Hoofdstuk 4 Het diner.
Het was warm in de eetkamer. Het vuur in de open haard brandde volop. Grace had het al erg warm van de vriendschappelijke wandeling naar de eetkamer, waarbij zij haar hand in Samuel's arm had gehaakt. Niet dat ze enige keuze had om het anders te doen.
Samuel's wil was wet.
Zonder woorden wist ze precies wat hij van haar verwachte. Ook als het verrassend was. Kleine pareltjes zweet begonnen zich te vormen op haar voorhoofd en ze wou dolgraag de cape uit doen. Jerry moet dit hebben aangevoeld en neemt de zware cape van haar schouders en geeft die aan de butler.
"Zou je de jas van mevrouw 'Schmit' op willen hangen James?" De butler trekt één wenkbrauw op als hij haar naam hoort, maar houdt wijselijk zijn mond."
"Jerremya, zou je op willen houden om naar de identiteit van Grace te vissen!" Samuel gaat aan het hoofd van de tafel zitten.
"Je zou zo langzamerhand beter moeten weten!"
De harde woorden van zijn vader maakten al lang niet meer zoveel indruk op hem als vroeger. Maar hij bespeurde een ondertoon die hem toch voorzichtig maakt.
"Sorry vader, ik zal me proberen in te houden."
Er was maar voor 1 persoon gedekt en Jerry en Grace staan wat aarzelend naar de tafel te kijken, niet wetende in welke stoelen ze plaats mochten nemen. Met een verveelde zwaai van zijn smalle hand verschijnen er nog twee borden links en rechts van het hoofd van de tafel.
Verbaast kijkt Jerry naar de plaatsen en vervolgens naar zijn vader.
"Jerremya, Grace, neem plaats alsjeblieft." Nu was de verwarring compleet. Waar moest Jerry en waar moest Grace gaan zitten.
"Grace graag links van mij en Jerremya graag rechts." Jerry had het kunnen weten. Je rechter hand plaats je rechts en vrouwen laat je links liggen. Bij officiële gelegenheden zat zijn vader ook altijd rechts van zijn moeder. Maar thuis zat ze aan het andere hoofd van de tafel, ver weg van haar man. Toen zij overleden was nam Jerry die plaats in aan de diner tafel. Dit was dus weer een verrassing.
Samuel ziet aan het gezicht van zijn zoon dat er iets mis is.
"Ik had geen zin om door de hele kamer te moeten schreeuwen om te kunnen praten Jerremya. Want we hebben nog het een en ander te bespreken"
De butler kwam op dat moment binnen met het voorgerecht. Een eenvoudig heldere bouillon met wat verse kruiden. Grace kijkt met gemengde gevoelens naar de soep. Ze wist dat in het verleden Samuel mensen op hun gemak stelde voordat hij ze vermoorde.
Zijn favoriet was gif. Of in de wijn, of in de soep. Nou, als hij van haar af wou, dan had hij haar in ieder geval voldoende geprobeerd op haar gemak te stellen. Ja dat was het! Dit was haar laatste avond maal! Haar eerste en laatste aan tafel met haar mentor. Wat had ze precies gedaan dat ze dit verdiend had? Niets meer of minder dan anders. Of was het haar brutaliteit?
Ze kijkt vanuit een ooghoek naar haar mentor die zijn servet uitvouwt en op zijn schoot legt.
Als ze dan zou sterven, dan mét manieren. Ze pakt haar servet en doet het zelfde.
Keurig wachtend tot hij de eerste hap neemt, pakt ze haar lepel en begint ook te eten. Eerst héél voorzichtig. Maar na de eerste hap is ze aangenaam verrast door de geweldige smaak.
Zó proeft gif dus.
Jammer dat je dat maar een keer kan eten. Met een zucht maar ongehaast, maakt ze haar bord leeg. Als ze haar lepel neer legt zitten Jerry en Samuel geamuseerd naar haar te kijken. Jerry buigt wat naar haar toe over de tafel.
"Lekker hè Grace, zou je niet zeggen van zo iets simpels. Het is een speciaal recept van mijn moeder." Zonder dat ze het door had zat ze te stralen van genot. De glimlach op haar gezicht, zat er in gebrand. Pas toen ze met de punt van haar servet haar mondhoeken depte realiseerde ze zich dat ze niet kon stoppen met glimlachen. Ze voelde zich geweldig! Samuel nam een slok van zijn wijn.
"Neem slokje wijn Grace, dat ontspant de gezichtsspieren."
Ja, dit was wel het toppunt van iemand op zijn gemak stellen voor je de genade klap uitdeelt! Maar ze kon er niets aan doen. Haar hand ging onvrijwillig naar haar wijnglas en ze zou, of ze nu wilde of niet, er van drinken. Haar hart klopt in haar keel en de glimlach bleef maar op haar gezicht. Misschien vond Samuel dit wel prettiger om te zien. Lachende, stervende mensen.
Ze neemt een flinke slok van de wijn, en voelt hoe haar gezicht zich ontspant. Geduldig wacht ze tot het over is.
In een flits ziet Samuel iets in haar ogen wat hem niet bevalt. Hij duikt dieper in haar bewustzijn en ontdekt haar gedachten van dat moment.
"Als ik je had willen vermoorden dan doe ik dat wel met 'Avada Kedavra' Grace. Dat is het minste wat ik kan doen voor mijn beste pupillen. Snel en pijnloos."
Jerry kijkt verward van zijn vader naar Grace.
"Maar vader je bent toch niet van plan Grace te elimineren?" Grace pakt haar wijnglas opnieuw en giet de inhoud helemaal in een keer naar binnen. Terwijl ze haar glas neerzet ontmoeten haar ogen die van Samuel.
"Nog niet zoon, nog niet." Langzaam en bedachtzaam vult haar wijnglas zichzelf weer tot vlak onder de rand.
"Maar als ze zo brutaal blijft, is het waarschijnlijk onoverkomelijk." Met een vuile grijns neemt haar mentor nog een slok van zijn wijn en wacht op de onvermijdelijke reactie van zijn publiek. Grace die eerst een hoog rode kleur had gekregen van de wijn, wordt lijkwit.
Jerry kijkt vertwijfeld naar zijn vader en zijn hersens werken hoogtoeren om Grace op een of andere manier in veiligheid te brengen.
"Rustig maar kinderen, ik maak maar een grapje.
Grace? Ik beveel je om vooral niet te veranderen. Je nieuwe uitdagende gedrag bevalt me wel. En zoon? Als weer eens de behoefte voelt om Grace te beschermen, zal je sneller moeten worden."
Op dat moment realiseert Grace zich in wat voor een gevaarlijke nieuwe relatie ze zich met haar mentor had begeven.
De soepborden waren geluidloos verdwenen en James kwam met het volgende gerecht binnen. Het was een pasteitje gevuld met kalfsragout. Met een diepe zucht neem Grace zich voor, om niet meer in te zitten over eventueel vergif, maar om gewoon te genieten van de maaltijd. Terwijl ze rustig en ontspannen zit te eten, kijkt Samuel goedkeurend naar haar postuur. Dit wordt een geweldige vrouw. De man die haar aan kan later, mag zich gelukkig prijzen. Met een schuin oog kijkt hij naar zijn zoon en betrapt hem dat hij zit te staren naar Grace. Met een glimlach neem hij nog een hap van zijn pastij en schuift de rest van zich af.
"Wat ik met jullie wil bespreken is het volgende. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat een machtige magiër uit Engeland zijn domein uit wil breiden naar Amerika. Uiteraard zal ik dat niet tolereren."
Jerry kijkt naar zijn vader met vragende blik.
"Je bedoeld Heer Voldemort?" Grace kijkt verward.
"Wie is Heer Voldemort?" Met een zucht legt Samuel zijn servet op tafel.
"Heer Voldemort is een zwarte magiër die de heerschappij wil hebben. Als het even kan over de hele wereld. Onderschat hem niet, hij is ook voor ons een ernstige bedreiging" Grace haalt haar schouders op en voelt zich volkomen veilig ten opzichte van een zekere Voldemort in het machtige bijzijn van Samuel.
"Kan ik me niet voorstellen. Waarom zou een magiër uit zo'n klein landje een bedreiging zijn voor iemand die heel Amerika onder de duim heeft?" Samuel kijkt bedenkelijk naar zijn pupil.
"Als er maar 1 heerser is over 1 héél groot gebied is de tactiek simpel. Elimineer die ene heerser en je hebt dat enorme gebied in een keer in je vingers." Jerry neemt nog een slok wijn, en mengt zich in de conversatie.
"Dan elimineren wij hém toch. Hebben we Engeland er ook nog bij?" Samuel kijkt naar zijn ambitieuze zoon en schud zijn hoofd.
"Je weet dat ik niet openlijk de oorlog zoek zoon, dat laat ik aan anderen over. Ik wil geen naamsbekendheid en publiciteit zoals Voldemort. Ik wil de touwtjes in handen houden op de achtergrond. Als Voldemort plotseling zou verdwijnen staat er wel een of andere machtswellusteling op om het roer over te nemen. En niet noodzakelijkerwijs minder gevaarlijk. Nee, ik wil hem uitputten. Hij wordt al van alle kanten bevochten en zal het toch een keer moeten afleggen. Mijn bedoeling is dat hij niet een voet aan de grond kan zetten van Amerika. In ieder geval niet succesvol." Terwijl de hoofdmaaltijd wordt opgediend valt er een stilte onder de drie mensen aan tafel. Ieder verzonken in zijn eigen gedachten.
"Grace, ik wil een aantal spionnen plaatsen in de engelse dependance van jullie computer bedrijf in Engeland. Zou je dat via je vader willen regelen?" Grace kijkt bedachtzaam naar haar vis op haar bord. Ze hield niet zo van vis en wist niet wat ze nu moest doen.
"Proef het op z'n minst Grace" Haar mentor kijkt haar nog steeds afwachtend aan.
"Ik zal er voor zorgen, maar ik vind het niet prettig om mijn eigen vader te manipuleren." Op het moment dat ze dat gezegd had, bekroop haar een gevoel van onheil. Wat zei ze nú weer? Kon ze haar mond helemaal niet meer houden in het bijzijn van Samuel. Was ze levensmoe of zo? Ze nam een flinke hap van haar vis en was aangenaam verrast. Het smaakte voortreffelijk. Enthousiast neemt ze nog een hap en ontvangt daarvoor de goedkeurende blik van haar mentor. Dat zelfde moment komt James binnen met een brief op een zilveren tablet. Samuel neemt het aan en leest snel de inhoud.
"Neem me niet kwalijk kinderen, dringende zaken vereisen mijn aandacht. Eet rustig verder. En Grace? Als ik je niet meer zie vanavond wens ik je een goede thuiskomst.
"Jerry? Ik verwacht dat je voor Grace veiligheid zorg draagt vannacht." En daar mee was Samuel geluidloos verdwenen.