A/N Bedankt dat jullie mijn verhaal nog lezen... Jullie lezen het toch? Zeg even ja...
Hoofdstuk 11
(( Ryou Bakura ))
Hoe kon ik zo stom zijn? Hoe kon ik zo stom zijn en werkelijk geloven dat hij wél om mij gaf... Denk ik onder het rennen. Ik hoor hem naar me schreeuwen, maar ik verdwijn snel tussen de menigte van mensen zodra ik buiten ben, zodat hij me niet kan vinden. Waar kan ik nu nog heen? Nergens. Er is gewoon geen plek voor Ryou Bakura op deze wereld... Het zou stukken beter zijn als ik gewoon verdwijn, gewoon weg was.
Hij heeft me alles verteld over zijn pijnlijk verleden, we hebben zelfs bijna seks gehad! Hoe kon hij zo gemeen zijn! Ik heb hem ook verteld over hoe ik me voelde, en wat de redenen waren dat ik mezelf sneed op dagen dat het heel moeilijk voor me was.
Maar ik snap het wel, Serenity is veel mooier ten opzichte van mij. En veel leuker. Veel vrolijker, aardiger, grappiger, levendiger, gewoon leuker dan ik. Maar ik zweer op mijn moeder en mijn zusje, als ik Serenity óóit in mijn leven nog eens tegenkom, dat ik haar vermoord!
Thuis aangekomen kan ik mijn sleutels niet vinden, dus ik loop achterom en klim via de schutting het dak op, zodat ik bij mijn raam kan, en glip naarbinnen. O, wat ben ik toch lenig. Geweldig. Ik val mijn kamer in en blijf liggen.
Ik voel niks meer nu. Geen woede, geen haat, geen liefde, geen verdriet, niks. Het enige dat ik voel is een niet tegen te houden drang om mezelf te snijden. En goed ook. Ik ga aan mijn bureau zitten en trek een van de laden open. Ik pak het dagboek en begin te schrijven.
Lief zusje,
Ik heb het gevoel dat ik ben gebroken en niet meer te maken ben. Ik was zo gelukkig, écht gelukkig bedoel ik, toen Seto en ik een stel werden. Ik lachte, dacht niet na over wat een misbaksel ik ook alweer was en ik durfde weer te leven zonder mezelf te krassen.
God! Wat was ik gelukkig met hem. Maar nu weet ik wel beter, ik ben wakker uit de droom die maar een paar seconden leek te duren. Hij geeft geen donder om mij, net als de rest van de wereld. Wat was ik naïef. Hij leek echt van me te houden, maar het was dus gewoon mijn verbeelding die maling aan me had. Het was ook al te mooi om waar te zijn. Seto en Ryou, dat staat voor niks. Het betekent niks.
Nu zit ik hier, mijn laatste brief aan jou te schrijven, ik kom toch eerder weer terug bij jou en mama dan ik ooit had gedacht. Ik wil niet meer verder, ik kan niet meer. Ik beteken niks op deze wereld, ik ben nutteloos, het is alleen jammer dat ik dat nu pas doorheb.
Ik voel helemaal niks, mijn hart is in honderdduizend stukjes gebroken en ik heb geen fut meer om ze weer te plakken. Voor de zoveelste keer. Voor de laatste keer.
Ik heb geen zin meer om nog moeite te doen, voor niks meer. Ik was dol op de keren dat ik mezelf zo hard sneed dat de tranen over mijn wangen stroomden. Ik was dol op de keren dat ik mezelf vertelde hoe nutteloos ik was. Ik ben dol op pijn, verdriet en wanhoop. Alles wat ik eigenlijk nooit ben geweest... Net als nu, ik voel niets meer. Ik voel me leeg. Ik ben klaar om te gaan. Waarschijnlijk zullen ze niet eens om me huilen. Ze zullen waarschijnlijk alleen zeggen hoe pathetisch en zielig ik was, en dat ze opgelucht zijn dat ik zelfmoord heb gepleegd, dan hoeven zij tenminste mij niet eigenhandig te vermoorden. Ze zijn nu van me af...
Nou, ik zie je wel in de hemel. Als ik tenminste het geluk heb dat ik daarheen mag... Tot straks...
Liefs, je broer.
Ik lees de brief na en leg daarna mijn dagboek open terug op mijn bureau. Ik loop uiterst kalm naar beneden en haal mijn andere mes, die voor een speciale gelegenheid is bedoeld, zoals vandaag. Een stanleymes, die is scherp genoeg om met een goede snee je vlees open te rijten en door het gewicht van je vel zal de wond open blijven staan. Je moet ook niet overdwars snijden, zoals ik eerst altijd deed. Je moet gewoon verticaal snijden op de plek waar je je eigen hart kan voelen kloppen. Daar zit je slagader. En daarna bloed je langzaam dood.
Ik loop terug naar mijn kamer met het mes in mijn hand geklemd. Ik rol mijn mouw goed op en kijk een laatste keer goed naar mijn pols. Er zitten veel littekens, die nu zachtroze zijn. Ze zullen waarschijnlijk helemaal nooit meer weggaan. Maar dat maakt niet uit, want ik ga nu wel. Ik klik het mes open en bekijk het glanzende oppervlak.
Als in slowmotion beweeg ik mijn mes naar mijn pols toe en zet hem er op de goede manier op, verticaal. Dan zet ik er kracht op en beweeg het mes naar beneden. Daarna doe ik mijn andere pols ook. Ik bekijk de diepe wonden goed, ze bloedden hevig en al snel zit mijn bureau en dagboek onder het bloed, net als mijn kleding. Langzaam voel ik hoe ik lichter word in mijn hoofd en uiteindelijk word alles zwart. Vaarwel, gemene wereld...
(( Seto Kaiba ))
Ik moet Ryou spreken, nu meteen! Ik zweer het, ik vermoord Serenity! Ik weet niet meer precies waar zijn huis is, maar ik volg mijn benen die zo hard rennen als ik kan. Straat in, rechts, langs de winkel van Yugi's opa, links, nog een straat door, plein over. Evenlater bevind ik me in de straat waar hij woont... Ik begin langzamer te lopen tot ik voor zijn huis sta. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik MOET er echt voor zorgen dat hij me geloofd, en dat ik hem nooit opzettelijk zou bedriegen. Vooral niet met Serenity!
Ik klop aan, maar na een tijdje heeft er nog steeds niemand opengedaan. Nou, ik durf te zweren dat hij er is, waarschijnlijk wil hij gewoon niet dat ik binnenkom. Ik klop nog een keer nu wat harder en ongeduldiger. Maar weer doet er niemand open. Uiteindelijk ben ik zo besluiteloos dat ik een paar keer door het raam gluur, maar er is niemand te zien. Wel zie ik dat er een doos op tafel staat, en de la staat nog open. Hij is er dus wél!
Ik neem een aanloop en hol tegen de deur aan, hij kraakt onder mijn gewicht. Ik ren er nog een keer met volle vaart tegenaan, en nog een keer, totdat de deur openslaat. Ik schreeuw zijn naam en als hij beneden nergens te bekennen is, ren ik naar boven, naar een van de kamers, maar wat ik dan zie is écht wat ik nooit had verwacht...
"Ryou! O, shit! Nee, dit ga je me niet aandoen..." zeg ik half huilend. Ik check zijn polsen, en ik voel dat ook al zijn ze zo ruw opengesneden, er nog een zwakke hartslag is. Ik bel de ambulance en dan lijkt alles heel snel te gaan. De ambulance komt de straat binnen scheuren en twee mannen leggen Ryou op de brancard. Evenlater zit ik met Ryou in de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Ondertussen hoop ik maar dat hij het volhoud, en dat hij nog niet te veel bloed heeft verloren.
Hij ligt in een van de kamers. Maar ze zijn nog met hem bezig, hij heeft veel bloed verloren volgens een van de verpleegsters. Ik staar voor me uit. Als hij het niet overleeft, dan leef ik ook niet meer, misschien is er dan nog wel een hartslag binnen in mij, maar ik heb hem nodig... Zonder hem wil ik niet eens meer leven.
(( Mokuba Kaiba ))
Zo snel als ik kan ren ik naar de wachtkamer. Seto zit zonder enige emotie op zijn gezicht voor zich uit te staren. Zelfs als ik voor hem ga staan, blijft hij voor zich uit staren, waarschijnlijk heeft hij me nog niet eens gezien...
"O, Seto! Het is allemaal zo erg! Voel je je oké?" zeg ik terwijl ik snikkend mijn armen om hem heen sla.
"Ik... Moet Ryou in leven houden... Hij is... Mijn hartslag..." zegt hij terwijl hij me op schoot neemt, maar ik voel dat hij niks voelt. Het stelt allemaal niks meer voor in zijn ogen. Dat zie ik aan hem. Zo blijven we een hele tijd zitten, tot een dokter naar ons komt toelopen.
"Zijn jullie hier voor Ryou Bakura?" vraagt hij met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht.
Aangezien Seto niet antwoord sta ik op en zeg, "Ryou Bakura is de vriend van mijn broer. Is alles goed met Ryou?"
"Nou, we hebben met veel moeite zijn hart weer op gang gekregen, zijn hart was gestopt met kloppen in de ambulance, omdat hij niet genoeg bloed meer had. Maar hij krijgt nu bloed binnen via een infuus in zijn arm. Alles komt weer goed, met zijn lichaam dan... We zijn bang dat hij professionele hulp nodig heeft... Ik bedoel een psychiater, en misschien zelfs in therapie."
"Nee, ik durf te zweren dat Ryou dat niet nodig heeft, niet meer tenminste. Mijn broer en hij... Ze hadden wat problemen, maar als mijn broer even bij hem mag, dan weet ik zeker dat alles weer goed komt! Mag hij aljebliiiieeeefft even naar Ryou?" Ik gebruik de puppyogen truc. Werkt altijd!
"Vooruit dan. Meneer Kaiba, volgt u mij maar even."
Als vanzelf staat Seto op en loopt achter hem aan. Ik ben benieuwd of ze eruit kunnen komen... Mijn broer heeft Ryou nodig, en zo te zien heeft Ryou mijn broer ook hard nodig.
