HOOFDSTUK 1
Op naar de middelbare school.
Dit was alweer een jaar en voor jullie de laatste, op deze school dan. Maar voor we afscheid van elkaar kunnen nemen moet er eerst nog heel wat worden gedaan, schoonmaken, de laatjes uitruimen, de klas opruimen en daarna moeten we de andere klassen helpen opruimen. En als dat allemaal is gedaan kunnen we naar huis en zien we elkaar om 8 uur in de gemeenschaps-ruimte voor de disco.' Begon meester Erwin van groep 8 de vrijdag ochtend voor de vakantie. 'Maar we beginnen met de laatjes en dan geef ik een paar kinderen de opdracht om bijvoorbeeld de klas te stofzuigen. Haal jullie plastic zakken maar tevoorschijn, er is namelijk heel veel troep.' Ging hij verder. Toen iedereen hun plastic zak uit hun jaszak had gehaald en hun laatjes omgekeerd op tafel had gelegd zei Erwin: 'Hermelien, kun je even naar mijn bureau toe komen? Ik wil je even wat vragen.' 'Ja, wacht even, ik kom al!' Zei Hermelien terwijl ze al haar spullen in haar zak gooide en naar Erwin`s bureau liep. 'Hermelien, ik weet dat jij graag een middag op school zit te lezen, maar we hebben liever niet dat je vanmiddag blijft lezen. We hebben namelijk voor het opruimen dit lokaal ook nodig, alle tafels en stoelen gaan naar dit lokaal. Je mag natuurlijk wel een paar boeken meenemen als je vanmiddag zin hebt in lezen. Maar nu even over je nieuwe school, want je keek niet zo blij toen je zei naar welke school je ging en volgens mij wil jij helemaal niet naar de Waerdenborch.' 'Oh ja hoor, ik wil wel naar de Waerdenborch, maar het probleem is dat ik.ehm nou je hebt ook eigenlijk wel gelijk. Ik wil helemaal niet naar de Waerdenborch.' Zei Hermelien. 'Ja, maar naar welke school wil je dan? Je kunt het nu nog zeggen.' 'Ik wil naar een school, maar die bestaat niet en ik zal wel naar deze school moeten, want mijn moeder heeft het gezegd en als ik nog vaker over die andere school ga zeuren dan mag ik niet eens meer naar school.' Zei Hermelien met een somber gezicht. 'Als je niet naar deze school wil, naar welke school wil je dan, ook al bestaat het niet? Je weet dat ik toch je toch niet uitlach.' 'Nou oké, ik zou wel naar Zweinstein willen maar dat is een bedachte school, dat weet iedereen.' 'Ja, dat is wel een beetje raar, maar ik vind het niet erg hoor. Heel veel kinderen hopen dat die school bestaat en heel veel ouders krijgen te horen dat hun kind naar Zweinstein wil. Maar ik kan je helaas niet helpen. Ga nu maar gauw weer verder met het opruimen van je laatje.'Zei Erwin toen hij op de klok keek. 'En als je nog ruzie krijgt met je moeder dan kun je het gewoon tegen me zeggen.'
De dag leek wel een week te duren, maar eindelijk toen het drie uur was mochten ze naar huis en toen Hermelien naar buiten liep om haar fiets te pakken hoorde ze een jongen uit haar klas zeggen: 'HE HERMELIEN!! Heb je wel genoeg boeken mee voor vanmiddag, want het zal zonde van je middag zijn als je de boeken al uit had voordat het 8 uur is.' En iedereen die ook maar luisterde en de jongen leuk vond lag dubbel van het lachen. Ach, trek het je niet aan, dacht Hermelien. Ze willen gewoon dat je boos wordt en gaat schelden ofzo en jou dan op de kop kunnen geven. Ze fietste weg. Onderweg dacht ze teveel aan wat de jongen zei en fietste bijna tegen een jongen met zwart haar en een ronde bril op. 'Sorry' had ze gezegd voordat het tot haar doordrong op wie die jongen heel erg leek. 'Ach nee, sinds je het verhaal hebt gelezen denk je te veel dat het echt bestaat.' zei ze tegen zichzelf, maar keek voor de zekerheid nog een keer achterom. Toen ze zag dat de jongen weg was wist ze bijna zeker dat ze het verbeeld had.
Die middag duurde zo lang dat Hermelien bijna dacht dat het alweer een paar dagen later was. Hermelien bracht haar middag door om de Harry Potter boeken te gaan lezen, maar ze kon haar gedachten er niet bij houden. Ze dacht alleen maar aan die jongen die ze op de terug weg was tegen gekomen. Toen het eindelijk kwart voor acht was ging Hermelien op weg naar school. Eenmaal aangekomen, had ze er eigenlijk alweer spijt van dat ze gegaan was, de jongen die haar `s middags had gepest met dat vele lezen begon er gelijk al weer mee. 'Hé, daar heb je Hermelien ook weer, hoe was je middag? Heb je de hele middag weer zitten lezen, jou kennende doe je niks anders toch?' Zei de jongen toen Hermelien haar fiets had weggezet. Ja ik heb zitten lezen, maar niet in de schoolboeken, maar wat gaat hem dat eigelijk aan. Ik mag lezen wat ik wil en ik doe ook wel eens iets anders, dacht Hermelien en zei: 'ja, oké ik heb inderdaad zitten lezen, maar ik lees thuis nooit schoolboeken.' Het was er al uit voordat ze er erg in had.
'haha, ik zei het. Maar wat heb je dan zitten lezen? Zeker de encyclopedie, dat is toch een van je favoriete boeken?' Praatte de jongen verder. 'Of lees je nu eindelijk eens iets dat normale mensen leuk vinden? Oh nee, jij wilt altijd anders zijn. Wat mij betreft zou je denken dat je een heks was, je doet als een heks en zie eruit als een heks. Je haar en dat vreselijke litteken op je voorhoofd.' 'Nou ik mag best zelf weten wat ik ga lezen en jou gaat dat niks aan. En jij mag best denken wat jij wilt denken, maar denk dan niet hardop. Ik lees trouwens nooit de encyclopedie, ik lees de Harry Potter boeken.' Toen ze het gezicht van de jongen zag ging ze verder, 'ja, dat had je niet gedacht hè? En al was ik anders dan was ik hier nu toch ook? Ik kan het niet helpen dat ik dat litteken heb, die heb ik al vanaf mijn 1e jaar ofzo.' 'ehm, ja oké maar ik blijf erbij dat ik je een heks vind.' Zei de jongen verslagen. 'En als ik jou was zou ik maar niet meer bij mij in de buurt komen, want dan zit je in de problemen. Je bent gewaarschuwd.' Toen liep de jongen weg. De hele avond zat Hermelien saai in een hoekje, helemaal in haar eentje. Er kwam nog wel iemand vragen of ze wilde dansen, maar dat wilde ze niet. Ze was blij toen het feest was afgelopen. Ze pakte haar fiets en fietste weg, op de plek waar ze die jongen was tegen gekomen stopte ze even. Ze ging huilend in het gras zitten en dacht: ik moet niet meer aan Harry denken, want anders ga ik nog denken dat die jongen op school gelijk heeft. Maar.als dat zo is dan. Hermelien schrok van haar eigen gedachten. Oh dit wordt gewoon te gek, als ik die boeken nou eens in de kast leg en niet meer aan Harry Potter denk dan gaat het misschien over, dacht Hermelien. Ze bleef nog even zitten denken en pakte toen haar fiets. Onderweg dacht ze alleen nog maar aan het feest, hoe die had kunnen zijn als ze zich anders had gedragen.
De volgende morgen werd ze om half tien wakker en liep naar beneden. Haar zusje Fleur, die een jaar jonger is dan Hermelien, zat al aan tafel en was heel vrolijk aan het praten met hun moeder. De hele ochtend zei Hermelien niks en zat ze boven maar een beetje te lezen in het Harry Potter boek, dat ze niet aan de kant kon leggen. Het is ook zo moeilijk om te stoppen met zulke boeken, maar ik moet nu stoppen, dacht Hermelien en legde het boek weg. Ze liep naar beneden en dacht om nog even langs school te gaan maar dat ze grote kans liep om die jongen weer tegen het lijf te lopen. Wat zit ik daar toch over te dubben die jongen doet mij toch niks. En het is toch ook wel lekker om nog even naar buiten te gaan. Ze pakte haar fiets en fietste naar school en misschien ook wel voor het laatst. Eenmaal aan gekomen wou ze eigenlijk alweer omdraaien, want ze zag die jongen weer. Toen schoot er een heel leuke gedachte door haar heen, een gedachte om die jongen voor eens en altijd terug te pakken, maar die gedachten zouden toch niet lukken. Misschien durft hij me dan wel helemaal niks meer te doen, dacht ze. Maar als ik nou niet naar hem toe ga dan hoeft het toch ook niet? Maar ze had het mis, zij ging niet naar de jongen, maar de jongen ging naar haar toe en zei: 'ik had jou vanmiddag toch gewaarschuwd of niet? Maar ja daar kun je nu toch niets meer aan doen, je bent er nu toch al. En ik weet al wat jij vanmiddag hebt gedaan. Laat me raden, jij hebt het Harry Potter boek weer gelezen?' 'Ja, dat heb je goed geraden. Maar even over iets anders, ben jij al van gedachten veranderd?' 'Wat bedoel je? Bedoel je dat ik je een heks vind?' Als hij ziet dat Hermelien knikt gaat hij verder: 'nee, ik ben niet van mening veranderd.' 'Oh, maar hoe kun je bewijzen dat ik een heks ben? Niet. En waarom vind je dat ik een heks ben? Want jij zegt dat alleen omdat je vriendjes er bij zijn, alleen zou je heel stil zijn en niemand pesten of uitschelden. Ja! Daar kun je niet tegen op hè?' Zei Hermelien. 'Je kunt er gewoon niet tegen dat iemand beter is dan jij.' En ja hoor Hermelien had gelijk, de jongen kon daar niet tegen op. 'Jij kunt ook niet bewijzen dat je geen heks bent. En als je zo doet lijk je alleen nog maar meer op een heks.' Zei de jongen een beetje onzeker. 'Ik zei dat ook alleen maar om jou voor gek te laten staan.' 'Nou dan laat ik jou ook voor gek staan, door te zeggen dat ik echt een heks ben.' Zei Hermelien iets te luit en te zelfverzekerd, zodat zelfs de jongen ervan schrok. En intussen was iedereen die op het schoolplein was om de twee gaan staan. 'En als ik je vraag het te bewijzen dan kun je dat niet, dus zet je je zelf voor schut.' Zegt hij zodat iedereen hem hoort. 'Ik kan het wel bewijzen, en je hoeft niet zo hard te praten hoor ik sta op nog geen anderhalve meter van je vandaan! Ik kan het ook niet helpen dat jij voor gek gaat staan, maar jij hebt het zelf zover gebracht.'Zei Hermelien wijs. 'oké, we wedden er om dat als jij echt een heks bent, maar dat ben je toch niet, dat ik je helemaal met rust laat en dan mag jij mij komen opzoeken als je tenminste een beetje toverkunst kan. Maar als jij geen heks bent dan mag ik jou altijd opzoeken en pesten wanneer ik er zin in heb. Maar hoe kunnen we laten zien dat je geen heks bent?' 'Nou we kunnen een goede bezem uit de schuur pakken. Dat lijkt mij de beste optie.' 'oké ik pak er wel een.' En de jongen liep gauw weg. Iedereen die erom heen stond begon tegen elkaar te praten. Waarom doe ik dit, zo zet ik mezelf voor gek, dacht Hermelien, ik weet dat ik niet kan vliegen en al helemaal geen heks ben. Maar laten we hopen dat ze mij niet voor gek gaan zetten. De jongen kwam met een heel mooie bezem terug, eentje die een heel mooie staart en een naam had. 'Hij stond toch maar in een hoekje in onze schuur. Voorop staat dat hij een Nimbus 2000 is, maar hij is gewoon door mijn ouders gemaakt. Maar dat maakt niet uit, laten we eerst jou even voor gek zetten met dat je geen echte heks bent. Pak de bezem maar en probeer er maar op te vliegen.' Zei de jongen en gaf de bezem aan Hermelien. 'oké, maar als ik wel een heks ben dan ben jij nog lang niet jarig.' Maar ik ben geen heks, oh ik maak het alleen maar erger, dacht Hermelien. En ze ging op de bezem zitten, zet af en kneep haar ogen dicht. Ze dacht, oh laat me niet voor gek staan, laat me niet voor gek staan. Iedereen die keek begon opeens te gillen. Hermelien voelde de grond niet meer onder zich en dacht dat ze droomde, maar toen deed ze haar ogen open en schrok ze zich dood, iedereen keek omhoog en zij naar beneden, ze vloog en dat betekende dat zij een heks was. Hermelien vloog een eindje omhoog en weer naar beneden, vloog naar de grond en landde daar. Hermelien keek vol trots naar de jongen die geen woord uit kon brengen, 'ja, nou ben je toch wel uitgepraat hè? En ik ben er trots op dat ik wèl een heks ben.'Zei Hermelien en ze liep met een heel goed gevoel terug naar haar fiets en fietste weg. 'Wat ben je opeens vrolijk.' Zei Hermelien's moeder. 'Waar ben je geweest?' 'Oh ik ben even naar het schoolplein geweest en mijn humeur is sinds dien gewoon heel goed.' Antwoordde Hermelien.
's Avonds in bed ging Hermelien nog even lezen, maar ze kon alleen nog maar aan vanmiddag denken en ook aan de jongen die ze een keer had gezien. Ze legde het boek maar weg en ging terug denken aan, het vliegen, hoe iedereen naar haar keek, hoe het gevoel was toen ze vloog en wat er verder zou gaan gebeuren. Hermelien bleef lang wakker liggen, maar viel uiteindelijk inslaap.
Toen ze die ochtend wakker werd was ze goed gehumeurd en hongerig. Ze ging naar beneden en pakte wat eten. Hermelien hoorde haar zusje niet beneden komen en schrok zich dood toen Fleur 'boe' zei. Fleur pakte ook wat eten en ging naast haar zitten en at haar eten ook op. Hun moeder kwam ook eindelijk thuis van het werk. Ze gingen met zijn allen naar het zwembad, ze hadden heel erge lol. Fleur en Hermelien gingen heel vaak van de glijbaan en hun moeder ging aan de kant zitten een boek lezen. S'Avonds als ze thuis kwamen gingen ze nog even een paar patatjes eten en gingen toen naar bed. 'Trusten' zei Hermelien en ze ging naar boven.
Op naar de middelbare school.
Dit was alweer een jaar en voor jullie de laatste, op deze school dan. Maar voor we afscheid van elkaar kunnen nemen moet er eerst nog heel wat worden gedaan, schoonmaken, de laatjes uitruimen, de klas opruimen en daarna moeten we de andere klassen helpen opruimen. En als dat allemaal is gedaan kunnen we naar huis en zien we elkaar om 8 uur in de gemeenschaps-ruimte voor de disco.' Begon meester Erwin van groep 8 de vrijdag ochtend voor de vakantie. 'Maar we beginnen met de laatjes en dan geef ik een paar kinderen de opdracht om bijvoorbeeld de klas te stofzuigen. Haal jullie plastic zakken maar tevoorschijn, er is namelijk heel veel troep.' Ging hij verder. Toen iedereen hun plastic zak uit hun jaszak had gehaald en hun laatjes omgekeerd op tafel had gelegd zei Erwin: 'Hermelien, kun je even naar mijn bureau toe komen? Ik wil je even wat vragen.' 'Ja, wacht even, ik kom al!' Zei Hermelien terwijl ze al haar spullen in haar zak gooide en naar Erwin`s bureau liep. 'Hermelien, ik weet dat jij graag een middag op school zit te lezen, maar we hebben liever niet dat je vanmiddag blijft lezen. We hebben namelijk voor het opruimen dit lokaal ook nodig, alle tafels en stoelen gaan naar dit lokaal. Je mag natuurlijk wel een paar boeken meenemen als je vanmiddag zin hebt in lezen. Maar nu even over je nieuwe school, want je keek niet zo blij toen je zei naar welke school je ging en volgens mij wil jij helemaal niet naar de Waerdenborch.' 'Oh ja hoor, ik wil wel naar de Waerdenborch, maar het probleem is dat ik.ehm nou je hebt ook eigenlijk wel gelijk. Ik wil helemaal niet naar de Waerdenborch.' Zei Hermelien. 'Ja, maar naar welke school wil je dan? Je kunt het nu nog zeggen.' 'Ik wil naar een school, maar die bestaat niet en ik zal wel naar deze school moeten, want mijn moeder heeft het gezegd en als ik nog vaker over die andere school ga zeuren dan mag ik niet eens meer naar school.' Zei Hermelien met een somber gezicht. 'Als je niet naar deze school wil, naar welke school wil je dan, ook al bestaat het niet? Je weet dat ik toch je toch niet uitlach.' 'Nou oké, ik zou wel naar Zweinstein willen maar dat is een bedachte school, dat weet iedereen.' 'Ja, dat is wel een beetje raar, maar ik vind het niet erg hoor. Heel veel kinderen hopen dat die school bestaat en heel veel ouders krijgen te horen dat hun kind naar Zweinstein wil. Maar ik kan je helaas niet helpen. Ga nu maar gauw weer verder met het opruimen van je laatje.'Zei Erwin toen hij op de klok keek. 'En als je nog ruzie krijgt met je moeder dan kun je het gewoon tegen me zeggen.'
De dag leek wel een week te duren, maar eindelijk toen het drie uur was mochten ze naar huis en toen Hermelien naar buiten liep om haar fiets te pakken hoorde ze een jongen uit haar klas zeggen: 'HE HERMELIEN!! Heb je wel genoeg boeken mee voor vanmiddag, want het zal zonde van je middag zijn als je de boeken al uit had voordat het 8 uur is.' En iedereen die ook maar luisterde en de jongen leuk vond lag dubbel van het lachen. Ach, trek het je niet aan, dacht Hermelien. Ze willen gewoon dat je boos wordt en gaat schelden ofzo en jou dan op de kop kunnen geven. Ze fietste weg. Onderweg dacht ze teveel aan wat de jongen zei en fietste bijna tegen een jongen met zwart haar en een ronde bril op. 'Sorry' had ze gezegd voordat het tot haar doordrong op wie die jongen heel erg leek. 'Ach nee, sinds je het verhaal hebt gelezen denk je te veel dat het echt bestaat.' zei ze tegen zichzelf, maar keek voor de zekerheid nog een keer achterom. Toen ze zag dat de jongen weg was wist ze bijna zeker dat ze het verbeeld had.
Die middag duurde zo lang dat Hermelien bijna dacht dat het alweer een paar dagen later was. Hermelien bracht haar middag door om de Harry Potter boeken te gaan lezen, maar ze kon haar gedachten er niet bij houden. Ze dacht alleen maar aan die jongen die ze op de terug weg was tegen gekomen. Toen het eindelijk kwart voor acht was ging Hermelien op weg naar school. Eenmaal aangekomen, had ze er eigenlijk alweer spijt van dat ze gegaan was, de jongen die haar `s middags had gepest met dat vele lezen begon er gelijk al weer mee. 'Hé, daar heb je Hermelien ook weer, hoe was je middag? Heb je de hele middag weer zitten lezen, jou kennende doe je niks anders toch?' Zei de jongen toen Hermelien haar fiets had weggezet. Ja ik heb zitten lezen, maar niet in de schoolboeken, maar wat gaat hem dat eigelijk aan. Ik mag lezen wat ik wil en ik doe ook wel eens iets anders, dacht Hermelien en zei: 'ja, oké ik heb inderdaad zitten lezen, maar ik lees thuis nooit schoolboeken.' Het was er al uit voordat ze er erg in had.
'haha, ik zei het. Maar wat heb je dan zitten lezen? Zeker de encyclopedie, dat is toch een van je favoriete boeken?' Praatte de jongen verder. 'Of lees je nu eindelijk eens iets dat normale mensen leuk vinden? Oh nee, jij wilt altijd anders zijn. Wat mij betreft zou je denken dat je een heks was, je doet als een heks en zie eruit als een heks. Je haar en dat vreselijke litteken op je voorhoofd.' 'Nou ik mag best zelf weten wat ik ga lezen en jou gaat dat niks aan. En jij mag best denken wat jij wilt denken, maar denk dan niet hardop. Ik lees trouwens nooit de encyclopedie, ik lees de Harry Potter boeken.' Toen ze het gezicht van de jongen zag ging ze verder, 'ja, dat had je niet gedacht hè? En al was ik anders dan was ik hier nu toch ook? Ik kan het niet helpen dat ik dat litteken heb, die heb ik al vanaf mijn 1e jaar ofzo.' 'ehm, ja oké maar ik blijf erbij dat ik je een heks vind.' Zei de jongen verslagen. 'En als ik jou was zou ik maar niet meer bij mij in de buurt komen, want dan zit je in de problemen. Je bent gewaarschuwd.' Toen liep de jongen weg. De hele avond zat Hermelien saai in een hoekje, helemaal in haar eentje. Er kwam nog wel iemand vragen of ze wilde dansen, maar dat wilde ze niet. Ze was blij toen het feest was afgelopen. Ze pakte haar fiets en fietste weg, op de plek waar ze die jongen was tegen gekomen stopte ze even. Ze ging huilend in het gras zitten en dacht: ik moet niet meer aan Harry denken, want anders ga ik nog denken dat die jongen op school gelijk heeft. Maar.als dat zo is dan. Hermelien schrok van haar eigen gedachten. Oh dit wordt gewoon te gek, als ik die boeken nou eens in de kast leg en niet meer aan Harry Potter denk dan gaat het misschien over, dacht Hermelien. Ze bleef nog even zitten denken en pakte toen haar fiets. Onderweg dacht ze alleen nog maar aan het feest, hoe die had kunnen zijn als ze zich anders had gedragen.
De volgende morgen werd ze om half tien wakker en liep naar beneden. Haar zusje Fleur, die een jaar jonger is dan Hermelien, zat al aan tafel en was heel vrolijk aan het praten met hun moeder. De hele ochtend zei Hermelien niks en zat ze boven maar een beetje te lezen in het Harry Potter boek, dat ze niet aan de kant kon leggen. Het is ook zo moeilijk om te stoppen met zulke boeken, maar ik moet nu stoppen, dacht Hermelien en legde het boek weg. Ze liep naar beneden en dacht om nog even langs school te gaan maar dat ze grote kans liep om die jongen weer tegen het lijf te lopen. Wat zit ik daar toch over te dubben die jongen doet mij toch niks. En het is toch ook wel lekker om nog even naar buiten te gaan. Ze pakte haar fiets en fietste naar school en misschien ook wel voor het laatst. Eenmaal aan gekomen wou ze eigenlijk alweer omdraaien, want ze zag die jongen weer. Toen schoot er een heel leuke gedachte door haar heen, een gedachte om die jongen voor eens en altijd terug te pakken, maar die gedachten zouden toch niet lukken. Misschien durft hij me dan wel helemaal niks meer te doen, dacht ze. Maar als ik nou niet naar hem toe ga dan hoeft het toch ook niet? Maar ze had het mis, zij ging niet naar de jongen, maar de jongen ging naar haar toe en zei: 'ik had jou vanmiddag toch gewaarschuwd of niet? Maar ja daar kun je nu toch niets meer aan doen, je bent er nu toch al. En ik weet al wat jij vanmiddag hebt gedaan. Laat me raden, jij hebt het Harry Potter boek weer gelezen?' 'Ja, dat heb je goed geraden. Maar even over iets anders, ben jij al van gedachten veranderd?' 'Wat bedoel je? Bedoel je dat ik je een heks vind?' Als hij ziet dat Hermelien knikt gaat hij verder: 'nee, ik ben niet van mening veranderd.' 'Oh, maar hoe kun je bewijzen dat ik een heks ben? Niet. En waarom vind je dat ik een heks ben? Want jij zegt dat alleen omdat je vriendjes er bij zijn, alleen zou je heel stil zijn en niemand pesten of uitschelden. Ja! Daar kun je niet tegen op hè?' Zei Hermelien. 'Je kunt er gewoon niet tegen dat iemand beter is dan jij.' En ja hoor Hermelien had gelijk, de jongen kon daar niet tegen op. 'Jij kunt ook niet bewijzen dat je geen heks bent. En als je zo doet lijk je alleen nog maar meer op een heks.' Zei de jongen een beetje onzeker. 'Ik zei dat ook alleen maar om jou voor gek te laten staan.' 'Nou dan laat ik jou ook voor gek staan, door te zeggen dat ik echt een heks ben.' Zei Hermelien iets te luit en te zelfverzekerd, zodat zelfs de jongen ervan schrok. En intussen was iedereen die op het schoolplein was om de twee gaan staan. 'En als ik je vraag het te bewijzen dan kun je dat niet, dus zet je je zelf voor schut.' Zegt hij zodat iedereen hem hoort. 'Ik kan het wel bewijzen, en je hoeft niet zo hard te praten hoor ik sta op nog geen anderhalve meter van je vandaan! Ik kan het ook niet helpen dat jij voor gek gaat staan, maar jij hebt het zelf zover gebracht.'Zei Hermelien wijs. 'oké, we wedden er om dat als jij echt een heks bent, maar dat ben je toch niet, dat ik je helemaal met rust laat en dan mag jij mij komen opzoeken als je tenminste een beetje toverkunst kan. Maar als jij geen heks bent dan mag ik jou altijd opzoeken en pesten wanneer ik er zin in heb. Maar hoe kunnen we laten zien dat je geen heks bent?' 'Nou we kunnen een goede bezem uit de schuur pakken. Dat lijkt mij de beste optie.' 'oké ik pak er wel een.' En de jongen liep gauw weg. Iedereen die erom heen stond begon tegen elkaar te praten. Waarom doe ik dit, zo zet ik mezelf voor gek, dacht Hermelien, ik weet dat ik niet kan vliegen en al helemaal geen heks ben. Maar laten we hopen dat ze mij niet voor gek gaan zetten. De jongen kwam met een heel mooie bezem terug, eentje die een heel mooie staart en een naam had. 'Hij stond toch maar in een hoekje in onze schuur. Voorop staat dat hij een Nimbus 2000 is, maar hij is gewoon door mijn ouders gemaakt. Maar dat maakt niet uit, laten we eerst jou even voor gek zetten met dat je geen echte heks bent. Pak de bezem maar en probeer er maar op te vliegen.' Zei de jongen en gaf de bezem aan Hermelien. 'oké, maar als ik wel een heks ben dan ben jij nog lang niet jarig.' Maar ik ben geen heks, oh ik maak het alleen maar erger, dacht Hermelien. En ze ging op de bezem zitten, zet af en kneep haar ogen dicht. Ze dacht, oh laat me niet voor gek staan, laat me niet voor gek staan. Iedereen die keek begon opeens te gillen. Hermelien voelde de grond niet meer onder zich en dacht dat ze droomde, maar toen deed ze haar ogen open en schrok ze zich dood, iedereen keek omhoog en zij naar beneden, ze vloog en dat betekende dat zij een heks was. Hermelien vloog een eindje omhoog en weer naar beneden, vloog naar de grond en landde daar. Hermelien keek vol trots naar de jongen die geen woord uit kon brengen, 'ja, nou ben je toch wel uitgepraat hè? En ik ben er trots op dat ik wèl een heks ben.'Zei Hermelien en ze liep met een heel goed gevoel terug naar haar fiets en fietste weg. 'Wat ben je opeens vrolijk.' Zei Hermelien's moeder. 'Waar ben je geweest?' 'Oh ik ben even naar het schoolplein geweest en mijn humeur is sinds dien gewoon heel goed.' Antwoordde Hermelien.
's Avonds in bed ging Hermelien nog even lezen, maar ze kon alleen nog maar aan vanmiddag denken en ook aan de jongen die ze een keer had gezien. Ze legde het boek maar weg en ging terug denken aan, het vliegen, hoe iedereen naar haar keek, hoe het gevoel was toen ze vloog en wat er verder zou gaan gebeuren. Hermelien bleef lang wakker liggen, maar viel uiteindelijk inslaap.
Toen ze die ochtend wakker werd was ze goed gehumeurd en hongerig. Ze ging naar beneden en pakte wat eten. Hermelien hoorde haar zusje niet beneden komen en schrok zich dood toen Fleur 'boe' zei. Fleur pakte ook wat eten en ging naast haar zitten en at haar eten ook op. Hun moeder kwam ook eindelijk thuis van het werk. Ze gingen met zijn allen naar het zwembad, ze hadden heel erge lol. Fleur en Hermelien gingen heel vaak van de glijbaan en hun moeder ging aan de kant zitten een boek lezen. S'Avonds als ze thuis kwamen gingen ze nog even een paar patatjes eten en gingen toen naar bed. 'Trusten' zei Hermelien en ze ging naar boven.