Hey mensen! Nog een fijne Kerst, én een gelukig nieuwjaar! Dit is Hoofdstuk 14! Ik heb het, voor de verandering, eens gecheckt voordat ik het updatete, dus ik oop dta er nu wat minder spel/stijlfouten in zitten! Zo niet, dan heb ik niks gezegd ;) In ieder geval, have fun!

Veertien

Niets is perfect,

Zelfs een paradijs niet…(AN1)

Die dag deed Julie niets anders dan leuke dingen. Na de lunch speelde ze met Kayleigh, hoorde verhalen van Jack (de man scheen er vol mee te zitten), en hielp Elizabeth met het uitkiezen van een jurk. Elizabeth had samen met Will namelijk een feestje bij een van de rijke families van Port Royal, en hoewel Elizabeth toegaf dat ze er helemaal geen zin in had was het een verplichting. Julie vond dat niet zo erg, want dat betekende dat ze vanavond samen met Jack zou zijn, en ze verwachtte dan ook een 'interessante' avond. En dat zou het ook worden…

Om zeven uur 's avonds zwaaiden Jack en Julie Elizabeth en Will uit, die op hun allersjiekst in een koets stapten, klaar voor een waarschijnlijk dodelijksaai feestje.

Julie deed de duer dicht, en keek Jack verwachtingsvol aan, die met een grote grijns op zijn gezicht.

"Alleen…eindelijk," zei Jack met een verleidelijke stem, en boog zich voorover om Julie passioneel te zoenen.

"He gadver," zei Kayleigh plotseling van vlak achter Julie en Jack, met een walgende blik op haar gezicht, en ze stak haar tong op precies dezelfde manier uit als Jack had gedaan toen hij Mr. Cotton had ontmoet, iets wat Jack buitengewoon typisch vond.

"Moet jij niet naar bed ofzo," vroeg Jack lichtjes geirriteerd, iets wat hij nog nooit had gedaan tegenover Kayleigh. Julie gniffelde even, nog steeds haar hekel aan kleine kindjes niet vergetend. Kayleigh snoof even geirriteerd, een perfecte snob-imitatie, en liep toen verongelijkt de hal uit.

"Doe er wat aan," zei Jack verwijtend tegen een van de dienstmeisjes die heel onschuldig in de hal stond.

"Ah, Jack, da's gemeen," zei Julie, terwijl ze Jack quasi-afkeurend aankeek.

"Weetje wat pas gemeen is," zei Jack op een half suggestieve toon, terwijl hij wat vooroverboog en naar Julie's lippen staarde-

"AHHHH!"

Het volgende moment had Jack een arm om Julie's middel geslagen, en tilde hij haar, met jurk an al over zijn schouder. Vervolgens droeg hij haar de trap op, waarna Julie wanhopig probeerde los te worstelen, terwijl ze met haar vuisten op Jacks rug ramde. Maar het hielp niet.

Jack tilde haar helemaal naar boven, naar Julie's kamer, en zette haar voorzichtig neer.

"Kleed je uit," commandeerde hij Julie, waarna hij aanstalten maakte om naar het bed te lopen.

"Sorry," zei Julie verontwaardigd.

"Luv, ik bedoelde natuurlijk dat je je om kon kleden, je moet je gewoone kleren weer aantrekken," zei Jack vermoeid, maar hij had wel even idioot breed gegrijnsd toen hij dacht aan wat hij bedeschouwde als 'Julie's voorstel'. "Kijk luv, ze liggen hier…" waarna hij wees op het bed, om er vervolgens zelf te gaan zitten. "Ik wacht wel…"

"Dat zal wel ja," zei Julie pissig, terwijl ze zich afvroeg óf ze zich überhaupt wel om zou kleden met Jack erbij. Belsuitend dat ze in iedergeval kon proberen haar bovenjurk uit te trkken (want ze had haar onderjurk er tenslotte nog onderaan), vroeg ze zich af wáárom Jack haar dan wel zo graag uit de kleren wilde hebben. Ze besloot dat dan ook te vragen.

Jack, die met een brede grijns overwoog te liegen antwoordde toen maar: "Doe het nou maar, luv."

Julie vond het maar niets dat ze Jack moest vertrouwen op het gebied van uitkleden, want Jack zou daar schaamteloos gebruik van maken. Besluitend dat er niets anders opzat dan Jack gewoon te vertrouwen, wilde Julie haar jurk uittrekken. Als ze maar wist hoe...

"Zo doe je dat luv," mompelde Jack van vlak achter haar. Ondanks dat Julie wel van Jack gewend was dat hij zomaar achter haar op kon duiken schrok ze zich helemaal de pleuris.

"Woaaa…"

Maar Jack maakte wat los aan de achterkant van de jurk, die diezelfde seconde van haar lichaam afgleed en met een zachte plof op de grond belandde.

Julie ademde scherp in, wat belabberd ging met het korset dat nog steeds drukte in haar ribben, niet wetend of ze er zo blij mee moest zijn dat ze alleen in haar onderjurk en haar korset voor Jack stond.

Die stond half over Julie heen gebogen, zijn handen, die zich achter haar lichaam bevonden naar voren verplaatsend, terwijl hij probeerde haar huid door het korset heen te strelen. Zijn warme adem pufte in Julie's nek, die blootgelegd was door de wijde hals van haar onderjurk.

Julie was helemaal opgeslokt door het moment met Jack, en haar ogen gleden dicht. Ze verbaasde zich over de tederheid en de voorzichtigheid van Jack, en ze wilde het liefste zich helemaal overgeven aan het moment, aan niets anders meer denken.

Jack drukte een kus in Julie's nek, waarna hij zachtjes beet op hetzelfde stukje huid, en Julie liet Jack zijn gang gaan, elke andere gedachte overschaduwd door het gevoel die Jacks acties brachten. Het vertrouwde gevoel van spanning golfde door Julie heen, en de warmte die volgde verspreidde zich door al haar ledematen. Jack ging rustig en net zo voorzichtig verder, en Julie ademde zachtjes uit, waarna ze haar hoofd wat naar de zijkant en naar achteren kantelde. Haar hartslag en ademhaling versnelden snel, net als die van Jack, maar die bleef op hetzelfde tempo doorgaan waar hij mee bezig was, zijn zachte lippen op haar huid...

Julie verbaasde zich opnieuw over de tedere bewegingen van Jack, iets wat ze niet had gezocht achter de beruchte piraat… De piraat die in elke haven zo zijn hoeren had…

Die gedachte deed Julie meteen verstijven, en haalde haar uit haar trance. Jack, die niet meteen in de gaten had dat er iets aan de hand was ging verder met het zoenen van Julie's nek.

"Niet doen, Jack…" zei Julie ietsjes gepijnigd, haar tijdelijke trance plaatsmakend voor een orkaan van emoties. Ze haalde Jacks handen voorzichtig van haar lichaam af, en wilde zich omdraaien-

Maar ze werd tegenhouden door Jack.

"Het is al goed, luv," zei hij zachtjes, waarna hij voorzichtig, met iets meer afstand tussen hun beide lichamen, met zijn lange vingers haar korset losmaakte. Iets wat heb bijzonder soepel afging; veel te soepel, ik vraag me af hoeveel korsetten van hoeren hij in zijn leven al heeft losgemaakt, dacht Julie grimmig.

Het korset gleed van Julie's lichaam, en een zonder verdere aanraking stapte Jack naar achteren.

Julie draaide zich voorzichtig om, en staarde naar het bijna met pijn vertrokken gezicht van Jack. Een gevoel van schuld stak meteen diezelfde seconde, maar Julie besloot dat dit het beste was, ze was er niet aan toe.

Wanhopig probeerde ze wat te zeggen, iets om haar gedrag te verklaren, wat dan ook.

"Jack, ik-"
"Shhh, luv," fluisterde Jack, maar toch duidelijk verstaanbaar. "Kleed je maar om, ik wacht beneden." En zonder verder een woord te zeggen draaide hij zich om, en sloot de deur achter zich.

Julie liet zich op het bed zakken en sloeg haar handen voor haar gezicht. Fuck…wat een klotezooi. Hoe kon Jack me dat aan doen? Hoe kan hij me zo schuldig laten voelen? Ik kan niet zo makkelijk als hij zomaar met iedereen naar bed… Dit betekent voor hem natuurlijk geen ene donder, maar voor mij wel…

Julie zuchtte diep en rechte haar rug wat.

Waarom heb ik zoiets stoms gedaan als verliefd worden op mijn beste vriend, dacht Julie gefrustreerd. Ik wil niet zijn als al die hoeren van hem… En belangrijker nog, hoe ga ik me tegenover hem gedragen nu?

Langzaam stond Julie op, waarna ze de hakschoenen die ze nog steeds aanhad uittrapte. Vervolgens gleed ze uit de beige kleurige onderjurk en pakte het keurig opgevouwen bundeltje kleren van het bed. Ze trok die snel aan, het shirt was net zo wit als toen ze het voor het eerst had gedragen, en de geur van waspoeder ving er nog in.

Julie genoot van de kleding die haar heerlijk licht en luchtig voorkwam na de kwelling van het korset. Ze kon weer vrij ademen en haalde de met diamant-ingelegde-bloem-versiersels voorzichtig uit haar haar, en legde die op de kaptafel in de slaapkamer.

Julie greep een borstel, en kamde haar ingewikkelde hair-do uit, en zag tot haar verbazing dat haar haar er nu prima uitzag, mooie krullen omlijsten haar door de Caribische zon gebruinde gezicht.

Zenuwachtig trok Julie haar kleren recht, en knoopte de koortjes van haar bloes goed dicht, zodat ze niet per ongeluk wat flashte aan Jack, dat had ze de laatste tijd al genoeg gedaan…

Snel schoot Julie in haar oude vertrouwde laarzen, die na de hakschoenen heerlijk comfortabel aanvoelden, en Julie snelde naar beneden, hopend dat ze Jack niet al te lang had laten wachten.

Die stond beneden in de hal te wachten, en scheen zijn goede oude zelf weer te zijn, een speelse grijns om zijn lippen terwijl hij keek dat Julie naar beneden hobbelde.

"Ik vond die andere outfit toch interessanter, luv," zei hij speels, en Julie was blij dat hij geen aandacht meer vestigde op wat er net gebeurd was.

"Ja, dat zal best," zei Julie, die zenuwachtig frunnikte aan de knoop van haar shirt. Gelukkig vestigde Jack zijn aandacht er niet op, maar bleef hij naar haar gezicht staren. "Waarom moest ik me eigenlijk omkleden, Jack? Als je die andere 'outfit zo interessant vond', zoals je ze treffend zegt."

"Nou luv," zei Jack grijnzend. "Ik wilde je meenemen naar een kroeg in dit duffe stadje, zoals we weer eens zoals vanouds onszelf dronken konden voeren met rum…Maar als je dat niet wil met good ol' Jack hier, moet je het gewoon even zeggen…"

"I'd be delighted," zei Julie op een kaktoontje.

"Shall we go, milady," vroeg Jack, terwijl hij zijn arm uitstak. Julie nam die aan, waarna Jack haar meetroonde, de deuren uit, het landgoed af. Julie was blij dat ze niet een koets namen, zoals ze gedacht had, maar dat ze naar welke kroeg dan ook liepen.

"Ik wist wel dat je niet lang zonder rum kon," zei Julie speels tegen Jack, die haar grijzend aankeek. "Pas maar op dat je binnenkort niet in een rechte lijn gaat lopen!"

Jack keek Julie geschokt aan en zei toen gespeeld geschokt: "Maar luv, ik loop altijd een rechte lijn," waarna hij expres nog schever en schever ging lopen, Julie in zijn drukke bewegingen meesleurend.

Julie giechelde, ondanks dat ze dat nooit deed tenzij ze dronken was, en dat was ze (nog) niet.

"Jack!"

Maar Jack besteedde geen aandacht aan haar panische gegil en zei heel suggestief: "Je giechelde luv, zeker weten dat je niet dronken bent? Dronken door mijn aanwezigheid, that is…"

Plotseling stond hij stil, Julie dicht tegen zich aantrekkend.

"Jack toch," zei Julie gespeeld bestreffend. "Ik moet veel en veel dronkener zijn om dat soort praat goed te vinden…"

"Weetje luv, dat klinkt heel erg bekend…," fronste Jack, waarna hij suggestief vervolgde: "Maar als ik je dan toch dronken heb gekregen, zal ik meteen afrekenen met die ongelofelijke preutsheid van je."

"Daar twijfel ik geen moment aan," zei Julie, die wist dat Jack dat niet serieus bedoelde. Zij had haar punt gemaakt. En datzelfde moment trok Julie Jack verder, zodat ze weer begonnen te lopen.

Jack schrok zich helemaal de pleuris en deed heel theatraal alsof hij viel, iets waarvan Julie zeker wist dat dat niet zou gebeuren.

"Kom op Jack," zei Julie grijzend. "Je kunt prima zelf lopen…"

"Ja maar darling," protesteerde Jack. "Ik wilde gewoon dat je me op zou vangen…"

Julie grinnikte om Jacks eeuwige flirterigheid, en zei toen plagend: "Maar Jack, als je dat had gewild had je het alleen maar hoeven vragen…"

Een tevreden grijns vormde zich rond Jacks lippen, waarna hij zich dichter naar Julie boog, en haar tot stilstand bracht.

"Nou luv, dat had ik niet verwacht…," fluisterde Jack, waarna hij zijn adem uitblies over Julie's lippen.

"KIJK UIT!"

Julie stortte zich naar voren en duwde zichzelf en Jack tegen de muur van gebouwen aan de zijkant van de straat, net op het moment dat een koets met een verpletterende snelheid langs kwam razen.

Zowel Julie als Jack volgde de koets die hun bijna plat had geslagen, maar Jacks blik stopte bij Julie's gezicht. Toen het rijtuig weer voorbij was kreeg Julie in de gaten in wat voor situatie ze was beland. Ze had zichzelf dicht tegen Jack aangeperst, haar handen tegen de muur, net iets boven Jacks schouders, en Jack had al geen aandacht meer voor zijn omgeving, maar staarde naar Julie's lippen…

Julie boog zich voorover naar Jack en zoende hem in plaats van hij haar, en Jack was even verrast door Julie's plotselinge actie, maar herstelde wonderbaarlijk snel en nam de controle over, zodat hij en Julie al snel opgingen in een passionele zoen.

Al snel kon Julie elk paar ogen in de staat in haar rug voelen, en ze mompelde tussen de zoen door: "Help me herinneren… dat we niet meer zoveel aandacht… moeten trekken in Port Royal…De vorige keer…gaf dat…alleen maar problemen…"

Jack grinnikte alleen maar.

----

Julie en Jack kwamen aan bij de kroeg, 'De Tiara', iets wat Julie ongelofelijk grappig vond. Ze stapten de rokerige kroeg binnen, waar het aangenaam warm was. Alles was keurig ingericht met donker hout en was perfect netjes, heel anders dan elke andere kroeg die Julie kende, maar niet minder leuk. Eigenlijk, moest Julie stiekem toegeven, was het best gezellig hier, gezelliger dan de lawaaiige kroegen in Tortuga (wat er ook mee te maken kon hebben dat ze nu een aantrekkelijke Jack Sparrow bij zich had, en er een bandje was die in de hoek van de taverne speelde).

"Kom luv," zei Jack, die hier duidelijk al vaker was geweest. Hij wikkelde zijn lange vingers om haar pols, en trok haar voorzichtig mee naar het dichtstbijzijnde tafeltje, waar hij neerplofte alsof hij helemaal thuis was na een lange reis (wat ook wel een beetje zo was, maar dat terzijde).

"Dus luv," zei Jack met een idiote grijns op z'n gezicht. "Het is rumtijd," waarop hij een serveerster wenkte en om twee mokken rum vroeg.

Julie moest toegeven dat ze rum heel erg gemist had, en was meteen van plan om goed bezopen te raken met Jack. Kom op, dacht Julie tevreden. Ik gun mezelf een pleziertje in deze saaie stad…Nou ja, saaaai…

Julie grijnsde bij die gedachte, even vergetend dat het onderwerp van haar gedachtes voor haar zat.

"Waar grijns je om, luv," vroeg Jack nieuwsgierig. "Om mijn geweldige looks?"

"Nah, zoiets ja," zei Julie grijnzend, waarna ze haar ellebogen op de tafel plantte en met haar handen op haar handen leunde.

"Ik wist het wel," mompelde Jack, waarna ook hij naar voren leunde.

"Jack Sparrow, twee rum!"

De serveerster stond met de mokken rum op een dienblad bij hun tafel, en Jack pakte ze dankbaar aan, en gooide een paar munten naar de serveerster, die ze in haar short bij elkaar veegde.

Zonder ook maar een woord te zeggen bracht Jack de mok naar zijn mond, en begon te drinken. Zijn adamsappel ging op en neer terwijl hij zijn favoriete drank doorslikte, net zolang tot hij de mok in een keer had leeggedronken.

Julie moest zich concentreren om niet met open mond te staren naar Jacks keel, en het bijna hypnotiserende op en neer gaan van zijn adamsappel.

Om even wat afleiding te zoeken richtte Julie haar aandacht maar op de mok voor haar, en sloeg hongerig toe. De eerste slok brandde in haar keel, en het warme gevoel wat erna kwam verspreidde zich door haar hele lichaam, tot aan haar vingertoppen. Dit is echt de beste drank van de hele Caribbean, besloot Julie tevreden.

Ze zette haar mok weer neer, en keek recht in het gezicht van een tevreden Jack die haar aanstaarde met een tevreden grijns.

"Die blik ken ik," zei Julie argwanend. "Ik herinner me de vorige keer dat we in een kroeg zaten? Toen je me dronken wilde voeren."

"Ja, dat klopt, luv. Al herinner ik me die dag iets anders. Het was toch die keer dat je helemaal over me heen aan het kwijlen was? Toen je dacht dat ik niet wíst dat ik grappig was? Maar luv, hoe kon je dat nou denken? Ik weet maar al te goed hoe fantastisch ik eigenlijk ben. Jij bent hier diegene die dat alleen nog even in moet zien…"

Na deze kleine redevoering keek Jack Julie even aan met en opgetrokken wenkbrauw.

Het duurde even voordat Julie kon antwoorden, ze moest de informatie van net even op zich in laten werken.

"Laten we het zo stellen, Jack. Toen wist ik nog niets van je vreselijke arrogantie, en ik zal zo'n opmerking dan ook nooit meer maken, voordat het je naar je hoofd stijgt."

"Ah maar luv," zei Jack, zelfverzekerder dan ooit. "Je zou het niet anders willen hebben…"

Je hebt helemaal gelijk Jack, dacht Julie met een brede grijns, waarna ze zich snel herstelde en een onverschillig 'misschien' draalde, en heel onschuldig glimlachte.

"Ha, ik wist het wel," zei Jack triomfantelijk.

"Wat," riep Julie verbaasd uit, met een opgetrokken wenkbrauw naar Jack.

"Je zei 'ja', darling." Jack boog nog wat dichter naar Julie toe waarna hij suggestief vervolgde: "bij jou betekend 'misschien' altijd 'ja'…"
"Je moet me niet doorgronden, riep Julie bijna panisch uit, waardoor Jack met en kuchje wat afstand nam omdat er nog al wat geluid uit Julie's keel kwam. "Ik wil niet dat mensen mij doorgronden!"

"Ja maar luv," begon Jack langzaam. "Het gaat automatisch…En hoe meer ik je doorgrond, hoe leuker ik je vind…"

Julie begon, tot haar afgrijzen, weer te blozen en verlegen te glimlachen, waarna haar aandacht automatisch werd getrokken door de rand van de tafel. Ze haatte dat als dat gebeurde, en even schold Julie op zichzelf, omdat ze weer zo zwak was.

"Jack," zei ze toen maar. "Dat is niet waar…Ik bén helemaal niet leuk…"

Jack zuchtte even gefrustreerd. "Weetje wat het probleem is met vrouwen? Je kúnt ze geen complimentjes maken. Als je zegt dat ze beeldschoon zijn gaan ze het allemaal ontkennen, of ze geloven je niet. En als je ze dan zegt dat ze niet knap zijn, wat ze dan blijkbaar willen horen, worden ze kwaad, slaan ze je pijnlijk hard op je wang, en lopen ze gefrustreerd weg. Er is echt geen goed commentaar op de schoonheid van vrouwen, wat je ook zegt, vrouwen zijn er niet tevreden mee!" Hij dacht even na, waarna hij zijn ogen suggestief samenkneep en vervolgde: "waarom accepteer je niet gewoon dat je aantrekkelijk bent?"

"Ik ben niet aantrekkelijk! Voor niemand! Behalve voor gekken! En losers…"

"Je bent mij vergeten luv, tenzij je mij wil indelen in de categorie losers…"

"Zijn we aan het vissen naar meer complimentjes, Jack", vroeg Julie schamper, waarna ze de woorden van Jack tot zich door liet dringen, en de betekenis ervan doorkreeg. Ze glimlachte deze keer, tot haar grote opluchting, niet verlegen, maar bloosde wel even.

"Altijd luv, altijd…" mompelde Jack, die antwoord gaf op de vraag. "Weetje luv wie pas onaantrekkelijk is," vervolgde hij iets minder afwezig, en liet zijn ogen door de hele kroeg glijden, terwijl Julie nog een slok nam van haar rum. "Die vrouw daar." Hij wees met zijn wijsvinger naar een hoekje van de zaal, waar iets zat wat verdacht veel leek op een…paars picknickkleedje.

Julie proestte al haar rum uit, en Jack schoof een stukje naar achteren om de rum te ontwijken, waarna hij met afschuw keek naar de verspilde rum. Hij was het picknickkleedje al vergeten.

In tegenstelling tot Julie, die vol afgrijzen keek naar de vrouw in de hoek. Ze had kort grijs haar, vlassig haar op haar bovenlip dat verdacht veel leek op een snor, vreselijke oorbellen, en het picknickkleedje. Het zat als een zak om haar, ook al niet zo flatteuze, lichaam, wat vetrollen kwamen eronder uit. Het ding had grote ruiten, en er hingen van die klosjes aan die ook aan Perzische tapijten zitten. Het was verschrikkelijk.

Het allerergste was nog dat ze met haar armen gespreid naar de hemel keek, alsof ze verwachtte dat het binnenkort zou gaan regenen door het dak heen, of dat ze de Lieve Heer vroeg om haar leed wat te verzachten. Julie kon met eerlijkheid zeggen dat zij zichzelf toch wel wat aantrekkelijker vond dan de vrouw in het hoekje van 'De Tiara'.

Jack, die inmiddels bekomen was van de schok van de verspilde rum, wenkte een serveerster om de boel op te ruimen, en om nieuwe rum te bestellen. Aangezien Julie een keer zo langzaam deed om de drank achterover te slaan bestelde hij voor zichzelf alvast twee mokken rum, iets wat Julie bijzonder oneerlijk vond.

"Weetje wat nog het allervreselijkste is van dat ding dat dat Picknickleedje aanheeft," zei Julie nadenkend tegen Jack. "Dat het zo paars is! Het ziet er toch niet uit!"

"Zie je wel, darling,"zei Jack grijnzend. "Er zijn massa's mensen die minder aantrekkelijk zijn dan jij."

"Niet waar! Ik…" Julie mompelde maar wat, en probeerde wanhopig op een ander onderwerp te komen. "Jack! Wat vind jij van de kleur paars (AN2)?"

Jack keek Julie verward aan, waarna hij zich herstelde en mompelde: "Weet ik veel, een Eunuchkleur? Hoezo?"

"Nou…Euhmm," zei Julie, die nu met ene dondersgoed excuus moest komen wilde Jack niet doorhebben dat ze van het onderwerp afdwaalde. "Omdat dat leuke mens daar in dat hoekje zo'n vreselijke kleur paars aan heeft dat het pijn doet aan je ogen."

Jack grijs verbreedde idioot snel, en Julie wist dat ze het nu gedaan had. "Ah luv, je dwaalde alleen maar af van het onderwerp…" Hij boog wat voorover en speelde met een plukje van Julie's loshangende haar. "Serieus luv, je bent prachtig…"

En bij wijze van bevestiging pakte hij zijn mok rum op, en dronk het weer in een keer leeg.

----

Een tijd en veel rum later zaten Julie, lichtelijk aangeschoten maar niet compleet dronken omdat ze opgelet had wat ze naar binnen kreeg, en Jack, ook lichtelijk aangeschoten ondanks dat hij veel gezopen had (hij heeft nou eenmaal een hoge tolerantie), nog steeds in 'De Tiara'.

Verschillende onderwerpen waren al gepasseerd, waaronder Frankrijk, iets wat Jack een vreselijk onderwerp had gevonden en hij had Julie wanhopig geprobeerd te overtuigen om het land in kwestie niet zo fantastisch te vinden, de kleur Paars (alweer, en nu wél wat uitvoeriger) en zijn visie over vernederde druiven, oftewel rozijnen.

Iedereen om Julie en Jack heen werd steeds dronkener, het bandje in de hoek begon steeds lossere, bijna piraatachtige, muziek te spelen, en verschillende mensen waren al opgestaan om te gaan dansen op de ouderwetse armpje-in-haak-manier. Julie had geamuseerd toegekeken dat een dronken Picknickkleedje zich heen en weer liet duwen tussen de mensen, terwijl ze hard giechelde.

Jack had ook zijn aandacht gericht op Picknickkleedje, zodat Julie hem even onopvallend kon bestuderen. Hij zag er prachtig uit in het kaarslicht, dat zijn profiel op een bepaalde manier verlichtte, zijn ogen leken in het gebrekkige licht bijna zwart, zijn donkere wimpers en het zwarte oogpotlood mooi afstekend tegen het wit van zijn oog. Julie bewonderde zijn uiterlijk, en vroeg zich afwezig af hoe oud Jack zou zijn.

Opeens werden haar gedachten ruw verstoord door een wel heel bekend deuntje. De band begon de eerste tonen van een liedje te zingen dat Julie overbekend was, en zachtjes begon Julie mee te neuriën.

Jacks aandacht was ineens niet meer bij Picknickkleedje, maar op Julie, terwijl hij aandachtig probeerde te luisteren wat ze neuriede.

"Luv, wat ben je aan het doen," vroeg hij nieuwsgierig, met een opgetrokken wenkbrauw.

"Ik ehmm…neurie een liedje dat mij vroeg heel vaak gezongen is," zei Julie verlegen, waarna ze meteen ophield met het maken van zachte geluiden. "Ken je het niet?"

Jack schudde nee, waarbij zijn dreadlocks zich lichtjes verspreidden. Een klingelend geluidje vermengde zich met de redelijk snelle en gezellige muziek op de achtergrond. "Zing het voor me, luv…"

Julie twijfelde niet (kom op, ze is aangeschoten!), en begon zachtjes, heel zachtjes het liedje te zingen.

Eerst was Julie nog wat onzeker, maar Jack knikte haar bemoedigend toe, en langzaam maar zeker begon Julie steeds duidelijk te zingen. De tonen golfden door de ruimte, en Jack grijnsde naar Julie, en was duidelijk iets van plan.

"Common, luv," riep hij enthousiast, en hij stond op, pakte Julie bij haar arm, en trok haar met lichte dwang mee naar de band, waar de halve kroeg druk aan het dansen was.

Julie probeerde Jack nog, tevergeefs, los te maken, maar Jack had al een arm om Julie's middel geslagen, en trok haar dicht naar zich toe. Julie besloot dat het beter was om op te geven, en plaatste haar arm half over de zijne, zodat haar hand nu op Jacks rug rustte. Jack pakte Julie's rechterhand in zijn linker, hield het omhoog tot net iets onder haar schouder, en net op het moment dat Julie zich helemaal kon realiseren dat Jack van plan was met haar te dansen, iets wat ze vreselijk vond, was Jack al begonnen, en hij sleurde haar met zich mee, over de dansvloer.

Jack kon goed dansen, en hij leidde dan ook feilloos, terwijl hij met Julie over de dansvloer dwarrelde. Julie genoot van Jacks sterke lichaam tegen de hare, en zijn lichaamswarmte. Julie vergat alles om zich heen, en kon zich alleen nog maar concentreren op Jack, en de muziek om hen heen. Andere mensen die dansten verdwenen, en maakte plaats voor een vage wereld waarin alleen Jacks gezicht een helder punt was. Fijne herinneringen aan haar jeugd spoelden over Julie heen, en opeens voelde ze zich meer dan ooit op haar plaats in dit stijve stadje, iets wat ze in eerste instantie niet deed.

Jack trok Julie nog wat dichter tegen zich aan, en grijnsde breed. Hij ging ook helemaal op in het moment, en was blij dat hij nu een goed excuus had om Julie dicht tegen zich aan te trekken. Hij wilde dat ze niet zo slecht over zichzelf dacht, en hij zou daar hoogstpersoonlijk voor zorgen. Het was hem niet ontgaan hoe beeldig ze eruit had gezien in die jurk, of in het gedempte licht van 'De Tiara', of nu, stralend in zijn armen… Waarom waren er van zulke momenten dat hij vond dat ze stralender lachte dan elk ander persoon dat hij ooit in zijn leven ontmoet had? Waarom kon hij met haar lachen zoals hij nog nooit met iemand anders gedaan had? Waarom had hij in een keer de neiging om dingen te zeggen die hij nog nooit tegen iedere andere vrouw had gezegd?

Jack keek neer op de vrouw in zijn armen, die langzaam meer begon te ontspannen en zich overgaf aan het moment. Hij kneep zachtjes in haar zij, om haar wat steviger vast te houden, en Julie glimlachte naar hem.

Vanaf het moment dat Jack haar wat steviger beetpakte was Julie opgeschrikt uit haar gedachten. Ze keek omhoog en zag Jack breed grijnzen. Julie glimlachte terug, en ontspande weer, luisterend naar de muziek. Ze wist dat het einde van het nummer in zicht was, en met de laatste tonen van het vrolijke nummer ademde Julie uit, klaar om van de dansvloer af te stappen. Maar Jack hield haar met een hand in de hare vast, maakte een chique buiging en vroeg toen: "would you fancy another dance, milday?"

Julie glimlachte toen, en accepteerde. De muziek die nu gespeeld werd was trager, bijna relaxed, en Jack trok Julie weer dicht tegen zich aan. Hij plaatste zijn en Julie's handen meer naar hun lichamen toe, en plaatste zijn hand om haar middel iets meer naar boven, zodat hij zoveel mogelijk van Julie's lichaam kon voelen. Langzaam zette Jack zichzelf, en daarmee ook Julie, in beweging, en weer verdween voor Julie de hele wereld om haar heen, en was alleen nog Jack duidelijk zichtbaar in de wervelwind van kleuren.

Deze dans was heel anders, maar niet minder intiem, en door het rustige tempo kon Julie haar hoofd tegen Jacks borst aanleggen. Ze voelde zijn warmte overal, en zo compleet. Dit is mijn paradijs... bedacht Julie tevreden, en ze ademde relaxed uit.

De dans leek eeuwig te duren, en Julie was zo opgeslokt in haar eigen wereldje dat ze niet in de gaten had dat de muziek was gestopt, en zij met dansen.

"Luv," fluisterde Jack grijnzend in haar oor. "Misschien moeten we even gaat zitten, tenzij je van plan was iedereen te laten genieten van de manier waarop je helemaal over me heen hangt."

Julie bloosde, en liet zich meevoeren door Jack, naar hun tafeltje. Opeens was Julie helemaal niet zo actief meer, en wilde het liefst dat ze met Jack tegen zich aan in slaap kon vallen. Ze ging zitten, en moet moeite doen haar ogen nog open te houden.

Jack, die dat blijkbaar zag, zei: "Ah luv, ben je zo moe dat je je ogen niet meer ogen kunt houden?"

"Nee hoor, hoe kom je erbij…" mompelde Julie, waarna ze zo gigantisch moest gapen dat ze moeilijk verborgen kon houden dat ze eigenlijk hartstikke moe was.

"Ah luv, dan zal ik je naar het huis van The Swanns moeten escorteren…En ik kan je maar beter goed vasthouden, voor het geval dat je zomaar ineens in elkaar zakt van vermoeidheid," voegde Jack er suggestief aan toe, waarna hij Julie voorzichtig bij haar middel beetpakte.

"Moet je niet betalen…" mompelde Julie nog slaperig.

"Pirate," grijnsde Jack, waarna hij vervolgde. "En bovendien doe ik alles voor een dame in nood…"

Julie grijsde even lichtjes, hoorde het deurbelletje van de kroeg gaan, en kreeg een vlaag koude lucht in haar gezicht. We zijn buiten, registreerde Julie's slaperige gedachten.

Het was al donker, en ontelbare sterren schitterde aan de hemel. Het was koud, en Julie trok zich, zo mogelijk, nog dichter tegen Jack aan. Zijn warme huid was te voelen onder de dunne lagen kleding, en Julie voelde haar bewustzijn van zich afglijden, de dikke, heerlijk slaperige mist in haar hoofd nam haar hele lichaam over.

Maar opeens zag Julie iets vanuit haar ooghoek wat haar bewustzijn in één keer weer terugbracht. In har gezichtsveld liepen twee figuren, die haar verdacht bekend voorkwamen.

Langzaam kneep Julie haar ogen samen, proberend wat wijs te worden uit de vage beelden voor haar ogen. Ze probeerde de slaap uit haar hoofd te verbannen, iets wat uitzonderlijk moeilijk ging. Haar hartslag ging omhoog, bij het vermoeden van wie er binnen een straal van een meter of tien in de uitgestorven straten van Port Royal liepen. Haar kloppende hoofd maakte rationeel denken er niet makkelijker op.

Nee, dat kan niet, dacht Julie geschokt.

"Jack," zei Julie gealarmeerd.

Jack stopte, en keek Julie ietwat bezorgt aan. "Wat is er, luv?"

Julie ademde in en antwoordde: "daar lopen twee crewleden van The Dagger…"

AN1: Julie wilde er eerst Paradis van maken, zodat er dus stond, zelfs een paradis niet, dit heeft geen uitleg nodig ;).

AN2: dit is een verzoekje van Julie, toen ik haar vroeg waar zij het over zou hebben met Jack was dat paars. Why, Julie, WHY?

HA! Cliffhanger! :p Maargoed, de beantwoording van de reviews:

Martijn: Ja, das idd ff slikken, no? Je krijgt nog wel wat te verdurenin dit verhaal op dat gebied ben ik bang...Nou ja, báng..:P Ja, ik kan metamorfose nu wél goed spellen:P, maar er zullen ongetwijfeld andere dingen zijn die ik nu fout heb gedaan!

Lisa: Nou ik heb géén idee waarom je in bent voor romantiek hur :P! Ik hoop dta je dit hoofdstuk ook een beetje romantisch gennoeg vond?? Doe de groeten aan Sorosh!

Godess-of-imaginairy-light: Oh das kewl, dat je ook een POTC fic gaat schrijven! Ik heb deze fic ook geschreven voor mijn vriendin, aka Julie, dus dat komt wel goed! Veel suc6, en bedankt voor je review :D

Julie: Heheheh, bedankt voor alle complimenten, luv :) MaarWAAROM ben ik je persoonlijke radio en slechte horrorfilm! Waarom moeten mensen altijd slechte bijnamen voor mij bedenken? gooit al haar frustratie eruit AHEM!

En voor iedereen! Bednkt voor de review! Cheers!