Hey iedereen! Voor iedereen die het (nog) niet in de gaten had, dit is NIET het einde! Oke, ik geef het toe, ik probeerde iedereen te laten denken dat het het einde was (m.b.v. Julie, die niet in haar laatste review liet weten dat het nog verder ging, dankje meid!), maar iedereen kent me veel te goed om dat te geloven...Ik hou niet van iedereen-dood-einden. Dit is een lekker lang hoofdstuk, 7 pagina's in Word, in plaats van die miezerige 4 va het vorige hoofdstuk...Maarja, ik wilde m'n cliffhanger :P Veel plezier ermee!

Tien

Meer van jou

Kruip onder mijn huid en blijf daar

Meer van jou

In ruil voor dit gebroken lijf…

Op datzelfde moment, net buiten zicht van The Dagger, voer The Black Pearl, nog steeds het schip achtervolgend.

Het was vroeg in de ochtend, Julie kreeg op dit moment haar 'ontbijt' aangeboden. De crew van The Pearl was net wakker, maar waren al weer druk aan het werk, de wind waaide niet te sterk en niet te zacht, flarden wolken ihngen in de bleke ochtendlucht, roodverlicht door de opkomende zon.

The Caribbean, beroemd om zijn zonsop -en ondergangen, was het thuis van vele piraten, en zo ook van Captain Jack Sparrow.

De kapitein in kwestie stond weer achter het roer van The Pearl, zijn favoriete plek van het hele schip. De wind wapperde door zijn dikke lokken, waarin kralen en andere – niet helemaal defineerbare – dingen waren verweven, wat een klinkelend geluidje veroorzaakte.

The Pearl was nu al voor de vierde dag The Dgager aan het achtervolgen, hopend dat het schip hen naar de schat van Campbell kon lijden. Wat dat was waar Jack naar op zoek was, zijn schat.

Campbell, die beroemd was om zijn enorme opbrengsten van alle plunderingen die hij succesvol had afgerond, had die allemaal bewaard, om zo zijn eigen schateiland te beginnen, en verborgen plek in The Caribbean. Eens in de zoveel tijd ging hij er heen, om te controleren of alles er nog was, om wat van de schatten mee te nemen, of om er nog een paar aan toe te voegen.

Dit was natuurlijk informatie die Jack had gekregen van Mort, die zelf behoorlijk op de hoogte was van alles wat gebeurde in The Caribbean, toen hij hem op had gezocht in Tortuga. Hij had Mort het dagboek laten zien, die het goed bestudeerd had.

Mort had Jack gewaarschuwd voor Campbell. "De man is pure evil, zolang hij mensen pijn kan doen, zal hij dat doen, Jack. Er zijn geen woorden die goed kunnen beschrijven waartoe hij in staat is…Ik weet niet op het verstandig is om achter zijn schatten aan te gaan…" Jack grijnsde even toen hij dacht aan deze woorden, des te banger je moest zijn voor de man in kwestie, des te avontuurlijker hij het vond om achter zijn schatten aan te gaan. Jack was het schoolvoorbeeld van de regel: wat je verboden wordt wil je graag.

De waarschuwing van Mort was dan ook de reden dat Jakc had besloten Julie achter te laten. Hij wist dat Julie goed voor zichzelf op kon komen, ze was first mate, dat gebeurde niet iedere piraat. Ze had, naar wat Jack verwachtte, ervaring met een zwaard, een goed reactievermogen, maar Campbell was een heel andere kwestie. Bovendien, en hij haatte het om dat toe te geven (helemaal tegenover haar), gaf hij teveel om Julie. Hij ging haar niet opofferen voor zijn hebzucht, en bovendien, als Campbell erachter kwam wat Julie voor hem betekende, greep hij de eerste mogelijkheid meteen om haar de dood in te martelen, iets wat hij zonder dat laatste kleine detail toch wel zou doen…

Zoals hem altijd al scheen, geven om iemand was een zwakte, en hoewel het een egoistische actie was geweest (But I'm a sellfish man, luv!), had hij beloten dat het het verstandigste zou zijn om Julie achter te laten.

Het enige wat Jack niet wist was dat Julie op dit moment door Campbell bij haar haren het dek op gesleurd werd.

Anamaria kwam het kapanjedek op rennen, en zei: "Captain, we naderen Port Royal!"

Jack sperde zijn ogen open voor een tiende van een seconde, maar verborg zijn verbazing meteen daarna.

"Oh…Dan kunnen we Lizzie en William wel even opzoeken…" zei Jack koeltjes.

Maar vanbinnen begon Jacks hartslag behoorlijk te versnellen. Wat moest Campbell in Port Royal? Nog meer onschuldige mensen vermoorden? Nog meer huizen vernielen? Jack was zo in gedachten dat hij niet eens zichzelf uitscghold voor het zijn van een softie.

"Captain," begon Anamaria zakelijk. "Volgen we The Dagger naar Port Royal?"

"Aye!' riep Jack naar haar, en begin zijn koers te wijzigen, zodat ze nu rechtstreeks naar Port Royal voeren. Ze hadden geluk, want de zeestroom bracht hen rechtstreeks naar Port Royal, zodat ze er waarschijnlijk nog eerder zouden zijn.

Een onrustig gevoel nam de overhand in de mix van emoties in Jacks hart. Er klopt hier iets niet…Er is iets goed verkeerd… dacht Jack haast zenuwachtig, iets wat hij bijna nooit was, althans, nooit liet merken. Jacks intuitie sprak tot hem, hem vertellend dat hij extra goed op moest letten, voordat het allemaal verkeerd zou gaan. Hij keek nog eens goed het dek over, naar het water wat tegen de boeg doormidden gekliept werd. Hij keek naar het water aan bak-en stuurboord.

"Wacht eens even," mompelde Jack intens-

Er dreef een lichaam op het water.

"A body, in the water!" De kreet uit het kraaiennest galmde over het hele dek, en een touwladder werd naar beneden gegooid. Een crewmember klom naar benenden, en sloeg zijn armen om het bundeltje mens dat op het water dobberde.

Jack liep weg van het roer, terwijl hij Anamaria commandeerde het roer over te nemen. Nieuwsgierig liep hij naar de touwladder. Waar de crewmember met ene wel heel bekend bungeltje mens in zijn armen aan kwam lopen.

Het was Julie.

En ze zag er niet al te best uit. Ze had striemen lopen over haar onblote bovenlichaam (Jack kon het niet helpen er even een bewonderende opmerking over te maken in gedachten), ze zag er extreem bleek uit. En boven alles, ze was niet bij bewustzijn.

"Julie," bracht Jack geschokt uit, die voor die ene keer geen moeite deed zijn verbazing te verbergen. Hij deed een paar stappen naar voren, en nam Julie over van de crewmember, die met een 'Captain' een paar stappen achteruit deed.

Jack tilde Julie met grot gemak op, ze was in die vier dagen zo licht als een veertje geworden. Jack droeg Julie naar zijn quarters, nog steeds niet helemaal besteffend wat er nu eigenlijk was gebuerd. De eertse gedachte die bij hem opkwam was Ik ga Mort vermoorden (oeh, dat klinkt niet goed hoor, net als 'ik wil Will', honestly!).

Jack trapte de duer van zijn quarters open, droeg Julie naarbinnen, en deed de duer weer met zijn voet dicht. Hij keek Julie bezorgd en teder aan, terwijl ze nog steeds bewusteloos in zijn armen lag. Hij tilde haar iets hoger op, en streek met zijn eigen wang tegen de hare.

Julie was steenkoud.

Vervolgens legde hij haar voorzichtig op zijn bed, pakte een oude lap stof uit zijn lade. Vervolgens greep hij een fles rum, en hield de fles, met de stof op de opening, op zijn kop. De stof zoog de goud-bruine substantie meteen in zich op. Snel zette Jack de fles weer neer, en liep naar zijn bed, waar Julie op lag. Hij draaide haar voorzichtig om, terwijl hij fluisterde: 'wat doe je hier, luv.'

Voorzichtig depte hij de stof op Julie's wonden. Het was maar goed dat ze niet bij bewustzijn was, want het brandde like hell. Jack maakte de wonden schoon, alle bloedrestjes kwamen terecht op het dtuk stof. Toen deed Jack, om haar privacy te respecteren, Julie een shirt aan, terwijl hij nog een bewonderende blik wierp op haar borsten.

Jack voelde zich even schuldig, wetend dat Julie dat nooit goed had gevonden als ze bij bewustzijn was geweest. Snel schoof hij dit aan de kant, zichzelf zeggend dat ze vast liever had gehad dat hij haar leven redde en even naar haar voorgevel keek, dan dat hij geen van beide had gedaan. Jack grinnikte even om zijn logica, waarna hij zich weer tot Julie wendde.

Langzaam en voorzichtig herhaalde hij het wonden-verzorgings-procces ook op de wonden aan de voorkant van Julie's lichaam, net zo voorzichtig en teder als de eerste keer. Ook deed hij voorzichtig, proberend zo min mogelijk te kijken, Julie's zeiknatte broek uit, zo probeerde hij te voorkomen dat ze ook nog kou zou vatten. Vervolgens streek hij met zijn vrije hand wat haar van Julie's pony uit haar gezicht.

Jack keek neer op het fijne gezichtje, zijn ogen dwaalde over elk gedeelte ervan, alsof hij probeerde het met elk detail te onthouden, voor het geval dat hij haar ooit weer zou moeten missen.

"Wat is er toch met je gebeurd, luv," vroeg Jack, maar aan zichzelf dan aan Julie, terwijl hij een karaf met water haalde en die naast Julie's bed zette. Ook had hij een kruik gehaald (die in die tijd was gemaakt van bijvoorbeeld een blaas van een dier), die hij had laten vullen met kokend water.

"Ik heb je gemist, Julie…" zei hij nog, voordat hij een kus op Julie's voorhoofd drukte.

Vervolgens sloeg Jack de deken over Julie heen, voorzichtig, terwijl hij de kruik voorzichtig onder de deken schoof, en liet Julie achter om te rusten…

Nog diezelfde dag kwam Julie bij bewustzijn, knipperend met haar ogen terwijl ze probeerde te wennen aan het licht.

"Waar bén ik," mompelde Julie, terwijl ze naar het plafond staarde, en zich verbazend afvroeg hoe het kon dat haar lichaam zo warm aanvoelde… "Is dit de hemel?"

"Nou, dit is zo goed als je de hemel kan krijgen op aarde, luv…" zei een overbekende stem vlakbij Julie's oor in een diepe toon, die een rilling door Julie's ruggengraat veroorzaakte. "Je hebt mij nu…".

Julie glimlachte verward, en draaide zich om, om recht in het gezicht van een grijnzende Jack te kijken. Zijn diepbruine ogen boorden in de hare, een aparte glans in hen die het beeld compleet makend.

"Jack…," bracht Julie zwakjes uit. "Wat doé je hier? Waar ben ik… ik…"
"Shhh, luv…" zei Jack zachtjes, terwijl hij zijn duim op Julie's lippen legde, wat Julie –uiteraard- meteen stil kreeg. "Ik snap dat je even verward bent van de 'uiterlijke overdosis'," (waarmee hij natuurlijk zichzelf bedoelde) zei Jack suggestief, terwijl hij afwezig met zijn duim Julie's lippen streelde. "Maar je bent niet dood, ik heb je –alweer- gered. Maar- Ik ben ook heel blij om jou te zien," vervolgde Jack met een knipoog.

Julie, die vanaf het 'je bent niet dood' stukje niet meer had opgelet omdat ze te veel afgeleid was doordat Jack haar lippen streelde, slikte droog, waarna ze haar aandacht weer op Jack richtte. Ze was nog maar een minuut weer bij bewustzijn, en meteen was Jack er weer in geslaagd van hun gesprek een intiem gebeuren te maken.

Ze keek Jack aan, en zag een onbekende emotie in zijn ogen, een emotie die dezelfde seconde weer verdwenen was, voordat Julie precies kon uitzoeken wat het was.

Toen kwam Julie er pas achter dat Jack zijn andere arm om haar middel had gegooid, en nu haar huid aangenaam aan het strelen was. Dit zorgde ervoor dat Julie zich nog minder kon concentreren, en Jack zag het, maar maakte er geen stomme opmerking over. In plaats daarvan keek hij vertederd naar Julie, die nu druk bezig was verlegen te glimlachen tegen het matras.

"Weetje," draalde Jack, terwijl hij zijn vinger van Julie's lippen naar haar kin verplaatste, en Julie zo dwong hem aan te kijken, met en serieuzere blik dan ooit. "Ik ben heel erg blij dat ik je weer zie…" Hij kneep zachtjes in Julie's zij, om zijn woorden nog wat te versterken.

Jack had een bepaalde glimlach op zijn gezicht, een glimlach die hij nog nooit eerder had gebruikt – het was anders dan normaal – en het maakte Julie dan ook helemaal warm van binnen.

Julie glimlachte weer verlegen, iets wat ze zelf zo haatte, maar Jack zei: "Weetje, je bent heel schattig als je dat doet…"

Julie glimlachte en zei, bij wijze van antwoord: "ik heb jou ook gemist Jack."

Ineens was Julie er ten volle van bewust hoe dichtbij Jack eigenlijk was, en hoe geweldig hij er eigenlijk uitzag. Jacks bandana was weg, dus zijn haar en dreadlocks hingen half achterover, half langs zijn gezicht. De deken lag over zijn middel, maar hield daarboven op. De onderkant van zijn shirt was wat naarboven gekropen, zodat er een behoorlijk stuk te zien was van Jack's buik, die trouwens behoorlijk gespierd was. De touwtjes, die Jack's shirt aan de bovenkant bij elkaar hielden, zaten los, de wijde hals van het shirt behoorlijk wat naar beneden, waardoor er een behoorlijk stuk van Jack's gebruinde borstkas zichtbaar was. Opeens was Julie de 'hoe kom ik hier vraag' helemaal vergeten.

"Ben je de omgeving aan het bestuderen, luv," vroeg Jack plagerig, die duidelijk weer in zijn oude patroon was vervallen. "And, do ye like what ye see?"

"Misschien…" antwoordde Julie semi-mysterieus.

Jack hield zijn hoofd een beetje scheef, en herhaalde: "misschien?" waarmee hij –uiteraard- probeerde een beter antwoord uit Julie los te peuteren.

"Nou…okee," zei Julie toegevend. "Je ziet er goed uit, Jack…" Daarna begon Julie alweer te glimlachen en te blozen, waarna ze haar blik afwendde van Jack. Wat heb ik gezegd, dacht Julie woedend. Ze wist ineens niet meer zeker of ze wel zo dicht bij Jack in de buurt wilde zijn. Ze wist niet of ze wel zo intiem wilde zijn met Jack. Okee, hij was aantrekkelijk, maar was zij niet gewoon een van de velen in zijn rijtje vrouwen? Zou Jack haar nu gebruiken, om vervolgens te worden gedumpt in de eerst volgende haven, welke dat dan ook mocht zijn?

In die paar seconden dat dit door Julie's hoofd flitste schoof Jack dichterbij, de afstand tussen hun gezichten nu misschien nog 10 centimter.

Een verlammend gevoel trok door Julie's ledematen, het was voor haar niet meer mogelijk helder te denken.

Net op het moment dat Jack zich voorover boog om Julie te zoenen, kroop Julie tegen Jacks borst aan, om daar nog een tijdje te blijven liggen…

Later in de ochtend stond Julie, inmiddels weer helemaal aangekleed, op het dek. Ze had net ontbeten, samen met Jack. Ze hadden een luchtig gesprek gehad, en Julie was even de ellende veroorzaakt door Campbell vergeten.

Even, want de herinneringen kwamen weer terug zodra Julie op het dek stond, Port Royal recht vooruit, The Dagger als een stipje aan de horizon.

Julie moest onwillekeurig aan Lily denken, die ze nu helemaal alleen had overgelaten aan Campbell. Ze besloot dat ze Jack meteen zodra ze hem zag zou vragen of ze Lily konden redden. Ook wilde ze graag weten wat Jack nou eigenlijk aan het doen was op dit moment…Zouden ze naar Port Royal gaan?

Op dat moment sloegen twee armen zich om Julie's middel, en werd een warme adem uitgeblazen over haar nek en de zijkant van haar gezicht. "Wat sta je hier nou helemaal alleen, luv. Heb je mijn gezelschap nodig?"

Julie draaide zich om binnen Jacks armen, om recht naar het gezicht van een grijnzende Jack te kijken.

"Nou je hier toch bent…" antwoordde Julie grijnzend, wetend dat ze op dit schip nergens liever zou willen zijn dan in Jacks gezelschap.

Jacks grijns verdween en maakte plaats voor een serieuze uitdrukking. "Julie? Kun je me misschien vertellen hoe je in het water bent gekomen?"

Julie keek naar beneden, proberend er niet al te aangeslagen uit te zien. Net zoals toen ze wakker werd, plaatste Jack zijn hand onder Julie's kin, en tilde die lichtelijk op, zodat Julie Jack wel aan moest kijken. Jacks ogen stonden smekend, haar vragend of ze alsjeblieft wilde vertellen wat er was gebeurd.

Julie besloot dat te doen.

"Nou, ik was dus bij Mort, maar hij was niet echt aardig voor me. Hij liet me alle klusjes opknappen, alle spullen dragen, ik was het zat!

"Toen ging ik naar de haven, op zoek naar een schip waar ik me aan kon melden als crewmember, en vond daar The Dagger, met Captain Campbell en-"

"Wacht!" onderbrak Jack Julie. "Jij was op The Dagger?"

"Ja," antwoorde Julie, verbaasd door Jacks sterke reactie. "Ken je dat schip?"
"Nee…" loog Jack. "Ga verder…"

"Nou, eerst ging alles –redelijk- okee. Ik moet dan welliswaar het dek schrobben, kreeg hongerige blikken van piraten toegeworpen, en ik kreeg ranzig eten. Maar het was okee, ik had het gevoel dat ik wat betekende, dat ik een leven had…"

"Maar luv," riep Jack uit. "Je betekent wel degelijk wat! Voor mij heel veel…" Dat laatste voegde Jack er wat zachter aan toe. Julie bloosde lichtjes.

"Goed, daarna werd het allemaal erger. Ik werd verplicht door Campbell om een stadje te overvallen, het stond in de brand, iedereen werd vermoord, de vrouwen verkracht…" Julie moest haar best doen niet te gaan huilen, en Jack besloot het feit dat hij dat stadje had gezien maar even achterwege te laten.

"Ik wilde wegrennen, maar Campbell kwam me achterna, en nam mij gevangen. Toen ging het van kwaad tot erger, ik werd geslagen, gevangen genomen, en ik kreeg geen eten meer. Toen schold ik Campbell uit, zonder dat ik wist dat hij vlak achter me zat. Het volgende moment werd ik het dek op gesleurd en…en…Nou…toen gaf hij me die plekken…" Julie wees op haar rug, en moest moeite doen om niet te gaan huilen. Jack vloekte, en trok Julie dicht tegen zich aan, terwijl hij fluisterde: "ik laat je nooit meer alleen, luv."

Julie rustte haar hoofd op Jacks schouder, en liet de warmte over zich heen spoelen. Ineens werd het haar allemaal teveel, en tranen stroomden geluidloos over haar wangen.

In eerste instantie merkte Jack het niet dat Julie huilde. Toen de eerste traan op Jacks schouder gleed, verstijfde hij even, en nam toen wat afstand van Julie om aan te kunnen kijken.

Jack keek Julie diep in haar ogen, die nu wat rood waren geworden van het huilen. Voorzichtig boog Jakc zijn hoofd naarvoren, naar Julie's wangen, en kuste de tranen weg. Julie ademde scherp in, maar liet het toe, terwijl ze wanhopig probeerde rustig te blijven. Jacks lippen bewogen extreem traag over haar wangen, een ongelofelijk sensuele beweging.

Opeens had Julie absoluut geen twijfels meer of ze wel zo dicht bij Jack wilde zijn. Het voelde zo goed om Jack zo dicht bij haar te hebben, en Julie sloot haar ogen even. Het enige wat ze nu wilde was Jack, dichterbij dan ooit.

Langzaam verlieten Jacks lippen Julie's wang weer, en hij keek haar recht in haar – inmiddels weer geopende - ogen. Hij bewoog wat dichterbij, een verlammend gevoel trok door Julie's ledematen, en ze was niet meer in staat helder te denken. Ze vergat helemaal dat ze midden op het dek stonden.

Jack bewoog nog weer een paar centimeter naarvoren, zodat Julie Jacks adem op haar lippen kietelde. Ze ademde scherp in bij het gevoel, om hetzelfde moment Jacks lippen op de hare te voelen drukken.

Julie beantwoordde de kus van Jack ook onmiddellijk, terwijl ze haar ogen sloot en een hand omhoog bracht naar de zijkant van Jacks gezicht. Jack beet zachtjes op Julie's onderlip, en Julie bracht zichzelf nog wat dichter naar Jack, zodat haar lichaam tegen de zijne drukte. Zowel Julie als Jack opende hun mond en lieten elkaars tong toe. Julie speelde met Jacks nekharen, en Jack, die zijn hand al die tijd op Julie's kin had laten rusten, verplaatste die richting Julie's oor, waarna hij zijn hand in haar haar verweefde. Julie kon aan niets anders denken dan aan Jack, aan zijn warme, brede lichaam tegen haar aan, zijn mond tegen de hare…

Langzaam nam Jack weer wat afstand, terwijl hij zijn voorhoofd tegen die van Julie liet rusten. Buiten adem keek hij Julie scherp aan, zijn adem tegen Julie's gezicht, zijn donkerbruine ogen straalden een ongelofelijke warmte uit. Langzaam draaide Jack zijn hoofd wat naar de zijkant, om zijn gezicht vervolgens langs Julie's wang te bewegen.

Stoppels van zijn baard schuurden zachtjes langs Julie's wang, en ze wist niet dat er zo'n tedere beweging bestond als dat wat Jack nu deed.

Jack had zijn hand nog steeds niet uit Julie's haar gehaald, en streelde nu haar hoofdhuid afwezig, terwijl hij een korte kus net onder haar oor drukte.

Een glimlach krulde Julie's mondhoeken om, en ze hield Jack nog steeds stevig vast. Langzaam nam Jack weer wat afstand, af en toe nog een kus op Julie's kaaklijn drukkend.

Julie ademende tevreden uit, terwijl ze zich koortsachtig afvroeg of ze ooit wel zo'n passionele zoen had gehad. Vast niet, dacht Julie, terwijl ze zachtjes grinnikte.

"Mag ik vragen wat er zo grappig is," vroeg Jack, die nu weer recht voor Julie's gezicht was.

"Niets, Jack…Helemaal niets…" glimlachte Julie naar hem. Langzaam liet Jack haar weer los.

The Pearl naderde Port Royal, maar verankerde niet in de gewone haven. Er was een haven aan de zijkant van de stad, die minder goed werd bewaakt, en waar smokkelaars, piraten, en ander gespuis aanmeerde. Dit was dan ook de haven waar Jack was 'aangemeerd' met zijn zinkende schip.

De sloepen werden weer naar beneden gehaald, (de normale havens waren diep genoeg voor de grote schepen, maar deze 'afgelegen' haven was dat nog niet, vandaar) en twee crewmembers roeide de boot waar Jack inzat, samen met Julie, de nu met haar armen om haar opgetrokken knieeën geslagen naar de kade keek. Ze keek vanuit haar ooghoeken even naar Jack, die zijn blik strak op de kade had gericht.

Julie kon het niet helpen even te denken hoe vreselijk aantrekkelijk hij eruit zag, en vooral aan de manier waarop hij haar een half uur geleden zo passioneel gezoend had.

Julie vroeg zich af wat ze eigenlijk gingen doen in Port Royal, en belangrijker nog, wat ging Jack met haar doen? Hij had weleenswaar gezegd dat hij haar nooit meer alleen zou laten, maar wat bedoelde hij ermee? Wat hij er ook mee bedoelde, die opmerking zorgde er wel voor dat een warm gevoel zich door Julie verspreidde, wat altijd gebeurde als ze aan de pirate captain dacht.

Maar hoe dacht Jack eigenlijk over haar?
Ondanks dat hij bepaalde opmerkingen had gemaakt die wel eens zouden kunnen beteken dat hij bepaalde gevoelens voor haar had vroeg Julie zich af of dat wel zo was. Was dat niet veel te makkelijk? Jack had, zoals al veel te vaak herhaald, hoeren in elke stad, wat maakte haar zo bijzonder dat Jack vond dat zij anders was, behalve het feit dat zij zich niet meteen als een bloedzuiger op hem stortte?

Bovendien, wie vertelde haar dat Jack haar niet gewoon zag als een vriend? Niet dat vrienden elkaar gewoonlijk passioneel zoenden, maar je kon het nooit zeker weten met hem…

Dit waren de gedachten van Julie, die ruw werden onderbroken door een bonk. De boeg van de sloep was ruw tegen de kade aan geknalt. Julie vloog bijna naar voren, maar kon nog net op tijd haar evenwicht bewaren. Jack stapte als eerste op de kade, de sloep aan een paal vastbindend. Vervolgens stak hij zijn hand galant uit naar Julie, en zei als zo'n verwaande gentleman: "zal ik u naar de stad begeleiden, milady?"

Julie nam grinnikend de hand aan, en stapte zo galant mogelijk uit de sloep, terwijl ze fantaseerde dat ze uit een koets stapte, met zo'n enorme korset-hoepeljurk aan.

Jack troonde haar mee over de kade, die hier overduidelijk de weg scheen te weten. Ze werden aangeklampt door de oude havenmeester, die zei: "Meneer, het kost een shilling om een schip te verankeren!"

Op een manier die overduidelijk routine uitstraalde zei Jack, licht voorovergebogen tegen de man: "what d'ye say to three shillings, and we forget the name?"

Julie grinnikte om Jacks vindingrijkheid, al ha ze het vage vermoeden dat Jack dit al eerder had gedaan – wat ook niet helemaal onjuist was.

De man knikte en zei, teriwjl hij nog even argwanend naar Jack keek: "Welcome to Port Royal, mister Smith."

Jack liep zelfverzekerd door, en herhaalde zachtjes tegen Julie: "ook jij welkom in Port Royal, luv!"

Okee, nu is dus officieel gebeurd wat iedereen al verwachtte, (hè Martijn ;), maargoed, ik kon het Julie niet aan doen om dat niet zo te laten zijn. Ik hoop dat de emoties en de zoen-scènes een beetje goed beschreven zijn, want ik heb er eeuwen over gedaan om dat - naar mijn mening - goed te krijgen... Kritiek mag altijd, daar heb ik wat aan, en ik word er hard van! Oh, en alle trouwe reviewers bedankt, ik ben trots op jullie!

Laura - Hee, een nieuwe reviewster! Blijf vooral reviewen, daar word ik super blij van! Ja, er is nu dus gebuerd waar je op zat te wachten, maar ik heb nog wat dingetjes in die verhaallijn in gedachten...:P Just wait and see...

Linda - Heh, je had wel leuke woorden in je review, Lin! Gruwelijk, en Ellende...egt KEWL! :D "hehe sorry terug naar de fantasiewereld van gruwelijkheden", dat was ook kewl! Mooie ellende, huh? 'K geloof dat je de enige bent die dat vind...An' remember, donkey don't lie...I do!

Lisa - Ja ik weet t van die zin, bedankt voor de tip, kheb alleen geen zin om het te veranderen, lui he?? Bedankt dat je het Blof-liedje goed vond, dan heb ik daar goed aan gedaan, vond iig nog een persoon t leuk! Nah, en ik ben hierna heel aardig voor Julie, je hoeft geen medelijden met d'r te hebben!

Julie - Ja meid, na de ellende van het vorige hoofdstuk ben ik BIJZONDER aardig voor je...Zou jij ook eens moeten proberen, vinden mensen leuk! :P Ja idd, "R.I.P. mezelf", maar dan wel R.I.P met Jack, hij zorgt er wel voor dat je uitrust...Of niet, heheheheh.

Martijn- Ja ik weet het, ik BEN hard...Maar ik heb er geen spijt van...Denk dat je dit hoofdstuk ook wel leuk vind, of je wordt er jaloers van...Maar de woordvervanger is de redder in nood!:P Ah...er is later nog tijd om Campbellterug te pakken...Of door Campbell terug gepakt te worden (Ik heb nooit gezegd dat ik niet doe aan niet-happy-endings) Laten we zeggen dat we hem nog tegen komen...

Goddes of imaginary light- Lekker vrolijk einde?? Ah...dacht jij wel dat dit het einde was? Dan is m'n 'plan' toch nog geslaagd :P 'K hoop dat je dit hoofdstuk een beetje leuk vond, en blijf reviewen! REVIEWPOWER!