Heey, sorry voor het lange wachten,
review het please... heb er lang voor moeten zwoegen...

Eer

Summary: Relena moet met een ander man trouwen. Zal zij gelukkig kunnen blijven zonder Heero, of zal ze toch niet zonder hem kunnen leven?

Rate: M

Warning: rape!

Disclaimer: I do not own Gundam Wing

Hoofdstuk 3

By Sehri

"Nee, Treize… Nee! Nee… alsjeblieft hou op… Auww!"

Relena kreunde en schreeuwde van de pijn. Treize hijgde zwaar en schold haar haar huid vol. Met zijn volle gewicht drukte hij haar onder zich op het zachte bed. Haar blonde harenwaren losgeraakt en zaten vastgeplakt op haar zwetende rug en nek.

"Tuthola… bitch… slet, werk nou eens toch mee!"

Hij gaf haar een paar klappen, maar ze gaf niet op. Ten slotte zwakte ze af en kuste en likte hij haar blote rug.

"Ja, ja... zo."

Hij gleed binnen in haar na weer een gevecht die ze zoals altijd verloor. Ze hield zich krampachtig vast aan de leuning van het grote tweepersoonsbed. Haar gezicht toonde een en al pijn en machteloosheid uit. Maar hij lette daar niet op. Hij was alleen bezig met zichzelf. Zo hard en heftig hij kon, bewoog hij wildop en neer op haar.

Ze was eerst zo bezig met haar pijn en haar gewonde lichaam dat ze het huilen van Tosca niet opmerkte.

"Treize... Tosca huilt... uh... laat me gaa..."

Treize beet op haar lippen. Met al haar krachten lukte het haar om hem een beetje van zich af te duwen. Hij schopte haar wild en trok aan haar haar.

"Hou je koest schat. Anders kan het nog slechter met je aflopen," zei hij dreigend.

Ze hoorde Tosca nog steeds huilen. Tegen haar wil in spreidde ze onder dwang van hem haar benen. Tranen gleden langs haar wangen. Ze schaamde zich er allang niet meer voor dat ze zich zo openlijk voor hem huilde.

"Ze is ook jouw kind." Zei ze zachtjes.

Hij keek woedend naar haar op. Ze lag onder hem, hij zat boven op haar. Opeens drukte hij hard op een wond op de binnenkant van haar onderarm die nog niet volledig geheeld was. Ze schreeuwde het uit van de pijn. Waardoor Tosca nog harder ging huilen.

Haar lip trilde toen ze opeens voelde hoe hij de binnenkant van haar bovenbenen vlakbij haar geslachtsdeel heftig kuste en likte. Ze wilde zijn aanraking niet. Haar hele lichaam trilde terwijl hij zijn dorst leste en zij alleen aan Tosca kon denken.Ze hield het niet lang meer uit. Toen ze merkte dat hij zijn greep op haar verslapte en niet echt oplette, wrong ze haar lichaam onder hem vandaan.

"Eey, wat moet dat!" riep hij woedend uit.

Ze negeerde hem en trok snel een laken van het bed, en deed het om haar lichaam. Met haar laatste krachten rende ze naar het wiegje toe. Ze pakte de vijfmaand oud kind op en ging op de grote blauwe sofa zitten. Tosca was gelijk opgehouden met huilen toen haar moeder haar had opgepakt. Met grote ogen keek het kleintje naar haar woeste vader. Verwoed raapte hij zijn kleren van de grond op die hij in haast, maar ook in woede, had weggegooid. Hij trok ze weer aan.

Relena keek naar haar kleren die overal verspreid in de kamer lagen. Treize had ze allemaal gescheurd.

Allemaal.

Gescheurd.

Stuk voor stuk.

In woede keek ze naar haar dochter, maar haar blik verzachtte onmiddellijk.

'Elke nacht, elke nacht…'

Ze zuchtte. Ze zag dat Treize richting de deur liep.

"Waar ga je heen…" ze keek op de klok. "In het holst van de nacht om half drie?"

Ze wist dat ze geen antwoord zou krijgen, toch vroeg ze het aan hem. Treize stopte en draaide zich om naar haar toe. Boos keek hij haar aan.

"Elke nacht, Treize, elke nacht na dit…"Relena voelde hoe ze een brok in haar keel kreeg. Toch praatte ze zo goed als ze kon gesmoord door. "Na dit ga je weg. Waarheen? Dat vertel je me nooit. Ik ben je vrouw, ik mag… ik heb ook het recht om…"

Treize liet haar haar zin niet afmaken. Wijdbeens ging hij voor haar staan.

"En welk recht denk jij te hebben? Als vrouw…" Voegde hij eraan toe. Hij bracht zijn gezicht vlakbij die van de hare.

"Voed jij je kind maar goed op, miss Khushrenada. Dat is jouw recht."

Nadat ze Tosca melk had gegeven, en haar dochtertje weer in slaap was gevallen, legde Relena haar kindje terug in haar wiegje. Ze voelde haar gedroogde tranen op haar wangen. Ze voelde zich erg vies, dus ging ze haar gezicht wassen in de badkamer.

Ze schrok van zichzelf toen ze in de spiegel keek. Ze had er sinds ze met Treize was getrouwd, heel erg uitgezien, maar zoals nu… Haar lippen waren opgezwollen, en het bloed was gedroogd op haar onderlip. Haar wang was opgezwollen en blauw. Op haar nek en schouders waren er een aantal blauwe plekken en plekken waar de tandafdrukken van Treize nog zichtbaar waren. Snel waste ze haar gezicht en negeerde de pijn in haar lichaam.

Ze liep de slaapkamer weer binnen. Nu pas zag ze wat voor rommel er wel was in de kamer. Ze wilde net haar slaapkleren weer aandoen, toen ze voelde dat het bepaald kleverig was tussen haar benen. Ze schrok.

Er zat (waarschijnlijk) wat bloed tussen haar benen.

'Nee, niet weer…'

Verschrikt liep ze naar het bed en zag overal rode plekken.

Rode plekken van bloed.

Haar bloed.

Snel ging ze weer naar de badkamer om het water over haar lichaam te laten stromen samen met haar tranen.

Relena had de hele kamer opgeruimd en ook de lakens verwisseld. Ze zat op haar bed en staarde naar het plafond.

'Waarom Treize, waarom? Waarom moet je altijd zo hard doen? Waarom mag ik niet met iemand praten zonder het eerst aan jou te hoeven vragen? Ik mag niet eens naar mijn broer bellen. Geen contacten houden… 'k Mag ook niet meer in de politiek, geen werk doen. Ik moet al mijn blauwe plekken voor iedereen verstoppen. Zelfs de bedienden mogen er niet achter komen van jou. Alhoewel, ik denk wel dat ze het al weten.'

Relena zuchtte.

'Alleen wanneer jij erbij bent, mag ik met mijn broer of een ander goed familielid of zelden met een vriend praten. En met een man, zeker niet. Hoe vaak is het wel gebeurd dat Duo of Quatre of Trowa zijn gekomen? Maar ik mocht niet met ze praten, zelfs niet eens een brief aan hun hand versturen. Waarom Treize, waarom? Ik ben geen vogel die je in een kooi kunt stoppen, ik wil vrij zijn, vrij…'

Paniekerig begon Relena na te denken.

'Broer kan ik hier over niets vertellen. 't Zal hem veel pijn doen, maar ik heb ook altijd gelogen tegen ze, dat ik wel blij ben. Ik moet hier weg. Niet voor mezelf dan voor Tosca.'

Moeizaam stond ze op. Even dacht ze dat ze gelijk in elkaar zou vallen, maar gelukkig bleef ze overeind staan. Langzaam liep ze naar heb wiegje toe.

'Voor jou moet ik het doen, Tosca. Voor jou.'

Heel even dacht ze aan Heero en speelde een glimlach om haar lippen.

'Nee, ik ben al getrouwd, ik mag niet zo over een ander man denken. Hoe Treize ook is, hij is mijn man. Ook al zal ik vluchten van hier…'

Ze aaide haar dochter over haar bol. Tosca had steil blond haar. Maar Relena wist dat haar haar naarmate ze ouder zal worden, donkerder zal worden. Net zoals haar eigen haar. Lichtbruin. Tosca had net zulke lichtblauwe, grote ogen als haar. Toen haar broer haar voor het eerst had gezien, had hij gezegd dat ze precies zo leek als zij toen ze nog klein was. Tosca's leven zou Treize niet beslissen. Tosca waar háár dochter. Ze zou vluchten voor haar. Het zou veel pijn en last voor haar broer zorgen. Dat wilde ze niet. Maar ze moest ook aan de toekomst van haar dochter denken.

En waar Treize nu uithangt. Relena keek uit het raam.

'Natuurlijk bij Lady Une, zijn secretaresse.'

Ze keek met vochtige ogen hoe hij zich steeds meer in haar binnenwerkte. Het zweet glansde op zijn gezicht. Voor dit fantastische gevoel kende ze geen naam. Ze voelde haar hele lichaam branden. Ze wilde niet meer, tegelijkertijd wilde ze meer, veel meer. Zo veel dat ze 't niet zou aankunnen. En ze wilde dat hij nooit stopte. Maar toen hij eindelijk klaar was, ging hij naast haar liggen.

Ze streelde zijn blote, zwetende rug en staarde naar het plafond.

'Je bent alleen van mij Treize.'

"Anne, je maakt me echt blij… Elke keer wanneer ik naar je toe kom, heb ik een slechte bui."

Hij keek op haar neer. Zij glimlachte terug.

"Maar jij zorgt ervoor dat ik me weer blij voel."

Hij speelde met haar bruine lokken. Een vraag brandde op haar lippen.

"Hoe lang moeten we zo stiekem ontmoeten… Waarom mag het niet openlijk?"

Vragend keek ze hem aan. Hij keek op haar neer. Ze zag dat hij erg serieus was.

"Niemand anders mag dit weten. 't Mag niet uitlekken dat we een relatie met elkaar hebben. Er zijn er wel mensen die dat weten, maar ze zijn te vertrouwen, of durven niets te zeggen, of hebben geen bewijs. Je weet welke gevolgen dit voor mijn leven kan hebben als koning en president van Duitsland… Er zal over ons geroddeld worden… Maar, ben je dan niet blij? Wat wil je nog meer? Je hebt mij toch…?"

Ze zuchtte.

"Treize… ik wil dat je alleen van mij bent. Ik, ik wil jouw vrouwe zijn. Ik wil erkend worden als jouw vrouw."

Nu zuchtte Treize. Hij ging overeind zitten.

"Une, ik kom hier om mijn hart te luchten, niet om in discussie te gaan."

"Maar Treize, ik ga toch helemaal niet over in een discussie? Ik wil alleen recht hebben. Recht op jou."

Ze keek hem smekend aan. Hij keek neer op haar en ze zag de blik in zijn ogen verzachten. Ze voelde hoe zijn ogen hongerig over haar lichaam gleden. Ze stak haar arm naar hem uit om hem naar haar toe te trekken. Hem zoveel liefde te geven, zodat hij nooit weg zou gaan, maar hij stond abrupt op. Ze keek even naar zijn mooi, gespierde blote rug die ze zo graag weer wilde strelen. Hij deed de klerenkast tegenover haar luxe bed open. Hij haalde zijn kleren eruit. De klerenkast was vol met kleren die hij gekocht had om bij Une te laten. In de kast ernaast waren haar kleren. Ze zag dat hij richting de douche liep. Hij douchte altijd voordat hij weer vertrok. Haar alleen latend. Waar ze niet tegen kon. Ze wilde de hele nacht met hem doorbrengen. Nee, ze wilde elke dag, altijd met hem en zijn. Hem willen. En ook zijn bezit.

"Treize, nee! Ik wil met je praten… Oké, nee, we zullen niet praten, maar ga niet weg."

Hij negeerde haar en ze was opgestaan en rende naar de deur van de douchekamer, die Treize net dichtdeed. Voor haar neus. Ze bonsde een paar keer op de deur.

"Nee, ga niet weg. Nog niet. Treize!"

Ze begon hysterisch te schreeuwen, maar 't hielp niet.

Ze hoorde het water uit de kraan stromen. Ze zakte in elkaar tegen de deur. 't Was niet eerlijk! Ze moest hem krijgen. Ze had er zo hard voor gezwoegd. Al haar werk en energie zal verspilling zijn. Dat mocht niet gebeuren.

Anne staarde uit het raam naar de lucht. De zon kwam bijna op. Net op dat moment hoorde ze hoe het slot van de badkamer werd omgedraaid. Even later ging de deur krakend op. Treize stapte uit de douche. Zijn bruine lokken vielen in zijn gezicht. Anne wilde zo graag die lokken uit zijn gezicht strijken, maar ze hield zich in. Ze ging weer uit het raam staren, haar kin leggend op haar in elkaar gevouwde handen. Ze moest wat bedenken. Zij moest dat kutwijf Relena zien kwijt te raken. Ze mocht niet haar plan bederven. Ze hoorde hoe Treize zijn kleren aantrok. Ze zuchtte toen ze merkte dat hij haar richting uitliep. Hij sloeg zijn sterke armen om haar heen. Hij drukte voorzichtig een kus op haar haar op haar achterhoofd. Ze voelde een intens verlangen om hem naar haar bed mee te sleuren, maar ze bleef roerloos zitten. Hij fluisterde plotseling iets in haar oor, waardoor ze keihard begon te lachen.

Relena was in slaap gevallen op de sofa. Ze werd wakker door de lichtstralen van de zon die fel op haar gezicht schenen. Het was nog vroeg in de ochtend. Ze geeuwde en wilde zich uitrekken toen ze voelde dat er een laken op haar lichaam lag. Ze opende verrast haar ogen en zag dat er inderdaad een deken om haar lag. Er kwam een frons tussen haar wenkbrauwen.

'Dat is raar. Ik had helemaal geen deken gepakt.'

Net op dat moment kwam iemand de kamer binnen. Relena keek op. Het was Treize.

"Ben je wakker schat? Ik wilde je door laten slapen, maar er zijn wat gasten beneden, ze wilden je graag ontmoeten."

Vragend keek Relena hem aan met de deken in haar handen. Ze begreep niet echt wat hij zei. Het drong niet echt tot haar door. Treize schoof de gordijnen nog verder naar achteren.

"Ik dacht dat je het koud zou hebben dus had ik je onder een deken gestopt. Ik had je wel willen dragen naar het bed, maar je sliep zo vredig en ik wilde je niet wakker maken."

Relena zat nog steeds op de sofa. Ze keek met grote ogen naar hem.

"Treize," bracht ze er eindelijk uit. "Gaat alles goed met je of…"

Treize lachte.

"Natuurlijk is alles goed met me."

Hij liep naar zijn klerenkast en haalde een jurk in een plastic zak eruit. Hij liep ermee naar haar toe. Hij stak een hand naar haar uit. Na enige treuzeling legde ze haar hand in zijn hand. Hij trok haar overeind, met weinig inspanning. Even stonden ze zo tegenover elkaar naar elkaar kijkend.

'Is dit een droom?'

"Ik heb deze jurk voor je gekocht. Ik hoop dat je 'm mooi vindt. Ik… eh…"

Treize zweeg en vermeed haar blik, en Relena kon haar verbazing niet op.

"Een jurk voor mij? Dat is… lief van je Treize."

Hij knikte en keek weer naar haar op.

"t Spijt me voor al die vreselijke dingen die ik je heb aangedaan. Ik zal dat jou nooit meer aandoen. Beloofd."

Relena keek zeer verrast.

'Hij wil me… is dit waar? Wil je me nooit meer slaan? Echt, Treize? Is dit waar?'

Ze wist dat Treize zijn beloftes nooit brak. Al zou het hem zijn leven kosten. Hij drukte de jurk in haar handen.

"Trek 'm aan. En kom vlug beneden. Tosca is ook beneden."

"Wat…? Tosca… Is ze ook beneden? Treize, je verrast me vandaag wel erg veel."

Treize glimlachte breed en drukte onverwachts een kus op haar voorhoofd.

"Kom snel beneden, schat. Ik wacht op je."

Hij boog zich nog meer voorover en kuste zacht haar mond. Voor 't eerst liet ze het gewillig toe. Hij drukte zijn lippen meer op haar lippen en in een reflex liet ze hem binnen. Hij kuste haar diep, zijn tong gleed diep haar mond binnen en speelde met haar tong. Ze liet het jurk vallen en haar vingers verstrengelden zich in zijn haar. Hij duwde haar op de bank en begon haar gezicht te kussen, daarna haar nek en nog verder naar beneden. Ze hijgden allebei zwaar. Zijn mond vond de hare weer. Hij kuste haar weer hard. Opeens voelde ze een verwarring in zichzelf. Deze man die ze nog geen halfuur geleden kon vermoorden… hem liet ze dit toe? Waarschijnlijk had Treize haar verwarring opgemerkt, want voor ze het door had, stond hij weer op. Ze keek naar hem op. Zijn gezicht noch zijn ogen verraadden iets.

'Waardoor is hij opeens zo veranderd?'

Hij trok zijn kleren weer recht en bracht zijn haren weer snel in model. Ze merkte nu pas op dat hij de knopen van haar bloes had opengemaakt en dat haar borsten naakt zichtbaar waren. Snel deed ze een paar knopen van haar bloes dicht. Ze voelde zich blozen. Met een blos op haar wangen keek ze naar hem op toen ze zag dat hij weer zijn hand naar haar uitstak.

"Douche maar snel en kom vlug beneden." zei hij nadat hij haar overeind getrokken had. Hij wreef met zijn duim langs wang en keek haar diep in de ogen. Ze keek terug maar ze kon niets op dat moment in zijn ogen lezen. Abrupt draaide hij zich om en liep de kamer uit. Voordat hij de deur dichttrok draaide hij zich om en glimlachte naar haar. Verward lachte ze naar hem terug.

'Hier klopt iets niet.'

Zo'n veertien uur later…

Ze legde Tosca in haar wiegje. Ze had een drukke dag gehad vandaag. Relena keek op de klok. Half tien. De gasten van Treize waren lang gebleven. Maar 't was best wel gezellig. Ook al had ze zich niet erg op haar gemak gevoeld. Er verscheen een glimlach op haar lippen. Morgen mocht ze naar haar broer! Ze kon niet wachten tot het zover was. Ze had hem al bijna een halfuur niet meer gezien. Maar Zechs kon er ook weinig aan doen. Ze had gehoord dat Zechs ook in de moeilijkheden zat. Hij had nogal veel problemen, had ze gehoord. Maar de details wist ze niet. Treize had nog maar net tegen haar gezegd dat ze morgen naar Milliardo's huis mocht, haar oude huis. En dat ze zo lang mocht blijven als ze wilde. Ze had 's morgens Treize nog zo verdacht, en al die tijd sinds ze getrouwd waren… Hij was toch een prachtige man! Ze moest ook niet zo stom tegen hem doen.

'Ik heb nog zoveel te doen. Moet al mijn en Tosca's kleren nog inpakken. Het zal een lange reis worden.'

Zechs wist niet dat ze morgen zou komen. Treize zei dat ze hem een verrassing moest geven. Zelf kon Treize niet, hij had nog wat zaken te regelen hier, had hij gezegd. Met een glimlach ging ze op het bed zitten. Opeens schoot haar iets te binnen. Het was heel belangrijk, ze moest het Treize snel vertellen, of nog beter, vragen.

Gehaast verliet ze haar slaapkamer. Ze ging vlug, maar zoals altijd zacht, de trap af. Hij kraakte nauwelijks.

'Waar is Treize?'

Op dat moment hoorde ze zijn stemgeluid uit de woonkamer komen. Hij zei iets tegen iemand en lachte. Waarschijnlijk praatte hij tegen iemand over de telefoon, omdat iedereen al weg was. Opeens herinnerde ze zich weer dat ze hem iets moest vertellen. Ze wilde net om de hoek van de woonkamer lopen en zijn naam roepen, toen ze iets opving van zijn telefoongesprek.

"Ja… ja… Precies. Oké. Nou morgen zul je van haar af zijn… Ja, ik ook… ja…"

'Van wie af zijn?' vroeg Relena zich af.

"Nee, nee, luister. Morgenochtend gaat ze weg... Ja, met Tosca… ja, en je weet al wat er onderweg gaat gebeuren… ja, je weet hoe de rest gaat… en al haar bezit zal van mij zijn… nee, nee, die broer van haar… nee joh, hij kan me niets aandoen… ja…"

Relena's adem stokte in haar keel. Dus daarom deed hij zo raar. Opeens drong het tot haar door in wat voor riskant positie ze zich ondervond. Snel en geluidloos liep ze naar haar kamer en ging in het bed liggen alsof er niets was gebeurd. Ze dacht lang na. Hoe kon ze nou aan morgen ontsnappen. Hij had alles al geregeld. Ze wist niet hoe hij haar wilde doden. En vroeg of laat zou hij haar toch proberen te doden. Een smoes zal niet werken.

'Vluchten.'

Ze ging rechtop zitten.

'Vannacht ga ik vluchten van hier met Tosca.'

Ze stond op en liep naar de grote houten klerenkast. Ze opende de deur van de kast en pakte wat geld eruit. Die zou ze nodig hebben. Ze opende de deur van de kast ernaast en pakte een paar kleren van Tosca en een paar belangrijke spullen eruit. Ze stopte ze snel in een tas en verstopte die onder het bed. Zo zou ze hem snel weer kunnen pakken. Net op het moment dat ze de dekens over zich heen had getrokken en haar hoofd op het kussen lag, deed Treize de deur open. Relena deed alsof ze sliep. Ze wilde dat hij snel ging slapen. Hij sliep altijd heel diep.

'Laat hem snel slapen, laat hem snel slapen.'

Hij ging naar de badkamer om zich om te kleden. Toen hij terug was, staarde hij naar haar. Ze voelde het gewoon.

"Relena, Relena… slaap je al?"

'Ja, ja, ik slaap al, slaap jij nu ook snel.'

Maar ze voelde hoe hij een hand door haar haar haalde en buiten haar verwachting in hoorde ze de deur open en dicht gaan. Toen ze haar ogen opende, was hij weg. Snel zwaaide ze haar benen over de bedrand. Ze wist dat het haar dood zal zijn als ze werd gepakt, maar ze had geen keus. Ze moest… ze moest het wagen.

Hetzelfde moment bij Zechs thuis

"Ik ga haar morgen halen."

Noin keek bezorgd en verrast naar hem van haar stapel papieren. Zijn stem klonk erg vastberaden. Hij streek een paar lokken uit zijn gezicht.

"Is dit wel zo'n goed idee, Mil?"

Hij keek haar even aan en wendde toen zijn blik van haar gezicht af. Er viel een lange stilte. Ze zag dat hij zuchtte en dat hij diep nadacht. Ze zag ook heel even de vastberadenheid verdwijnen in zijn ogen die plaats maakten voor twijfel. Maar dat was slechts voor enkele tellen. Hij stond op uit zijn stoel en liep naar het raam en keek naar buiten. Ze zwegen allebei. De enkele seconden leken jaren te duren.

"Zechs, is dit dan echt zo'n goed idee? Je weet toch dat…"

"Ja, ik weet dat ik op dit moment financieel in de problemen zit. Ik weet dat hij de enige is die mij op dit moment helpt en hij de enige is die mij kan helpen. Ik ben helemaal afhankelijk van hem. Maar… ik wil m'n zusje zien… Hij wilde als voorwaarde dat ik haar niet zou mogen zien, tenzij hij dat zou willen… maar dit is belachelijk. Ik heb haar vijf hele maanden niet gezien. Dit kan zo niet langer. Ik weet dat hij goed voor haar zorgt, ook voor Tosca, maar ik wil haar zien… Ja, hij is een goed mens, maar…"

"Mil, luister nou," zuchtte Noin.

"Lu…"

Milliardo keek haar weer aan. Lucrezia zweeg weer. Ze wist uit ervaring dat ze nu moest ophouden. Hij wilde geen tegenspraak meer. Plotseling hoorden ze allebei hun zoontje huilen aan de andere kant van de muur in de kamer ernaast. Noin sloot haar ogen van vermoeidheid en stond op. Ze voelde zich een beetje duizelig en hield zich aan Zechs' bureau vast. Ze had hard haar slaap nodig. Haar kind huilde door.

"Ik ga Ken even sussen, kom je ook zo slapen," vroeg Lu terwijl ze richting de uitgang van Zechs' kantoor liep. Zechs zei niets, maar ze wist dat hij snel zou komen.

Relena… ze miste haar ook. Heel erg. Milliardo moest niet denken dat ze haar niet miste. Ze waren zulke goeie vriendinnen geweest… Ja, Relena was een schat. Treize… Noin kon Zechs maar beter niet vertellen wat voor man hij was…

Ze zuchtte terwijl ze haar jongen oppakte en suste. Pas na Tosca's geboorte was Noin erachter gekomen wat voor iemand hij wel was. En alhoewel Relena nooit wat zei, nooit klaagde erover wist Lu dat ze niet bepaald gelukkig was.

'Heero.'

Noin moest haar tranen terugdringen. Door Zechs' egoïsme en z'n zogenaamde status en eer mochten Relena en Heero niet trouwen met elkaar. Ook al had Heero nooit gezegd dat hij van Relena hield, toch wist Noin dat dat wel zo was. Ze kende Heero niet zo goed, maar wel goed genoeg om te weten wat hij voor haar schoonzus voelde. Ze hoorde Zechs' voetstappen die bij de deur van hun slaapkamer stopte. Lucrezia legde haar kind weer in bed. Ze glimlachte naar het kleine slapende jongen. Hij was al twee jaar.

'Wat gaat de tijd snel zeg.'

Dezelfde nacht rond 2.00 Malibu bar, Duitsland (waar Relena met Treize woont)

Hij keek rond in de bar. Zijn ogen gleden over de gezichten van de dronken mensen. Hij was er nog niet. Hij baande zich een weg door de mensenmassa en ging aan de bar zitten.

"Een biertje," zei hij tegen de glimlachende blonde. Ze knipoogde naar hem draaide zich om om bier te pakken. Hij had net zijn derde glas achterovergeslagen toen hij merkte dat iemand naast hem op zijn schouder tikte. Het was een blond meisje van rond de 23, net als hij. Ze knipoogde en grijnsde breed. Ze was overduidelijk dronken…

"Zullen we…" Ze lachte en sloeg hem op zijn schouder.

Heero had er geen zin in en maakte het duidelijk waarna het meisje teleurgesteld opstond. Toen hij zich omdraaide, zag hij dat ze al een nieuwe slachtoffer had gevonden.

"Heero… lange tijd niet gezien man."

Hij draaide zich om naar de man die naast hem aan de bar was gaan zitten. Hem zocht hij nu al die tijd.

"Luister Carl, ik wil dat je me alles over Treize Khushrenada vertelt wat je weet."

"Oké, oké, chil man."

Carl pakte zijn glas op. Ongeduldig wachtte Heero af.

"Nou, waar zal ik beginnen…hm…"

Carl speelde even met zijn glas. Heero zuchtte. Hij kon beter weggaan. Hij had al een uur verspild aan deze man.

"Ja… o ja, toen hij tien was vermoordde hij zijn ouders… hihahaha… hmm…" Met halfopen ogen keek hij Heero aan. "Vind je dat niet grappig… zijn ouders, zijn bloedeigen ouders…vermoord."

Toen Heero niet reageerde vervolgde de dronken man zijn verhaal.

"Nou, ik zal je de belangrijkste dingen vertellen. Details staan hierop."

Hij hield een envelop op, er zat een Cd-rom in. Hij overhandigde het aan Heero.

"Wees er zuinig mee. Kan later van pas komen… enne… effe denken… o ja hij is getrouwd met die ene… hoe heet ze ook alweer?"

"Relena Peacecraft," zei Heero zonder enig verandering in zijn stem of gezicht te brengen.

"Ja, ja, zij… hij wil… sst, niemand vertellen."

Heero luisterde eerst met een halfoor, maar nu het over Relena ging luisterde hij goed mee.

"Laatste nieuws, hoe noem je dat ook alweer… o ja, actueel."

Ongeduldig luisterde Heero. 'Wat is er met Relena?'

"… Hij, hè, hij wil d'r vermoorden en al haar bezit nemen... wanneer weet ik niet maar, hé waar ga je heen?" Vroeg Carl verbaasd.

Heero was opgestaan en wilde zich omdraaien om weg te gaan. Hij moest haar redden voordat het te laat was.

"Maar als ik mag vragen, waarom wil je zo graag zoveel over Treize weten? Wat heeft hij jou aangedaan…? Of is het… is het soms zijn vrouw?"

Carl grijnsde en Heero vloekte. Heero stond klaar om hem in elkaar te slaan, maar hij bedacht zich en liep snel de bar uit. Carl keek hem na.

'Rare man.'

Met een scheve grijn stond hij op.

'Wat maakt het mij ook uit. Ik heb mijn geld.'

Hij speelde met het geld en liep op een roodharig meid af op wie hij de hele tijd sinds hij in de bar was een oog op had.

Half uur later, buiten Treize's villa

Relena's hart bonsde razendsnel in haar keel, terwijl ze Tosca tegen zich aandrukte.

'Alsjeblieft, laat hem weggaan.'

De bodyguard stond bij het hek: de poort naar haar vrijheid.

'Ga nou, ga…'

Net op dat moment zag ze dat de wachter het hek opende.

'Wat is er mis?'

Op dat moment zag ze dat er een man bij het hek ging staan. Ze kende hem niet. Dat wist ze zeker, ook al zag ze zijn gezicht niet. Hij was tamelijk lang en had een jas aan die iets te groot voor hem was. Doordat hij een capuchon op had en het vrij donker was, zag ze zijn gezicht niet goed.. Opeens zag ze de wachters ogen even wijdenen. De onbekende man had een zakdoek tegen zijn neus en mond gedrukt. De bodyguard raakte buiten bewustzijn en de man ving hem gemakkelijk op en legde hem in een donkere hoek. Tot haar grote schrik sloop hij het villa in.

'Hij zal toch gepakt worden.'

Met deze laatste gedachte rende ze naar de uitgang, naar de ingang van haar vrijheid… of niet? Ze wist niet waar ze heen rende. Ze rende eindeloos door en bleef doorrennen in de stilte van de nacht tot ze niet meer kon. Buiten adem stopte ze en leunde tegen een boom aan. Ze drukte haar dochter dicht tegen zich aan.

'Waar moet ik heen?' Vroeg ze zich verwilderd en paniekerig af.

Review please...