Hoofdstuk 2 De oproep.

Als die middag laat in haar appartementje aan komt weet ze al wat haar te wachten staat. In de grote mooi gedecoreerde schaal in het halletje ligt een klein envelopje. Op de buitenkant staat niets maar als ze het open maakt leest ze 3 woorden. "Ik verwacht je."

Met een zucht legt ze het briefje neer in de schaal en het verdwijnt.

"Verdorie, nu weet hij dat ik het gelezen heb."

Onderweg naar huis had ze wat boodschapjes gedaan. Ze pakt haar boodschappen en loopt er mee naar de keuken om ze in te ruimen. Nog even naar de toilet en dan snel omkleden. Haar mentor kan het niet waarderen als ze kleuren droeg. In haar slaapkamer kijkt ze door haar kledingkast en haalt daar een volledig zwarte outfit uit. Broek, blouse, jacket en een wijde cape met capuchon. Nog een paar mooie zwarte lak schoentjes.

Een blik werpend op haar omgeven om te controleren dat niemand naar haar kijkt en verdwenen is ze.

In de pompeuze bibliotheek van een kasteelachtig huis zit Samuel Smith een groot zwaar boek te bestuderen. Naast het boek ligt het briefje dat Grace net gelezen heeft.

"Heeft nog even geduurd Grace." Samuel kijkt op van zijn boek en Grace nadert het grote bureau, om vervolgens in een grote leren stoel plaats te nemen. Ze wist dat haar mentor niet van wachten hield en vroeger had ze het niet in haar hoofd gehaald om rustig aan te doen.

"Als het haast had gehad, dan had u dat wel duidelijk gemaakt. Ik wou niet onrespectvol lijken door in mijn werkkleding te verschijnen."

Samuel kijkt haar een lang moment aan, staat op en begint door de bibliotheek te lopen alsof hij een bepaald boek zoekt.

"Vroeger bleef je staan tot ik je een stoel aanbood. Wat zegt dat over je zogenaamde gevoel van respect?"

Langzaam begint de kleur uit haar gezicht te trekken. Ze was al zo moe van al dat geloop vandaag en het gewacht in de supermarkt, dat ze zonder er bij na te denken in de stoel was gaan zitten. Wat nu? Haar hersens werken overuren. Onderdanigheid tonen? Nee, ze had vaak genoeg gezien hoe hij zijn mensen daar op afrekende. Zwijgen? Dat deed ze nu eigenlijk al te lang voor haar gevoel, en haar gevoel zei, zeg iets! Humor, dat zou haar redding kunnen zijn.

"Ik weet het, ben depressief en levensmoe, en dacht dat dit de snelste methode was om het op te lossen."

Samuel keert zich op zijn as om en kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar het smalle zwarte figuurtje in de grote zwarte leren stoel. Ze zat nog steeds? En dan een grapje maken? Wat als hij in een slecht humeur was? Dan kon hij haar een hoop pijn bezorgen? Een paar ijsblauwe ogen ontmoeten zijn bijna zwarte met een onverschillige uitdrukking. Hij weet zeker dat ze zich diep van binnen voorbereide op een heftige uitbarsting van hem. Maar in plaats van woede bekruipt hem een gevoel van trots. Verdorie, hij was trots op haar!

Grace ziet opeens een blik in zijn ogen die ze zelden had gezien in haar leven. Meestal als ze een bepaalde vaardigheid goed onder de knie had gekregen, of als ze indruk maakte op iemand anders in zijn gezelschap, maar nog nooit omdat ze brutaal was. Het volgende moment was haar stoel verdwenen en kwam ze met een harde bons op de vloer terecht. Haar ogen worden groot van verbazing en langzaam begint er iets in haar longen omhoog te kruipen wat ze niet meer tegenhouden kan.

Ze krijgt de slappe lach.

De tranen lopen over haar wangen en ze probeert verwoed haar lachen te stoppen maar het wil maar niet lukken. Door haar tranen heen kijkt ze op naar haar mentor, en ziet een glimlach op zijn gezicht. Vonkjes van ingehouden lachen twinkelen in zijn ogen. Dit maakt het niet makkelijker voor Grace. Als hij nu boos had gekeken of belerend, maar dit hielp echt niet! Ze kijkt in haar wanhoop maar naar de vloer en probeert haar ademhaling weer op pijl te krijgen. Na ongeveer een minuut lijkt het eindelijk afgelopen met lachen, maar ze durft nog steeds niet op te kijken naar haar mentor.

Voor zijn bureau op de grond zit nu in kleermakerszit een van zijn beste pupillen. Iets in hun relatie was net veranderd. Ze begon eindelijk de volwassen jonge vrouw te worden waar hij al lang op had gewacht. Dit was de eerste stap. Ondanks dat ze nog maar 22 jaar jong was. Hij had pupillen rond lopen van 32 jaar die nog steeds geen persoonlijkheid durfden te tonen.

Hij had haar toen ze 2 jaar oud was onder zijn vleugels genomen. Haar vader had er ernstig moeite mee om zijn kleine meisje zomaar af te staan aan een wildvreemde, maar met de magische mogelijkheden die Samuel bezat had hij weinig keuze. Samuel had een 6e zintuig als het er om ging heel jonge en vooral potentieel machtige magische "mensjes" op te sporen. Grace had net een aantal keren haar magische krachten per ongeluk in werking gezet en hierdoor kon hij haar probleemloos lokaliseren. Zo ook vanmiddag werd zijn aandacht getrokken door haar magische praktijken op haar werk. Hij wou er meer van weten. Normaal zou ze het niet in haar hoofd halen om in een omgeving als haar werk magie toe te passen. Dus het moest wel nodig zijn geweest.

Grace durft nog steeds niet omhoog te kijken, bang dat ze weer zou gaan lachen en ze had het gevoel dat hij dat niet meer zou tolereren. Voor haar neus verschijnt een grote slanke hand met lange vingers en een grote ring met een zwarte diamant.

"Laat me je omhoog helpen Grace, dan kunnen we praten over wat er vanmiddag is gebeurt." Haar ogen worden groot, en ze kijkt vol verbazing naar de hand die nu naar haar wordt uitgestrekt. Hij had haar nog nooit aangeraakt. Voor zover ze wist had hij in haar bijzijn nog nooit iemand aangeraakt. En nu moest ze zijn hand pakken? Wat was er veranderd? Had hij iets voor haar in petto? Aarzelend komt ze met haar hand op die van hem af. Ergens verwachtend dat dit pijn zou gaan doen. Maar ze durfde zijn uitgestrekte hand ook niet te negeren. Terwijl ze haar adem inhoud pakt ze vastbesloten de hand en wacht wat er gaat gebeuren.

Niets.

Ze kijk omhoog en op dat moment trekt hij haar op haar voeten en laat haar weer los. Geen pijn, alleen het nagevoel van een héél zachte maar sterke hand die haar omhoog had getrokken. Vol verbazing kijkt ze naar haar eigen hand.

Niets. Volkomen normaal.

"Ga zitten Grace." Achter haar stond weer de zwarte leren stoel. Enigszins wankel op haar benen laat ze zich voorzichtig in de stoel zakken. Samuel zat weer in zijn stoel met zijn handen gevouwen onder zijn kin bedachtzaam kijkend naar Grace. Hij wist toen hij zijn hand naar haar uit stak, welk gedachten proces er plaats zou vinden in Grace. Hij wou haar testen. Hoe ver durfde ze te gaan. En weer bekroop hem een gevoel van trots. Dat ze dacht dat hij haar pijn zou doen op zo'n moment deed iets in hem knagen, een gevoel van…. Natuurlijk! Hij raakte de mensen in zijn omgeving bijna nooit aan en dit moet haar gevoel dat er iets mis was hebben veroorzaakt. Teruggrijpend op zijn excellente geheugen gaat hij de afgelopen jaren dat hij Grace kent af of hij haar ooit aangeraakt had. Hij kan zich zo geen moment voor de geest halen. Bewonderenswaardig!

"Je weet dat ik me niet bemoei met je dagelijkse beslommeringen, zoals werk en privé zaken. Maar vanmiddag voelde ik dat je magie hebt gebruikt in een plaats waar ik dat liever niet zie gebeuren." Grace voelde een knoop van nervositeit in haar maag ontstaan. Hij had dat gevoeld? Kon hij dat op die afstand? En dan ook nog de locatie dat het is gebeurt? Dat had hij haar nog nooit verteld?

"Vertel me wat het noodzakelijk maakte Grace?" Was hij boos? Hij klonk niet boos. Eindelijk durft ze in zijn ogen te kijken en ziet daar geen irritatie. Alleen een soort afwachting en rust. Ze verteld tot in detail wat haar was overkomen met de jonge magiër op haar werk. Zonder haar te onderbreken luistert hij aandachtig. Als ze klaar lijkt kijkt hij haar doordringend aan.

"En wat gebeurde naderhand dan?"

Niet begrijpend fronst ze haar geëpileerde wenkbrauwen.

"Ik bedoel naderhand, toen je bijna de controle over je magische krachten verloor in het bijzijn van normale sterfelijken?" Het begon bij haar te dagen. Het incident met haar chef. Zelfs dat had hij gemerkt?

"Er is niets gebeurt waar iemand zich zorgen over hoeft te maken naar mijn mening Meester." Het viel Samuel voor het eerst op hoe onderdanig dat Meester klonk. Dit paste niet meer in hun relatie.

"Zou je me voortaan Samuel willen noemen Grace?" Grace valt van de ene verbazing in de andere. Vol ongeloof kijkt ze naar haar Heer en Meester over al die jaren. En nu moest ze hem heel amicaal Samuel noemen!

"Ik weet niet of ik dat kan Meester." Ze probeert haar trillende handen te verbergen door ze heel hard in elkaar te knijpen.

"Kwestie van oefenen Grace. Ik zou het zeer waarderen als je het toch probeert." Hij zou het waarderen? Was dit wel haar Heer en Meester? Misschien was het wel een bedrieger! Ja, dat verklaarde alles. De hand. Het lachen. De voornaam.

Samuel was verbaast over het wantrouwen dat ze opeens uitstraalde.

"Ik zal het proberen Meester." Ze kijkt hem aan en ziet irritatie in zijn donkeren ogen. De haartjes op haar wangen voelt ze omhoog komen. Ze kon bijna geen adem meer halen door de woede die hij uitstraalde. "S… amuel…" kan ze nog net zeggen. En van het ene op het andere moment was de spanning weg. Ze kon weer ademen en de uitdrukking in zijn ogen was weer neutraal.

"Dankjewel Grace, laat me je de volgende keer niet hoeven dwingen alsjeblieft."

Dit was wél haar Heer en Meester. Dat had hij net bewezen, donker dwingend en gevaarlijk.

Opluchting stroomt door haar lichaam en ze begint zelfs te glimlachen. Ze had nooit verwacht blij te zijn met zijn duisterheid. Maar ze was het wél. Hij had altijd onderliggende motieven waarom hij mensen om zich heen iets liet doen. Dit was zeker weer een van zijn momenten.

"Waarom heb je, je toverstok niet gebruikt?" Doordringend kijkt hij haar aan.

"Dacht je dit voor mij te kunnen verbergen, door hem niet te gebruiken, Grace?"

De waarheid was echter dat Grace haar toverstok helemaal niet bij haar had op dat moment. Ze had hem nu wel bij zich gestoken, maar ze nam standaard eigelijk haar toverstok niet mee naar haar werk. Dit moest ze nu opbiechten.

"Ik had hem niet bij me." Met trillende stem en klamme handen gaat ze verder.

"Ik heb hem eigenlijk zelden bij me, S…Samuel." Triomfantelijk over het horen van zijn naam zakt zijn irritatie over haar onachtzaamheid wat af.

"Wil je me nu vertellen dat je, je toverstok regelmatig vergeet? Dat is wel het laatste wat ik van je verwacht!" Verontwaardiging bekruipt Grace.

"Nee, ik laat hem bewust thuis. Op een veilige plek wel te verstaan." Samuel staat op uit zijn stoel, en Grace kijkt verwonderd over zijn blik, naar iets 'niets' in de ruimte.