Okay ik heb op het moment geen zin om iets te gaan verzinnen dus besluit ik maar te gaan verbeteren. Want ik heb met mezelf afgesproken één uur per dag te schrijven, wat dan ook, en één uur per dag te tekenen. Ik heb ook gemerkt dat ik op google sta! niet met plaatje maar met link! Als je bloody 2005 en fanfiction intypt krijg je op blz 2 MOI Sue-AnneSparrow Files!YAY
Hoofdstuk 14: Port Royal.
MY DEAREST GOD!WAT HEB IK EEN KOPPIJN! Sue wreef heel voorzichtig over haar hoofd. Hoe kan het dat altijd als ik bij Jack in de buurt ben, ik ZO'N KOPPIJN HEB! Ze rekte zich uit en zag dat Meneertje het weer niet kon laten om een arm om haar heen te slaan.
Sue zuchten diep. Hier had ze ECHT GEEN ZIN IN!Dit ging ze niet redden zo, elke ochtend hetzelfde gezeur. Want wie WEET hoelang ze nog moesten zeilen…
Sue kroop zo dicht mogelijk naar Jack toe en begon keihard te gillen: "HET IS OCHTEND, OPSTAAN!" En tegelijkertijd porde ze hem hard in z'n ribben.
Het leek wel alsof ie door een wesp gestoken werd en sneller dan het licht schoot hij uit het bed. Met z'n zwaard wijzende naar Sue.
"WHAT THE BLOODY HELL IS YER PROBLEM?" Brulde hij toen hij zag dat het 'maar' Sue was.
"Nou, op het moment dat ik midden op zee zit in het jaar nada, in een bed dat ik OOK NOG IS moet delen met jouw!"
Jack stak z'n zwaard weer veilig weg. "Well, I don't see the problem,luv…"
Sue sloeg haar ogen ten hemel. "DEAR GOD, wat heb ik fout gedaan?" En liep zeer over-geacteerd naar buiten.
Buiten was het al stralen weer en aan de stand van de felle, zeer felle zon ( voor mensen met een giga kater) was het al een uurtje of elf. Het was bijna windstil en golfjes kabbelde tegen The Hopefull. Sue zag het al voor zich: een hele dag liggen, bruin worden en niets doen! Dit GEWELDIGE plan werd jammer genoeg verstoord door Jack.
"Let's get to work,luv."
Sue keek op van haar zon-en-bruin-word-positie. "Hoezo WERK?"
"Je denkt toch niet dat IK dit hele schip alleen kan besturen?"
"En jij denkt toch niet dat ik WEER de hele dag ga laten zwoegen?" Antwoorden Sue, vrij beslissend.
"Ik vrees dat je niet zoveel keus hebt ,luv."
"Hoe bedoel je?" Vroeg Sue kattig vanaf haar hangplek.
"Nou, I'm The Famous Captine Jack Sparrow, en jij doet wat ik zeg!" meteen stond z'n gezicht weer op macho.
"No way." En Sue had zich al weer omgedraaid.
"YEAH, Ye will!"
"Noooo…"
"YES! YE WILL!"
Sue stak haar tong uit. "Make me!
"Okay!" Hij greep Sue om haar middel en duwde haar over z'n schouders. Vervolgens liep hij naar de reling. "Ye see,luv, we zitten nu diep genoeg voor haaien."
"JACK GESTOORDE PSYCHOPAAT! ZET ME NEER!"
"No ,luv, It's Captine gestoorde psychopaat…" En om te laten zien dat hij het 'meende' liet hij haar aan har enkels naar beneden zakken.
Nou, en even voor de duidelijkheid: Als je zo'n halve meter boven de diepe, hele ,hele diep Caribische zee hangt, besluit je toch maar te doen wat de 'Captine' zegt.
"Okay, okay, you made you're point! Brulde Sue die naar de donkerblauw golven keek die nog maar een paar centimeter van haar af waren. "ZET ME NU TERUG!"
Grijnzend haalde Jack Sue weer binnenboord. "Ik wist gewoon dat je het met eens zou worden, luv!"
Sue klopte haar broek af. "Nou ik had niet al te veel keus,Jack, maar wat moet ik doen?"
"First, hijs je het grootzeil. En daarna het achterzeil, en schiet een beetje op het is al heel laat!"
"Tuurlijk, geef mij de schuld maar weer! Altijd arme zielige ik! Dramatisch liep Sue naar het zeil.
Ongeveer een kwartier later was er nog niks gebeurt.
Jack die aan het roer stond, kwam grijnzend kijken wat er aan de hand was. "Luv, what's taking so long?"
"DIE FUCKING TOUWEN! Dat duurt er zo lang! Ik begrijp geen flikker van al die knopen en lussen!"Brulde Sue die totaal verstrikt zat in de touwen.
"Bloody hell, wat leren ze je daar op die school van je!" Jack begon Sue vliegensvlug te bevrijden uit haar tamelijk ongemakkelijke positie. "Kijk,luv, je houd het touw met twee handen vast, dan pakt je vervolgens dit andere touw, slaat dat om dit touw en trek het stevig aan. Dan hijs je het zeil, bind de touwen vast met een 'vissersknoop' en je bent klaar."
Sue keek Jack even vaag aan, als die zij HEM uitlegde hoe de magnetron werkte.
Jack deed het nog voor met beide andere zeilen en begon toen nog het een en ander aan Sue uit te leggen. "Listen good to me,luv, very important. Dat lange stuk hout dat aan de voorkant uitsteekt heet de boegspriet. Daar moet je het touw van de grote mast aan vastmaken als het dreigt te gaan stormen. En zie je die kanonnen daar staan? Die heten draaibassen, ze zijn klein en hebben niet zoveel vuurkracht, maar zijn heel wendbaar. Heel handig als je heel dicht bij een schip bent als je die wil comanderen."
"Niet dat we DAT gaan doen hoor,luv," Antwoorden hij snel toen hij Sue's verschrikte gezicht zag. Hij ging weer verder met z'n verhaal over hoe je een schip moest besturen en hoe alle dingen heten.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Een paar uur later zat Sue zich dood te vervelen in het kraaiennest. Dat kwam omdat ze bijna Jack had opgehangen door een touw op de verkeerde manier vast te maken. Zelf vond ze het nog steeds zeer knap van zichzelf dat ZIJ bijna de meest gevreesde piraat in de Cariben had vermoord.
Maar Jack had het iets anders gezien. Die kreeg meteen een Flashback van Port Royal en had ,na bijna te zijn flauwgevallen, Sue met verschrikkelijk veel scheldwoorden het kraaiennest in gejaagd.
Sue tuurde naar de zee waar maar geen einde aan leek te komen. "Men, DIT is pas SAAI! Misschien moet ik maar is gaan muiten…"
"I HEARD THAT!"
Sue keek grijnzend naar beneden en zag jack 'zogenaamd zeer geraakt' naar haar kijken, met z'n puppy oogjes.
Sue keek weer op en zag een eiland liggen. "Heh, arme zielige Captine, ik zie een eiland liggen."
Meteen waren de puppy ogen vervangen door happy-ogen. Great,luv, dat zijn we bijna in Port Royal. Precies op schema ! Kom nu maar naar beneden, dan kan je me helpen met het achterzeil.
Sue begon lachend naar beneden te klimmen. "Weet je zeker dat je m'n hulp wil? Straks kom je als vlaggetje de haven binnen varen.
Jack grijnsde. "Aye, ik zou de gezichten van de dorpelingen dan wel is willen zien…"
……………………………………………………………………………………………………………………………
Met open mond keek Sue rond. Wow. Dit is echt ZO ONWIJS GAAF! Ik sta hier midden in het jaar weet ik veel wat, op een ECHT EILAND, in een ECHTE HAVEN, in gezelschap van EEN ECHTE PIRAAT!
De haven zag er volgens Sue 'echt super cool' uit. Het was er druk, overal zag je zeelui. De ene nog lelijker dan de andere. Langs de haven waren kleine huisjes en winkeltjes. Waar je echt de meest vreemde kleren, sierraden, vruchten en dieren kon kopen.
Samen met Collin en Berry liep Sue achter Jack aan die zo te zien al vaker in de haven was geweest. Hij betaalde netjes drie chilly en jatte vervolgens het geldbuideltje van de havenmeester.
Sue keek bestraffen naar Jack en fluisterde. "Jack! Dat doe je toch niet! Das stelen!"
Jack liet rinkelend het buideltje in z'n jaszak zakken en keek haar grijnzend aan. "So?"
"Wat nou 'SO'! Meneertje Ongeïnteresseerd! Je mag niet stelen, das een slecht voorbeeld voor Collin, en straks worden we gepakt!" Boos gaf ze hem een zetje.
"Luv, I'm Captine Jack Sparrow, savvy? Ik wordt niet betrapt! En hoe wil jij anders aan eten komen of slapen op dit eiland? Believe me ,luv, we'll need the money…"
Het groepje liep verder het stadje in. Jack begon langzaam gek(ker) te worden van om het feit dat Sue per winkeltje begon te zeuren dat ze van alles wilde hebben.
"Listen,luv, kan je nou voor vijf seconden je mond houden? We blijven hier één nachtje en gaan vervolgens weer wegzeilen. Op zoek naar m'n Pearle."
Bij het woord 'wegzeilen' maakte Sue een kots beweging. "Getver, waarom gaan we hierna nog meer zeilen? Das geen plan! Das STOMVERVELEND!"
Jack wilden Sue net op een lerarentoontje uitlegen dat het voor hun eigenbelang was dat ze verder zeilen, liet tegen iemand op.
"Well,well,well. If it isn't The great Sparrow…"
Een vrij lange netgeklede man stond parmantig voor hun, gekleed in een duur pak en met glanzend gepoetste schoenen. Hij had een pruik op z'n hoofd zodat hij volgens Sue een beetje op een vanille ijsje leek.
De vreemde man en Jack staarde elkaar een paar seconden ijskoud aan. De blik waarmee de man Jack aankeek stond haar absoluut niet aan.
"Jack, wie is die pinguïn?" Fluisterde ze.
"Das Commador Norrington, das de grote baas hier zo." Fluisterde Jack terug.
De Commador draaide zich om naar een paar soldaten. "Guards get them!"
Jack's gezicht vertrok. Hij greep Sue beet en sleurde haar razendsnel een steegje in. "C'mon ,luv, RUN!"
"Maar Collin dan?" Hijgde Sue die probeerde terug te lopen. Maar Jack hielt haar tegen en trok haar verder mee. "Geloof me Sue, niemand zal hem wat doen! Als we die mafkezen kwijt zijn, halen we hem wel op. Ren nou maar!"
"Hoe weet je dat zo zeker!" Blafte Sue die nu ook flik door aan het rennen was.
Jack sleurde haar achter een prullenbak die verschrikkelijk stonk. Even keek hij over het randje of niemand hun had gezien en ging toen tegen de muur zitten. "Nou kijk, de hele stad zit vol met soldaten. Gelukkig voor de inwoners, jammer genoeg voor ons."
Weer keek hij schichtig over het randje. "Geloof mij nou maar, niemand zal het in z'n hoofd halen hem iets aan te doen."
"Maar…" Meer tijd kreeg Sue niet om te antwoorden. Zes tot de tand bewapende soldaten renden hun steegje in en Jack en zij moesten weer rennen voor hun leven.
Straat in straat uit bleven de soldaten hun volgen. Maar gelukkig kende Jack een 'afsnijweg' en schoten ze door een loszittende plank een tuintje in. Daar stond een verschrikkelijk dikke vrouw haar was te doen.
Meteen toen ze Jack zag zetten ze het op een gillen, greep ze een schep vast en viel Jack aan, die hier totaal niet op gerekend had. Gelukkig kon hij nog net op tijd wegduiken, maakte een sprintje en zonder op Sue te wachten vloog hij het hek aan de andere kant over.
Hier had Sue niet op gereken. Ze begon heel onschuldig naar de ,volgens haar, levensgevaarlijke vrouw te glimlachen. Toen de vrouw opnieuw haar schep hief, zetten Sue het op een krijsen en sprong heel onhandig ook het hek over. Daardoor bleef ze aan een uitstekend stuk hout hangen, verloor ze haar evenwicht en werd nog net op tijd door Jack opgevangen.
Meteen had de arme piraat een pets in z'n gezicht te pakken. Sue keek hem woedend aan. "LEUK DAT JE OP ME WACHTEN!"
Jack grijnsde. "Dat deed ik ook, alleen op een veilige afstand. Vrouwen kunnen soms ZO raar reageren als ze zo'n beroemde Pirate zien als ik…"
Sue werd door Jack weer netjes op de grond gezet. "Ja, erg raar. Altijd als jij in de buurt bent, zijn ze instaat een moord te begaan…"
Jack keek haar loom en geïrriteerd aan. Op dat moment schoten er vier soldaten om het hoekje en moesten de twee het weer op een lopen zetten.
Sue zag dat ze gelukkig al bijna de stad uit waren. Jammer genoeg zagen de soldaten dat ook, en kennelijk hadden hun geen zin om The Great Captine Jack Sparrow te laten ontsnappen. Als een stel bezetenen begonnen ze te schieten.
Jack begon nog vreemde te lopen dan hij normaal al deed en Sue begon hysterisch te gillen. Gelukkig, daar was de bosrand al. Nog maar een stuk of tien meter en ze waren veilig.
Toen, heel plotseling, kreeg één van de soldaten plotsklaps richtingsgevoel en schoot Sue in haar onderbeen.
Sue viel midden met haar snufferd in het zand. Owh, MY GOD, dit doet PIJN! Zit m'n voet er eigenlijk NOG WEL AAN! Ze begon te gillen en keek naar haar onderbeen. Toen ze bloed zag was ze even stil en werden haar ogen groot. Vervolgens haalde ze diep adem en begon nog harder te gillen.
Ze zag de soldaten steeds dichterbij komen en ze zag haar leven aan haar voorbij gaan. Dit wordt echt m'n einden…
Maar gelukkig was har reddende engel, JACK, er nog! Hij draaide zich om, schoot in het wilde weg naar de soldaten waardoor die snel gingen liggen. Snel greep hij Sue vast, trok haar over z'n schouder en begon het oerwoud in te rennen.
Nog net kon Sue een van de soldaten horen schreeuwen naar een ander hoe stom die kon zijn om 'het meisje' te raken. Dat waarschijnlijk gegijzeld was, en niet The Famouse Sparrow te raken. Sue keek wazig naar het groepje schietgrage. Geweldig! Dacht ze bij zichzelf. IK wordt geraakt en dan ben ik ook nog maar 'het gegijzelde meisje…"
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Nadat Jack een halfuur op topsnelheid had gerend, wat trouwens erg knap was aangezien het bergopwaarts was, het donker was en hij ook nog is met zo'n 55 extra kilo liep, was hij doodop en zocht naar een schuilplaats.
Na zo'n honderd meter vond hij een openplek op een heuvelrand en legde Sue neer.
Het zag er niet al te best uit voor The litlle girl. Ze had veel bloed verloren, leed veel pijn en de kogel zat nog steeds in haar been. Er stond jack maar een ding te doen.
…………………………………………………………………………………………………………………………
Duizelig werd Sue wakker. Wat was er ook alweer gebeur? Toen ze de pijn in haar been voelde wist ze het gelijk weer. Ze keek onzeker rond. Ze zat niet in een cel. Dat was goed, Jack en zij waren tenminste nog vrij. Waar was Jack eigenlijk? Schichtig keek ze in het rond en zag hem zitten naast een vuurtje. Nu merkte ze ook dat z'n jas over haar lag en zij ook dicht bij het vuur zat.
"Jack, waar zijn we?" Murmelde ze zacht.
Jack keek verrast op van het vuur. "Ow, looky looky, the girl is awake, good."
"Nou zo goed voel ik me anders niet, vooral niet met dat gat in m'n been."
Jack beet op z'n lip. "Yeah, about that…"
Sue's wereld begon een beetje te draaien. "What, about it?"
"Nou die kogel, die zit er nog in." Jack staarde weer naar het vuur.
"Owh." Was het verschrikkelijk intelligente antwoord van Sue.
"Die moet er dus uit."
"Nou op naar een ziekenhuis dan." Opperde Sue.
"Well, luv, that's the problem. Er is hier geen ziekenhuis in de buurt. En we kunnen ook de stad niet meer ingaan. Dus ik zal ik zal hem d'r uit moeten halen." Hij haalde een mes uit z'n riem.
Sue greep meteen haar voet vast alsof het een baby'tje was. "GET THE HELL AWAY FROME ME, WITHE THAT THING!"
Jack keek haar streng aan. "luv, I have no choice."
Sue zuchten heel diep. "Nou vooruit dan, maar schiet wel op hoor." Vastbesloten om niet te gaan gillen,huilen of wat dan ook ging Sue klaar zitten, en kneep haar ogen dicht.
Maar haar beloftes aan haarzelf verlogen al zodra Jack begon. Ze had het idee dat iemand haar been aan het afzagen was. Ze probeerde niet te gillen of te huilen maar na nog een paar seconden redden ze dat niet meer, en stopte pas met gillen toen ze flauwviel.
Arme Sueypooh. Eerst mag ze niks koppen, dan raakte ze Collin en Berry kwijt en dan gaat zo ook nog bijna dood van de pijn. Ik vind dit zelf een heel grappig hoofdstuk. Ik heb ook hier en daar wat veranderd. Zo zat er eerst geen dikke vrouw met schop in en had Sue Jack niet bijna opgehangen. Hopelijk vind je het een beetje leuk hoofdstuk geworden. Het is nu ook al een stukje langer geworden.2704 woorden.
Greatzzz and luvzzz
Sue-AnneSparrow.
