Hey iedereen! Sorry dat het zo lang duurde voordat ik updatete, maar het kwam door bloody fanfiction, want die moesten een of andere bug repareren in hun systeem (anyway, zie de homepage voor details). Maargoed, ik heb heel erg getwijfeld om "Een mooie dag" van Blof te gebruiken voor m'n fic...Ik heb het toch maar gedaan, ik hoop dat het een beetje goed overkomt. De copyright ligt natuurlijk ook bij hen, en niet bij mij.Ik heb 'talleen gejat. Maargoed, heel veel plezier met ta-ta Hoofdstuk 9!

Negen

Er is niets waar ik op wacht

Morgen blijft het nacht

Ik overdacht m'n zorgen en de wereld

En alle keren dat ik wakker lag

Ik besloot:

Wat een mooie dag…

"Ja, ik denk het wel ja," antwoordde Julie roekeloos. "Je bent een egoitische zak Campbell!"

Al het bloed trok weg uit het gezicht van Campbell. "Nu is het GENOEG!"

Campbell keek Julie razend aan, "Ik had je vanaf het moment dat je je aanmeldde voor mijn crew had ik je al kunnen vermoorden. Ik heb het niet gedaan, omdat ik dacht dat je me van pas zou komen. Ik liet je werken op mijn schip, gaf je zelfs de kans om je te bewijzen in de wereld van mannelijke piraten! Maar nee! Lil' missy hier moest het perse verknallen! En nóg dacht ik dat je aan het einde van de rit nog wel handig zou kunnen blijken. Maar néé! Het enige wat je bent is een irritant klein nest!"

Lily, die wakker was geworden van et geschreeuw van Campbell zag de schittering die op was komen zetten in de ogen van Julie en siste: "Doe het niet, Julie!"

Maar Julie negeerde dit, en antwoordde: "At your service, Captain!"
Dit was de druppel, en Campbell greep Julie bij haar haren, haar het dek opsleurend. Lily volgde angstig, en een piraat die de wacht hield aan de deur van hun 'cel' sleurde haar mee bij haar arm terwijl hij grimmig commandeerdde: "Yer gonna watch, lass!"

Julie werd naar het midden van het dek gesleurd, naar de mast. Ze had het gevoel alsof elke haar uit haar hoofd gerukt werd, en een brandende pijn trok door haar hoofdhuid.

Campbell liet haar los bij de mast, en commandeerde twee piraten Julie vast te binden. Julie zakte in mekaar, maar werd aan haar armen omhoog gesleurd door de piraten aan de zijnkant van Campbell. Lily keek Julie verschrikt aan met grote ogen. Op zich deed het vooruitzicht van dat ze gemarteld werd – waarvan ze wist dat dat ging gebeuren – Julie niet zoveel. Ze stond boven de pijn. Maar die grote, bezorgde blauwe ogen van Lily waren veel pijnlijker voor Julie.

De piraten rukten Julie's bovenshirt van haar lijf. Met ene scheurend geluid schuerde het shirt uiteen, en het viel op de grond. Daarna was Julie's zwarte ondertopje aan de beurt, zodat ze met een naakt bovenlichaam op het dek stond.

De crew, die inmiddels was gestopt met hun gezichheden en nu in een cirkel om de mast heen stonden floten bewonderend, terwijl ze Julie ondertussen vierkant uitlachten.

Ruw werd Julie met haar rug naar de crew gedraaid, en met haar armen naar de mast geleurd. De crew maakte teleurgestelde geluidjes, maar Campbell negeerde die. Julie kon langs de mast heen kijken, en zag hem daar woendend naar Julie kijken, terwijl hij de meest gemene grijns op zijn gezicht had die Julie ooit had gezien.

Met haar borst naar de mast werd Julie vastgebonden, de touwen sneden strak in haar polsen. Julie wist dat dit niets was vergeleken de pijn die nog ging komen, maar ze was vastbesloten Campbell en de rest van de crew niets te laten merken van de pijn die ze voelde, ze gunde hem dat plezier niet.

Campbell kreeg een zweep aangerijkt, en de crew begon hem aan te moedigen met een agressief "HOO HOO HOO!"

Campbell hief de zweep hoog boven zijn hoofd, en zodra Julie de zweep neer voelde komen op haar rug kon ze zich al niet meer houden aan de belofte die ze zichzelf een paar seconden eerder had gemaakt.

Julie schreeuwde het uit, de withete pijn op haar rug verspreidde zich over haar hele lichaam, van haar tenen tot haar vingertoppen. De pijn was ondragelijk, zelfs al na een uithaal van Campbell. Julie wist dat er nog vele zouden komen…

De zweep kwam weer neer op Julie's rug, nog geen centimeter naast de vorige. Weer gilde Julie harder dan ze nog ooit gegild had. Ze balde haar vuisten tot de knokkels van haar handen wit waren geworden. De pijn was onverdragelijk, het was alsof iemand een mes in haar rug had gezet en zo hard door drukte als hij kon, maar niet door de ruggegraat heen kon komen.

En weer en weer kwam de zweep terecht op Julie's rug, en weer en weer trok de vreslijke pijn door Julie's rug, en vervolgens door haar hele lichaam. Een natte substantie sijpelde over Julie's rug…haar eigen bloed.

De pijn begon naar Julie's hoofd te stijgen, en haar gezichtsvermogen nam sterk af. Alle piraten verdwenen en maakten plaats voor een kleurenwaas, alleen maar vlekken… Tranen stroomden over Julie's wangen, en ze wist niet hoe lang ze het nog kon verdragen.

Opeens hield het constante ritme van zweepslagen op haar rug op. En Julie richtte zichzelf wat op. De touwen rond haar polsen werden los gemaakt, en ze werd ruw naar voren geduwd.

Meteen toen het de bedoeling was dat Julie zou gaan staan, zakte ze in elkaar. De piraten om haar heen waren opeens angstaanjagend helder in haar gezichtsveld. Lily worstelde om los te komen, Afschuw af te lezen van haar hele lichaam, tranen rolden over haar hele gezicht.

"KLOOTZAK! GORE KLOOTZAK!" gilde Lily, voordat ze een hand voor haar mond geduwd kreeg.

De illusie dat ze haar los hadden gemaakt om haar lijden wat ze verzachten was meteen verdwenen toen Julie zag dat Campbell aan kwam lopen met een verdacht bekende fles. Het was rum…

"Oh bedankt…" mompelde Julie vaagjes, terwijl ze haar hand uitstak om de fles aan te nemen.

'Nee trut, dat is niet voor jou," gilde Campbell. Terwijl hij Julie in haar zij trapte. Julie hoeste door het plotselinge gebrek aan lucht, maar draaide zich om, zich maar al te goed realiserend wat er ging komen.

Plat op haar buik lag Julie op het dek. Er was een geluid van een ontkurkende fles. Campbell spuwde de kurk uit en die landde een paar centimeter naast haar hand, net te ver voor Julie om het te bereiken en het naar Campbells hoofd te gooien. Ze wist maar al te goed wat er ging gebeuren.

Zonder enig genade gooide Campbell de hel fles over Julie's rug heen. Julie kon aan niets anders denken dan aan de brandende pijn in haar rug, pain beyond imagining, pain past endurance…En er was geen manier om te ontsnappen, want Julie werd stevig vastgehouden tegen het dek.

Verblind door de pijn probeerde Julie bij bewustzijn te blijven, maar toen werd het minder. Ze werd ruw omhoog gesleurd, en een gedeelte van de rum spoelde naar beneden, het dek op.

"Wat aardig dat jullie mijn wonden nog even schoonmaken voordat jullie me doodslaan," zei Julie cynisch, want ze wist dat dat ging gebeuren. Ze ging hier, op The Dagger, dood.

"Hoe bedoel je dood," antwoordde Campbell, nep verbaasd. Toen verdween de uitdrukking van zijn gezicht en hij vervolgde: "Voorlopig ga je niet dood, luv. We zijn hier midden op zee, en niemand behalve wij die je kan horen schreeuwen…" De crew begon te lachen, waarna ze hun "hoo hoo hoo" weer vervolgden.

"Ik vraag me af hoe het is om met jou in een bed te liggen," voegde Campbell er fluisterend in Julie's oor aan toe, terwijl hij met een vinger langs haar kaaklijn streek. "Jouw mooie gezichtje laten we voorlopig even heel…"

"Gadverdamme, gore klootzak," gilde Julie, terwijl ze hem in zijn gezicht spuugde. Nu had ze het gedaan.

Campbell gaf haar een enorme mep in haar gezicht terwijl hij "klereteef" schreeuwde. Julie werd, deze keer met haar rug naar de mast zodat de hele crew naar haar borstkas kon staren, weer vastgebonden. Die schuurde vreslijk langs haar geirriteerde wonden op haar rug…Campbell hief zijn zweep…

De huid net onder Julie's jukbeenderen was veel dunner dan die op haar rug, en bij de eerste keer dat de zweep op haar huid neerkwam stromde er al rood bloed uit. Julie staarde vol afgrijnzen naar haar eigen lichaam, voor even de vreselijke pijn vergetend…

Voor even…want het volgende moment kwam de pijn erger terug dan ooit. Julie had nergens meer aandacht voor dan voor haar eigen pijn, verblindend, van binnenuit verscheurend…

Julie werd losgerukt van de mast, en Campbell begon op haar in te slaan, zijn belofte om Julie voorlopig te sparen. Hij haalde uit naar Julie's gezicht, haar buik, overal waar hij haar maar kon bereiken.

Julie probeerde tevergeefs de slagen van Campbell te ontwijken…Happend naar adem, verblind, bedekt met wonden strompelde Julie over het dek, tot ze neerviel van ellende. Er is maar een manier om uit deze hel te komen…dacht ze, terwijl ze vooruit probeerde te kruipen.

Julie was een paar meter naar de zijkant van het dek opgeschoven toen Campbell weer op Julie inramde… Pijn trok door Julie's hoofd, bloed spijpelde naar beneden, over haar nek en vervolgens over haar rug.

Weer probeerde Julie een paar meter verder te krabbelen, al haar laatste krachten aanwendend. Haar hand bereikte de reling van het schip, en Campbell liet Julie even met rust, proberend haar liiden zo lang mogelijk op te rekken.

Langzaam trok Julie zich op aan de reling, totdat ze weer rechtovereind stond. Julie keek Campbell aan met een blik van walging, en zag dat Campbells mondhoek omkrulde, blij dat hij zich nog even kon vermaken met zijn speeltje.

Julie liet nog een laatste blik op Lily vallen, waarin ze wilde zeggen 'het komt allemaal goed', en vervolgens liet Julie zich achterover van de reling vallen.

Wind suisde langs Julie's hoofd terwijl ze zich liet vallen. Toen stortte haar uitgeputte lichaam in het water, de koude stilte omarmde haar. Het water maakte Julie rustig, ze wist dat het zo goed was.

De bewusteloosheid overmande haar, en Julie zakte helemaal weg, tot het niets.

Het laatse wat Julie's geheugen nog registreerde voordat ze helemaal weg was, was vrouwenstem die wat zong. Met een allerlaatse krachtinspanning probeerde Julie te horen wat er gezongen werd:

Er is niets waar ik op wacht

Morgen blijft het nacht

Ik overdacht m'n zorgen en de wereld

En alle keren dat ik wakker lag,

Ik besloot:

Wat een mooie dag…

Wat een mooie dag…

"Voor de dood…" mompelde Julie. En toen was er niets meer.

Marsh: Hey Marsha! Heel erg bedankt voor het lezne van m'n fic, en lees vooral verder. Ik zie je op het hockeyveld, and remember, Donkey don't lie!

Linda: Yup, de langverwachtte update! Weer bedankt voor je review...Gene jack in dit hoofdstuk, wedden dat je dat een minpunt vond??? Maarre...ik hoop dat je het met deze cliffhanger wel/ook uit gaat houden! En blijf reviewen!

Goddes-of-imaginairy-light: Ah...ik weet niet wat ik heb met cliffhangers...ik vind ze gewoon leuk. Maar ik weet dat ze zwaar irritant zijn! Nog bedankt voor je review...En meld je ff als je verhaal leesbaar is (alsin, het staat online op ?), dan ga ik het lezen!

Julie-xjes: Julie in al haar panischheid, dat zijn die reviews ;), maar ik vind t leuk! Ahem, anyway, je houdt je een beetje in met Martijn, no?? Anders komt t egt niet goed hur, voor je het weet doe je jezelf pijn in enthousiasme! Sorry dat ik zo hard voor je ben meid...sugarlump

MiR: Nah, zo obvious is het niet hur, als Jack en Julie weer bij elkaar komen...wijst naar het net gelezen hoofdstuk, maar you'll see...Stort jij je maar lekker op Julie (heheheh, zowel figuurlijk als letterlijk ahem sorry), dan komt alles goed. Ja ik geef tegenstrijdige adviezen, deal with it wijst naar de beantwoording van Julie's review)!