de rechterkant in. Julie volgde hem, gelukkiger dan ze in dagen was geweest.

-----

Julie stortte al haar spullen op een krakkemikkig bed met een haveloos dekentje. Ze zuchtte en veegde wat haar dat op haar voorhoofd plakte uit haar gezicht. Ze had zonet samen met Mort al haar spullen (niet dat het er zoveel waren) opgehaald vanuit de Bride – Mort had haar rekening betaald. Opzich was dat nog niet zo'n ramp, ware het niet dat Mort daarna ook nog naar de markt wilde (die maar eens in de maand in Tortuga was omdat iedereen leefde op rum) en daar flink had ingeslagen.

Mort, die vond dat Julie geen dames-behandeling nodig had, had Julie bijna alles laten dragen, en geloof me, dat was een heleboel.

Julie twijfelde serieus of ze wel een goede keuze had gemaakt om bij Mort in te trekken, afgezien van het feit dat ze geen geld had om ergens anders te wonen behalve op straat. Mort scheen er absoluut geen rekening mee te houden dat Julie ook een keer moe kon worden en was eigenlijk een sadistische slavendrijver. Het enige pluspunt aan de hele situatie was dat Mort net zulke mooie bruine ogen had als Jack, wat natuurlijk meteen de vraag naarboven bracht of Jack familie was van Mort.

Julie besloot een einde te maken haar zelfmedelijden-bui en liep de kamer uit, nadat ze had gecheckt of ze haar zwaard wel bij zich had. Ze riep naar Mort dat ze weg ging en sloot de deur van het huisje achter haar.

Julie stapte de straat op, en liep voor de tweede keer die dag naar de haven van Tortuga. Ze ging wat doen aan haar leven, ze ging werk zoeken op een ander piratenschip. Laat Mort lekker zelf z'n boodschappen dragen...dacht Julie grimmig.

Het eerste schip wat ze tegnkwam was bezig met het uitladen van het ruim. Piraten liepen op en af de loopplank met enorme kratten in hun armen. Er stond een belangrijk uitziend gozertje bij; hij had een hoed op die behangen was met onderscheidingen, een uitzonderlijk lelijk hoofd en een enorm liteken half over zijn ogen lopend.

"Wie is de Captain van dit schip," vroeg Julie zakelijk aan de man voor haar, terwijl ze probeerde een rilling te onderdrukken. Dit stond haar écht niet aan!

"That would be me...," antwoordde de man met een schorre stem.

"Euh...ahem...hebben jullie nog bemanning nodig? Ik bied me aan," vroeg Julie dan maar meteen.

De man bekeek haar van top tot teen en Julie had het naargeestige gevoel dat z'n harde grijze ogen dwars door haar kleding keken. Julie onderdrukte de neiging om mat een hand voor z'n gezicht te gaan zwaaien alsin 'kun je me niet even aankijken?'.

De man maakte een goedkeurend geluidje en besloot Julie weer aan te kijken.

"For such a pretty lass as yourself is altijd wel een plek, luv. Hoe heet je?"

"Julie."

"Ik ben Captain Campbell."

"Oke...wanneer vertrekken jullie weer," vroeg Julie zakelijk.

"Vanmiddag nog, luv...Dus schiet maar op..."

"Ik zal er zijn."

Met deze woorde draaide Julie zich om en liet een tevreden Kapitein achter.

Antwoord reviews:

Marjolein: Bedankt voor het lezen! Ik wil jouw verhala ook lezen, mail je me de link ene keer?

Linda: Hier is je uodate :D! En je mag Jack-opsessed zij hur! Happy verlaat Halloween!

Martijn: Ja, ik heb wel goede ideeen! YAY! Graag gedaan hur! Jij bedankt voor t lezen!

Julie: Je moet nog meer panische reviews schrijven, is leuk! EN jij moet ook veel schrijven! Thanks anyway!

Lisa: Bedankt voor t lezen! jij moet je verhaal ook SNEL weer updaten!