Hey allemaal! Hier is het (voor Julie langverwachte) Hoofdstuk Elf. Hier kukn je zien wat er gebeurd met je schrijfstijl als je Julie te logeren hebt en die helemaal hyperactief is van koffie. Hoedanook, dit hoofdstuk spoort niet, ik zweer het je! Reviews zijn altijd meer dan welkom!
--------
Elf
Julie Soneveld's Underground II
The World's Destruction Tour
AN1
Jack troonde Julie mee door de geplaveide straten van Port Royal. De stad was aanzienlijk netter dan Tortuga, er waren veel minder zwervers, en al helemaal geen dronken mensen.
Het was behoorlijk druk in de stad, want er was markt, dus twee piraten vielen niet echt op tussen de mensenmassa. Julie keek haar ogen uit bij alle etenswaren, die haar maar behoorlijk lieten knorren aangezien ze (ondanks het aardig vullende ontbijt) veel te weinig gegeten had de afgelopen dagen.
Jack, die het duidelijk gehoord had, grinnikte en vroeg: "wil je wat eten, luv?"
Julie knikte dankbaar, en Jack pikte een banaan, zijn absolute favoriet sinds hij er zo leuk mee had gezwaaid toen hij een crew uit ging zoeken in Tortuga, nu al een tijdje geleden.
Waar Julie zich nog het meest over verbaasden waren de vrouwen, en dan vooral hun jurken. Julie had altijd al een zwak gehad voor de jurken, maar omdat in Tortuga, en elke andere stad waar Julie ooit geweest was, zulke korsetjurken het ultieme symbool van het zijn van een hoer waren had Julie er nooit een gedragen. Nu zag ze alle vrouwen erin lopen, en ze besloot dat ze er meteen zou proberen een te jatten zodra zij en Jack klaar waren met hun missie.
Wat Julie bracht op de vraag: 'waar gaan we eigenlijk heen'.
Ze vroeg het aan Jack, die even mysterieus glimlachte en vervolgens antwoordde: "You'll see, luv. But I'm sure you'll like it!"
Julie knikte even alsin: 'het is oké', maar bedacht toen dat het eigenlijk niet oké was, omdat ze, zoals altijd, nieuwsgierig was. Julie dacht even na of ze er tegen Jack over zou gaan zeiken, en besloot dat het toch wel heel erg kinderachtig was.
"Jack! Zeg 't nou," zei Julie met een zeikerig stemmetje, terwijl ze Jack smekend aankeek. Who cares! Ik ben kinderachtig, dacht Julie met een grijns.
"Nee, luv," zei Jack, duidelijk tevreden met Julie's verwachtingsvolle blikken.
Julie besloot niet, zoals ze normaal gesproken zou doen, aan Jacks arm te gaan trekken, of andere lichamelijke schade aan te gaan richten (Hoe zou ik dat kunnen doen, Jack is zo mooi!), maar in plaats daarvan trok ze een pruillipje, en keek ze Jack smekend aan.
Jack keek met iets vergrote ogen naar Julie, slikte toen, wendde zijn blik af, en maakte ene gefrustreerd geluidje. Julie sloeg het geheel geamuseerd gaande.
Vervolgens scheen Jack een idee te hebben, grijnsde lichtjes, keek Julie weer aan en zei: "Hou ermee op, Julie. Anders zal ik er eigenhandig een eind aan moeten maken!"
En voordat Julie ook maar iets kon doen dan scherp in te ademen door zijn opmerking (want ze wist héél goed waar hij het over had), boog Jack zich voorover en gaf Julie een passionele zoen.
Julie gaf zich meteen aan het gevoel over, haar armen om Jacks nek slaand en hem naar zich toe trekkend. Het kon er geen hol schelen dat ze midden op het marktplein stonden in het 'beschaafde' Port Royal, en dat de mensen die er nu rond liepen hen waarschijnlijk geschokt aan zouden kijken. Jack duwde Julie lichtjes naar achteren, zodat Julie wel een paar stappen naar achteren moest zetten, tot ze met haar rug tegen een (onbekende) muur aanduwde, zonder ook maar even te stoppen met zijn passionele zoen. Jack speelde met Julie's haar, en langzaam nam hij weer wat afstand, Julie grijnzend aankijkend.
Toen wilde Jack aanstalten maken om Julie's nek 'aan te vallen', maar werd onderbroken door Julie, die besloot dat ze dat gedeelte misschien beter konden bewaren voor een plek waar alleen zij en Jack waren.
"Niet doen, Jack," zei Julie serieus, waarna ze grijnzend vervolgde: "Alles op z'n tijd."
Daarna kroop Julie onder een van Jacks armen door, terwijl ze zachtjes zei: "Snoezepoesje," waarna ze vervolgens hard wegrende. AN2 Jack keek eerst even tevreden, maar realiseerde zich vervolgens wat een vreselijke koosnaam het eigenlijk was. En met een hard 'hey!' begon hij de achtervolging.
Julie rende hard weg, grinnikend om haar fantasie, terwijl ze ondertussen mensen en spullen aan de kant duwde. Ze greep een paal van een marktkraampje dat gebruikt werd om een doek (wat fungeerde als dak)omhoog te houden, om snel een bocht te kunnen maken, waarna het hele dak instortte en op een vloekende koopman terechtkwam, inclusief een sjiek uitziende dame met rimpels als de Paus.
Julie grinnikte en dacht 'chaos!' terwijl ze nog harder rende dan ooit, om zowel Jack als de woedende marktkopman voor te blijven. Vervolgens stormde Julie, panisch zwaaiend met haar armen, verder, ondertussen nog een paar tonnen omgooiend, die wegrolden. Achter haar kon Jack de ton nog net ontwijken, maar de, niet al te atletische, marktkoopman werd erdoor onderuitgeslagen, waarna die met een schreeuw op de grond flikkerde. Julie grinnikte en dacht: en dat is één!.
Julie rende verder, een steegje in, terwijl ze zich door de dunne stroom mensen duwde. Jack kwam nog steeds achter haar aan, en Julie vervloekte haar slechte conditie (zoals ze dat zelf noemde, hé Juul? Misschien moet je wat vaker met Niels hardlopen :P).
Julie keek achterom, terwijl ze ondertussen nog hard door probeerde te rennen. Jack wilde net zijn armen om Julie heen slaan om haar vervolgens tegen de grond te stortten met zichzelf boven op haar, toen Julie abrupt tot stilstaan werd gebracht.
Er stond iets massiefs voor haar, iets met lichaamswarmte, en iets roods. Het was een officier van de Royal Navy.
Met een luide 'bonk' knalde Jack tegen Julie's rug aan, wat ervoor zorgde dat Julie, zo mogelijk, nog dichter tegen de rug van de officier aan flikkerde. De officier keek chagrijniger dan ooit.
Jack, die eerst de ernst van de situatie niet inzag, (means tegen wie Julie was opgeknalt) grinnikte en zei: "Heb ik je dan weer even mooi te pakken, luv!"
Julie wilde Jack nog een waarschuwende blik geven, maar het was al te laat.
"Nee," zei de officier triomfantelijk. "Ik ben diegene die jullie te pakken heeft!"
Jack, die ineens de ernst van de situatie in de gaten kreeg, grijnsde niet meer.
"Jullie worden gearresteerd wegens het saboteren van de markt, en op verdenking van het zijn van piraten."
Vervolgens greep de officier sneller dan het licht de pols van Jack, en duwde de mouw van zijn shirt wat omhoog, om vervolgens zijn pols ruw om te draaien. Jack mompelde zoiets als 'easy on the goods', en Julie moest moeite doen niet te grinniken. Pijnlijk zichtbaar op Jacks pols was nu het P-brandmerk, een souvenir dat Jack had overgehouden van een confrontatie met de VOC.
"Maak daar maar het zijn van piraten van," verbeterde de officier snel maar triomfantelijk. "Misschien krijg ik wel opslag," zei hij nog met een ik-heb-het-voor-elkaar-blik. Toen haalde hij op zo'n typische tekenfilm-manier twee paar handboeien achter zijn rug tevoorschijn, om die vervolgens theatraal bij Julie en Jack om te doen.
"Als jullie nu braaf willen meelo-"
"I object!" klonk er ineens vanachter de rug van de officier in een heuse advocatenstem. Het was een vrouw, die er behoorlijk sjiek en rijk uitzag. Julie zag dat ze hel knap, al had ze wel een vreemd vooruit staande kaak (doe de Keira!), alsof die te ver naar voren geschoven was.
Julie rammelde ondertussen geïrriteerd met haar handboeien, terwijl ze dacht: handboeien…IK HAAT HANDBOEIEN!
Julie keek Jack aan op een 'doe-er-wat-aan-manier', maar het was niet aan hem besteed. Jack was druk aan het staren naar het decolleté van de, voor Julie nog onbekende, vrouw.
Julie keek Jack streng aan, om hem vervolgens een keiharde stomp in zijn zij te geven. Jack kuchte onschuldig, waarna hij zachtjes fluisterde: "zij gaat ons redden!" Julie kon het niet helpen dat ze jaloers dacht: wie is dat?
"Technisch gezien hebben deze…personen," zei de vrouw heel handig. "Niets verkeerd gedaan! Ze hebben geen blijvende schade aangericht op de eigendommen van andere mensen! En het zijn van een piraat is niet erg omdat…"
"Het vandaag de nationale, ik bedoel koloniale, verkleed-je-als-een-piraat-dag is," opperde Julie, waarna zowel Jack als de vrouw probeerden niet te lachen.
"Heel grappig Madam Turner, lil' missy," zei de officier flauwtjes, terwijl hij naar Julie wees.
De vrouw probeerde niet al te triomfantelijk te kijken toen ze zei: "Maar ik (iets wat ze lang uitrekte) ben de dochter van de Gouveneur, en jij (weer lang uitgerekt) bent maar een zielig officiertje. Als ik aan mijn vader vraag of hij mijn vrienden (ze keek veelbetekenend van Jack naar Julie) hun daden kwijt wil schelden zal hij dat doen, na wat gezeur van mijn kant." De vrouw keek de officier aan met een 'nu-jij-blik'.
De officier vroeg daarop twijfelachtig: "Maar heeft Commodore Norrington daar dan niets over te zeggen?"
"Helaas voor jou niet nee," zei de vrouw fijntjes. "Hij is op een belangrijke missie voor The Royal Navy, zodat de Gouveneur nu het bevel voert over de overgebleven troepen. En dus ook over jou!"
De vrouw dacht even na en voegde toen toe: "Maar ik zal hem vragen of hij jou alsnog opslag zal geven, omdat…je haar goed zit vandaag."
Julie kon nu haar lachen niet meer inhouden en begon keihard te lachen, waarna Jack ook automatisch zijn controle verloor. Julie besloot, ondanks dat ze stiekem jaloers was, dat Jack wel zo z'n connecties had. De dochter van de Gouveneur, zeg ik je!
"Als je nu zo vriendelijk zou willen zijn mijn vrienden weer los te laten…Ze zullen vast moe en hongerig zijn. Als je ze zoekt voor een proces verbaal of iets in die richtig zijn ze te vinden in het landhuis van de Gouveneur." Ze zei dit allemaal met de air van een expert, terwijl ze nadrukkelijk wees naar de handboeien om de polsen van Julie en Jack.
Aarzelend en overdonderd maakte de handboeien weer los, en Julie mompelde: "Dat werd tijd!"
"Het spijt me, Madam Turner," zei de officier onderdanig.
Maar de dochter van de Gouveneur keurde de man al geen blik meer waardig, en wenkte Julie en Jack om mee te komen.
Jack riep nog een 'Het was leuk je gekend te hebben' over zijn schouder, waarna hij tevreden en bezitterig een arm om Julie's heup sloeg. Iets waar Julie het opmerkelijk warm van kreeg.
"Bedankt, Lizzie," zei Jack, terwijl hij nonchalant naar de nagels keek van zijn vrije hand, om die vervolgens uit te draaien op een Scar-uit-de-Lion-King-manier.
De vrouw draaide zich om, en wendde zich tot Julie. "Hallo, ik ben Elizabeth Turner, maar je kunt altijd net als Jack (ze keek Jack veelbetekend aan) Lizzie zeggen."
Julie zei haar eigen naam en schudde de hand van Elizabeth, en Jack zei: "Ah darlin', begin daar nou niet weer over. It would never have worked between us…" terwijl hij quasi-teleurgesteld keek.
Elizabeth besloot dit te negeren en liep in de richting van de koets die aan de zijkant van de straat stond. Julie was op slag niet jaloers meer.
Julie, Jack en Elizabeth (met veel geruis van al haar onderrokken) stapten in, en de deur werd dichtgedaan door de koetsier.
Hobbelend kwam de koets in beweging, en de straten gleden voorbij. Mensen gingen snel aan de kant voor de nogal massieve koets, en Julie grinnikte en voelde zich even heel belangrijk.
Toen voelde Julie plotseling een hand om de hare, vingers verstrengend in de hare, rustend op de rug van haar hand. Julie keek lichtelijk geschokt maar tevreden naar de zijkant, naar Jack, maar die deed net of hij niets gemerkt had en keek nog gewoon naar de mensen buiten de koets.
Jacks warme hand verwarmde die van Julie uitzonderlijk snel, net als de rest van haar lichaam.
Langzaam werden de straten minder druk, en de huizen stonden minder dicht op elkaar. De weg begon steiler te worden, en Julie kon het niet helpen dat ze dacht: Arme Tosca! (AN: Julie noemt alle paarden en pony's Tosca).
De volgende minuut passeerde gesprekloos, en zowel Julie als Jack was tevreden met elkaars aanwezigheid.
Toen reed de koets door de hekken van het landhuis van de familie Swann, en na door de oprijlaan te zijn gerold kwam de koets tot stilstand.
Het huis van de familie Swann en Turner was groot, statig en perfect onderhouden. De tuin en het gazon waren op precies de goede hoogte en manier bijgehouden, en de bloembedden lagen er stralend en gezond bij. De buxuskolommen waren gesnoeid in de vorm van piramides, en Julie zag in gedachten al buxus-humboldtpinquins voor zich.
Aan de deur stonden twee bewakers, die tevens dienst deden als portier, en ze hadden Elizabeth en Julie uit de koets geholpen, wat een jaloerse blik van Jack had opgeleverd.
De deuren werden opengedaan voor het trio, en Julie stapte wat onwennig binnen en bleef op de deurmat staan. Ze stonden in een perfecte hal, met een marmeren vloer, twee gebogen trappen die omhoog liepen naar de eerste verdieping. In het midden, links en rechts waren deuren, waarvan Julie meteen de neiging had ze open te gooien. Maar haar aandacht werd vooral getrokken naar de twee mooie, glitterende kroonluchters die een aantal meter onder het plafond hingen.
Julie had de neiging eraan te zitten, maar ze hingen zo hoog dat Julie minstens een paar meter moest sprongen om erbij te kunnen. Dat deed Julie dan ook, wat een vrij aparte situatie opleverde. Jack kuchtte even, en Julie keek op uit haar kroonluchtertrance, en stopte met een zacht 'ahem' en een verlegen glimlach waar ze mee bezig was.
"Will,"riep Elizabeth door de hal, hopend dat Will, waar hij ook was, haar kon horen. "Ik ben thuis!"
Uit de deur in het midden van de hal, tussen de twee trappen in, kwam een jonge, knappe man. Hij had donkerblond/bruin haar, dat losjes naar achteren was gebonden. Hij droeg een wit overhemd à la Jack, maar die van de man was uitdrukkelijk netter en zat in zijn broek. Om zijn voeten had hij smetteloze laarzen, afgezien van sporen van witte poeder die erop zaten. Zijn ogen waren bruin, en hadden een vriendelijke uitstraling.
In eerste instantie had hij niet in de gaten dat er nog andere mensen in de hal stonden dan Elizabeth, en hij liep dan ook meteen op haar af, waarna hij haar een innige kus gaf. Elizabeth en de man waren overduidelijk verliefd. Julie vond het super lief, maar naast haar stak Jack zijn tong uit in walging, zoals hij ook had gedaan toen hij de afgehakte tong zag van Mr. Cotton.
Toen Elizabeth en de man loskoppelden straalden zijn ogen en speelde er een glimlach om de mondhoeken van de man, een glimlach die idioot snel verbreedde toen de man Jack zag staan. Met een paar stappen was hij bij Jack, en omhelsde hij hem. Julie zag dat Jack behoorlijk ongemakkelijk keek om het vriendschappelijke gebaar, en hij klopte de man dan ook ene paar keer op zijn rug. Ze grinnikte.
Daarna creëerde Jack weer wat afstand tussen hun lichamen, en zei toen joviaal: "William! 'T Is goed je weer te zien!"
Net toen Jack nog meer dingen wilde zeggen, wat ongetwijfeld ook het woord 'eunuch' bevatte riep een zacht stemmetje "Pappie?" en ging de deur aan de overkant van de hal nog een keer open. "Wie zijn dat?" Een lief klein meisje kwam naar buiten lopen. Ze had blonde krullen die opgestoken waren in een knot, maar de helft van het haar hing eruit. Verder droeg ze een lichtroze, kanten jurkje, en was ze vrésélijk schattig. Julie schatte dat ze een jaar of vijf was.
Julie onderdrukte de neiging om panisch "KINDJES!" uit te roepen, en in plaats daarvan kuchte ze even, om zich er vervolgens over te verbazen hoe vreselijk scháttig het meisje wel niet was. Naast haar mompelde Jack zoiets als: "Toch niet zo eunuch als ik dacht, now are ye, William?"
De ogen van het meisje gleden over de personen over de deurmat, en vervolgens kreeg het meisje een enorme lach op haar gezicht en begon ze te lachen. Vervolgens rende ze met een "OOM JACK!" keihard op Jack af, en wierp ze twee armpjes om Jacks middel. Julie's ogen sperden zich wijd open, vooral om het 'oomgedeelte', en haar verbazing werd nog groter toen ze zag dat Jack niet, zoals ze verwachtte, het meisje op afstand hield, maar in plaats daarvan streek Jack teder over de haren van het meisje.
Julie was zo druk bezig met het kijken naar Jack en het meisje dat ze niet in de gaten had dat de echtgenoot voor haar stond, klaar om kennis met haar te maken.
Hij kuchte even, Julie keek op, werd rood en begon verlegen te glimlachen. Vervolgens schudde ze de hand van de man die zei: "Ik ben William Turner, maar je kunt altijd Will zeggen." Ook Julie stelde zich voor.
"Ben jij dan de zoon van de beroemde Bootstrap Bill? Je hebt dezelfde achternaam," vroeg Julie nieuwsgierig.
"Ja," zei Will, die stiekem best wel trots was op zijn afkomst. "Ja dat klopt. Ik ben nu een smid, maar eigenlijk hoor ik thuis op zee, met Jack mee (hij keek veelbetekend naar Jack, die zich nu had losgemaakt van het meisje)… Maar Elizabeth, de liefde van mijn leven, is min of meer verplicht hier te blijven…"
Will richtte een liefdevolle blik op Elizabeth, die nu lichtjes verlegen teruglachte.
"Maar zo erg is dat niet. Het zijn met Elizabeth maakt veel goed, zo niet alles…" Will kuchte even om zijn sentimentele bui, om iets neutraler te vervolgen: "mijn dochter trouwens ook…"
Will trok zijn dochter voorzichtig naar zich toe en zei: "Dit is Kayleigh." Kayleigh zwaaide verlegen naar Julie, die al net zo verlegen terugzwaaide. Julie zag nu dat haar hele gezicht, net als Wills laarzen, onder de witte poeder zat.
Jack grinnikte om Julie's verlegen houding, en wist dat het iets was wat bij Julie hoorde. Hij kende Julie nu zo goed dat hij langzaam kenmerkende dingen begon te herkennen. En hoewel Julie vaak werd gezien als een onvoorspelbaar persoon had Jack, onbewust, Julie al behoorlijk weten te 'ontleden'.
Elizabeth onderbrak het sentimentele moment door te zeggen: "Hoe kom je aan die poeder op je gezicht, Kayleigh?"
Het meisje begon helemaal te stralen en zei toen, in de meest blije toon die Julie ooit had gehoord: "Pappie en ik gingen pappakoeken bakken, mammie! We wilden jou verassen! Het was zo leuk! Kijk!" En na die opmerking pakte Kayleigh Elizabeth vast bij haar arm en sleurde haar bijna de deur door naar wat blijkbaar de keuken was.
"Pappakoeken," siste Jack vragend naar Will, zijn grijns absoluut niet verbergend.
Will deed niet eens moeite om zijn zijn glimlach te verbergen, hij miste blijkbaar het sarcasme in Jacks stem. "Ze bedoelt pannenkoeken, is het niet schattig?"
Jack rolde, deze keer het niet al te slecht bedoelend, met zijn ogen.
Toen Julie de eerste stap zette in de keuken werd haar meteen de ongelofelijke klerezooi duidelijk. Er was overal meel, de hele keuken was er wit van weggeslagen. Over de hele keuken verspreid lagen plasjes pannenkoekenbeslag, en over het aanrecht waren kapotte eierschalen verspreid. En als laatste lagen er over de hele plek, maar vooral op de keukenkastjes en het fornuis, stukken halfgare pannenkoeken verspreid.
Het eerste wat er in Julie opkwam was: Woa…ik kan niet eens zoveel schade aanrichten! Vervolgens stak ze haar vinger in de kom die halfvol zat met beslag (ze wilde het toch eens proeven aangezien ze nog nooit pannenkoeken had gehad), en stak dat in haar mond. Ze trok een vies gezicht en besloot dat het spul niet te vreten was.
Jack zag het en fluisterde: "tut, tut Luv, geloof me, het eindresultaat is heerlijk…Zoet and all…Niet zo lekker als ik though…"
Julie dacht er even serieus over na om het met Jack eens te zijn, waarna ze zich bedacht waar ze waren en gaf hem vervolgens een stomp.
Elizabeth en Will merkten niets van de opmerking, want de eerste was druk bezig de schade op te nemen in de keuken, en de tweede was druk bezig het allemaal uit te leggen. Kayleigh liep er vrolijk tussendoor te dartelen en probeerde ondertussen nog wat slagroom uit de schaal op het aanrecht te jatten, die er stond om samen met de aardbeien op de pannenkoeken te worden gedaan.
"That's the spirit, girl,"zei Jack, trots omdat Kayleigh wat wilde stelen. "Je moet altijd proberen dingen te lenen zonder toestemming! Je begint al een echte piraat te worden!" Julie kon niets anders doen grinniken, en Jack kreeg een boze blik toegeworpen van Elizabeth, die siste dat 'Kayleigh wel een opvoeding kreeg'.
Jack grinnikte alleen maar en zei tegen Kayleigh: "Wil je nog een verhaal horen uit het leven van een piraat?"
Kayleigh begon spontaan te juichen, en zei toen heel wijs: "Ik wil ook piraat worden net als jullie, Oom Jack en Julie!"
Julie lachte vertederd naar het meisje en zei toen tegen Jack: "Ja Jack, ik wil ook een verhaal horen!"
Elizabeth en Will draaiden zich om en Will zei: "Vertel haar het verhaal van The Curse Of The Black Pearl! Ze is nu oud genoeg om het te horen…"
"Ah," zei Jack tevreden. "Dat is ook één van mij favoriete verhalen! Ik zelf speelde de hoofdrol!"
"Wat," vroeg Julie nieuwsgierig. "Vertel!"
Tevreden troonde Jack zowel Julie en Kayleigh de keuken uit, en liet Elizabeth en Will in de chaos achter.
----
AN1: Dit komt origineel van de skateboardgame Tony Hawk's Underground II, The World's Destruction Tour, maar ik vond 't wel leuk om te gebruiken. Dat je 't even weet ;).
AN2: De credits van dit woord gaan naar Julie. Gefeliciteerd meid, ik had het zelf niet walgelijker kunnen bedenken denkt aan sugerlump.
----
MiR: Ja, nou dit Hoofdstuk was niet echt klef hoor! En de meeeste mensen kijkt veelbetekenend naar de andere reviewers vonden dat hoofdstuk helemaal niet zo klef, alsthans, storend klef...
Julie: Ja dat was je geraden ook, dat je dat hoofdstuk leuk vond ;). Maar er komen nog wel troubles in paradise! Of paradis :P!
Lisa: SUPER bedankt voor je positieve review, daar werd ik nou helemaal vrolijk van! Ja Jack is best een schatje, no? Wel een softie really, maar het komt allemaal goed!
Linda: Nee dat klopt, ik kan inderdaad niet zo hard zijn voor Julie. Wel heb ik r een hekel aan dat het voorspelbaar is, maargoed, wat wil je. Ik schirjf ene fic voor een Johnny-addict, hoe kan het anders ;).