Hoofdstuk 5. Hoe Malfidus Draco werd
Ze liep rustig van de verschijnsel en verdwijnsel plek naar haar appartement. Ze had alleen niet in de gaten dat ze gevolgd werd.
"Herken je me nog Ginny?"
Ginny draaide zich om en keek in de ogen van haar stalker. Flitsen van toen hij in haar appartement was kwamen weer bovendrijven. Ze deed het enige wat ze op zo een moment kon bedenken om te doen. Ze rende zo snel mogelijk terug naar haar appartement. Ze was blij dat haar appartement al op de tweede etage was, zodat ze niet al teveel trappen op hoefde te rennen. Ze hoorde haar stalker achter haar aankomen en probeerde nog harder te rennen.
Eindelijk bereikte ze haar deur. Snel pakte ze haar sleutel, maar voordat ze hem in het slot kon steken stond haar stalker al achter haar en hij pakte de sleutel uit haar handen.
"Dat zal ik maar niet doen als ik jou was."
Ze begon nu bang te worden en besloot om als laatste poging Draco maar te roepen, in de hoop dat hij het hoorde.
"Draco, help, Draco!", gilde Ginny, maar voordat ze verder kon roepen werd er een hand op haar mond geduwd.
"Stil jij!"
Ginny hoopte maar dat Draco het had gehoord en dat hij zou komen. Het bleef echter angstig stil.
"Het ziet er niet naar uit dat iemand je vandaag nog gaat redden, schatje. En zeg nou zelf, het is toch zonde als er iets met jou gebeurt", zei haar stalker terwijl hij haar aaide met zijn vinger over haar wang.
Ginny kon alleen maar angstig toekijken. Opeens hoorde ze haar deur opengaan en zag ze Draco Malfidus naar buiten komen, gewapend met zijn toverstok.
"Ik zou haar maar snel laten gaan als ik jou was", zei Draco boos.
Haar stalker keek verschrikt op. Hij had niet verwacht dat hij weer gestoord zou worden. Hij keek recht in de ogen van een woedende Draco Malfidus. En, dat was een behoorlijk angstaanjagend gezicht. Hij liet Ginny snel los en deed een paar stappen achteruit. Draco liep snel naar Ginny toe en boog zich over haar heen.
"Gaat het?"
"Ja, zorg nou maar dat hij niet ontsnapt."
Draco keek op naar de stalker en zag tot zijn geluk dat hij er nog steeds stond. Hij wilde zijn eigen toverstok pakken, maar op het moment dat hij even niet naar de stalker keek, sloeg de stalker toe en zei een spreuk waardoor Draco tegen de muur gegooid werd.
Toen Draco weer bijkwam zag hij dat de stalker al weg was en dat Ginny bezorgd over hem heen gebogen zat.
"Lekkere hulp ben ik, hè?", zei Draco.
"Je hebt in ieder geval gezorgd dat hij nu weg is, en dat was me niet gelukt zonder jou. Gaat het weer een beetje?"
Draco wreef over de pijnlijke plek over zijn hoofd.
"Ja, het gaat wel weer", zei hij terwijl hij langzaam opstond en samen met Ginny naar binnen liep.
"Waarom noemde je me eigenlijk net Draco?", vroeg Draco plotseling.
Ginny schrok van de vraag. Het klopt, ze had hem daarnet inderdaad Draco genoemd. Ze was zo bang en het ging eigenlijk vanzelf.
"Wel, Draco is je naam", antwoordde Ginny kalm.
"Ja, maar…"
"Nou, ik ben gewend mensen met hun naam aan te spreken", zei Ginny, "en ik zou het ook heel erg waarderen als jij me ook geen Wezelin meer noemde, maar gewoon Ginny of desnoods Wemel."
"Ik zal het proberen Ginny, maar ik kan niets beloven", zei Draco terwijl hij de keuken inliep.
Toen Draco haar naam zei voelde ze zich zo blij. Ze was verliefd op hem aan het worden en wist dat dat niet kon. Hij was haar vijand voor zoveel jaren. Natuurlijk, hij was veranderd, maar toch, ze kon zich nog maar moeilijk voorstellen hoe het ooit iets moest worden. Bovendien had hij waarschijnlijk nog steeds een hekel aan haar, dus ze kon maar beter zorgen dat die gevoelens weggingen.
Die avond had Draco wederom gekookt. Ginny was eerst nogal voorzichtig met het eten, maar nadat Draco haar ervan had verzekerd dat hij geen zin had om weer blauw haar te krijgen, besloot ze het maar voorzichtig te proberen. Het eten smaakte verassend goed, en tot haar opluchting kreeg ze dit keer na de maaltijd geen gezicht vol puisten.
Het was later die avond dat ze ineens werden opgeschrikt doordat de telefoon ging. Zodra Draco het geluid hoorde sprong hij gelijk op met zijn toverstok al in de aanslag, klaar om aan te vallen.
Ginny moest erg lachen om het gedrag van Draco.
"Rustig maar, het is maar de telefoon."
"De wat?", vroeg Draco verbaasd.
"De telefoon, je weet wel, dat dreuzel apparaat waar ik je over verteld heb", zei Ginny terwijl ze naar de telefoon liep om hem op te nemen.
Hermelien was degene die haar opbelde. Natuurlijk vroeg ze weer van alles over de stalker en Ginny verteld alles, ook dat ze nu werd beschermd door een schouwer. Ze besloot alleen wel om het gedeelte weg te laten dat Draco de schouwer was die haar beschermde, wetende dat Hermelien en Ron dat waarschijnlijk niet al te best zullen opnemen.
Na ongeveer een half uur te hebben bijgepraat hing ze op. Draco, die het grootste gedeelte van het gesprek had afgeluisterd vroeg:
"Je hebt ze niet over mij verteld?"
"Natuurlijk wel, ik heb alleen je naam verzwegen. Ik denk niet dat ze erg goed zullen reageren als ze horen dat hun vijand van school mij moet beschermen."
"Daar zul je wel gelijk in hebben", zei Draco. "Trouwens, dat herinnert mij eraan dat je nog altijd een keer iets voor mij moet doen", zei Draco met een gemene lach.
"Dat heb ik gezegd hè?", zei Ginny langzaam.
"Inderdaad", zei Draco.
"Nou, weet je al wat ik voor je moet gaan doen?",vroeg Ginny, bang voor wat hij zou gaan zeggen.
"Ik ben er nog niet helemaal uit", zei Draco.
"Weet je dan misschien wanneer je het dan wel weet?" vroeg Ginny.
"Weet je, ik zal het je morgenavond zeggen."
Toen Draco de volgende dag wakker werd was het al erg laat. Hij kleedde zich snel aan en liep de woonkamer in waar hij een briefje zag liggen.
Draco,
Ik ben naar de winkel.
Ginny
Hij legde het briefje terug op de tafel en liep weer naar Ginny's slaapkamer toen hij ineens een boekje zag liggen. Hij raapte het op en zag dat er 'dagboek' op stond. Hij zag dat het beveiligd was met een dreuzel slot. Hij keek nog eens goed om zich heen, om zich ervan te verzekeren dat Ginny nog steeds weg was. Dit was het geval.
Voorzichtig maakte hij het slot open en tot zijn verbazing was het verder niet beveiligd met spreuken of vloeken. Hij begon in haar dagboek te bladeren en deed een paar bijzondere ontdekkingen. Zo kwam hij erachter dat haar lievelingskleur geel was, haar lievelingsbloemen tulpen waren en ze een hekel had aan rozen. Maar veel interessanter vond hij de stukken die over hem gingen. Zo las hij dat zij hem er wel erg goed uit vond zien en dat zij verliefd op hem aan het worden was.
"Wel, dat is interessant, Wezelin is verliefd aan het worden."
Ineens hoorde hij een deur dichtslaan. Snel deed hij haar dagboek dicht en legde het weer terug.
"Het was geen grote boodschap zeker?", zei Draco toen hij op Ginny afliep en zag dat ze helemaal geen tassen bij zich had.
"Hè wat?"
"Nou, op het briefje stond dat je boodschappen ging doen."
"Oh shit, vergeten."
"Vergeten? Hoe kun je dat nu vergeten? Dat was toch de reden dat je wegging?", zei Draco lachend.
"Jawel", zei Ginny, "maar toen kwam ik Harry tegen en we hebben wat gedronken en bijgepraat. Hij nodigde me uit om morgenavond samen met Hermelien en Ron iets te gaan eten. En wel, toen was ik eigenlijk vergeten dat ik boodschappen ging doen", zei Ginny beschaamd.
"Oh, dus door st. Potter is er nu niets te eten in huis."
"Zo ongeveer wel ja", zei Ginny.