Nou mensen leg de zakdoekjes alvast klaar dit word een zielig verhaal.
Hoofdstuk 9) It's all gone.
Piep…piep…piep…"Huh?"… piep. "Jaja ik ga al!" Sue slaat de wekker zo hard uit dat ie op de grond valt. Het ergste geluid dat je s'ochtends kan horen DE WEKKER. Ze rekt zich uit. Oja, nu de vraag: naar school gaan of niet naar school gaan… makkelijk antwoord, natuurlijk niet!
Het was pas rond een uur of zeven maar iedereen was a wakker. Berry was druk aan het blaffen, Collin zat zeer geïnteresseerd naar Jack te kijken, die op zijn beurt probeerde chocolademelk te maken. Nadat de magnetron bijna explodeerde gaf hij het op en zag hij Sue staan." Don't know how ye survive in this BLOODY world ,luv!"
"Nou, ik ben een vrouw, natuurlijk."Grijnsde Sue terwijl ze de brokstukken en melkresten uit de magnetron haalden.
Zo dat was ook weer gebeurd. Wat nu? Borden van gisteren staan er nog. "Collin zet jij de borden in de afwasmachine?" Behulpzaam liep haar broertje met drie borden naar de afwasmachine.
Okey, één probleem minder. Wat nu nog? Oja, ontbijt neer zetten. Wat is er nog? Niet veel zo te zien. Een half pak melk, wat brood en nog een beetje hagelslag. O that 'll do. "Jack zet jij dit is op tafel, en niet zeiken over 'vrouwen van tegenwoordig'!" Okey, dat was alles geloof ik. O nee wacht nog een dingetje, rum.
Even later zaten ze met z'n drieën aan tafel en probeerde Collin zo sneaky mogelijk Berry z'n brood te voeren. Jammer genoeg was Sue niet helemaal achterlijk."Berry, kop houwe EN NIET BEDELEN!"
Zwaar beledigt liep de hond weer richting mand. Collin was nog steeds met stukje brood aan het gooide, maar hield er snel mee op."Sue… ikke heb geen honger meer…"
"Leuk geprobeerd mannetje, je eet je brood gewoon op."
Sue begon te glimmen toen ze zag dat Collin ook daadwerkelijk z'n brood op begon te eten. Man, ik begin steeds meer op een moeder te lijken. Naja, iemand moet het doen.
Net toen ze wilde zeggen dat Collin moest dooreten ging de telefoon. Sue stond rustig op en bedacht dat het de school wel zou zijn om te vragen of ze nog 'ziek' was. Ze schraapte haar keel en oefenden nog even haar ik-ben-nog-ziek-stemmetje.
"H-hall, met Sue…"murmelde ze zo zwak, ziek en misselijk mogelijk.
"Goedemorgen, u spreek met de politie."
Even stond haar hart stil. "Ehhe… sorry meneer heeft u een momentje?" Ze hield haar hand voor de hoorn. "Jack, het is de politie!" fluisterde ze.
"WHAT! Hoe kan dat!"
"Weet ik veel! Wat moet ik zeggen?"
"Niks, zeg niks over The Medallion!" Jack begon een beetje te freaken.
"Ja, ehhe… ik kan niet zo goed liegen hoor." Door Jack reactie raakte ze ook helemaal in de stress.
"Maakt niet uit, zeg nou maar wat, strak worden ze achterdochtig."
"Nou, okey dan." Ze nam de telefoon weer op. "Ja sorry agent maar m'n broertje zat te klieren.
"Mevrouw ik denk dat u beter even kan gaan zitten."
"Huh?"
"Het spijt me om dit te moeten meedelen, maar gisteravond om 23.48 zijn uw ouders omgekomen bij een verkeersongeluk. Het was de schuld van een dronken chauffeur die aan de verkeerde kant van de weg reed. Uw vader kon nog uitwijken maar kreeg de auto toen niet meer onder controle en is tegen een vangrail aan gereden en over de kop geslagen. Beiden waren ze op slag dood. Het spijt me verschrikkelijk. Zou u en uw broertje zo snel mogelijk naar het bureau kunnen komen? Als u wilt kunnen we u opha…"
Nee, dit kan niet…
Niet mom and dad…
Dit MOET een misverstand zijn…
"Collin… we… we moeten naar het…politiebureau…"
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Huilen leek de eerste optie maar er kwamen geen tranen, het was zo onwerkelijk, zo onecht. Ze wist niet meer precies wat er was gebeurt maar op de een of anderen manier had ze het aan Collin en Jack verteld en waren ze naar het politiebureau gegaan.
Daar werd het hele verhaal nog een keer verteld, mar ze geloofde het nog niet, ze kon het niet geloven. Collin snapte er maar niks van en vroeg als maar waar z'n mommie en daddie bleven. Het was zo erg om hem elke keer opnieuw te moeten vertellen dat ze niet meer terug kwamen. Het zo erg om hem zo verdrietig en hulpeloos te zien kijken, met zo'n vragende blik.
Volgens het testament van hun ouders zou het huis verkocht worden en zouden ze beide bij hun oom en tante van vaderskant gaan wonen. Het ging allemaal zo snel Sue had echt geen idee wat ze in godsnaam moest doen.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Pas een paar uur later drong het echt goed tot haar door. Je ouders zijn dood, Sue. Ze komen niet meer terug. Je gaat verhuizend naar een vaag klein kut door aan de andere kant van het land, bij mensen die je misschien vier keer hebt gezien. Je zal alles hier achterlaten, je huis is je huis niet meer. Niets is meer was het was, alles is verander. Hoe moet je nou verder?
"Ik weet het niet, ik weet het echt niet." Voor het eerst kwamen er tranen, nog nooit had ze zo gehuild. Daar zat ze dan alleen op haar bed, toe te geven aan de tranen. Wat voelden ze zich totaal numb en hopeloos.
"Luv?"
Jack stond in de deuropening en keek haar vragend aan. Hij ging naast haar zitten en sloeg net als de dag daarvoor z'n arm om haar heen.
Nog steeds bleven de tranen stromen. Ze drukte zich dicht tegen hem aan en voelde zich veilig, vertrouwd en boven alles goed.
Zo zaten ze zwijgen tegen elkaar aan. Met de stilte was Sue blij. Ze had al genoeg mensen horen zegen hoe erg ze het vonden, dat het hun speet en hoe verschrikkelijk het moest zijn. Het deed pijn als ze dat zeiden. Ze bedoelde het goed, maar zo voelden het niet, het voelde alsof ze niet beseft wat er was gebeurt, alsof de mensen er geen idee van hadden wat ze moesten zeggen. Ja, met deze stilte was ze blij.
"Annie?" Zo had Collin haar niet meer genoemd sinds z'n derde. "Annie, mommie en daddie komen niet meer terug,heh?"
"Nee Collin ze komen niet meer terug…"
"Owh." Hij keek op en weer verscheen die hulpeloze en verdrietige blik in z'n ogen." Maar wij dan?" Toen begon ook hij te huilen.
Voorzichtig pakte Sue hem op en knuffelde hem. Probeerde hem en vooral zichzelf te overtuigen dat het wel goed kwam.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Uren later werd Sue weer wakker, met Collin slapen in haar armen en Jack aan de andere kant, half in slaap met een fles rum in z'n hand.
Heel voorzichtig en stil stond ze op en begon met een kotsmisselijk gevoel de koffers in te pakken.
Snifff… wat zielig heh? En is Jack niet super super lief? Nou hopelijk vond je het niet al te zielig en ga je stoppen met lezen, geloof me het wordt wel beter. M'n verhalen zijn als een achtbaan, ene keer vrolijk andere keer dramatisch en tragisch of……… ANGSTIE… dum,dum,DUM…
Nou review-ze, luvzzz Sue-AnneSparrow.
---TBC---
