Hier het 2e hoofdstukje...yay

Disclaimer: Pokémon is trouwens nog steeds niet van mij, helaas. :(

Aflevering 2: Tijger

De volgende ochtend werd Catharina al vroeg wakker. 'Oh, kreunde ze, en ik maar denken dat het een nachtmerrie was. Ik zit nog steeds in dit stomme bos, en...en, ik kan me nog steeds niets herinneren. Vandaag moet ik toch echt iemand vinden." Dan valt haar blik op haar rugzak, die open en kapot op het mos ligt. "Ah nee, hè, zegt ze in zichzelf, het is toch niet waar? Een paar vogels hebben mijn laatste eten opgevreten! Nu moet ik echt zorgen dat ik snel uit dit bos kom!" Ze pakte haar rugzak, of beter gezegd, wat ervan over was en sjorde de rest van de ochtend ermee door het bos. Als uit het niets kwam er opeens een vreemd beest uit de boom voor haar neus gevallen. "Aaah! Een rups!" gilde Catharina. Zo snel ze kon rende ze weg, tot ze uiteindelijk niet meer kon en haar pas vertraagde. De Caterpie keek haar vreemd na.

Nog een beetje trillend liep Catharina verder. Ze had een vreemd gevoel, alsof ze achtervolgd werd. Om de paar stappen keek ze achterom. Maar er was niemand, het bos was erg stil. Eigenlijk een beetje te stil. Normaal gesproken hoor je de gebruikelijke bosgeluiden van vogels en andere dieren, maar het leek wel alsof dit bos op een paar dieren na leeg was. Bijna beangstigend. 'Ik maak mezelf gewoon teveel zorgen, dacht Catharina in zichzelf, wat zou er nou kunnen gebeuren?' In de namiddag begon ze een beetje moedeloos te worden, als ze niet op tijd uit dat idiote bos kwam, zou ze nog van de dorst omkomen. "bzzzzzz" klonk er zacht vanuit de verte. "Wat was dat?" vroeg Catharina zich af. "bzzzZZZZZZ" Het geluid scheen steeds dichterbij te komen. Een paar tellen later vloog er een Beedrill recht op haar af. Catharina verstijfde. "Oh, nee! HELP!" Maar niemand kon haar horen. Tot er plotseling een grote steekvlam uit de bosjes achter haar kwam. "Wat?" Nog voor Catharina iets denken kon sprong een Growlithe recht voor haar en viel de Beedrill aan. De Beedrill was erg sterk en stak de Growlithe met een van zijn angels. "Growowowow!" De Growlithe kromp ineen van de pijn. Toch stond hij direct weer op om de Beedrill met een tweede vlammenwerper te branden. De Beedrill had geen zin meer om te vechten en vloog weg, nadat hij de Growlithe nog 1 keer flink stak met zijn angel. Meteen toen de reusachtige wesp weg was zakte de Growlithe op de grond.

"Ooooh, begon Catharina terwijl ze naar de gewonde Growlithe toerende, jij bent dat dier van gisteren, wat ik uit het prikkeldraad heb bevrijd. Je…je hebt mijn leven gered! Kom maar..." Voorzichtig tilde ze haar redder op. Door het gevecht was hij te zwak om nog te lopen, daarom droeg Catharina hem verder door het bos. "Ik moet iemand vinden die je kan genezen, je bent er slecht aan toe. Ben jij misschien degene die me de hele dag volgde?" "Grow!" De Growlithe knikte. Verbaasd keek Catharina naar de Growlithe. "Versta jij soms alles wat ik zeg?" "Grow!" De Growlithe knikte weer. "Hmm, je bent erg intelligent. Weet jij misschien waar hier ergens mensen zoals ik wonen?" Growlithe schudde zijn hoofd. "Het geeft niet, hoor. Hoe heet je eigenlijk?" "Grow-lithe" "Hè, stom van mij, jij hebt natuurlijk geen naam. Misschien kan ik je er een geven. Wat vind je van Tijger? Dat past wel bij je mooie vacht." De Growlithe keek haar tevreden aan. "Grow! Growlithe!" "Goed, dan heet jij vanaf nu Tijger. Ik heet trouwens Catharina, althans, dat hoop ik. Ik ben mijn geheugen kwijtgeraakt." Catharina vertelde Tijger onder het lopen het hele verhaal. Over hoe ze wakker werd in het bos, de rugzak, de reusachtige rups, alles. Tegen de avond was Catharina uitgeput. Ze had de hele dag niks gegeten en Tijger leek steeds zwaarder te worden, hoewel dat natuurlijk inbeelding was. Moe ging ze met haar hoofd op haar rugzak tegen een boom aanliggen en viel meteen in slaap. Tijger kroop dicht tegen haar aan.