Hey allemaal! Beetje lang geleden, sorry, dus update ik in een keer wle twee hoofdstukken, alrighty?? Okee...ahme, hier is Hoofdstuk 12!

Twaalf

Alles wat geen naam heeft

Julie en Kayleigh hobbelden gehoorzaam achter Jack aan, die feilloos het huis scheen te kennen. Na de hal over te zijn gestoken nam het trio een deur aan de rechterkant en kwamen zo uit in een gigantische salon.

Julie weerstond deze keer wel de neiging om de naar de kroonluchters te springen, die ook hier weer aan het planfond hing.

Ondanks de grootte van de salon was die toch gezellig ingericht; er stonden een luxe, zachte bank en een paar losse stoelen, die allemaal geplaats waren rond een donker houten salontafel. Er waren een paar openhaarden in de kamer, en een ervan brandde al, zodat het aangenaam warm was in de kamer.

Naast de verlichting van de kroonluchters stonden er diverse zilveren kandelaars, die allemaal blonken en glansden in het licht van de ramen en het vuur. Voor de ramen hingen gigantische gebroken witte gordijnen, die halftransparant waren.

Jack plofte meteen neer op de meest dichtbijzijnde stoel, zijn voeten op de salontafel leggend. Het kon hem blijkbaar niets schelen dat hij misschien wel eens het dure interieur van de familie Swann en Turner zou kunnen vernielen.

Julie en Kayleigh ploften neer op de bank, en namen meteen een luisterhouding aan.

Jack scheen helemaal in zijn element, en ging meteen weer staan, waarna hij met een van zijn beroemde hand bewegingen zei: "This, miladies, is het verhaal van The Curse Of The Black Pearl! Zoals het gebeurde, en niet anders…Met in de hoofdrol niemand anders dan…" Jack grijnsde breed en maakte nog een tot de verbeelding sprekende handbeweging. "Captain…Jack…Sparrow!"

"Oh God," was Julie's droge commentaar. "Hij praat over zichzelf in de derde persoon…" Zowel Kayleigh als Jack keken haar nu geirriteerd aan.

"Ahem," zei Jack, die weer, net zo snel als gewoonlijk herstelde. "Zoals ik al zei… Ik kwam aan in Port Royal…op een…hoogstinteressante manier laten we maar zeggen, net op het moment dat er een sjiek feestje aan de gang was in het fort. Ik wilde van de gelegenheid gebruik maken door een schip te stelen van de Navy, en kwam twee nogal…onbenullige soldaten tegen. Ze hadden nog nooit van The Black Pearl gehoord, I tell you! Net op het moment dat ik klaar was The Interceptor te enteren, hoorde ik achter mij gegil van een jongedame, die van het fort het water in viel…Die vrouw bleek niemand minder te zijn dan Elizabeth Swann…"

Julie en Kayleigh keken elkaar even verbaasd aan, om vervolgens hun aandahct weer op Jack te concentreren. Jack, die trots was dat hij een keer de aandacht had zonder een verhaal sterk overdreven te hebben, genoot duidelijk van zijn rol van begenadigd verhalenverteller. Hij stond op, en begon druk met zijn armen te zwaaien, waarmee hij een vallende Elizabeth demonstreerde.

"Ik besloot the bonny lass te redden, omdat de soldaten van The Royal Navy niet schenen te kunnen zwemmen. Dus ik sprong van het kampanjedek van The Interceptor, om vervolgens naar de plek te zwemmen waar Miss Swann in het water was beland. Ik redde haar uit het water, en legde haar op de kade. Ze scheen niet te kunnen ademen door het korset dat ze aanhad, dus ik rukte,zoals ik had geleerd in Singapore, het korset van haar lijf, om haar vervolgens te laten ademen."

Vervolgens beschreef Jack uitgebreid zijn ontmoeting met Norrington, zijn bijna arresatatie, en zijn onverwachtte ontsnapping. Vervolgens beschreef Jack hoe hij naar de Blacksmith ging, om daar niemand minder tegen te komen dan Will Turner.

Jack greep de kaarsloze kandelaar van tafel om te demonstreerde hoe hij met Will dueleerde, waarvan hij op dat moment nog niet wist dat het Will was. De touwtjes van zijn overhemd schoten los, en onthulden een stuk van zijn gebruinde, goed gevormde borst. Julie kon het niet laten er bewonderend naar te staren, terwijl ze Jack in de waan laatte dat ze nog steeds oplette, wat dus allang niet meer zo was. Ze had nu interessantere dingen om aandacht aan te besteden.

Jack ging ondertussen druk door met zijn verhaal. Hoe hij neergeslagen werd door Mr. Brown, en hoe hij in de bak terechtkwam. Dat er piraten waren gekomen die hem behoorlijk bekend waren, en die hem nogal bijzondere informatie hadden gegeven over het huidige 'status' van hen en hun Kapitein. Ook vertelde Jack over de bevrijding uit de cel door Will, die zijn inmiddels ontvoerde Elizabeth wilde redden. Het tweetal kwam op een interessante manier aan een schip, om vervolgens naar Tortuga te reizen.

Julie, die nu de vecht-scène-iminitatie voorbij was, had weer aandacht voor het verhaal inplaats van alleen voor Jack. " – Daar zochten we een crew bij elkaar, om vervolgens af te varen naar Isla de Muerta…"

Toen vertelde Jack over de gebuertenissen daar, en hoe hij vervolgens samen met Elizabeth op een eilandje werd gedropt, waar hij tien jaar eerder ook al gouveneur was geweest. Daar had hij een behoorlijke interessante conversatie met Lizzie, waar Jack natuurlijk mateloos over opschepte. Julie werd daar natuurlijk jaloers om, want ze miste de typische, speelse glans in Jacks ogen.

Daarna beschreef Jack uitgebreid hoe Lizzie Jacks heilige rum had verbrand, en hoe hij haar bijna van deze wereld geholpen had.

Maar goed dat hij dat niet had gedaan, want pratsiche meteen daarna waren er witte zeilen te zien aan de horzion. Norrington en Govenor Swann waren gekomen om hem en Elizabeth te redden. Of beter gezegd alleen Elizabeth, want Jack belandde in de cel.

Elizabethj had gesmeekt Will te redden, en zo ws het gebeurd. Na een hoop drama, onnodige en nodige doden, een vloeg geactiveerd en weer opgeheven waren hadden Elizabeth en Will hun eeuwig durende liefde voor elkaar, en Jack zijn wraak, "The Pearl…en vrijheid…" besloot Jack lichtelijk dramatisch.

Julie moest even nadenken over dit verhaal, terwijl naast haar Kayleigh al weer druk op en neer aan 't springen was alsin: 'ik wil meer! Ik wil meer!' Het verhaal was zo apart, zo anders, maar ook zo Jack-achtig. Ondanks dat het ongeloofwaarig was verklaarde het wel alles wat Julie tot nu toe van Jack had gehoord, en Julie accepteerde het dan ook als de waarheid.

Kayleigh had zihc inmiddels bovenop Jack gestort, omdat hij –blijkbaar- iest had gezegd wat haar niet aanstond. Dit groeide uit tot een waa gevecht, en Julie moest –weliswaar met op elkaar geklemde kaken- toegeven dat ze Kayleigh heel erg schattig vond.

Jack wiepr de nu schaterende Kayleigh voorzichtig tegen de grond, en begon haar te kietelen, wat een –zo mogelijk- nog hoger aantal deciBell uit Kayleighs mond wist te krijgen. Julie werd er meteen weer pijnlijk herinnerd waarom ze zo'n hekel had aan kindjes. Ze bleef nog even een beetje verlegen staan kijken hoe Kayleigh en Jakc ana het stoeien waren.

Jack liet Kayleigh nu los, en klopte semi-nonchalant zijn kleren af. Toen zag hij dat Julie wat afwezig in het rond aan het kijken was.

"Ah luv," zei Jack, terwijl hij een paar stappen dichterbij kwam. Hij wikkelde zijn arm om Julie's middel heen en trok haar dichterbij. Julie glimlachte even toen ze zag dat Jack met een semi-bezorgde uitdrukking wat haar uit haar gezicht streek om het vervolgens te bestudeerden.

"Voel je je eenzaam?"

Julie, die Kayleigh op slag was vergeten kon niets anders doen dan in Jacks mooie ogen staren. Ze genoot van Jacks warme lichaam tegen de hare, van zijn nabijheid…

Jack plaatste zijn vrije hand in Julie's nek, en gaf haar een korte maar passionele kus.

"Nee," zei Julie met een bijnagelukzalige glimlach op haar gezicht. "Ik geloof niet dat-" Maar ze werd ruw onderbroken door Kayleigh.

"IEH!" Ze stond geschokt naar het tweetal te kijken, en Julie begreep onmiddellijk dat ze Wil en Elizabeth nog nooit had zien zoenen. "Dat is vie-hies!" Ze keek even bedankzaam en zei toen met ene gigantische grijns op haar gezicht: "Zijn jullie verliefd? Ja hè, jullie zijn verliefd hè?"

Jack keek geschrokken naar Kayleigh, en verplaatste toen zijn blik naar Julie, die hem met een opgetrokken wenkbrauw aankeek.

"Nee Kayleigh," zei Julie toen rustig, besluitend Jack uit zijn lijden te verlossen. "We zijn niet verliefd." Julie richtte nog wel een veelbetekende blik op Jack, die haar weer naar zich toe trok en in haar oor fluisterde: "Goed dat jij er ook zo over denkt, luv…"

Alleen klonk zijn stem niet zo zelfverzekerd als anders…

----

Het was inmiddels avond geworden, en het diner werd geserveerd op het enorme tarras van het landhuis. Julie nestelde zich in de comfortabele stoelen en keek weg van de tafel en Jack, die tegenover haar zat. Het terras ging over in een perfect gemaait gazon, en dieper de tuin in stonden bosjes en andere bomen, en ver weg in hete gezichtsveld was de horizon te zien. Daar begon de zon al te zakken, terwijl die langzaam donkerder geel kleurde, en strepen wolken verlichtend.

Julie ademde diep maar tevreden in, en zag dat Jack naar haar keek. Het beogn al donker te worden, maar ondanks dat was het niet koud. Het was een van die zeldzame zomeravonden, waar een zwoel briesje waaide om de lucht enigsinds te verkoelen voordat het nacht werd. Kaarsen waren aangestoken en stonden in zilveren kandelaars op de tafel. Ze verspreiden en zacht licht over de tafel, en Julie vergat niet op te merken dat Jack er absoluut fantastisch uitzag in het kaarslicht.

Zo zaten Julie en Jack met zijn tweeen zwijgzaam aan de tafel, gewoon tevreden met elkaars aanwezigheid, zonder dat het nodig was iets te zeggen. Toen werd het eten opgedient, en Julie staarde er hongerig naar, want ze had in geen dagen fatsoenlijk gegeten, en haar botten begonnen aan alle kanten van haar lichaam uit te steken. Dit herinnerde haar onwillekeurig aan Lily, en Julie vroeg zich bezorgt af hoe het nu met haar ging, en of zij niet de klappen kreeg van Julie's vrij onverwachte ontsnapping. Julie nam zichzelf voor om het zo snel mogelijk aan Jack voor te leggen.

Kayleigh, Will en Elizabeth kwamen ook het terras op lopen, en ze namen plaats in de stoelen. Er hing een bepaalde sfeer, eeen rustige tevreden sfeer, alsof iedereen zich op zijn plek voelde en niemand wilde dat er ook maar iets daaraan veranderde.

Julie keek een aantal keer naar Jack, die half verlicht werd door het kaarslicht. Het licht wierp zowel licht als schaduw op zijn gezicht, en speelde met zijn gelaatstrekken. Jack lachtte om iets wat Will had gezegd, Wat het ook mocht zijn; daar lette Julie niet op, want ze keek alleen maar naar de gouden glans van zijn vergulde tanden.

Langzaam begon Julie te eten, en ze besloot tevreden dat dit het beste eten was wat ze had gehad in maanden. Met kleine hapjes vulde ze haar hele maag, en het gevoel van tevredenheid werkte nog meer op haar in. Ze bleef een beetje in haar eigen wereldje, half-luisterend en naar de gesprekken tussen Will, Elizabeth, Jack en Kayleigh. Maar haar wereld bestond vooral uit Jack.

De zon ging nu nog verder onder. De hemel was donkerpaars gekleurd en de zon wierp zijn laatste bundels licht op de gebouwen van Port Royal, en de wolken in de lucht. Diezelfde rood/roze stralen verlichtten het landhuis van de gouverneur, en Julie ademde tevreden uit.

"Dus…Hoe zijn jullie elkaar tegengekomen," vroeg Elizabeth nieuwsgierig.

Dit was voor Jack meteen een reden om een dramatisch verhaal op te hangen over hetr redden van een jonkvrouw in nood, en langzaam ontspandde Julie wat. Ze lachtte mee om de grappen en arrogantie van Jack, die haar af en toe veel betekenend aankeek.

Het verhaal leidde tot hun afscheid in Tortuga, en Julie besloot goed op te letten of ze iest kon vinden wat wees op de inhoud van Jacks missie. Maar Jack was heel discreet.

"En wat gebeurde er toen Julie op The Dagger was," vroeg Elizabeth aan Jack, die nogal ongemakkelijk keek. Een verlammend gevoel trok door Julie's hoofd en ledematen. Een beklemmend gevoel alsof ze niet meer adem kon halen, maar des te meer de zuurstof nodig had om bij bewustzijn te blijven. Julie vocht tegen de tranen, en wilde dat Elizabeth ophield met bevestigen hoe vreselijk het allemaal was. Opeens leek alles wat ze mee had gemaakt zo echt, dat het des te pijnlijker werd.

Wat Julie nu wilde was rennen, rennen en er niet meer mee stoppen, tot ze zo uitgeput was dat ze in elkaar zakte. En dat ze voor even alles kon vergeten. Maar dat was onmogelijk. Haar herinneringen drukten op haar als nooit tevoren, maar vreemd genoeg hoefte Julie niet te huilen. Het was eerder alsof ze nooit meer iets zou kunnen voelen, geen pijn, maar ook geen vreugde. En dat was nog veel erger.

Julie wist achteraf nog maar weing van de rest van de avond, ze was te diep in haar eigen gedachten verzonken. Ondanks dat at Julie wel veel, want ze was uitgehongerd van de periode op The Dagger – de periode waar ze liever niet meer aan dacht. Na het eten voelde ze zich moe en rozig, en wat ze nu het liefst wilde was in bed kruipen en slapen, heel lang slapen.

Elizabeth scheen het ook door te hebben, want ze vroeg aan Julie of ze naar bed wilde. Julie antwoordde daar een volmondig ' ja' op, en volgde Elizabeth naar binnen. Elizabeth vroeg ook aan Jack of hij meeliep, zodat hij ook een kamer aangewezen kreeg. Ze had er waarschijnlijk niet aan gedacht dat Jack en Julie sinds ze elkaar kenden al in hetzelfde bed sliepen.

Julie, Jack, geleid door Elizabeth, liepen de trap op, waar ze uitkwamen op een gigantische hal, die overliep in een nog langere gang, die verlicht werd door verschillende kronluchters. De vloer was van marmer, de muren wit gepleisterd, net als het plafond, maar die zat vol met versieringen. Aan de muur hingen verschillende schilderijen, en ze hadden allemaal als gemeenschappelijke factor dat ze blij en vrolijk waren, precies het tegenovergestelde van wat Julie zich nu voelde.

Elizabeth opende een deur en leidde Julie naarbinnen. De kamer was reusachtig, had grote ramen die uitkeken op de tuin (Julie zag Will en Kayleigh nog steeds aan tafel zitten. Kayleigh was inmiddels een voedselgevecht begonnen, en Will probeerde dat tervergeefs tegen te houden). De ramen waren weer half afgedekt met dezelfde witte gordijnen als de salon. In het midden van de kamer stond een kingsize bed, met een beige overtrek waar verschillende patronen in waren verweven, en aan het hoofdeinde lag een partij kussens. Verder stonden er nog twee luxe stoelen, een tafel, een gigantische klerenkast, en was er een mysterieuze deur aan de overkant van de 'balzaal'.

"Achter die deur is een badkamer, die kun ej altijd gebruiken als je wil," stelde Elizabeth voor, maar Julie besloot dat het beter was morgen in bad te gaan, het liefste wilde ze zo snel mogelijk slapen…Als ze dat tenminste kon.

"Ik zal Jack even zijn kamer laten zien," zei Elizabeth. "Weltrusten…"

Julie keek naar Jack, en zag dat hij op de meest tedere manier glimlachte die ze ooit had gezien. "Sweet dreams, luv."

Julie lachtte verlegen terug, en streek wat haar achter haar oor. Jack keek Julie met grote ogen aan, en deed toen de deur dicht, en volgde een ongeduldige Elizabeth.

Julie kleedde zich langzaam uit, maar hield haar shirt aan. Ze wandelde even door de kamer, en bedacht grinnikend dat deze kamer groot genoeg was om een heel huis in Tortuga in te zetten.

Julie liep naar het bed, en sloeg de dikke dekens naar achteren. Ze ging liggen en trok de koele zijden lakens weer over zich heen, genietend van het heerlijke gevoel. Ze rekte zich een beetje uit, en wikkelde zich vervolgens goed in de dekens.

Tortuga…Haar gedachten waren door die opmerking weer op de voor haar zo vetrouwde plaats geconcentreerd. Ze bedacht dat het al een eeuwigheid leek dat ze daar was geweest, terwijl het in werkelijkheid misschien net een week was. Hoe vaak was ze wel niet maanden weggebleven, zonder dat het haar was opgevallen. Mijn leven is veranderd sinds ik ben vertrokken uit Tortuga…dacht Julie toen. Mijn leven is heel erg veranderd…De tijd bij Campbell bezorgde me meer dan alleen lichamelijke wonden, hij heeft ook mijn ziel beschadigd. Zou dat ook zo zijn met Lily?

Natuurlijk is dat zo met Lily, zei een stemmetje in Julie's hoofd. Zij zit al eeuwen op dat schip bij die duivel, hij is haar vader! Jij hebt het nog gemakkelijk had vergeleken haar!

"Ik zal morgen aan Jack vragen of we haar nog kunnen redden…," mompelde Julie. "Jack…"

Ik wou dat Kayleigh nooit gevraagd had of Jack en ik verliefd zijn… Jack is dat niet, dat weet ik toch wel zeker…Maar ik ben dat wel, Kateighs vraag zorgde ervoor dat ik het me realiseerde…

Piraten worden niet verliefd, dat maakt je zwak. Want zodra je om iemand geeft wordt je kwetsbaar, en kwetsbaarheid is uitgebannen als je piraat bent. Je kunt het niet gebruiken…Zodra je om iemand geeft weten je vijanden die te vinden, en dan ben je die kwijt… Vroeg of laat pakken ze Jack ook van me af…Alles is tijdelijk, en ik moet ervan genieten zolang hij er nog is, dus ik moet niet zo moeilijk doen over het verliefd-zijn gedoe, want voordat je het weet hoef ik me er niet meer druk om te maken, want dan is hij weg uit mijn leven. Waarom maakte hij geen stomme opmerking toen hij een andere kamer kreeg? Het is niets voor hem om dat zomaar goed te vinden, leer mij Jack kennen…

Julie besloot dat ze wilde slapen, en probeerde allen gedachten uit haar hoofd te bannen. Ze greep de dekens en draaide zichzelf om op haar buik, terwijl ze haar armen om een van de velen zijden kussens vouwde.

Ja, ik bén verliefd op Jack. Maar hij ís gewoon perfect! Hij is interessant, grappig, absoluut niet saai, en bovenal ongelofelijk sexy!

Opeens hoorde Julie een geluid vanuit de andere kant van de kamer. Er was een streep licht te zien, en Julie begreep dat er iemand haar kamer binnen kwam. En ze wist dat het Jack was.

Het silouet sloop naar het bed, vouwde de dekens open net als Julie een tijdje geleden ook had gedaan, en gleed onder de dekens. 'Het' deed een kaars aan die stond op een kastje bij het bed, en Julie keek recht in het grijnzende gezicht van Jack. Hij sloeg een arm om Julie heen en trok haar, ondanks dat ze nog steeds op haar buik lag, dicht tegen zich aan. "Je dacht toch niet dat ik je alleen zou laten slapen, luv… Je zou zo onbeschermt liggen voor al die enge mannen die een knappe jonkvrouw willen stelen…"

"Net zoals jij zeker," zei Julie, terwijl ze zich aangenaam verrast omdraaide in Jacks omhelzing. Ze kroop dicht tegen Jacks brede borst aan, zich realiserend hoe erg ze dat gemist had, en zich afvragend of dat de reden was dat ze niet kon slapen.

"Nah luv, ik ben verre van een enge man…Eerder het tegenovergestelde…"

Julie glimlachtte tegen Jacks huid terwijl ze een arm over zijn lichaam gooide, en haar hand nestelde tussen het matras en zijn blote rug. Jack streek even over Julie's haar, en een been gleed even langs de hare. Een naakt been…

Zou Jack helemaal naakt zijn? Julie kon voelen dat ze rood werd, en was dankbaar dat het donker was. Ze had niet goed kunnen zien óf Jack naakt was, want daar was het te donker voor.

"Wat is er, luv…" fluisterde Jack, die had gevoeld dat Julie verstijfde, terwijl hij een kus op haar oorlel drukte.

"Niets Jack," antwoordde Julie. "Ik ben gewoon blij dat je er bent…"

En terwijl ze besloot dat dat heel erg waar was, viel Julie in slaap.

Ja ik weet het, het naakt-thingie is stom! Ik weet iegenlijk niet waarom het er nog instaat, misschien omdat Julie het graag wil is in de war. Maargoed:

Linda: Heheh, ag ja, de late reviews zijn de beste reviews...Nou, nee, maargoed. Er zittenin H11 egt veeeel stomme opmerkingen, maar dat was H11, dat gebeurd nu dus niet ;). Ik zei vroeger ook pappakoeken, dus daar komt het vandaan!

MiR: Hey! Julie zei zelf dat ze een slecht conditie had! Dat is niet mijn schuld! Ja, twas wel een lollig hoofdstuk no? Deze is weer wat gedeprimeerder. Bedankt voor je review!

Lisa: Ja joh, iedereen zijn eigen smaak! Moeten we idd doen, een nationale verkleed je als piraat dag invoeren! Zou kewl zijn!

Goddes of imaginairy light: Hier is meer! En twee keer meer! ik heb nl nog ene Hoofdstuk geupdate! veel plezier ermee, en bedankt voor je vleiende review!