Hoofdstuk 5
Draco zag Silvi de volgende dag vertrekken hij deed net alsof hij nog sliep, dat gebeurde wel vaker. Hij ging Silvi en Hermelien volgen. Hij vertrouwde het zaakje niet. Draco herinnerde zich nog goed dat Hermelien hem een klap tegen zijn neus had gegeven. Zo meteen gaat ze dat ook nog doen bij Silvi dat wil hij niet. Ondertussen was hij al bij de deuren gekomen. Hermelien kwam aan lopen. Hij kon zich nog maar net achter een beeld verstoppen. Ze had silvi gevonden en ze gingen op weg. Draco ging er achter aan maar hij bleef achter een groep Huffelpuffers om niet op te vallen. al zaten ze wel steeds geïrriteerd achterom te kijken. Silvi en Hermelien gingen eerst wat drinken, Draco durfde niet naar binnen te gaan. Eindelijk kwamen ze naar buiten Draco waas half verkleumt. Ze gingen een eindje wandelen. Het was een lange wandeling ze sloegen een pad in met veel bochten wat een geluk voor Draco was. De weg ging eerst door een rotsig land en daarna ging het door een bos. Ze stopte bij een open plek en Draco was blij dat er een boom was waar hij in kon klimmen en niet de hele tijd te hoeven staan.
Het verbaasde Hermelien dat ze een wandeling gingen maken en al helemaal toen ze bij een open plek in het bod gingen stoppen. Silvi praatte en praatte maar, maar Hermelien kon merken dat ze ergens op wachtte ze werd steeds onrustiger. "Zullen we maar eens verder?" vroeg Hermelien. "Nee" zei Silvi beslist. "Waarom niet?" vroeg Hermelien ze vond deze plek helemaal niet zo leuk. " Nou ik vind dit een mooie plaats en het is toch gezellig?" er verscheen een flauwe glimlach op het gezicht van Silvi. "Ja maar ik moet zo terug. Je weet wel naar het feest." Hermelien begon onrustig te worden het begon ineens hard te waaien. De wind rukte aan de takken van de bomen en ineens hoorde Hermelien een knal wat gek ik heb helemaal geen flits gezien. Maar toen zag ze ineens allemaal mensen verschijnen. Het waren er best veel. Hermelien keek naar Silvi die leek helemaal niet verschrikt. Wacht eens even dit is een val. Hermeliens hersenen werkten op volle toeren. Een man leek ontzettend veel op Silvi. Dat, dat is Voldemort. " Maar u bent Voldemort!" zei Hermelien verschrikt. " Ja dat ben ik. Kijk je er van op, meisje? "vroeg hij. " Dat heeft Silvi toch maar weer mooi gedaan. Vind je niet? Het was haar idee. Waar is Potter?" " Ik denk dat hij zich ergens heeft verstopt. " zei Silvi ze was inmiddels opgestaan en ging tussen Voldemort en waarvan Hermelien dacht dat het de vader van Draco was in staan. "Nou als je het zeker weet liefje moet hij zo maar komen." zei Voldemort op een lieve manier die niet bij hem paste. "Potter kom hier of je vriendin gaat er aan." schreeuwde Lucius maar Harry kwam niet. Lucius hief zijn stok al op maar Harry kwam al tevoorschijn samen met Ron. "Jammer" zei Lucius. "Harry waarom dee je dat?" vroeg Hermelien "Je moest weg blijven." "Ja maar Hermelien we wilden niet dat ze jou wat aan deden." zei Ron. Ron en Hermelien kibbelde nog wat. "Zo zo Potter dan zien we elkaar weer maar nu voor het laatst." Voldemort verhief zijn stem om boven Ron en Hermelien uit te komen. " De vorige keer ontsnapte je mij maar nu niet weer." " Gelukkig had Silvi gelijk, maar ja het is ook mijn dochter dus zij heeft altijd gelijk, en h o wee de gene die haar tegen spreekt.Dus Harry wij gaan een duale houden. " " Nee" zei Harry vast besloten." "Mag dat niet van Perkamentus? Of ben je bang dat je dode moeder dan boos wordt." alle dooddoeners moesten lachen. Harry werd rood. " Ik wist niet dat je zo'n lafaard was Harry." Silvi keek hem spottend aan. "Dan moet ik ja maar dwingen" Voldemort begon te lachen. Hij hief zijn stok op om een spreuk te zeggen maar Harry zij al ja. "Nee doe het niet harry" smeekte Hermelien. "Ik krijg een beetje genoeg van dat meisje daar." zei Voldemort. Hij hief zijn stok op en sprak de spreuk uit, maar Silvi sprong er tussen. Voldemort was te laat hij had de spreuk al gezegd. Silvi lag roerloos op de grond. Draco zag alles gebeuren hij rende naar Silvi en voelde aan haar pols. Hij kon het bijna niet geloven Silvi dood? Nee zij is de laatste die dood zo gaan, Draco kon het later niet na vertellen waarom hij het deed maar hij kuste haar, hij dacht aan sneeuwwittje maar Silvi werd niet wakker nee er verschenen allemaal mensen. Ze stonden op keken rond omhelsde elkaar. Iedereen die Voldemort ooit had gedood werd weer levend, maar Silvi niet. Al die mensen keken elkaar raar aan. Waar waren ze en wat deed dat meisje daar op de grond? En toen zagen ze voldemort. Voldemort zag er niet meer onoverwinnelijk uit nee hij zag er zielig uit heel zielig. Hij was door zijn knieën gezakt en huilde. Als je nou door het bos had gelopen en dit had gezien dan had je gelachen je had gedacht dat het een toneelstuk was of je had gedacht dat het allemaal standbeelden waren. Zo stil stond iedereen te kijken naar het dode meisje of naar de man die er zo verslagen uitzag dat je niet had gedacht dat hij Voldemort was. Het enige wat je hoorde waren de tranen die uit elkaar spatte op de grond. zo ontzettend stil was het er. Toen liep Hermelien naar Silvi. "Waarom heb je dat gedaan" fluisterde ze. "Waarom ?" "Dat heb ik toch niet verdient?" Hermelien ging tegenover Draco zitten en pakte zijn hand. Harry had dit allemaal ongelovig naar zitten staren. Zijn ouders leefden weer maar ze hadden hem niet eens gezien ze staarden net als alle anderen naar Silvi. Het gekke was dat Silvi helemaal niet wit werd ze hield haar normale kleur. Nu kan ik Voldemort doden dacht Harry. Nu kan het. Hij pakte zijn stok hief hem op en zij de spreuk die hij zo vaak had geoefend, maar Hermelien sprong op en kaatste de spreuk terug naar Harry. Harry kon het niet geloven hij schreeuwde nog "Je hebt me verraden Hermelien" En toen werd alles zwart. Hij opende zijn ogen weer en zag Silvi. "Nou heb je je zelf gedood" zei ze spottend. "Ik kan nog iemand de schuld geven. Jij niet." "Waar ben ik?" "Dat moet je niet aan mij vragen." " Zend me terug Harry." zei ze. "Toe je hebt toch niks meer te verliezen." " Harry hief zijn staf op en ( hij wist niet hoe hij deze spreuk kende) sprak de spreuk uit. "Silvi deed haar ogen open. Ze staarde in het gezicht van Draco.Hij zag dat ze haar ogen open deed en riep iedereen.
