Hoofdstuk 3 Onverwacht bezoek.
"Jerremya Smith, wat denk je dat je aan het doen bent!"
Grace kijkt nu ook naar de plek waar Samuel naar kijkt. Een gevoel van bekendheid bekruipt haar. Dit was het zelfde als vanmiddag. Haar concentratie richt zich op die bewuste plek en weer komt de jonge tovenaar in beeld. Met een plop was hij zo duidelijk als zijzelf en Samuel. De betovering rondt zijn persoon was blijkbaar opgeheven. Ze hoefde er geen moeit voor te doen om hem te kunnen zien. Voor de veiligheid pakt ze haar toverstok en staat op uit haar stoel. Mocht hij willen aanvallen zou hij het zeker betreuren tegenover twee zulke machtige magiërs. Voordat ze echter iets kon doen was ze haar toverstok kwijt en lag ze magisch vastgebonden op de vloer.
"Sorry, maar ik had geen zin in een herhaling van vanmiddag Grace." De jonge tovenaar hield haar toverstok in zijn hand en zwaaide er mee als was het een onbenullig takje.
"Ik had kunnen weten dat het een van je pupillen was die me zo kon verrassen vader." De jonge man loopt op Samuel af en geeft hem een hand en een halve omarming.
"Wat denk je vader, is het veilig om haar weer los te maken?" Samuel kijkt naar het vastgebonden lichaam van Grace en ziet vonken van woede uit haar ogen springen.
"Ik betwijfel of je nú veilig bent zoon." En met die woorden zakt Jerremya op zijn knieën en houdt in vertwijfeling met beide handen zijn hoofd beet. De toverstok van Grace vliegt naar haar toe en in een mum van tijd heeft ze zich bevrijdt. Nog steeds is de pijn in Jerremya's hoofd ondragelijk. Triomfantelijk kijkt Grace naar de jonge man en blijft de pijn veroorzaken. Samuel knielt bij zijn zoon neer en zegt zachtjes in zijn oor "laat de pijn terugvloeien" hij kijkt naar Grace.
"En daarna kan je het blokkeren". Jerremya recht zijn schouders wat en het volgende moment zijn de rollen omgedraaid. Echter maar voor heel even, want Grace beheerst de techniek van het blokkeren reeds.
De pijn slaat haar als een klap in het gezicht, ze realiseert zich ook plotseling de woorden die er zijn gewisseld. Deze man is de zoon van haar Heer en Meester! Paniek borrelt in haar op. Hiervoor zou ze zeker gestraft worden door, …Samuel. Vol angstige verwachting staat ze midden in de ruimte met haar toverstok naar de grond gericht. De beide mannen kijken haar aan, maar er is geen woede. Ze hebben allebei wel lol in de situatie lijkt het. Jerremya stapt met uitgestrekte hand op haar af en wil zich voorstellen.
"Hallo Grace, Jerremya Smith, maar noem me alsjeblieft Jerry" In een reactie doet Grace twee stappen achteruit en heft haar toverstok. Jerremya stopt in zijn poging om vrienden te maken.
"Dat was een waardevolle les Grace. Het is altijd interessant om iets nieuws te leren" Met een gekscherend lachje draait Jerry zich om en gaat in de zwarte stoel zitten. Samuel ontspant ook en neemt weer plaats achter zijn bureau. Voor het bureau staat nog een tweede identieke stoel en Samuel wuift er naar.
"Ga alsjeblieft weer zitten Grace. Het is allemaal in orde." Deze geruststellende woorden overtuigen Grace niet helemaal, maar ze doet toch wat haar gezegd is.
"Ik ben blij dat je nu wél je toverstok bij je hebt. In het vervolg zou ik graag zien dat je hem altijd bij je draagt." Ze realiseert zich nu dat ze haar toverstok nog steeds in haar hand heeft en bergt hem op in de mouw van haar jacket.
"Dus dit is de leerling waar ik mee kennis moest maken vader?" Samuel kijkt zijn zoon bedachtzaam aan.
"Wat deed je bij haar in dat bedrijf?" Jerry gaat wat verzitten zodat hij makkelijker naar Grace kan kijken.
"Ik was op zoek naar het personeels dossier van Grace Schmit. Niet erg origineel die achternaam." Met een twinkeling in zijn blik wiebelt hij met zijn wenkbrauwen op en neer.
"Heb je ambitie om lid van deze familie te worden Grace?" Ze snapt waar hij op doelt en begint langzaam een rode kleur te krijgen.
"Nee natuurlijk niet. Het is alleen een mooie onopvallende naam, daar er zovéél mensen zijn die hem hebben." Ze realiseert zich nu dat ze beide mannen in de bibliotheek 'onopvallend' had genoemd. Haar kleur gaat nog een tintje dieper. Samuel staat op en gaat met zijn rug naar de beide jonge mensen toe staan terwijl hij uit het hoge raam kijkt.
"Ok, dat is dan geregeld. Jullie gaan binnenkort trouwen." Grace en Jerry zitten met hun mond open te kijken naar de rug die daar gesproken had.
"Het wordt hoog tijd voor kleinkinderen." Jerry staat verontwaardigd op.
"Was dat de reden dat ik haar moest leren kennen? Om een huwelijk te bekokstoven. Niets tegen Grace hoor, maar ik ben helemaal niet van plan om te trouwen. En ik wil al zeker geen kindertjes maken voor me lieve pappie. Wat zijn we eigelijk? Fok dieren zodat jij je magische leger verder uit kan breiden?" De schouders van Samuel beginnen verdacht te schokken en voordat ze het wisten stond hij de bulderen van het lachen.
Het begon bij Grace en Jerry nu te dagen. Hij nam hun in de maling! Opgelucht ademt Grace uit. Vanaf het moment dat Samuel begon over trouwen had ze haar adem in gehouden. Terwijl Samuel nog wat tranen van het lachen van zijn gezicht veegt, gaat hij weer achter zijn bureau zitten.
"Maar ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag Jerremya?" Jerry zakt weer in zijn stoel.
"Pap, je weet dat ik werk voor dat detective bureau. Ik heb een klant die wou meer weten over Grace. Ik heb niet gevraagd waarom, omdat ik niet had verwacht dat Grace een van jou pupillen zou zijn. Zodra ik dat zou hebben ontdekt had ik natuurlijk voor een normale verklaring gezorgd." Grace haar nieuwsgierigheid was gewekt.
"Wat bedoel je met 'normale verklaring'?" Jerry kijkt haar van top tot teen aan.
"Je hele doen en laten, je houding, je kleding en je gedrag. Het is gewoonweg niet dat van iemand die simpelweg de post rond brengt. Er is wantrouwen ontstaan binnen het bedrijf waar je werkt. Ik heb opdracht gekregen om uit te zoeken wie je bent en wat je daar doet." Hij leunt nog wat verder richting Grace.
"Wie ben je eigenlijk?"
Samuel slaat zijn handen in elkaar en staat op van zijn bureau.
"Jerremya, dat doet nu niet ter zake. Het is tijd voor het diner." Grace was het helmaal met Samuel eens. Ze moest nog omkleden en koken voor ze kon eten, en haar maag begon al danig te rammelen. Ze klom uit de warme stoel, en ging midden in de ruimte staan ten teken dat ze bereidt was te vertrekken. Het wachten was alleen nog op haar mentor dat ze toestemming had om te gaan. Jerry en Samuel liepen naar een zijdeur terwijl Grace een afwachtende houding aanneemt. Er werd echter niets gezegd door haar mentor. Terwijl hij al bijna de deur uit is draait hij zich om en kijkt haar vragend aan.
"Zou je een hapje met ons mee willen eten Grace?" Voor de zoveelste keer die middag is ze sprakeloos. Het hoofd van Jerry komt om de hoek van de deurpost en kijkt ook vol verbazing naar zijn vader. Ze wou niet voor de zoveelste keer een flater slaan bij haar mentor en besluit beleeft te accepteren.
"Dankjewel Samuel, heel graag." Nu was het Jerry die sprakeloos naar Grace keek. Had hij dat goed gehoord. Mocht zij hem bij de voornaam noemen? Met een wantrouwige blik op zijn vader, kijkt hij hoe hij Grace haar hand pakt en haar galant naar de eetkamer geleidt. Met haar kleine hand nu gehaakt in de arm van zijn vader, loopt hij enigszins verward achter de twee mensen aan. En hij raakt haar nog aan ook? Is dit wel mijn vader?
In Grace haar appartement gaat de telefoon. De telefoonbeantwoorder neemt op. Grace heeft altijd de telefoonbeantwoorder op uitluisteren staan, zodat ze kan horen wie er belt. Het was haar vader, maar Grace was niet thuis. Ze zat voor het eerst van haar leven te dineren met haar mentor, en zijn zoon.
"Grace, als je thuis bent neem dan op, hallo? Ok, Zodra je thuis bent, maakt niet uit hoe laat, verwacht ik je bij mij thuis. Ik heb de chauffeur voor je deur laten parkeren, hij kan je brengen zodra je kan komen. En Grace? Wees voorzichtig. Er zijn nieuwe ontwikkelingen." Terwijl haar vader de beantwoorder inspreekt lopen Grace haar twee katers over het apparaat om bij hun favoriete 'mensen man' te komen. Als er geen geluid meer uit het apparaat komt is er ook geen interesse meer bij beiden.
De deurbel gaat een minuut later. Het is de chauffeur in opdracht van haar vader, om er zeker van te zijn dat ze hem niet negeert.
Toen ze nog thuis woonde kwam het regelmatig voor dat hij bij haar slaapkamerdeur stond, na een ruzie om met haar te praten. Maar ze reageerde dan nooit. Wat hij echter niet wist is dat ze allang niet meer aanwezig was. Ze had al op jonge leeftijd leren verdwijnselen en maakte daar dan ook graag gebruik van in stress situaties. Haar vader heeft tot op de dag van vandaag niet begrepen wat die opleiding die ze van haar mentor kreeg inhield.
In zijn ogen was ze een gewone jonge vrouw zonder bijzondere kwaliteiten in het buitengewone. Als hij er ooit achter was gekomen, dan had Samuel er wel voor gezorgd, dat hij het weer zou vergeten. Die vaardigheid bezit Grace nu zelf ook en kan in geval van nood iemand zijn of haar geheugen veranderen.