Ja ik weet het dit is een kort hoofdstuk, maar ik kan er niks meer aandoen, dit stuk moet er gewoon ff in en ik kan ook niet meer gaan rotzooien met de hoofdstukken,qua knippen en plakken. DUS JE BENT ER MAAR BLIJ MEE! Nee geintje, lees-ze.

Hoofdstuk 7) A promise.

Die avond hing er een extreem rustige sfeer in huis. Berry lag in z'n mand te slapen. Collin lag al in bed. En Jack zat uitgezakt op de bank de twee Medallions te bestuderen, met drie rum flessen op z'n schoot en twee lege flessen op de grond. Sue had zich al een paar keer afgevraagd wanneer Jack zou gaan kotsen of niet meer op z'n benen kon staan en alleen maar ontspoorde zinnen zou kunnen zeggen.

Sue zat zelf in haar stoel tegenover Jack haar huiswerk te maken, alsof ze niets beters te doen had. Het waren van die moeilijke sommen, met cosinus, sinus en tangens. May the bastard that invented math burn in hell! Waar was dit eigenlijk goed voor! In welk beroep moet je nou de graden van een hoek weten! Het bleef stil in haar hoofd en ze sloeg tevreden haar boek dicht en keek om zich heen.

Het leek wel of er een slagveld in de woonkamer had plaatsgevonden, om nog maar te zwijgen van de rest van het huis. Maar ach, wat maakte het allemaal nog uit? Met Jack, en z'n gestoorde ideeën, in huis had schoonmaken toch geen zin.

Maar voor hoelang zou dat nog zijn? Dat was een vraag die al een tijd door haar hoofd spookte. Wat zou er gebeuren als m'n ouders thuis komen? Ten eersten krijgen ze een hartaanval als ze het huis zien. En waarschijnlijk schieten ze beide in de coma als ze horen dat een wildvreemde man een week met hun twee kinderen had opgetrokken.

Wat zou ze zeggen tegen haar ouders over Jack? De waarheid? Ze kon zelf de waarheid amper zelf bevatten. Laat staan haar ouders. En waar zou Jack heen moeten? Want haar ouders zouden hem meteen het huis uitschoppen, als ze niet eerst de politie of zelf het gesticht zouden bellen. Waar moest Jack heen? Op straat zou hem zeker iets erg overkomen.

En eigenlijk wilden Sue niet dat Jack weg ging. Hij was soms een tikje dronken, sarcastisch of uitermate irritant. Maar je hoefde je nooit te vervelen als hij in de buurt was. En ze wilden het niet aan zichzelf toegeven maar ze gaf best wel om Jack.

Haar gezicht moest vast op stand what-to-do staan want voor ze het wist stond Jack pal naast haar. "What's wrong,luv?"

Ze keek treurig op. "Nothing… just… never mind."

Maar zo snel liet Jack het er niet bij zitten. "It's about me right? About this situation!"

Het meisje keek hem een lange tijd zwijgend aan. " Misschien…"

Jack ging voorzichtig naast haar zitten. "Well, what is I than?"

Ze keek verslagen naar de grond." Nou gewoon wat moet ik doen als m'n ouders terug komen? Wat moet ik ze dan vertellen? Waar moet jij heen? Wat moet ik tegen Collin zeggen? Wat moet ik doen daarna, gewoon verder gaan met leven, doen alsof je nooit bestaan hebt? IK WEET HET ECHT NIET MEER!" En ze begon te huilen.

Jack, in total confusion, wist even niet meer wat hij moest doen. Hij was niet echt een 'trooster', never been…

"Shhh…" fluisterde hij en sloeg een arm om haar heen. Daardoor begon ze nog harder te huilen. Bloody women, is geen touw aan vast te knopen. Ssshh,luv, it 'll be allright."

"Prommis?" Vroeg ze met verdrietige, vragende ogen.

"I prommis."Hij hield z'n hand op z'n hart. "On pain of deathe."

Zo zaten ze nog een tijdje, dicht tegen elkaar aan. Jack met z'n arm nog om haar heen en Sue met haar hoofd tegen z'n schouder, tot Sue in slaap viel.

"Thank GOD, my crew can't see me right now." Mompelde Jack terwijl hij Sue de trap op tilden, naar haar kamer. "I'm like a freaking dad…"

Ja vergeef me dat het zo kort is, maar eerst was het nog korter 370 woorden of zo. En nu iets van 700, een redelijke verbetering dus. Dit stuk vond ik wel belangrijk omdat dit stuk belangrijk is voor de rest van het verhaal. Maar meer zeg ik lekker niet, je zult moeten wachten tot ik weer verbeterd heb.

-X- Sue-AnneSparrow…

-TBC-