Eer
Summary: Van hoofdstuk 1-3 (voor degenen die niet eerder het verhaal hadden gelezen) Relena wordt gedwongen om met Treize te trouwen, hij is koning van Duitsland. Maar hij blijkt een slechte persoon te zijn, hij mishandelt haar. Ten slotte blijkt dat hij haar wil vermoorden, en vlucht Relena weg.
Rate: T
Warning:lime! ( u r warned!)
Disclaimer: I do not own Gundam Wing
Hoofdstuk 7
By Sehri
Verslagen zakte Heero op de grond vlak voor zijn voordeur. Nee… hij was Relena weer kwijt. Nee… dit kon niet zijn gebeurd, dit was niet waar. Hij had gefaald. Net als toen…
Heero stond langzaam op en liep de villa weer binnen. Hoe kon hij zo onverantwoordelijk, zo dom bezig zijn? Waar waren zijn hersenen? Waar was hij met zijn gedachten? Hoe kon hij haar de deur open laten doen? En Tosca was ook weg… Hij moest opeens weer aan de vorige nacht denken. De nacht met Relena… Denkend was hij de keuken ingelopen.
'Wat doe ik hier? Moet ik hen niet volgen,' dacht hij somber.
Maar hij wist dat het weinig zin had. Haar ontvoerder wist alles af van deze plek hier; daarom was hij zo spoorloos verdwenen. Heero leunde in de deuropening. Ze had slechts in één dag en twee nachten zo'n sfeer hier gebracht… het huis leek zo leeg zonder haar. Hij liep naar zijn kamer en haalde een paar keer diep adem voordat hij de deur opende.
De deur zwaaide open en het eerste wat hij zag was zijn bed… zijn bed die hij met haar gisternacht had gedeeld. Waar zij tweeën… Hij zuchtte. Hij moest verder. Hij mocht niet treuzelen. Maar het probleem was dat hij niet wist waar haar ontvoerder haar heen ging br-
Opeens schoot iets Heero te binnen. Iets wat hij straal over het hoofd had gezien.
'Maar natuurlijk…'
Met een laatste blik op het bed liep hij de hal weer in naar de keuken toe. Hij greep zijn jack van de stoel en wierp snel een blik in de ruimte. Zijn blik bleef hangen bij het aanrecht. Daar had hij net gestaan met zijn rug tegen het aanrecht geleund, hoofd een beetje schuin naar haar toe, met Relena in zijn armen… De twijfel in haar ogen toen ze naar hem opkeek… Zijn stem die zijn stem helemaal niet leek toen hij dat haar vroeg.
Hij haalde zijn hand door zijn haar en liet al zijn gedachten voorbij varen. Hij moest verder. Hij liep snel het huis uit naar zijn scooter toe en sprong er lenig op. Hij moest snel zijn – hij startte de motor – voordat het te laat was…
xXx
Relena voelde zich duizelig en greep naar haar hoofd. Toen ze zich weer wat beter voelde, leunde ze weer achter over. Ze was van plan weer te gaan liggen, toen ze het zich opeens weer herinnerde. Nee, niet nog eens… Maar het probleem was dat dit niet Heero was.
Verschrikt opende ze haar ogen en ging rechtop zitten. Ze was weer klaarwakker. Als eerst keek ze snel rond of er iemand hier was. In tegenstelling tot de vorige ochtend was er niemand bij haar. Opgelucht liet ze haar adem ontsnappen. Ze had het niet eens door gehad dat ze haar adem inhield. Ze voelde opeens iets naast haar bewegen. Van schrik schoof ze er een beetje van vandaan. Toen pas keek ze naar haar linkerkant.
"Tosca."
Gelukkig. Het was Tosca maar. Voorzichtig haalde ze haar vingers door haar haren. Ze was blij haar weer terug te zien. Ze besloot haar maar te laten slapen en verkende het ruimte waar ze nu in zat. Wat deze ontvoerder nu van haar wilde, wist ze niet. Waarom had hij haar zo…
Ze begreep het niet. Ze wikkelde zich in allerlei onrustige gedachtes. Hoe kon hij zonder iets te zeggen met een pistool op haar achterhoofd slaan… en dan gewoon haar bewusteloos ergens anders meenemen?
'Als eerst van hier weg zien te komen Relena,' besloot ze.
Ze was echt niet van plan om op hem te gaan blijven wachten. Hij was echt niet goed bij zijn hoofd. Ze stond op van het bed. Tot haar grote schrik zag ze dat ze andere kleren aanhad. Nee… hij had zelfs haar kleren omgewisseld. Ze sloot haar ogen om haar tranen terug te dringen. Hoe kon hij zoiets doen? Ze opende haar ogen weer.
'Niet treuzelen Relena, je moet hier weg.' Ze keek in de kamer rond; zoekend naar iets bruikbaars om zich af te weren, te beschermen. 'Hij is doorgedraaid, hij kan echt doen wat hij ma-'
Ze was in gedachten en liep de kamer rond tot ze opeens verstijfde. Iemand zei haar naam.
"Relena…"
Iemand was zonder enig geluid te maken de kamer binnen gekomen. Ze herkende de stem meteen. Ze kon het – wilde het maar niet geloven dat hij het was. Geleidelijk draaide ze zich om en keek hem woedend aan. Hoe durfde hij wel… Ze kon niets in zijn gezichtsexpressie lezen. Zijn bruine lokken vielen over zijn felgroene ogen.
"Trowa…"
xXx
Noin liep langs de schuifdeuren heen en ademde diep de frisse lucht in. Eindelijk weer frisse lucht. Zechs liep druk pratend voor haar met hem. Pratend met die valse…
Lucrezia zuchtte en besloot om buiten de ingang van het gebouw – waar ze hen net hadden opgehaald – te wachten Achter het glazen deur zag Lu haar aankomen met die neppe glimlach op haar lippen. Lu draaide haar lichaam nu ook helemaal naar de persoon toe. Glimlachend kwam Anne het gebouw uit; Noin tegemoet.
"Zullen we…?" vroeg Noin.
Anne knikte en samen liepen de twee vrouwen naar Zechs' auto toe. Noin lette niet echt op Anne. Ze was in haar gedachten verzonken en keek soms uit haar ooghoeken naar haar. Ondertussen waren Milliardo en Treize al bij hun limousine.
Lu had helemaal geen zin om met Treize's secretaresse te praten. Waarom die secretaresse mee was gekomen, snapte Noin niet. Maar ze wist wel dat dat niet veel goeds betekende. Net nog had ze Anne en Treize naar elkaar zien seinen. Volgens Treize was zijn secretaresse alleen meegekomen omdat ze zo zijn dag zou kunnen indelen, afspraken maken en verzetten en andere karwei en gerotzooi, maar Noin vertrouwde het maar niet.
Net nog, voor de uitgang probeerde Lu een gesprek met haar aan te knopen. Maar het lukte gewoon niet; Anne was gewoon een beetje te veel terug houdend. En ze deed ook zo geheimzinnig… Toen ze een telefoontje had gekregen, stopte ze abrupt en draaide zich om. Lu besloot toen buiten te gaan wachten. Maar van wie kon het nou zijn? Waarom had zij niet mogen horen wat Anne allemaal zei?
In gedachten verzonken kwamen ze bij hun limousine aan. Nog steeds zaten de twee mannen druk te praten, dit keer in de limousine.
"Hoe lang werk je al voor Mr. Khushrenada?" vroeg Lu opeens.
Anne's hoofd schoot omhoog naar haar toe; ze probeerde te luisteren naar wat de twee in de limousine allemaal zeiden. Anne stond tegen de auto geleund en gaf niet gelijk antwoord. Lu dacht even dat Anne in dromenland was. Ze keek Noin zo aan alsof het leek dat ze nog maar net hier op aarde was beland en nog nooit een mens eerder had gezien.
"Uh… ooh… umm…" Lu zag dat Anne even nadacht. "Ik geloof bijna acht jaar al."
"Dat is een lange tijd," merkte Noin op.
"Mmm… valt mee hoor. Tijd met Treize gaat zo om. Ik merk er 's nachts of 's morgens nooit wa-"
Anne hield plotseling op met praten en zweeg. Noin fronste haar wenkbrauwen. Anne had overduidelijk haar mond voorbij gepraat en dat had Anne nu – tot haar grote spijt – ook door.
xXx
Ze was woedend. Ze was oo zo woedend. Toch sprak ze zijn naam uit als een vraag en vol met ongeloof in haar stem. En met de pijn… de pijn… hij had haar vertrouwen gebroken Al haar vertrouwen. Hij zette een stap in haar richting, terwijl hij haar naam langzaam en zachtjes uitsprak.
"Relena…"
Ze zette een paar passen terug. Ze voelde de paniek in zich opkomen. Fout, ze zat helemaal fout. Ze had hem nooit moeten vertrouwen… Ze had hem anderhalf jaar niet gezien… wie weet hoe hij wel was veranderd… en in welke handen hij wel terecht was gekomen.
"Relena, ik-"
"Kom niet dichterbij, Trowa," haar stem trilde.
"Ik zei toch dat ik niets slecht voor je wilde? Dit is echt het beste voor j-"
"Niets slecht voor me willen, huh?" Relena vouwde haar armen over elkaar. Ze keek hem woedend en uitdagend aan. "Zonder te waarschuwen met je pistool op mijn achterhoofd slaan, mij hier naar toe nemen terwijl ik bewusteloos ben, en dan…" Relena slikte door en probeerde haar tranen terug te dringen. "… dan mij…mijn kleren omwi-"
Relena praatte tegen de grond; ze hield haar blik daar op gericht totdat hij haar zin plotseling afbrak.
"Relena…"
Met tranen in haar ogen keek ze naar hem op. Ze had het niet doorgehad, maar hij was naar haar toe gekomen en stond nu voor haar. Ze knipperde met haar ogen om haar tranen terug te dringen. Wat er gisternacht gebeurd was... en nu... Ze kon het allemaal niet aan. Hij pakte haar beet bij haar schouders. Ze probeerde zijn handen weg te duwen, maar hij bleef haar stevig vasthouden.
"Relena... Relena, luister!" Zijn stem klonk dringend. Met pijn in haar ogen keek ze naar hem op. "Denk je dat Heero jou gelukkig zou kunnen houden? Denk je dat hij Tosca echte vaderliefde zou kunnen geven? Geef 't toe; hij is geen man die met een familie zou kunnen leven, Relena. Dat weet je. Verstop het niet voor jezelf."
Haar hoofd zakte. Waar ze al die tijd mee zat, had hij zo in enkele seconde verteld.
"Ow, Relena..."
Eindelijk liet ze de tranen hun gang gaan. Hij omhelsde haar en drukte haar stevig tegen zich aan. Ze liet het des ondanks alles toe. Na enige treuzeling sloeg ze ook haar armen om hem heen.
"Alsjeblieft Relena, huil niet... Relena... ik - ik hou van je..."
Ze hoorde zijn woorden, maar haar hersenen werkten niet meer. Ze was zo bezig met zichzelf...
"Trowa, waar wil je me heen brengen?"
xXx
Heero klemde zijn handen om de stuur van zijn scooter. Hij moest snel zijn... sneller dan hem.
"Die vuile, achterbakse..." Hij schold hem tussen zijn opeen geklemde tanden uit. "Hoe durft hij wel om Relena zomaar mee te nemen. Ik vertrouwde hem al die tijd niet... Nee, eigenlijk heb ik hem nooit vertrouwd. Die..."
Mompelde hij in zichzelf terwijl hij op de wegen raaste met zijn snelle voertuig. Hij zag dat hij te snel reed, maar dat maakte hem niets uit. Hij moest daar op tijd zijn, op tijd aankomen voordat het te laat was...
Bomen, auto's, gebouwen flitsten voorbij. Hij hield zijn ogen strak op de weg gericht. In zijn gedachten flitsten ook de gebeurtenissen van de afgelopen nacht voorbij...
Flashback
Ze keek hem zo aan met die glinstering in haar ogen dat hij zich niet meer in kon houden. Hij brak haar abrupt af door zijn vinger tegen haar lippen te drukken. Hij voelde hoe de warmte die van haar lippen afkomstig was door zijn hele lichaam ging.
Moeizaam bracht hij de woorden uit:"Klaar, meer hoef ik niet te weten."
Het was niet meer dan een gefluister. En hij zei het meer tegen zichzelf dan tegen haar. Ze keek hem verrast aan bij zijn plotslinge aanraking. Hij voelde zichzelf verlangen om die lippen tegen zijn mond te voelen... op, in zijn mond te hebben. Te spelen met haartong... haar slanke lichaam, haar gevoelige lichaam tegen zijn ruwe en gespierde lichaam te voelen. Hij kon zichzelf niet meer stoppen.
De laatste heldere gedachte die in hem opkwam was:'Onthoud om de volgende keer niet zo veel te drinken.'
Hij kon het echt niet langer meer uitstaan om op deze afstand zo ver van haar te staan. Vastbesloten duwde hij haar gezicht nog meer naar hem op door zijn vinger onder haar kin te duwen. Hij zag hoe ze vol ongeloof naar hem keek. Ze hield haar adem in,terwijl hij zich nog meer voorover boog naar haar toe. Hij blaasde zijn adem in haar gezicht en keek naar haar reactie. Ze sloot kort haar ogen, waarschijnlijk om zichzelf te dwingen om te stoppen. Niet haar controle te verliezen.
Ze opende haar ogen weer en hij zag de twijfel in haar ogen. Ze opende haar mond. Uit de expressie van haar gezicht en ogen kon hij afleiden dat ze wilde gaan protesteren. Voor ze een geluid over haar lippen kon brengen, drukte hij stevig zijn lippen op de hare.
Een plezierig gevoel gleed door zijn lichaam. Hij zag dat ze haar ogen sloot. Toen hun lippen voor 't eerst aanraakten had hij 't gezien in haar ogen; ze had zichzelf overgegeven aan deze nacht en aan hem.
Zijn tong duwde tegen haar mond. Gewillig liet ze hem binnen. Ze zoenden als gekken en alsof ze nooit meer zo'n kans zouden krijgen. Zijn hand, waarvan de vinger onder haar kin had gelegen, gleed strelend via de onderkaak van haar gezicht naar haar haren toe. Zijn andere hand drukte hij op de tafel om zijn evenwicht te houden. Haar handen waren via zijn borst naar zijn nek gewandeld. Nu lagen haar armen om zijn nek.
Het drong tot hem door dat hij zich niet in een gemakkelijke positie ondervond. Zijn nek begon vreselijk pijn te doen. Zoenend duwde hij voorzichtig de stoel waarop ze zat een stukje naar achteren. Ze hapten heel even naar adem en zoenden weer verder. Hij voelde zijn lichaam in brand staan. Hij wilde nog dichterbij haar zijn. Veel meer dichterbij.
Hij ging voorzichtig op haar schoot zitten met zijn benen om haar slanke lichaam. Ze hapte naar adem bij zijn onverwachte beweging. Zijn lippen verlieten haar nooit. Zijn vingers speelden in haar haren en maakte haar losse knot los. Hij voelde zich helemaal wild worden en dacht dat hij zich niet meer in kon houden.
Nadat zijn vingers met haar losse haren hadden gespeeld, gingen ze haar lichaam strelend naar beneden. Zijn armen bleven rusten om haar middel. Eindelijk dacht hij even haar lippen met rust te laten. Zijn lippen gingen strelend, zoenend en zuigend via haar wang naar beneden. Zijn lippen zochten hun eigen weg.
Ze gingen via haar wang naar haar onderkaak, haar hals, het schouderblad...
Ze kreunde en begon met bevende handen de knopen van zijn shirt open te maken. Het ging nogal moeilijk, omdat haar hele lichaam trilde. Hij was verbaasd over zichzelf toen hij haar naam kreunend hoorde zeggen toen haar vingers met een lichte aanraking onder zijn hemd streken.
"Relena..."
Het leek alsof zijn lichaam elk moment kon ontploffen. Zijn vingers gleden onder haar bloes. Voorzichtig streelden zijn vingers haar blote buik en rug. Zijn lippen vonden de hare weer. Hij kuste haar ruw en dacht even dat hij zo haar lippen uit haar gezicht zou trekken. Hij voelde haar lichaamswarmte.
'Damn, die kleren...' dacht hij geÏrriteerd.
De knopen van zijn shirt had Relena toch nog allemaal los weten te krijgen, maar hij had de shirt nog steeds wel aan. Ze probeerde zijn shirt uit te trekken, maar zonder zijn hulp zou het wel erg moeilijk zijn. Hij liet haar lippen maar niet met rust en zoenend hielp hij haar met het uittrekken van zijn shirt.
Hij trok zijn shirt uit en liet het vallen op de grond. Hij wilde haar weer in zijn armen nemen, toen hij haar plotseling zag kijken. Hij stopte met zoenen. Hij zag dat ze naar zijn gespierde armen keek en naar zijn borst die halfnaakt was, omdat hij nog een mouwloze hemd aan had. Zijn lippen voelden vreselijk droog aan; die van haar waren helemaal opgezwollen. Met zijn tong maakte hij zijn lippen weer vochtig.
Vlug trok hij zijn shirt over zijn hoofd. Die liet hij ook vallen op de grond naast zijn shirt. Hij merkte weer op dat ze nog helemaal volledig gekleed was.
'Die kleren moeten af...'
Ze keek met grote ogen naar zijn borst en buik vol met bewondering. Voorzichtig gleden haar vingers over zijn armen. Ze keek zo onschuldig... niets vermoedend van wat ze hem allemaal aandeed toen haar vingers strelend over zijn gespierde borst en buik gingen.
Hij sloot even zijn ogen en kreunde voordat hij haar weer in zijn armen nam en haar stevig tegen zich aandrukte. Hij verborg zijn gezicht in haar schouder. Hij hoorde haar naar adem happen toen hij haar zo plotseling tegen zich aandrukte. Hij voeldehaar borsten tegen zijn naakte bovenlichaam aandrukken.
Hij hield dit niet langer vol... dit moest snel gebeuren voordat hij haar iets zou -
Haar vingers streelden zijn rug. Ze blies haar adem in zijn oor. Hij beet in het huid op haar schouders. Ze begon met het haar te spelen dat op zijn nek was. Zo bleven ze een tijd lang zitten. Zij waarschijnlijk met een plezierig gevoel en tevredenheid. Hij... hij die in zichzelf vocht.
Vanaf het moment toen hij dronken was geweest en zij hem had opgemerkt, wist hij dat er iets zou gebeuren. En nu... nu kon hij zichzelf niet meer stoppen. Hij wist dat dit verkeerd was, fout was. Toch stopte hij ook niet. Hij wilde het niet... zijn hersenen werkten toch al niet meer...
Plotseling hier hij zijn hoofd weer op en kuste haar weer. Zijn handen lagen op haar heupen en zo drukte hij haar steviger tegen zich aan. Haar handen gleden naar de zijkanten van zijn gezicht en bleven daar rusten. Haar tong speelde met zijn tong. Hij voelde zijn hoofd tollen.
Heel even hapten ze naar adem en zoenden weer verder. Hij kon maar geen genoeg van haar lippen krijgen. Zijn tong gleed diep haar mond binnen.
'Dichterbij... dichterbij...'
Hij kon gewoon niet meer stoppen. Hij moest nog dichterbij zijn... nog dichterbij. Elk cm2 van haar lichaam was tegen de zijne gedrukt. Toch wilde hij nog dichterbij zijn. Hij wilde haar geen seconde loslaten, maar hij wist dat hij dat op den duur wel zou moeten doen. Hij zoende haar nog eens heftig voordat hij opstond. Hij voelde gelijk al het warmte uit zijn lichaam wegstromen.
Ze keek geraakt naar hem op. Haar armen waren nog steeds uitgestrekt naar hem toe. Ze liet ze treuzelend zakken en opende haar mond. Voor ze iets kon uitbrengen tilde hij haar behendig op. Verrast keek ze naar hem.
Hij droeg haar naar zijn kamer. Hij voelde haar warmte weer in zich binnenstromen. Voorzichtig legde hij haar op het bed, terwijl zijn ogen haar ogen vasthielden. Hij ademde kort in en uit. Het zou zo over zijn... zo...
Maar hij kon niet langer wachten. Hij had al zo lang gewacht op het moment dat... dat... dat ze onder hem zou liggen, zijn naam zou kreunen... hem zou verwelkomen in haar lichaam.
Hij ging ook op het bed zitten met haar tussen zijn knieën in en hij kreunde haar naam weer.
"Relena..."
Einde Flashback
"Damn it!" schreeuwde Heero keihard uit. Hij ging aan de kant rijden en stopte. Hij hield zijn hoofd in zijn handen.
"Hou op! Stop met dit! Je moet haar gaan zoeken. Ze is jouw missie... niet meer. Je hebt nooit gefaald, nooit verloren en dat ga je nu ook niet doen!"
Nadat hij wat gekalmeerd was, reed hij weer verder. Relena had hij ver in zijn hoofd gestopt en hij probeerde aan niets anders dan zijn missie te volbrengen te denken...
xXx
Anne neuriede terwijl ze in haar kop koffie roerde. Ze merkte niet op dat er iemand de kamer binnen kwam. Ze voelde zich zo vrolijk vandaag... en daarvoor had ze ook alle redenen toe. 's Morgens waren ze in Engeland gekomen. De reis van Duitsland naar hier toe was buitengewoon gezellig geweest met Treize in zijn privé-vliegtuig.
En die Zechs...
Een glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze in haar koffie staarde. Hij was helemaal in de macht van Treize... Treize had die gare Zechs vandaag ook helemaal onder druk gezet. Maar daarna had hij hem weer gerust gesteld. Ze grinnikte. Eindelijk… na zo lang wachten zou haar wens in vervulling gaan, want tegen de avond zou Relena hier zijn, in dit huis.
Oo… na al die stress… eindelijk, ze zou verlost zijn van haar hindernis en dan…
Anne ging languit op het bed liggen waar ze al langer dan een kwartier op zat. Ze sloot haar ogen en ademde diep voordat ze haar ogen weer opende. Ze keek recht in het gezicht van Treize.
"Treize!" Ze was geschrokken van zijn plotselinge verschijning, maar ze probeerde dat te verstoppen. Ze sprong op van het bed, rende naar hem toe en nam hem in haar armen. Hij drukte haar stevig tegen zich aan.
"En, hoe bevalt het je hier? De bedienden doen toch wel goed hun werk en…" Hij keek snel om zich heen de kamer rond. "Er is hier niemand om je gezelschap te houden? We zijn hier niet alleen als gasten gekomen… dit is belachelijk!"
"Treize, wind je niet zo op," probeerde ze hem te kalmeren en gerust te stellen. "Ik ben prima hier en Lu heeft me net bijna een uur gezelschap gehouden."
Anne's gedachten dwaalden weer af naar haar gesprek met Noin. Ze was slim, Anne moest maar beter oppassen met haar. Ze had vaak geprobeerd om Anne in de val te lokken, haar mond voorbij te laten praten en had zelf ook wat stomme opmerkingen geplaatst, maar haar meeste vallen waren mislukt.
'Ze is wel een sluw wijf, beter je hoofd erbij houden, Anne…'
"Anne! Anne…!"
"Huh?"Gestoord uit haar gedachten keek ze naar hem op.
"Wat is er?"
"Niets," antwoordde ze kortaf en liet hem los. "Ik ben moe. Ik ga even douchen."
Zonder om te kijken liep ze naar de douche, terwijl Treize haar met een frons tussen zijn wenkbrauwen nakeek.
xXx
Ze voelde hem verstijven nadat hij haar vraag hoorde: "Trowa, waar wil je me heen brengen?"
Hij zuchtte waarop Relena haar hoofd van zijn schouder optilde en hem aankeek. Hij keek haar aan met zo'n blik...
Ze liet hem los en stapte langzaam achteruit.
"Wat... wil je doen...?"
Haar stem trilde en ze hield zijn blik vast. Hij keek haar aan, hij zei niets en bewoog zich ook niet. De stilte en zijn blik bezorgden haar rillingen die over haar rug liepen.
"Trowa..."
"Vertrouw je me niet?" zei hij plotseling onverwachts.
Ze staarde hem aan en zei niets. Ze liet zijn woorden langzaam tot zich doordringen.
'Vertrouw ik hem nog wel?' dacht ze.
Ze draaide zich om en liep weer naar het bed toe waar ze op ging zitten. Zijn ogen prikten in haar rug, maar ze keek niet om. Ze had opeens geen zin meer in een gesprek met hem. Hij deed maar wat hij wilde; ze zou wel zien. Wat kon er hoogstens gebeuren? Ze kon dood gaan, oké. Zo erg was dat niet. Minder erg dan leven in een hel...
Ze keek naar Tosca die onrustig sliep. Ze zou zo wel wakker worden. Ze sloot haar ogen en liet haar kin op haar borst rusten. Ze sprak zichzelf weer toe dat ze dit niet voor haarzelf maar voor Tosca alles had gedaan. Maar gisternacht... het was één groot fout geweest. Een fout die ze nooit meer goed kon maken. Ze was onzeker over Heero, maar dat gold ook voor Trowa.
Ze was in haar eigen gedachten verzonken en bij het denken aan Trowa herinnerde ze weer dat hij nog waarschijnlijk in de kamer stond. Vlug opende ze haar ogen en keek naar de plek waar Trowa net stond; zo'n twee meter voor de deur.
Hij stond daar niet. Ze wierp een blik in de kamer. Nee, hij was er echt niet. Ze zag dat de deur open stond. Zou ze het wagen om te vluchten? Ze hoorde zijn stem weer de woorden herhalen in haarhoofd:
"Vertrouw je me niet?"
Ze had de pijn in zijn stem gehoord. Ze had hem echt diep in zijn hart geraakt door hem niet te geloven, hem te wantrouwen. Ze had de pijn in zijn ogen gezien en...
Ze zuchtte. Ze wist dat hij haar ergens heen wilde brengen. Waar? Dat wist ze helaas niet. Wist ze het maar...
Het was zo moeilijk om hem te begrijpen... of Heero...
Trowa en zij waren altijd zulke goeie vrienden geweest. Ze kon het maar niet geloven dat hij dit was, die haar zo behandelde. Ze sloot haar ogen en zette haar vingers bij haar slaap aan de linkerkant van haar gezicht. Ze had geen andere keus; ze moest met hem meegaan. Of ze het wilde of niet. Ze kon proberen uit dit huis te vluchten, maar dat zou alleen voor maar meer problemen zorgen. Ze had de ramen hier al gecontroleerd. Ze waren allemaal dicht en zonder sleutel niet te openen. En er was ook een balk geschoven bij de onderkant van het raam, daardoor kon het met een sleutel nog moeilijk open. De deuren zouden waarschijnlijk ook dicht zijn; zo makkelijk zou hij haar niet laten ontsnappen.
'Waarom Trowa... waarom? Waarom is dit nodig? Waarom kun je me niet vertellen - wil je me niet vertellen wat je nu met me wilt doen? Waar we heen gaan... je vertelt me niets. Logisch toch dat ik je wantrouw.'
Haar gedachten werden onderbroken door het gekrijs van Tosca. Ze was wakker. Relena opende haar ogen en alleen bij het zien van het zicht van Tosca verscheen er een glimlach op haar lippen. Ze tilde haar op en probeerde haar te sussen. Tosca bleef door huilen.
'Maar natuurlijk, ze heeft honger.'
Vanwaar moest ze nu het eten halen? Ze wierp een snelle blik in de deuropening. Moest ze hem zelf gaan zoeken? Ze keek weer naar Tosca. Ze moest wel. Ze wilde net opstaan toen ze opeens iemands ogen op haar voelde. Ze draaide zich half om. Trowa stond achter haar.
"Hier," zei hij.
Ze nam de babyvoeding van hem aan na enige aarzeling. Ze gaf Tosca eten op het bed, terwijl Trowa op een stoel bij het raam zat en naar haar staarde. Relena voelde zich nogal ongemakkelijk.
Tosca was klaar met eten en speelde met haar slabje. Relena keek toe en keek even naar Trowa vanuit haar ooghoeken. Hij staarde nog steeds naar haar. Ze wilde het uitschreeuwen dat hij niet zo op haar zenuwen moest werken, maar ze bleef stil.
"Moet je niets eten?" Ze schroken keek op. Hij stond naast het bed en hield haar een bord met eten voor.
"Nee," zei ze kortaf.
"Eet."
Hij gaf haar een bevel. Wat dacht hij wel wie hij was? Ze voelde de woede in zich oplaaien. Ze ging nu alles duidelijk maken aan hem. Ze stond op en keek hem recht in zijn ogen aan. Hij liet de arm met het bord zakken en keek haar zwijgend aan. Ze haalde diep adem.
"Trowa... ik-"
xXx
"Stap uit."
Alweer een bevel. Dit was hij echt niet. Toen Relena nog geen aanstalten maakte om de auto uit te stappen, zuchtte hij. Hij zat achter het stuur vooraan, terwijl zij achterin zat. Hij haalde zijn sleutels eruit. Hij maakte zijn portier open en stapte uit de auto. Ze keek niet naar zijn bewegingen en staarde naar het kleine meisje op haar schoot. Tosca...
Ze streek met haar vingers door het korte, steile haar van haar dochter. Ze zou alles op alles zetten om Tosca te beschermen - Trowa maakte de autoportier open - alles.
"Stap uit," commandeerde hij haar opnieuw.
Ze bewoog nog niet. Hij haalde diep adem voordat hij haar ruw aan haar arm uit zijn auto trok. Daarna deed hij de portier weer dicht. Tosca keek nieuwsgierig naar de nieuwe, onbekende omgeving. Relena wenste dat ze weer zou gaan slapen. Ze wilde niet dat...
Haar adem stokte in haar keel... De wind waaide door haar losse haren. Nee... De trillingen liepen over haar rug. Dit kon hij niet zijn. Haar hoofd schoot omhoog en ze keek recht in zijn ogen.
Heero stond op zo'n drie tot vier meter afstand van haar en Trowa. Ze keek opzij naar Trowa. Zijn gezicht verdonkerde. Hoe wist Heero dat zij...?
"Hoe wist je dat we hier zouden komen?"
Trowa brak de kille stilte, maar niet de kille sfeer die om hen alledrie heen hing. Ze zag tot haar grote schrik dat hij zijn pistool uit zijn zak trok. Hij greep haar hand met zijn vrije hand en trok haar zo dichterbij zichzelf. Heero grijnsde. De wind blies door zijn dikke, donkerbruine haren. Zijn lokken vielen in zijn ogen, maar nog kon Relena ze goed zien.
Er lagen donkere wallen onder zijn ogen. Was dat alleen door gisternacht of... Hoe had ze die wallen onder zijn ogen niet eerder kunnen opmerken? Hij had nog steeds dezelfde kleren aan zoals de ochtend van vandaag toen ze nog bij hem was. Boos keek ze op naar Trowa. Hij bleef strak naar Heero kijken. Toen Heero begon te praten richtte ze haar aandacht weer op hem.
"Trowa, onderschat me niet."
Trowa's wenkbrauwen waren in een diepe frons getrokken. Hij had het duidelijk niet verwacht dat hij hier oog in oog zou moeten staan met Heero. Heero schudde zijn hoofd voordat hij weer begon met praten.
"Ik had ook niet verwacht dat ik jou gisterochtend voor de deur van onze schuilplaats zou aantreffen." Toen hij 'onze' zei, keek hij even Relena aan. Ze sloeg haar ogen neer toen ze dat opmerkte. "Ik was verbaasd om jou te zien en ik begreep maar niet waarom je voor Relena was gekomen. Ja, je bent - was haar goeie vriend, maar toch vertrouwde ik het al helemaal niet. Je was op iets uit, maar ik wist niet wat. Totdat..." Heero pauzeerde. Hij had zijn handen diep in de zakken van zijn jack gestopt. Hij bleef Trowa strak en serieus aankijken. "Waar denk je dat ik heen hing die middag? Informatie verzamelen over jou. En wat ik allemaal niet tegenkwam, zoals dat je werkt vo-"
"Stop!" zei Trowa opeens. Hij slikte en verstevigde zijn greep op de arm van Relena.
"Wat is er Trowa? Bang?" Heero's stem klonk uitdagend. "Je kunt Relena niet meer brengen naar... Geef 't toe. Je hebt verloren, Barton."
Relena hoorde Trowa zijn tanden knersen, maar ze lette meer op Heero; op zijn woorden. Heero haalde zijn rechterhand uit zijn zak. Hij had een pistool in zijn hand. Relena voelde het zweet uitbreken in haar. Ze hield Tosca stevig tegen zich aangedrukt, terwijl Trowa zijn greep op haar arm bleef versterken.
"Je hebt verloren Barton. Ik heb gewonnen." Heero's woorden raakten diep in haar hart zonder dat hij het waarschijnlijk zelf door had. "Ik ga mijn missie volbrengen," hij richtte zijn pistool op Trowa. "En niemand kan mij-"
"Klaar!" Heero's ogen werden wijder en hij keek verbaasd naar Relena. Ze keek woedend terug naar hem. "Klaar! Is dat het waarom je mij..." Ze liet haar hoofd zakken, maar keek weer met een ruk naar hem op. "Ik ben slechts een missie voor jou?"
"Relena, ik-"
"Nee," zei ze en hief haar hand op; ze maakte een gebaar dat hij moest stoppen. Langzaam liet Heero zijn arm met de pistool zakken.
"Maar je weet niet waar Trowa..."
"Het maakt me niet, Heero. Ik vertrouw hem." Ze zag dat Trowa haar aankeek toen ze het zei, maar ze bleef naar Heero kijken. "Ik ga met hem mee. 't Maakt me niet uit waar en jou ook niet." Relena draaide zich om. "Voor 't eerst heb je gefaald inje missie Heero." Heero bleef sprakeloos naar haar rug kijken. "Kom, Trowa. We gaan weg. Breng me waar je heen wilt.
Trowa's woorden dansten in haar hoofd: 'Ik - ik hou van je... ik hou van je.'
Hij kon toch niets slecht voor haar willen? Ze stapte in de auto en ging voorin zitten, samen met Trowa. Toen ze wegreden zag ze dat Heero hen nog steeds nastaarde, maar ze vermeed zijn ogen.
xXx
"Hallo... de plannen zijn gewijzigd... ik zie je bij..." Trowa praatte zachtjes tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. "Goed, ik zie je -" Hij wierp een blik op zijn horloge. "- in een half uur."
Hij hoorde een klik aan de andere kant. Trowa zuchtte en borg zijn mobiel op in zijn broekzak. Hij draaide zich om en zag Relena in zijn auto zitten. Dit zou moeilijk worden...
Trowa liep in de richting van de auto. Relena zag er wel nerveus uit. Dat zou iedereen zijn als diegene niet wist waar hij heen werd gebracht. Trowa stopte voor de rode voertuig en keek eerst om zich heen voordat hij de autoportier opende. Hij stapte in en deed de portier dicht. Hij stak zijn sleutel niet erin maar klemde zijn handen om de stuur, terwijl hij voor zich keek. Hij wilde nog niet rijden.
Hij keek opzijn naar Relena. Ze keek niet terug en staarde naar het kind op haar schoot. Tosca was eindelijk weer in slaap gevallen. Hij zag dat ze slikte nadat hij eindelijk de stilte verbrak door haar naam uit te spreken.
"Relena..." Ze sloot haar ogen en haar hoofd zakte. "Relena, ik -"
"Ik wil geen uitleg of wat dan ook." Ze keek naar hem op. Ze had de woorden langzaam en zacht uitgesproken. Vast om het pijn en het verdriet te verstoppen, dacht Trowa. "Trowa, ik vertrou-"
"Relena," brak hij haar abrupt af.
Ze bleef hem aankijken met die mooie, grote, blauwe ogen van haar. Hij kon het niet lang uitstaan om zo dicht bij haar te zijn... alle aandacht van haar voor zich zelf te krijgen.
'Alsjeblieft Relena, kijk niet zo naar me...' Hij legde zijn hand voorzichtig op haar hand. Hij was koud.
"Soms moeten dingen gewoon zo gebeuren. Het kan niet anders. Je hebt 't macht niet. Je kunt je lot niet zelf bepalen. En ook niet die van iemand anders ben je in staat - 't maakt niet uit wie - om zijn lot te veranderen... te bepalen."
Bij de laatste zin keek hij naar Tosca. Hij streek licht met zijn vingers door haar lichte haar.
Had ze het wel goed gezien? Had ze zich niet vergist, vroeg ze zich af. Nee, toch. Dit kon niet waar zijn. Haar ogen werden wijder. In zijn ogen had ze liefde gezien; liefde voor Tosca. Dat liefde dat ze nooit in de ogen van Treize had gezien en wel nooit zou zien: De liefde van een vader voor zijn eigen dochter.
xXx
"Wat zei hij?"
Zechs staarde naar zijn glas. Het duurde nogal lang voordat Treize antwoord aan hem gaf.
"Hij zou in een kleine half uur hier zijn."
Milliardo knikte langzaam met zijn hoofd terwijl hij naar zijn glad met water bleef staren. "Hij belde een half uur geleden. Dus hij zou hier elk moment kunnen zijn."
Nu knikte Treize met zijn hoofd. "Zechs, ik -"
Hij was nog niet uitgesproken of de bel van de voordeur ging. Treize sprong op van zijn stoel en wilde de voordeur gaan openen, maar Zechs was hem helaas voor. Met grote passen liepMilliardo naar de brede voordeur. Hij haalde diep adem voordat hij de deur opentrok. Het licht verblindde hem eerst. Zechs zag een gestalte staan voor de deuropening. Hij was nogal breed en bijna net zo lang als hem. Zechs' ogen moesten nog even wennen aan het felle licht. Treize stond achter hem en grijnsde breed naar de persoon bij het voordeur. Zechs merkte daar niets van op. Opeens herkende hij de persoon.
"Trowa!" riep hij verbaasd uit. Haast onopmerkbaar knikte Trowa met zijn hoofd. Hij lachte niet, zijn ogen lachten ook niet. Hij keek hen allebei doodserieus aan. "Trowa... wat doe jij hier?"
"Zechs, over hem zat ik te praten," mompelde Treize onverwachts achter hem.
Milliardo bleef naar Trowa met open mond staren. 'Maar hij werkte voor ons... dat verklaart waarom hij ontslag nam vlak nadat Relena trouwde.'
"Trowa, waar is..." vroeg Treize, maar hij hoefde niet verder meer te vragen.
Trowa deed een stap opzij. Achter hem... achter hem stond Relena met Tosca in haar armen. Ze staarde naar de grond. Zechs was eerst sprakeloos en voelde zijn benen niet meer onder hem. Na zo lang zoeken, na al die slapeloze nachten stond ze eindelijk voor hem. Treize lachte gemeen naar Relena, maar niemand merkte dat op.
Plotseling kwam Zechs in actie. Hij deed een stap naar haar toe en greep haar vast bij haar arm. Ruw trok hij haar het huis in. Trowa en Treize staarden allebei naar hem en deden niets. Ondertussen waren Noin en Anne ook gekomen. Ze bleven in de hal ook allebei met open mond naar Relena staren.
"Kom mee!" schreeuwde Milliardo woedend.
Hij sleurde haar bijna het huis door. Toen hij langs Lucrezia kwam, stopte hij even. Lu begreep het en pakte voorzichtig Tosca op. Ze keek naar Relena, maar die vermeed haar ogen en staarde naar de grond. Ze was magerder geworden zag Lu.
"Waarom, Relena...?" fluisterde Lu zachtjes.
Maar voor ze nog iets kon zeggen trok Zechs Relena verder naar zijn werkkamer toe. Trowa en Treize kwamenook de woonkamer binnen waar Lu en Anne stonden. De dienaren stonden eerst met wijdopen gesperde ogen te kijken naar het schouwspel, maar toen Zechs achter zich de deur dicht had getrokken, gingen ze weer aan hun werk alsof er niets was gebeurd.
Noin keek hen alledrie aan. Anne, Treize, Trowa... Haar blik bleef op hem rusten. Hij staarde naar de grond, maar toen hij opmerkte dat ze naar hem keek, keek hij op met zijn felgroene ogen. Noin bleef even naar hem kijken met een frons tussen haar dunne wenkbrauwen.
'Wat doet hij hier?' Hij zei niets en staarde naar haar met een lege blik in zijn ogen.
"Laten we gaan zitten," mompelde Lu die nog steeds Tosca vasthield. De andere twee knikten met hun hoofd en namen plaats. Trowa zweeg en ging net als de anderen ook maar zitten. "Willen jullie iets te -"
Lu hield abrupt op met praten toen ze geschreeuw hoorde. Ze staarde naar Tosca op haar schoot en wilde niet het geschreeuw en het gekrijs van hen horen. Van een broer en z'n zusje. Van haar man en haar schoonzusje. Van Milliardo en Relena...
Ze riep een bediende en zei dat hij vier kopjes koffie met koekjes moest brengen. Noin hoorde dat Zechs Relena sloeg en dat zij zacht huilde, maar zeprobeerde haar aandacht niet daaraan te besteden. Ze zag dat ze alledrie met een bezorgd gezicht naar de deur van Zechs' werkkamer keken. Ze konden op dit moment niet doen. Ze stonden allemaal machteloos. Milliardo deed altijd toch wat hij zelf wilde. Maar dit ging wel te ver... Zo erg je zusje wantrouwen was niet goed. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Treize. Was hij werkelijk wel zo bezorgd zoals hij eruit zag?
De koppen koffie lagen al een kwartier onaangeraakt op het glazen tafel in het midden van de sofa's. Af en toe hoorden ze Mil boos iets onverstaanbaars zeggen. Ze praatten te zacht zodat de vier in de woonkamer hen niet hoorden. Opeens stond Treize op. Verbaasd keek Lu naar hem op. Hij staarde in gedachten verzonken naar de deur waarachter Relena en Zechs waren. Hij schraapte zijn keel.
"Ik ga even naar mijn kamer." Met deze woorden verdween hij uit de kamer.
"Ik kom ook zo," snel liep Anne ook de kamer uit.
Ze hoorden nu niets meer achter de deur. Trowa en Lu bleven zwijgend naar de deur kijken. Lu draaide zich om naar hem toe. "Waarom heb je Relena hierheen gebracht?"
Hij keek even op en richtte toen zijn aandacht op zijn lange, dunne vingers. " 't Is het beste voor haar," mompelde hij.
" 't Beste?" Lu ontplofte en wees met haar rechtervinger naar de deur. "Is dit het beste voor haar?" Trowa zweeg en Lu verwachtte geen antwoord meer van hem. Boos wilde ze haar hoofd van hem wegdraaien toen hij plotseling opeens iets zei wat haar de rillingen over haar rug bezorgde.
"Wil je haar dan liever dood zien...?"
xXx
Met een lege blik in haar ogen staarde ze naar het plafond. Haar hoofd rustte tegen de muur. Zechs was net weggegaan en had de deur keihard achter zich dicht geslagen. Daarna had hij 'm op slot gedaan. Met haar vingers ging ze langs de blauwe plekken die hij haar net had aangebracht. Haar tranen waren gedroogd op haar wangen. Ze had geprobeerd zichzelf te verdedigen tegen zijn slagen en al zijn valse beschuldigen.
Maar tevergeefs.
Hij was zo woedend dat hij niet eens naar Relena wilde luisteren. Ze sloot haar ogen. Voordat hij weg was gegaan had hij gezegd dat hij zou nadenken over wat hij met haar wilde doen. Zijn ogen voorspelden weinig goeds. Net als zijn ogen... ze kreeg een raar gevoel in haar buik bij het denken aan hem. Maar voor zijn ogen was ze niet bang geweest. Voor die van Zechs wel. Onwillig dacht ze aan de vorige nacht.
FLASHBACK
Hij keek haar aan met liefde in zijn ogen, maar tegelijkertijd keek hij naar haar met honger in zijn ogen... Toch was ze niet bang voor hem. Ze wist dat hij van haar hield en haar wilde. Net als zij zelf. Hij kuste haar zachtjes op haar lippen en streelde haar lippen met zijn lippen en likte er ook af en toe aan. Hij maakte haar werkelijk gek.Voorzichtig trok hij haar bloes over haar hoofd en gooide het op de grond naast het bed. Hij kreunde toen ze de knoop van zijn spijkerbroek probeerde te openen. Hij beet licht in haar schouder. Zijn vingers vonden de rits van haar rok en in een snelle beweging had hij haar rok naar beneden getrokken. Hij kuste haar weer zachtjes en beet licht op haar lippen. Daarna gingen zijn lippen weer naar beneden. Ondertussen had ze zijn broek open gemaakt en trok ze hem naar beneden tot over zijn knieën. De rest van het broek trok ze omlaag met haar voeten. Terwijl hij haar lichaam wild kuste en streelde, maakte hij haar Bh open en trok 'm uit. Ze keek hem met een glinstering in haar ogen aan en kreunde toen hij zijn aandacht op haar borsten richtte. Hij kneep erin en likte en kuste ze heftig.
"Uhn... Heero..."
"Relena..." hij kreunde haar naaam weer.
Haar rechterhand dwaalde van zijn rug af verder naar beneden. Hij sprong zowat een halve meter in de lucht toen ze licht met haar hand zijn kruis raakte. Zijn ogen werden alsmaar donkerder en ze zat het zweet op zijn voorhoofd en op zijn lichaam glinsteren in het donker. Zijn handen waren overal op haar lichaam, hij was overal. Hij was voor haar op dit moment het enige op dit wereld. Het enige totdat...
Opeens vingen Relena's ogen het gekrijs van Tosca op. Ze keek naar Heero. Hij staarde terug naar haar duidelijk buiten adem. Nu hoorde hij het ook. Hij rolde van haar af, zodat zij op kon staan. Ze greep snel naar een laken en wikkelde die om haar lichaam. Toen ze opkeek was Heero al verdwenen. Ze holde naar de kamer ernaast. Hij stond open. Sprakeloos ging ze in de deuropening staan. Heero stond in de kamer met alleen zijn boxers aan en met Tosca in zijn armen. Hij merkte haar nog niet op en suste Tosca. Ze was opgehouden met huilen. Stilletjes liep Relena naar Heero toe. Hij merkte haar aanwezigheid op en draaide zich om naar haar toe. Voorzichtig overhandigde hij Tosca aan haar.
xXx
Relena legde Tosca weer neer op het bed; ze sliep weer. Ze deed een stap achteruit toen ze Heero naar het bed toe zag komen. Hij ging op de rand van het bed zitten en haalde voorzichtig zijn vingers door het haar van Tosca. Met een schuin hoofd keek Relena naar hem. Hij keek met een ruk op naar haar en stond op. Hij liep op haar af. Ze bleef staan kijken naar hem met een blos op haar wangen. Hij duwde haar tegen de muur en leunde met zijn volle gewicht op haar. Ze zag de wilde blik in zijn ogen en sloot haar eigen ogen. Zou hij met haar staand...?
Langzaam maakte hij haar laken los en deed haar slip uit, terwijl hij licht haar nek en schouders kuste.Ze sloot haar ogen en kreunde zacht: "Heero..."
"Ik hou van je Relena en niemand kan dat veranderen, niet het verleden noch het toekomst." Voor ze kon reageren voelde ze hoe hij binnen in haar gleed.
"Ik hou ook van je." Fluisterde ze nog net voordat het echte gevecht kon beginnen.
'Ik zal altijd van je houden, Heero. Altijd.' dacht ze.
De maan wierp een klein beetje licht binnen in de slaapkamer van een verafgelegen villa waar twee zwetende mensen stonden die alleen oog voor elkaar hadden.
EINDE FLASHBACK
Nieuw tranen gleden over haar wangen. Was dat allemaal echt gelogen, helemaal nep geweest? Hoe kon hij haar zoiets aandoen? Ze sloot haar ogen en herinnerde zich weer hoe Heero vloekte toen hij al haar blauwe plekken had gezien die Treize haar had bezorgd. Hij was er met zijn vinger over heen geweest en had ze allemaal vervolgens een voor een gekust.
'Waarom Heero. Waarom?' Ze probeerde Heero uit haar hoofd te zetten. Ze moest eerst hier weg zien te komen. Maar hoe?
xXx
"Je mag met haar doen wat je wilt. Voor mijn part dood je haar maar."
Zechs' kille woorden sneden Lu diep in haar hart. Was dit echt Milliardo? Treize lachte en knikte instemmend, maar Trowa sprong op van zijn zitplaats. Hij keek woedend naar Treize.
"Dat was de afspraak helemaal niet. Je zei dat je haar niet zou doden. Je zou alleen met haar scheiden en -"
Zechs fronste zijn wenkbrauwen. Had hij het wel goed gehoord? Iedereen in de woonkamer keek verbaasd naar Trowa op. De Trowa die altijd zo kalm bleef was woedend. Razend. Trowa werd onderbroken door het afgaan van Anne's mobiel. Ze excuseerde zich en liep vlug de kamer uit.
"Excuseer me," zei Treize en liep ook de woonkamer uit.
Zwijgend bleven de andere drie achter. Een paar tellen later hoorden ze geschreeuw in de hal. In een tel waren ze in de hal. Treize zat Anne te slaan.
"Tuthola, slet. Ik vertrouwde je! Hoe durf je mijn dood te plannen. Bitch!"
Trowa en Zechs renden naar Treize toe en pakten hem vast. Moeilijk hielden ze hem onder controle terwijl hij nog wild tekeer ging. Anne lag op de grond en keek met een blik vol haat naar Treize. Er druppelde bloed uit haar lippen op de grond.
"Verdiende loon, schufter. Elke nacht met mij naar bed gaan, maar Relena is je vrouw, huh?" Ze spuugde op hem. Sprakeloos keek Treize haar aan, toen herstelde hij zich weer.
"Tuthola, bitch, slut. Nu probeer je andere manieren om er onder uit te komen, hè? Zal je niet lukken hoor, ik -" Treize werd ruw onderbroken door Zechs. Hij sloeg hem keihard op zijn wang. Roodheet van woede keek hij naar Treize. "Zechs... hoe durf je mij -"
Zechs verkocht hem nog een andere klap. "Denk je nou echt dat ik mijn zusje zo erg wantrouw? Ze zou dood gaan, maar nooit de eer van onze familie schenden. Ze zou nooit met Heero..." Milliardo slikte om zijn woede onder controle te houden. Noin keek met open mond naar haar echtgenoot. Had hij het dus toch nog al die tijd geweten? "Het is waar dat ik Yuy niet mag, maar ik vertrouw Relena. Die klappen van net heb ik haar gegeven omdat ze niet naar mij toe was gekomen. Ze vertrouwde me niet, daarom. Hoewel ik weet dat ik deels ook fout zat... En jullie twee gaan naar de gevangenis. Dat is jullie plaats, jullie thuis." Zechs draaide zich om om weg te gaan, maar draaide zich weer om naar Treize toe. Hij werd nog steeds vastgehouden door Trowa. "Dit is niets vergeleken met wat jij Relena hebt aangedaan. Als je iets tegen mij had, moest je 't met mij uitvechten en niet met Relena betrekken. Maar goed, ik weet leukere straffen voor jullie twee." Treize slikte. "Hele leuke straffen."
xXx
Ze opende haar ogen en staarde naar het witte plafond. Ze wist onmiddellijk waar ze was. Met een ruk ging ze rechtop zitten in het bed. Iemand hield haar hand vast. Heero zat naast het patiëntenbed en hield haar hand stevig vast. Zijn ogen waren rood. Van slaaptekort of van het huilen? Ze trok haar hand uit zijn handen.
"Wat doe ik hier?"
"Je moet beter op jezelf letten. Je at te weinig daarom lig je hier nu. Je broer vond je bewusteloos." Hij zweeg. "Relena... 't spijt me."
Ze staarde naar het witte laken. Tranen zwollen op in haar ogen. "Waarom Heero, waarom? Op momenten dat ik jou het hardst nodig had, was je d'r niet en liet je me in de steek. Zelfs bij mijn bruiloft." Haar schouders schokten.
Heero tilde haar gezicht op naar hem op en keek haar recht in haar ogen aan. "Ik zat toen fout, Relena. Ik dacht dat ik niet goed genoeg voor je was en dat ik je nooit gelukkig zou kunnen houden."
"Heero, ik..."
"Alsjeblieft Relena,vergeef 't me voor dit keer. Voor dit keer. Voor de aller, allerlaatste keer. Ik zal nooit meer een fout begaan."
"Ow, Heero... als je een fout had begaan zou ik je toch vergeven?"
Heero stond op van de stoel om aan de rand van het bed te gaan zitten. "Zie je wel, Relena. Je bent te goed voor me." Hij omhelsde haar. Tranen gleden over haar wangen. "Ik hou van je Relena en ik zal altijd van je houden. Altijd."
Relena beet op haar lippen om te voorkomen dat ze nog harder zou gaan huilen. Voorzichtig liet hij haar los. Hij keek haar diep aan in de ogen en haalde diep adem. "Relena, ik weet dat dit niet het goeie plaats is om te vragen, maar... wil je met me trouwen?"
Ze sloot haar ogen en knikte zachtjes met haar hoofd. Hij omhelsde haar weer en ze begon weer helemaal opnieuw met huilen. Dit keer deed hij ook mee.
xXx
"Waar ga je heen?"
Trowa stopte en zuchtte. Lucrezia stond achter hem met haar armen over elkaar heen geslagen. "De wereld is groot, ik kan overal heen gaan."
"Je houdt echt veel van Relena, nietwaar?" Bij deze woorden draaide Trowa zich langzaam om naar haar toe. "Dit alles deed je toch voor haar. En nu ga je weg zonder haar mee te nemen?"
"Ze houdt echt veel van Heero. Ze zal blij met hem zijn."
"En jij?" vroeg Noin. Trowa keek op. "Zul je een ander kunnen vinden?"
Trowa staarde eerst zwijgend naar haar. Toen grijnsde hij en draaide zich half om. "Vast wel en zelfs een betere dan Relena. " Hij liep verder het straat uit tot Noin's woorden hem opeens weer stopten.
"Maar je zult geen Relena vinden."
Hij zuchtte en keek naar de blauwe lucht. "Ik wil dat ze gelukkig is. Als zij gelukkig is, ben ik ook gelukkig." Met deze woorden liep hij de straat uit. Noin keek hem na.
'Dat noem je echte liefde,' dacht ze. Ze sloot even haar ogen en ging richting haar huis. Ze wilde ook Relena gelukkig zien. Heero zou haar en Tosca vast wel gelukkig houden.
Nee, niet vast wel, maar ZEKER.
EINDE
Ow, deze hfst was echt moeilijk om te schrijven zeg. Nu deze verhaal einde is, ga ik met een nieuw verhaal beginnen. 'Ik zal er altijd voor je zijn' schrijf ik waarschijnlijk nooit uit. Ik heb wel de volgende hfst bijna af, maar verder denk ik 'm niet af te maken. De volgende verhaal ga ik in het engels schrijven, er zijn veel te weinig mensen die Nederlandse verhalen lezen, dus...
Nou, tot de volgende verhaal!
-x-
Sehri