Disclaimer staat alleen aan het begin van het verhaal, wil je zeker zijn dat hp niet van mij is? Kijk daar dan even.
Geluidloos deed Narsissa de deur open en keek langs de rand heen naar binnen, het meisje was zich net aan het aankleden. Ze stond zacht te vloeken tegen de blouse, die ze bijna niet dicht kreeg en toen ze dan eindelijk had leek het alsof de knopen er elk moment af konden springen. De broek die erbij zat paste niet, maar zat strak om haar lichaam. Het was duidelijk dat haar mannen geen maten konden schatten, dacht Narsissa hoofdschuddend en stapte vervolgens de kamer in.
Met een ruk draaide Bibi zich om toen ze een geluid hoorde en de knopen van de te kleine blouse vlogen in de rondte. Zacht vloekend keek Bibi naar beneden en zag dat er nog maar vijf knopen aan de blouse zaten, vervolgens keek ze naar de persoon die binnen was gekomen en zag Narsissa Malfidus staan. Ze keek recht naar Bibi en kwam vervolgens hoofdschuddend op haar af terwijl ze zei: "Het spijt me, Lucius en Draco hebben nooit verstand gehad van vrouwenmaten." Wantrouwend keek Bibi naar de oudere vrouw terwijl die naar een kast liep en iets mompelde tegen de kast. Had Lucius zijn vrouw gestuurd om haar uit te horen, ze zouden toch tot morgen wachten? De kastdeur ging open en Narsissa haalde er andere kleren uit voordat ze zich weer omdraaide naar Bibi. Langzaam liep ze op de jonge vrouw af en gaf haar de kleding die wel zouden passen.
Aarzelend pakte Bibi ze aan en draaide zich vervolgens om, om de andere kleding aan te kunnen trekken. "Je moet weten dat ik het er niet mee eens ben dan mijn man en zoon gevangenen maken en ze dan meebrengen naar mijn huis, zelfs al is het de leider van de rebellen. De rebellen zouden niet eens moeten bestaan, mensen zouden niet moeten vechten voor hun bestaan. Wat je dan ook tegen mij zou moeten zeggen van hun, zeg het niet. Zeg je het toch, doe ik net of ik het niet gehoord heb." zei de vrouw terwijl ze met haar rug naar Bibi toe ging staan. "Ik geloof er geen zak van." mompelde Bibi terwijl ze de laatste knoop van de nieuwe blouse sloot en zich naar de 'gastvrouw' omdraaide. "Dat geloof ik best, ga nu maar slapen. Ik denk dat ze je voor zes uur al komen halen om de ondervragingen te beginnen." zei Narsissa nog, maar liep vervolgens de kamer weer uit. Zuchtend staarde Bibi naar de deur maar liep vervolgens naar het bed, om momenten later al in slaap te vallen.
"Laten we maar beginnen, we willen de dame niet laten wachten, ga haar halen." commandeerde Lucius en Draco liep zonder iets te zeggen de trap op. Hij opende de deur, niet bepaald voorzichtig want de deur sloeg tegen de muur terwijl Draco de kamer doorliep. Bibi schoot overeind en staarde naar Draco terwijl die haar arm greep en haar de kamer uit begon te slepen. Haar haren hingen voor haar gezicht en met haar vrije hand probeerde Bibi het achter haar oren te vegen, maar net toen ze dat voor elkaar had trok Draco haar met een ruk naar de deur waardoor haar haren weer alle kanten op vlogen.
"Man, doe eens rustig! Ik ga nergens heen hoor!" zei Bibi geïrriteerd toen Draco haar zo ruw in de stoel duwde dat deze bijna achterover viel, met haar erin. Draco keek haar alleen even aan en ging toen op een stoel zitten die verder de kamer in stond terwijl zijn vader nu uit de schaduwen kwam. "Oh fijn, ik dacht al dat je het niet aandurfde." zei Bibi spottend toen ze Lucius in het oog kreeg en zag irritatie in zijn ogen schitteren. "Wat ben je bereid ons te vertellen?" vroeg Lucius recht op de man af en Bibi trok één wenkbrauw op. "Denk je werkelijk dat ik de informatie die ik heb zo makkelijk op zou geven? Ik ben dan wel blond, maar niet dom Lucius."
"Dom genoeg om je te laten vangen." zei Lucius met een arrogantie in zijn stem en Bibi stootte een kort lachje uit. "Ter jouwe informatie, ik ben meerdere malen onderuit gemaaid door je zoon en omdat jij verstoppertje speelde heb jij mij bij toeval te pakken gekregen, voordat je me weer onderuit liet maaien door je zoon. Dat is niet láten vangen, dat is een rugby wedstrijd verliezen." Ineens schoot Lucius zijn hand uit en kwam in contact met Bibi's wang terwijl hij siste "Houd op met spelletjes, vertel me wat ik wel weten." Kwaad en geïrriteerd schudde Bibi haar haren uit haar gezicht en antwoordde: "Sorry, heb ik niet zo'n zin in vandaag. Kunnen we een nieuwe afspraak maken voor over een jaar?" Een moment lang staarde Lucius giftig naar Bibi, die besefte dat hij zichzelf moest beheersen om haar niet ter plekke om het leven te brengen. Plots liep Lucius de kamer uit en liet Bibi alleen met Draco, die de ondervragingen graag af wilde maken, ze waren namelijk niet bepaald vrienden.
Ondertussen was er haast een soort van chaos uitgebroken in de schuilplaats van de rebellen. Zij verscholen zich in Hagrid's hut, die met verschillende spreuken veranderd en beschermd was. "Ho, ho even rustig, drink je thee op en vertel het mij dan." zei Fly op duidelijke toon terwijl ze haar breiwerk neerlegde en een kopje overhandigde aan de trillende jongen. Die pakte het kopje aan, maar zijn handen trilden zo dat de thee helemaal over de rand vloog. "Het is allemaal mijn schuld, ze beschermde mij. Ik moest niezen en toen hoorden ze ons, ze sloot mij op en rende weg. De dooddoeners dachten dat ze alleen was en ze werd gepakt! Het is allemaal mijn schuld!" riep de jongen uit en maakte een wijd gebaar met zijn armen waardoor het kopje door de kamer vloog en op het dikke tapijt landde.
Met een zwaai van haar toverstok zette Fly het kopje weer op de tafel en voer toen tegen de arme jongen uit. "Ja, het is allemaal jouw schuld! Hoe kom je erbij om Bibi's plek niet in te nemen! Het is totaal geen excuus dat je opgesloten zat! Ben jij nu een tovenaar!" schetterde ze tegen de jongen, die nu bijna onder de tafel verdween. "Ik dacht dat ik het heel duidelijk had gemaakt dat wij Bibi nodig waren! Heb je enig idee wat voor geheimen zij bewaard! Als de dooddoeners die te weten komen is de hele wereld verdoemd! Verdoemd zeg ik je!" ging ze na een moment verder terwijl ze over de tafel heen naar de jongen leunde. "Natuurlijk zal Bibi ze niets vertellen, maar de consequenties die daaraan staan mij ook totaal niets aan. Ze zullen haar op alle manieren willen breken en Bibi is zo koppig dat ze extreme dingen zullen doen. Dit is een ramp!" mompelde Fly nu tegen haarzelf en trok onbewust een gat in het tafelkleed terwijl de jongen de kamer uitrende. Zuchtend zakte Fly weer neer in de stoel en greep fronsend haar breiwerk, op één of andere manier kwam Bibi altijd in de problemen. "Net een magneet." mompelde Fly tegen haar breiwerk en gooide hem vervolgens weer aan de kant om voor de honderdste keer die ochtend de planten water te gaan geven.
Vanuit de schaduwen deed Draco een stap naar voren en de grijns op zijn gezicht voorspelde niets goeds. Hij boog zich dicht naar Bibi toe en fluisterde: "Ik dacht dat hij nooit weg zou gaan." Bibi wierp hem een ijzige blik toe terwijl Draco een stoel greep en recht tegenover Bibi ging zitten, zodat hij haar recht aan kon kijken. "Waar verschuilen de rebellen zich?" vroeg hij plots en Bibi haar wenkbrauwen kwamen bijna in contact met haar haarlijn. "Geloof je nu werkelijk dat ik dat zo makkelijk zou vertellen?" Draco gaf geen antwoord, maar zijn hand schoot zo snel uit dat Bibi niet de kans kreeg om weg te duiken. Zijn vlakke hand kwam in contact met haar, al blauwe wang en weer vroeg hij "Waar verschuilen de rebellen zich?"Zijn toon was nu harder geworden en Bibi mompelde: "Stik erin." waarna de hand haar wang weer met veel kracht raakte.
"Waar verschuilen de rebellen zich!" riep Draco nu en Bibi met een giftig blik op. "In je reet!" riep ze en het volgende moment sloeg Draco haar zo hard dat ze met stoel en al achterover viel. Bibi bleef doodstil liggen en een later verscheen Draco's gezicht voor de stoel terwijl Bibi's been plots omhoog schoot en hem met volle kracht vol in de familiejuwelen schopte. Vloekend struikelde Draco naar achteren terwijl hij zijn ogen samenkneep van de pijn, maar het volgende moment stond hij echter alweer rechtop en trok met een wild gebaar zijn toverstok. "Crucio!" schreeuwde Draco en de straal die uit zijn toverstok kwam raakte Bibi in haar zij.
Het leek alsof haar spieren centimeters krompen en Bibi moest haar kiezen op elkaar klemmen om geen geluid te maken. Die voldoening wilde ze hem beslist niet geven, ze zou nog liever haar schoenen opeten! Een grijnzende Draco knielde nu naast de stoel en fluisterde tegen Bibi: "Als je gilt houd ik misschien op." Bibi sloot nu ook haar ogen, zodat ze niet in het grijnzende gezicht van die akelige man hoefde te kijken en probeerde aan iets anders te denken dan de pijn die door haar lichaam schoot. Uiteindelijk kwam er toch een zachte kreet over haar lippen en in gedachten zag ze Draco's grijns verbreden. "Toe maar, gil dan. Ik weet dat je het wilt." fluisterde Draco weer en met een ruk opende Bibi haar ogen en keek Draco recht aan, wetend dat hij dat een vreemd iets zou vinden. De meeste mensen keken hun aanvaller liever niet aan.
Op het moment dat Bibi echter dacht dat ze niet meer kon hebben en hoopte dat ze flauw zou kunnen vallen ging de deur open en stapte Lucius weer naar binnen. "Draco, breng haar terug naar haar kamer, het is genoeg geweest voor vandaag." blafte hij en Draco deed de spreuk na een seconde teniet vervolgens greep hij Bibi en sleurde haar de gang door naar haar kamer. Daar gooide hij haar op het bed en keek een moment lang met een glimlach op zijn lippen naar de jonge vrouw die haar ogen niet eens opende om te zien of hij iets van plan was. Het volgende moment schudde hij echter zijn hoofd en liep met een vies gezicht de kamer weer uit.
Bibi bewoog echter nog steeds niet, ze lag op haar rug op het bed en kon zichzelf er niet eens toe zetten haar ogen te openen. Tranen branden achter haar gesloten oogleden, maar ze wilden niet dat ze zichtbaar werden. Zwakte kon haar einde worden in dit huis. Huiverend ademde Bibi diep in en hield vervolgens haar adem in, hopend dat het gebonk in haar hoofd snel over zou gaan. Elke spier in haar lichaam trilde alsof ze elk moment kramp kon krijgen en iets zei Bibi dat het ook daadwerkelijk zou gebeuren als ze zich bewoog. Daarom bewoon ze zich niet toen de deur zacht kraakte en ze iemand naar binnen hoorde stappen. Even was het stil, maar toen begon een overduidelijk vrouwelijke stem te spreken.
"Ik moet zeggen dat je weet hoe je, je mond dicht moet houden. Bij de meeste spionnen of rebellen had ik ze binnen twee minuten door het hele huis kunnen horen gillen, nogal walgelijk eigenlijk. Ik heb water meegebracht, je gezicht bloed namelijk nogal, volgens mij is het maar goed dat ik Lucius gezegd het dat het tijd was om te stoppen. Mannen weten totaal geen rekening te houden met bepaalde dingen, kleding en wanneer ze moeten stoppen zijn er nog maar twee van. De meeste mannen moeten ook nog hun zin doordrijven, dat en niet weten wanneer ze moeten stoppen is een slechte combinatie." ratelde Narsissa en een moment later voelde Bibi een natte doek haar gezicht raken. "Je bent volgens mij de enige die niet gegild heeft terwijl je onderworpen werd aan de cruatius vloek, dat is een hele prestatie. Je moet ongelofelijk veel pijn hebben geleden op dat moment." Ging ze verder en bij haar laatste woorden dacht Bibi sceptisch, geleden? Het deed nu nog enorm pijn, domme vrouw!
Als iemand op zoek was naar het echte domme blondje zouden ze die hier in deze kamer kunnen vinden. Toch zag Bibi ergens wel de humor van de situatie in, ze was in een huis waarvan de vrouw des huizes net zoveel hersenen als een kuiken had en toch had ze twee van de machtigste duisterste mannen totaal in haar macht. Ongewild grinnikte Bibi terwijl Narsissa het bloed van haar gezicht waste, maar wenste gelijk dat ze dat niet gedaan had want de pijn schoot als een stroomschok door haar lichaam.
"Zorg dat je haar vind en wanneer je haar vind, zorg dat je binnenkomt! Het kan me niets schelen op wat voor manier!" zei Fly tegen de duif op tafel die een koerend geluid tegen haar maakte en haar vragend aankeek. "Wanneer het je niet lukt om binnen te komen? Dan hoef je helemaal niet terug te komen!" brieste Fly alsof de duif een vraag had gesteld en blies hem bijna van tafel toen ze als een beginnende orkaan verder raasde tegen de duif. "Ik denk dat jij, net als die jongen die haar gevangen heeft laten nemen niet begrijpt hoe belangrijk zij is! Zij is belangrijker dan jouw leventje! Verspil dus geen tijd en zoek haar!" De duif schudde zijn veren beledigd uit, alsof hij wilde zeggen dat hij minstens net zo belangrijk was als Bibi, maar vloog vervolgens het raam uit voordat Fly weer de kans kreeg om iets te zeggen.
Fly keek de vogel na, alsof ze hem op die manier sneller kon laten vliegen en zakte vervolgens neer in een stoel die snel aan kwam rennen om haar op te vangen. Vanuit een bedstee naast het raam klonk een zacht geluid en Fly stond snel weer op om een koude doek te gaan houden. "Rustig maar, het is al goed." mompelde ze sussend terwijl ze de doek op je jonge man zijn voorhoofd legde en meteen nam de natte doek het bloed op dat langzaam uit het bliksemschicht-vormige litteken op zijn voorhoofd sijpelde. Fly zuchtte diep toen de jongen zijn ogen opende en wazig naar haar keek voordat hij ze weer sloot en in slaap viel, dit was het grootste geheim dat zij en Bibi beschermden. Harry Potter leefde nog,…
Iedereen geloofde dat hij gestorven was tijdens het grote gevecht aan het einde van zijn laatste jaar aan Zweinstein. Voldemort had een manier gevonden om Harry weg te lokken van de beschermende ogen van Perkamentus en hem zo grondig vervloekt dat hij op een haar na dood was geweest. Fly en Bibi hadden hem gevonden toen ze een wandeling door het bos maakten en Fly letterlijk over hem gestruikeld was. Wetend dat Harry Potter vermeend dood was en dat de duistere heer dat ook dacht hadden ze hem meegenomen naar de plek die hun schuilplaats was sinds Rubeus Hagrid overleden was, zijn huisje. Niemand, maar dan ook niemand anders dan hun mocht weten dat Harry Potter de zoveelste aanval van Voldemort had overleefd, want hij was hun laatste hoop op een betere wereld.