'Schiet, op Marcella! Ik moet voor half twaalf thuis zijn, anders zwaait er wat'.
Randa keek haar vriendin aan terwijl zij zo snel mogelijk haar tas onder haar snelbinders propte.
'Rustig, rustig. Na zo'n hele avond dansen word ik behoorlijk moe… En trouwens… David komt zo vast naar buiten', zei Marcella, terwijl ze een blik op de deur van de disco wierp.
Randa zuchtte diep. Marcella was smoor op die jongen, en liet geen kans voorbij gaan om hem niet te zien.
'Je ziet hem overmorgen op school vast ook wel weer', zei Marcella zuchtend. 'En jij kan wel beter krijgen, Mar…'
'Hoe durf je?', zei Marcella grijnzend. Ze stapte op haar fiets en keek triest naar de deur van de disco waar ze net uit waren gekomen.
'Ik denk dat hij niet meer komt. Ga je nou nog mee? Of moet ik alleen fietsen… Als ik niet om half twaalf thuis ben-'
'Ja, dan zwaait er wat ja… Ik kom al', zei Marcella. Ze keek nog één keer om, om te zien of David toevallig nu wel naar buiten kwam maar tevergeefs. Randa reed de stoep af, richting het park waar ze doorheen moesten om thuis te komen.
'Zo. Wat was er nou gebeurt met die ene… ik ben zijn naam even kwijt', zei Marcella terwijl ze stevig doortrapte. Er stond een gure wind en de bomen van het park ruisten griezelig.
'Ik weet niet waar je het over hebt…', zei Randa terwijl ze rood werd. 'Ik bedoel…'
Ze kuchte diep.
'Ja?', vroeg Marcella. Toen er geen antwoord kwam begon ze te lachen. 'Ik weet denk ik al wat er aan de hand is… Het is die Steve he?'
'Nee, ik bedoel… Ja. We hebben alleen maar gedanst, meer niet', zei Randa. Marcella keek Randa sarcastisch aan. 'Echt waar!', zei Randa.
'Ik geloof je niet. Er is vast meer gebeurt…', zei Marcella grijnzend.
'Nee echt niet!', ontkende Randa overdreven.
Marcella deed net alsof ze de bomen bestudeerde toen ze plotseling remde.
'Wat is er?', vroeg Randa, die ook gestopt was.
'Ik ben mijn sjaal vergeten! Hij hangt nog in de garderobe van de disco', antwoordde Marcella.
'O, Marcel! Ik moet om half twaalf thuis zijn… Het spijt me, maar misschien kan je beter een nieuwe kopen', zei Randa.
'Randa! Ik heb die sjaal in Tunesië gekocht. Hij betekend heel veel voor me! Ik ga terug', zei Marcella. 'Weet je zeker dat je niet mee gaat? Je ouders vinden het vast wel goed, zeg maar dat het mijn schuld is.'
'Nee, echt niet! De vorige keer kreeg ik een week lang huisarrest, ik wil dat niet nog een keer. Ik ga wel alleen verder', zei Randa.
'Oke, ook goed. Tot overmorgen dan hè. Ik denk dat ik je morgen nog wel even bel', zei Marcella. Ze keerde om en Randa zwaaide haar nog even na, voordat ze ook op de fiets stapte en weer verder reed naar huis.
Ze neuriede een liedje waarop ze had gedanst met Steve. Dat zou voor eeuwig haar lievelingsnummer zijn. Ze vond hem leuk, wist ze diep van binnen.
Randa ging linksaf, het donkere bospad af. Eigelijk vond ze het wel een beetje eng alleen. Zouden er op dit moment nog meer mensen in het bos rondzwerven? Ze huiverde en trok haar kraag op.
Toen, opeens totaal onverwacht stond er een man op het pad. Randa kon nog net op tijd remmen, maar ze wenste later vurig dat ze hem had aangereden. De man pakte haar stuur en sleurde Randa van haar fiets af. Randa begon te gillen, tot dat de man zijn hand voor haar mond hield en het geluid dempte. Randa's fiets viel op de grond en zou de volgende ochtend om half acht gevonden worden door een man die de hond uitliet. Randa's lichaam werd verderop in de bosjes gevonden…
Leeggezogen.
