intro

Wanneer je iets herkent in mijn verhaal: ik ben niet de bedenker van deze personages! (jammergenoeg…) Dit is mijn fanfic van de film 10 things I hate about you…enjoy!

1. The Way You Talk To Me

"Met Kat."

"Kat!"

Gelijk wensde Kat Stratford dat ze nooit de telefoon had opgenomen.

"Hoe gaat het?" vroeg haar zusje Bianca aan de andere kant van de lijn.

"Goed."

"Met mij ook, zeg, Cameron en ik hebben weer iets!"

"Fijn."

"Ik kan het nog steeds niet geloven, ik voel me zo gelukkig!"

"Mooi."

"Het was zo romantisch, ik had helemaal niet verwacht dat hij terug zou komen!"

"Zozo."

"Maar hoe gaat het nou met je?"

"Goed."

"Dat zei je toenet ook al, maar hoe gaat het nou écht?"

"Slecht."

"Hoezo? Je kan het me heus wel vertellen!"

"Het gaat slecht met me omdat een of andere irritante meid niet beseft dat ik ook nog een léven heb en misschien wel met iets heel belangrijks bezig was toen zij met haar kwekkende snater belde. Doei."

"Ho, Kat, pap wil je ook nog spreken, en bovend-"

Terwijl Kat de hoorn op de haak legde, vroeg ze zich af of het niet makkelijker zou zijn de oude telefoon te vervangen voor een nieuwe met nummermelder. Ze plofte weer neer op bed en ging verder met het lakken van haar teennagels.

Een zacht klopje klonk op de deur.

"Buiten!"

"Ook hallo", zei Maggy grijnzend, en ze liet zich naast haar vriendin op het bed vallen.

"Je raad nooit wat er is gebeurd!"

"Nou, dan kan je het me beter gelijk vertellen", zei Kat droog.

"Ik ben aangenomen voor een rol!"

"Nee!" Kat's mond viel open, toen vloog ze Maggy om haar hals, met als gevolg dat ze per ongeluk Maggy's T-shirt besmeurde met rode nagellak.

"O, sorry, het spijt me", riep Kat geschrokken uit.

"Geeft niet", zei Maggy breed glimlachend, "mijn hum kan niet meer stuk."

"Vertel op, wat voor rol is het?" vroeg Kat nieuwsgierig.

"Een kleintje, maar het is een begin. Ik ga spelen in een stuk dat gebaseerd is op The Taming Of The Screw door Shakespeare" zei Maggy glunderend.

"Wauw, je eerste toneelstuk en dan gelijk een Shakespeare" zei Kat bewonderend.

"Echt super", zei Maggy dromerig, "en ik speel een heel aantal dubbelrollen. Met behoorlijk wat tekst, by the way."

Kat keek glimlachend naar haar. Vanaf het eerste moment dat ze Maggy had ontmoet, twee maanden geleden pas, waren ze vriendinnen. Het leek alsof ze elkaar al jaren kenden. Misschien kwam dat doordat ze zo op elkaar leken: allebei een afschuwelijke naam, Katarina en Margareth, allebei blond en dezelfde stijl qua kleren, films en muziek. Waar zij, Kat, ervan droomde om zangeres te worden, was Maggy's ideaal een wereldberoemde actrice te worden.

"Gelukkig reageer je iets beter dan mijn vorige kamergenote", merkte Maggy op, "al is dat niet zo moeilijk."

"Hoezo?" vroeg Kat. Ze wist dat Maggy een kamergenote voor haar had gehad, maar dat die weg was gegaan om naar New York te verhuizen. Maggy had Kat, tien minuten nadat ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, gevraagd om bij haar in te wonen. Kat had gelijk ingestemd, eigenlijk was het gewoon te toevallig voor woorden geweest; zij was op zoek naar woonruimte en kende niemand in Los Angeles, en Maggy zocht een nieuwe vriendin en kamergenote.

"Jill vond mijn acteerdromen dom", zei Maggy luchtig.

"Stom mens", zei Kat.

"Je kent haar niet eens!"

"Maar ze wekt bij mij die indruk wel. Ze heeft jouw acteerplannen gewoon te accepteren."

Maggy glimlachte vaag, Kat zag dat ze ergens wel blij was dat Kat het zo voor haar opnam.

Tring! deed de telefoon.

"O, help, straks is het weer mijn zusje…" kreunde Kat.
"Ik neem wel op. Hallo, met Maggy Wright. Ja, die is er, hier komt ze", en ze hield Kat de hoorn voor. Kennelijk was het niet Bianca.

"Hoi, met Kat."

"Kat, hallo, met mij-"

"Patrick!", riep Kat boos uit, "Je zou me niet meer bellen, weet je nog?"

"Kat…" ze moest slikken bij het horen van zijn sussende stem. Bijna liet ze zich meeslepen, toen begon ze tegen hem te schreeuwen en te tieren dat ze niet begreep waar hij het lef vandaan haalde om haar zomaar te bellen. Uiteindelijk zei hij iets terug.

"Kat, hou verdomme je mond!" ze hoorde zijn stem trillen van woede, en probeerde zich voor te stellen hoe zijn gezicht er nu uit zou zien, "Weet je dat jij echt onmogelijk bent! Ik heb me al zo vaak verontschuldigd, terwijl het niet eens alleen mijn schuld. Maar nee, mevrouw voelt zich te hoog verheven om ook even haar excuses te maken."

"Halloo-hoo, ik heb toevallig-"

"Nee, hou je mond, weet je, eigenlijk haat ik het als je zo tegen me praat. Dat besef ik nu pas echt goed, want je klinkt nog verwaander dan eerst. Denk daar maar eens over na."

Kat hoorde een klik, en toen niks.

"Kat?" vroeg Maggy voorzichtig, maar Kat keek, diep in gedachten verzonken, treurig uit het raam. Het uitzicht op de donkere avond met al zijn lampjes in de stad zag ze niet.