Nou beste lezers. Dit is nog een chap voor cirka beste chapter. Daarom zal ik niet teveel nu gaan typen, want ik wil graag t/m 20 dit weekend af krijgen. Waarom, daarom!

Disclame: Ik vergeet het zo vaak, maar ik ga er niet vanuit dat je denkt dat ik Jack heb verzonnen of Norrington of zo. Wel heb ik Sue en Collin en Berry verzonnen, dus mocht je ze willen gaan gebruiken, dan moet je eerst een contract ondertekenen…

Hoofdstuk 19) I'v got a bright idea.

Daar stond ze dan, midden in de nacht, aan het roer, bevend van koud en misschien zelfs een beetje van angst. Steeds meer vragen schoten er door haar hoofd zoals: Waar ben ik IN THE NAME OF GOD mee bezig, wat ga ik doen als ik the Pearle een mega gevaarlijk piraten schip vind, zal ik the Pearle überhaupt wel vinden! En wat ga ik doen als ik weet waar Jack is!

Maar aan twijfelen over haar besluit om Jack te zoeken dacht ze niet. Daar waren gewoon geen twijfels! Ze had al vaak genoeg aan zichzelf bewezen dat ze niet meer 'zomaar een meisje' was en dat ze voor zichzelf en andere kon opkomen en zorgen. De laatste paar maanden had ze leren vechten, bluffen en snel en logisch nadenken. Ze zou niet opgeven, daar was gewoon uitgesloten.

Dus vastberaden bleef ze aan het roer staan, stomme liedjes te zingen zodat ze niet zo bevriezen.

"this world
this world is cold
but you donâ
you donâ't have to go"

Het begon harder te waaien en te regenen.

"hold on if you feel like letting go
hold on it gets better than you know"

Maar ze bleef staan waar ze stond.

the days you say they're way too long
and your nights, you cant sleep at all
hold on

Sue begon er zwaar de ziekte in het hondweer te krijgen ze was doorweekt en stond nog geen half uur aan het roer, dit zou een lange,LANGE nacht worden. Maar met geen mogelijkheid zou ze omkeren, dus bleef ze zingen.

hold on if you feel like letting go
hold on it gets better than you know
don't stop looking you're 1 step closer
don't stop searching it's not over
hold on if you feel like letting go
hold on it gets better than you know
hold on!

……………………………………………………………………………………………………………………………

Eindelijk begon het ochtend te worden. Het werd lichter en een waterig zonnetje keek net boven de blauwe zee uit. Het was prachtig om hier zo rustig en alleen te staan. Het enige wat je hoorde waren de golven die zachtjes tegen de boeg sloegen. En het enige wat je zag waren zeemeeuwen die over de uitgestrekte zee vlogen.

Af en toe keek ze op het kompas dat Jack aan Collin had gegeven toen ze nog in 2005 waren. Er zaten wel een paar krassen en deuken in maar het werkte nog prima. Ook lette ze goed op de kaart die ze uit het huis van The Turners had geja-… mee had genomen zonder toestemming te vragen of de bedoeling te hebben hem terug te geven.

Het vreemde aan de kaart was, dat er een gat in zat. Het leek wel alsof iemand er uit pure frustratie een zwaard of een bijl in had gehakt. Maar dat kon ook aan Sue liggen… (A/N cookie als je weet wat ik bedoel)

Eigenlijk had Sue geen idee waar ze precies heen ging. Alles was puur op de gok, zo kon amper kaart lezen en met gardes werken was bij wiskunde al een natuurramp geweest, ze had zo vaak bijna dat ding in haar voet gegooid… Gelukkig had ze nog wel heel sneaky de brief uit Norrington's kantoor gejat waar nog het een en ander aan richtingen en namen stond.

Sue grijnsde. Ze had er een schip voor over om het gezicht van The Commador te zien als hij ontdekte dat iemand de enige brief over 'Sparrow' had gejat.

Ze las de brief nog is over. Ze kon het zwierige handschrift bijna niet lezen. Het enige wat haar een beetje duidelijk werd,was dat de zwaar beschadigde Pearle ergens in de buurt van het eiland Varadero was gezien. Het eiland scheen zo'n 125 kilometer van Port Royal te liggen. Dus met een beetje geluk en voldoende wind zou het een paar dagen duren voor ze daar uitkwam, hooguit een week. Nu nog een plan verzinnen als ze The Pearle zou vinden.

Veel tijd had ze niet om daar over na te denken want Collin was wakker geworden en liep ,druk spelend met Berry, het dek op. Ze waren tikkertje aan het doen en Collin renden achter Berry aan en gilden alsof hij vermoord werd. Berry vond dit spelletje ook erg leuk en blafte alles bij elkaar.

Normaal gesproken vond Sue het helemaal niet erg als haar broertje aan het gillen was en haar hond aan het blaffen was. Maar als je de hele FREAKING nacht in de kou EN regen hebt gestaan ZONDER slaap, wordt je iets sneller dingen zat…

"COLLIN!"Schreeuwde ze, volume op 120. "SHUT THE FUCK UP! EN ZORG DAT BERRY Z'N BLOODY BEK HOUD!"

Boos keek haar broertje haar aan. "DAS GEMEEN!" Brulde hij terug. "HET IS HIER SAAHAAAIE! IK WIL NIET MEER ZEILEN!"

"DAAR BEN JE DAN 50 KILOMETER TE LAAT ACHTER GEKOMEN, WE ZITTEN NU MIDDEN OP ZEE!"

Zwaar beledigt keek hij weg en fluisterde zacht:"En toch vink zeilen saaie…"

Sue hoorden het. "Nou, Collin, als je het hier toch zo saaie bent, doe dan iets nuttigs en haal iets te eten!"

Hij stak z'n tong uit, kreeg een schoen naar z'n hoofd geworpen ( tot zo ver de kindermishandeling) en liep mokkend het trapje af. Boos raapte Sue haar linkerschoen weer op en ging weer aan het roer staan. "Broertjes, begin er nooit aan…"

……………………………………………………………………………………………………………………………..

Na een half uur was Collin nog niet terug. Sue hoopte dat het schip niet uit koers zou raken en liep de cabine in. Ze flikkerde na nog geen stap ver een potje, maakte een flikflak en belande op een pijnlijk,natte, vloer. Toen ze duizelig haar ogen opende merkte ze dat het 'natte' van de vloer bestond uit rum. Snel keek ze de cabine rond.

Het was een grote gaos! Overal lagen potjes,blikken,stukken brood en pannen. Alle kasten stonden wagenwijd open en per deining van de zee viel er iets uit. Plus, de hel grond was nat van de RUM! Ongelovig keek Sue naar de rotzooi en zag toen haar kleine broertje midden in het schouwspel zitten, die rustig biscuitjes aan het eten was.

Eindelijk kreeg hij door dat z'n zus half verslagen,half bewusteloos op de grond zat en keek haar lief-lachend aan. "Kijkis Anny ikke heb koekjes gevonden!"

Sprakeloos keek ze hem aan. Hoe kon zo'n klein ventje in zo'n korte tijd, Zo'n PLEURISZOOIE maken! Ze schudde met haar hoofd en kwam terug in de realiteit en begon toch te schelden…

Na zo'n tien minuten moest Sue even stoppen om adem te halen. Man, mensen die zeggen dat schelden niet oplucht, zijn gek!

Collin zat met open mond naar haar te kijken. Sue grijnsde, mooi hij heeft de boodschap gesavvyed! Trots op zichzelf stond ze op en zei met een bossy stem: "En nu als de sodemieter die bende hier opruimen!"Nog nooit had ze hem zo snel zien opruimen. Ze grijnsde nog meer. Ik word nog is goed in dat opvoed gedoe!

Nog steeds heel trots op zichzelf liep Sue, kauwend op een homp brood naar de deur. Toen ze eenmaal buiten stond was haar happy-feeling, meteen verdwenen.

De lucht was pikzwart geworden en om de paar tellen was er een grote lichtflits,gevolgd door een oorverdovende knal. Overal om haar heen zag ze donkere bijna groene golven, van bijna een verdieping hoog. Jack had haar een keer verteld dat het weer in The Cariben heel snel kon omslaan, maar zo snel had ze niet verwacht…

Er schoten op dat moment maar twee dingen door haar hoofd. Nummer een: WHY ME! En nummer twee was: WHAT TH FUCK MOET IK NU DOEN!

Snel greep ze het roer beet en probeerde een andere kant op te varen. Maar het had geen zin, als ze een bocht probeerde te maken zou het schip kapseizen. Ze vloekte. Dan ze zeilen laten zakken.

Ook dat liet niet zo voorspoedig als was gewild. Vaag herinnerde ze Jack iets vertellen over iets vastbinden aan de boegspriet, maar had eigenlijk al geen idee meer wat precies een boegspriet was. Maar dat maakte toch niet meer uit, nog voor ze iets met de zeilen kon doen scheurde ze door midden als een stukje wc-papier.

Sue zuchten, liet het touw los dat eens deel was geweest van het zeil en rende naar binnen. "COLLIN!" schreeuwde ze, zo hard dat het jongetje verschrikt een glazenpot liet vallen. "Stop met opruimen en kom mee naar buiten, je moet me helpen!"

Buiten bond Sue zichzelf en Collin eerst met een lang touw aan de mast, want met deze hoge golven wist je het maar nooit en overboord spoelen was wel het laatste waar ze zin in had…

Het begon nu echt met bakken uit de hemel te komen. Ze greep een emmer en begon het regenwater, wat nu bijna tot aan haar enkels stond, uit de boot te gooien. Ze keek over haar schouders naar haar broertje. "Collin, schiet op, pak een emmer en HELP!"

Het arme jochie stond in tranen, bang voor het water en omweer, maar pakte moedig een emmer op en begon zo goed mogelijk mee te helpen.

Het leek wel of het eindeloos doorging. Sue had geen idee hoelang ze hier al stond. Bij elke golf werd ze van links en rechts over het schip gespoeld, stond ze half stikkende en hoestend op en ging weer verder met het overboord gooien van water. Stoppen ging niet, want het water stond al tot haar knieën. Haar handen waren aan het bloeden door het ruwe hout van de emmer, en het voelde of haar benen het elk moment konden begeven. Ze keek even om en zag dat het bij Collin even slecht ging.

Snel keek ze weer naar de emmer en focuste ze zich op haar werk. "Dear, God, ik weer dat ik niet altijd even 'een goede christen' ben geweest." Murmelde ze. "En het spijt met echt van dat kleine kerk incidentje, het was maar een grapje, gewoon om even aandacht te trekken. Dus laat alstublieft deze storm ophouden! Het is niet eerlijk dat uw Collin straft voor iets wat ik heb uitgevreten!"

KRAAAKKKKK! Klonk het meteen.

Sue's ogen werden groot en zag de mast heel snel op zich af komen. Snel maakte ze een duikvlucht en kon nog net voorkomen dat de mast op haar zou vallen. Jammer genoeg struikelde ze over haar eigen emmertje en viel recht op de grond.

Haar wang begon te gloeien, waarschijnlijk een schaafwond, haar hoofd bonkte en ze voelde zich niet zo goed. Nog steeds hoorde ze overal om haar heen luid gekraak, het spatten van de golven en de regen die op haar en het dek neer gutsten.

"AUW…"Mompelde Sue. "Waarom doet m'n arm zo'n pijn!" langzaam deed ze haar ogen open en zag dat haar arm bloeden. IEWWL, waarom zag dat er opeens zo eng uit! Bij Jack The Ripper of ER zag het er altijd zo normaal uit…

Nog even hoorde ze iemand gillen, of was ze dat nou zelf? Vervolgens werd alles pikzwart en was er alleen nog maar water….

……………………………………………………………………………………………………………………………

Alles om haar heen bestond uit ijskoud, zwart water en regen. Okay, Sue dit is het, zei ze tegen zichzelf, hier houd het op.

Maar toen hoorde ze stemmen. Ze fronste, stemmen? Dat kan niet, ik lig midden in de oceaan. Misschien wordt ik wel gek, of gekker, ligt eraan hoe je het bekijkt…

Opeens tilde een paar sterke armen haar uit het water. Weer waren er stemmen, maar nu meerdere. Voorzichtig opende Sue haar ogen. Alles om haar heen was wazig en er waren overal donkere vlekken. Ze werd door de sterke handen op de grond gelegd. Het was duidelijk houd en ze kon het deinen van de zee voelen. Was ze weer op een schip? Voorzichtig keek ze rond, er stonden een stuk of vijf mensen over haar heen gebogen, het enge was dat ze hun gezicht niet helder kon zien.

Sue probeerde uit te leggen wat er met haar was gebeurt, maar in plaats van woorden kwam er zout zeewater uit haar mond en ze begon te hoesten. De stemmen mompelde wat tegen elkaar en ze werd weer opgetild.

Haar drager liep een trapje af en liep een klein donker kamertje. Ze werd neergelegd op een bed. Nog steeds hoesten ze voor har gevoel liter zeewater uit, maar ze lag in ieder geval comfortabel. Haar zicht kwam langzaam terug en ze zag een redelijk dikke oude man voor haar staan, die tegen een donker slank en lang meisje praten. Wat was er toch allemaal aan de hand? Waar was ze?

De man en het meisje waren uitgepraat en liepen haar kant op. Een derde man kwam er nu bij, haar drager. Hij zag er lief uit, had rossig blond haar in een klein startje met wat losse plukken die voor z'n gezicht hingen. Sue glimlachten, dit was not so bad…

"Hou haar goed vast, want dit gaat pijn doen." Zei de, nog geen seconde zo vriendelijk uitziende man.

Meteen grepen twee paar handen haar armen vast. Sue schrok zich halfdood en probeerde om zich heen te slaan. Toen zag Sue de eerst zo lief uitziende man op haar af komen met een naald. Ze verstijfde, als ze ergens een schurfthekel aan had waren het wel naalden. Als een gestoorde begon ze om zich heen te schappen, te spugen ten te krabben.

Het enige resultaat was dat nu haar benen werden vastgehouden. Ze kreeg een doek tegen aar mond die verschrikkelijk stonk naar drank en kruiden. Na een paar seconden begon alles hele mooie kleurtjes te krijgen en viel ze in een diepe slaap.

……………………………………………………………………………………………………………………………

Licht? Een raam? Sue knipperde met haar ogen. Waar was ze? Wat was er gebeurt? Heel voorzichtig keek ze de kamer rond. Ze was in een cabine, zo te zien die van The Captine, dat was duidelijk te zien aan de luxe. Er stond niet alleen een heel mooi bed met lakens van rode zijden, maar ook nog een groot bureau, een grote donkere boekenkast, een drankkastje en er stond een luiestoel waar het donkere meisje van gisteravond in zat. Sue schatte haar een jaar of twintig. Ze zag er vriendelijk uit maar was duidelijk een piraat. Ze zag nu pas dat Sue wakker was en liep naar haar toe.

Van schrik schoot Sue overeind. "AUW!"was meteen haar reactie. Ze voelde een scherpe pijn door haar rechterarm trekken.

Het meisje glimlachte, terwijl Sue schelden uit probeerde te vinden wat er met haar rechter arm aan de hand was. "Je kan er beter niet aanzitten, straks gaan je hechtingen los, en we willen je niet nog een keer dichtnaaien, man wat kan jij gillen!"

Glazig keek Sue het meisje aan. "Hechtingen?"

Het meisje fronste. "Weet je helemaal niet meer van gisternacht!"

Sue schudden haar hoofd. "Nop, not much."

"Well."begon het meisje. "We zagen je schip vergaan en konden jouw, die hond en dat kleine ventje nog net uit het water vissen. Vooral jij was bijna haaienvoer,met dat gapende gat in je rechterarm. Gelukkig heeft Stanley je weer netjes aan elkaar gebonden."Ze glimlachte. "Iemand daar boven moet je vast aardig vinden".

Nu begon het Sue pas door wat er allemaal gebeurt was. Haar schip was vergaan, ze was bijna dood, haar schip was vergaan, Collin was bijna dood, haar schip was vergaan en Berry was bijne dood. EN HAAR SCHIP WAS VERGAAN!

Opeens begon het meisje, dat duidelijk niet zag in wat voor shook Sue verkeerde, tegen haar te praten. "Enne, wat is je naam eigenlijk?"

Sue keek tragisch op. "Owh… ik heet Sue-Anne en ik ben op zoek naar Jack Sparrow, wel is van gehoord?"

Haar en Jack's naam hadden een groot effect op het meisje. Ze keek Sue met twee grote bruine ogen aan. "Sue-Anne? THE SUE-ANNE-I-SAVED-JACK'S-ASS'FOR-LIKE-A-THOUSEND-TIMES-SUE-ANNE!"

Dit keer keek Sue verrast op. "Jij KENT Jack?

"KENNEN! Natuurlijk ken ik Jack, dit is zijn schip! The Black Pearle!"

Sue viel op haar knieën neer. "THANK YOU LORD!" vanaf dat moment had ze zoveel energie als een groep ADHD-ers die een krat Redbull hadden leeg gezopen. "Dan ben jij zeker Anna-Maria! Men, I'm so bloody happy to see you!" Ze begon super blij te dansen. "Nu allee nog effe Jack redden!" Ze ging verder met haar gloriedansje, tot ze Anna's gezicht zag.

Meteen stopte ze met dansen. "What's wrong, Anna?"

"Sue." Zei ze verdrietig. "There is no way that we can get Jack out of Quebrabas…"

Sue pruilde. "WAAROM NIET?"

"Omdat Quebrabas het best beveiligde piraten eiland is in the whole Caribean. Het is bijna onmogelijk om daar in de buurt te komen zonder neer geschoten te worden, laat staan binnen komen. Er is daar een heel groot fort en een dikke stadsmuren om de stad heen."

Sue grijnsde vrolijk. "That's it? Dat is het grote probleem? Weet je zeker dat je Jack kent, voor elk probleem is een oplossing, gewoon logisch nadenken…"

Anna keek haar aan alsof ze gek geworden was. "C'mon I'm Sue-Anne, savvy!"Ze was even stil en schoot toen overeind. "Anna, ik heb een geniaal idee! Het enige wat we nodig hebben is: een map van Quebrabas, vogelpoep, houtskool,dierenhuiden, rode verf, en mensen die niet bang uitgevallen zijn."

Ze grijnsde, greep pen en papier van het bureau en begon druk te pennen. "OWh, en vergeet niet een beetje van mijn muziek…"

JAAHHH en zijn we al nieuwsgierig naar het plannetje van Sue? Nou! OWh, I'm so bloody briljant… En weet je, ik ga meteen door met het volgende hoofdstuk, omdat dat mon GRANDE FINALE is:D:D:D Dus, review en lees zeer spoedige meer...OWH IM SO GOING TO SAVE JACKY-POOH!

Luvzzz Sue-AnneSparrow,

-TBC!-