10. Herfstbladeren vreemde vrienden?

"Oeh a, just a little bit! Oeh ah, just a little bit more! Oeh ah, just a little bit! I know what your looking for!" zong Bibi op zachte toon en schrok op toen ze Mieke haar stem ineens hoorde. "Onze eerste wedstrijd! Ravenklauw tegen Zwadderich! Zijn jullie klaar voor ons team!" toeterde ze in Bibi haar oor. Grinnikend draaide Bibi zich om en zei: "De vraag is of jullie voor ons klaar zijn." Mieke trok haar wenkbrauw op en wilde wat vragen maar op dat moment opende Bibi haar gewaad en viel haar mond open.
"Whoo Bibi!" riep ze uit terwijl ze Bibi''s pakje bekeek. Het was in de kleuren van haar afdeling, maar het rokje kwam maar tot halverwege haar bovenbenen en het topje was kort en diep… Onder haar rokje prijkte een paar laarzen die dikke hoge blokhakken hadden en haar haren waren los, maar op zo'n manier dat het sexy was. "Heb je al die verlegen meiden dáárín gekregen?" vroeg ze stomverbaasd en toen Bibi knikte barstte ze in lachen uit. "Durven ze zich daarin te vertonen? Die verlegen meisjes?" vroeg ze ongelovig. Bibi haalde enkel haar schouders op en liep de kamer uit terwijl ze haar gewaad weer aantrok en de kamer uitliep. "Ik zie je bij de wedstrijd Mieke." zei ze nog en Mieke schudde ongelovig haar hoofd. Draco zou die snaai vandaag niet vangen, niet op de manier waarop Bibi vandaag gekleed was. Ze zuchtte diep en liep toen de kamer uit om haar eigen team voor te bereiden.

Mieke sloeg haar ogen ten hemel. "Meiden, dit kan echt neit! Ik heb net de pakjes van de ravenklauwers gezien, en gloof me, daarbei vergeleken lopen wij in de jurken uit het jaar nul! Lean, jij bent goed naaisels... Kom eens hier?"
De aangesprokene, een meisje van een jaar of 16, kwam naar voren. Ze keek nogal beledigd door Miekes opmerking over hun pakjes. Ze waren best wel flitsend naar haar idee, maar goed, Mieke was de capten...
"Kijk, ratelde Mieke door, ik heb wat aanpassingen gemaakt... We móéten ravenklauw overtreffen. We kunnen zo'n stelletje boekenwurmen er toch neit beter uit laten zien als wij?'
Mieke haalde een tekening te voorschijn. "Kijk, het zwakke punt van die dingen waar de Ravenklauwen in gaan lopen is dat ze redelijk simpel zijn. Wat ik in gedachten had was dit ongeveer...
De andere meisjes keken bewonderend naar het stuk papier dat nu van hand tot hand ging. "Wat denk je Lean, kun je dit maken?" vroeg Mieke, op een of-je-het-nou-denkt-te.kunnen-of-niet-je-zorgt-maar-dat-het-gebeurt-toon. Lean bekeek het ontwerp nauwkeurig en knikte toen. "Moet te doen zijn," grijnsde ze, "Dit is inderdaad beter..."

Nog die middag had Mieke haar nieuwe pakje aan. Lean had er haast achter gezet en het was af. Een groen topje, dat niet meer was als een bekini, zo'n geval met spagettibandjes die je achter je rug vastknoopt. Daarover heen een wijd doorzichtig hempje dat zorgde voor een zilveren glittering en met een zilveren slang die erover gronkelde. Natuurlijk hield het de buik vrij. Het had brede schouderbanden en hing los over haar borsten. Het rokje was van groene stof, die de suggestie gaf dat je er bijna door kon kijken, maar toch net niet. Het kwam tot op de helft van haar bovenbenen. Om haar polsen en enkels zaten een soort van zilveren touwen die, als ze schopte of op een andere manier bewoog meegingen en schitterden. Ze zaten ook in haar haar. Ze zou Bibi wel eens wat laten zien!

Die avond was het Zwadderichteam weer bij elkaar. De meiden droegen allemaal trots hun nieuwe pakjes. Mieke nam hen waarderend op. "Oké!" riep ze, "Laten we aan de gang gaan! Ik heb een jel in elkaar gezet, en zal het geheel eerst een keer voordoen op normale snelheid, waarna ik het nog eens langzaam doe zodat jullie het kunnen herhalen straks."
Ze ging klaar staan met haar zilveren-met-groene ponpons en begon te dansen en haar yell te verkondigen.

"Hoor je dat?
Wals ze plat!
Niets verslaat een echte Zwad!

Ravenklauw?
Ga nou Gauw!
Wij slaan jullie bont en blauw!

Pennelikkers!
Boekewrikkers!
Vliegen niet beter als een stom stel kikkers!

Kom op Zwad!
Versla die rat!
Vang die snaai en wals ze plat!"

"Woehoe!" "Oh yeah!" "We gaan er voor!" "Yeah!" Opgewonden kreten klonken door de ruimte toen Mieke haar laatste beweging deed en daarna voldaan de kring meiden rond keek.
Meteen begonnen ze te oefenen. Mieke vond het er flitsend uit zien. Bij zichzelf grijnsde vrolijk. Als de spelers van Zwadderich geen bal zouden zien, dan zou dat toch zeker door de meiden van hun eigen afdeling komen en niet door die stoffige raafjes!

Slaperig opende Bibi haar ogen en keek recht in een paar grijze ogen. Ze slaakte een kreet en dook naar achteren, alleen om haar hoofd tegen de leuning van de bank te stoten. "Au." mompelde Bibi terwijl ze over haar hoofd wreef en keek vervolgens naar de persoon waarvan ze geschrokken was. "Wat doe jij hier nu weer?" vroeg Bibi terwijl ze langzaam rechtop op de bank ging zitten en naar Draco keek. Draco zat op zijn hurken voor de bank en keek nu glimlachend naar Bibi op terwijl hij zei: "Ik wilde je gewoon zien voor de wedstrijd."
Nu trok Bibi een wenkbrauw op en vroeg "Je wilde mij gewoon zien, voor de wedstrijd?" Draco knikte nog steeds glimlachend en trok vervolgens Bibi's hoofd een stukje omlaag zodat hij zacht een kus op haar lippen kon drukken. Bibi glimlachte tegen zijn lippen toen ze voelde dat hij iets omhoog kwam. Het volgende moment gleden zijn armen om haar middel en werd ze iets opgetild om op zijn schoot weer neer gezet te worden. Grinnikend trok Bibi zich iets terug en zei grijnzend: "Ik dacht dat je me alleen wilde zien." Draco gaf daar geen antwoord op, maar trok Bibi's hoofd weer dichterbij om haar weer te kussen. Deze keer was het geen kuise kus, maar één die uitdagend was. Bibi's armen gleden door Draco's haar en om zijn hals terwijl Draco zijn armen om haar middel geklemd waren. Hun tongen duelleerden met elkaar en hun ogen waren gesloten.
Een moment later trok Bibi zich echter terug en keek Draco een moment lang aan voordat ze fluisterde "Ik denk dat je beter kunt gaan." Een moment lang keken ze elkaar alleen maar aan, hun ademhaling ging sneller en hun pupillen waren verwijd. "Waarom?" vroeg Draco uiteindelijk op hese toon terwijl hij naar Bibi's lippen staarde. "Omdat je anders niet aan zal komen op je wedstrijd." fluisterde Bibi uiteindelijk en leunde naar voren om haar lippen op die van Draco te drukken. Die protesteerde niet, hij trok Bibi zelfs dichterbij en murmelde "Ik denk niet dat ik daar problemen mee zou hebben." Bibi grinnikte en kwam vervolgens weer overeind terwijl ze zei: "Ik wel, ik kan Mieke de overwinning van de eerste cheerleading wedstrijd niet cadeau geven." Even leek Draco verbaasd, maar toen kwam hij ook overeind en Bibi fluisterde "Ik zal je versteld doen staan met mijn team…"
Met die woorden liep ze de slaapzaal in, wetend dat het team van Zwadderich vast het apezuur had gewerkt om hun outfits aan te passen en dat was precies was Bibi's bedoeling was geweest. Het Ravenklauw team mocht nooit bloter zijn dan dat van Zwadderich, uitdagender ja, maar bloter niet. Ze zouden al opvallen omdat Ravenklauwers zich nooit zo kleedden, de Zwadderars wel…

"Welkom iedereen bij de eerste zwerkbal wedstrijd waar we cheerleaders bij aanwezig zullen hebben! Het is vandaag Ravenklauw tegen Zwadderich, de teams staan al klaar op het veld en de kapiteins moeten op dit moment handen schudden!" schetterde Kasper Krauwel door de megafoon. Hij had de taak van Leo Jordaan over genomen toen de jongen van school was gegaan en door de manier waarop hij commentaar gaf wenste Prof Anderling vaak dat Leo weer terug zou komen. "Nog nooit is er zoveel rivaliteit tussen deze twee afdelingen geweest, maar hal-lo, moet je zien hoe de cheerleaders eruit zien! Bij de Zwadderaars lijkt het haast alsof ze niets aanhebben en het laat dan ook weinig over aan de verbeelding! Ondertussen dagen de Ravenklauwers je bijna uit om een blik onder hun rokken te werpen! Ik denk dat dit de spannendste wedstrijd gaat worden die het hele jaar en dan weet ik niet of ik het over de zwerkballers of de cheerleaders heb!"
Terwijl Kasper rustig verder ratelde wierp Bibi een blik op Draco, maar toen ze in zijn ogen keek wenste ze juist dat ze dat niet gedaan had. Draco liep op dat moment met een verhitte blik in zijn ogen op haar af en aarzelend keek Bibi langs hem heen naar Mieke die haar duimen naar Bibi opstak. "En moeten jullie nu eens een blik op het veld en niet de Zwadderich cheerleaders werpen mensen! Het ziet ernaar uit dat de zoeker van Zwadderich op de kapitein van de Ravenklauw cheerleaders afloopt! Zou hij haar ook een goede wedstrijd willen wensen?" hoorde Bibi, Kasper nog vaag zeggen, maar toen stond Draco vlak voor haar en reikte naar haar hand.
"Kon je hierom niet in de leerlingenkamer blijven." fluisterde hij terwijl hij bij de bovenkant van Bibi's topje in probeerde te kijken. Bibi grinnikte en legde glimlachend haar hand achter zijn hoofd, om hem vervolgens dichterbij te trekken. "Als je mij die snaai brengt blijf ik misschien bij je vanavond." fluisterde ze suggestief en kuste hem vervolgens op de lippen. Het idee was om het een korte kus te laten zijn, maar Draco was niet van plan zich weg te laten sturen zonder een voorproefje en trok Bibi dichterbij. "Zo hé! Hoeveel van jullie willen op dit moment niet in de schoenen van de Zwadderich zoeker staan?" klonk de stem van Kasper ineens luid door het stadion en Bibi grijnsde breed tegen Draco's lippen. "Ik breng je die snaai, maar moedig de Ravenklauwers niet te hard aan dan word ik misschien nog wel jaloers." zei Draco en kuste Bibi weer voordat hij, als laatste de lucht in ging.

"De Romantiek is helaas weer afgelopen, en onze verliefde Zwaddervriend en ravenklauwvriendinnetje zijn weer gescheiden. De wedstrijd mag beginnen!" gilde Kasper Krauwel door de megafoon. Professor Anderling kon eindelijk weer een beetje rechtop zitten, en niet de hele tijd vol schaamte en frustrerende gevoelens naar de beneden kijken. De wedstrijd begon niet hoe het normaal altijd begint. Ravenklauw begon met hun dansje.
"BENEN WIJD" Schreeuwde Bibi als een echte kapitein. "BEGIN!" En vrolijke muziek sprong tevoorschijn uit het niets. Bibi spreidde haar benen en begon vervolgens met het dansje, de anderen vielen meteen in.

'Oeh ah, grijp die snaai!
Oeh ah, dat is fraai!
Oeh ah, het gaat ons lukken!
Oeh ah, beukers in stukken!
Oeh ah, die beker voor ons!
Oeh ah, geef de anderen de bons!
Oeh ah, Ravenklauw!
Oeh ah, win maar gauw!'

Er werd luid geklapt, en vooral smachtend gefloten. Draco was bijna van zijn bezem gesprongen en had BIbi willen kussen, maar Mieke had met woedende stappen hem op zijn bezem teruggezet. Het was raar dat ze geen plakbezwering had uitgesproken, ze leek er wel toe in staat. "Dankjewel RAVENKLAUW! We gaan verder met onze sluwe ZWADDERICH" gilde Kasper Krauwel, helemaal opgewonden van het dansje van de Ravenklauwers.
Zwadderich deed het ook niet slecht. Mieke stond grijnzend voorop, er werd naar haar gefloten. "KOM OP! WE MAKEN IEDEREEN GEK!" en ze begonnen. Eerst een paar simpele passen maar vervolgens - wat net was bijgeleerd- gingen de achtersten beginnen met moeilijke sprongen en passen. Uiteindelijk toen ze tot stilstand kwamen begon het liedje. Met zangerige stemmen werd het opgezongen.

"Hoor je dat?
Wals ze plat!
Niets verslaat een echte Zwad!

Ravenklauw?
Ga nou Gauw!
Wij slaan jullie bont en blauw!

Pennelikkers!
Boekewrikkers!
Vliegen niet beter als een stom stel kikkers!

Kom op Zwad!
Versla die rat!
Vang die snaai en wals ze plat!"

Weer werd er geklapt, en gefloten. "Dankjewel ZWADDERICH! De wedstrijd gaat beginnen!" En het begon.

Bezems, ballen en tja zwerkbal spelers vlogen door de lucht, nog nooit had Zwadderich zo gedreven geleken om te winnen. Kasper gaf drukker dan ooit commentaar op de westrijd en moest vaak genoeg maken dat hij bij Professor Anderling uit de buurt kwam. Alle afdelingen keken met open mond toe hoe de Zwadderaars genadeloos tegenover de Ravenklauwers waren. Ergens tijdens de wedstrijd moesten ze zelfs Kasper afvoeren omdat deze flauw was gevallen nadat hij was vergeten adem te halen tijdens het commentaar geven, maar zijn broertje Dennis nam het met evenveel enthousiasme over. Terwijl dit gebeurde maakte Bibi een gebaar naar Mieke, wiens mond openviel toen ze het gebaar herkende, maar ze deed niets. In haar ogen twinkelde een lichtje die niet veel goeds voorspelde voor wanneer ze Bibi weer tegen zou komen, ze zou alles willen weten over Bibi's 'ervaring.'

Ondertussen liep Bibi door de, nu lege gangen van Zweinstein, op weg naar haar afdeling om zich om te kunnen kleden. Het pakje dat ze nu aan had was niet iets waar ze graag in gezien wilde worden buiten de wedstrijd om en ze wilde het ook niet aan hebben wanneer ze Draco na de wedstrijd zou zien. Het liet te weinig aan de verbeelding over en ze wilde dat Draco het nodig zou vinden om alles te onderzoeken. Een glimlach gleed over Bibi's gezicht terwijl ze haar kamer instapte en het pakte uittrok. "Zwarte broek, blauwe trui, geen gewaad." mompelde Bibi tegen de kast en een moment later spuwde deze de gevraagde kledingstukken uit.
Minuten later had ze de kleding aan en rende ze alweer door de gangen, hopend dat ze terug zou zijn voordat dat wedstrijd ten einde was, helaas was ze te laat. Verbaasd staarde Bibi naar de juichende groep mensen, terwijl ze erachter probeerde te komen wie er gewonnen had. Op het moment dat ze op haar tenen ging staan in de hoop het beter te kunnen zien gleden er twee armen om haar middel en werd de snaai in haar broekzak gestopt.
"Ik heb je de snaai gebracht, wat is mijn beloning?" vroeg Draco op fluistertoon en drukte zacht een kus in Bibi's hals. Glimlachend draaide Bibi zich om en legde haar armen om zijn nek, terwijl Draco haar dichter tegen zich aantrok. Zacht gleed Bibi met haar lippen half geopend over Draco's kaaklijn en uiteindelijk streek ze vluchtig over zijn lippen met haar tong terwijl ze fluisterde: "Niets wat ik wil doen met een publiek erbij." Even werden Draco's ogen groot, maar toen keek hij naar Bibi en kuste haar zonder een enkele waarschuwing. Bijna gelijk drukte Bibi zich dichter tegen Draco aan die haar tegen een koude stenen muur drukte. Verhit gleden Bibi's handen over Draco's lichaam en een kreun ontsnapte aan zijn lippen toen Bibi's handen onder zijn gewaad gleden en over de groeiende bult in zijn broek. "Inderdaad niet iets waar we publiek bij nodig zijn." mompelde Draco hees terwijl hij Bibi optilde en zij haar benen om zijn heupen sloeg. "Jouw kamer." mompelde Bibi en zoog zacht een Draco's oorlel, wat haar een zachte kreun opleverde. "En snel ook." maakte hij de zin op hese toon af en begon met grote passen richting de Zwadderich leerlingenkamer te lopen.
"Wat je ook doet, zeg niets tegen niemand dan bedenk ik me misschien wel." fluisterde Bibi terwijl haar mond over Draco's kaaklijn gleed. "Als jij niet uitkijkt redden we de leerlingenkamer niet eens." gromde Draco hees en kneep in Bibi's billen waardoor ze met een kreet iets met haar heupen naar voren waardoor ze Draco onbewust nog meer plaagde. Bijna onhoorbaar zei hij het wachtwoord van de leerlingenkamer en snelde naar binnen, de trap op en zijn kamer in. Daar zette hij Bibi op het bed neer, maar even snel als hij haar neerzette stond ze ook alweer naast het bed en keek sensueel glimlachend naar hem op. "Ik ben er nog niet aan toe om seks te hebben, maar er zijn wel een paar andere dingen die ik wel proberen." zei Bibi langzaam en op Draco's gezicht verscheen een lome grijns. "We zien wel wat er gebeurd."
"Dat zullen we zeker." antwoordde Bibi met een glimlach die op hetzelfde moment een belofte was terwijl ze Draco's hoofd naar benende trok en hem vurig kuste. Bijna gelijk gleden Draco's armen om haar middel en onder haar trui terwijl Bibi hem naar achteren duwde tot hij het bed raakte. "Ik denk dat jij te veel kleding aan hebt." mompelde Bibi terwijl ze zich langzaam terugtrok, maar vervolgens de knoopjes van zijn blouse los begon te maken. Bijna koortsachtig kuste ze elk stukje huid dat vrijkwam, maar toen Bibi bij Draco's broek aankwam greep hij haar handen. "Nu vind ik dat jij te veel aanhebt." mompelde Draco op zachte toon en Bibi keek hem grijnzend aan voordat ze hem op het bed duwde. Verbaasd keek Draco toe hoe Bibi een paar steppen naar achteren deed, maar toen ze langzaam de blauwe trui over haar hoofd trok veranderde de blik van verwarring in bewondering. "Zo beter?" vroeg Bibi geamuseerd terwijl Draco naar haar zwarte bh staarde en vaag mompelde: "Veel beter."
Nu verscheen er een grijns op Bibi's gezicht terwijl ze tergend langzaam op Draco afliep en vervolgens tussen zijn benen knielde. Langzaam gleden haar handen over zijn benen omhoog, naar de opening van zijn broek en toen ze deze open begon te maken voelde Bibi, Draco verstijven. "Wat doe je?" vroeg hij, maar hield haar echter niet tegen. Zijn handen waren tot vuisten gebald en de lakens die ertussen zitten werden langzaam maar zeker tot een propje geknepen. "Waar lijkt het op?" vroeg Bibi glimlachend terwijl haar hand net onder de rand van zijn boxershort gleed en Draco huiverend zijn ogen sloot. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar op dat moment vloog de deur open.
"Meneer Malfidus! Ik wilde je even feliciteren met de geweldige overwinning,…" begon Professor Sneep, maar toen hij Draco en Bibi in het oog kreeg viel hij helemaal stil. "Professor!" riep Bibi uit terwijl ze de kleur van een tomaat kreeg en schoot overeind om haar trui te grijpen. Ook Draco had een kleur gekregen en greep een kussen, die hij zo snel mogelijk in zijn schoot legde terwijl Bibi langs de stomverbaasde Professor heen schoot, de kamer uit.

Het was schemerig in kamer 202, een aparte meisjeskamer van Zwadderich. Het was een grote, luxe en romantische kamer. De kamer was bezet door een meisje met lang blond haar, blauwe ogen, een mooi gelaat: mieke. Ze had hem als eerste gekregen na een wedstrijd van zwerkbal, een paar jaar geleden. Ze was wachter geweest, en had alle ballen tegengehouden. Maar Mieke was op den duur gestopt ermee. Mieke lag er maar een beetje te denken totdat de deur openging.
"Wie is daar?" vroeg ze zachtjes, op een relaxte maar verbaaste stem.
"Diegene die er is schat"
Mieke zuchtte, het was waar ook, Harry Potter. Ze had de wedstrijd gewonnen, maar moest ook Harry Potter ontlopen.
"Waarom ontloop je me de hele tijd?" vroeg Harry, hij kwam aan haar bed zitten.
"Ik ontloop je niet!" ging ze er fel tegen in.
"jawel, Mieke, wat is er met je?"
"Helemaal niets!"
"Dat geloof ik niet, er is iets met je."
"Voor mij een weet voor jou een vraag"
Harry keek haar aan, met zijn groene ogen bekeek hij haar gelaat. Niets straalde meer van liefde uit, maar hij moest haar terug winnen. Hij boog zijn hoofd naar Mieke en probeerde haar te kussen, maar ze kuste niet terug.
"Ja dus, er is wel wat." mompelde Harry. Het was een tijdje stil, buiten was de maan helder geworden en scheen vrolijk door het raam. Mieke stond op, nu pas in het maanlicht was haar gelaat zichtbaar. Een kort sexy jurkje wat haar lichaam mooi maakte, en haar haar viel mooi over haar schouders. Mieke liep zachtjes naar haar balkon, en ging ervoor staan. Ze hoorde de deur zachtjes kraken, en achter haar stond een lichaam. Ze wist niet van wie, maar dacht van Harry Potter. Twee handen aaiden haar schouders, zachtjes maserend. Dat was geen Harry Potter. Mieke schrok even en draaide zich direct om.
Haar mond viel open, haar schouders schokten, haar ogen werden groot en een rilling greep haar rug. Het lichte blond haar, prachtig naar de kanten heen, zijn blauwe ogen, zijn kleding...dat...dat...dat kon niet waar zijn! Thomas...
"Wat is er, herken je me?" zei zijn stem. Mieke sloot haar ogen, en gaf haar oren de kans zo goed mogelijk de stem tot haar door te dirngne.
Hij sloeg zijn armen om haar heen, en beproefte haar lippen.
"O Thomas, waar was je?" vroeg ze smekend, tranen in haar ogen. Thomas liet haar onwillig los en keek haar doordringend aan.
"Ik moest naar een andere school van mijn vader, maar ik ben weer terug, voor jou. Ik heb je zo gemist mijn Mieke, echt waar! Ik kon niet anders dan van je houden en mijn liefde heeft gewonnen. O Mieke, je hebt vast duizenden jongens gehad en mij vergeten."
"Thomas, het was al lang geleden dat ik afscheid van je nam, en je liet niets meer van je horen, ik dacht dat je niet meer van me hield. Ik weende altijd zachtjes om je, maar ik kon niet anders dan doorleven. Ik miste je ook zo ontzettend!"
Er waren geen woorden meer nodig om het gesprek af te sluiten. Hun lippen bevonden elkaar weer zoals deze vroeger elkaar bevonden. Hun armen waren weer aan elkaar gewent, en de schittering in de ogen zouden nooit zo prachtig zijn geweest.
"Jezus, wat is hier aan de hand!" gilde een stem van een jongen. Thomas liet Mieke los en keek hem aan. "Laat dat snotter eens wezen." zei hij fel. Mieke zuchtte, deze tijd had eens moeten komen. "Rustig Thomas."
Ze gingen allemaal zitten, en Mieke plofte neer op bed. "Harry, dit is mijn vriend Thomas, hij was anderhalf jaar geleden mijn grote liefde, totdat ik hem kwijt raakte. Eerst hoopte ik nog op terugkeer van hem, maar dat dacht ik snel niet meer. Hij liet niets meer van hem horen. Ik begon met leven - opnieuw - maar in de nachten zoals deze kwamen de avonden van hem en ik weer terug en keerden mijn tranen weer. Ik nam vriendjes om hem proberen te vergeten. Maar ik kon het niet. Nu is hij terug voor me gekomen. Harry, luister, ik vond je lief en leuk, maar lang niet zo leuk als Thomas. Het spijt me echt heel erg!" zei ze zachtjes.
"Ach vuile slet, gewoon iedereen nemen en zorgen dat je je liefde vergeet..." hij kwam voor Mieke zitten. "Je houd veel meer van mij toch!" Mieke zuchtte weer. "Nee Harry, ga weg." fluisterde ze. Harry stond woedend op, rende naar de deur en smeet hem dicht.
"Het had er van moeten komen, ik begrijp je en vergeef je." zei Thomas zachtjes. "Heb jij dan geen virendinnen gehad?" vroeg Mieke zachtjes. "Nee, ja wel meisjes die me wilde, maar ik keurde ze af. Ik kreeg je niet uit m'n hoofd. Ik had zo mijn best op leerwerk gevestigt, maar ik wilde je terug. Zweinstein was mijn thuis."

Thomas' warme lichaam lag weer op die van Mieke. Mieke zuchtte van verlangen. Het was weer als vroeger, al die nachten samen in bed tegen elkaar aan. Heerlijke gevoelens en elkaars lippen ondervinden. Eindelijk waren haar wensen uitgekomen, eindelijk! Uiteindelijk vielen ze dicht tegen elkaar aan in slaap.

"Morgen Mieke!" riep biebs vrolijk. "Weet je, ik schaam me rot, er is iets stoms gebeurd" grinnikte ze er achter aan. Mieke bromde. "Jaja, ik zie het weer, je zit bij je gedachten ergens anders. Hoe komt het dat Harry zo'n betraand en verdrietig gezicht heeft. Ik snap nie-" Bibi keek naar een jongen die langsliep, en naast Mieke kwam staan, en haar een kus gaf, en weer weg liep. "Jezus! Is dat Thomas, de Thomas die niets meer van zich had laten horen!" riep Bibi uit. Mieke keek haar aan. "Hij moest naar andere school van zijn ouders, maar is teruggekomen voor mij." zei ze zachtjes. "Oh.." Bibi keek haar vreemd aan.

Aarzelend wierp Bibi een blik op Harry die met zijn handen in zijn haren naar het tafelblad staarde en zuchtte. Moest ze met hem gaan praten, hij zag er zo verloren uit. Na een moment schudde ze echter haar hoofd en herinnerde zich dat ze de snaai nog weer terug moest brengen naar Madame Hooch, ze zou hem vast missen. "Mieke, ik ga even de snaai terugbrengen." zei Bibi tegen haar vriendin terwijl ze langzaam opstond en Mieke knikte afwezig terwijl ze naar de jongen staarde die uit haar dromen leek te komen. Grinnikend keek Bibi een moment lang naar Mieke, maar liep vervolgens de grote zaal uit. Mieke leek het niet eens te merken, haar ogen waren nog steeds op Thomas gericht en ze leek niet te beseffen dat ze nog steeds aan de Ravenklauwtafel zat.

"Ik vroeg me al af waar de snaai gebleven was." zei Madame Hooch terwijl Bibi de kleine gouden bal uit haar zak haalde en deze aan de oudere vrouw gaf. "Het spijt me, ik had beter moeten weten. Ik daagde Draco uit, maar besefte niet dat hij het ook echt zou doen." zei Bibi en een lichte kleur verscheen op haar wangen terwijl Madame Hooch de kleine bal aanpakte. "Het maakt niet uit jufvrouw Clear, we leren allemaal met vallen en opstaan. Alleen valt de één harder en vaker dan de ander." zei ze glimlachend en Bibi grijnsde. "Ga nu maar snel, ik neem aan dat u naar Zweinsveld gaat." zei Madame Hooch en Bibi glimlachte alleen voordat ze weer richting het enorme kasteel liep.
Ze ging niet naar Zweinsveld, maar ze ging studeren. Op moment als deze was de bibliotheek het stilste en op die manier kon ze Draco's briefje overdenken en hem zelf ontwijken. Ze kon hem, en professor Sneep niet onder ogen komen na wat er gisteren was gebeurd. Bibi grimaste en kreeg een kleur terwijl ze haar ogen sloot om de beelden van de avond ervoor uit haar gedachten te kunnen bannen. Alles op zijn tijd, eerst leren en dan iets bedenken om Draco op afstand te houden, dacht Bibi en knikte tegen haarzelf voordat ze met grote passen naar de bibliotheek liep. Minuten later was ze daar verzonken in een enorm boek en dacht niet langer een Mieke en Harry, ze dacht zelfs niet aan Draco,…