Nr 3! Please review!

Chapter 3 – Het Bos van de Mist

Tyrell werd de volgende morgen wakker door een vieze lentebui. Chagrijnig stond hij op, pakte zo snel mogelijk zijn spullen in en rende toen het bos in, waar de bomen zó dicht op elkaar stonden dat ze een beschutting tegen de regen vormden. Maar er was wel mist, waardoor hij de weg die voor hem lag niet zo goed kon zien. Hij wrong het water uit zijn kleding, waar hij niet veel succes mee had, en haalde toen het ei uit zijn tas. Met een droge handdoek begon hij het ei voorzichtig warm te wrijven. Terwijl hij dit deed, schudde hij zachtjes met het ei. Er zat duidelijk iets zwaars in, maar het vulde niet de hele ruimte binnen het ei. Het was nog te klein. Daarna stopte hij het ei in zijn(gelukkig droge) rugzak en volgde de weg.
Na een tijdje hoorde hij geritsel in het gras. 'Ha, een Pokémon!' dacht Tyrell en hij haalde een lege Pokéball uit zijn tas.
'Pokéball, nu!'
'AUWW!' riep een stem. Tyrell was verbaasd. Konden Pokémon praten?
'Huh, Pokémon, kan jij praten?' vroeg hij. De Pokémon werd groter en kwam dichterbij.
'Nee, sukkel! Ik ben helemaal geen Pokémon!' Tyrell zag het nu beter. Het was een meisje!
'Oh…eh, oeps… Ik dacht dat je een Pokémon was…' stamelde hij.
'Ja, dat heb ik gevoeld, ja, oen! Die dingen komen verrekt hard aan, weet je!' zei ze boos.
'Sorry! Ik had het niet zo bedoeld, en dat weet je best!' zei Tyrell, die nu ook boos werd. Het meisje zuchtte.
'Okay, dat weet ik wel. Ik heb alleen nu een enorme bult op m'n kop zitten en dat doet echt wel pijn!'
'Hm,' mompelde Tyrell, 'daar heb ik wel wat voor…' Hij rommelde wat in zijn tas en haalde daar een doekje en een fles water uit. Hij maakte het doekje nat met het water en gaf het toen aan het meisje.
'Hier,' zei hij, 'dit moet je even op je achterhoofd houden, dat voorkomt dat het nog meer gaat zwellen.'
'Bedankt,' zei ze. 'Ik heet trouwens Miranda.'
'Ik ben Tyrell.' Miranda keek plotseling naar de rugzak van Tyrell. Haar ogen werden groot.
'Heb jij een Pokémon-ei!' vroeg ze verwonderd.
'Yep,' zei Tyrell trots en haalde het ei uit zijn tas zodat Miranda het goed kon bekijken.
'Hoe kom je eraan?' vroeg Miranda. Tyrell vertelde haar van zijn verjaardag en hoe hij verlangde een goede Pokémontrainer te worden en van het Pokémon-ei dat Lydia had gevonden en aan hem had gegeven.
'Wat een mazzel heb jij,' zei Miranda toen ze het verhaal had gehoord. 'Ik kom uit Celadon City. Ik wil niet de beste trainer worden of aan de Pokémon League meedoen, maar ik hou ervan Pokémon te zien op te groeien en te verzorgen, een beetje zoals een Pokémonfokker. Een Pokémon-ei te zien uitkomen lijkt me het mooiste wat er bestaat! Zou ik een tijdje met je mee mogen reizen om het ei te zien uitkomen?'
'Ja hoor,' zei Tyrell, 'gezellig, dan hoef ik niet alleen te reizen!'

Samen liepen ze verder. Maar Tyrell hoorde wéér geritsel in het gras. Deze keer liep hij er voorzichtig op af(zodat hij niet wéér iemand een bult op z'n kop bezorgde), maar helaas was het deze keer wél een Pokémon, en deze rende weg.
'Hey, wacht! Loop niet weg, Pokémon!' Tyrell rende erachteraan. Hij móest gewoon een Pokémon vangen!
'Hey! Tyrell! Waar ga je naartoe! Niet van de weg af, straks verdwaal je nog!' riep Miranda, maar Tyrell hoorde haar niet. Hij had alle gedachten op de Pokémon gericht. Ik zal je vangen, dacht hij, ik laat mijn eerste wilde Pokémon die ik ontmoet níet ontsnappen!
Miranda twijfelde. Zou ze achter Tyrell aangaan, en het risico om te verdwalen riskeren? Met een zucht zette ze toch de achtervolging in.
'Tyrell, wacht!' riep ze, 'we verdwalen, laat die Pokémon nou zitten!' Maar dat had geen zin.
Ondertussen werd Tyrell behoorlijk moe van het rennen. De Pokémon was erg snel, maar dat kon alleen maar goed zijn, voor in een gevecht, dacht hij. Opeens draaide de Pokémon zich om. Hij zag dat het een Eevee was!
'Wauw een Eevee! Charmander, nu!' riep Tyrell. Charmander was blij eindelijk eens te kunnen vechten.
'Charmander, Ember!' Charmander's aanval trof Eevee, maar Eevee reageerde meteen met een harde Tackle die bij Charmander hard aankwam.
'Charmander, geef hem een Scratch!' Deze trof Eevee in het gezicht, wat fataal was voor de kleine Eevee.
'Pokéball, nu!' Na een tijdje ging het rode lampje uit.
'YES! Ik heb een Eevee!' riep Tyrell uit. Daarna keek hij om zich heen. Oeps, waar kwam hij nou vandaan? En waar was Miranda? Hij begon zich een beetje zorgen te maken. Hij herinnerde zich dat hij Miranda had horen roepen, maar hij was te druk met de Eevee bezig geweest om erop te letten. Hij moest Miranda vinden. Als ze verdwaalde, was het allemaal zijn schuld, en dat wilde hij niet laten gebeuren. Luid riep hij Miranda's naam. Maar er was geen antwoord. Tyrell begon in de richting te rennen waar hij dacht dat hij vandaan kwam. Na een kwartier te hebben geroepen schakelde hij de hulp van zijn Pokémon in. Hij ging op een boomstronk zitten en stuurde zijn Pokémon eropuit Miranda te zoeken. Het wachten begon.

Miranda gaf het op. Ze was te moe om nog door te rennen en Tyrell te volgen. Hoe graag ze hem ook wilde volgen, ze kón gewoon niet meer. Ze ging op de grond een tijdje uit zitten hijgen. Toen ze weer enigszins tot rust kwam, keek ze nog eens goed om zich heen. Dáár was ze vandaan gekomen, maar welke kant Tyrell op was gerent wist ze niet. Ze kon nu alleen de geluiden van het bos horen. Nou ja, geluiden… Het was eigenlijk erg stil in het bos. Er waren geen vogels die zaten te kwetteren, nee, het enige wat je hoorde was af en toe het ritselen van de bladeren van de bomen door het kleine zuchtje wind die huisde onder de dichte bomen. Het gaf haar de rillingen. Ze was nu helemaal alleen. Het enige wat ze had was haar Oddish, maar die hield niet van donkere plaatsen, die had zon nodig. Het zou alleen maar medelijden opwekken.
Het begon avond te worden en het werd nog donkerder dan het al was. Miranda rilde van de kou. Had ze maar een Vuur-Pokémon, dan zou ze niet eenzaam zijn, het warm hebben en het wat lichter zijn. Ze stond op en begon maar wat te lopen om warm te blijven. Na een tijdje lopen zag ze een klein lichtje in de verte. Miranda schudde haar hoofd, ze moest het vast verbeeld hebben. Door deze dichte donkere mist kun je geen lichtjes zien! Ze keek nog eens. Het lichtje was er nu toch echt. Het bewoog op en neer. Ze begon langzaam naar het lichtje toe te lopen. Haar vingers waren blauw van de kou, had ze maar wat handschoenen meegenomen. Ze had nooit gedacht dat een lentenacht nog zó koud kon zijn.
Het lichtje werd groter. Miranda's ogen vielen dicht. Ze probeerde zich nog open te houden, maar ze was zo moe… Ze ging op de grond liggen met haar ogen dicht. Even dacht ze iets warms te voelen bij haar gezicht, maar daarna viel ze in een diepe slaap.

Tyrell durfde niet te slapen in dit donkere bos. Hij had wel een slaapzak, maar het idee dat zijn Pokémon nog niet terug waren en Miranda hier ook ergens rondliep, beviel hem niet. Misschien hadden zijn Pokémon Miranda allang gevonden en waren ze bij haar gebleven omdat ze hem niet konden vinden. Of ze wilden hem niet vinden. Hij rilde. Stop met die gedachtes, denk aan iets anders. Maar hij kon alleen aan het nare denken. Hij was alleen. Zijn Pokémon waren weg. Geen mens was in de buurt.
Plotseling hoorde hij geritsel. Was het een mens? Een Pokémon? Uit het struikgewas kwam zijn Eevee aangehold. Tyrell kon wel juichen! Maar daar was hij veel te moe voor. Helaas had Eevee niemand bij zich. Toch was Tyrell gerustgesteld. Hij kon nu slapen. Hij rolde zijn slaapzak uit en ging erin liggen. Eevee lag dicht tegen hem aan. Ondanks al zijn zorgen viel hij uit vermoeidheid al snel in een diepe slaap.

Miranda deed haar ogen open. Het eerste wat ze voelde was een enorme spierpijn. Maar ze had het niet koud. Langzaam keek ze om zich heen. Ze lag in een bed in een ruimte waar allerlei andere bedden stonden. Was dit een ziekenhuis?
'Ah, je bent wakker,' zei een warme stem. Miranda keek op. Het was een zuster - dat kon ze zo zien. De zuster had kort roze haar in twee vlechtjes en had witte kleding aan.
'…waar ben ik?'stamelde Miranda.
'In het Pokémoncenter in Lavender Town, welkom! Ik ben Zuster Joy!' antwoordde de zuster. 'Wat heb jij een geluk gehad, zeg. Het had weinig gescheeld of je had een longontsteking opgelopen!'
'Huh… Hoe hebben jullie me dan gevonden?' vroeg Miranda verbaast.
'Dankzij je lieve Charmander konden we je vinden! Hij was hulp gaan halen, in de regen, wat helemaal niet goed voor hem was, maar toch riskeerde hij zijn leven voor dat van jou. Wat bof jij met zo'n dappere Charmander!'
'Charmander! Die Charmander is niet van mij! Die is van Tyrell! Zeg, hebben jullie ook een jongen gevonden!' riep Miranda, in paniek rakend.
Het gezicht van Zuster Joy keek niet meer zo blij.
'Nee, het spijt me, we hebben geen jongen gevonden…' Miranda sprong op.
'Dan moet ik meteen gaan! Hij moet nog in het bos zijn!' Ze wilde naar de deur rennen, maar Joy hield haar tegen.
'Ho, ho! Dat je geen longontsteking hebt wil nog niet zeggen dat je helemaal beter bent! Bovendien laat ik je niet weer terug naar het bos gaan. Straks raak je weer verdwaald en vinden we je in een véél slechtere conditie!'
'Maar Tyrell dan! Hij is nog in het bos! Misschien heeft hij een longontsteking, of is hij doodgevroren, of is hij opgegeten door een Ursaring!'
'Rustig, Miranda, nu draai je toch echt door! Terug naar bed jij, en dan ga je maar eens goed slapen!'
Met een zucht ging ze terug naar bed en even later viel ze in een onrustige slaap.

Tyrell werd ook kreunend van de spierpijn wakker. Hij wilde zich nog even omdraaien, maar werd klaarwakker gemaakt door de natte tong van Eevee in zijn gezicht. Tyrell moest lachen en stond op. Maar toen verdween zijn lach van zijn gezicht. Hij moest opeens aan Miranda denken. Hij pakte zijn spullen in en rende in de richting waar hij dacht dat Lavender Town moest zijn. Hij moest hulp gaan halen!
Twee uur zwierf Tyrell door het bos en hij had bijna alle hoop opgegeven, tot hij merkte dat de mist was opgetrokken. In dit deel van het bos was het lichter en Tyrell kon zonnestralen door de natte bladeren van de bomen zien. Hij maakte een vreugdesprongetje en begon weer te rennen. Zijn Eevee kwam vrolijk voor hem aan huppelen, want Eevee wist de weg uit het bos nu het lichter was. Na een kwartier achter Eevee aan te hebben gerent bleek de Pokémon gelijk te hebben: ze waren uit het bos! Tyrell was zo blij dat hij Eevee vastpakte en helemaal plat knuffelde. Nu moest hij zo snel mogelijk naar Lavender Town om hulp te halen.