Spiegelende terugkaatsing
A/N Ja, ik weet het, iedere keer als ik een verhaal heb geplaatst dan vind ik het uiteindelijk toch te slecht om te laten staan op maar ik hoop dat deze wel gaat lukken. Lezen, kreng! Ik zal kijken of ik de moed heb om dit verhaal langer dan 2 weken te laten staan... Ghehe. En geef me wat aardige reviews. Alsjeblieft...? Ik wás m0del, maar dat was niet mijn eigen naam (gelukkig) maar van een vriendin. Nu heb ik mijn eigen naam!
Hoofdstuk 1
(( Ryou Bakura ))
"Hé, Ryou! Mag ik je antwoorden hebben? Ik heb me huiswerk niet gemaakt, en ik heb even geen zin om het te gaan maken ook. Dus geef het me maar, vriend."
"Oké, Joey. Ik zal het even voor je pakken." Zucht. Ik durf maar niet gewoon 'Nee' te zeggen. Ik moet altijd maar de aardige jongen zijn, de jongen die makkelijk gebruik van zich laat maken, de jongen die altijd alleen is, ook al noemen Yugi en Co zichzelf mijn vrienden. Maar zelfs zo een naïef iemand als ik weet dat ze dat niet zijn. Was het maar zo.
"Bedankt, makker. Tof van je. Je krijgt het wel weer een keer terug van me. Heb je zin om vanmiddag met mij en Tristan lekker te gaan hangen in het park? We gaan roken. Ik heb een pakje sigaretten gevonden en hij was nog helemaal ongebruikt. Cool hè?"
Nee. Ik wil niet mee. Ik wil mijn leven niet verpesten met 'coole dingen' zoals roken. Ik wil later een kinderpsychiater worden. Geen junkie. "Ja, dat lijkt me leuk, Joey. Maar jammer genoeg kan ik niet mee. Ik... Uhm... Ik moet nog wat dingen halen... Voor uhm... Ik moet nieuwe schoolspullen hebben."
Fuck.
"Oké, maat. Hoeft niet. Misschien ben je toch nog niet aan zulke stoere dingen toe als ik en Tristan. Ik zie je wel weer. Mazzel!"
Gelukkig, ik kan eindelijk naar huis. Eerst mijn huiswerk maken en misschien heb ik daarna nog wat tijd over voor mezelf, na het boodschappen doen.
(( Ryou Bakura, thuis ))
Eindelijk mijn huiswerk is af. Maar waarom zou ik het nog doen? Als ik geld vroeg voor het laten over schrijven van mijn huiswerk was ik nu zowat rijker dan Seto Kaiba.
Seto Kaiba. Zou hij zich net zo alleen voelen als ik? Nee, waarschijnlijk niet. Hij is altijd degene die roept dat je geen vrienden nodig hebt. Hoe fout kan een mens zitten? Ik wou dat ik vrienden had. Ik kan er wel om kotsen. Ik kan er wel om huilen. Maar het enige dat ik doe, is mezelf straffen voor wat ik ben. Met hetgeen dat het dichtst in de buurt komt van een vriend. Mijn mes. Maar wie ziet dat ik me zo voel? Niemand heeft de littekens gezien. Dat is maar goed ook. Dan vinden ze me waarschijnlijk een nog ergere freak.
Maar wat maakt het uit. Ik snap het wel. Ik ben anders dan de rest van de klas. Anders dan de rest van de school. Ik denk zelfs anders dan de rest van de wereld. Ik zou als ik hun was ook nooit vrienden zijn met mij.
Daar ga ik weer. Ik snijd mezelf alweer open. Ik ga over de sneeën van de vorige keer. Ik voel de pijn en even voel ik weer dat ik ook nog leef. Even voel ik de pijn die in mijn hart zit verminderen door de pijn in mijn pols. Er lopen dikke druppels bloed over mijn handen. Tranen. Het lijken rode tranen, het verdriet dat niet mijn ogen uit kan, en dat een andere uitweg zoekt. Ik wil nog niet dood. Maar pijn is goed. Voor nu.
Zo, nu een grote pleister erover heen en klaar is Kees. Ik wil denk ik toch nog maar even naar het park. Alles lijkt alweer minder erg dan daarnet. Ik ga nog even in mijn dagboek schrijven. Naar mijn zusje. Die inmiddels al een tijdje dood is. Maar ik vind het fijn om te doen alsof ze er nog echt is, dan heb ik tenminste één iemand die wel wat om me geeft en die ook luistert naar wat ík te zeggen heb.
Lieve zus,
Ik schrijf je maar weer eens. Het is inmiddels lente. Het is mooi weer. Maar ik heb het gevoel alsof het een koude winter is, en dat het voortdurend regent. Misschien regent het niet buiten, maar het regent in mijn hart. Goh, wat ben ik weer poëtisch vandaag...
Vandaag werd er weer eens gebruik van me gemaakt. Mijn geweldige vriend Joey vroeg me weer eens zoals normaal om mijn huiswerk, dat ik natuurlijk al braaf had gemaakt. En natuurlijk zei ik weer ja. Ik weet dat ik best wel voor mezelf mag opkomen, alleen waarom moet dat nou zo moeilijk zijn? En diep in mijn hart weet ik dat ik het ook doe in de hoop dat ze me aardig vinden. Dat ze vrienden willen zijn. Ik wil niet meer alleen zijn.
Sorry dat ik weer een o zo gezellige brief heb gestuurd. Maar jij lijkt de enige die naar me luistert. Misschien ben jij zelfs de enige die me écht heeft gezien. Waarbij ik echt ben opgevallen. Ik lijk meer op een stille schaduw die het liefst wegvaagt. Maar soms kan ik het wel uitschreeuwen. Pappa is ook altijd weg. Ik mis jullie allemaal zo erg. Ik ben alleen...
Tot de volgende keer dan maar.
Liefs, je broer.
Ik denk dat ik maar ga stoppen. Het is alweer half 10 geweest. Morgen weer een nieuwe schooldag. Geweldig. Maar ik moet doorzetten. Ook al ben ik nu niet gelukkig en verdwijn ik het liefst van deze aarde, na regen komt er zonneschijn. Ook al lijkt het bij mij meer op; na regen komt er nog meer regen, daarna is er bliksem en dan een aardbeving, gevolgd door een tornado. Maar oké.
Thuis duik ik na het tandenpoetsen mijn bed in. Maar ik kan niet slapen. Hoe zou het zijn als ik een grote mond had? Hoe zou het zijn als ik deed alsof het me allemaal niks kon schelen? Zouden ze me dan accepteren? Zouden ze dan tegen mij opkijken zoals ik tegen hen opkijk? Waarschijnlijk niet. Ik kan mezelf ook niet eens voorstellen zo. Ik, met een grote mond? Ik dacht het niet. Ik, cool blijven en doen alsof het me niks doet? Ik dacht het niet.
Na lang nadenken val ik uiteindelijk in een diepe, donkere, droomloze slaap.
