Hoofdstuk 3
Een dagje naar de stad.
Vanessa zat zuchtend aan de ontbijttafel met haar eten te spelen. Syrene komt binnen. Ze gaapte en ging zitten. Vanessa sopte een beetje in haar corn flakes. Ze zuchtte een paar keer.
'is er iets?' vroeg Syrene bezorgd. Vanessa hoorde het niet. Ze staarde naar haar corn flakes en zuchtte weer.
'Vanessa?' Syrene keek Vanessa bezorgd aan. Vanessa keek haar zus sloom aan, 'zei je iets?' vroeg ze sloom.
'Is er iets met je aan de hand? Je bent jezelf niet de laatste tijd.', zei Syrene.
Vanessa zuchtte. 'ik vraag me af…'
Het bleef even stil. 'ja?', zei Syrene ongeduldig.
'hoe het met Innes gaat…' zei Vanessa zacht.
Syrene grijnsde gemeen, 'je hebt het iedere ochtend over Innes..hmm..'
Vanessa keek op, 'dat valt toch wel mee?'
Syrene schudde haar hoofd, 'ach ach, is mijn kleine zusje soms verliefd?'
Vanessa werd rood. Ze keek weg om niet naar het lachende gezicht van haar zus te hoeven kijken.
'Je bent rood.' Zei Syrene lachend.
'Oke..oke..misschien een beetje verliefd.' Gaf Vanessa toe.
Syrene leunde over tafel heen, 'een beetje maar?'
Vanessa kuchte, 'misschien ietsje meer dan een beetje.'
Syrene keek haar zus onderzoekend aan, 'is dat alles?' vroeg ze. Vanessa keek haar verbaasd aan, 'hoe bedoel je?' Ze nam een hapje van haar cornflakes.
'weet je zeker dat je niet heel erg verliefd bent? Syrene gaapte en rekte zich uit.
Vanessa's gezicht kleurde rood, ze keek naar de grond. 'hoezo?' mompelde ze haast onverstaanbaar.
'Omdat ik het aan je kan zien. De pret lichtjes in je ogen als je over hem praat. En je praat altijd over hem.', Syrene lachte geniepig, 'je moet het aan hem vertellen!'
Vanessa schudde angstig haar hoofd, 'Dat durf ik niet! Stel dat hij gaat lachen en het aan iedereen gaat vertellen…'
Syrene deed haar mond open om iets te zeggen toen haar mobieltje af ging. Ze stond op en pakte haar mobieltje van tafel.
Vanessa at de rest van haar inmiddels papperige cornflakes terwijl Syrene vol walging het smsje las dat ze net gekregen had.
Syrene gooide haar mobieltje op tafel en pakte de cornflakes. Vanessa keek lachend toe hoe Syrene een berg suiker over haar cornflakes strooide.
'Wat is er?', vroeg ze toen ze Vanessa's gezicht zag. Vanessa hield met moeite haar lach in, 'niets..niets..' zei ze met moeite.
Syrene haalde haar schouders op en nam een paar hapjes van haar suikerige cornflakes. Vanessa zette haar lege bakje op de aanrecht. Ze keek op de klok, 'ik ga maar eens.'
Syrene keek op, 'waarheen?'
Vanessa keek haar zus aan, ze was veel te nieuwsgierig. 'Naar de stad met een paar vrienden.' Mompelde ze.
Syrene grijnsde, 'met Innes?' Probeerde ze. Vanessa haalde haar schouders op, 'ik weet niet of hij komt..' mompelde ze. Syrene nam een hap van haar cornflakes, 'je zou hem moeten bellen om het te vragen.'
Vanessa liep naar de deur, 'misschien wel ja. Oh ja! Over bellen gesproken, Moulder heeft vannochtend 3 keer gebeld. Hij vroeg of je terug wilde bellen.'
Met die woorden verliet Vanessa de kamer. Ze hoorde Syrene vloeken. 'Waarom laat die vent me niet gewoon met rust!'
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Vanessa liep fluitend over straat. Ze was op weg naar Tana's huis. Tana had beloofd om mee te gaan en als ze een beetje geluk had zou Innes misschien ook wel mee gaan.
Een eindje voor haar liepen twee mensen. Ze leken verdacht veel op Eirika en Innes.
Is dat Innes, ging het door Vanessa heen. Ze begon harder te lopen. Toen ze dichterbij was herkende ze Eirika. 'oh nee he..', mompelde ze zacht. Ze wilde niet weten waarom Eirika en Innes samen waren. Ze draaide zich om om weg te lopen maar Eirika had haar al gezien.
'Hallo Vanessa!', riep ze vrolijk.
Vanessa draaide zich langzaam om. Waarom? Waarom, ging het door haar heen.
'Hallo, Eirika en Innes!', zei ze vrolijk, hoewel ze het liefst weg wilde rennen, 'wat leuk dat ik jullie hier tegenkom.'
'Ben je op weg naar mijn zusje?', vroeg Innes kalm. 'umm, ja, we gaan met nog wat mensen naar de stad.' Mompelde Vanessa.
Eirika lachte vriendelijk, 'gezellig, wie komen er dan nog meer?'
Vanessa haalde diep adem.'Artur en Lute zouden meegaan, als Artur Lute tenminste naar buiten krijgt. En we halen Joshua op bij het casino.'
'Jullie mogen ook mee.' Plakte ze er snel aan vast. Ze zag een beetje bleek.
Eirika keek Innes aan, 'ga jij mee?'vroeg ze. Innes haalde zijn schouders op, 'ik moet nog even naar de sportwinkel dus waarom niet?'
Vanessa kreeg een vage glimlach op haar gezicht. Ze staarde naar Innes.
Eirika kuchte om Vanessa's aandacht te krijgen, 'dan ga ik ook maar mee.'
Vanessa's lach verdween. 'gezellig…' mompelde ze, het klonk niet erg overtuigend.
'Laten we maar verder lopen', zei Eirika vrolijk. Vanessa knikte en het kleine groepje liep verder richting Innes' huis. 'wacht hier maar.', zei Innes toen ze bij zijn huis waren. Hij deed de voordeur open en riep Tana.
Vanessa was in gedachten verzonnen. 'Als Eirika en Innes verliefd zijn maak ik geen kans meer, maar als ze daarnet gewoon naar Innes huis liepen was het misshien niets..' ging het door haar heen.
'Hallo, ik wachte al op je.' Riep Tana vrolijk tegen Vanessa. Vanessa hoorde het niet. Ze staarde voor zich uit.
'Volgens mij gaat het niet zo goed met Vanessa.'fluisterde Eirika tegen Innes. 'Zo doet ze wel vaker, tenminste als ik haar tegen kom..', fluisterde hij terug terwijl hij de deur op slot deed. 'misschien zijn er problemen thuis..'
'Met Syrene? Klinkt niet erg logisch..', zei Tana die hun gesprek gehoord had. 'Je weet maar nooit..' zei Innes geheimzinnig. Het bleef even stil.
Vanessa klapte haar handen samen, waardoor Innes, Eirika en Tana schrokken.
'Kunnen we gaan?', vroeg Vanessa lachend.
'Natuurlijk..', zei Eirika die een veel betekende blik op Innes en Tana wierp. Ze liepen over straat.
'Gaan we nu naar Lute en Artur?', vroeg Tana vrolijk. Innes knikte.
'Waar wonen ze eigenlijk?', vroeg Eirika geinteresseerd. Vanessa keek op, 'dat weet ik…' begon ze maar ze werd onderbroken door Tana, 'ze wonen in dat kleine huisje. Ik ben er wel eens met Innes geweest, je past er echt niet met zeven mensen in.'
Tana bleef maar door praten. Vanessa luisterde niet meer. Ze was in gedachten verzonken. Langzaam raakte ze achter. Ze keek niet waar ze liep.
BANG!
Vanessa liep hard tegen een lantaarnpaal op. Ze viel op de grond.
Eirika, die een doffe klap hoorde, keek achterom. Ze schrok toen ze Vanessa op de grond zag liggen. Tana rende langs haar, ze knielde bij Vanessa neer.
'Auw mijn neus…' kreunde Vanessa. 'Je neus bloedt! Gaat het wel?' vroeg Tana bezorgd toen ze haar vriendin's bloedende neus zag. Er waren een paar bloeddruppels op haar kleding gelandt.
Eirika knielde ook bij Vanessa neer. Innes ging achter haar staan.
'Mijn hoofd en neus doen pijn, verder gaat het wel..', zei Vanessa zacht. Ze schaamde zich dood! Wat moest Innes van haar denken?
'Kun je niet beter naar huis gaan?', vroeg Eirika, 'je deed de hele tijd al een beetje raar. Misschien heb je koorts.'
Vanessa keek Eirika even aan, misschien had Eirika gelijk. Als ze naar huis ging hoefde ze tenminste niet steeds naar Eirika en Innes te kijken. Ze schudde haar hoofd, zo mocht ze niet denken!
'Nee, het gaat wel weer.' Zei Vanessa vastbesloten. Vanessa stond een beetje wankelend op.
'Als er weer iets gebeurd brengen we je naar huis.' Tana liet Vanessa op haar steunen.
Innes zocht even in zijn broekzak en haalde er toen een zakdoek uit. Hij gaf het zonder iets te zeggen aan Vanessa. 'Dank je' zei Vanessa zacht terwijl ze de zakdoek dankbaar tegen haar neus drukte.
'Is al goed..' zei Innes kalm, 'zullen we verder lopen?'
Tana knikte, 'natuurlijk broertje, laten we verder gaan.'
Tana bleef achteraan lopen. Ze keek steeds van Vanessa naar Innes en weer terug.
'Ik geloof niet dat ik dit wil begrijpen..' ging het door Eirika heen toen ze naar Tana keek. Ze zuchtte diep.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na tien minuten kwamen ze aan in een buurt met kleine huizen. Eirika was verbaasd toen ze het huis van Artur en Lute zag. 'Wonen ze hier echt met zijn zevenen?' bracht ze verbaasd uit. Vanessa knikte, ' ja, hun vorige huis is afgebrand.'
Eirika staarde als gehypnotiseerd naar het kleine huisje, 'wow…het huis van Ephraim en mij is zeker drie keer zo groot…' mompelde ze.
Tana liep naar de deur en belde aan. Enkele seconden later deed Artur open. Zijn bruine haar zat een beetje door de war en hij zag er vrolijk uit. Lute zat op de trap achter hem. Ze zag er geïrriteerd uit.
'Hallo, we verwachtten jullie al!', zei Artur vriendelijk. Tana deed haar mond open om wat te zeggen maar ze werd onderbroken door Duessel die de trap af kwam stormen. 'Jullie gaan naar de stad he?', riep hij vrolijk. Nog voor Tana antwoord kon geven ging hij door, 'Mag ik mee? De stad is The Place To Be!'
Tana schrok, 'I..ik weet…niet..' stamelde ze.
Artur draaide zich om, 'Maar Duessel, het is jouw beurt om schoon te maken. Heb je daar dan nog wel tijd voor?'
Duessel dacht even na, 'je hebt een punt…maar het is geen groot huis dus ik ben zo klaar.' Hij keek Tana en Eirika aan, 'trouwens, vinden jullie me oud?'
'Oud?', Eirika en Tana keken elkaar aan. Hoe moesten ze daar nou antwoord op geven?
Lute stond op, 'ik maak wel schoon, dan kan Duessel mee en blijf ik thuis.' Ze keek Artur hoopvol aan. Artur fronste, 'nee Lute, jij gaat mee. Ik denk dat het beter voor de stad is als Duessel thuis blijft.'
Lute keek geïrriteerd weg. Ze had hier geen zin in. Waarom zou ze mee gaan? In de stad gebeurde toch niets interessants? Het was veel leuker om gewoon thuis te blijven en een boek te lezen.
Duessel wachtte nog steeds op het antwoord van Tana en Eirika. Ze keken elkaar wanhopig aan. 'We vinden je niet oud hoor Duessel' bracht Eirika uiteindelijk met moeite uit. Tana lachte nerveus, 'nee natuurlijk niet!' zei ze.
'Kijk! Zij hebben smaak!' Duessel lachte triomfantelijk, 'ik zie er nog heel goed uit. Zullen we vanavond naar de disco gaan?'
Eirika en Tana versteenden. Artur draaide zich weer om naar Eirika en Tana, 'momentje..' zei hij. De deur ging weer dicht.
Eirika draaide zich om naar Innes en Vanessa, 'dat..was eng.'
Vanessa schudde haar hoofd, 'wat zielig..' mompelde ze. Tana keek haar aan, 'wat is zielig?'
'Het is zielig voor de bewoners dat ze daar met Duessel zitten.' Legde Vanessa uit. De deur ging weer open. Duessel was weg. Artur stapte naar buiten, hij trok Lute mee.
'We kunnen gaan.', zei hij vrolijk. Lute keek wanhopig achterom naar de deur, 'iemand met mijn intelligentie hoeft niet naar buiten.' Zei ze kwaad, 'ik verdoe mijn tijd! Ik moet lezen!'
Lute rukte zich los en rende terug naar de deur. Ze ging aan de deur hangen.
'Toe nou Lute..' zei Artur zacht, 'frisse lucht is goed voor je.' Hij liep naar de deur en begon aan Lute te trekken.
'Ik weet niet of het we zo'n goed idee was om mee te gaan' fluisterde Eirika tegen Innes. Innes, die walgend naar het schouwspel keek wendde zich tot Eirika, 'ik was sneller geweest als ik alleen naar de sportwinkel was gegaan..'
Lute liet de deur los. Ze had door dat het geen zin had. Artur had de deur op slot gedaan en zij had geen sleutel. Ze zag eruit als een klein kind dat een lollie wilde maar die niet kreeg van haar moeder.
Artur haalde een hand door zijn haar, 'goed, dan moeten we alleen Joshua nog.'
'Kom! We gaan op weg!', riep Tana vrolijk. Ze begon te lopen en trok Eirika hardhandig met zich mee. Innes, Artur en Lute volgde. Het duurde even voor Vanessa door had dat ze weg gingen. Ze rende achter de anderen aan.
Lute staarde chagrijnig voor zich uit. Ze maakte zo nu en dan een zacht klagelijk geluidje. Artur keek haar aan, 'doe in ieder geval alsof je het leuk vindt…'
Lute reageerde niet. 'Alsjeblieft?' smeekte Artur.
Lute haalde haar schouders op, 'nou ja, het is weer eens iets anders.' Ze haalde een kladblok en een pen uit haar rugtas en begon te schrijven.
'Misschien kunnen we op de terugweg langs de bibliotheek gaan.' Stelde Artur voor. Lute knikte, 'ja dat is een goed idee. Het zou van mij kunnen zijn… de bibliotheek..ja..'
Lute bleef even staan op iets op te schrijven. Vanessa, die er weer niet bij was met haar hoofd, liep bijna tegen haar op. Lute keek haar geïrriteerd aan.
'Sorry..' mompelde Vanessa. Lute schudde haar hoofd, 'maakt niet uit zei ze. En ze liepen verder.
De groep liep verder richting het casino. Na een tijdje begon Lute zich te vervelen en besloot opnieuw een poging te doen om Artur te overtuigen dat ze beter naar huis konden gaan.
Lute was aan een stuk door tegen Artur aan het praten. 'Ik weet alles al van de wereld buiten het huis. Ik kan hier niets meer leren. Dit is vreselijk saai. Kunnen we weer naar huis? Kom op Artur, je weet dat je me beter thuis kunt laten. Luister je wel? Ja, okay nou goed ik wil dus gewoon naar huis! Naar binnen! Naar mijn boeken! Naar een Duessel die steeds vraagt of hij oud is!'
'Lute wil je alsjeblieft even stil zijn!' Riep Artur die er blijkb aar niet meer tegen kon.
Het werd stil.
'Vanessa en Innes!' klonk het opeens hard. Tana sloeg haar handen voor haar mond. Ze was zo druk aan het vertellen dat ze niet doorhad dat niemand meer praatte. Op dat moment struikelde Vanessa bijna over de stoeprand wat een sukkelige indruk maakte.
Eirika sloeg haar hand tegen haar voorhoofd. De groep besloot het voorval te negeren. Ze liepen in stilte verder.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Tien minuten later kwamen ze aan bij het casino. (gelukkig)
Joshua stond al buiten te wachten. Naast hem stond een meisje.
'Wie is dat?' vroeg Tana, ze wees naar het roze harige meisje. 'Dat is Neimi. Ze gaat vandaag mee.' Zei Joshua droog. 'Hallo.' Zei Neimi.
Tana liep naar Neimi en stak haar hand uit. 'Ik ben Tana en dit zijn: Eirika, Artur, Lute en Vanessa.'
'En Innes.' Zei Innes droog. 'Ik ben Neimi. Aangenaam kennis te maken.' Zei Neimi verlegen.
Tana zette een stapje bij Innes vandaan. 'Waar gaan we eerst heen?' Vroeg Joshua. Lute pakte haar kladblokje en bladerde terug, 'naar de snackbar?'
'Dat lijkt me een goed idee.' Zei Joshua. En ze liepen richting snackbar.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In het hoekje van de snackbar zat een bekende gestresst frietjes naar binnen te werken.
'Syrene? Wat doe jij hier?' Vroeg Vanessa verbaasd aan haar zus.
Syrene keek op, 'ik eet frietjes.' Zei ze gefrustreerd.
'Zie je wel, problemen thuis.' Zei Innes zachtjes tegen Eirika.
'Gaat het wel goed? Heb je Moulder nog terug gebeld?' Vroeg Vanessa zonder er bij na te denken. Syrene dook onder de tafel bij de naam Moulder. 'Is hij hier?' vroeg ze.
'Erge problemen thuis…', zei Eirika zacht tegen Innes.
Vanessa keek rond. Het zag er allemaal Moulder loos uit. Ze keek even uit de deur en zag Moulder voorbij lopen. 'Hmm, gewoon rustig blijven.' Zei Vanessa die haar zus onder de tafel vandaan trok. Syrene zag de anderen. Ze herstelde zich snel, 'oh hallo', zei ze met een glimlach op haar gezicht. Iedereen groette terug. Ze liepen naar de toonbank en bestelden friet.
Syrene ging weer verder met eten. Ondertussen wierp ze steeds vluchtig blikken op de deur.
Vanessa ging bij haar zus zitten en Joshua Neimi ook. Eirika, Innes, Tana, Artur en Lute gingen aan de tafelachter hen zitten.
'En hoe is het met Innes? Je vroeg het je vanochtend zo erg af.' Syrene stopte met eten en keek Vanessa geïnteresseerd aan.
Vanessa verslikte zich in een frietje. Ze begon hevig te kuchen.
Syrene keek rond, 'wie is Innes ook alweer?' Kuchend en met aan paars aangelopen hoofd stond Vanessa op. Syrene sloeg haar een paar keer op haar rug. Het frietje schoot uit Vanessa's keel recht in Neimi's oog die tegenover haar zat. Neimi begon zachtjes te huilen. Joshua probeerde haar te troosten. En Vanessa kwam piepend weer op adem.
De anderen keken verbaasd achterom. Syrene zwaaide naar hen, 'het is niets hoor. Ga maar weer eten.'
Op dat moment zwaaide de deur van de snackbar open en kwam Moulder binnen. Syrene, die net een blik op de deur wierp, dook onder de tafel. 'ik moet hier weg!'
Vanessa die eindelijk weer een normale kleur had plofte op haar stoel en keek wat er aan de hand was. Naast Neimi die vreselijk aan het huilen was en haar zus die trillend onder de tafel zat zag alles er wel normaal uit. 'Zeg het even als hij weg is.' Klonk het van onder de tafel. 'Wie?' vroeg Vanessa, ze was uitgeput.
Moulder keek rond. Toen hij Vanessa zag liep hij naar haar toe, 'Vanessa, heb jij Syrene gezien?'
'Ja, die zit onder de tafel.' Zei Vanessa doodleuk.
Er kwam een harde piep van onder de tafel. Syrene schoot onder de tafel vandaan en sprintte naar de deur.
Moulder keek haar verbaasd na. 'umm..ik ga maar weer eens.' Zei hij. Hij rende snel naar de deur en volgde Syrene.
Vanessa die geen idee had wat er aan de hand was keek schaapachtig om haar heen. Eirika stond op. 'Jongens, misschien kunnen we beter weg gaan…' zei ze zacht. Tana ging ook staan, 'dat lijkt me ook.'
De rest stemde in. Misschien was de snackbar toch niet zo'n goed idee.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'Waar gaan we nu heen?', vroeg Artur toen ze weer buiten stonden. 'Er is toch kermis? Laten we daar heen gaan!', riep Joshua enthousiast. Iedereen behalve Lute stemde in. Ze liepen naar de kermis.
Eirika wilde in de super spin, een groot ding dat heel snel draait. 'Wie wil er met me mee in de super spin?' vroeg ze.Er klonk een luid gemompel. 'We willen allemaal wel in de super spin.' constateerde Artur die geen aandacht schonk aan Lute's klagelijke gezucht. Ze kochten allemaal een kaartje en stapten in de attractie. Eirika en Innes gingen samen in een karretje waardoor het leek alsof Vanessa een hartaanval kreeg.
Tana die naast haar zat stootte haar aan, 'nu kunnen we even rustig over mijn broer praten.'
Vanessa schrok op. 'Hoezo?'
'Nou… volgens mij heb jij een oogje op hem.' Tana lachte. Vanessa keek haar met grote ogen aan. 'Ik..nee…Innes…wij…vrienden.' Stotterde ze moeizaam.
De super spin begon te draaien. Tana werd tegen Vanessa gedrukt en Vanessa zag het zelfde gebeuren bij Eirika en Innes die voor hen zaten. Vanessa's adem stokte in haar keel.
'ik weet zeker dat je meer wilt zijn dan vrienden.' Zei Tana op een rustiger moment. Vanessa hoorde het niet eens ze dacht alleen maar: 'Innes…'.
Aan het einde van de rit stapten ze uit. Alleen Vanessa bleef verdoofd zitten. Ze werd er later uit getrokken door een man die op de kermis werkte.
'Waar gaan we nu in?' Vroeg Artur vrolijk. Lute zag bleek, haar maag was niet berekend op kermis attracties.
'Laten we naar het spookhuis gaan!', riep Eirika vrolijk. Opeens trok alle kleur uit het gezicht van Neimi. Tana sloeg haar op haar schouder, 'heh heh, dit wordt leuk he Neimi? Lekker met Joshua in het donker.' Neimi begin zachtjes te snikken. Tana schrok en liep vlug achter de anderen aan naar het spookhuis.
In dezelfde indeling gingen zij in het spookhuis: Eirika en Innes, Joshua en Neimi, Artur en Lute en Vanessa en Tana.
Eirika keek Innes aan, 'ik houd niet van spookhuizen.' Innes sloeg een arm om haar heen. 'Maak je geen zorgen.' Zei hij zacht, 'ik ben bij je.'
'Gaahhh!' Hoorde ze Vanessa achter hun schreeuwen. Tana keek haar aan, 'zie je wel…je bent jaloers!'
De karretjes begonnen te bewegen. Lute keek met grote ogen voor zich uit, 'waarom gaan we door een donker huis? Dat slaat nergens op. Spoken bestaan toch niet.' Haar stem trilde.
'Weet je zeker dat je niet bang bent?' vroeg Artur geniepig. Lute wilde antwoorden toen er een spook verscheen. Ze gilde en kneep Artur bijna fijn. 'Rustig maar. Hij doet niks.' Zei Artur dapper. Ze reden langs een spinnenweb met een hele grote bloeddorstig nep spin in het midden. Artur gilde als een meisje en kneep op zijn beurt ook Lute bijna fijn.
Tana probeerde van het ritje gebruik te maken door een goed gesprek met Vanessa voeren. Vanessa luisterde echter niet. Ze was alleen geïnteresseerd in het karretje voor hen.
De hele rit zat Neimi huilend en ineengedoken op Joshua.
Toen de karretjes weer buiten kwamen zat Eirika tegen Innes aan.
Tana grijnsde naar Vanessa. Vanessa wou zo snel mogelijk uit het karretje stappen en struikelde daarbij. Tana keek toe hoe Vanessa viel. 'Doe dat alsjeblieft nooit meer, we stonden allebei voor paal.'
'Sorry.' Zei Vanessa die over haar pijnlijke knie wreef. Tana liet Vanessa achter en liep naar Innes.
'Wat zag ik daar? Sloeg je net een arm om Eirika heen? ' vroeg Tana met een gemene grijns.
'Ze was bang…heb je Neimi en Joshua gezien? Of Artur en Lute? En als ik jou was zal ik me een beetje in houden. De andere twee accidentjes ben ik nog niet vergeten.' Zei hij kalm en liep verder.
Tana lachte nerveus, misschien moest ze toch iets voorzichtiger met hem omgaan.
'Gaan we weer naar huis?', vroeg Lute hoopvol. 'Ja, het is tijd om te gaan.' Zei Artur, hij zag nog steeds lijkbleek.
De groep verliet de kermis en ging op huis aan.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Toen ze over een bruggetje liepen draaide Innes zich abrupt om, 'oh ja! Bijna vergeten, ik moet nog naar de sportwinkel.'
Innes liep terug richting de stad. Eirika rende achter hem aan, 'ik ga wel mee. Anders moet je helemaal alleen.'
PLONS
Ze keken achterom.
Vanessa die net vooraan liep was verdwenen. Lute keek over de reling. Vanessa dreef in het water.
Tana rende naar de kant van de sloot, 'Vanessa!'
Vanessa gaf geen antwoord. Eirika twijfelde geen moment, ze sprong in het water. Ze zwom naar Vanessa en trok haar naar de kant. Tana trok Vanessa uit het water.
Tana keek naar de jongens, 'wat een mannen zijn jullie zeg…Ik dacht dat het altijd mannen zijn die mooie vrouwen uit het water redden.'
'Ik wou wel maar Eirika was me voor.' Zei Joshua zacht.
'Het is waar dat mannen in films vaak vrouwen redden maar in het echt is dat niet het geval. Want…' Begon Lute.
Ze negeerden Lute. Tana voelde aan Vanessa's pols. 'Ze leeft nog wel, ik denk dat ze is flauwgevallen.' Zei Tana. 'Dan kunnen we haar beter naar huis brengen.' Zei Innes. Tana pakte haar mobiele telefoon, 'nee, we bellen een ambulance.' Ze toetste het alarm nummer in. Even later was ze druk in gesprek.
Eirika stond nog steeds in het water. Ze keek een beetje ongemakkelijk. 'Is er iets Eirika?' Vroeg Artur. Eirika werd rood, 'ik had een wit rokje aan..' mompelde ze verlegen. 'Witte kleding wordt doorzichtig als het nat wordt..'
Innes liep naar de kant en gaf zijn jas aan Eirika. Eirika klom uit het water en trok de jas snel aan. 'Dank je..' Zei ze verlegen.
Tana ging weer op de brug staan. 'Waar blijft die ambulance?'
'De gemiddelde tijd die een ambulance er over doet om 3 kilometer te rijden is meer dan 3 minuten.' Zei Lute tegen Tana. Tana keek haar geïrriteerd aan.
Een paar minuten later stopte er een ambulance. De verplegers legden Vanessa op een brancard. Een van hen keek Eirika aan, 'wil jij ook mee?' vroeg hij. Nog voor ze antwoord kon geven werd ze mee de ambulance in getrokken. De ambulance reed weg.
'Oke, dat ging snel.' Zei Joshua verbaasd. Ze wilden net weg lopen toen er nog een ambulance met loeiende sirenes stopte. De verplegers renden naar buiten met een brancard.
'Waar is het slachtoffer?' Vroeg de verpleegster. Het groepje mensen gaapte de verpleger en verpleegster aan.
'U..u bedoelde dat u hier net niet was?' vroeg Tana met grote ogen. 'Huh?' Innes keek de verplegers verbaasd aan.
'Er kwam daarnet al een ambulance..het ging een beetje snel maar ze hebben onze vriendin al meegenomen.', vertelde Artur, 'zijn er twee ambulances gestuurd?'
De verpleegster schudde haar hoofd, 'nee wij zijn de enigen.' Ze dacht even na, 'ik ben bang dat we te maken hebben met een ontvoering.'
Neimi begon zachtjes te huilen.
'Ik wist dat het nooit de echte ambulance kon zijn, ze waren er veel te snel.' Zei Lute.
Iedereen keek Lute geïrriteerd aan. 'Waarom zei je dat dan niet!' schreeuwde Tana hysterisch.
'Kop als ze ontvoerd zijn en munt als ze in goede handen zijn.' Zei Joshua. Het werd stil, iedereen keek naar Joshua's munt. Hij cirkelde door de lucht en werd toen opgevangen door Joshua.
'Kop…'
Tana zakte door haar benen en begon te huilen. 'Nee…dat kan niet.' Snikte ze. 'We moeten de politie bellen.' Zei de verpleger serieus. De verpleegster pakte haar mobiele telefoon en toetste het alarm nummer in…
Zullen ze Vanessa en Eirika ooit nog terug vinden? Je leest de volgende hoofdstukken van de Fire Emblem Soap!
Einde Hoofdstuk 3