Heel heel erg bedankt voor al jullie lieve reviews!

Eer

Summary: Van hoofdstuk 1-4 (voor degenen die niet eerder het verhaal hadden gelezen) Relena wordt gedwongen om met Treize te trouwen, hij is koning van Duitsland. Maar hij blijkt een slechte persoon te zijn, hij mishandelt haar. Ten slotte blijkt dat hij haar wil vermoorden, en vlucht Relena weg. Ze schuilt eerst bij Duo en Hilde (zijn vrouw). Wanneer ze op weg zijn naar Engeland worden Duo en Hilde door de politie aangehouden en wordt Relena ook door iemand 'meegenomen.'

Rate: T

Warning: no warnings this time...

Disclaimer: I do not own Gundam Wing...

Hoofdstuk 5

By Sehri

Haar hoofd bonsde. Relena haalde haar arm onder de dekens vandaan. Ze drukte met haar vingers van haar rechterhand tegen haar slaap.

'Mijn hoofd…'

Moeizaam opende Relena haar ogen.

'Waar ben ik?'

Opeens herinnerde Relena zich weer wat er was gebeurd. Ze was gepakt of… of ontvoerd. Snel ging ze rechtop zitten. Dat had ze beter niet moeten doen, want nu begon haar hoofd vreselijk pijn te doen. Ze drukte de vingers van haar beide handen tegen haar hoofd en sloot haar ogen. Toen ze haar ogen weer opendeed, moesten ze nog wennen aan het donkerte. Toen ze eindelijk wat zag, zag ze dat ze in een bed lag. Een tweepersoonsbed om precies te zijn. Een opluchting was dat ze niet vastgebonden was.

'Oo, in welke problemen zit ik nu?'

Iemand had dekens over haar heen geslagen. Maar wie? Ze keek de kamer rond Het viel haar op dat hij nogal groot was, maar wel saai was naar haar smaak toe.

Een deur, bureau, computer, nachtkastje, tafel met spiegel, kast, nog een deur, gordijnen die nogal donker waren, raam en…

Relena's adem stokte in haar keel. Het zweet brak haar opeens overal uit. Ze zag dat er iemand stond bij het raam. Ze kon niet zien wie het was, het was er te donker daar voor. Relena ging voorzichtig nog meer overeind zitten en sloeg de dekens langzaam terug. De figuur bij het raam bewoog gelukkig niet. Relena hield haar adem in. Haar handen voelden klam aan. Ze voelde het zweet op haar voorhoofd en op haar hals. Toen hij nog niet bewoog, liet ze langzaam haar adem ontsnappen. Ze moest hier weg.

'Tosca.'

Hoe kon ze haar dochter vergeten? Ze lag niet in deze kamer. Waar kon ze nou zijn?

'Tosca…'

Als eerst moest ze maar proberen uit deze kamer te komen. Relena bewoog een hele tijd niet uit angst dat hij haar zou zien. Hij stond nog steeds onbewogen bij het raam en staarde naar buiten. Was hij niet dood? Nee, vast niet. Ze zag wel dat hij ademde. Zijn borst ging op en neer. Relena sloeg net haar benen over het bedrand, terwijl ze naar hem bleef kijken, toen hij zich abrupt omdraaide. Geschokt staarde ze hem aan. Hij staarde terug. Zonder het zelf te weten hielden ze allebei hun adem in.

xXx

Hetzelfde moment bij Zechs thuis.

Milliardo legde de telefoon neer.

Nergens.

Nergens was Relena te bekennen. Hij leunde achterover in zijn stoel. De stoel kraakte. Hij sloot zijn ogen en dacht diep na. Hij drukte zijn vingers tegen zijn slaap. Hij had al vier dagen hoofdpijn en het werd maar steeds erger. Dat was ook logisch als je drie dagen geen slaap had gehad. En ook nog niets had gegeten sinds vier dagen.

'Damn Relena… Ik had nooit gedacht dat ik ooit door jou zo veel problemen zou krijgen. Ik had dit nooit van je verwacht, Relena. Treize heeft alleen mij en Lu verteld dat je bent weggelopen. En ook nog weggelopen met wie? Je ouwe minnaar. Ik verdacht hem al de laatste dagen… Ik kwam hem al niet meer tegen in mijn kantoor de laatste dagen en sprak hem zelden over de telefoon.'

Zechs stond op uit zijn zinplaats en liep naar het raam. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug. Met zijn koele, blauwe ogen keek hij naar buiten. Zijn haarlokken vielen in zijn ogen, maar hij had grotere zorgen om zich druk over te maken dan om haarlokken uit zijn zicht te vegen.

'Relena… voor 't eerst heb je me zo'n pijn gebracht. Voor 't eerst, Relena, voor 't eerst heb ik me geschaamd om jou. De eer… de eer van onze familie is geschonden Relena. Dankzij jou en die… Ik mag Treize dankbaar zijn dat hij het niet in de media heeft verteld. Als dat wel zo was-'

Zechs' gedachten werden onderbroken door een klop op de deur van zijn kantoor die in zijn villa was gebouwd. Lucrezia kwam de kamer binnen.

"Mil, wat doe je zo vroeg in de morgen hier? Je hebt 's nachts nauwelijks geslapen en nu…? Wie belde er? En… enig nieuws over… Relena?"

Noins stem klonk bezorgd, maar Zechs deed niet de moeite om zich om te draaien en niet veel meer dan 'nee' te zeggen.

"Zechs… onthoud één ding: het is niet goed dat je je zus zo wantrouwt."

Met deze laatste woorden deed Lu de deur achter zich dicht.

xXx

Ze keek hem sprakeloos aan. Dit kon niet waar zijn. Dit moest een droom zijn. Het kon niet anders. Nee, het was gewoonweg onmogelijk. Hij kon het niet zijn. Relena's keel voelde heel droog aan. Met haar klamme handen pakte ze de lakens vast.

Onmogelijk.

Nee.

Dit was niet waar.

"Relena…"

"Hi… Heero…"

'Nee, het is iemand anders. Nee, dit is een droom…'

Relena stond geleidelijk op van het bed. Ze liep naar hem toe. Hij staarde terug. Heel voorzichtig stak ze zijn hand naar hem uit toen ze dichtbij hem stond. Ze voelde hoe zijn adem steeds langzamer werd. Zelf hield ze ongemerkt haar adem in toen ze haar hand naar hem uitstak. Ze slaakte een kreet toen ze zijn warme huid onder haar vingers voelde. Hij keek haar met zachte ogen aan.

"Heero!"

xXx

"Dit gaat niet volgens plan nine-eight."

Anne zuchtte.

"Jah, ik weet, maar ik kan daar toch ook weinig tegen d -"

"Je kunt er heel veel tegen doen 9-8! Ik heb je niets voor niets aangewezen om deze missie te doen. Je weet wat er met je gebeurt als je faalt. Onthoud dat goed!"

Une hoorde een klik aan de andere kant. Ze voelde zweet op haar voorhoofd en op haar handen. Met bevende handen deed ze haar mobiel uit. Ze zuchtte diep. Ze liet haar hoofd hangen.

'Fout, fout, fout! Dit gaat echt niet goed. Ik moet iets doen.'

Ze drukte de vingers van haar beide handen tegen haar slaap.

'Denk, denk, denk.'

Haar baas had net gebeld. En voor het eerst was hij ontevreden over haar. Mocht ook zo zijn. Die Treize had haar vier dagen niet gebeld. Zij wel, maar hij nam niet op.

'Dan moet ik zelf maar naar hem toe gaan.'

Ze zuchtte diep en liep naar haar klerenkast.

'Het is tijd, Treize, dat ik laat zien wat ik kan.'

Ze grijnsde gemeen en begon haar kleren in te pakken.

xXx

Opeens verhardden zijn ogen zich weer. Het ging zo plotseling en snel, dat Relena begon te twijfelen eraan of hij haar nog met zo'n liefdevol blik had aangekeken. Dat was ook een probleem met Heero: hij was een meester in het verstoppen van zijn emoties. Slechts een enkele keer liet hij ze zien.

'Alsjeblieft Heero, breek die muur toch die tussen ons staat. Je hebt zelf die muur opgebouwd - alleen jij kunt hem breken. Alsjeblieft Heero…'

Dacht Relena en keek zoekend in zijn ogen. Ze zocht naar iets wat ze toen niet had gezien, nu niet zag en misschien wel nooit zou zien. Ze voelde zich opeens verlegen worden onder zijn blik en wist niet hoe snel ze haar hand van zijn wang vandaan moest halen. Uit zijn gezicht kon ze onmogelijk opmaken wat er zich afspeelde binnen in hem. Ze deed vlug een stap naar achteren, en stap van hem vandaan.

Had ze het zich verbeeld? Nee, het kon onmogelijk waar zijn. Ze had heel even gedacht dat ze zag dat hij zijn hand naar haar wilde uitsteken. Maar hij herstelde zich waarschijnlijk zo snel dat ze dacht dat het een verbeelding was. Ze begon opeens weer aan zichzelf te twijfelen.

'Dit is een verbeelding. Hij kan onmogelijk zijn han – Relena! Vergeet 't niet, je bent getrouwd! En je hebt al een dochter van een half jaar oud. Hij zal je onmogelijk…'

Relena dwong zichzelf haar gedachten te stoppen. Maar ze moest goed blijven opletten. Ze was nu getrouwd en had een dochter. Hoeveel ze ook van hem hield en altijd zou blijven houden, toch… haar dochter ging voor. Niet veel meer voor dan Heero, maar wel dan haar. Ze was het belangrijkst voor Relena op dit moment. Maar ze wilde nog zo veel vragen. Waar moest ze nou beginnen?

"Heero… uh… waar is mijn dochter… waar is Tosca?"

xXx

"Anne! Wat kom je hie –"

Anne brak hem abrupt af door hem een vochtige kus op zijn mond te geven. Ze liet zichzelf binnen door Treize's armen voorzichtig naar beneden te duwen. Hij stond in de deuropening van zijn grote villa en had de weg naar binnen geblokkeerd.

'Maar nu niet meer,' dacht ze sluw.

Ze lette niet op Treize's protesten en liep regelrecht naar zijn kamer. Ze voelde hoe de bedienden haar raar nastaarden, maar ze negeerde hen gewoon, net als Treize's woorden op dit moment.

"Anne, je kunt hier niet zomaar komen!"

Ze stonden allebei alleen in zijn kamer en hij pakte haar beet bij haar schouders, zodat ze wel naar hem moest luisteren. Ze wilde zich eerst uit zijn groep uitworstelen, maar ze wist dat dat niets zou helpen. Hij was gewoonweg te sterk voor haar. Maar alleen bij lichamelijke kracht, niet bij het geestelijke…

Ze zuchtte en luisterde naar wat hij te zeggen had. Ze had hem in het begin expres genegeerd. Ze moest doen alsof ze boos was, heel erg boos. Dat was de truc.

"Luister nou, zo gaan ze mij verdenken! Als ze weten dat we een relatie met elkaar hebben dan - "

"Treize! Vroeg of laat komen ze er toch achter! Waarom dan niet nu!"

Ze keek hem gekwetst aan. Ze zag dat hij nu begon te twijfelen. Nu was hij op zijn zwakst. Nu kon ze hem heel makkelijk overtuigen.

"Treize… waarom snap je het nou niet? Ik kan geen dag zonder je. Ik wil je altijd om me heen hebben. Ik hou van je. Ik hou echt veel van je, Treize."

'Hebbes,' dacht Anne.

Hij keek haar met een heel zachte blik aan en omhelsde haar toen stevig.

"Goed Anne, je mag hier blijven. Maar alsjeblieft stel me niet te veel vragen en slaap niet samen met mij in mijn kamer. Veel te riskant."

'Hmm, dat laatste beslis ik deze nacht wel en over vragen stellen… Ik hoef jou niets te vragen, schat, ik weet veel meer van je dan dat je denkt. Laten we zeggen… zowat alles.'

xXx

Er viel een lange stilte.

Hij wendde zijn gezicht weer van haar af. Relena was zo opgelucht geweest toen ze had gezien dat hij het was en ook zo bang, dat ze niet eens heel goed naar hem had gekeken. Ze merkte nu pas op dat hij aanzienlijk wat dunner was geworden, maar tegelijkertijd ook wat gespierder. Hij had een blauwe spijkerbroek aan en wit hemd zonder mouwen met een best groot hals. Zijn haren waren zoals altijd in de war. Ze waren nu ook wat langer en vielen in z'n ogen. Ze keek weer naar hem op, afwachtend naar zijn antwoord. Hij staarde nog steeds naar buiten. De gordijnen waren halfdicht en Relena zag dat het al snel ochtend zou worden. Ze kon de stilte niet meer langer uitstaan. Ze wilde haar dochter.

"Hie-"

"Ze is in de kamer hiernaast. Ze slaapt."

Hij zei het zo plotseling en zacht dat Relena eerst naar hem bleef kijken en zich niet verroerde. Toen het tot haar doordrong wat hij net had gezegd was ze in twee tellen bij de deur. Ze opende hem vlug en zonder ook maar één keer om te kijken, liep ze het kamer uit. Ze kwam in een breed hal en keek naar links en naar rechts. Welke deur zou het zijn? Ze probeerde eerst de deur aan de rechterkant. Nee, daar was ze niet. Ze probeerde daarna de linkerdeur en haalde diep adem. Het was er donker, maar haar ogen waren al gewend geraakt aan het donkerte. Dit was ook een slaapkamer. Iets kleiner dan de slaapkamer waarin ze nog geen tien minuten geleden in een bed had gelegen. Dat was waarschijnlijk zijn slaapkamer geweest. Haar ogen gleden zoekend rond in de kamer. Het viel haar op dat er nog al weinig meubelen in de kamer stonden. Haar ogen bleven rustten op het bed. Het was ook een tweepersoonsbed, maar wel wat kleiner dan zijn bed.

"Tosca..."

Ze rende vlug naarhaar kindtoe. Gelukkig, ze sliep nog. Relena aaide haar over haar bol en besloot haar te laten slapen. Ze merkte niet op dat Heero ook in de kamer stond, ze was zo blij om haar dochter weer veilig te zien slapen.

"Relena..."

Ze schrok op uit zijn stem. Ze draaide zich om en zag gelijk dat hij ergens mee zat. Maar wat?

xXx

Het zweet stond op haar voorhoofd. Hun ademhaling versnelde. Treize gleed in en uit haar en het leek alsof haar lichaam zou ontploffen met dit plezierig gevoel. Ze waren zo druk met elkaar bezig dat ze het overgaan van de telefoon pas hoorden toen het na de achtste keer overging. Anne hoorde Treize vloeken en glimlachte zwakjes.

Hij strekte zijn lichaam over haar om de telefoon te pakken. Hij haalde een paar keer diep adem en probeerde zo zijn hartslag weer onder controle te krijgen. Toen pas zei hij zijn naam over de telefoon.

"Treize," zei hij toch nog steeds buiten adem. Anne's lippen krulden op in een glimlach. Ze veegde voorzichtig met haar vingers het zweet van zijn voorhoofd. Hij was nogal geïrriteerd. Zij ook. Maar ze was al blij genoeg dat ze hem weer in haar macht had. En hij wist het geen eens. Ze speelde met zijn lokken terwijl ze luisterde naar hem. Hij luisterde naar wat de stem aan de andere kant van de lijn hem te vertellen had.

"Wat!"

Treize maakte zich vlug los uit haar omhelzing.

"Dat meen je niet… hm… oké… ik kom eraan. Ik zal er binnen een halfuur zijn… Ja, reken daar maar op."

Zijn stem klonk woedend. Hij legde de telefoon weer op de haak. Anne keek hem aan. Hij vermeed haar ogen. Ze legde een hand op zijn schouder en wilde hem weer naar zich toe trekken, maar hij stond op.

"Treize!"

Hij zuchtte. Hij liep naar zijn klerenkast en pakte zijn kleren en een badhanddoek eruit. Ze wist wat dat betekende. Ze keek op de klok. Vijf over zeven. Wie belde er nou zo vroeg op? Ze was hier nog geen halfuur geleden gekomen en hij ging nu al weg?

"Treize!"

Ze versperde zijn weg naar de badkamer.

"Wat is er?"

"Anne, ik zei toch tegen je dat je me niets moest vragen? Oké, wanneer ik terug kom vertel ik het je wel, oké?"

Anne was moe en liet zich toch nog gewillig door hem naar zijn bed leiden. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en verdween in de badkamer.

'Ik moet weten wat er is gebeurd,' dacht ze voordat ze in een onrustige slaap viel.

xXx

Dat hij ergens mee zat zag ze gelijk. Ze draaide haar hoofd weer om naar de slapende en legde even haar hand voorzichtig op het kleine voorhoofdje en streelde een paar keer haar haren naar achteren. Ten slotte stond ze op en liep de kamer uit terug naar de kamer waarin ze waarschijnlijk had geslapen. Ze hoorde hoe hij de deur achter haar dichtdeed. Ze haalde diep adem en draaide zich om naar hem, klaar om alles aan te gaan. Hij gebaarde dat ze moest gaan zitten. Ze ging zitten op de rand van het bed. Hij pakte een stoel die in de hoek van de kamer stond, en zette die een meter voor het bed neer. Hij nam daarop plaats en ze zag dat hij nogal gespannen was. Sinds ze hem had aangeraakt hing er een gespannen sfeer tussen hen. Ze staarde naar hem terwijl hij aandachtig zijn vingers bestudeerde. Er zat hem iets dwars, maar ze wist niet goed hoe ze het hem moest vragen. Ten slotte raapte ze al haar moed bij elkaar.

"Heero wa-"

Hij keek haar met zo'n pijn in z'n ogen aan, dat ze gelijk ophield met praten. Hij slikte moeizaam door en begon te praten. Toch kon ze niet aan zijn stem horen of hij werkelijk ongerust was, maar zijn gezicht verraadde op dat moment toch nog alles.

"k Heb lange tijd naar je gezocht Relena. Gisteren drong het tot mij door dat je waarschijnlijk bij Duo zou zijn."

Hij zuchtte en keek haar even aan. Ze keek naar hem terug terwijl ze haar handen krampachtig vasthield.

"Maar toen ik er 's morgens aankwam, was er niemand. Ik wist gelijk dat jullie zouden proberen het land uit te gaan. Maar 't probleem was dat ik niet wist van waar en hoe jullie uit Duitsland wilden gaan. Ik had de hele middag naar jullie gezocht. Ten slotte dacht ik dat jullie zeker al terug in Engeland zouden zijn. Dus ik besloot om toch maar terug te gaan en jullie daar te gaan zoeken… Ik besloot om met de veerboot te gaan… en… heel toevallig waren jullie daar ook. Ik had jullie eerst binnen gezocht, tussen al die mensenmassa, maar ik zag jullie daar niet. Ik waagde het even om weer uit te stappen en jullie in Duitsland verder te gaan zoeken. Het was hier heel moeilijk om uit te komen, dus ik dacht dat jullie waarschijnlijk nog ergens in Duitsland waren. Dus ik ging buiten op het dek staan."

Heero zuchtte en sloot zijn ogen.

"Ik merkte jullie gelijk op. Jullie zagen er gewoonweg verdacht uit. Ik herkende jullie meteen ondanks jullie vermomming. Het was best een goed plan van Duo."

Hij stopte even om na te denken wat hij nu precies moest zeggen.

"Maar ja… Hij dacht niet goed na met een heldere kop."

xXx

Zechs nam een kleine slok van zijn kop koffie. Hij had net een telefoon van Treize gekregen. Hij vertelde eindelijk eens wat goed nieuws. Eindelijk. Maar toch. Milliardo legde zijn kop koffie weer neer die Lu hem nog net had gegeven. Treize had hem weer bedreigd. Weer. Weer had Treize laten zien wie de touwtjes in handen had. Zechs zuchtte. Van wie had hij altijd het meest gehouden? Om wie was hij soms zo blij en zo trots geweest? En die… diegene had hem zoveel pijn gebracht.

'Relena… niet eens één keer, voor maar één keer heb je gedacht aan je broer en ook niet aan je eer. Nee, niet alleen jouw eer, maar ook die van mij, van Lu van onze hele familie. Hoe kon je zo egoïstisch zijn? Het zusje van wie ik hield was nooit egoïstisch, niet zo ten minste. En zo onverantwoordelijk dat ze haar broer ook maar niet één keer belt? Maar Relena… als ik jou zie, dan weet ik wat ik met jou zal doen. Ja, dat weet ik zeker.'

Hij keek staand uit het raam naar buiten toen hij opeens voelde dat er ook iemand anders in de kamer stond. Met het kop koffie in zijn hand draaide hij zich om. Lu stond in de deuropening aandachtig naar hem te kijken. Hem goed te bestuderen.

"Wat is er, wat kijk je?"

Mil vroeg het toch niet op een geïrriteerde toon. Noins woorden raakten hem samen met haar blik.

"Ik kijk… nee, ik vraag me af hoe iemand die zoveel van zijn zusje hield haar opeens zo veel kan haten."

xXx

Oké, Relena kon zijn verhaal volgen, maar ze snapte nog steeds niet waar hij mee zat.

"Duo," zuchtte Heero opeens.

Er was iets met hem, maar…

"Wacht, waar is Duo?" vroeg Relena toen ze zich opeens weer herinnerde dat hij en Hilde door de agenten waren meegenomen.

Heero staarde naar het plafond.

"Meegenomen… gepakt door de politie en ik…" Hij balde zijn vuisten. "Ik deed er niets aan om ze vrij te krijgen. Helemaal niets. Mijn beste vriend met zijn vrouw laten stikken. Wie weet in wat voor staat ze nu wel zullen zijn?"

Heero sloot zijn ogen. Hij was boos. Boos op zichzelf. Nu begreep Relena waar hij mee zat. In plaats van dat hij Duo te hulp was geschoten, was hij met haar naar Engeland gegaan. Hij had haar ook nog naar een schuilplaats gebracht. Dit was zijn huis niet en ze was hier ook nooit geweest, daarom wist ze dat dit een schuilplaats was.

Ze voelde medelijden met hem. Ze begreep hem. Ze waren lange tijd goede vrienden geweest. Ze wilde hem gerust stellen.

"Heero," ze legde een hand op zijn hand die op zijn knie rustte. Zijn ogen vlogen gelijk open alsof hij iets gloeiends had aangeraakt. Hij keek haar weer aan.

"Ik snap waar je mee zit Heero. Maar ook al was je daar geweest… je had Duo toch weinig kunnen helpen. Maar hij en Hilde zouden dat ook niet hebben gewild. Ze wilden vast dat jij met mij meeging. Dus voel jij je alsjeblieft niet schuldig. Je hebt echt gedaan wat je kon. En… nog heel erg bedankt Heero voor a-"

"Relena," brak hij haar abrupt af en haalde zijn hand onder de hare vandaan.

Ze voelde zich gekwetst en was bang dat hij haar aanraking niet wilde. Ze wilde opstaan toen ze opeens zijn beide handen aan iedere kant van haar wang voelde. Hij nam haar gezicht in zijn handen.

"Ik heb dit echt voor je over Relena. Dit alles doe ik voor jou. Ik…"

Oke, dit was het dan weer.

Aub, laat een review achter!
Heel erg bedankt!
Pas op: in volgend hoofdstuk komt er HEEL VEEL lime!