Ik wil even alle reviewers bedanken! En… hier is het derde hoofdstuk!

Hoofdstuk 3

Aragorn kon zich nog niet verzetten tegen de onzichtbare kracht die hem dwong te blijven waar hij was. Saruman pakte iets uit zijn zak, een mes. Hij stak het voorwerp in Legolas zijn buik. De Elf snakte naar adem en zakte in elkaar, kreunend van de pijn greep hij naar de wond. Bloed kleurde de grond rood. Aragorn's ogen vulden met tranen, terwijl hij toekeek hoe zijn vriend stierf in de armen van Saruman.

"Kom nooit meer onuitgenodigd binnen, Aragorn, zoon van Arathorn, want het zal je berouwen, zoals je nu ziet." Saruman keek hem voor de eerste keer aan. Het bloed rode mes nog steeds in zijn hand. "Je vriend is stervende, en jij bent de dader." Saruman gooide het mes naar Aragorn die hem ving. "Jij hebt je vriend vermoord."

Aragorn schok wakker, zweet liep over zijn gezicht.

"Legolas…" verluisterde hij, en stond op, klaar om op weg te gaan en zijn vriend te redden, en in tegenstelling tot zijn droom, daar ook in slagen.

Het duurde niet lang of Aragorn en alle Elves opnieuw verder liepen, de zon stond nog laag in het oosten, klaar om geheel op te komen.

"Wat is het plan?" Vroeg een Elf die naast Aragorn liep. Eigenlijk had hij daar nog helemaal niet over nagedacht, wat was het plan? Zo maar naar binnen gaan was geen optie, vooral na de droom die hij gehad had, ze hadden een plan nodig, en aangezien het niet lang meer zou duren voor bij Isengard waren, ook snel.

"Ik weet het niet precies." Zei Aragorn na een aantal minuten, "Ik denk dat het het beste is om te proberen niet op te vallen en naar binnen te sluipen, terwijl een paar van ons op de wacht staan en alarm kunnen slaan als er iemand aan komt." Het duurde inderdaad niet lang voor ze voor Isengard stonden. Ze hadden zich verscholen achter een paar struiken.

"Zullen we dit nu wel doen, als we gezien worden hebben we geen overlevingskans. We lopen ons eigen graf tegemoed."

"Legolas is daar ergens binnen, en ik ben niet bereidt hem daar te laten, in de klauwen van Saruman en zijn orks."

Legolas bracht zijn handen naar zijn hoofd en voelde een bult, waar hij de muur had geraakt. Langzaam zakte hij nog verder op de grond, totdat hij lag, met zijn rug, die zichtbaar door zijn gescheurde kleren heen kwam, op de koude vochtige vloer. Hij deed zijn ogen dicht. Het duurde niet lang voordat hij in slaap viel. Hij was uitgeput. Niemand was bij hem geweest sinds Saruman hem had bevolen hem te gehoorzamen. Nooit zou hij dat doen, nooit zou hij zijn trots opgeven. Hij veegde zijn haar uit zijn gezicht en zuchtte. Bijna viel hij in slaap, toen de deur ruw open werd gegooid. Hij keek op wie binnen was gekomen en zag drie mannen in de deuropening staan. Een van hen liep naar hem toe.

"Sta op, zwakkeling!" Zei de man, Legolas gehoorzaamde alleen omdat hij anders inderdaad een zwakkeling zou zijn. "Ah, dus je hebt eindelijk je keuze genomen en gehoorzaamd nu?" Sprak de man.

"Nooit! Ik sta alleen op omdat ik geen zwakkeling ben!" Antwoordde Legolas, weer verwonderd over hoe sterk zijn stem klonk. De man lachte.

"Dit wordt leuk," zei hij, "We zullen kijken hoe lang je het nog vol zult houden." Zijn lag weergalmde tegen de muren. De andere mannen kwamen nu ook binnen, en de laatste deed de deur achter zich dicht.

"Niemand mag ons zien. We kunnen Saruman niet laten weten dat wij hier zijn, hij zal ons zonder moeite doden." Zei Aragorn. "drie van ons gaan naar binnen om Legolas te vinden, anders is het een te grote groep en dat valt op, de andere staan op verschillende plaatsen wacht."

"Wie gaan er naar binnen?" vroeg een Elf

"Ik zal gaan." Aragorn keek naar de grote deuren van de toren, "De 2 stilste komen mee." Het werd al snel duidelijk wie er mee kwamen. 2 jonge Elven die Legolas goed kenden.

Eenmaal in het gebouw keken ze om een hoek, de gang was leeg. Aragorn gevolgd door de twee Elven liep de gang door.

"Nee, alstublieft…" zei iemand in de kamer. Aragorn wist zeker dat het de stem van Legolas was en keek naar de Elven achter zich, die duidelijk hetzelfde hadden dachten.

Legolas werd tegen de muur gedrukt en voelde hoe twee van de mannen touwen om zijn polsen bonden en de uiteinden van de touwen stevig vast hielden. Hij werd naar het midden van de cel gesleurd en voelde dat de touwen om zijn polsen strakker werden getrokken. De man achter hem bond een blinddoek om zijn hoofd. Hij hoorde voetstappen buiten zijn deur. Zware en lichte voetstappen. Hij voelde een zweep zijn rug raken. Hij deed niets tegen de pijn en probeerde zo stil mogelijk te staan. De zweep raakte opnieuw zijn lichaam en opnieuw, de golfen van pijn die door zijn lichaam gingen werden ondragelijk en hij proefde dat zijn lip bloede, omdat hij er op had gebeten. Zijn handen hadden vuisten gevormd, toch had hij nog niets laten blijken.

Na wat uren leek te duren stopte de man en werd de pijn iets minder.

De blinddoek werd af gedaan en Legolas voelde dat iemand een pluk van zijn haar had vast gegrepen. Hij hoorde dat iemand een mes pakte en het naar zijn haar bracht. Nu verzette hij zich pas. Hij werd op de grond gegooid en voelde dat de mannen zijn schouders pakten. Een paar blonde haren die er al af waren gesneden vielen op de grond, de uiteinden van de haren was rood van het bloed van zijn rug. Zijn haar werd nu nog steviger vast gegrepen en Legolas's ogen vulden met tranen.

"Nee, alstublieft…" zei hij.
"Dus je gehoorzaamd, Elf?" zei een van de mannen. Legolas antwoorde niet.
"Ja dus…" zijn haar werd los gelaten.
"Nooit" verluisterde Legolas. De man greep zijn haar weer en nog meer blondeplukken vielen op de grond.

Op dat moment ging de deur open.

TBC

Okee, dat was niet heel geweldig… V.V ik heb te weinig inspiratie!
Over dat stukje met die haren, ik denk zo (wel meer) dat de haren van een Elf hun trots zijn en dat heb ik hier in gebruikt.