Hey allemaal, dit is het tweede hoofdstuk in korte tijd. Ik wilde het eigenlijk meteen updaten, maar mijn computer flipte, en het document zelf deed ook een beetje vreemd. Het zou kunnen dat er nu rare fouten zitten in het hoofdstuk, lees erover heen, of meld ze, whatever you like. Enjoy!
PS: Dit is trouwens het laatste Hoofdstuk wat ik al helemaal heb geschreven. ik ben nu dus bezig met hoofdstuk 14, wat trouwens"Niets is perfect, zelfs een paradijs niet", heet. Wat wel iets zegt over het hoofdstuk zelf, uiteraard ;)
Dertien
Real beauty lies within
(But not in Jack's opinion)
De volgende ochtend werd Julie heel laat wakker. De zon was al lang en breed op, en wierp stralen met licht door de dunne gordijnen. Julie was altijd al een uitslaper geweest, hoe langer ze kon slapen hoe beter. En ze moest toegeven dat ze nog nooit zo lekker had geslapen als vandaag. En vind je het gek! Ze sliep voor het eerst van haar leven in een fatsoenlijk bed (al was het bed van Jack ook niet verkeerd natuurlijk), met een volle maag, en niet het minst met een geweldige pirate captain!
Over een geweldige pirate captain gesproken, Jack lag nog steeds vredig naast haar. Of beter gezegd óp haar. Hij lag half over haar borst heen, armen bezitterig om haar heen geslagen, zodat ze plat tegen Julie's rug en het matras waren geperst.
Julie genoot van Jacks lichaamsgewicht op de hare, de regelmatige ademhaling zo dicht bij haar in de buurt. Zijn adem kietelde de huid van haar borst, die redelijk blootgelegd was door de hals van haar hemd. Ze sloeg haar armen wat dichter om Jack heen, terwijl ze naar zijn vredig slapende verschijning keek. Jacks ogen waren gesloten, en hij zag er bijzonder rustig uit.
Julie trok met een vinger lijnen over Jacks ruggengraat, de rug die nu blootgelegd was door de deken die teruggeduwd was tot zijn middel. Langzaam verstijfde Jack wat, en gleden zijn armen weg van Julie's rug, om zijn handen over zijn gezicht te wrijven. Julie keek terwijl Jack zich uitrekte, en langzaam probeerde de slaap van zich af te schudden.
Jack opende zijn ogen, en keek naar Julie die zei met een glimlach: "Goede morgen, Jack…"
"Van hetzelfde, luv," zei Jack met een een door de slaap schorre stem. Hij glimlachtte warm naar haar, en plantte zijn ellebogen aan beide kanten van Julie en werkte zichzelf wat omhoog, zodat hij een kus kon drukken op haar voorhoofd.
Julie glimlachtte nu ook, en sloot haar ogen. Toen bedacht ze zich dat Jack gisteren uit zijn kamer moet zijn gesneakt om vervolgens bij haar in bed te kunnen kruipen.
"Dus je bent gisteravond uit je eigen kamer gesneakt zonder Lizzie tegen te komen. Knap hoor," vroeg ze Jack lichtjes sarcastisch.
"Ah, luv, je gaat me niet vertellen dat je niet wilde dat ik kwam," zei Jack lichtjes, terwijl hij met zijn rechterhand speelde met een plukje haar van Julie.
Julie was even stil, nadenkend over een goed antwoord, maar de hemelse glimlach op haar gezicht zei Jack al genoeg: "Ah darlin', je hoeft je er niet voor te schamen…"
Julie lachtte toen verlegen, en wist niet wat ze tegn Jack moest zeggen. Het enige wat nu in haar hoofd was was dat Jack 'darlin'' tegen haar had gezegd.
"Ik had je al verteld dat je heel schattig bent als je dat doet," zei Jack nu, met een schorre stem, en een lichtelijke verandering van de glans in zijn ogen.
Julie lachtte nu verlegener dan ooit, en zag dan ook niet dat Jack zich voorover boog, en nu heel erg dichtbij was. Julie keek weer op, en staarde in Jacks bruine ogen. Opeens werd het haar duidelijk hoe dichtbij hij eigenlijk was, en hoe duidelijk hij van plan was haar te gaan zoenen…
Jacks lippen drukten op die van Julie, en die sloot haar ogen onmiddellijk, zichzelf overgevend aan de sensatie. Haar armen bewogen zich automatisch omhoog naar Jacks nek, waar ze speelde met zijn nekhaartjes. Jack maakte een tevreden geluidje, waardoor hij zijn lippen iets opende, en zijn mond bereikbaar was voor Julie, die daar ook meteen gebruik van maakte. Haar tong bewoog zich langs Jacks lippen en ontmoette de zijne daar. Jacks hand, die steeds had gespeeld met het plukje haar, liet het los en gleed met zijn hand verder naar beneden, langs Julie's nek en langs haar zij, tot hij terechtkwam op haar heup, die hij zachtjes streelde. Julie was zich alleen nog maar bewust van Jack, van zijn nabijheid, zijn geur, zijn hartslag tegen haar lichaam, zijn ademhaling. Haar handen gleden van zijn nek over zijn rug, en ze kon alle spieren van zijn rug lichtjes aan voelen spannen als haar handen ermee in contact kwamen. Ze schraapte met haar nagels lichtjes over zijn rug, waarop Jack zijn bewegingen op haar heup wat versnelde. Julie's hartslag en ademhaling gingen snel omhoog, en ze verbaasde zich over de gevoelens die Jacks kus bij haar losmaakte. Het was alsof hij al het andere in de wereld onbelangrijk maakte, alsof hij zichzelf opdrong aan haar, op een goede manier.
Jack beet zachtjes op Julie's onderlip terwijl hij zich langzaam weer van haar losmaakte, zijn hand nog steeds op haar heup, waardoor hij nog maar een hand had om op te steunen. Jacks warme adem blies op haar lippen, en het snelle op en neer gaan van zijn borst tegen de hare was een apart gevoel dat Julie uiterst op haar gemak liet voelen. Ik wilde dat deze man verliefd op mij kon zijn…
Julie's lach betork even, maar ze kon dat verbergen voor Jack, die nu aan het staren was naar Julie's borst.
"Ja-hack," zei Julie, zowel geirriteerd als geamuseerd, terwijl ze een hand in Jacks gezichtsveld zwaaide.
"Woa," vroeg Jack, die nu weer ontwaakt was uit zijn trance.
"Jij probeert echt wanhopig een glimp opte vangen van mijn borsten, of niet?"
Een typische grijns speelde met Jacks mondhoeken, waarna hij erg onschuldig – een blik die hij in alle perfectheid beheerste – antwoordde: "Hoe kom je erbij, luv."
Het enige wat Julie deed was terug kijken, met een opgetrokken wenkbrauw.
Het scheen Jack eerst niet te beinvloeden, maar naar een tijdje zei hij: "Ah hell, misschien een beetje…"
Maar Julie wist al genoeg, rukte een kussen naast haar hoofd vandaan en sloeg Jack er speels mee op z'n hoofd.
Eerst keek Jack gekwetst, met zijn puppy-ogen-blik, maar daarna gritste ook hij, sneller dan dat Julie ooit dacht dat mogelijk was, een kussen weg, om het vervolgens tegen Julie aan te slaan.
Julie gilde even, maar ging weer in de aanval, ondertussen proberend onder Jacks houtgreep vandaan te komen (ze had nooit gedacht dat ze dat ooit zou doen, proberen onder Jack vandaan te komen), maar hij hield haar goed vastgepind tegen het matras, en onder hem.
Hij grijnsde even toen hij zag wat Julie probeerde toen, en hij boog naarvoren en fluisterde in Julie's oor, heser dan ooit: "Ik laat je niet meer gaan…"
Aan de ene kant had Julie de neiging om weer met het kussen tegen Jack aan te meppen, maar aan de andere kant wilde ze gewoon blijven liggen, en Jack zijn gang laten gaan. Wie wilde er nou niet 'gevangen worden gehouden' door Jack?
In plaats daar van greep ze Jacks schouders, en sneller dan hij ooit had gedacht dat mogelijk was, gooide ze hem tegen het matras, om zichzelf boven op hem te storten, en met een woeste oerkreet op hem in te slaan, maar wel zo dat ik zijn mooie gezicht niet beschadig…
Jack keek verrast, en mompelde: "die moet ik onthouden", waarna hij – tervergeefs – probeerde het kussen te ontwijken. Daarna begon hij terug te slaan, en gillend probeerde Julie het te ontwijken, waarna ze van Jack afsprong, van het bed af.
Julie wilde al verder door de kamer gaan rennen, toen ze in de gaten kreeg dat haar achtervolger niet achter haar aan kwam. Jack lag nog steeds in bed, nu geinteresseerd aan het staren naar de zoom van Julie's hemd, dat een decimeter boven haar knieen ophield.
Julie beheerste zichzelf door niet met haar ogen te rollen, en gooide haar kussen naar Jacks hoofd, die opeens heel erg uit zijn trance was.
"Als je me zo graag uit m'n kleren wilt kun je dat ook gewoon zeggen, hoor," zei Julie, waarna ze meten in de gaten kreeg wat ze had gezegd en voegde er panisch aan toe: "NIET OP DIE MANIER!" Jack grinnikte alleen maar.
"Moeten we niet opstaan," vroeg Julie toen maar, slinks overgaant op een ander onderwerp.
"Ik geloof dat ik liever nog even hier blijf," draalde Jack, terwijl hij nog steeds overdreven veel interesse toonde voor de plekken waar Julie's hemd ophield.
"Jack?" – geen reactie – "Nou ik ga me in iedergeval aankleden…" En na die opmerking raapte Julie haar broek op de grond, en trok hem snel aan, voordat Jack nog een opmerking kon maken.
Diezelfde seconde stond Jack vlak voor haar, met een van de dunne lakens om zijn middel geslagen. Hij greep de losse uiteinden van Julie's nog niet vastgemaakte riem en trok haar dichterbij.
"Ah luv," zei hij smekend, terwijl er ook iets van brutaliteit te lezen was op zijn gezicht. "Ik weet zeker dat je hier meer lol hebt, luv…" En met een uitbeeldende handbeweging zei hij: "Weetjewel, met mij hier an' all…"
"Ja dat zal best, Jack," zei Julie waarna ze Jacks handen losmaakte van haar riem, en de riem vervolgens aansnoerde. "We kunnen maar beter naar beneden gaan en ontbijten, voordat Elizabeth of wie dan ook naarboven komt om te kijken waarom ik zo gilde!"
"Mmm…oke," mompelde Jack, terwijl hij zich omdraaide en deed alsof hij zwaar teleurgesteld was.
"Ah Jack," zei Julie, nu ietsjes schuldig. "Je weet dat ik dat niet bedoelde." Ze sloeg haar armen om Jacks schouders heen en drukte hem tegen ze zich aan, zodat zijn rug tegen haar borst drukte. Julie bewoog haar hoofd over Jacks schouder, terwijl ze iets op haar tenen ging staan, en wreef met haar wang lichtjes tegen de zijne.
Na een tijdje liet Julie weer los, en nam wat afstand, zodat Jack zich om kon draaien.
"Ik ga naar beneden, Jack. Kom je ook," vroeg Julie, met haar allerliefste glimlach.
Jack deed alsof hij er heel lang overna moest denken, en zei toen: "Oke luv, het zou zonde zijn als ik je alleen zou laten."
Het was even stil voordat Jack vervolgde: "Waarom wacht je niet even tot ik me heb aangekleed," terwijl hij al zijn lakens begon te frunniken.
"Heheh," zei Julie bij wijze van antwoord, maar voordat ze echt kon beslissen of ze Jack wel of niet wilde helpen klopte er een dienstmeisje op de deur. Voordat ze de deur opendeed duwde Julie Jack naarachteren, die nu was gestopt met zijn potloodventer-actie en onder het dek dook. Diezelfde seconde dat Jacks voeten onder het bed waren verdwenen ging de deur open.
"Miss, gaat alles goed," vroeg een jong meisje aan een giechelige en zenuwachtige Julie. "Ik hoorde gegil en ik ben zo snel mogelijk gekomen…"
"Ja…ja, alles gaat goed hoor, niets aan de hand," zei Julie snel, iets te snel.
Het meisje keek Julie wat ongelovig aan, waarna ze nog zei: "Mevrouw en meneer verwachtten u en Meneer Sparrow aan het onbijt. Ik ga hem nu wekken."
"Nee! Dat…hoeft niet. Ik zal hem voor je wekken,..."
"Jane…Ik heet Jane. Ja dat is prima, miss…" zei Jane nogal argwanend, waarna ze de deur weer sloot.
"CAPTAIN! Het is Captain Jack Sparrow!"
Jack had zich inmiddels van onder het bed vandaan gewerkt, en stond nu met een opgeven vuist naar de deur te schreeuwen.
Julie rende panisch op hem af, en sloeg een hand voor zijn mond, om hem z'n mond dicht te laten houden. Jack gehoorzaamde meteen, en staarde Julie aan met zijn donkerbruine ogen. Toen kreeg Julie pas door wat ze had gedaan, maar toch gehoorzaamde haar lichaam niet aan de eerste impuls om haar had weg te trekken. Langzaam blies Jack was van zijn hete adem tegen Julie's hand, en een golf van zenuwachtigheid trok door Julie's lichaam. Het verlamde haar hersenen en haar spieren, tot een onaangename verdoving.
"Jack, we…kunnen beter naar beneden gaan…Voordat Elizabeth of wie dan ook naar boven komt om te vragen waar we blijven…"
"Wil je dan niet dan Elizabeth of wie dan ook ziet dat ik je zometeen passioneel ga zoenen," vroeg Jack suggestief, terwijl hij Julie dichterbij trok.
"Euhmm, nee Jack…," antwoordde Julie nadrukkelijk, terwijl ze eigenlijk helemaal niet wilde dat ze dat zei. Alles wat ze wilde was Jack…
Maar Jack had al afstand genomen, deze keer zonder zijn gekwetste blik op te zetten.
"Je weet niet wat je mist, darling," zei hij, terwijl hij wat nonchalant keek.
"Dan stel ik voor dat je me dat een andere keer wel laat weten," was wat Julie het liefst had gezegd na die opmerking, maar het enige waar zij op kon komen was een zacht: "Misschien…", waarna ze zich omdraaide en de deur sloot, zodat Jack zich in alle rust om kon kleden.
----
Na het ontbijt (dat bestond uit, in dit geval, wél gelukte pannekoeken en aarbeien met slagroom, broodjes uit de oven en versgeperste sinasappelsap) had Elizabeth gevraag of Julie een bad wilde, aangezien het een eeuwigheid geleden was dat ze die had gehad, en Julie's wonden nodig verschoont moesten worden. Jack had met een scheve grijns aangeboden om dat bij Julie te doen, maar Elizabeth had dat meteen verboden omdat "de lichamelijke activiteiten die Jack in gedachten had nog wat te veel energie zouden vragen van Julie, ze was tenslotte lichamelijk nog erg zwak." Julie had dat wel enigszinds jammer gevonden, maar ze wist dat Lizzie gelijk had.
Dus nadat Julie geescorteerd was naar boven, naar de badkamer op haar kamer, had Elizabeth Julie de handdoeken, zeep en andere spullen aangewezen. Ook had ze aangeboden om Julie's spullen te wassen, die ze toen meteen had meegenomen.
Het bad was inmiddels al volgelopen, en de geur van heerlijke badolie had zich al verspreid door de badkamer, die bestond uit een soort combinatie van een tobbe en een bad, een was/kaptafel, een grote houten kast waar alle handdoeken in opgestapeld waren. De kamer was wit getegeld, en aan het plafond hing een good old kroonluchter.
Julie trok haar kleren uit, en liet zich langzaam in het warme water zakken. Het water zorgde voor een tinteling van haar hele lichaam, wat ook werd veroorzaakt door het lichte prikken van alle wonden, en Julie ging voorzichtig zitten, om vervolgens al haar spieren te ontspannen. Julie ademde tevreden uit, en pakte een van de sponzen aan de rand van het bad, om die vervolgens over haar armen te laten schuren. Met het vuil weekten ook de zorgen tijdelijk even van Julie af, en ze was dan ook diep in goede gedachten verzonken toen er onverwacht een deur openging.
Julie was even teleurgesteld toen ze zag dat het Jack niet was (wat dus betekende dat hij niet toch naar haar gesneakt was zoals ze van hem had verwacht), maar een dienstmeisje. Met een zacht: "Pardon, miss," pakte ze Julie's kleren, om ze mee te nemen naar wat – ongetwijfeld – de wasruimtes moesten zijn.
Julie ging weer verder met haar badritueel. Ze hield ervan om, als ze dan toch een keer in bad zat, er lang in te zitten, dus greep ze de spons weer, en scrubte ook de rest van haarlichaam, waarna ze dat insmeerde met badolie. Ook waste ze haar haar, waar overdreven veel rotzooi uitkwam.
Toen Julie's handen rimpelig begonnen te worden van het lange in bad zitten besloot Julie dat het tijd was dat ze eruit zou gaan. Langzaam liftte ze zichzelf weer uit het bad, om vervolgens zo 'droog' mogelijk te proberen uit te stappen. Met een zachte ' plons' belandde er wat water op de marmeren vloer van de badkamer, maar Julie vermoedde dat dat niet zo erg zou zijn, omdat de dienstmeisjes dat toch wel weer op zouden ruimen. Ergens had ze wel wat medelijden met hen. Ze deden haar – onbewust- wel een beetje aan de hoeren van Tortuga. En eigenlijk zijn ze dat ook, verborgen hoeren. Hoewel zij zich niet hoeven te verlagen tot het verkopen van hun lichaam, moeten ze wel de rijkdom aanzien van mensen zoals de Swanns, maar ondertussen kunnen ze er zelf geen gebruik van maken. Hoe bedoel je oneerlijk?
Maar eigenlijk wist Julie ook wel dat deze meisjes het veel beter hadden. Zij kregen waarschijnlijk goed betaald, waren in ieder geval verzekerd van kost en inwoning, en Julie wist zeker dat ze niet slecht werden behandeld door Elizabeth en Will.
Alleen ik heb het beste leven van allemaal, dacht Julie tevreden. Ik heb de vrijheid, en het eten, en het onderdak, en vooral…Ik heb Jack…Afgezien van het feit dat je af en toe wel eens gemarteld wordt door een zieke kapitein is het leven op zee best oké, hoor. Saai is het in iedergeval niet. Niet zo saai als het leven van Will en Lizzie, hier…
Tevreden met de conclusie dat zij het beste leven had wikkelde Julie zich in een zachte witte badjas, en knoopte het stevig vast. Een warm, rozig gevoel overmande haar, en stiekem zou ze niets liever doen dan zich op bed stortten en in slaap vallen…
Julie wikkelde nog een handdoek om haar dampige haren, waarna ze uit de badkamer stapte, die nu vol hing met stoom. Nu kwam alleen het probleem: ze kon moeilijk (tenminste, daar voelde ze zichzelf niet zo makkelijk bij) in haar badjas naar beneden. Ze moest dus iets aantrekken…Maar wat…
Heh, dacht Julie. Ik kan net als Jack een laken om me heen wikkelen… Maar ze wist dat dat geen goed idee was. Nieuwsgierig als ze was trok Julie daarom maar de mysterieus grote kast open, om te zien of daar nog iets aantrekbaars lag. Julie trok de kast open en-
Ze staarde recht naar een kast compleet met een grote collectie korsetjurken.
Julie wist niet wat ze zag, de hele kast hing vol met gekleurde satijnen jurken met grote aantallen onderrokken, ruches, en vooral… korsetten.
Natuurlijk kon Julie zich niet beheersen, (heh, verkleden!) en ze zocht meteen een onderjurk van de stapel uit, om die vervolgens over haar hoofd te laten glijden. Vervolgens trok ze een korset van de plank, en begon, zo goed en zo kwaad als het ging het (on)ding aan te trekken, waarna ze probeerde de koortjes achter op haar rug zelf aan te rijgen, wat natuurlijk voor geen meter ging.
Maar de redding was nabij, want de deuren gingen weer open, en Elizabeth kwam binnen, die Julie verbaasd gadesloeg.
"Wat ben je aan het doen," vroeg ze aan een worstelende Julie, die haar armen half over haar rug had, en besefte dat dit er nogal komisch uit moest zien.
"Ik…euhmmm…ik doe niets," zei Julie heel onschuldig, terwijl ze zichzelf vanbinnen wel op kon vreten.
Elizabeth zag het blijkbaar ook, en die begon hetzelfe moment te lachen, waarna ze zei: "Meisje, dat moet je heel anders doen." Ze deed een paar stappen dichterbij, en zei tegen Julie: "Nu moet je even je adem inhouden…"
Julie ademde diep in, en hetzelfde moment begon Elizabeth aan de koortjes van het korset te trekken, zodat Julie's hele bovenlichaam spontaan geplet werd.
Julie ademde snel uit, begon als een gek adem te halen, en ze had er nu al spijt van dat ze een korset zo graag aan wilde.
"Ik wist helemaal niet dat jij jurken aan wilde," vroeg Elizabeth nieuwsgierig. "Dat is niet echt iets voor een piraat, ofwel?"
"Nou," antwoordde Julie verlegen. "Ik heb dat al heel lang gewild, ik kreeg er alleen nooit de kans voor." Julie plukte wat aan haar haar, die ze over een schouder had geslagen.
"Adem nog een keer in…"
Julie werd voor een tweede keer bijna gewurgd toen Elizabeth weer besloot het martelwerktuig aan te trekken.
Daarna was het tijd voor het uitkiezen van de jurk. Julie koos voor een cobald blauw exemplaar, de kleur van de Caribbische Zee, haar absolute favoriet. Elizabeth vond dat dat uitzonderlijk goed kleurde bij haar ogen, waarop Julie – natuurlijk – weer verlegen glimlachtte.
De jurk had een strak bovenlijfje, waar en apart patroon in was verwerkt, wat Julie niet helemaal kom beoordelen. Op het bovenlijfje waren ook verschillende kraaltjes genaaid, die ophielden bij de vierkante hals van de jurk, waar Julie's indrukwekkende decolleté begon. Onder het lijfje zat een wijd uitlopende rok, die bestond uit een iets donkerdere kleur blauw, waarover een lichtere, doorzichtige laag overheen zat. De onderkant van de jurk, de hals, en de uiteinden van de wijduitlopende, driekwart mouwen waren afgezet met een ingewikkeld uitziende stof, wat erg leek op kant.
Julie draaide zich om, naar de spiegel, met een zacht geruis van haar vele onderjurken. Het resultaat mocht er absoluut zijn. Julie had nu een zwaar versmalde taille, en haar decolleté was ronduit spectadulair. Woaa, zijn die echt van mij…dacht Julie ontzet. De kraaltjes glitterden in het zachte licht wat van de ramen kwam, en haar licht gebruinde huid, van de vele dagen op zee, kwamen mooi uit in de jurk. En Elizabeth had gelijk gehad, de jurk kleurde echt briljant bij haar ogen.
"Wow…" wist Julie uit te brengen, terwijl ze nog steeds geschokt in de spiegel staarde.
"Ja het is verbazend, hè," zei Elizabeth wijs. "Ik denk dat Jack het ook wel kan waarderen." Julie miste de knipoog die daarop volgde niet.
Met een rood hoofd mompelde ze zoiets als "Misschien", en ze had ineens opvallend veel aandacht voor de zoom van haar jurk. Maar Elizabeth wist al genoeg.
Vervolgens begon Elizabeth met een borstel Julie's haar aan te vallen. Enorme klitten moesten uit haar haar getrokken worden, en soms gilde Julie het uit van de pijn. Dit is nog erger dan de martelingen van Campbell, dacht Julie sarcastisch, terwijl Elizabeth er langzaam maar zeker in slaagde haar rommelige coupe om wist te toveren in een gladde bos met haar.
Vervolgens greep Elizabeth wat krulspelden, om Julie's "krullen te accentueren". Daarna begon Elizabeth Julie's haar losjes op te steken, met zilverige ronde spelden die ingezet waren met iets dat verdacht veel leek op diamanten.
"Je hoeft je niet zo uit te sloven, Elizabeth," zei Julie een beetje nerveus, terwijl die nog steeds bezig was met de ingewikkelde hair-do van Julie, maar die wippelde dat al snel af. Een aantal plukken liet Elizabeth loshangen, zodat die charmant krulden om de nu geëxposeerde huid van haar nek en hals. Ook kreeg Julie nog een paar hakschoenen, waar Julie het al benauwd van kreeg door er alleen al naar te kijken. Ze wringde haar voeten erin, en deed moeite om te blijven staan toen ze weer opstond vanachter Elizabeths kaptafel, zich vervolgens met zacht geruis van haar onderokken omdraaiend om het uitzicht in de spiegel te bekijken.
Maar diegene die Julie aankeek vanuit de spiegel leek totaal niet op haarzelf. Julie keek naar een rijke vrouw, waarvan ze nooit had gedacht dat ze daar ooit op zou lijken. Julie staarde naar haar haar, dat netjes gewassen was en losjes opgestoken was met behulp van de zilveren bloemen, die nu door haar hele haal verspreid waren, ze staarde naar haar bovenlichaam, dat nu versmald door het korset omhuld was met de mooiste jurk die Julie ooit had gezien. En bovenal verbaasde ze zich over haar decolleté…
"Kom," zei Elizabeth enthousiast. "We moeten Jack het resultaat van je methormafose laten zien! Ik weet zeker dat hij het fantastisch vindt!"
Julie wilde al protesteren, maar Elizabeth had haar al bij haar arm gegrepen en sleurde haar richting de deur. Omdat Julie nou niet echt veel grip had op de hoge hakken die ze aan had liet ze zich meesleuren, naar de hal, waar de dubbele trappen uitkwamen op een overloop.
"Elizabeth, is Julie al-," begon Jack, die duidelijk geirriteerd was dat Julie nog niet beneden was. Diezelfde seconde stapte Julie was onzeker naarvoren, en legde haar beide handen op de ballustrade. Jacks ogen werden erg groot, waarna hij een tevreden grijns plaatsmaakte voor zijn verbaasde uitdrukking.
Als een echte dame schreed Julie van de trap, met een hand steun zoekend bij de ballustrade, die hakken waren niet Julie's sterkste punt. Alleen Jacks reactie was voor Julie al voldoende om de pijn van het korset te vergeten, dit was het voor haar dubbel en dwars waard.
Julie bereikte het einde van de trap, en zag dat zowel Jacks ogen als die van Elizabeth op haar waren gericht. Jack deed een stap naarvoren, en legde een hand op haar met een korset omwikkelde middel. Hij trok Julie dichterbij en fluisterde schor in haar oor: "Waar heb ik dit aan te danken, luv…"
Julie glimlachte, en fluisterde terug: "Wie zegt dat het voor jou is, Jack?"
Julie kon Jack voelen grijnzen tegen haar nek, en Julie trok hem wat dichterbij, willend dat ze hem dicht tegen zich aan kon voelen.
"Ah, niemand heeft dat gezegd, maar de manier waarop je me zo gretig tegen je aan trekt zegt al genoeg," zei Jack op een zelfverzekerde manier, waarna hij een kus in Julie's nek drukte, die haar ogen sloot en genoot van Jacks zachte lippen op haar nek. Geen van beiden had in de gaten dat Elizabeth triomfantelijk glimlachte, om vervolgens met zacht geruis van haar jurk te verdwijnen achter de deuren achter de trap.
Jack nam wat afstand, en keek Julie bewonderend in haar ogen, waarna hij zei: "Je ziet er absoluut beeldschoon uit, Julie."
Ja mensen, deal with it, ik hou van metormafoses (hoe spél je dat??)!! :D Anyway, review allemaal! :D