Eer
Summary: Van hoofdstuk 1-4 (voor degenen die niet eerder het verhaal hadden gelezen) Relena wordt gedwongen om met Treize te trouwen, hij is koning van Duitsland. Maar hij blijkt een slechte persoon te zijn, hij mishandelt haar. Ten slotte blijkt dat hij haar wil vermoorden, en vlucht Relena weg. Ze schuilt eerst bij Duo en Hilde (zijn vrouw). Wanneer ze op weg zijn naar Engeland worden Duo en Hilde door de politie aangehouden en wordt Relena ook door iemand 'meegenomen.'
Rate: T
Warning: lime!
Disclaimer: I do not own Gundam Wing
Hoofdstuk 6
By Sehri
Heero haalde diep adem. Hij zag dat Relena met zo'n grote hoop in haar ogen naar hem keek; hij kon die hoop niet breken. Nee, niet meer. Voor één keer wenste hij een normaal persoon te zijn en wilde dat hij de woorden op zijn lippen kon krijgen. Hij hield haar gezicht nog steeds in zijn handen en Relena bracht treuzelend haar handen naar zijn handen. Hij voelde zich helemaal warm worden van binnen toen haar vingers zijn handen zachtjes aanraakten. Hij bleef in haar ogen kijken, hopend dat hij zo de woorden uit zich kon krijgen die hij haar zo vaak wilde vertellen, maar 't hem gewoon niet lukte. Zijn keel en lippen voelden droog aan.
"… Relena, ik… ik, ik h-"
xXx
Relena was in half in verdoving. Ze kon het echter niet geloven. Stond ze hier echt, echt met Heero? Wilde hij dat tegen haar zeggen waar ze zo lang op had gewacht? Ze bleef kijken naar zijn ogen waarin ze op dat moment in het donker niets kon lezen. De ogen waar van ze zo veel hield. Zijn ogen. Langzaam maar zeker werd ook de afstand tussen hun gezichten kleiner. Ze hoorde hoe hij vocht in zich zelf om de woorden naar buiten te krijgen. Zijn stem was niet meer dan een zacht gefluister. Ze sloot haar ogen. Het was zover. Hij had het bijna gezegd.
"… Relena, ik… ik, ik h-"
Op dat moment ging de deurbel. Ze schrokken allebei op en lieten elkaar los. Haar ogen vlogen open en ze zag dat hij zo'n anderhalve meter voor haar stond, op een veilige afstand van haar af. Haar hart ging wild tekeer samen met de zijne. Hij keek even naar haar en liep toen zonder ook maar iets te zeggen de kamer uit om de voordeur te openen.
Ze hoorde hoe de voordeur openging en ging in de deuropening van zijn slaapkamer staan om te horen wie er stond bij de deur. Ze hoorde in het begin alleen Heero's stem. Hij klonk niet bepaald vrolijk. Ze ving een paar stukjes van het gesprek op van wat Heero zei.
"Wat doe JIJ hier…? Hn… nee… luister, ga je nu weg of… nee is NEE."
'Wie staat er nou daar?'
Vroeg Relena zich af. Opeens herkende ze de stem en rende de hal door naar de voordeur toe. Hijgend kwam ze bij de twee aan. De twee staanden bij de deur kijken haar allebei verrast aan. Ze hadden haar waarschijnlijk niet verwacht. Heero's ogen vernauwden zich toen Relena glimlachte naar de persoon die buiten bij de voordeur stond.
"…Trowa!"
xXx
"Ik weet niet hoe ik dit nog langer moet volhouden."
Hij vermeed haar ogen. Ze zuchtte. Hij keek nog steeds niet naar haar op en staarde naar zijn vingers.
"Alsjeblieft, zeg wat… ik hou niet van deze stilte, niet bij jou…"
Nu keek hij wel op.
"Hilde, 't spijt me zo vreselijk. Ik had kunnen weten da"
"Duo, alsjeblieft." Ze nam zijn gezicht voorzichtig in haar handen alsof hij zo zou kunnen breken. "Je had 't niet kunnen weten! Dat weet je best. Het is jouw schuld niet. Je hebt je best gedaan. Echt waar. En Relena is toch al in Engeland? Het is je gelukt. Je… nee, wij hebben niet gefaald, Duo, we hebben nie-"
Hun gesprek werd ruw verstoord door het plotseling openzwaaien van de deur van de kleine kamer waarin ze hun nacht samen hadden doorgebracht. Het rook er muf en het was er bepaald niet erg hygiënisch. Het gebouw waarin ze nu waren was ook geen gevangenis noch een politiebureau of iets dergelijks…
Hilde liet haar armen zakken en ze staarden allebei naar de deur die net was open geduwd.
"Daar gaan we weer."
Hoorde ze plotseling Duo zachtjes fluisteren. Ze haalde diep adem en bereidde zich alvast voor op het ergste. Het kon veel erger worden dan slapen op een verrotte bank in een stoffige kamer waarin niets anders dan die bank stond, kruisverhoor krijgen, schreeuwende en bedreigende mannen die je meesleurden van kamer naar kamer en die je je huid vol scholden. Ja, het kon inderdaad veel en veel erger. Maar wat 't ergste was: deze kerels waren er haast zeker van dat Relena naar Engeland was vertrokken. Hoeveel Hilde en Duo hen ervan hadden proberen te overtuigen dat dat onmogelijk was; het hielp allemaal echter niet.
Een half dozijn mannen kwamen plotseling uit de deuropening te voorschijn. Ze hadden allemaal donkergrijze kleren aan of liever gezegd uniformen. Het hoofd van de mannen had een cape op met een grote geelgekleurde 'K' erop.
"Meekomen jullie," blafte hij.
Duo en Hilde verroerden zich niet. De mannen stapten op hen af zonder enig oogcontact te hebben gehad met elkaar en grepen hen vast bij de armen. Duo en Hilde verzetten zich eerst tegen hun greep, hoewel ze wisten dat het weinig zou helpen. De mannen verstevigden hun greep extra daardoor. Zwijgend werden ze uit de donkere kamer door de iets meer verlichte hal geleid. Ze werden in een kamer geduwd, die nogal ruim en goed verlicht was. Ze keken met grote ogen naar de man die met hun rug naar hen toe stond. Hij staarde uit het raam en had zijn handen gevouwen achter zijn rug. Hij draaide zich langzaam op naar hen toe. Hilde en Duo kwamen ademtekort en staarden met grote ogen naar de lange man.
"Tr…Treize!"
xXx
"Relena! Wat ben ik blij jou veilig en wel te zien. Ik was bang dat…"
Trowa haalde opgelucht adem. Heero keek woedend naar hem en haalde zijn hand door zijn dikke, donkere haren. Zonder wat te zeggen liep hij weg. Relena wilde zich omdraaien en hem achterna gaan, maar ze bedacht zich en richtte haar aandacht weer op Trowa.
"Trowa, ik ben ook heel blij om jou weer terug te zien. Ik was bang dat ik je… nooit…"
Tranen vormden zich weer in haar ogen en ze staarde naar de grond.
"Relena." zei hij opeens.
Hij pakte haar beet bij haar schouders. Relena keek met een ruk op naar hem bij zijn onverwachte aanraking. Hij was altijd een goeie vriend geweest van haar. Nooit meer dan dat, maar ook nooit minder. Met Heero zat het anders: ze hield ook van hem en dat niet alleen als van een vriend…
"Alles komt goed. Dat beloof ik je."
Relena keek hem met ongeloof in haar ogen aan. Hoe kon hij zoiets beloven? Maar hij keek met zo'n vastberadenheid in zijn ogen en die kalme en zekere stem waar hij mee sprak… Ze haalde diep adem en glimlachte toen.
"Dank je wel, Trowa. Kom binnen, ik was je helemaal vergeten te vra-"
"Is dat denk je wel zo'n goed idee? Ik bedoel… hoe hij net tegen me praatte. Volgens mij heeft hij het liever niet dat ik binnenkom."
Relena wendde haar gezicht weer even van hem af. Dat was waar ook. Ze was het helemaal vergeten dat Heero Trowa helemaal niet zo mocht. Toch…
"Je komt binnen, zo erg zal hij dat wel heus niet vinden."
Ze haalde hem over en zwijgend liepen ze naar het keuken waar ze Heero heen had zien gaan. Ze zag dat hij intussen al koffie had gezet. Ze namen allebei plaats aan de tafel waar Heero ook zat. Hij staarde nadenkend voor zich uit.
"Vertel me eens Trowa," zei hij opeens. "Hoe wist jij dat ik hier was met Relena? Niemand weet dat dit huis dat helemaal buiten de stad staat van mij is? Hij staat niet eens op mijn eigen naam… Hoe weet je dat?"
xXx
Dus jullie beweren dat jullie helemaal niet weten waar Relena is op dit moment."
Treize vouwde zijn handen en keek hen allebei omstebeurt aan.
"Nee," zeiden ze allebei.
"Hmmm…"
Treize dacht na en Duo wist dat dat niet iets goeds kon betekenen.
"Kunnen jullie mij dan vertellen waarom jullie drie kaartjes voor een reis met de veerboot hadden gekocht. En wat doen deze babyspulletjes in jullie tas die waarschijnlijk, nee haast zeker van Tosca zijn?"
Zijn stem klonk dreigend en de moed zonk hen weer in de schoenen. Dit ging fout. 't Ging vreselijk fout. Treize staarde aandachtig naar zijn handen alsof ze heel erg bijzonder waren. Er viel een lange, kille stilte. De rillingen liepen over Duo's rug. Wat wilde hij nu met hen doen? Treize gaf hem antwoord op zijn gedacht door een beslissing te nemen.
"Jullie mogen gaan."
xXx
"Heero, hou op! Sinds Trowa hier is, val je hem lastig met die onzinnige vragen van jou, ik wil dat je er nu onmiddellijk mee ophoudt."
Zo, dat was er uit en Relena kreeg er gelijk spijt van. Had ze echt goed gezien? Had hij net pijn in zijn ogen? Maar hij herstelde zich zo snel dat Relena 't niet kon zeggen. Ze schrok zelf ook van haar plotselinge uitbarsting en was het liefst het kamer uit gerend. Gelukkig kwam iemand haar tot hulp. Haar kleine dochter van een half jaar. Tosca krijste in de andere kamer en snel rende Relena de kamer uit. Wat was er met haar? Ze had niet zo moeten reageren tegen Heero. Hij stelde maar een vraag…
Toch vond het niet leuk. Trowa was bijna weggegaan. Dat had ze echt niet gewild. Ze tilde Tosca op en suste haar wat. Ze had vast honger.
Toen Tosca weer in slaap was gevallen liep Relena de kamer weer uit. Ze sloot de deur zachtjes en draaide zich om en botste bijna tegen Heero op. Ze voelde zijn adem in haar gezicht en zonder het zelf door te hebben sloot ze haar ogen. Ze hoorde hoe het kloppen van hun harten versnelde en ze voelde zijn lichaamswarmte steeds dichterbij komen. Hij ademde kort in en uit. Zijn armen gleden om haar middel, terwijl die van haar als van een levenloze pop langs haar lichaam bleven hangen. Opeens voelde ze zijn armen niet meer, zijn adem niet meer, het sneller kloppen van zijn hart, zijn lichaamswarmte... het was er allemaal niet meer. Met paniek opende ze haar ogen. Hij was weg. Of was het een droom, een verbeelding geweest? Ze sloot haar ogen. Nee, hij had echt voor haar gestaan. Zijn adem in haar nek en op haar gezicht geblazen. Het was geen verbeelding geweest. Ze hoorde buiten het starten van de motor. Het geluid stierf langzaam weg. Hij was inderdaad weggegaan.
Ze leunde met haar hoofd en lichaam tegen de muur. Ze voelde al haar zintuigen en spieren weer ontspannen. Waarom was Heero zo bang? Waarom vermeed hij haar? Ze dacht weer aan wat er die ochtend was gebeurd en wat er allemaal had kunnen gebeuren.'
'Relena!' Riep ze een halt toe op haar gedachten. 'Hou op met zo te denken... je bent getrouwd en je hebt een dochter. Hij zal haar nooit zoveel liefde kunnen geven als haar echte va-'
Tranen sprongen weer op in haar ogen. 'Echte vader! Hij gaf niets om Tosca! Hij wilde een zoon. Iemand die zijn plaats zou kunnen innemen. Volwaardig zou zijn daarvoor. Hij wilde geen dochter. Nee! Hij wilde hen allebei niet. Wat een vader, hij wilde zijn eigen, zijn bloedeigen dochter vermoorden.'
Relena voelde hoe de woede plaats in haar maakte.
Ze opende even later haar ogen, toen ze voelde dat ze al een stuk kalmer was. Ze haalde diep adem en probeerde alles van zich af te zetten. Trowa zou in de keuken zitten. Ze wilde niet dat zich enig zorgen zou maken om haar, hoewel ze wist dat hij dat toch wel zou doen.
Ze bleef staren naar het plafond en besloot toen naar de keuken te gaan. Ze keek weer voor zich naar de deuropening van de keuken en ze zag dat Trowa in de deuropening stond. Hij keek haar bezorgd aan.
'Hoe lang staat hij al daar?'
xXx
Ze voelde zich nogal ongemakkelijk onder Trowa's starende blik. Hij werkte werkelijk op haar zenuwen. Ze zaten bij de eettafel tegenover elkaar. Ze zag dat hij telkens zijn mond opende, maar zich weer bedacht en zijn mond toch maar weer sloot. Ze zaten zo minstens tien minuten met elkaar. Relena staarde naar haar vingers terwijl Trowa strak naar haar bleef kijken. Normaal zouden ze nooit zo lang stil blijven; ze praatten altijd wel over iets. Ze hoorden buiten de wind huilen, het zingen van de vogels… zo stil was het er.
"Relena," zei hij onverwachts zachtjes.
Langzaam keek ze naar hem op. Hij keek haar bezorgd en nadenkend aan. Zijn ogen vernauwden zich en zijn lippen waren in een rechte lijn gevormd. Hij zag er bepaald niet vrolijk uit. Relena vroeg zichzelf af of hij de spanning tussen haar en Heero al die tijd had opgemerkt. Ze hoopte maar van niet en ook niet dat hij haar net met Heero had gezien. Ze was geen tiener meer dat ze zo met een ander… noch was ze een vrijgezel. Ze was getrouwd en had een dochter. Dat was de bittere waarheid die ze nooit zou kunnen veranderen.
"Vraag je je niet af hoe ik wist dat jij… jullie hier waren?"
"Trowa…"
Ze sloot voor een halve tel haar ogen voordat ze hem weer aankeek en verder praatte. Ze brak even oogcontact met hem om haar hand op zijn hand te leggen. Hij keek even naar haar hand die nu contact maakte met z'n lichaam voordat hij weer naar haar opkeek.
"Ik vertrouw je volkomen, Trowa, alsjeblieft, twijfel daar niet aan. Ik weet dat je nooit iets slecht voor me zou willen. Ik…"
Tranen vormden zich weer in haar ogen. Ze had hem zo lang niet gezien… niet gesproken. Geleidelijk haalde ze haar hand weer weg. Ze zuchtte diep en vermeed zijn ogen. Nee… na anderhalf jaar was alles anders… Ze was alleen Relena niet meer, ze was nu Relena Khushrenada. Vrouw van Treize Khushrenada. Voor heel even twijfelde ze of haar broer haar wel zou willen. Hij had tegen haar gezegd dat Treize's haar nu haar huis was. Hij vertrouwde hem volkomen. Zou hij haar wel geloven?
'Natuurlijk wel!' Sprak ze zichzelf tegen. 'Hij is je broer, hij zal heus niet willen dat… dat...'
Ze voelde een brok in haar keel. Alles leek opeens zo onzeker, zo eng, zo…
"Relena, ik vraag me af hoe Heero wist waar jij was."
Relena keek naar hem op gestoord uit haar gedachten. Daar had ze helemaal niet aan gedacht, nee, ze had niet aan hem getwijfeld. Natuurlijk wilde hij haar niets aandoen. Natuurlijk niet.
"Dat maakt nie-" Begon ze maar Trowa brak haar zin af.
"Natuurlijk maakt dat wel uit. Denk eens goed na. Denk eens goed."
Relena begon nu toch echt te twijfelen. Wat was er? Waarom moest ze twijfelen aan Heero… of aan…? Trowa stond op van de stoel en liep naar het raam toe. Hij staarde naar buiten, terwijl Relena naar zijn rug staarde. Trowa's haren waren ook langer geworden en ook zijn schouders waren breder.
Relena zuchtte. Behalve dat het makkelijker werd nu Trowa was gekomen, werd het in plaats daarvan alles ingewikkelder.
"Hoe kon hij zo toevallig precies op hetzelfde boot en hetzelfde moment op dezelfde plaats zijn als jou? Dat kon toch echt niet. En bovendien hij laat zijn vrienden nooit stikken, hij helpt ze altijd. Hoe kon hij Duo en Hilde zomaar laten worden opgepakt en weggevoerd naar wie-weet-waarheen?"
Hij stopte even met praten en draaide zich om naar haar toe. Ze staarde naar haar vingers. Pratend liep hij langzaam terug naar haar.
"En waar hij nu heen is…"
Relena keek op. "Zei hij dan niet waar hij heen ging."
Trowa stopte met lopen toen hij naast de stoel stond waarop Relena zat. Ze keek omhoog naar hem. Hij staarde naar een punt achter haar en leunde tegen de eettafel. Hij legde zijn hand met zijn lange, dunne vingers op de tafel en zuchtte.
"Ik vroeg hem wel waar hij heen ging, maar hij antwoordde eerst niet. Toen hij bij de deuropening stond, draaide hij zich om en zei dat voordat hij terug zou zijn, moest ik weg zijn van hier."
xXx
"Ja, het gaat weer goed… ik heb hem weer in mijn macht," zei Anne met een zelfverzekerde toon en er speelde een glimlach op haar lippen.
"Oo, 9-8! Daarom gaf ik jou ook deze baan. Ik wist dat niemand anders dit kon handelen behalve jij. Ga er zo mee door en blijf op je hoede."
De stem lachte aan de andere kant. Anne voelde al haar zelfvertrouwen weer terug komen in haar zelf.
"Hou 'm wel in je macht, 9-8! Ik heb al jaren op het moment gewacht dat…"
Anne knikte met haar hoofd. Ze zat op Treize's bed en maakte rondjes met haar vingers op de lakens. Ze hield haar mobiel naast haar oor, en luisterde aandachtig naar wat hij zei, vooral naar zijn adviezen. Maar de rest kon ze zelf wel handelen. Ze had wel zoveel ervaring met Treize. Ze lachte naar iets wat hij zei en kon even niet meer bijkomen van het lachen.
"Ja, is goed. Ik zal die Treize wel in mijn macht houden… Ja, zal ik doen. Oké, doei."
Eindelijk. Haar baas was weer zoals altijd blij over haar werk. Trots op zichzelf stond ze op en besloot te gaan douchen voordat Treize zou komen. Volgens de baas ging het wel erg sloom en moest ze er meer vaart in maken. Dat wilde ze zelf ook heel graag. Ze draaide zich om en zag tot haar grote schrik Treize staan bij de deuropening.
'Shit… hij heeft toch niet alles gehoord? Zijn gezicht… hij lijkt zo boos.'
Anne kon even niets uitbrengen.
'Doe normaal… je kunt nog vluchten als hij het weet.'
Ze zette een stap terug.
"Uhh… Treize…"
xXx
"Trowa, nee, je kunt niet weggaan."
Relena versperde zijn weg naar de opening van de voordeur. Ze zag dat Trowa zuchtte voordat hij sprak.
"Luister, je weet wat Heero allemaal kan doen als hij ergens zijn zinnen op heeft gezet. En als hij iets zo wil, dan moet het ook zo. Ik wil niet jullie tot last zijn."
De laatste zin zei hij zo zachtjes dat ze hem eerst niet verstond. Maar ze deed alsof ze dat niet had gehoord.
"Ben je bang voor hem?" daagde ze hem uit.
Trowa sloot even zijn ogen en nam toen voorzichtig haar gezicht in zijn handen. Ze voelde zich nogal ongemakkelijk onder zijn aanraking. Ze moest daardoor ook aan Heero denken.
"Ik kom terug Relena, dat beloof ik je. Ik zal snel terug zijn. En alsjeblieft, onthoud dat ik nooit iets slecht voor je zou willen. Onthoud dat."
Relena staarde naar hem en sloot even haar ogen als antwoord dat ze hem geloofde; dat ze hem volkomen vertrouwde. Opeens kwam zijn gezicht tot haar grote schrik dichterbij.
'Nee, nee Trowa, dit meen je niet! Hou op!' schreeuwde ze in zichzelf maar kon geen woord over haar lippen krijgen.
Ze sloot haar ogen, wachtend naar de aanraking. Opeens voelde ze dat hij haar weer losliet. Verward opende ze haar ogen en hoorde dat op dat moment de deur achter haar dichtging. Ze draaide zich om. Hij was weg… haar in verwarring achterlatend.
xXx
"Uhm… Treize, hoe lang sta je al da-"
Ze hield gelijk op met praten toen ze hem hoorde lachen. Voor 't eerst sinds zes dagen bereikte de glimlach eindelijk weer zijn ogen. Hij was in een paar stappen bij haar en tilde haar op. Hij draaide vervolgens een paar keer met haar in het rond.
"Treize! Wat doe je… Treize! Zet… me neer!"
Hijgend hield hij op met het draaien in het rond. Samen vielen ze op het bed, zij lag onder hem. Ze snakten allbei even naar adem voordat ze hem vroeg wat er aan de hand was. Hij grinnikte en probeerde het spannend te maken.
"Ik… weet… waar… Relena… is."
"Wat! Nee! Dat meen je niet. Dit moeten we vieren."
'Gelukkig, hij heeft nog steeds niets door,' dacht ze opgelucht.
Hij knikte en streek heel voorzichtig met zijn vingers haar lokken uit haar gezicht. Langzaam zochten zijn vingers een weg naar beneden… Hij praatte op een fluistertoon verder.
"We vertrekken vanavond naar Engeland, we gaan met mijn privé vliegtuig daarheen… dat zal veel sneller gaan en da-"
Anne brak hem abrupt af met een krijs. Zijn vingers raakten haar op een heel gevoelige plaats en hielden daar halt. Haar benen trilden. Ze kreunde.
"Nee… Treize…"
Hij grijnsde naar haar. "Ben je ook zo blij, Anne? Ja, hè? Ik ook. Ik kan je niet vertellen hoe… blij… ik wel ben."
Hij boog zich voorover, terwijl zijn hand tussen haar trillende benen bleef en hij nam haar lippen in een ruwe kus.
xXx
'Hoe wist Heero waar jij was? Hoe kon hij zo toevallig precies op hetzelfde boot en hetzelfde moment op dezelfde plaats zijn als jou? En bovendien, hij laat zijn vrienden nooit stikken, hij helpt ze altijd… Hij zei dat voordat hij terug zou zijn, moest ik weg zijn van hier.'
Trowa's woorden spookten door Relena's hoofd. Ze keek naar haar dochter, die net weer in slaap was gevallen. Ze keek naar buiten. Het was al vrij donker. Ze wierp een blik op de klok die aan de wand hing. Drie over tien. Wanneer zou Heero nou komen? Ze zuchtte. Ze vreesde dat ze hem nog steeds niet goed genoeg kende.
Ze liet de deur van de slaapkamer waarin Tosca vredig lag te slapen, op een kier staan. Ze knipte het licht eerst van het hal aan. Vervolgens liep ze naar de keuken waar ze ook de licht wilde gaan aandoen. Ze was nog steeds met haar gedachten bij Trowa's gesprek en ze maakte zich zorgen over Heero. Stel je voor dat hem iets was overkomen? Ze stak haar vingers uit om het licht aan te doen, toen ze opeens het gevoel had dat er nog iemand in de keuken was. Haar vingers bleven in de lucht zweven, vlak voor de lichtschakelaar. Ze draaide zich met een ruk om naar de gestalte die op onzekere benen bij de deuropening stond. Ze hapte naar adem, de gestalte hield zich vast aan de muur om niet te vallen. Hij staarde terug naar haar. Ze kon het niet geloven dat hij in deze staat was.
"Heero…"
xXx
"Ik snap 't nog steeds niet… waarom hebben ze ons vrijgelaten?"
Hilde staarde peinzend voor zich uit. Duo stond bij het aanrecht met zijn rug naar haar toe. Hij schonk in twee koppen koffie in voor hun tweeën. Hij zei lange tijd niets en zweeg. Hilde zat aan de eettafel en had haar handen gevouwen waar haar kin op rustte. Hij zei dan wel niets, maar ze wist dat hij haar wel gehoord had. Hij pakte de kopjes op en liep ermee naar haar toe.
"Hier," hij overhandigde haar de koffie.
"Bedankt," zei ze terug.
Hij ging tegenover haar zitten. Een tijdlang werd er niets gezegd; er werd alleen maar in de koffie geroerd.
"Duo…?" Hij keek op. "Waarom zouden ze ons vrijgela-"
"Wat denk je Hilde?" Hij stopte even met praten en staarde naar zijn koffie. "Het is toch logisch waarom ze ons zouden hebben vrijgelaten? Ze denken natuurlijk dat wij contact gaan opnemen met Relena. Zo kunnen ze haar opsporen… Ik had echt niet verwacht dat Treize tot zo ver in staat was. Hij hield ons een hele dag en een hele nacht stikken in zo'n kamer…"
Wat verwacht je dan van zo'n man?" Zei Hilde boos. "Hij is in staat om alles te doen. Wie zijn vrouw en zijn eigen dochter wil vermoorden… dat doet een normale persoon toch niet? Maar… gaan we dan helemaal geen contact met Relena of Heero opnemen?"
"Nee," zei hij vastbesloten. "We gaan ze niet bellen of naar hen toe, totdat Relena helemaal veilig is."
"Hmm… je hebt wel gelijk, maar ik weet niet hoe ik 't moet volhouden om niet met Relena contact op te nemen."
xXx
Ze holde naar hem toe en bood hem steun aan zodat hij niet zou vallen.De alcohollucht hing om hem heen. Hoeveel had hij wel gedronken en wat Relena maar niet begreep waarom hij zo veel had gedronken. Ze hielp hem naar zijn kamer. Zijn arm hingen om haar schouders. Hij praatte af en toe wat tegen haar, maar ze verstond hem niet, behalve wanneer hij haar naam zei.
Zijn ogen waren halfgesloten. Ze hielp hem moeizaam op het bed. Hij zelf nestelde zich ook een beetje in het bed met haar hulp. Hij viel gelijk als een blok in slaap. Ze zuchtte en deed zijn schoenen uit. Deze reactie van hem had ze echt niet verwacht. Hij zoop nooit zoveel… wat zat hem dwars dat hij opeens zo veel had gedronken?
Ze ging op de stoel zitten die zo'n meter naast het bed stond. Toen ze zat, merkte ze pas op hoe moe ze werkelijk wel was. Met halfopen ogen keek ze naar Heero. Hij snurkte zachtjes. Met dit beeld in haar hoofd viel ze in een onrustige slaap.
xXx
"Hmm… oké, is goed zal ik doen."
Milliardo hield de telefoon tegen zijn oor gedrukt en luisterde aandachtig en wierp een blik op zijn horloge.
"Ja, ik zal er zijn Treize. Tot zo dan."
Zechs legde de telefoon neer en haalde een paar keer diep adem. Hopelijk zou dit in zo'n dag of twee voorbij zijn. Hopelijk. Hoe sneller, des te beter. Relena moest terug naar Treize. Wat zijn zusje Treize allemaal wel had aangedaan. Nu begreep hij waarom Treize niet wilde dat ze vaak naar hem kwam. Treize had al heel lang het vermoeden dat Relena contact hield met Heero, maar hij had hen nooit betrapt, en nu… nu was ze weggegaan.
'Als ik hen één keer in mijn handen krijg…'
Maar nu moest hij naar het vliegveld. Over een half uur zou Treize ook voet op het Engelandse grond zetten. Dan konden ze samen naar hen zoeken…
xXx
Hetzelfde tijdstip een paar km verderop van Relena's schuilplaats
Trowa stak zijn handen diep in zijn zakken. Hij liep snel met stevige stappen door de straat. Eindelijk… hij was er. 'The Night Bar' stond er met grote letters versierd op het grote gebouw. Hij kwam via de ingang de grote ruimte binnen en allerlei felle lichten begroetten hem. Het was hem zo vertrouwd om in deze bar te komen… deze bar in Engeland. Hij ging 's nachts op veel verschillende plaatsen heen, maar hier kwam hij wel het meest. Hij ging aan de bar zitten en bestelde bier. Terwijl hij grote teugen nam van uit het glas, keek hij naar de zwetende mensenmassa.
Zoekend…
Zoekend naar een prooi… een slachtoffer. Iemand waar mee hij zijn honger zou kunnen stillen. Hij zag een meisje met steil, lang, blond haar en grote blauwe ogen.
'Relena…'
Ze deed hem aan Relena denken. Maar ze was Relena niet. Hij zuchtte.
'Relena…'
Hij hield van haar. Ja, hij hield heel veel van haar. Hij had het haar nooit verteld. Hij had altijd geweten dat Relena niet van hem maar van Heero hield. En Heero… Trowa balde zijn vuisten. Hij had het verdriet, machteloosheid, pijn in haar ogen gezien. Maar of Heero dat ook had gezien?
Hij schudde zijn gedachten van zich af en stond op. Hij liep zelfverzekerd naar het meisje toe. Ze leek rond de negentien jaar en stond met een roodharige vriendin te smoezen en keek af en toe zijn kant op. Hij knoopte een gesprek aan met de blonde en leidde haar even later naar de dansvloer. Zijn armen gleden om haar middel en zij sloeg haar armen om zijn nek. Hij trok haar dicht tegen zich aan…
xXx
Twee uur later in een hotelkamer in de buurt van 'The Night Bar'
Trowa zat aan de bedrand en hij liet zijn gezicht rusten in de palmen van zijn handen. Hij had zoveel geprobeerd, zo vaak geprobeerd deze nacht om haar uit zijn hoofd te zetten…
Maar 't lukte maar niet. Hij was zo vaak met een meisje naar bed geweest, maar zijn verlangen naar Relena stopten maar niet. Hij keek over zijn schouder en zag dat de blonde opgekruld in het bed lag te slapen. Trowa stond op en liep naar het raam. Hij staarde naar de sterren. Hij wilde niet alleen met Relena naar bed. Hij gaf ook om haar. Dit alles deed hij toch voor haar…
Hij hoorde plotseling zijn mobiel afgaan. Hij draaide zich om en stapte naar het nachtkastje toe dat bij het grote tweepersoonsbed stond. Hij herkende het nummer meteen. Hij haalde diep adem voordat hij de telefoon opnam.
xXx
Langzaam opende ze haar ogen. Hoe was ze in slaap gevallen? Ze geeuwde en deed een hand voor haar mond. Ze ging rechtop op de stoel zitten. Haar hele lichaam deed pijn. Haar ogen moesten even wennen aan de donkerte. Ze keek als eerst naar de klok. Twaalf uur. Het was dus middernacht en ze had zo'n twee uur geslapen.
Toen pas richtte ze haar aandacht op het bed. Tot haar grote verbazing bleek hij leeg te zijn.
'Waar is Heero?'
Ze keek rond in de kamer, ze was opeens klaarwakker. Nee, hij was hier niet. Ze ging zachtjes, zonder veel geluid te maken naar de keuken. Ze wist niet waarom per se daar. Haar gevoel zei het. En het bleek ook nog goed te zijn.
Heero zat aan de tafel met zijn gezicht naar haar toe. Hij keek onmiddellijk op naar haar. Ze wist opeens zichzelf geen houding meer te geven tegenover hem. Ten slotte besloot ze om ook aan de tafel te gaan zitten. Ze nam plaats tegenover hem. Ze zag dat er een leeg glas op tafel stond. Waarschijnlijk had hij water gedronken. Hij zag er niet meer zo uit als eerder die nacht...
Ze wilde praten met hem; alle onduidelijkheden wegwerken die er waren tussen hen, maar dat kon moeilijk. Die onduidelijkheden waren er altijd al geweest. Ze had hem in het verleden zo veel gevraagd, maar hij…
Ze zuchtte. Dan maar praten over wanneer ze zouden vertrekken naar haar broers huis.
"Heero…umm, wanneer gaan we na-" Ze was niet eens klaar met praten toen hij haar antwoord gaf.
"Vandaag. Om tien uur 's morgens."
Ze dacht even na wat ze moest zeggen. "Waarom… waarom had je zo veel gedronken?"
Ze keek naar hem, hij vermeed haar ogen en speelde met het glas. Dat hij nog steeds niet helemaal honderd procent was, zag ze wel. Ze wilde opstaan uit haar stoel toen ze opeens hoorde dat hij zijn stoel naar achteren schoof. Ze dacht dat hij kamer uit zou gaan, maar dat was niet zo.
In plaats daarvan stopte hij naast haar. Ze keek verbaasd naar hem op en zag dat wat ze altijd in zijn ogen had willen zien. Altijd al. Maar nu… nu was het anders. Ze herinnerde zich zelf dat ze niet te ver moest gaan. Niet kon gaan. Niet mocht gaan.
Ze dacht even dat hij zonder iets te zeggen de keuken uit zou lopen. Maar hij schoof de stoel naast haar naar achteren en nam erop plaats. Hij zat zo dichtbij dat ze het regelmatig kloppen van zijn hart hoorde. Ze begreep niet wat hij wilde. Ze bleef naar haar vingers staren; onzeker om wat ze moest zeggen. Ze voelde dat hij haar bleef kijken. Onverwachts legde hij zijn hand op haar hand.
"Relena…"
Ze kromp samen en sloot haar ogen. Hij had haar zo veel pijn gebracht in het verleden en haar zo vaak teleurgesteld. Toen hij verder niets zei en ook verder geen bewegingen maakte, opende ze toch weer haar ogen en keek hem aan. Hij keek terug en zo bleven ze een tijdje naar elkaar kijken zonder iets te zeggen.
"O ja, ik heb iets voor je," zei hij onverwachts en verrast; hij was het waarschijnlijk vergeten.
Hij verdween uit de keuken. Ze wachtte op hem en dacht aan niets. Het leek of haar hersenen niet meer functioneerden. Even later was hij weer terug met een plastic tas in zijn hand. Hij lachte raar naar haar.
'Zie je wel,' dacht ze. 'Hij is nog steeds dronken.'
Hij overhandigde haar de tas. Vragend keek ze naar hem op. Hij gebaarde dat ze zelf moest kijken wat er in de tas zat. Nieuwsgierig opende ze hem en haalde de spullen één voor één uit die erin zaten.
"Voor jou," zei hij toen ze alle spullen op de tafel had uitgestald.
Ze fronste haar wenkbrauwen. Was dit Heero? Ze keek naar de kleren die hij voor haar had meegebracht. Ze zag dat er zelfs spullen voor Tosca bij zaten.
"Maar dit was helemaal niet no-"
"Jawel, je had haast niets bij je. Neem ze aan."
Ze kon geen nee meer zeggen. Maar nog steeds knaagde er iets in haar. Trowa's woorden kwamen weer in haar op. Waar was hij heen geweest? Kon ze hem wel vertrouwen?
"Heero, ik… waar was je… je kwam de hele dag niet… waarom moet Tro-"
"Relena."
Ze keek naar hem op nadat hij ruw haar zin had afgebroken. Hij klonk nogal boos maar zijn gezicht verzachtte toen ze naar hem opkeek.
"Vertrouw je me?"
Het was dezelfde vraag die Trowa haar had gesteld die middag. Maar dit keer was het Heero die dit haar vroeg. En in tegenstelling tot Trowa zei hij het als een bevel. Moest ze hem wel vertrouwen? Hij keek afwachtend naar haar. Ze kon niets in zijn ogen aflezen. Zijn ogen… Die ogen waar ze zoveel van hield. Ze zuchtte. Ja, ze vertrouwde hem wel. Ja, dat deed ze zeker.
"Heero, ik vertrouw je w-"
Hij brak haar af door zijn vinger tegen haar lippen te drukken.
"Meer hoef ik niet te weten."
Hij stond nog steeds naast haar. Plotseling legde hij zijn vinger onder haar kin en hief haar gezicht naar hem op. Zij hield haar adem in. Hij wist niet wat hij deed, drong het tot haar door. Voor ze het wist drukte hij zijn lippen tegen de hare. Ze sloot haar ogen toen hun lippen voor het eerste keer raakten. Ze liet hem binnen in en zijn tong gleed haar mond binnen. Haar hoof tolde van het fijne gevoel die hij haar bracht.
Dit was niet goed…
dit was verkeerd…
slecht…
nee…
Toch stopte ze niet. Ze hapten telkens heel even naar adem en zoenden weer verder. Hij ging op haar schoot zitten en sloeg zijn sterke armen om haar middel en drukte haar tegen zich aan. Haar vingers verstrengelden zich in zijn haren. Ze voelde zich dronken. De alcohollucht hing nog om hem heen, maar dat maakte haar niets meer uit.
Ze zeiden niets, handen, mond, tong, het sneller kloppen van hun hart en het snakken naar adem was genoeg.
Ze dacht niet meer na en haar handen maakten de knopen los van zijn shirt. Zijn vingers gleden onder haar bloes en streelden haar buik en rug. Op een gegeven moment maakte hij zich los uit haar omhelzing en stond op. Voor ze kon protesteren tilde hij haar op. Hij droeg haar in zijn sterke armen naar zijn kamer. Hij legde haar ruw op het bed en ging zelf ook op het bed zitten met haar tussen zijn benen. Ze deden een tijd lang niets dan naar elkaar staren.
"Weet je… het zeker?"
Ze hoorde hoe hij in zich zelf vocht om de woorden eruit te krijgen. Ze keek hem met waterige ogen aan. Ze knikte langzaam naar hem. Dat was het teken waar hij zo lang op had gewacht. Hij boog zich voorover en nam haar weer in zijn armen…
xXx
Zijn hoofd bonkte. Hij greep naar zijn hoofd. God, wat was er gisternacht… Opeens herinnerde hij het zich weer. Alles weer. Hij keek naar de andere kant van het bed. Ze lag nog te slapen. Hij besloot maar op te staan.
Zo'n anderhalf uur laten werd Relena ook wakker. Heero hoorde haar onder de douche. Hij zette het ontbijt klaar.
Hij was al bijna klaar met het ontbijt. Hij schonk net koffie in toen hij opeens voelde dat er iemand achter hem stond. Hij draaide zich om en keek haar aan in de ogen. Hij nam haar gezicht treuzelend in zijn handen.
'God, wat is ze mooi.'
"Relena… heb je… spijt?"
Ze vermeed eerst zijn ogen, maar hij dwong haar om hem weer aan te kijken.
"Heero, ik… ik…"
Ze hoorden allebei opeens Tosca huilen en hij liet haar los. Ze treuzelde even en holde toen de keuken uit. Hij zag nu pas dat ze de kleren aan had getrokken die hij voor haar gisteren had gekocht. Plotseling hoorden ze allebei de deurbel. Relena riep dat zij wel zou kijken wie er was. Hij hoorde haar de deur openen, maar verstond niet wat ze zei.
Opeens hoorde hij haar schreeuwen en viel er gelijk daarop een plotselinge stilte. In twee seconden was hij bij de voordeur, maar Relena was nergens te bekennen…
Zooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooow
Dit was dan de één na laatste hoofdstuk,
Ik denk niet dat ik nog maar 1 review krijg, toch ga ik 'm afmaken
Nou, tot de volgende hoofdstukkie!
Wat ook de LAATSTE is...
xxx
Sehri