Eey! 4e hoofdstuk en maar die reviews...
toch schrijf ik verder, want ik weet dat het geen slecht verhaal is, en dat is het ook niet!
nog drie hoofdstukken te gaan, dan EINDE!
Dan ga ik een Engelse verhaal beginnen!
Want naar Dutch stories kijkt niemand...
Maar goed,
aub read & review it!

Eer

Summary: Van hoofdstuk 1-3 (voor degenen die niet eerder het verhaal hadden gelezen) Relena wordt gedwongen om met Treize te trouwen, hij is koning van Duitsland. Maar hij blijkt een slecht persoon te zijn, hij mishandelt haar. Ten slotte blijkt dat hij haar wil vermoorden, en vlucht Relena weg.

Rate: T

Warning:

Disclaimer: I do not own

Hoofdstuk 4

By Sehri

"Relena… Relena…?"

De deur ging zacht krakend open. Er verscheen een gezicht in de smalle deuropening. Hij duwde de deur nog meer open en stapte de grote kamer in. Zijn ogen gleden zoekend rond in de slordige slaapkamer. Hij zag dat er wel iemand in het bed had gelegen. Alleen één iemand. De andere kant lag er onbeslapen bij.

'Tosca.'

Hij liep naar het wiegje.

'Damn.Waar zijn ze… heeft hij ze niet nu al…'

Hij deed alle laden open van de klerenkasten. Haar kleren lagen er nog netjes bij, die van Tosca ook.

'Waar is ze nu in hemelsnaam?'

Hij staarde uit het raam. Hij zag iemand in de verte rennen. Opeens was diegene verdwenen. Was dat echt iemand geweest, of slechts zijn verbeelding?

'Was dat…'

Heero zuchtte. Hij was hier gekomen om haar te redden. Maar ze was er niet. Hij had al het hele huis afgezocht. Maar Treize was er ook niet. Had hij haar nu… Nee, zo mocht hij niet denken. Weer voelde hij de verwarring in zich. Wat deed hij hier? Verward staarde hij naar de kant van het bed dat er minder netjes bij lag. Hij ging er naartoe en knielde er bij neer. Hij deed zijn ogen dicht en boog zich voorover. Hij legde zijn handen heel licht op het bed. Hij snoof diep de geur binnen die van het kussen en van het dekbedovertrek kwam.

'Relena…'

Hij zuchtte en stond plotseling op. Zijn ogen en zijn gezicht verhardden zich weer. Hij was een gevoelloos robot. Hij was slechts haar bodyguard, meer niet. Nee, hij was haar bodyguard geweest. Hij sloot zijn ogen.

'Ik ben hier alleen om mijn missie te volbrengen. Ik ben hier alleen om miss Relena P… Khushrenada Peacecraft te redden. Meer niet.'

Hij opende zijn ogen en keek in de kamer rond om te zien of alles er net zo bij lag als toen hij hier was gekomen. Met een laatste blik op het bed waar waarschijnlijk Relena had gelegen draaide hij zich om en sloop als een onzichtbare schim het grote villa uit. Toen hij eenmaal buiten was, keek hij de kant op waarheen hij iemand had zien rennen.

'Relena…'

xXx

Anne zat door wat tijdschriften te bladeren toen ze hoorde hoe het slot in de voordeur werd omgedraaid.

'Treize.'

Ze stond op uit haar leunstoel en liet de tijdschriften uit haar schoot vallen. Ze rende naar de hal, maar Treize was nergens te bekennen. Zijn jas hing ook niet aan de kapstok. Misschien was hij van gedachten veranderd en toch niet gekomen. Het was toch al zo laat. Meestal kwam hij iets na drieën, terwijl het nu al vijf uur was. Teleurgesteld liep ze richting haar slaapkamer. Hij was toch niet gekomen. Het zou beter zijn als ze maar wat ging slapen. Ze had lang genoeg op hem gewacht.

Ze deed haar slaapkamerdeur dicht en was van plan om in haar bed te liggen toen ze twee sterke armen om haar middel voelde.

"Treize…"

"Sssssttt… nu even niets zeggen Anne… ik ben te blij voor woorden."

"Is ze… is ze al dood?"

Anne draaide zich om in zijn omhelzing en keek hem vragend aan. Hij glimlachte alleen maar naar haar. Haar wenkbrauwen gingen omlaag.

'Wat was er?' vroeg ze zich af.

"Anne, volgens mij is dit niet zo belangrijk op dit moment… oké, ik vertel het je wel. Deze ochtend… deze ochtend zal ze doodgaan. Uhm, rond een uur of acht. En door een auto-ongeluk."

Ze keek met tranen in haar ogen hem aan.

"Echt waar, Treize? Gaat ze dan… zullen we dan… kunnen we dan trouwen?"

'En zal al jouw bezit van mij zijn,' dacht ze erachter aan.

Ze was aan de rand van het bed gaan zitten en hij hurkte neer voor haar op de grond, terwijl ze hun handen vasthielden boven haar schoot. Hij knikte. Van blijdschap wilde ze wel huilen, maar ze deed het niet. In plaats daarvan trok ze hem boven op haar en ze bleven lang naar elkaar kijken.

"Treize, vandaag wil ik je de mooiste ochtend van je leven geven… wil je mij dat toestaan," zei ze fluisterend en glimlachend. Hij streek haar bruine lokken uit haar gezicht en glimlachte. Hij knikte daarna waarna hij zich voorover boog…

xXx

"Hilde, babe, geef me dat effe!"

Geïrriteerd draaide ze zich om en keek naar haar lieftallige man.

"Wat?"

"Een kus."

Hij glimlachte naar haar. Die onweerstaanbare glimlach waar ze niet tegen kon.

'Ach, waar om ook niet.' dacht ze.

Ze legde het snee brood neer dat ze voor hen aan het maken was terug op het ontbijtbord op het aanrecht. Ze liep naar hem toe. Hij zat aan de eettafel in de keuken met een dichte krant op tafel. Hij zat al meer dan een kwartier in de keuken, maar had nog niet de moeite genomen om de krant te openen.

Hij keek haar verbaasd aan. Normaal als hij dat aan haar vroeg, negeerde ze hem. Maar nu… Ze liep zelfs naar hem toe!

'Duo, dit gaat je goed aflopen… en bij jou ook Hilde, dat beloof ik je.' dacht hij blij, terwijl hij onder de tafel in zijn handen wreef. Ze legde haar wijsvinger onder zijn kin en hief zijn gezicht nog meer naar haar toe.

Ze hoorde even niets behalve hun ademhaling en het kloppen van hun hart. Opeens drong het tot hem door dat de bel ging van de voordeur. Onwillig duwde hij haar van zich af. Ze keek hem teleurgesteld aan en opende haar mond om iets te zeggen, maar hij legde een vinger op haar lippen.

"De bel," fluisterde hij nog steeds buiten adem. Toen pas drong het tot Hilde door wat hij zei en ze hoorde toen ook dat voor de zoveelste keer de bel ging. Ze stond op en pakte haar kleren. Duo trok alleen zijn hemd aan, zijn broek had hij niet afgedaan, nog niet… Hij wilde zich omdraaien toen hij hoorde dat Hilde zijn naam riep. Hij draaide zich om.

'Wat nou weer?' dacht hij.

"Je broek," zei Hilde blozend.

Hij keek naar zijn broek. Hij was nog halfopen. De knoop was ontdaan en de rits was half naar beneden getrokken. Wie had hem nou opengemaakt? Hij of zij? Met de blos op haar wangen kon hij zeggen dat zij het was. Hij grinnikte en liep de kamer uit.

Toen hij weg was, schudde Hilde haar hoofd. Ze ondertussen al haar kleren aangedaan en ging verder met het klaarmaken van het brood.

"Re… Relena!" Hoorde ze opeens Duo's verbaasde stem uit de hal komen. Ze liet het mes uit haar hand vallen. Kletterend viel het op de grond

'Is… is Relena daar?'

Ze rende de keuken uit naar de hal waar Duo met Relena en Tosca stond. Hilde zag meteen dat Relena donkere wallen onder haar ogen had. Ze zag er ook niet zo best uit. Ze trilde vreselijk, ze had slechts haar nachtjapon aan. In haar ene arm was Tosca aan de andere arm hing een tas.

"Relena…"

xXx

Hilde keek ongeduldig, maar ook bezorgd toe hoe Relena langzaam het glas naar haar lippen bracht en gulzig, maar toch zonder enig haast, het water uit het glas dronk. Hilde zuchtte.

'Relena, in welke problemen heb je je gewerkt?'

Hilde hield het niet meer uit en stond op het punt om Relena te vragen wat er nou precies was gebeurd, maar Duo was haar voor.

"Relena… wat kom je hier doen, zo vroeg in de ochtend… je mag hier komen wanneer je wilt hoor, maar ik bedoel zo…?"

Duo wisselde een blik met Hilde om te kijken of ze het begreep. Hilde knikte en nam de leiding van Duo over.

"Relena,"ze legde een hand op haar arm waarop Relena even opkeek. "… wat is er?"

In die ene opslag van haar had Hilde gezien hoeveel verdriet en pijn Relena wel had. Er moest echt iets zijn gebeurd. Anders was ze niet zomaar naar haar toegekomen. Hilde kende Relena heel goed. Relena zou niet zomaar vluchten: ze durfde alles aan, haalde altijd alles uit haar zelf. Ze zou nooit snel opgeven. Ze zou niet zomaar vluchten. Hilde zag dat Relena naar Tosca keek. Ze lag naast de bank bij Relena. Hilde zat op een stoel naast Relena aan haar rechterkant, terwijl Duo tegenover haar zat. Hilde zag dat hij zich ook grote zorgen maakte om Relena.

'Is Treize dan echt zo'n slecht persoon. Ik heb veel over hem gehoord, maar is hij dan werkelijk zo slecht. Zo lang niets over haar gehoord… en nu zit ze hier opeens tegenover me… Oo, alsjeblieft Relena, vertel me nou wat er mis is,' dacht Relena.

Maar Relena bleef zwijgen en bleef naar het glas staren. Hilde hoorde hoe Duo ongeduldig, net als zijzelf, zijn knokkels knakte. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar dit keer was Hilde hem voor.

"Relena…"

Alsof er plotseling, heel onverwacht, een dijk doorbrak, begon Relena te huilen. 't Kwam zo onverwachts dat Hilde en Duo een poos niets deden dan naar Relena te staren. Relena huilde zachtjes en haar schouders schokten. Toen het eindelijk tot hen doordrong dat ze huilde, kwamen ze in beweging. Hilde sloeg als eerste een arm om Relena heen en ging aan de rand van de bank naast Relena zitten. Vervolgens pakte ze het glas dat Relena heel losjes vasthield, uit haar handen.

Duo was water gaan halen. Toen hij terugkwam, gaf hij het glas water aan Relena. Onder druk van Hilde dronk ze haar glas leeg. Maar haar tranen stopten niet.

"Rustig… leeg je hart maar. Vertel maar later wanneer je denkt erover te kunnen praten. Wij wachten wel."

Hilde probeerde haar zo wat te kalmeren en Duo ook.

"Wij staan altijd voor je klaar, Relena, onthoud dat."

Dankbaar keek Relena hen alle twee aan.

'Waar moest ik heen als jullie d'r niet waren?'

Met horten en stoten kwam ten slotte het verhaal eruit. Adembenemend luisterden Hilde en Duo. Het kwam als een schok tot hen. Ze wisten dat hij haar veel verbood, maar dat hij haar sloeg, schopte, zo mishandelde en verkrachtte… dat hadden ze nooit verwacht. En ze wilden 't maar niet geloven dat hij haar wilde doden. Ze konden het niet geloven, maar ze wisten dat het wel waar was.

Met een lege blik staarde Relena naar de grond. Het verdriet dat ze anderhalf jaar had, had ze in een halfuur verteld.

Ze begon opeens vreselijk te trillen en merkte nu pas op hoe koud ze het wel had. Ze had zo'n drie uur gelopen. Duo's huis was niet erg ver weg van Treize's villa, niet als je met de auto was dan. Sinds kort woonden Hilde en Duo in Duitsland. Drie week na hun bruiloft waren ze hier gekomen. Hun bruiloft was kort geleden. Dat was een maand of twee geleden gehouden. Tranen zwollen weer in haar ogen op. Ze had niet eens naar hun bruiloft gemogen. Treize had tegen iedereen gelogen dat ze bedreigd werden, en die week niet het huis uit konden. Elke keer bedacht hij een andere smoes.

Elke keer.

Maar ze had het zo koud. In de haast had ze zelf geen jas aangetrokken. Het was een vreselijke tijd geweest om hun huis te zoeken. Ze was er alleen nog maar één keer heen geweest en dat ook nog met Treize. Relena sloeg haar armen om haar heen.

'Koud… koud… koud…'

Relena wilde gaan liggen op de bank, maar Duo en Hilde hielpen haar opstaan, toen ze doorhadden dat ze slaap had. Ze stond op, maar zakte gelijk weer in elkaar op de grond.

xXx

"Verdomme, zijn jullie dan nergens goed voor!"

Treize liep met een rood hoofd van woede langs de rij af. Bewakers, kokken, dienstmeisjes… Treize haalde diep adem.

'Blijf rustig, blijf kalm, geen paniek. Vandaag of morgen zal ik d'r vinden en zal ik haar met mijn eigen handen vermoorden… en al haar bezit…' probeerde hij zichzelf te kalmeren.

"Waarom deden de camera's het niet, en waar is de poortwachter!"

"Iemand had de camera's kapot gegooid. Ook was er iemand in de kamer van de bewaking geweest en heeft de bewakers neer geslagen. Alles was platgelegd."

"Hoe kon je dat laten gebeuren?"

Schreeuwde Treize buiten zichzelf tegen het hoofd van de bewaking.

'Mijn plan helemaal bedorven…'

Treize probeerde zich nog een keer wat te kalmeren. Zo kwam hij nergens. Hij moest haar te pakken krijgen… en wel snel. Als in de media zal komen hoe hij haar wel behandelde… en haar zelfs wilde vermoorden, over de gevolgen wilde hij niet nadenken. Het zou in een mum van tijd de wereld rondgaan.

"Zeg tegen de politie, geheime dienst de media en wat je maar kunt verzinnen dat Relena vermist… Nee, nee, zeg maar dat ze is ontvoerd. Niemand mag zomaar het land uit. Relena moet worden gevonden!"

Hij wierp een laatste blik op de rij gezichten op wie hij ruim een halfuur had zitten schreeuwen.

"Jullie kunnen gaan."

Met deze laatste woorden verliet hij de ruime kamer. Buiten de kamer treuzelde hij. Hij keek naar het grote uurwerk dat tegen de muur in de hal stond.

'Drie over acht.'

Hij zuchtte. Waar zou hij heen gaan? Naar zijn kamer, naar buiten of naar… Net toen hij in zijn kamer was, rinkelde de telefoon.

"Khushrenada."

"Treize, uh… is ze al…"

Anne's stem klonk aan de andere kant. Nieuwsgierig en vrolijk. Een beetje te nieuwsgierig? Snel zette hij die gedachte van zich af en verteld haar hoe het nu zat.

"Wat! Nee! Dat meen je niet…"

"Luister Anne, ik moet nog heel veel doen… ik spreek je vannacht wel."

Met deze laatste woorden hing hij op. Hij had haar niet eens de kans gegeven om nog wat te zeggen. Hij zuchtte en ging op het bed zitten.

'Wat moet ik doen?'

Hij hoorde een klop op de deur en zette even die gedachte van zich af.

"Binnen."

"Meneer Khushrenada…"

xXx

Moeizaam opende Relena haar ogen. Ze voelde haar hele lichaam pijn doen.

'Waar ben ik?'

Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht.

'Wat was er gebeurd?'

"Eindelijk, je bent wakker, Relena."

Ze keek opzij en zag iemand naast haar op een stoel zitten. Ze knipperde nog een paar keer met haar ogen om een beter beeld van hem te krijgen.

"Duo."

Relena wilde rechtop in het bed gaan zitten, maar Duo gebaarde dat ze zo moest blijven liggen. Ze voelde ook opeens hoe haar lichaam weer pijn deed.

"Wat was er… hoe lang ben ik…?"

Er kwamen zoveel vragen in haar op, ze wist niet wat ze moest vragen. Ze hoorde hem zuchten en keek zijn kant op. Hij stond op van de stoel die naast het bed stond en begon heen en weer te ijsberen door de kleine kamer. Na enkele seconden die eeuwen leken, begon hij weer te praten.

"Je was bewusteloos, Relena. Je hele lichaam trilde, je had hele hoge koorts… We moesten de dokter bellen. We waren echt heel erg ongerust, Relena."

Ze merkte op dat hij het vermeed op haar recht in haar ogen te kijken. Ze was voorzichtig rechtop gaan zitten in het bed. Opeens schoot haar iets te binnen.

"Tosca!" Riep ze uit.

'Hoe kon ik haar vergeten?'

"Rustig, ze is in de andere kamer. Ze slaapt nu en Hilde is bij haar."

Een beetje gerustgesteld leunde Relena achterover.

'Gelukkig…'

"Je was drie dagen bewusteloos. Of liever gezegd: je had een koortsslaap. Gisteren was gelukkig je temperatuur weer wat teruggelopen. Maar je hebt nog steeds rust nodig."

Hij ging weer op de stoel zitten naast het bed en pakte haar rechterhand en legde die in zijn handen.

"Relena! Je bent wakker!"

Met een glimlach kwam Hilde de kamer inlopen. Relena glimlachte terug. Hilde was geen steek veranderd. Ze was nog steeds dat bezorgde, glimlachende meisje.

Duo stond op en Hilde liep naar Relena toe en overhandigde haar haar kind.

"Kijk maar op het nieuws." Zei Hilde tegen Duo.

"Hilde, het is niet zo belangrijk wat in de wereld gebeurt, eerder hoe we Relena uit Duitsland moeten nemen."

"Als je het nieuws had gezien dan wist je dat bij alle wegen naar het buitenland posten van de politie, geheime dienst en weet ik niet wat er allemaal staat. Het is haast onmogelijk om Relena hieruit te smokkelen." Sprak Hilde hem tegen.

Duo zuchtte.

"Maar we moeten iets doen…"

Opeens krulden Hildes lippen op in een glimlach.

"Ik heb een plan."

xXx

13.00 uur, bij de haven van Duitsland

"Wachten jullie twee hier, ik handel wel met ze."

Duo gaf het kindje terug aan Relena en liep op de drie politieagenten af die voor de ingang van de veerboot stonden die in een halfuur naar Engeland zou vertrekken. Relena zuchtte. Ze was haar vrienden eeuwig dankbaar voor hun hulp. Ze hadden Tosca jongetjeskleren aangetrokken. En ze alledrie hadden een pruik op. Als iemand zou opmerken dat hij Duo was, zouden ze nooit verder komen.

"Duo heeft het volgens mij moeilijk… ik ga even kijken, blijf jij hier." Fluisterde Hilde in Relena's oor.

Relena knikte en keek gespannen toe hoe Hilde zicht in het gesprek mengde. De afspraak was dat Relena, Tosca en Hilde op de boot naar Engeland zouden gaan, Duo zou later komen. Maar nu… nu moest ze alleen. Relena zag dat Duo knipoogde naar haar. Waarschijnlijk was het gelukt. Ze zag dat ze met z'n vijven wegliepen van het ingang. Toen ze wat verder uit het zicht van de ingang, sloop Relena ernaar toe met Tosca in haar armen.

'Yes, gehaald.'

Ze liet het ticket zien en wilde instappen op het boot toen ze Hilde hoorde schreeuwen. Ze zei iets wat Relena niet verstond. Geschrokken draaide Relena zich om. Ze zag dat er nu ook meer agenten bij ze stonden. Ze sleurden Duo en Hilde mee naar een auto. Maar het viel Relena op dat het geen politieauto was. Ze wilde gaan schreeuwen, maar kon niets uitbrengen en bleef naar het schouwspel kijken. Opeens raakte ze zich ervan bewust dat er iemand achter haar stond. Er was niemand anders in de buurt. Ze voelde de rillingen over haar rug lopen en herinnerde zich weer dat Hilde naar iets of iemand achter haar had gewezen. Wilde ze haar waarschuwen?

Opeens stond hij vlak achter haar. Ze wilde van schrik gaan schreeuwen, maar onverwachts drukte hij een hand op haar moment en viel ze flauw.

Pleazzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz review!
Heel erg bedankt!