Hoofdstuk 11. Dokter Malfidus
Toen Draco bij zijn huis aankwam had hij niet echt het idee dat hij thuiskwam. Al die dagen die hij bij Ginny gewoond had, had hij zich veel meer thuisgevoeld dan nu. Ginny, hij had nooit gedacht dat hij haar zo zou missen. Hij schrok van zijn eigen gevoelens, maar hij begon echt van haar te houden en hij vond dat ze dat moest weten. Hij moest haar dus echt spreken. Die stomme broer van haar ook, waarom moest die nu weer alles verpesten. Hij besloot die avond nogmaals te proberen om binnen te komen, wetende dat er dan minder beveiliging zou zijn.
Die avond liep hij zelfverzekerd het ziekenhuis in. Hij hoopte maar dat Ginny nog steeds op dezelfde kamer lag. Hij liep de gang in waar Ginny vanmorgen nog lag. Hij was bijna bij de deur toen: "Meneer wat doet u hier?"
Draco draaide zich om en zag een zuster aan het begin van de gang staan. Hij kon haar wel vervloeken omdat hij haar stoorde, maar hij wist dat hij daar weinig mee op zou schieten, dus besloot in plaats daarvan zijn charmes in de strijd te gooien.
"Goedenavond zuster", zei Draco met zijn liefste lach.
"Wat doet u hier meneer?"
"Nou, ik wilde graag een vriendin van mij verassen."
"Maar meneer, u weet toch dat het bezoekuur al lang is afgelopen."
Draco trok een zielig gezicht.
"Wel, ziet u, ik ga morgen voor langere tijd naar het buitenland en zou graag nog even afscheid van haar nemen."
De zuster keek hem vol medelijden aan.
"Dat begrijp ik, maar u mag patiënten niet bezoeken na het bezoekuur."
"Dat snap ik. Het spijt me. Ik zal nu wel gaan", zei Draco terwijl hij zich omdraaide en weg begon te lopen.
In zijn hoofd begon hij echter al af te tellen: 5, 4, 3, 2, 1…
"Wacht meneer!"
Bingo.
"Ja", zei Draco terwijl hij zich omdraaiden en dacht, het schuldgevoel van een vrouw, zo betrouwbaar.
"Ik zal u wel helpen als u belooft om niets te zeggen."
"Oh, zou u dat willen doen? Dank u", zei Draco met een lach op zijn gezicht.
"U kunt zich het beste als dokter vermommen zodat de andere er niets van zullen zeggen. Volgt u mij maar."
De zuster gaf hem een pakket kleding en liet hem dat op de wc aantrekken. Tot Draco's walging was het zo een operatiepak, wat betekende dat er ook een mondkapje en mutsje bij zaten. Zuchtend trok hij het aan. Wat hij wel niet over had om Ginny weer te zien.
Toen hij de kleding aan had liep hij weer naar de zuster toe.
"Ah, ik zie dat de kleding goed past."
Draco knikte.
"Hoe heet uw vriendin eigenlijk, dan kijk ik wel even op welke kamer ze nu ligt."
"Ze heet Ginny Wemel", antwoordde Draco.
"Eens kijken, Ginny Wemel, kamer 512. Veel plezier!", zei de zuster terwijl ze naar Draco knipoogde.
"Nogmaals bedankt", zei Draco terwijl hij weer naar haar glimlachte.
Snel liep hij naar kamer 512. Wat zei die Wemel ook al weer over dat het hem niet zou lukken.
Voorzichtig deed hij de deur open en zag tot zijn geluk dat Ginny een kamer voor haar alleen had. Stilletjes liep hij naar haar bed toe en haalde de haren uit haar gezicht. Dit zorgde er echter voor dat Ginny wakker werd en knipperend deed ze haar ogen open.
"Ow, hallo dokter."
"Ik ben het", zei Draco terwijl hij het mondkapje afdeed.
"Draco?", zei Ginny vol ongeloof.
"De enige echte."
"Maar waarom zie je er zo uit?"
"Omdat die lieftallige broer van je er voor zorgde dat ik niet bij je op bezoek mocht komen. Ik moest dus wel een andere manier bedenken om je te zien."
Ginny bekeek Draco nog eens goed en zag toen het mutsje dat hij op had. Hij wilde me zeker wel erg graag zien als hij zelfs een mutsje op zijn altijd nette haar heeft gezet, dacht ze.
"Maar hoe gaat het met je?", vroeg Draco.
Ginny haalde haar schouders op.
"Wel goed denk ik. Ik ben alleen nog erg moe en herinner me weinig meer van wat er gebeurt is. Het laatste wat ik nog weet is dat ik op jou aan het wachten was en toen ineens was ik weg."
"Oh Gin, het spijt me. Ik had je nooit alleen moeten laten."
Ginny keek vreemd op toen Draco haar ineens Gin noemde maar zei er niets van.
"Jij kon er ook niets aan Draco. Is mijn stalker nu gepakt?"
"Ja, Griffel, Potter en Wemel hebben hem overgeleverd aan het ministerie waar hij binnenkort berecht zal worden."
"Oh, gelukkig maar", zei Ginny terwijl ze een gaap niet langer kon onderdrukken.
"Moet ik gaan?", vroeg Draco toen hij Ginny zag gapen.
"Nee!", zei Ginny. "Ik bedoel, wil je bij me blijven vannacht?"
"Natuurlijk", zei Draco.
Ginny viel al snel in slaap en Draco ging in de stoel die bij haar bed stond zitten. Hij probeerde wakker te blijven, maar ook bij hem sloeg de vermoeidheid toe en ook hij viel in slaap.
Toen Ginny de volgende ochtend wakker werd zag ze dat Draco nog sliep. Ze vroeg zich af waarom hij zoveel moeite had gedaan om haar te zien.
Zou hij dan toch wat voor me voelen, dacht ze. Ach nee, dat kan toch niet.Hij is hier vast alleen omdat hij mij moest beschermen. Maar ja, de stalker was toch opgepakt, dus hij hoeft hier nu niet te zijn.
Ginny had niet in de gaten dat Draco inmiddels wakker was geworden. Zijn stem haalde haar uit haar gedachten.
"Is er iets?"
Ginny keek verschrikt op.
"Nee, er is niets."
"Weet je dat zeker?"
"Heel zeker", zei Ginny. Ze wilde hem niet wegjagen met haar vragen dus besloot haar mond er maar over te houden.
"Draco?"
"Ja."
"Zou je misschien een glas water willen aangeven? Ik heb een nogal droge keel."
Draco stond op, pakte een glas water en gaf het aan Ginny.
"Alsjeblieft."
Ginny dronk voorzichtig wat en gaf toen het glas terug aan Draco. Draco pakte het glas wat Ginny ook nog steeds in haar handen hielt. Ze bleven elkaar strak in de ogen kijken en langzaam leunde Draco naar voren. Hun lippen raakten elkaar bijna toen de deur ineens open ging en ze van schrik het glas water lieten vallen.
Het glas viel kapot op de grond en het water miste maar net het bed waar Ginny in lag. In de deuropening stond een zuster die van Ginny naar Draco keek.
"Sorry dokter, ik wist niet dat u hier al was."
Draco bedacht dat ze hem waarschijnlijk voor iemand anders aanzag en besloot het mee te spelen.
"Het maakt niet uit. Ga jij maar vast naar de volgende patiënt, ik regel het hier wel."
De zuster knikte en liep weer weg.
Zodra de zuster weg was barstte Ginny en Draco in lachen uit.
"Dat ging nog maar net goed", zei Draco.
Ginny knikte.
"En dokter Malfidus, wanneer mag ik naar huis?", vroeg Ginny op serieuze toon.
"Wel patiënt Ginny, daarvoor zal ik je eerst uitgebreid moeten onderzoeken."
"Nou dokter Malfidus, dat moet u dan maar doen", zei Ginny uitdagend.
Draco boog naar voren, maar voordat hij ook maar iets had gedaan ging de deur weer open. Geërgerd keken ze op wie hen nu weer stoorden. Ze schrokken toen ze zagen wie er in de deuropening stond.
Deze persoon hadden ze echt niet verwacht. Ze vroegen zich af wat hij hier kwam doen, maar vooral hoe hij hier kwam. In de deuropening stond Korzel.
Ginny schrok. Ze keek bang van Korzel naar Draco. Draco hoopte maar dat Korzel hem nog niet herkend had en besloot weer terug te vallen in zijn doktersrol.
"Meneer, wat doet u hier? Het is nog geen bezoekuur", zei Draco met een verdraaide stem.
"Sorry dokter, maar ik ga binnenkort op vakantie en ik zou graag nog even afscheid nemen van mijn vriendin."
In ieder ander geval had Draco gelachen, aangezien het dezelfde smoes was de hij gebruikt had om bij Ginny te komen. Nu was de situatie echter iets ernstiger en moest hij snel iets bedenken waardoor Korzel weer weg zou gaan.
"Sorry meneer, u zult echt nog even moeten wachten tot ik klaar ben met mijn onderzoek. Anders gaat u even naar de wachtkamer, dan kom ik u wel halen als ik klaar ben", zei Draco.
Korzel knikte en liep weer weg.
"Hoe kan hij nou weer hier zijn?", zei Ginny met trillende stem.
"Ik heb werkelijk geen idee. Maar één ding weet ik wel en dat is dat we hier zo snel mogelijk moeten wegwezen."
Draco keek in het rond om te kijken hoe ze hier weg konden komen. Door het raam was geen optie, want Ginny lag op de vijfde verdieping. Ze moesten dus gewoon door de deur zien weg te komen. Ineens zag Draco in de hoek van de kamer een rolstoel staan en hij kreeg een idee.
"Ginny ga in die rolstoel zitten, en hier, die dit om je hoofd."
Draco deed het gekke mutsje dat hij op had af en gaf het aan Ginny.
"Draco en jij dan?", vroeg Ginny terwijl ze het mutsje aanpakte.
"Ginny, hij is naar jou op zoek en niet naar mij. Als hij jouw rode haar ziet is onze ontsnappingspoging gelijk al verpest."
Ginny zette het mutsje op en ging in de rolstoel zitten.
"Oké, laten we hopen dat het lukt", zei Ginny terwijl Draco haar de kamer uitduwde.
Draco liep rustig met Ginny richting de lift. Verschillende mensen keken om toen ze langsliepen, maar er was niemand die iets zei. Toen ze beide in de lift waren slaakte ze een zucht van verlichting.
"Oké, nu komt het lastigste gedeelte. Hoe ben je van plan om me uit het ziekenhuis te krijgen?", vroeg Ginny.
"Simpel, door gewoon naar buiten te lopen", zei Draco.
"Wat!", zei Ginny terwijl ze zich boos omdraaide in de rolstoel.
Op dat moment gingen de liftdeuren weer open.
"Ga normaal zitten en kijk niet zo boos, zo trek je de aandacht naar ons."
Ginny was nog steeds boos aangezien het het slechtste ontsnappingsplan was wat ze ooit had gehoord, maar ze draaide zich toch om.
Draco liep rustig met Ginny naar de uitgang terwijl hij af en toe vriendelijk lachte naar de zusters waar ze langsliepen.
"Ik zweer je, als we straks hier uit zijn doen mijn kaken pijn van het vele lachen", zei Draco tussen gesloten tanden.
Ginny deed haar best om om deze opmerking niet te lachen, aangezien ze toch een beetje in de rol van patiënt moest blijven. Ze kon een grijns echter niet onderdrukken.
Na wat voelde als een eeuwigheid bereikten ze eindelijk de uitgang. Ginny moest Draco nageven dat zijn plan toch gewerkt had. Toen ze buiten waren stopte Draco de rolstoel.
"Wat vond je ook al weer van mijn plan?", zei Draco.
"Ik vond het het beste plan dat ik ooit gehoord heb", zei Ginny.
Draco keek haar ongelovig aan.
"Denk je dat je nu misschien zelf kunt lopen, want ik heb geen zin om je nog langer te duwen. Weet je, misschien moet je toch eens denken om op dieet te gaan", zei Draco.
Ginny keek hem vreemd aan. Ze was weliswaar niet superdun, maar ze was zeker niet dik.
"Misschien moet jij gewoon eens wat vaker naar de sportschool gaan, dan kunnen die zielige spiertjes van jou zich ook iets meer ontwikkelen", zei Ginny boos terwijl ze opstond.
Plotseling pakte Draco haar beet en begon haar te zoenen. Hoewel Ginny dit eerder niet erg had gevonden, kwam het nu toch wat onverwacht. Ze probeerde los te breken uit Draco's zoen, maar hij hielt haar stevig vast. Nu begon ze wel boos op hem te worden.
Wat denkt hij wel niet wat ie is. Eerst mij voor dik uitmaken en me vervolgens zoenen, en dat dan ook nog eens tegen mijn wil. Wel, niet helemaal tegen mijn wil, maar toch.
Ze wilde het zoenen stoppen en deed daarom het enige wat ze kon bedenken om te doen, ze ging hard op zijn tenen staan. Dit werkte, want vrijwel direct liet Draco haar los en deed een stap naar achteren.
"Waar was dat voor?", vroeg Draco boos.
Dit maakte Ginny echter alleen maar bozer.
"Waar was dat voor! Waar was dat voor! Hallo, ik ben hier niet degen die eerst iemand beledigd om die persoon vervolgens te gaan zoenen", zei Ginny boos.
Niet dat ik het erg vond, dacht ze erachteraan.
"Wel Wezelin, denk maar niet dat ik het met plezier deed", zei Draco terwijl hij een vies gezicht trok. "Maar je overbezorgde broer en zijn vriendjes liepen net langs en ik denk niet dat ze het erg leuk zouden vinden als ze jou hier met mij zien."
"Oh", zei Ginny.
"Is dat het enige wat je daarop te zeggen hebt? Oh?"
"Nou… Nee", zei Ginny. "Waarom zoende je me? En zeg me nu niet dat je het deed omdat mijn broer langs liep, want nog niet zo lang geleden had je het alleen maar toegejuicht als hij ons samen had gezien en…"
Maar Ginny kon haar zin niet afmaken doordat Draco haar ineens begon te zoenen.