Hey allemaal! Voor deze keer zonder andere rotzooi, HOOFDSTUK 6! Have fun!

Zes

Where you are seems to be as far as an eternity...

Diezelfde dag nog, tegen het einde van de middag, was Julie weer op zee. Ze stond aan de reling, te kijken naar het steeds kleiner wordende Tortuga.

Ondanks het slechte afscheid met Mort voelde Julie zich fantastisch. Ze was weer op zee! Meer dan ooit was ze er van overtuigd dat dit was waar ze thuishoorde. Niet op een droog stukje land, wat trouwens best leuk was voor even, maar op een schip: met de horzion voor je, de wind in je rug, de zon boven je, en het dek onder je.

Julie grinnikte even om haar plotselinge filosofischheid en dacht nog even aan het afscheid met Mort.

"Niet gaan! Jack vermoordt me als hij hoort wat er is gebeurd! Je zult 'm nooit meer zien!" Door alle stress was hij vergeten te vragen op welk schip ze nu eigenlijk voer.

Julie was even verstijfd bij deze o-zo-ware opmerking van Mort. Waarchijnlijk zóú ze Jack nooit meer zien. Nou en, ik heb m'n leven, hij het zijne. Ik kan zonder hem! Ik heb mannen niet nodig in m'n leven. Julie rechtte haar rug, draaide weg van de reling, liep heelzelfverzekerd het dek over en- flikkerde.

Yeah right...Who was I kiddin'?

Julie hief haar hoofd op om op te staan maar zag in plaats van het glanzende dek een paar zwarte laarzen voor zich. Voor haar stond haar Kaptitein, zo pijnlijk groot boven haar op dit moment 'kleine' verschijning.

"Zo luv," begon hij te praten. Julie knassetande omdat hij haar 'luv' noemde. Ze besloot dat hem maar niet te melden, want voordat ze het wist werd ze achtergelaten, en misschien niet eens in de eerst volgende haven, dacht Julie grimmig.

"Ik zie dat je het dek gevonden hebt..." De man grinnikte even, voordat hij haar een hand aanbood zodat ze op kon staan. Julie weigerde die, stond zelf op, klopte haar kleren af en keek Campbell uitdagend aan.

Campbell kuchte even, keek dreigend terug en vroeg: "wat was je op je vorige schip, lass?"

"First-mate," antwoordde Julie met een soort trots in haar stem.

"Good," antwoordde Campbell met een sadadistische stem. "Je gaat het dek schrobben." Hij wachtte niet op een antwoord in de vorm van 'aye', maar liep meteen naar zijn quarters en sloeg de deuren achter zich dicht.

Julie gromde en liep met grote passen naar de kombuis, waar ze ongetwijfeld haar 'benodigdheden' kon vinden. Krijg je ervan als je je even niet gedraagd. Julie haatte geen enkele taak meer dan dek schrobben. Hell, wie niet?

Julie greep haar spullen bij elkaar, en begon woedend het dek te schrobben. De andere crewleden schenen totaal geen medelijden met haar te hebben maar floten naar haar terwijl ze sadistisch toekeken, alsof Julie de hoofdshow van het circus was. Ik ben nog nooit zó vernederd!

Julie's polsen schuurden over het dek, dat na een paat minuten flinke plekken opleverde. Ineens voelde Julie een enorme pijn in haar hand, werd haar pols bijna dubbelgeklapt. Een enorme laarsadruk stond op haar hand. Een piraat was 'perongeluk' over haar handen heen gelopen.

"Oh sorry luv," grinikkte hij ranzig naar haar, terwijl zijn blik heel ondiscreet over Julie's hele lichaam gleed. Vervolgens liep hij verder, een zwaar vernederde Julie achterlatend.

"Ik geef het toe, ik héb misschien een foutje gemaakt door Tortuga te verlaten..."
Na wat wel een eeuwigheid leek ging de bel voor het avondeten, en schoof Julie aan aan de enorme tafel in de eetzaal, samen met nog zo'n 25 à 30 andere crewmembers, wat veel te weing was zo'n groot schip als deze. Erover nadenkend wist Julie eigenlijk niet eens hoe dit schip heette.

Behalve haar zaten er geen andere vrouwen aan tafel, alleen maar ranzige piraten, geen een zo aantrekkelijk als Jack. Ze keken allemaal op dezlefde hongerige manier naar haar, en Julie had meteen falshbacks naar de bijna-verkrachtigs-scène op The Pearl. Als dat hier zou gebeuren was er geen Jack om haar te beschermen.

Het eten werd opgedient en Julie viel hongerig aan, dat dekschrobben had haar zeker wel doodop gemaakt! Een kom met waterige maar gloeiendhete soep werd opgediend en Julie goot alles naar binnen, zich niets aantrekkend van haar wegschroeiende keel (ook de enge stukjes in de soep goot ze zo naar binnen). Ze was zo aan het schrokken dat ze niet eens de moeite nam om haar pony van haar bezwete hoofd te vegen.

Binnen een minuut had Julie haar hele kom naar binnen gegoten, en ze pakte dan ook wat van de homp brood dat op tafel lag. Die soep had haar honger niet echt gestild.

Julie was zo druk aan het eten dat ze niet zag dat Campbell op een nogal ranzige manier naar haar staarde.

Toen werd de rum naarvoren gebracht en iedereen kreeg dan ook een volle mok. Julie had helemaal geen zin in rum, het deed haar verbazend veel aan Jack denken. Ze stond op, en liep de eetzaal uit, het dek op. Julie wilde nu vooral alleen zijn.

Buiten was de nacht al gevallen. Het was verbazend helder en duizenden sterren stonden glitterend aan de hemel. Het was windstil en er hing een mysterieus maar romantisch sfeertje in de lucht. Ik wou dat ik nu op het dek van The Pearl stond met Jack...

Julie was zo opgeslokt in haar gedachten dat ze niet merkte dat achter haar iemand dichterbijkwam. Een hand greep haar taille en Julie draaide zich geschokken om. Achter haar stond niemand anders dan Campbell, en hij scheen maar al te blij Julie alleen 'getroffen' te hebben. Hij zette zijn grote hoed met veren af en keek haar hongerig aan. Julie had niet het lef de hand van haar taille weg te trekken.

"Ye know, such a pretty lass as yourself moet niet rond lopen in piratenkleding. Je zou eigenlijk van die mooie jurken met korset moeten dragen, met vele mannen achter je aan die om je hand smeken!" Zijn hand gleed van haar taille omhoog, tot die rustte op haar gezicht. Langzaam streelde hij haar wang, en Julie had een blik van horror op haar gezicht, eenerzijnds door de ongewenste intimiteiten (als dat toen al bestond had ze hem aan kunnen klagen) van Campbells kant, anderzijds door het idee van een korset. Het Julie namelijk niet al te prettig als je longen samengeknepen werden om maar een beetje slanker te worden (en bovendien wist Julie maar al te goed dat ze geen korset nodig had om slank te zijn).

"Captain, ik ben geen meisje die de hele dag rond moet hangen in een residence, met mooie jurken, en tea-parties. Ik ben een piraat..." Campbells ogen dwaalden af naar beneden, en Julie voegde er wat harder aan toe: "and a bloody good one too!"

Campbell verstegde zijn aandacht weer op Julie's gezicht en een bepaalde grijns gleed over zijn gezicht.

"Ye can proove that als we de eerst volgende stad gaan plunderen luv," zei Cambell terwijl hij nog wat dichterbij kwam.

Precies op het moment dat hij zich vooroverboog om Julie te zoenen en Julie haar hand op hief om Campbell te slaan gingen de deuren naar de eetzaal open en kwamen de eerste dronken crewmembers het dek op.

Cambell liet Julie meteen los en nam een paar meter afstand.

"Mannen, willen jullie luv hier laten zien waar ze kan slapen? Maar...raak haar niet aan! Er zijn ander vrouwen om jullie van die behoefte te voorzien..." De manier waarop hij dat laatste toevoegde vond Julie maar niets.

Aarzelend stapte ze naarvoren en volgde de crewmembers via een trap benendendeks.

In een gedeelte van het ruim hingen 30 hangmatten, allemaal met rafelige dekens en een kussen erin. Vele hangmatten hingen vol met allemaal persoonlijke rotzooi, wat voornamelijk beston uit trofeeÑ'n van bezoeken aan hoeren in verschillende stadjes in te Caribbean. Wat zijn mannen toch sexistische honden! Sexueel gefrustreerd allemaal!

De crewmembers leidden Julie naar een lege hangmat en Julie stortte daar haar bezittingen (een geldbuidel met geld dat ze van Mort had gekregen, haar zwaard, haar bandana, een schoon shirt en een mooie keting die ze van The Pearl had gejat) erin. Ze had al die spullen de hele dag bij haar bedragen; aan haar riem en in de zakken van haar veel te grote broek.

Julie besloot maar meteen te gaan slapen, ze storte zichzelf ook in de hangmat, haar bezittingen wat uit de weg halend. Ze haalde de ketting die ze had gejat van de Pearl tevoorschijn. Hij was gemaakt van oudzilver, hij had een interessante vorm, aan de bovenkant liep hij toe, maar met een minder scherpe hoek dan aan de onderkant. De onderkant eindigde in een scherpe punt. In het midden van de hanger was een grote steen verwerkt, die donker blauw-groen gekleurd was, een kleur die mooi matchte bij Julie's ogen. De hanger hing aan een teer uitziende ketting.

Voorzichtig klemde Julie de ketting vast in haar hand, en ze kneep haar ogen samen, uit allemacht proberend niet te denken aan The Pearl. Maar het was la te laat. Beelden van Jack, Anamaria, Gibbs en The Pearl zelf schoten meteen voor haar ogen, en Julie deed de grootste moeite niet toe te geven aan haar bui van onmiddelijke wanhoop. De ervaringen van deze kleredag gingen door haar heen, en ze kon het niet helpen zichzelf te vervloeken omdat ze stom was geweest Tortuga en Mort te verlaten op zoke naar avontuur. Dat avontuur had ze, maar wat voor één!

Julie wikkelde haar rafelige dekentje strakker om zich heen, proberend zichzelf te beschermen tegen de crewmembers die misschien, net als hun Captain, zouden porberen om wat meer 'lichamelijk contact' te krijgen. Het verbaasde haar dat nog geen heen had geprobeerd Julie aan te raken.

Met al deze gedachten was het voor Julie onmogelijk in slaap te vallen. Voor sommige mensen was bewusteloos zijn een angst, op dot moment leek het Julie het heerlijkste wat haar kon overkomen. Even geen zorgen meer aan haar kop, geen wanhopige of verdrietige gedachtes, niet de intense ogen van Jack in haar gedachten...

Een traan rolde over Julie's gezicht voordat ze, uiteindelijk, in slaap viel.

-----

Ondanks dat The Black Pearl zich maar een paar mijl verop bevond van 'The Bloody Dagger in a Man's Head' voer The Pearl door dikke mist. Van de sterren die zo duidijk schenen toen Julie naar de hemel keek, was vanaf The Pearl niet te zien, en in plaats van het verre zicht dat Julie had gehad van Jack moeite om koers te houden.

The Captain van The Pearl stond achter het roer, om de paar minuten op zijn kompas kijkend. De meeste crewmembers lagen al in hun hangmatten, maar de enkele pechvogels die 'snachts door moesten werken waren nog druk in de weer.

Ondanks dit alles was er geen geluidje in de lucht, en die plotslinge mist maakte Jack eigenlijk een beetje nerveus, iets wat hem bijna nooit gebeurde.

De man die normaalgespoken in het kraaiennest zat was naar benden gestuurd; boven in het nest was zo'n dichte mist dat de man die daar stond helemaal niets kon zien. Bovendien was hij binnen een paar minuten doorweekt geweest. En dat kon Jack niet hebben, want als die crewmember ziek zou worden hadden ze er nog een minder, en er was al een tekort aan bemanning op The Pearl.

Ondanks, of beter gezecht dankzij, de legendarische (en vervloekte) status van The Pearl wilde geen enkele piraat er crewmember van zijn, hoewel ze absoluut niet weten wat ze missen, dacht Jack grimmig.

Jack had vanaf het eerste moment dat hij The Pearl had gezien al van het elegante schip gehouden, voor zover hij wist wat 'houden van' was. Het verhaal ging dat het schip al minstens een eeuw in het bezit was geweest van de meest roemruchtige piraten die er waren. De toen nog jonge Jack had zich meteen aangemeld als crewmember toen hij dit hoorde, vastbesloten zich te bewijzen als crewmember en, net als zijn grote voorbeelden, Captain te worden van The Pearl.

Na vele jaren van hard werken was hij first mate geworden, en a bloody good one too! Hij was niet de enige geweest, ook een zekere Barbossa was firstmate geweest van The Pearl. Het was niet gewoonlijk dat een kapitein twee firstmates had, maar Jacks kapitein was altijd al een vreemde vogel geweest (Jack zou verbaasd zijn hoeveel hij op hem leek), hoewel hij wel ongelofelijk intelligent was, en had er meer van dit soort gewoontes aan over gehouden.

Toen de toenamelige kapitein ouder werd voelde hij niet zoveel meer voor het leven op zee. Hij had de behoefte om zich weer op het rustige land te vestigen, samen met zijn vrouw (die hij al jaren had). Hij was dan ook een van de weinige piraten die vond dat vrouwen geen ongeluk brachten en die ook wist wat 'houden van' was. Hij had altijd zielsveel van zijn vrouw gehouden.

Behalve de pirate-skills had hij dan ook altijd geprobeerd Jack wat bij te brengen over houden van vrouwen: "Jack boy, op het moment dat je iemand tegenkomt waarvan je echt houdt zul je inzien wat een geweldige creatie vrouwen zijn. Dan realiseer je je dat je niet twintig of nog meer vrouwen nodig hebt om gelukkig zijn. Op het moment dat je die ene ontmoet weet je zeker dat je niet meer zonder haar kan leven. En dat jongen, dát is echte liefde." Hij had dit verhaal altijd afgesloten met een hoofdknik met gesloten ogen, zodat Jack altijd de tijd had om zijn blik van lichte spot te verbergen. Jack had dit verhaal altijd één groot lulverhaal gevonden en besloot altijd voor zichzelf dat hij een charmeur was, iemand die van vrouwen hield. Van álle vrouwen, en niet een in het speciaal.

Dit was dan ook het enige punt waarop Jack zijn kapitiein niet helemaal serieus nam, maar verder was hij Jacks grote voorbeeld. Het was dan ook niet verwonderlijk dat na het terugtrekken van de oude kapitein Jack werd gekozen als plaatsvervanger.

Barbossa was daar natuurlijk niet blij mee geweest, sterker nog, hij zag groen van jaloezie (al was hij natuurlijk wel zo slim om Jack dat niet te laten merken). Op de dag van Jacks beÑ'diging had hij net zo hard staan klappen als de rest, had hij Jack net zo uitbundig – of misschien wel uitbundiger – gefeliciteerd als de rest, terwijl Jakc trots plaatnam achter het roer van The Pearl. De cabin die Jack en Barbossa altijd deelden was angstvallig stil geworden.

Barbossa was natuurlijk jaloers. Hij had net als Jack altijd captain willen zijn, en nu was de kans er, en ging die aan Barbossa's neus voorbij. 'Waarschijnlijk komt die kans er ook niet meer,' had het logische brein van Barbossa gedacht. 'Jack is nog jong, tenzij hij een ongeluk krijgt gaat hij niet eerder dood. Tegen de tijd dat er een nieuwe kapitein moet worden gekozen ben ik al te oud om gekozen te worden.'

Dit was het moment waarop Barbossa veranderde van een ambitieus, maar toch wel aardig, persoon, in een wreede en hardvochtige man. Alle pijn die hem – onbewust – was aangedaan zou dubbel terugbetaald worden.

Jack ging Barbossa steeds meer behandelen als een crewmember in plaats van een vriend, wat hij toch was geweest. Dit is was Jack vooral ziet als de grooste fout van zijn hele carrière, die catastrofale fout die waarschijnlijk één van de hoofdoorzaken was van de muiterij die een paar maanden later plaatsvond.

Jack werd achtergelaten op een eiland, en het lege gevoel dat binnen in hem zat was echt. Hij was alleen. Ten dode opgeschreven.

Dit hele gebeuren had wel de plekken achtergelaten in Jacks persoonlijkheid. Plekken die nu nog steeds niet helemaal waren weggetrokken. Afgezien van een aantal personen was Jack onder al dat piraten-gedoe een wantrouwende man, bang om nog een keer gekwest te worden, nog een keer verraden door een vriend.

Julie beschouwde hij als één van die uitzonderingen. Ze had diep op hem ingewerkt in die paar dagen dat hij haar kende. Hoewel hij, wat hij deed bij elke vrouw, met haar flirtte, zat daar meer achter dan alleen maar het verlangen haar in zijn bed te krijgen. Eigenlijk wilde Jack niets anders dan een goede vriendschap (AN: bummer Juul) met haar. Het was alleen wat jammer dat hij zich dat pas realiseerde toen hij haar kwijt was. Want Julie was in Tortuga, bij Mort, (althans, dat dacht Jack) en ver buiten zijn bereik. Luv, je zou eens moeten weten hoeveel ik je mis...

"Captain! We zijn The Dagger kwijt!" Gibbs rende Jacks gezichtsveld in en Jack reageerde met een schaapachtige "Woa?".

"We zijn 'The Bloody Dagger in a Man's Head' kwijt, Captain," herhaalde Gibbs.

"Argggg," gromde Jack gefrustreerd, niet eens helemaal om het slechte nieuws van Gibbs. "Je weet waarom we hier zijn, no? We zijn hier omdat we achter dat schip aanmoeten! We zijn hier...omdat dat schip de sleutel is naar alle schatten, en dus rijkdommen, die we maar wensen!"

Jack keek Gibbs aan met een 'zo, nu jij' – blik en zag dat Gibbs geen antwoord had. Jack maakte een triomfantelijk geluidje en commandeerde: "Zorg maar snel dat we dat schip maar wel weer vinden, anders zou ik wel eens jouw gedeelte van de schat zelf kunnen houden, Gibbs!"

Bij die opmerking draaide Gibbs zich om en vluchtte weg, buiten het gebied waar de onzichtbare donderwolk boven Jack hing.

Jack voelde zick alweer lichtelijk schuldig over zijn opmerkingen tegen Gibbs, hij had zich gewoon op zijn quartermaster afgereageerd. Aan de andere kant was hij ook blij met het slecht nieuws van Gibbs, nu had hij tenminste wat om overna te denken. Namelijk wat ze gingen doen met alle schatten die op het schip van Campbell voor het oprapen lagen. Na het lezen van het dagboek van de gevreesde kapitein en het bezoek aan Mort was het duidelijk geworden dat de kapitein in de vele jaren dat zijn carrière duurde al vele schatten had gevonden. Al deze schatten had hij in zijn gierigheid bewaard en verzameld, en die bewaard in zijn schip. Als je de legendes moest geloven was er genoeg van waarde op The Dagger om een klein continent te kopen, een optie die Jack serieus had overwogen.

Er was alleen een probleempje. De naam van het schip van Campbell: 'The Bloody Dagger in a Man's Head' suggereerde dat Campbell iedere vijand uitschakelde. Dat was dan ook de reden dat Jack Julie achter had gelaten in Tortuga, om haar te beschermen. Hij was alleen te trots geweest om haar dat te zeggen, het was niet iets dat Jack makkelijk aan iedereen vertelde. Het enige wat Jack niet wist is dat Julie, ondanks zijn goede bedoelingen, zich op dit moment in het hol van de leeuw bevond.

Jack staarde weer grimmig naar de horizon, willend dat de nacht alvast voorbij was.