Okay echt sneu IDBVDS heeft in reviews dit verhaal ingehaald! Daarom gaak ik snel weer verder met schrijven, hoe eerder ik dit heb verbeter hoe beter:
Hoofdstuk 18 After him.
"Man, Jack lulde ook maar uit z'n nek!" Mompelde Sue die gepijnigd over haar voorhoofd wreef. "Die koppijn wordt echt niet minder! En wie heeft dat licht zo fel gemaakt! Met een kop als een zoutzak liep ze door de kleine vochtige cel.
Watte was d'r gistere ook al weer gebeurt? En waarom is hier geen uitgang! Sue zuchten en probeerde helder te kijken. Toen kwam alles van de vorige avond weer naar boven. Ze kreeg een lachstuip en dacht aan hoe GEWELDIG ze was geweest!
Toen herinnerde ze zich dat ze was opgesloten in deze cel door The Commador. Ze trok een pruillip en ging op een mottig bed zitten. Wat zou The Commador met haar van plan zijn? Hij zou haar toch niet laten wegrotten in deze cel?Toch!
Nee, zo'n man leek hij haar niet. Hij was best wel aardig gisteren. Hij had haar niet bij de pastoor gedropt en ze had geen rotklap of doodschop gekregen, hoewel het wel HAAR schuld was dat z'n hoed in rook was opgegaan.
Ze zuchten. Het enige wat ze kon doen was wachten.
……………………………………………………………………………………………………………………………
Norrington liep de kerkertrap af, benieuwt hoe het meisje zou reageren op haar gevangenschap. Ze moest vast doodsangst uitstaan, dacht hij trots en met een glimlach. Wie zou er niet bang zijn als The Commador himself, hem achter slot en grendel had gezet!
Maar het meisje reageerde niet als een normaal mens zou doen. Ze zat rustig op het bed en was een liedje aan het zingen. Erg wakker zag ze er nog niet uit maar haar ogen hadden al een vrolijke schittering.
"So little miss, jij kan ook niet stoppen met zingen, heh!" Glimlachte The Commador toen hij voor haar cel stond.
Verrast stopte het meisje met zingen en keek op. Ze grijnsde. "Ahoy, Commador Norrington, en hoest met u?"
"I'm fine, young miss, op het moment zou ik me meer zorgen maken over uzelf.
Ze fronste. "En WAT bedoel je daarmee!"
Norrington grijnsde. "Cipier, sla haar in de boeien!"
De cipier knikte en deed piepend de deur open,terwijl het meisje verbaast opkeek. Vervolgens pakte hij de handboeien en liep op het meisje af. "Maak het nou niet moeilijker dan het is meid."
Het meisje pruilde en stak haar tong uit, maar verzette zich niet.
Terwijl de cipier de handboeien om deed draaide het meisje haar hoofd om en keek grijnzend toe. "Heh, gozer, kijk je wel uit dat je ze aan de GOEDE handen doet!" Breed grijnzend keek ze naar Commador Norrington.
"Well, young missy, ik zou maar niet zo lachen als ik jouw was, cipier breng haar naar m'n kantoor!"
Na een hele worstelpartij werd Sue op een stoel gezet ( nee, niet Stoel!) en werd met haar armen aan de stoel vastgebonden. "Nou, wat moet je van me Commador?" Ze keek hem achterdochtig aan.
"Owh, just some information…" Antwoorde Norrington rustig.
"Nou, vertel op wat wil je persé van me weten!" Zei ze met een scherpe blik.
Norrington, die al vaker met jeugdige criminelen te maken had gehad en zich niet zo makkelijk van z'n stuk liet brengen, keek rustig terug. "Nou begin is met je naam."
Het was even stil, ze leek in gedachten verzonken. "Mijn naam is Sue, Sue-Ann."
Norrington schreef haar naam in keurige letters op papier. "Aha, Sue-Anne, volgende vraag, hoe ken jij Sparrow?" Sue besloot de leugen te vertellen die ze al vaker had gebruikt.
"Ah,ah…" Norrington begon driftig te pennen. Na een paar minuten ingespannen schrijfwerk keek hij op. "Dus, Sue-Anne, je hoop natuurlijk nog steeds dat Sparrow terug komt!"
Sue keek hem strak aan. Wat moest die vent toch? Ze had alles al verteld en had geen idee waar jack zat, en besids, ze zou hem NOOIT verraden! "Ja tuurlijk hoop ik dat ie terug komt." Mompelde ze.
"Agg, arm meisje dan heb je het tragische nieuws zeker nog niet gehoord!" Norrington keek haar strak aan, waarschijnlijk om in te schatten wat er door haar heen ging.
"Over welk 'tragisch nieuws' heeft u het!"
Norrington kuchte. "Het tragische nieuws dat Sparrow gepakt is." Hij schraapte z'n keel. "Die piraat krijgt wat hij verdient!" zei Norringtton statig. " Gevangen door z'n eigen soort, I feel almost sorry rot him…"
"DAT IS NIET WAAR!" Brulde het meisje razend. " YER A BIG FAT LAYER! JACK ZOU ZICH NOOIT LATEN PAKKEN! DAAR ISSIE VEEL TE SLIM VOOR!"
"I'm afraid it's truth, miss. " Zei Norrington.
"M-maar hoe dan!" Vroeg ze met tranen in haar ogen.
"Nou de details weet ik niet precies, maar ik heb bericht gekregen dat Sparrow z'n Pearle gevonden had, het te hoog in z'n bol kreeg en een veel te groot schip aan viel, The Lost Soul, heet het geloof ik. De kapitein van dat schip had nog een rekening te verheffen met Sparrow, en liet de bemanning en The Pearle gaan, in ruil voor Sparrow. Ze lieten een zwaar gehavende Pearle en bemanning achter en zijn met Sparrow naar het piraten eiland, Quebrabas, gevaren. En dat is het laatste wat ik van Sparrow gehoor heb…"
Dit kon niet waar zijn! Tranen liepen over Sue's wangen. Niet JACK! Ze had tijdens geschiedenislessen goed opgelet en ze wist zo ongeveer wat piratenstraffen inhielden. Ze keek verdrietig naar de grond, maar niet te laten zien hoe erg het verhaal van The Commador haar geraakt hadden. Ze slikte.
Er versterken een paar minuten, zwijgend toen er op de deur werd geklopt. Hoewel kloppen was niet het goede woord. Er op los beuken kwam meer in de buurt. Zonder op antwoord te wachten vloog de deur open en stroomde een rood aangelopen Lizz naar binnen met een scheldende Will vlak achter zich.
Lizz begon als een gast uit de Jerry Springer Show tegen Norrington te schreeuwen ( piepjes niet inbegrepen). Will stond ondertussen tegen een steeds witter wordende cipier te brullen dat hij als de sodemieter Sue lost moest maken. Dit volgde Sue ondertussen met een tevreden grijns.
Toen de cipier Sue los had gemaakt en steeds 'sorry' mompelde, was Lizz The Commador nog steeds de huid aan het vol schelden. "HOE KAN JE ZO'N JONG MEISJE ALLEEN IN EEN CEL LATEN ZITTEN!( Dit was de eerste keer in Sue's leven dat ze het niet erg vond om voor 'jong' uitgemaakt te worden.) WAAR ZITTEN JE HERSENS! EN WAAROM HEB JE ONS, HAAR VERZORGERS, IN GODSNAAM NIET INGELICHT! NEE, WIJ MOESTEN HET VIAVIA VAN DE NONNEN HOREN! HOE DENK JE DAT IK ME DAARDOOR VOEL!"
Terwijl Lizz maar bleef schreeuwen tegen The Commador, stond Sue achter Lizz en zat gemene bekken te trekken. Jammer genoeg was Lizz net iets sneller klaar met haar speech en snapte Sue. Nu was zij aan de beur…
"EN JIJ! HOE HAAL JE HET IN JE HOOFD, OM ZO DRONKEN TE WORDEN DAT JE NIET EENS MEER FATSOENLIJK OP JE EIGEN BENEN KAN STAAN! (viel toch best mee?) EN HOE DURF JE DE ENIGE KERK IN PORT ROYAL IN DE FIK TE STEKEN!"
Sue besloot (heel slim) om even niks te zeggen en berouwvol naar de grond te staren. Ze ving nog net een glimp op van Norrington die nu een hele gemene bek trok, the bastard!
Will, die intussen probeerde Lizz enigszins tot bedaren probeerde te brengen vroeg: "Commador, kunne we Sue nu mee naar huis nemen!"
Norrington stond nog steeds gemeen naar Sue te grijnzen, merkte geschrokken op dat er tegen hem werd gepraat en murmelde dat Sue haar lesje wel geleerd had. Hij voegde er ook aan toe dat Sue voor de eerst komende driehonderzestig jaar niet meer in de nonnenschool mocht komen. Sue zag daar geen probleem in.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Met z'n drieën zaten ze zwijgende in het rijtuig, op weg naar het huis van The Turners. Het enige geluid dat af en toe klok was Lizz, die nog steeds boos in zichzelf zat te mompelen over Sue's ontoelaatbare gedrag.
Na een tijdje verbrak Sue de stilte. "Weten jullie wat er met Jack is gebeurt?"
Het bleef stil.
"Jullie wisten het heh!"Siste Sue. "Jullie wisten het de hele tijd! En toch hebben jullie niks gezegd en me de vage hoop gegeven dat Jack teug zou komen!"
Will keek berouwvol op. "Sue we wilden je het vertellen-"
"MAAR DAT HEBBEN JULLIE NIET GEDAAN!" Brulde Sue.
"We zochten het juiste moment om het je te vertellen." Probeerde Lizz te sussen.
"HET JUISTE MOMENT! WETEN JULLIE HOELANG JACK DAAR AL ZIT! ZEKER EEN MAAND! HOE KUNNEN JULLIE NIKS HEBBEN GEZEGD! VOOR DIT SOORT DINGEN IS GEEN 'JUIST MOMENT' !"
"We wilden je gewoon niet van streek maken." Zei Will.
"DON'T GIVE ME THAT BULLSHIT,WILL! IK HEB TWEE MAANDEN IN EEN GEKKEHUIS GEZETEN, WACHTEN OP THE PEARLE, EN JULLIE WISTEN DAT DIE NOOIT ZOU KOMEN!"
De wagen stopte, Sue sprong eruit en rende naar haar kamer.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Woeden, nee, ready to kill, stampte Sue haar kamer in, plofte met een krakend geluid op haar bed neer en probeerde te bedenken wat ze IN THE NAME OF GOD moest gaan doen.
Heel stil ging de deur open. Sue pakte snel een kussen, klaar om aan te vallen als het Will en Lizz zouden zijn. Die konden haar de komende maanden beter niet storen. Maar snel liet ze haar kussen zakken toen ze zag dat het haar broertje Collin was, die stilletjes in de deuropening bleef staan.
Sue sprong op en rende naar Collin en knuffelde de hem bijna dood. "En broertjelief, hoe gaat het met jouw!"Zei ze glimlachend. Man, wat was ze blij een bekende te zien, die NIET tegen haar loog.
"Goed, Sue, ikke heb leren vechten mette zwaarden EN ik kan m'n naam al schrijven!" En vol trots begon hij in de lucht te schrijven.
"C".
"O".
"Heh, Collin…"
"L".
"L".
"Hallo, luister is!"
"I".
"N. Knap heh SUE! zei hij vol trots.
"Ja, heel erg knap Collin, maar Luister!" Zei ze serieus "Luister is goed naar me. Jack zit ergens, diep in de problemen en ik ga hem helpen. Jij blijft hie-"
Collin's onderlip begon te trillen en daar kwamen de tranen al… "Ikke…. Whehehill…. Nieheiehtttt… hierwheheh…. Blijhehehven! Ik willllheheh…. ( snif)… MET JOU MEE! Ennene ikkee wil naar JACK!"
Snel deed Sue haar hand voor z'n mond. "Okay,okay, je mag mee, maar beloof niet meer zo hard te gillen, straks horen ze je nog!"
"Okay, Anny." Zei hij zachtjes en stopte met huilen. "Maar Anny, hoe gaan we Jack dan helpen?"
Ze keek hem somber aan. "Ik heb geen idee…"
……………………………………………………………………………………………………………………………
Die nacht had Sue een tas voor Collin en haarzelf ingepakt en waren ze heel sneaky door een touw gemaakt van dekens via het raam naar beneden geklommen. En dat was nog verrekt moeilijk, want Collin wilde persé Berry mee wilde nemen.
Het was doodstil en pikdonker op straat, gelukkig maar nu zou niemand haar herkennen en moeilijke vragen gaan stellen. Deze tijd kon ze goed gebruiken om een plan te bedenken. Is denken wat zou ze het eerste gaan doen?
"Ja Sue, das een hele goeje vraag…"
"OWh, ben jij d'r weer!"
"Jup, ME IS BACK!" Schreeuwde het stemmetje.
"Geweldig, denk je dat je alles gehad hebt!"
"Hey, don't be a bitch, ik ga je helpen!"
"En wat voor 'geweldige' ideeën heb jij dan wel!"
"Ehhe… wat dacht je hiervan: Zoek een schip?" Zie het stemmetje hoopvol.
"Klinkt geweldig ,Einstein, en wat dan!"
"Heh, slow down!" Zei het stemmetje geïrriteerd.
"Slow, down! Ik ga niet eerst een schip jatt… wacht commanderen en dan pas een plan B verzinnen"
"Okay, okay, daar heb je weer gelijk in. Is denken… ik weet wat, zoek the Pearle!"
"Goh, klinkt dat even geweldig, ik ga dus echt niet een gevaarlijk piratenschip achterna!"
"Je hebt niet veel keus lieve schat. Hun zijn de enige die weten wat er is gebeurt en waar Jack is. En je wil hem toch redden!
Sue zuchten. "Okay zeikwijf, ik ga al!"
…………………………………………………………………………………………………………………………
Zenuwachtig liep Sue de haven in, gevolgd dor Collin en Berry die achter haar aan drentelde. In de haven lagen een stuk of vijf boten.
Okay, Sue, think. Wat zou Jack doen? Is denken… Ja, eerst de geschikte boot uitzoeken! Ze grijnsde trots.
Zo nonchalant mogelijk liep ze langs de boten. Nummer een zag er goed uit, alleen zaten daar nog een stuk of tien mannen op. Die kon ze onmogelijk alleen af krijgen.
Nummer twee was een oorlogsschip. Het zou haar goed van pas komen, alleen het probleem was dat ze zo'n groot zwaar schip niet alleen kon besturen.
Hoopvol liep ze verder naar nummer vier. Maar helaas pindakaas, deze boot leek net van de bodem van de oceaan zijn opgevist. Sue vloekte binnensmonds.
Nou, dan maar naar nummer vijf! Sacherijnig liep ze naar de laatste boos. "Hey, dit schip lijkt me wel wat." Het was wel klein, nog geen zes meter, maar er zaten geen mensen op, lag praktisch los tussen de andere boten. Tingtingting, we have a winner!
Heel stil klom Sue op de boot, stak haar hand uit naar Collin, greep Berry in z'n nekvel en flikkerde haar tas neer.
Zo dat is dat. Nu als de bliksem zorgen dat ik hier weg kom! Snel hees Sue de zeilen en greep het roer, op weg naar The Pearle.
Ik geef toe, geen geweldig hoofdstuk, niet erg veel humor en vrij kort, maar wat doe je eraan heh:P
Luvzzz Sue-AnneSparrow.
-TBC-
