Hoofdstuk 9

'Waar was dat voor nodig!?!', schreeuwde mevrouw Evers even later thuis.

'Ik word gek van Lily mam, alsjeblieft! Probeer dat te begrijpen!', zei Petunia. Nu ze toch al ruzie met haar moeder had, kon ze net zo goed alles eruit gooien.

'Ze plaagt me, ze doet irritant, als ik vraag op ze op wil houden dan gaat ze gewoon door, ze is altijd beter dan mij geweest, jullie trekken haar voor en dan nog iets… het is een heks! Een heks mam, doe normaal en denk eens na. Een heks!' Petunia draaide helemaal door.

'Waar is Lily eigelijk?', vroeg mevrouw Evers.

'Bij tante Arabella, natuurlijk, dat is net zo'n heks als zij', zei Petunia bars.

Mevrouw Evers zuchtte en keek haar dochter droevig aan.

'Ik vind het niet zo vreemd dat we Lily voortrekken…'

Ze stond op en liep naar boven om de was op te hangen. Petunia bleef alleen achter. Ze dacht na over wat ze net allemaal tegen haar moeder had gezegd. Misschien hadden ze wel gelijk… als Petunia zo bleef katten tegen haar dan zou het inderdaad logisch zijn dat ze Lily voortrekken.

De volgende ochtend tijdens het ontbijt zei haar moeder niks tegen haar. Ze was blijkbaar nog steeds boos op Petunia. Lily leek weer eens vrolijk te zijn. Vandaag ging ze schoolspullen kopen met haar moeder op een of andere enge weg…

'Petunia, er is een brief voor je!', riep Meneer Evers vanuit de gang.

Hij gaf de brief aan Petunia en iedereen staarde ernaar. Het was een brief van perkament die er heel zwaar uit zag. Achterop stond het logo van Zweinstein.

Petunia barste in huilen uit en smeet de brief op de grond. Ze stond op en rende naar boven. Lily grijnsde.

'Cool!', zei ze enthousiast.

'Hoe kan dat?', vroeg mevrouw Evers zich hardop af. 'Ze is al veel te oud voor die school'.

'Wat staat er eigelijk in die brief, mam?', vroeg Lily.

'O. Natuurlijk', zei mevrouw Evers. Ze pakte snel de brief en scheurde de envelop eraf. Ze las snel langs de regels en viel toen flauw.

'Wow! Wat staat erin?', vroeg Lily nieuwsgierig.

'Ze… ze… is wel een heks…', zei meneer Evers die de brief las. 'Ze heeft een paar jaar geleden wel een brief gehad, maar die heeft ze genegeerd'.

'Waarom zou ze dat doen?', vroeg Lily.

'Ze haat magie, Lily… toen blijkbaar al', zei meneer Evers.

'Ik ga wel even naar haar toe', zei Lily.

Boven lag Petunia op bed. Die stomme school ook… ze was de brief van een paar jaar geleden bijna vergeten… het duurde maanden om erover heen te komen… en nu… werd ze er weer aan herinnerd.

'Waarom?', riep Petunia. 'Waarom altijd ik? Wat heb ik fout gedaan?'

'Je had die brief niet moeten negeren, Petuuntje', zei Lily die in de deuropening stond.

'NOEM ME GEEN PETUUNTJE!', schreeuwde Petunia. Ze was razend.

'IK HEB ER GEEN MOMENT SPIJT VAN GEHAD DAT IK DIE STOMME ROTBRIEF GENEGEERD HEB! IK HAAT MAGIE EN DAT ZAL NOOIT VERANDER, DENK MAAR NIET DAT IK NAAR DIE STOMME SCHOOL GA! IK VERTIK HET! WAT ZULLEN MIJN VRIENDEN WEL NIET DENKEN!'

'Kalm Petunia', zei Lily die totaal overdonderd was door het gedrag van Petunia. 'Je hoeft ook niet naar Zweinstein. Ze hebben alleen een brief gestuurd waar ze vragen om de reden dat je geen magie wilt leren', zei Lily zo aardig mogelijk.

'Ja het zal wel…', snikte Petunia. 'Schrijf maar terug… als je maar niet denkt dat ik dat ga doen'.

'Goed, zal ik doen', zei Lily. 'Wel jammer… ik had graag een zus gewild die me begreep en die me respecteerde… blijkbaar hoor ik niet thuis in dit gezin. Dag Petunia'.

Petunia kreeg ineens spijt van haar gedrag. Ze had Lily jaren lang gepest en dan probeerde ze aardig te doen dan blafte Petunia haar af.