Je mag het niet van jezelf zeggen,eigenlijk, maar ik vind dit zelf een heel goed hoofdstuk:p Maar goed zonder m'n egon nog meer op te krikken:
Hoofdstuk 15) Hide and Seek.
Sue knipperde langzaam met haar ogen. Waar ben ik? Was de eerste vraag die in haar op kwam. Ze wreef over haar gezicht. Jesus dat wordt echt m'n standaard-ochtendvraag…
Moeizaam rekte ze zich uit en zag tot haar blijdschap dat ze in een warm comfortabel bed lag. Kijk, das vast een goed teken. Je krijgt vast niet zo'n bed in jail. Ze rekte zich nog is goed uit en vroeg zich af of haar been er nog wel aan zat. Ze trok val spanning de dekens van zich af en zag dat ze nog gewoon twee benen en twee voeten had. Opgelucht haalde ze adem en zag dat er zelf verband om heen zat. Waar ze ook terecht gekomen was, 'ze' zorgde goed voor me. En ze plofte tevreden terug in het bed.
Zo bleef ze vijf minuten liggen, tevreden, met gesloten ogen.
"Maar wacht even ,Sue." Zei een klein bezorgt stemmetje in haar hoofd. "Waar is de rest?"
Meteen zat Sue weer recht overeind. "Das een hele goeie vraag, Stemmetje."
"Nou ga ze zoeken dan!" Zei het Stemmetje, geïrriteerd."Straks ben je ze voor altijd kwijt!"
Dat was nog helemaal niet in haar opgekomen. Misschien zaten ZIJ wel vast in een donkere vochtige gevangenis. Of nog erger! Misschien worden ze op dit moment wel vermoord! In grote paniek stapte Sue het bed uit en begon haar laarzen te zoeken.
"Kom,Kom Sue." Zei het stemmetje troostend."Maak je nou meteen niet zo druk…"
"HEY, Stemmetje, voor je geval je het nog niet door had. We zitten midden in het jaar 16 honderd nog wat! Wie weet wat er allemaal kan gebeuren!"
"Daar heb je ook weer een punt…"Gaf het Stemmetje toe.
"Ik wist wel dat we het eens zouden worden." En snel trok Sue haar laarzen aan.
…………………………………………………………………………………………………………………………...
Heel voorzichtig opende Sue de deur. Wat een sukkel hier zeg. Hebben ze me gevangen, doen ze de deur niet op slot. Stilletjes sloot ze de deur. Niet dat het veel uitgemaakt zou hebben. Want anders was ze uit het raam geklommen. Jammer genoeg had dat dan wel betekend dat ze drie meter naar beneden zou springen, want ze zat op de eerste etage. Maar dat was NIET het geval, gelukkig.
Ze liep een gang door en keek bewonderend rond. Wie hier ook woonde, ze hadden een goede smaak. De gang was licht geverfd, en versierd met hier en daar een likje goud. Maar het zag er net niet kits uit. Het zorgde voor een rustige sfeer. Wat, op het moment, niet al te goed gevonden was…
Er hingen veel schilderijen. Van eilanden van de Cariben, van de zee, stadjes, gevechten en veel portretten van een man en een vrouw. Dat zullen de bewoners wel zijn.
Sue stond nog even naar een portret te staren toen ze van onderaan de trap onbekende stemmen hoorde. Zo sneaky mogelijk glipte ze een kamertje in waar wasgoed lag. Zo stil mogelijk bleef ze naar de stemmen luisteren. Zo te horen was het een man en een vrouw:
"Ik weet het niet hoor, ze ligt nu al bijna een week in coma, zou ze er nog wel bovenop komen?" Vroeg de mannenstem.
EEN WEEK! Dacht Sue verschrikt? LIG IK HIER AL EEN WEEK!
"Natuurlijk komt ze er wel bovenop. De dokter zie het zelf. En je weet, die man heeft het bijna altijd aan het goede eind." Antwoorden de geruststellende vrouwenstem.
EEN DOKTER! Sue slikte. Dat betekend dat ze weer in de stad was. Dus jack was terug gegaan. SHIT! Straks is ie gepakt en dan is het mijn schuld…
"Nou ik hoop het maar." Bromde de mannenstem. "Ik ga even kijken hoe het met haar is."
Aowh… Das niet goed…
En ja hoor, toen de man de deur naar Sue's voormalige slaapkamer open deed begon de vrouw te gillen.
"Waar kan ze nou zijn! Ze kan toch niet ontvoerd zijn? SNEL we moeten haar zoeken! Straks komt HIJ erachter dat we haar kwijt zijn!" De vrouw klonk heel paniekerig.
"Ja, volgens mij wordt hij dan gek. Nou ja… Nog gekker…"
De man en de vrouw rende allebei een kant op, gelukkig rende ze langs Sue haar verstopplek. Okay Sue. Sprak ze zichzelf toe. Zorg dat je SNEL dit gekkenhuis verlaat! Die mensen zijn raar, en ik wil echt niet weten wie HIJ is.
Ze glipte als een meesterspion het kamertje uit en liep half hinkelend naar een lange trap. Sue keek angstig naar benden en het leek wel of de trap aan het draaien was. Maar ze moest hier wegwezen. Vol moed hinkte ze op de eerste tree.
Tot haar verbazing lag ze nog net met twee gebroken benen beneden. Ze grijnsde, wat WAS ze toch goed! Ze deed nog een stap, en krijg nou wat! Ze was nog heel! Overmoedig deed ze nog een stap. Jammer genoeg zetten ze haar voet niet helemaal goed neer en viel naar voren.
Ze zou zeker nog dertig treden naar beneden zijn gekukeld als iemand haar niet net aan haar pols had terug getrokken.
Snel draaide ze zich om, benieuwd van wie de hand afkomstig was. Er stond een nog jonge man voor haar. Sue gokte hem op een jaar of 23. Hij had redelijk lang bruin haar dat in een slordig staartje naar achter zat. Sue vond dat hij meteen een heel leuke indruk maakte. Verder zag ze dat hij een klein snorretje had en een erg gebruinde huid. En z'n ogen, die waren zo mooie bruin. Sue stond net op het punt om te gaan kwijlen, bedacht zich en trok snel haar hand terug."Wie ben jij in godsnaam!"
De jonge man keek even licht geschokt van Sue's indringende stem. "Owh, my name is Will Turner, and this is my house."
Er volgde een ongemakkelijke stilte. Beide keken elkaar verrast aan. Uit eindelijk verbrak Sue de stilte weer. "Okay… 'Will' heel erg bedankt voor alles." Ze knikte even beleeft. "Dan ga ik maar is!"
En dit keer rende ze in één keer van de trap, zonder te vallen.
"WACHT, SUE!" Schreeuwde Will nog achter haar aan. Maar ze was al verdwenen, door de achterdeur naar buiten geglipt.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Geweldig, wat nu? Zuchten Sue.
"Nou." Begon het Stemmetje. "Wat denk je zelf? Collin, Jack en Berry gaan zoeken, natuurlijk!"
Ja zover was ik ook nog wel, ik ben Paris Hilton niet! Maar waar moet ik beginnen, betwetertje!
"Owh,ohw, ik geef maar een suggestie. Wees niet meteen zo op je teentjes getrapt, dame!"
Ik heb jouw 'geweldige' suggesties niet nodig. Ik kan me prima zelf redden, dus hou je kop!
"Okay! Ik ben al weg. Mevrouw Ik-weet-alles-toch-beter! Nog een klein vraagje… Hoe wist Will JOUW naam?..."
Sue beet op haar lip. Ja dat was een hele goede vraag…
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Sue liep over een donkere landweg. Het was al laat en voor zo ver ze kon zien was er geen hond meer buiten.
Okay Sue, denk even rustig na. Waar ga je heen? Terug de stad in of het jungle in? Wat zou Jack in deze situatie doen?
Ze grinnikte in zichzelf. HAH! Dat was gemakkelijk. Die zou het eerste beste café in lopen. Aan de andere kant, hij zou vast niet zo dom zijn om naar een plek te gaan waar hij gezocht word. Hey! Maar hij liep met ons ook gewoon door de haven, en hij heeft met weer mee de stad ingeloot toen ik buitenbewustzijn was.
Ze krabbelde op haar hoofd. Man als Jack denken is toch een stuk moeilijker dan ik dacht…
Moedeloos sloeg ze een smal pad in. Ik denk dat ik het beste een plek kan zoeken om te gaan slapen. Zei ze tegen zichzelf. Morgen verzin ik vast een goed plan. En hoopvol liep ze verder, op zoek naar een plek om de nacht door te brengen.
Opeens hoorde ze achter zich een tak breken. Ze draaide zich niet direct om, maar probeerde zo rustig mogelijk door te lopen. Shit! Wat was dat? Naja, misschien was het gewoon een kat. Ja, dat moet het zijn, gewoon een verdwaalde kat…
Maar na nog een paar meter wist ze zeker dat ze werd gevolgd…
SHIT! WAT MOET IK NU DOEN?
Ze begon wat harder te lopen en zag een stuk verderop een lichtje branden. Ze liep/rende een heuvel op, keek snel achterom, zag niemand en begon zo snel mogelijk naar het lichtje toe te rennen.
Ze was nog maar twintig meter van het lichtje verwijderd en maakte nog een eindsprint. Ze kon nu haar achtervolger zachtjes horen vloeken. Dat gaf haar nog meer reden om door te rennen.
Gelukkig ze was bij het huisje gekomen. Ze was veilig! Niemand zou zo dom zijn om haar nu nog wat te doen nu ze voor een huis stond…
Ze vloekte in zichzelf en trapte tegen het hout aan. SHIT! Dit was geen huis! Dit was een PAARDENSTAL! Er waren alleen maar PAARDEN binnen! Woedend keek ze omhoog. Nou dank je wel god!
Wat moest ze nu doen? Haar achtervolger was haar, dankzij haar eindsprint, even kwijt. Ze gebruikte de tijd snel en liep de stal in. Als eerste deed ze het lichtjes uit, dat had bestaan uit een olielampje. Vervolgens greep ze snel een paarddeken en ging er onder liggen. Door een klein gaatje kon ze nog net zien wat er allemaal gebeurden.
Al was het erg donker in de stal, ze kon nog net de silowet van haar achtervolger van de muur onderscheiden. Doodsbang probeerde ze zo zachtjes mogelijk te ademen en zo weinig mogelijk geluid maken. En dat was moeilijk, als je het bijna in je broek deed van angst.
Waarschijnlijk trilde de deken te erg want 'hij' zag haar. Hij liep langzaam en op het puntje van z'n tenen op haar af en trok de dekens weg.
Sue kneep haar ogen dicht en hield haar armen voor haar gezicht. Paniekerig begon ze met een hoog stemmetje te gillen. "PLEASE VERMOORD ME NIET!"
"Well, litlle girl, if ye stay screaming like this, I might kill yah…"
JACK! Sue opende haar ogen. WAT WAS JACK! God dank u, HALELOEJA! Meteen sprong ze op en vloog hem om de hals.
"Jack, ben je okay?"
"Yeah, couldn't be better,luv."
"Gelukkig!" En Sue sloeg hem midden in het gezicht.
Meteen duwde Jack Sue van zich af. " BLOODY HELL WOMEN, WHERE WAS THAT GOOD FOR!"
"OMDAT JE ME ZOMAAR ACHTER LIET BIJ VREEMDE! EN VOOR HET ACHTERVOLGEN VAN ME!"
"ACHTERLATEN BIJ WILDVREEMDE! Brulde Jack. "Dat zijn twee van m'n beste vrienden, Will and Elizabeth!"
"Owh." Sue voelde dat ze een kleur kreeg. Wat voelde ze zich op dit moment stom. Maar dat liet ze niet merken natuurlijk. "EN WAAROM VOLGDE JE ME DAN!" Was haar strategische zet.
"OMDAT IK GEZOCHT WORD DOOR DE HELE BLOODY ROYAL NAVIE! EN IK MOEILIJK NAAR JE TOEN KON SCHREEUWEN DAT IK HET WAS! DAT ZOU WEL EEN BEETJE ERG OPVALLEN DENK JE NIET!" Jack en Sue keken elkaar geschokt aan, bedenkend wat voor stoms ze net gedaan hadden.
Toen hoorde ze stemmen van buiten.
"Yes, Commador, ik weet zeker dat ik hier net stemmen hoorden…"
Sue keek angstig naar Jack. "Geweldig wat doen we nu?"
Z'n ogen flitste door de donkere stal. "We klimmen de hooischuur op."
"DE WAT!"
"Kijk, daar luv." Jack wees op een ladder die naar een klein zoldertje liep.
Heel stil en voorzichtig klommen ze naar boven. Net op tijd want de Commador en nog vier andere soldaten beukte net door de deur heen.
"Doorzoek de hele stal, mannen, zorg dat ze niet WEER ontsnappen!" Commandeerde Norrington, die in z'n hand een toorts had evenals de rest van de soldaten.
Sue keek angstig om zich heen. Op het moment zaten ze nog veilig, verborgen in de schaduw. Radeloos zocht ze naar een uitweg.
Opeens vielen haar ogen op de achterkant van de zolder. Daar lagen geen planken. Sue kreeg een idee, een gewaagt idee, maar ze hadden niet veel keus…
"Jack!" Fluisterde Sue zo vacht mogelijk. "Volg me!"
"What's yer plan, luv?" Fluisterde Jack terug.
"Vertrouw me nou maar, Jack…"
Op handen en voeten kropen de naar de achterkant van de hooischuur.
" HEy, Commador, er staat hier een ladder!" Riep een van de soldaten.
"Nou blijf daar dan niet zo dom staan en KLIM!"
Sue realiseerde zich dat hun tijdslimiet aan het op raken was en sprong snel door het gat. Heel stil en lenig als een kat lande ze op de grond. Vlak achter de soldaten, die nu allemaal naar de ladder aan het staren waren.
Jack sprong nu door het gat,maar, of hij was te groot, of het gat was te klein en hij bleef vastzitten. Sue zag dat al twee soldaten boven waren en trok zo haard ze kon aan Jack's uitstekende been.
KRAAAK, deden een stuk of vijf planken. Jack hiel vloeken op de grond en alle soldatenhoofden draaide zich negentig graden.
"Commador! Daar zijn ze!" Wees een onthutste soldaat.
"Dat zie ik ook wel stommeling! Sta daar niet zo als een zoutzak en GRIJP ZE!"
Sue slaakte een gilletje, trok Jack overeind en rende naar de paarden. Jack was nog een beetje gedesoriënteerd door de plotselinge val en liet zich netjes meesleuren. TOT hij de paarden zag. Meteen hield hij halt.
Sue kijk boos op."Kom, Jack, doorlopen! Naar de paarden!"
"What! NO BLOODY WAY! I'm Captine Jack Sparrow, ik rij GEEN PAARD!"
"Nou dan komt daar NU verandering in!" Sue greep hem nog steviger bij de hand. "VOLG!" En ze trok hem naar een paard toe.
Snel wees zo op het paard. "Hup, SPRING,Jack!"
Jack keek verafschuwd naar het paard, dat ongeveer op dezelfde manier terug keek."No,luv, I can't. Ye see, I don't like horsey, and horsey's don't like me.That's the cirkel of life,luv."
Sue keek hem heel ongelovig aan. "Das dan heel erg jammer voor jouw en het paard, ZITTEN JACK!"
Verslagen klom Jack op het paard, dan onrustig begon te kloppen met z'n hoeven. "Zeg luv, hoe werken die teugel…"
Verder kwam hij niet. Sue gaf het paard een ontzettend harde klap op het paard z'n achterste. Het dier hinnikte, steigerde en begon de stal uit te galopperen met een gillende Jack op z'n rug.
Sue keek met haar mond open naar het arme paard en Jack. Ze wilde net in lachen uitbarsten maar bedacht zich. Eerst zelf maar wegwezen, hem uitlachen kan altijd nog. En dat ga ik ZEKERWETEN nog doen…
Sue greep een mooie donkerbruin paard bij de teugels, sprong erop en galoppeerde achter Jack aan. Gelukkig, dacht ze, heb ik vroeger paardrijles gehad op vakantie.
Nog even keek ze over haar schouder naar de soldaten en de Commador. Meteen schoot ze in de lach. Nog NOOIT had ze mensen zo verbouwereerd zien kijken…
"Commador, sinds wanneer kunnen piraten paardrijden?" Vroeg een soldaat, die als eerste uit de trans kwam.
"Sinds nu! JIJ IDIOOT! Schiet op, mannen, achter ze aan!"
Sue begon meteen meer snelheid te maken nu ze wist dat ze hun bleven achtervolgen. Snel als de wind stormde ze op Jack af, die zich om de nek van het arme paard had geklempt. "I HATE HORSES! I HATE HORSES!"
Lachen ging Sue naast hem rijden."Nou Jack ik ben blij dat je het zo leuk vind." Vernietigend keek hij haar aan. Tevreden keek ze terug, weer een punt voor SUPER SUE!
"Owh, trouwens, we moeten nog sneller jack, de Commadoor heeft het nog niet op gegeven is nu ook te paard achter ons aangegaan."
Jack's ogen werden twee keer zo groot. "N-nog s-sneller!"
Sue knikte. "JUP!" En ze schopte haar paard mennen in de zij.
Jack probeerde het na te doen, maar schopte iets te hard en daardoor ging het arme dier weer steigeren. Jack schreeuwde en vloekte, probeerde nog z'n evenwicht terug te vinden, ( wat sowieso voor hem al HEEEl moeilijk was…) maar viel met een koprol van het paard af.
Sue zuchten en rolde met haar ogen. Snel keerde ze haar paard om en galoppeerde terug naar jack die bijna in de split op de weg lag. Ai, daar kwamen de Commador en z'n soldaten al aan.
"MY GOD, Jack, je had echt geen slechter moment kunnen uitkiezen heh! Snel spring op m'n paard!"
Jack keek haar vanaf de grond aan. "Springen? Ik ben al blij dat ik er weer af ben!"
Sue keerde haar paard al om."Okay, als je liever wacht tot de Commador hier is…"
"Okay, OKAY, I'll jump on the BLOODY HORSE!" Jack greep Sue's uitgestoken hand en zij trok hem zo goed en zo kwaad als het ging achterop het paard.
"En NU wel goed vasthouden Jack! Daar is de Commador al!" Snel schopte Sue het paard nog is hard en ze galoppeerde een smal pad in, dat het jungle in leiden.
Jammer genoeg was het paard al snel moe. Wat niet zo gek was als je met twee personen op je rug moet rennen, en als er dan ook nog is een persoon de hele weg zit te vloeken en te schreeuwen
Sue zag dat de soldaten hun in begonnen te halen."Owh, SHIT! Jack ze halen ons in, wat moeten we nu doen!"
Jack keek ook even achterom. "I'f got a idea, JUMP!"
En zonder op antwoord te wachten duwde hij Sue van het paard af en Sprong er snel achteraan. En met z'n tweeën rolden ze dwarst door het oerwoud.
……………………………………………………………………………………………………………………………
Sue rolde dwarst door takken, bosjes, bladeren en aarden. Na 2587 koprollen, flikflak en salto's stopte ze eindelijk met rollen. Even flitsten een ritje in Sixflags door haar hoofd en het hele jungle leek wel te dansen. Gelukkig had ze niks gebroken. Toen alles stopte met draaien, stond ze op. Is kijken waar Jack is gebleven.
Ze liep een stukje verder en schoot in de lach. Daar zat hij dan de Grote Captine Jack Sparrow, vast in een struikje, te duizelig om er zelf uit te komen.
"Ag, gossie, heeft die enge gemene struik je zomaar gevangen? Arme kleine Jacky-pooh…"
Jack keek haar scheel en ZWAAR beledigd aan."NEVER, ever call me THAT again! And get me out of deze BLOODY struik!"
Lachend trok Sue Jack uit de struik. "Ag, bekijk het zo, Jacky-p… Jack, we zijn in ieder geval van die soldaten af."
Jack keek har neerslachtig aan. " Wees, daar maar niet zo zeker van,luv, luister maar."
En ja hoor, nu hoorde Sue het ook. Het waren de soldaten die heel voorzichtig de heuvel afdaalde.
"Man, geven hun het dan nooit op? Wat heb je gedaan om ze zo pissed off te krijgen?" Vroeg Sue.
Jack begon weer heel erg te grijnzen en z'n ogen begonnen te schitteren. "That's a very long story,luv, dat vertel ik je nog wel, maar eerst die losers afschudden…"
In het donker liepen ze door het jungle. Sue zag bijna niks en elke keer dat er een blaadje haar schouders raakte dacht ze dat ze door een vogelspin werd aangevallen. Uiteindelijk kwamen ze bij een klif uit.
Sue keek boos naar Jack. "Gelukkig dat we altijd op jouw 'GEWELDIGE' richtingsgevoel vertrouwen heh, Jack…" Beet ze hem toe.
Jack deed net of hij haar niet hoorde en keek naar z'n nagels.
Sue gaf hem een duw, omdat hij niet luisterde. "WAT DOEN WE NU!"
"Laten we springen." Zei hij heel luchtig.
"WAT! HALLOW, het is zeker TIEN meter naar beneden, NO WAY dat ik ga springen! Ik heb hoogtevrees, en nog zin om te leven!"
"Well, luv, we hebben niet al te veel keus. De soldaten zijn al te dichtbij, dus terug kunnen we niet meer."
"Nee, NEE, echt ik ga NIET springen!" Demonstratief sloeg ze haar armen over elkaar.
"Rustig nou maar, weet je wat ik tel tot drie en dan springen we tegelijk." Stelde Jack voor.
"NEE IK WIL NIET!" brulde Sue.
Jack greep haar pols beet. "Een, twee…" En toen sprong hij al.
Gillend stortte Sue van de rotsen af. Nu ben ik er geweest! Ik kom vast op de rotsen terecht en dan… PLONS! En er was alleen nog maar water om haar heen. Koud water wel te verstaan!
Snel zwom ze naar de oppervlakte. Nog geen seconde later kwam Jack boven. "JACK! JIJ VIEZE KLO…"
Snel deed hij een hand voor haar mond. "Ssstt… luv, straks horen ze ons, je wil toch niet dat ze weer op ons gaan schieten? Meteen stopte Sue met schelden. Nee dat wilde ze ZEKER NIET!
Zo snel mogelijk zwommen ze naar de kant. Jack klom als eerste het water uit, gleed bijna uit over een kwal, waardoor Sue het uitproesten en bijna verzoop. Toen Jack de kwal met veel fluisterende doodsbedreigingen terug de zee in schopte, met een doodschop. Trok hij Sue aan de kant.
Doorweekt klommen ze over de rotsen en kwamen bij een zandpad uit. Ze besloten dat te volgen en na nog geen tien meter begon Sue te blauwbekken. "S-sjongej-jonge, ik d-dacht dat de C-Cariben het a-altijd zo w-warm was."
"Nou ,luv, dat valt vies tegen. Vooral in deze maanden kan het steenkoud worden s'nachts."
Terwijl Sue deze ongelukkige informatie tot zich liet doordringen, liep ze achter Jack aan, die leek te weten waar ze naartoe gingen, maar dat kon natuurlijk ook bull zijn.
Maar deze keer wist hij daadwerkelijk waar ze heen gingen ( of hij had heel goed gegokt), na wat een eeuwigheid leek kwamen ze bij een klein huisje uit. Nouja, huis was een overdreven woord, hutje of krot kwamen meer in de beurt. Maar goed, nooit een gegeven paard in de bek kijken, bedacht Sue. vervolgens grijnsde ze. PAARD…RIJDEN…JACK…LOL…
Jack zag het niet en opende de deur. Okay hij trapte de deur open, maar voor een piraat is het waarschijnlijk allemaal hetzelfde. Hij deed een stapje opzij en maakt een buiginkje. "M'lady, yer suite for t'night."
Sue rolde met haar ogen. Owhja nu wordt ie opeens een gentlemen… Ze maakte een buiginkje terug en liep het huisje in. Het was er vies, stoffig en vol spinnenwebben, mar in elke geval droog en warm.
Sue ging opzoek naar dekens en kussens en Jack stond schelden te klote bij de haard. Sue zag het liet hem expres nog even aan klooien en gaf hem tenslotte haar aansteker. Nadat er een vuurtje was en ze dekens en kussens hadden gevonden gingen ze dicht naast elkaar bij het vuur zitten.
"Dus Jack, vertel is, wat is er de afgelopen dagen allemaal gebeurt?"
Jack ging er even goed voor zitten en begon met zijn verhaal. "Well,luv, ye passed out, nadat ik die kogel d'r uit had gehaald. Ik wist dat ik je zo snel mogelijk naar een dokter moest brengen, je weet wel om te ontsmetten enzo."
Hij grijnsde. "Want ik vond je nog een beetje te jong om je zonder been door het leven te laten gaan."
"Maar ik natuurlijk niet terug de stad in, want de hele FRIKNIG navy zoekt me. Dus ik besloot naar Will en Liz te gan. Ik heb bijna een hele nacht gelopen want ik moest een pokkeneind om. Dus de volgende morgen rond achten storten ik, doodmoe, de huiskamer van de Turners binnen. Liz was meteen in zware chook omdat ik dwars door het gloednieuwe bijzettafeltje flikkerde. Toen kwam Will binnen sprinten die zich ook doodschrok omdat ie mij zo zag liggen en omdat Liz stond te hyperventileren."
Sue schoot in de lach en Jack begon bij de terugblik weer te grinniken.
"Na een halfuur kwam ik langzaam weer een beetje bij en probeerde uit te leggen wat er allemaal was gebeurt. Alleen ging dat een beetje moeilijk omdat ik veel te snel praten. Maar goed, na een 'spelletje hints' snapte ze eindelijk wat er aan de hand was en haalde ze een dokter."
"Nou uit pure wanhoop ben ik toen naar de drankkast gewankeld en heb echt geen idee meer wat er daarna allemaal is gebeurt en werd de volgende dag pas laat in de middag wakker, met een koppijn, niet voor mogelijk te houden. Toen heb ik de turners gevraagd om Collin en Berry te zoeken en de rest van de dag moest ik braaf binnen zitten omdat Norrington de jacht op mij had geopend."
Meteen volgde er een paar scheldwoorden en ging Jack weer verder.
" Nou en in de avond kwamen Will en Liz terug met Collin en Berry. Hij had helemaal niks en was door een dikke aardige mevrouw opgevangen. Ik durf te wedden dat het dat zelfde mens was dat ons bijna had onthoofd. Maar goed, alles was weer in oorden."
"Alleen JIJ." Jack wees op Sue. "Was weer moeilijk. Jij lag nog in een soort roes of coma, ofzo, dus ik kon nog niet weg. Dankzij JOUW moest ik vier dagen binnen zitten. Maar op de vijfde dag dacht ik dat ik gek…er werd en ben toen tien minuutjes naar buiten gegaan. Ik kwam terug van m'n rondje en jij was weg. Ik heb Will de huid vol gescholden, want hoe kan je nou een meisje dat in een coma heeft gelegen kwijt raken! Toen ben ik jouw gaan zoeken en de rest weet je."
Grijnzend keek hij Sue aan. "Dus coma-girl, wat vind je van m'n verhaal?"
Sue lachte terug. " GEWELDIG, JACK!"
De hoofdstukken worden elke keer weer langer en langer en langer. Ik zit nu ergens in de 4200 en heb 16 pagina's. Ik vind dit echt een grappig hoofdstuk. Veel heb ik er niet aan veranderd. Alles is nog hetzelfde, alleen loopt de tekst wat vlotter en heb ik die uitglij-kwal toegevoegd.
Hopelijk vind je het goed genoeg om te blijven lezen, want er komt nog VEEEEL en VEEEEEL meer aan…
DUMDUMDUM…
Revieuw als ik verder moet gaan met verbeteren.
Luvzzz Sue-AnneSparrow.
-TBC-… DHU!
