Hoofdstuk 12
(( Ryou Bakura ))
Ben ik al dood? Ik probeer langzaam mijn ogen open te krijgen, maar het licht is te fel om er tegenin te kijken. Als ik het nog eens probeer zijn mijn ogen al wat meer aan het licht gewent.
Ik lig in een witte kamer, alleen. Ik dacht dat ik stemmen hoorde, maar ik zie niemand meer. Dan zal ik wel weer eens last hebben van stemmen IN MIJN HOOFD. Ik hoor toch wel stemmen, achter de deur nu. Dan gaat de deur open en stapt er een dokter binnen, zo te zien, want hij draagt een onmisbare witte jas. Achter hem staat nog iemand...
Zou het kunnen?
O, ik snap het al. Hij komt waarschijnlijk gewoon vragen of ik hem de rest van zijn leven met rust wil laten... Oké, Seto. Als jij dat graag wil, dan doe ik dat gewoon, omdat ik nog steeds van je houd. Ook al ben je nu met Serenity, die gigantische trut.
"Oké, meneer Kaiba, u mag met hem praten, maar het kan zijn dat hij nog niet wakker is, en als hij wel wakker is kan het zijn dat hij niet wil praten. Forceer hem in ieder geval niet."
"..." Seto werpt alleen een blik naar de arme dokter, die de kamer zo snel mogelijk verlaat en de deur achter zich dicht slaat.
"Ryou? Ben je wakker?"
Jammer genoeg wel, ja. Maar als ik maar lang genoeg mijn ogen dicht houd, gaat hij misschien vanzelf wel dicht. ROT OP SETO! Ik wil niet met je praten. Ik hoef je nooit meer te zien. Was ik dan niet meer dan een simpel liefdesspeeltje voor je? Hm? Of wilde je gewoon weten hoe het was om te zoenen? Zodat je niet voor gek stond bij Serenity! Ik haat je! Jullie allebei.
Ik hoor dat hij naast me komt zitten, en hij haalt zijn neus luidruchtig op. Gadver! Je hebt toch manieren geleerd van je mammie? O, dat is waar ook, die is DOOD! Net zoals ik me nu voel... Allemaal door jou. Je pakt mijn hand en streelt er zachtjes met je vingers overheen. Waarom doe je dat? Blijf van me af, lul. Je weet zelf hoe fout je zat, en nog steeds zit. Ga maar lekker met je gezicht diep in Serenity's tieten janken, ik heb geen zin in die krokodillentranen van jou.
"Ik weet dat je wakker bent, Ryou. Als je niet met me wilt praten, dan snap ik dat volkomen. Maar alsjeblieft, ik hou van jou. Echt heel veel. Serenity kwam zomaar op me af lopen en pakte me vol op bek. Ik heb haar ook meteen ontslagen en ik wilde achter je aan, omdat ik nooit meer wil leven zonder jou, alsjeblieft, zeg wat."
O, dus ik moet wat zeggen? Geloof me jochie, ik heb ZAT te zeggen. Ik ontplof zo wat. Ik houd mijn ogen gewoon dicht en pers er toch met moeite iets uit.
"Eikel."
Je pakt mijn hand nog steviger vast, en gaat nog fanatieker zitten strelen. Wat heb je? Verlatingsangst? Net goed, want je weet vast wel, dat als ik OOIT uit dit verdomde ziekenhuis kom, dat ik je helemaal verrot sla. Je hebt geluk dat ik verzwakt ben door bloedverlies, jochie. Hm... Ik voel weer wat... Ook al is het een enorme woedeaanval...
"Had ik niet beter kunnen zeggen." Waarom durf ik er toch geld op te wedden dat je nu glimlacht? In ieder geval glimlach ik mooi niet terug...
"Weet ik."
"Waarom open je je ogen niet?"
"Daarom."
"Waarom zeg je niet wat meer tegen me?"
"Gewoon."
"Hou je nog van me?"
"Hn."
"Kan ik dat als een 'ja' opvatten?"
Ik open mijn ogen. Waarom doe je zoveel moeite om met mij te praten? Je hebt me zeker nodig om bij Mokuba te blijven! Dat zal het wel zijn, ja.
"Misschien. Maar eerst ga jij eens even GOED naar mij luisteren! Ik hield super veel van je! Al sinds de dag dat ik je voor het eerste zag, maar ik had de kloten niet om het zelfs maar te laten doordringen! En nu we eindelijk wat hadden, en ik eindelijk ÉÉN moment van BLIJDSCHAP in mijn miserabele leven had, ga jij dat voor me neus staan verpesten met Serenity Ik-Ben-Een-Hoer-Wat-Betaal-Je-Me-Per-Uur! Hoe kan je me dat aan doen! Je bent een gigantische, enorme, supersize extra LARGE ASSHOLE!"
Op dit moment zit ik recht op me bed en ik heb het gevoel alsof ik straks weer ga flauwvallen, maar nu ik dit allemaal heb gezegd voel ik me zo opgelucht. Alsof er 100 kilo lood van me schouders is afgevallen... Ik voel me heerlijk. En dan dat gezicht van jou erbij... Schitterend.
Ik blijf je triomfantelijk aankijken. Maar jammer genoeg, meneer Ik-Heb-Altijd-Mijn-Woordje-Klaar is zeker tijdelijk niet beschikbaar? Ik doe maar een gokje hoor.
Dan voel ik opeens jou lippen op mijn lippen. Geen tong, mooi zo, want als je dat had gedaan dan had ik hem eraf gebeten, maar verder met de - uhm - zoen. Ik kan het niet laten om gewoon te blijven zitten in plaats van je een enorme klap in je gezicht te geven. Als ik mijn goede hand heel voorzichtig - gewoon zomaar, ik bedoel er niks mee, hoor - tegen je wang aan leg, voel ik nattigheid. O jeetje, zit de grote Seto Kaiba aan mijn bed te janken als een klein jongetje? Hoe schattig.
Als je me wegdrukt draai je snel je gezicht af, maar ik heb het heus wel gezien. Je HUILT!
"Alsof ik niet zie dat je als een klein jongetje zit te janken! Net goed."
"-snif- Het spijt me, Ryou, echt heel erg. En je moet weten dat ik echt enorm veel van je hou, en dat ik nooit, maar dan ook nooit, zou vreemd gaan. Vooral niet met SERENITY. Kom op, had je me echt zo laag in geschat?"
Ik aai alleen maar een paar tranen van je wang. Waarom ben ik toch zo aardig? Ik ben veel te goed voor deze wereld. Hm... Waar komt al die zekerheid ineens vandaan... O, dat is waar ook, Seto huilt om mij. Daardoor komt het natuurlijk.
Ik kus je opnieuw en als ik langs je lippen ga en je opnieuw proef, weet ik dat ik het je allang had vergeven...
Einde
