A/N: Et voilà: HOOFDSTUK 1! Hope you like it... REVIEW PLEASE!

ABSOLUTION

When Angels Cry Blood.

When Angels Cry Blood...
12 HUM/ROM/AVO GW SX

Hoofdstuk 1

'God, zeg me dat hij niet – '

'Gatver…'

'Is het zoet? Auw!'

'Zoiets vraag je toch niet!'

Ron, Harry, Hermelien, Riannon en Catharina stonden om Jack heen, die behoorlijk bewusteloos op de grond lag.

'Te veel taart,' stelde Riannon vast.

'Riaan, er IS geen taart,' was de nuchtere commentaar van Catharina

'Dankzij mij, bedankt dat je me erop wees!' beet Riannon terug.

'Stel kleuters!' onderbrak Hermelien hun alledaags meningsverschil. 'Help liever!'

Na Catharina een quasi bekakte blik toegeworpen te hebben, knielde Riannon neer, nam Jack's hoofd in haar handen en veegde een sijpeltje bloed van zijn wang.

Jack was flauwgevallen na een wedstrijd om ter meest boterbiertjes drinken – onder leiding van Fred die op dit moment op de vlucht was voor mevrouw Wemel.

'Wat DOE je!'

'Ik verzorg hem, lijkt me.'

'Met zuurtjes!' viel Catharina Hermelien bij.

'Goed, GOED! Doen jullie het maar! Maar jullie kunnen in elk geval al niet zeggen dat ik geen hart heb!' Riannon liep snel de kamer door, zigzagde middendoor een romantisch moment tussen Remus en Tops en verdween de gang op.

Ron keek haar na, en daarna naar Harry. Die haalde zijn schouders op en richtte zich weer op Jack, die langzaam bijkwam en over de bloedwonde wreef, die hij had opgelopen door op de grond te vallen.

'Ik ga Riannon zoeken,' zei Ron plots. Voor Harry hem kon stoppen was hij rechtgesprongen en onderbrak Remus en Tops' tweede poging.

'Waar is hij naar toe?' vroeg Catharina ontzet aan Harry.

'Riannon,' was het korte antwoord. Catharina zuchtte.

'Riannon is een leuke meid, maar zo… roekeloos. Ze… ze doet gewoon, weet je?'

'Hm, niet zo slim, lijkt me.'

'Nee, maar ze is er nog nooit serieus door in de problemen gekomen, dus laten we haar maar… Hermelien, geef die doek eens aan?'

Hermelien stond met een schuin hoofd weifelachtig naar de deur te kijken, waar Ron door verdween.

'Hermelien,' Harry wuifde met zijn hand. Hermelien keek verbaasd op, alsof ze een troep gele marsmensen zag neerdalen voor haar neus.

'He?'

'Laat, maar, ik heb hem al,' mompelde Catharina, die Jack's wonde verzorgde.

'Hermelien,' begon Harry. Ze keek hem afwezig aan. 'Ben je jaloers?' viel hij met de deur in huis.

'Nee,' was het ongeloofwaardige antwoord. Ze bukte zich, hielp Jack recht en verdween in de groep genodigden. Harry en Catharina keken elkaar even aan. 'Dit wordt nog…'

'Ernstig,' besloot Harry. 'Hermelien heeft een zwak voor Ron.'

'Riannon ook,' merkte Catharina op. 'Maar ik moei me niet, de vorige keer dat ik dat deed, heeft ze een week lang niet tegen me gesproken, dat is erger dan dat ze tegen lichtsnelheid tegen je praat…'

'Hm,' besloot Harry spraakzaam. Hij draaide zijn hoofd naar Catharina, die blijkbaar naar hem had zitten kijken, want ze wendde beschaamd haar hoofd af naar Remus en Tops die wel héél erg intiem bezig waren. Een hand nam haar zicht weg, die van Harry. 'Dansen?' vroegen twee groene ogen. Gretig nam ze Harry's hand vast. Voor de derde keer werd Remus en Tops' moment onderbroken.

'Riannon?' Ron duwde de deur van de zolder open. Het was een donkere zolderkamer, met een schuin raam ter hoogte van de vloer.

In een straal maanlicht, zat Riannon steentjes – waar had ze die vandaan? – naar buiten te gooien.

'Wat kom je doen?' vroeg ze zonder te kijken. Ze greep een nieuw steentje, gooide het achteloos naar beneden. Het belandde tegen een vrouwenbeeld-zonder-arm in de tuin en ketste af naar een vijvertje.

Ron ging naast haar zitten. 'Ik – ik kom gewoon – gewoon,' besloot hij zwakjes. Riannon draaide haar hoofd en trok een wenkbrauw op. 'Je komt gewoon gewoon? Leuk.'

'Riannon, doe nu niet zo afstandelijk! Alsjeblieft!'

'Ik doe niet afstandelijk,' zei ze kinderachtig, maar vervolgde bitter: 'Al mijn hele leven lang is alles wat ik doe fout. Alles wat ik doe, doe ik verkeerd. Nog nooit heeft iemand gezegd dat ik het goed deed. Een simpel woord maar…' Haar stem ebde weg. Riannon veegde even langs haar wang.

Ze huilt, dacht Ron, maar was zo wijs om dat niet luidop te zeggen.

'Het is gewoon…' Ze zuchtte. 'Waarom kan niemand me nu accepteren zoals ik ben? Waarom moet IK me altijd aanpassen? Kan niemand mij gewoon laten en nemen zoals ik ben…'

Ron zweeg. 'Ik accepteer je zoals je bent,' zei hij uiteindelijk. Riannon draaide haar hoofd naar hem toe. 'Je bent speciaal zo, niet veranderen.'

'Vind je?' Riannon schoof op, zodat ze dichter bij Ron kwam te zitten.

'Hm, je bent… vrolijk,' besloot Ron. Het was inmiddels donker geworden en een koude windvlaag nam zijn woorden mee. Riannon rilde en stond op. Ze keek hem even bevreemd aan toen hij een arm om haar heen sloeg, zodat ze tegen zijn borstkas kwam te liggen, maar ontspande zich en keek naar buiten. Ron's woorden vonden hun weg terug; '…en je kan met iedereen overweg, dat is belangrijk…'

Riannon sloeg zijn arm weg en stond op. 'Hou op,' mompelde ze. 'De enige mensen waarmee ik overweg kan zijn jij, Ginny, Catharina en Rose.. en Jack. En – '

'Zie je nu wel?' onderbrak Ron. Riannon keek hem aan.

'Je wist niet eens wat ik ging zeggen,' zei ze langzaam.

'Oke dan, weet je dat dat blauw heel mooi is?'

'Welk blauw? Dit? Dat is oranje, ben je kleurenblind?' Riannon bekeek het streepjestruitje dat ze aanhad even kritisch.

'Nee…' Hij strekte een hand uit, die behoorlijk schuin hing. Het duurde even voordat ze doorhad was hij bedoelde, maar na een volledig stijve arm te hebben van te kou, nam ze zijn hand en trok hem recht.

'Weet je,' begon ze, 'volgens mij, heb jij te veel Boterbier op.'

Ron keek haar serieus aan. 'We hebben evenveel op, dus als ik teut ben, ben jij dat ook…'

'Oke, ik zwijg al,' morde Riannon vaag. Niet veel later volgde: 'Ron, we zijn allebei teut.' Ze leunde tegen de muur en kruiste naar armen.

Ron keek haar maar aan. Riannon keek schuin terug. Sinds wanneer had hij zo'n blauwe ogen?

'Ik weet het,' mompelde hij. 'Ginny heeft ze ook.'

'Hallo, sinds wanneer lees jij gedachten?'

'Misschien is het handig om je gedachten niet luidop te zeggen, dan kunnen andere mensen niet mee genieten,' was Ron's droge commentaar.

'Hm, juist…' Ze keek naar de vloer. 'Shit, waar is die deur nu weer gebleven,' mompelde ze en zocht in het donker de deur.

'Ginder,' wees Ron in de verkeerde richting. Riannon liep er op de tast op af, knalde tegen de muur en lag lusteloos op de grond.

'Oke, dit was dan de laatste keer dat ik dronk,' zei ze preuts. Ron stond bij een oude kraan, gooide een handvol water in zijn gezicht en hielp haar overeind.

'Vond je het niet leuk dan?'

'Wat? Tegen deze zeer vriendelijke muur botsen en hem niet eens kunnen uitschelden dat hij in de weg stond omdat het niet leeft? Ow, laat maar.' Riannon veegde wat zand van het groene rokje dat Catharina haar aangetrokken had. Ach, ze kreeg 10 galjoenen als ze het deed, dus waarom niet… 'Wat?' vroeg ze, toen ze Ron zag kijken. 'Verwachtte je soms dat ik je ging kussen ofzo?'

...Whehehe xD