Okay, ik heb geen idee wat ik nu van plan ben te gaan schrijven. Verwacht er dus niet teveel van, ik typ maar wat.:P

Hoofdstuk4) Stuck.

Jack liep somber het strand over, in gedachten verzonken. Het was nog vroeg en Dinah lag nog te slapen. Godzijdank, nu had hij even wat tijd voor zichzelf. Het was een leuk meisje maar nogal veeleisend. En veel eisen hield in dat hij geen minuut kon zitten zonder ergens naar te moeten kijken, of te moeten zoeken, of te moeten helpen en ga zo maar door.

Jack raapte een steentje op en ketsten hem op het water. De steen sprong nog drie keer omhoog en zonk toen als… een steen. "Wat kan je de dingen toch mooie brengen, Jack." Mommelde hij tegen zichzelf. Hij keek even of er geen steen,krab of speer naast hem lag en ploften neer in het witte zand.

Somber staarde Jack over de zee tot z'n ogen de horizon vonden. Drie dagen had hij het van zich af weten te houden, maar het bleef aan hem knagen. En nu hij de horizon zo zag met een opkomend de zon kon hij het niet meer binnen houden.

Hij MISTEN z'n prachtige Black Pearle, z'n grootste schat, z'n droom, z'n vrijheid. Hij misten z'n crew, de zee, het rustgevende geschommeld van z'n schip en boven alles DE RUM! Hij zat hier drie hele dagen, zonder rum, zonder geschommeld ZONDER ALLES waar het goede leven om draaide. En dat brak hem in tweeën.

……………………………………………………………………………………………………………………………..

Terwijl Jack in een totale identiteitscrisis, depressies en verlatingsangstfase zat met afkickverschijnselen. Lag Dinah nog rustig te slapen. Totdat Doggie op haar sprong en haar wakker blafte. Slaperig wreef ze in haar ogen en keek naar het zwartgrijze,bastaard hondje dat vrolijk tegen haar aansprong.

Voorzichtig duwde ze het hondje van zich af en tikte hem zacht op z'n neus. "Doggie, BAD, don't!" Het hondje hield z'n kopje schuin en sprong blaffend van het bed. Verwonderd keek het meisje rond. Lenig sprong ze op het bed en liep op handen en voeten naar het andere bed. Geen Jack-Jack te vinden.

Verward keek ze naar heb bed. "Jack-Jack?" Stilletje pakte ze haar speer, trok zich eraan op en liep zo goed en zo kwaad als het ging de hut uit. Ze glimlachte opgelucht. Jack-Jack was er nog. Toen fronste ze. Waarom stond Jack-Jack in het water?

Aarzelend liep ze naar de waterkant. "JACK-JACK?" brulde ze, maar er kwam geen reactie. Ze beet op haar lip en keek naar het water dat voor haar lag als een reuze tapijt. Toen keek ze naar Jack-Jack. Wat moest ze doen? Hij liep steeds verder van haar vandaan de zee in. En alleen wilde ze niet meer zijn, maar het water was gevaarlijk. Ze kon niet zwemmen, het was koud en mommy had eens gezegd dat er gevaarlijke zeemonsters in zaten.

Maar ALEEN zijn stond boven alles. Dat wilde ze echt never nooit meer. Met haar kaken op elkaar geklemd, haar speer stevig vasthouden stapte ze het koude Caribische water in.

"JACK-JACK,BACK!" Brulde ze over het water zo dwingend mogelijk. Maar terug komen deed Jack-Jack niet, de stommerd keek niet eens om! Boos liep ze verder het water in. Ze stond nu al tot haat middel in het water en begon zenuwachtig te worden.

Ze keek even vooruit en zag dat Jack-Jack zo'n zeven meter voor haar stond. Ze slikte en liep zo snel mogelijk zijn richting uit. Ze was er bijna en ze begon alweer te lachen van opluchting.

Maar opeens hield de grond op. Doordat ze zo snel had gelopen was ze vergeten te voelen of er geen kuilen waren. Een domme fout die haar duur zou komen te staan.

Opeens was er overal water,en kouw en geen lucht meer! Vol paniek schoten haar ogen open en Dinah zag alleen maar wazig blauw water om zich heen en de zonnige oppervlakte. Wild begon ze met haar armen te slaan en met haar benden te trappen.

Maar het hield niets, ze zonk naar de bodem. Het stikkende gevoel werd steeds erger. Weer begon ze tegen de bodem te schoppen, het voelde alsof ze magnetisch aan de boden vast zat. Ze kon niet meer naar boven komen! Langzaam begon ze weg te zakken en begon vlekken te zien.

Langzaam dreef er een vlek naar haar toe en werd ze door twee sterken armen naar boven getrokken. Naar ademhappend kwam ze boven. Dat was een ervaring die ze NOOIT MEER wilden meemaken.

"Yer okay,luv?" Klonk het wazig om haar heen. Snel sloeg ze haar armen om z'n nek, ze wilden absoluut niet meer in het water vallen. " No,nice, water,no,nice."

……………………………………………………………………………………………………………………………

Jack keek geschrokken naar het kleine meisje dat hij stevig vasthield. Hij had helemaal niet gemerkt dat hij de zee in was gelopen, of dat Dinah hem was gevolgd. Hij had in een soort trance gelopen tot hij een plons achter zich hoorden.

"It's okay,luv, Jack 'll get ye out of here." Voorzichtig aaide hij haar over haar hoofd. "I'll be alright,luv." Voorzichtig, om zelf niet op z'n bek te gaan wat hem vast en zeker zou gaan lukken aangezien hij zoals gewoonlijk als een dronken zwabber liep, zwalkte hij naar het strand.

Voorzichtig legde hij het meisje neer. Even keek hij radenloos in het rond. Veel wist hij niet van EHBO, want aanboord van z'n prachtige Pearle zorgde Anna-Marie meestal voor de gewonden of zieken. Ja aan boord van z'n prachtige Pearle…

WACHT! Voor zelfmedelijden was later nog tijd. Hij voelde haar pols en zag dat ze nog ademhaalden. Okay dat was een goed teken. Maar wat nu? Voorzichtig schudden hij haar door elkaar. Maar teken van leven straalde ze nog niet echt uit.

Heer schudden hij haar door elkaar. Na een paar seconden knipperde haar ogen? "Bwehzze?" Mompelde ze? Jack keek haar onderzoekend aan. "Yer olright,luv?" Op dat moment begon Dinah zeewater op te hoesten, midden in Jack's gezicht.

Jack veegde ,niet al te blij kijkend, het water van z'n gezicht af en zag dat Dinah hem met een stralende grijs aan zat te kijken. "Jack-Jack BACK and STAY!" Constateerde ze. En voor Jack het wist, was ze hem om de hals gesprongen en knuffelden ze hem. Hoewel, knuffelen, sommige mensen zouden het ook een wurggreep kunnen noemen.

Jack hielt het meisje in z'n armen vast en keek naar de brandende horzon. Weer voelde hij het verdrietige gevoel weer naar boven komen. Hij zat hier vast en kon nergens heen. En z'n Pearle was nergens te bekennen, hij kon wel janken. Een vreugdeloze grijns vulde z'n gezicht. "Yes, Jack is back and STAYS…

Freaking sorry dat het zooooooooooooooo kort is, ik kan er niks aan doen, ik zit gewoon vast. Het spijt me vergeef me, en al die crape. Maar troost je na dit VERSCHRIKKELIJKE HFDST weet ik tenminste waar ik naartoe wil. En nog meer sorry dat eht zo'n tijd duurde voor het uploaden, maar ik was DRUKDRUKDRUK bezich met een ander HEEEEEL VAAAAAG verhaal:P.

Ik vin trouwnes dat Jack-Jack een super oppaspiraat is! LUV U JACK-JACK!

Luvzzz Sue-AnneSparrow.