Eer

Summary: Relena moet met een ander man trouwen. Zal zij gelukkig kunnen blijven zonder Heero, of zal ze toch niet zonder hem kunnen leven?

Rate: M

Warning: rape... don't read it if you can't take it...

Disclaimer: I do not own Gundam Wing

Hoofdstuk 2

By Sehri

Ze keek naar de decoratie in zijn slaapkamer. 'Nee, niet zijn slaapkamer, maar van ons.'

Ze probeerde zich te verharden, ze mocht niet huilen.

'Wie weet is hij lang niet zo slecht.'

Ze kon het alleen maar hopen.

Ze gaapte. Normaal zou ze dat nooit zo snel doen, maar er was toch niemand. Ze wierp een blik op de grote ijzeren uurwerk die aan de muur hing. Ze bewonderde de versieringen die waren gebruikt. 'Een zeer dure klok.' Toen keek ze pas naar de grote wijzers. Ze schrok. 'Half twee! Heb ik zo lang zitten wachten?'

Ze staarde uit het raam. Waar was ze nu in hemelsna…

Haar gedachten stopten onmiddellijk toen ze de deur open hoorde gaan. Ze durfde niet te kijken, en staarde naar de rode dekens met witte bloemen. Haar handen hielden hield ze krampachtig vast die ze om haar opgetrokken knieën had geslagen. Ze hoorde zijn voetstappen dichterbij komen.

'Deze nacht zou 't gebeuren… Ik had nooit gedacht dat ik behalve Heero het ook maar met iemand anders zou doen.'

Vanuit haar ooghoeken zag ze dat hij tegenover haar op de grote fauteuil ging zitten. Ze voelde hoe zijn ogen over haar lichaam gleden. 'Hoe moet ik elke nacht met deze mand doorbrengen? Hoe kan ik naast hem slapen? Met hem…'

Haar adem stokte in haar keel toen ze voelde dat hij met zijn vingers langs haar blote armen gleed. Haar handen waren kletsnat van het zweet. Hij stond na een lange tijd op en ging tegenover haar zitten. Hij legde een vinger onder haar kin en hief haar gezicht op, zodat ze naar hem moest kijken. Ze was bang voor hem, bang. Alhoewel hij nog niets had gedaan waardoor ze bang zou moeten zijn.

Toch was ze bang.

Bang voor vannacht.

Bang voor hem.

"Je hebt mooie ogen," merkte Treize op. Relena probeerde zijn blik te ontwijken, maar hij drukte zijn duim hard onder haar kin. Het deed pijn, dus moest ze wel naar hem kijken. Heel even dacht ze iets kwaads in zijn ogen te zien, maar nu keek hij weer een andere kant op. Hij stond op en liep naar de raam.

"Ik wil dat we ons leven zonder enige misverstanden beginnen, dus…" Begon Relena, maar hij brak haar abrupt af door zijn rechterhand op te steken.

"Er zijn geen misverstanden, miss Relena Khushrenada."

Haar nieuwe naam te horen, brak haar hart in stukken, maar ze bleef bewegingloos naar zijn rug kijken. Hij had zijn handen gevouwen achter zijn rug. Het viel haar nu pas op dat hij brede schouders had, heel brede schouders.

"Wel wil ik je duidelijk maken wat ik van je verwacht."

Zijn ijskoude stem deed haar haar keel doorsnijden.

"Goed, deze regels moet je goed in je oren knopen. Als je één overtreedt, zal het je slecht begaan, dus… De eerste regel is…"

Bang dat hij iets zou doen, liet Relena alle regels, alle woorden over haar heenkomen. Ze hoorde alles aan en probeerde ze te onthouden. Zulke regels waren haar nooit opgelegd, en nu… opeens moest ze dit, mocht ze dat niet, en ook dat niet.

"En laten we nu onze nacht beginnen, een nacht waarop ik zo lang heb gewacht."

Ze hoorde het verlangen in zijn stem.

Zijn honger.

Honger waarvoor ze bang was.

Ruw drukte hij haar met zijn volle gewicht op het grote ronde bed.

'Nee, nee, nee!' Schreeuwde ze in zichzelf.

Intussen had hij haar al van haar mooie bruidsjurk ontdaan. Ze had alleen nog haar slip en BH aan. Nu pas merkte ze op dat het licht nog aan was. Ze voelde zich niet erg op haar gemak erdoor.

"Wil je het licht a.u.b. het licht uit doen?" vroeg ze zacht.

Treize belaadde haar gezicht en vooral haar lichaam met zijn kussen die als prikkels aanvoelden. Hij drukte haar hard tegen het bed als antwoord. Zijn eigen kleren had hij ook al uitgetrokken en ze waren nu allebei helemaal naakt.

Ze voelde hoe haar ogen volstroomden. Ze wilde dit niet, niet met hem.

'Heero? Waar ben je?'

"Verdomme, help me nou 's even mee!"

Treize gaf haar een harde klap op haar gezicht. Relena probeerde zich van onder hem vandaan te worstelen. Maar tevergeefs. Hij was te sterk voor haar.

"Please Treize, nee, het is genoeg."

Ze kreunde. Hij had haar eindelijk waar hij haar hebben wilde. Zijn lichaam bewoog wild op en neer. Haar ogen stroomden nu, niet alleen van het verdriet, maar ook van het pijn die hij haar bracht.

Ze kreunde en schreeuwde, maar hij maakte haar telkens weer stil door haar een paar klappen en schoppen te geven.

Uiteindelijk gaf ze het op en liet ze hem zijn gang gaan...

Acht maanden later

Vanuit het balkon keek ze toe hoe hij, de koning van Duitsland en haar man, in de limousine stapte en zonder ook maar één keer om te kijken in het voertuig wegreed. Relena zuchtte. Dit was ook zijn regel; ze moest elke dag in het balkon staan om hem uit te zwaaien, zodat het leek alsof ze echt gelukkig was, alsof ze als echte man en vrouw leefde.

Wat niet zo was.

Ze ging weer haar slaapkamer binnen. Heel voorzichtig ging ze op haar bed zitten. Ze moest voorzichtig doen.

Heel voorzichtig.

Na anderhalve maand zou hij of zij er zijn: haar baby. Ze zuchtte weer. Ze herinnerde zich nog goed haar reactie toen ze merkte dat ze zwanger was. Dat was twee weken na haar huwelijk.

Flashback

De telefoon rinkelde beneden in de grote zitkamer.

"Meneer von Bergen, neem de telefoon!"

Toen de telefoon bleef doorrinkelen, legde ze de met een zucht de roman neer die ze had zitten lezen. Met lichte voetstappen rende ze de trap af. Buiten adem nam ze de telefoon en zei haar naam. Toen had ze de gevolgen niet geweten, toen nog niet.

"Relena."

Het bleef lang aan de andere kant, ten slotte sprak een stem heel aarzelend haar naam uit.

"Relena… ik… eh…"

Ze herkende zijn stem uit duizenden, nee miljoenen.

"He… Heero, Heero!"

Uit blijdschap had ze daarna even niets meer kunnen uitbrengen.

"Heero, hoe gaat het? Waar ben je?"

'Ik mis je,' had ze willen zeggen, maar zei het niet.

Heero klonk nogal onzeker.

"Ik ben in Londen. Het gaat goed hier met iedereen… Hoe gaat het met jou?"

Ze merkte op dat hij niet zei hoe het met hem was. Maar ze vroeg het niet. Ze was bang dat hij zou ophangen. Ze had sinds haar huwelijk geen enkel ander man gesproken. Ze mocht het niet van Treize. Hij bepaalde met wie ze wel mocht spreken en met wie niet. En ook wanneer. Zelfs om met haar broer te mogen praten, moest ze eerst aan Treize zijn toestemming vragen.

"Met mij gaat het goed," loog ze zacht.

Ze was bang dat hij het niet verstaan had, maar ze herhaalde haar woorden niet. Het bleef lang stil aan beide kanten van de telefoon. Hij verbrak de stilte door een dringende vraag te stellen die zij nooit zou kunnen beantwoorden.

"Ben je gelukkig?"

Ze voelde zichzelf verstijven. Ze kon even niets uitbrengen. Toen ze wat wilde zeggen, kwam er geen geluid uit haar mond, omdat ze een brok in haar keel had. Haar ogen prikten. Eindelijk kon ze wat uitbrengen.

"Heero, ik…"

Maar ze eindigde nooit. Ze voelde opeen hoe iemand van achter haar de telefoon uit haar handen griste.

'Nee, ik mocht zelfs niet de telefoon opnemen, zonder Hem te vertellen wie aan de lijn was,' herinnerde ze zich opeens.

Geschrokken draaide ze zich om en keek recht in de woedende ogen van Treize.

"Treize, ik…"

Als door een prikkel gestoken stak hij onmiddellijk zijn hand op. Bang keek Relena toe hoe hij de telefoon naar zijn gezicht bracht.

"Met wie spreek ik?" Vroeg hij met ingehoude woede. Ze hoorde Heero zijn naam zeggen aan de andere kant. Ze zag dat Treize nog roder van woede werd. Zonder iets verder te zeggen, smeet hij de telefoon op de haak. Hij liep richting de grote trap.

"Kom," zei hij. Met loodzware voeten Relena achter hem aan.

Ze deed de deur van hun slaapkamer achter haar dicht. Hij stond met zijn rug omgedraaid naar haar toe. Ze zag hoe hij verwoed zijn colbert op het bed smeet. Haar hart klopte in haar keel toen ze zag hoe hij zijn ceintuur uit zijn broek haalde. Dit had ze nog geen week geleden voor het laatste keer meegemaakt. Ze had nog blauwe plekken eraan over die over haar hele lichaam waren verspreid. Haar wonden waren ook nog niet geheeld. Ze voelde haar hele lichaam verstijven toen hij met de ceintuur in zijn linkerhand op haar afkwam.

Hij gaf haar een paar welgemikte klappen op haar rug. Ze schreeuwde het uit van de pijn. Ze voelde opeens hoe hij ruw een doek in haar mond stopte en de uiteinden ervan achter haar hoofd bond. Tranen stroomden over haar wangen terwijl hij haar bleef doorslaan en zij niet goed meer kon schreeuwen vanwege de doek in haar mond. Hij hijgde zwaar en schold haar ook nog uit. Zijn hoofd was bloedrood van woede. Ze probeerde van hem weg te vluchten, maar hij volgde haar overal.

Opeens voelde ze zich misselijk worden. Ze deed een hand voor haar mond. Ze voelde dat ze moest overgeven. Treize merkte niets op en bleef haar doorslaan.

Op een geschikt moment rende ze weg van Treize naar de badkamer. Ze maakte in de badkamer de doek los en kotste wat. Ze hoorde Treize hartgrondig vloeken.

Ze stond in de deuropening van de badkamer die verbonden was met hun slaapkamer. Ze keek naar Treize, hij keek woedend terug. Ze kreeg hoofdpijn. Opeens zag ze de wereld om haar heen draaien en viel ze flauw.

"Gefeliciteerd, meneer Khushrenada."

Hoorde Relena een vrouwenstem zeggen.

'Gefeliciteerd voor wat?' dacht ze.

Ze deed haar ogen open en keek recht in het gezicht van haar huisarts. Ze voelde dat ze op het zachte bed van Treize lag. Voordat de vrouw had gesproken, wist Relena al wat er aan de hand was.

"Gefeliciteerd, u bent zwanger."

Einde Flashback

Een traan gleed langs haar wang naar beneden.

Na anderhalve maand

Ze voelde alsof ze de dood overwonnen had, maar tegelijkertijd had verloren. Moeizaam deed ze haar ogen open en zag het witte plafond boven haar. Ze hoorde het krijsen van iemand naast haar. Dat krijsen had haar gewekt. Ze keek naar links waar het vandaan kwam. Ze merkte op dat er niemand anders in de kamer was dan zij en de krijsende. Ze ging geleidelijk rechtop zitten in het bed met witte lakens terwijl ze naar de baby bleef kijken. Ze pakte de baby op. Ze wist dat het een meisje was. Ze wist het gewoon, en zag het nu ook.

"Tosca," zei ze zacht en drukte de baby tegen zich aan. De baby was opgehouden met huilen en keek naar haar jonge moeder.

Ondertussen bij het hoofdkwartier van de Preventers

"Heey, ze heeft een kind gekregen, een meisje!"

Klonk de vrolijke stem van Duo over de telefoon.

"Ik ga naar het ziekenhuis, kom je mee?"

"…"

"… luister Heero, je moet er ooit overheen… weet je zeker dat je niet wilt komen?"

"…Nee…"

"Goed, zoals je wilt, buddy, maar vergeet niet dat het leven doorgaat."

"…hmm."

"Nou, ik zie morgen."

Hij hoorde een klik aan de andere kant en keek naar de telefoon.

'Ik moet Relena wel zien… wie weet hoe het met haar gaat? Laatst toen ik haar belde reageerde ze al zo raar en die Treize bevalt me niet.'

Heero leunde achterover in zijn stoel. En dacht even na.

'Nee,'dacht hij toen na lang nadenken.

'Het is beter om ver van haar te blijven, voor mij en voor haar. Maar ik moet onderzoeken hoe Treize is.'

Er kwam een frons tussen zijn wenkbrauwen, en toen een glimlach op zijn lippen.

' 'k Heb je.'

Heey, hoop dat jullie het een leuk verhaal vinden... En wat vondje van het... nou ja, verkrachting van Relena? Was hetgoed enzo...

Please review het...

Sehri