Hoofdstuk 7 De Herinnering

Terwijl James hun naar de woonkamer geleide keek hij verwonderd naar de kleding van de nieuwkomers. Mejuffrouw Grace droeg nooit dergelijke deprimerende kleding. Hij vroeg zich af of er iemand was gestorven.

Grace haar vader stond ongeduldig bij de open haard en keek in de vlammen. Toen hij zijn dochter binnen hoorde komen draaide hij zich verheugd om, om haar te begroeten. Halverwege echter krijgt hij een jonge man met een zéér duister uiterlijk in het vizier. Hij had het gevoel dat de tijd was terug gedraaid.

Daar stond hij wéér. Die man die zijn dochtertje kwam halen, en hij had niets gedaan om hem tegen te houden. Blikken kruisten elkaar, maar Grace had het niets in de gaten.

"Hallo Paps, ik ben zo snel gekomen als ik kon." Nu pas ziet ze dat haar vader alleen maar aandacht heeft voor Jerry. Ze draait zich om en wil de twee aan elkaar voorstellen. Maar voordat haar dat lukt barst de bom.

"Wat moet je nu wéér hier! Was het niet genoeg dat je mijn dochter toen ze klein was van me af pakte? Moet je het nu nog een keer doen? Komt er dan nooit een einde aan deze nachtmerrie!" Grace kijkt verbaast naar Jerry. Over wie had haar vader het? Hij had Jerry toch zeker nooit ontmoet?

Jerry wist precies wat er aan de hand was. De geheugenblokkade die zijn vader had aangebracht was door zijn verschijnen in een klap teniet gedaan.

Jerry inventariseert de situatie. Op de gang stonden nog Dick en James, als aan de grond genageld. In de kamer stonden Grace, haar vader en de nog niet eerder opgemerkte John Meisters.

Dat was niet goed. Helemaal niet goed.

"Grace doe de deur even dicht wil je?" Verbaas maar toch gehoorzaam doet ze de deur voor de neuzen van Dick en James dicht. Als ze zich omdraait ziet ze John Meisters in een zetel bij het raam zitten. Haar eerste gedachte is 'niet goed, helemaal niet goed'. Ze gaat naast Jerry staan en probeert te redden wat er te redden valt.

"Pap, dit is Jerry Smith. Jerry dit is mijn vader Dale Jaeger."

"We kennen elkaar, gromt haar vader richting Jerry. Alleen heet hij niet Jerry maar Samuel!"

"Ik heb vaker gehoord dat ik op mijn vader lijk, maar ik verzeker u dat ik Jerry Smith ben en niet Samuel Smith. Het leeftijdsverschil lijkt mij evident." Iets in Jerry's kalme uitstraling doet Dale wat tot rust komen. De woede maakt plaats voor verwarring.

"U bent zijn zoon?"

John Meisters was inmiddels opgestaan en het groepje mensen genaderd.

"En tevens de eigenaar van het detective bureau dat ik heb ingeschakeld om kleine dametje Grace na te trekken" Dale kijkt nu naar John.

"Dat kleine dametje zoals u zo neerbuigend zegt is mijn dochter Meisters!"

John Meisters keert zich nu naar Jerry.

"Dus dit is je manier om mensen na te trekken? Wel een héél persoonlijke aanpak, vindt je niet Jerry?"

De spanning tussen John en Jerry loop voelbaar op. Het was maar goed dat John niet wist hoe gevaarlijk Jerry eigenlijk was. Of hoe gevaarlijk zij zelf kon zijn. En het was maar goed dat ze nu wist dat hij een magiër was. Ze was dan ook op alles voorbereid.

Jerry pakt zacht maar dwingend haar elleboog beet, en geleid haar naar de bank. Als ze zit gaat hij demonstratief naast haar zitten met zijn arm over de rugleuning achter Grace haar hoofd.

"Ik stel voor dat we allemaal gaan zitten." Wéér die stem die hij gebruikte. Het is dat Grace al zat anders was ze zeker gaan zitten. Ook de beide heren geven min of meer onvrijwillig gevolg aan zijn voorstel.

"Zo dat is een stuk beter, vinden jullie niet?" Hij leunt een stukje richting Grace.

"Zou jij bij James kunnen regelen dat we wat te drinken krijgen liefje?" Bij dat laatste woord schieten haar wenkbrauwen omhoog maar ze staat gewillig op en loopt naar de deur. Als ze hem opent staan daar nog steeds James en Dick. In precies dezelfde houding. Grace had ze snel versteend toen ze de deur voor hun neus dicht deed. Zonder enige moeite en zonder toverstok heft ze de verstening op. Wankelend komen James en Dick weer in beweging.

"James, zou je zo vriendelijk willen zijn om koffie te regelen voor ons?" James knippert nog even met zijn ogen.

"Maar natuurlijk mejuffrouw Grace." En weg was hij. Dick stond er nog met zijn toverstok in de aanslag.

"Dick, je kan de limo in de garage zetten voorlopig, als we je nodig hebben bellen we wel." En daarmee deed ze de deur weer dicht.

Volledig ontspannen zit Jerry op de bank met tegenover hem twee zeer gespannen mannen in hun stoelen. Uitnodigend steekt Jerry zijn 'rugleuning hand' uit naar Grace zodat ze weer naast hem komt te zitten. Ze glimlacht vriendelijk en geeft gevolg aan zijn gebaar.

Haar vader is nog steeds woedend. Hij kan het bijna niet vatten. Eerst Samuel en nu een nazaat van hem. Allebei op zijn meisje uit! Het is John Meisters die het eerste het woord neemt.

"Dus als ik het goed begrijp Dale heb jij je eigen dochter in mijn bedrijf binnen gesmokkeld."

John wrijft zich bedenkelijk over zijn kin.

"Met welk doel als ik vragen mag Dale!"

Dale nog niet geheel uit over zijn duistere gast tegenover hem sleurt zijn aandacht naar de vraag van John. Voor hij kan antwoorden gaat John verder.

"Dat ruikt naar bedrijfsspionage Dale! Ik kan je daarvoor op laten pakken!"

Dale kijkt John aan.

"Niet als het mijn eigen bedrijf is!" Voor het effect laat hij een kleine stilte vallen.

"Grace was daar niet om te spioneren voor een ander, maar voor haar eigen vader."

Grace bedenkt opeens de reden van haar komst, en dit kon toch niet de reden zijn?

"Paps, waarom moest ik zo snel mogelijk komen?" Haar vader kijkt haar verward aan. Ja natuurlijk dat was ook zo. Hij moest het er maar op gokken en het in tegenoverstaan van deze donkere jonge man vertellen.

"Grace, ik heb een dreigbrief ontvangen met als doel geld af te persen. Met name jou leven is in gevaar. Als ik niet tijdig betaal wordt je, hoe staat dat er ook al weer, o ja. Dan wordt je omgelegd." Grace kreeg de nijging om te giechelen maar deed het gelukkig niet. Haar vader kijkt haar aan.

"Je lijkt niet onder de indruk."

"Sorry pap maar is dit niet al de zoveelste dreigbrief in de afgelopen jaren?" iets klopte hier niet.

"En wat doet John Meisters hier eigenlijk? Als hij niet wist dat jij het bedrijf bezit waar hij werkt en mij niet van naam kende, wat doet hij dan hier?"

Jerry had John Meisters geen moment uit het oog verloren. Voordat John Meisters iets kan doen zit hij op het plafond geplakt. Jerry kijkt vervolgens naar Grace die verwonderd naar boven kijkt. Hij tikt haar schouder aan om haar aandacht te krijgen.

"Hij kwam de dreigbrief afgeven, is het niet Dale?"

Enigszins beduusd zit Dale nog naar boven te kijken. Met moeite draait hij zijn hoofd naar Jerry.

"Klopt, en op de een of andere manier kon ik er niets aan doen dat hij hier is."

Op dat moment gaat de deur open en komt James met de koffie binnen. Hij had 4 kopjes op het tablet gezet en een grote zilveren pot koffie. Met een zoekende blik door de kamer richt hij zich tot Dale. Is meneer Meisters al vertrokken?"

Voordat Dale omhoog kan kijken, antwoord Jerry voor hem.

"John Meisters komt waarschijnlijk zo weer binnen vallen. Je kan de koffie zo wel laten James." Met nog een blik op Dale verlaat James de kamer weer.

"Laat hem weer naar beneden Jerry!"

"Maar Grace, kijk nou toch eens. Als ik er een wit kalk ornament van maak heb je er een unieke plafondecoratie."

"Zoiets zou je vader doen! Laat hem naar beneden!"

Dale kijkt van Jerry naar Grace en van Grace naar John.

"Wat ben jij voor een monster! Wat ben je met ons van plan. Ik dacht altijd dat de duivel een fabeltje was maar dit is duivels werk!" Vol angst en boosheid kijkt hij naar Jerry.

Grace probeert het nog een keer.

"Jerremya Smith! Laat hem direct naar beneden, ik verzeker je dat ik alles op alles zal zetten als je niet luistert!"

Geamuseerd kijkt hij Grace aan en zijn ogen beginnen te twinkelen. Grace zet zich schrap. Dit was géén goed teken.

Maar hij deed niets.

"Zoals je beveelt liefje. Je weet dat ik tegen jou niet op kan."

En met die woorden valt John Meisters naar beneden tot vlak boven de grond. Jerry knipoogt nog even naar Dale en laat dan John helemaal neerkomen. Met een klein plofje komt John in aanraking met de vloer.

"Goed mijn schone meesteres, wat gaan we dan met hem doen?

Vierendelen, roosteren, verdrinken, verhangen, levend opeten. Nee wacht mijn vader heeft nog een mensenoffer nodig voor een bepaald ritueel." Hij buigt weer naar haar toe.

"Ik stel voor dat je die bel doet zoals bij mij vanmiddag." Jerry had het nog niet gezegd of met een definitieve plop was John Meisters verdwenen.

"Verdorie, je was te laat." Ondanks zijn uitspraak zat hij nog steeds de glunderen.

Met grote ogen zat Dale te kijken waar net nog John Meisters had gelegen.

"Wat heb je met hem gedaan duivel! En blijf met je handen van mijn dochter af!" Met die uitspraak trekt hij Grace van de bank, in zijn beschermende armen.

"Verlaat mijn huis, ik heb geen toestemming gegeven dat je binnen mocht komen. Duister gebroed, maak dat je weg komt!"

In een poging Grace te beschermen draait hij haar van Jerry af, haar nog steeds stevig vasthoudend.

Jerry geglunder verdween en een meer serieuze blik kwam op zijn gezicht.

"Tijd om de rommel op te ruimen Grace." Hij had het nog niet gezegd of ze had zich uit de armen van haar vader ontworsteld en stond neus aan neus met Jerry.

"Je blijf van mijn vader af! Is dat duidelijk?"

"En hoe dacht je mij tegen te kunnen houden Grace?" Jerry kijkt gefascineerd naar haar uitstraling. Ze gloeide vormelijk van woede.

"Grace?" Hij zei haar naam zo zachtjes dat ze het bijna niet kon horen.

"Grace, hoe langer we wachten des te moeilijker wordt het." Hij ziet tranen in haar ogen schieten.

"Of wil je dat je vader weet wie je werkelijk bent?" Nu begonnen de tranen echt te stromen. Hij had de spijker op de kop geslagen. Verslagen zakt ze in de dichtstbijzijnde stoel.

Haar vader kijkt met wilde ogen naar zijn dochter die zit te huilen in zijn woonkamer.

"Wat voor een opleiding heb je eigenlijk gehad Grace?" Haar vader sluipt dichterbij, constant Jerry in de gaten houdend.

"Grace? Wat is hier aan de hand? Ik begrijp er niets meer van Grace?" Het zachte gesmeek van haar vader doet haar nog harder huilen. Dale zakt voor haar stoel op zijn knieën en omarmd zijn lieve kleine Grace. Grace op haar beurt klampt zich aan hem vast.

Jerry probeert te redden wat er te redden valt.

"Grace, het trauma is eigenlijk al te erg, de kans dat we dit recht kunnen zetten is heel klein. Toen mijn vader je kwam halen moet het ook al onverteerbaar voor hem zijn geweest. Kijk nu maar hoe snel hij door de geheugenverandering heen is gebroken, toe hij mij zag?" Grace kijkt wanhopig naar Jerry op. Ze realiseert zich dat het toch weer gedaan moest worden, anders betekend dit het einde van haar relatie met haar vader.

"Maar Jerry, als je vader er al moeite mee had, hoe kunnen wij het dan klaarspelen?"

Jerry kijkt bedachtzaam naar de snikkende man in Grace haar armen.

"Vader zal moeten helpen ben ik bang." Grace wordt wit en stopt direct met huilen. Haar Heer en Meester vragen om een klus? Ongehoord, je diende je problemen zelf op te lossen en niet met hangende pootjes bij hem aan te kloppen.

"Zou hij dat willen doen denk je?" Jerry knikt van ja.

"Ja, maar het gaat je wel wat kosten, zo zit hij in elkaar. Ik ben bang dat de prijs hoog zal zijn Grace. Ben je bereid om kost wat kost bij hem aan te kloppen?" Grace kijkt weer naar haar huilende vader en haar besluit staat vast. Ze legt haar hand op zijn hoofd en binnen een paar seconden is hij rustig in slaap gevallen.

"Zò, je bent echt goed! Vader heeft niet overdreven." Jerry steekt zijn hand uit naar Grace.

"Kom op, we gaan." Ze kijkt naar zijn hand.

"We hoeven toch niet samen te gaan, ik weet hoe ik er moet komen."

"Dat lukt alleen als je verwacht wordt. En op dit moment zit hij zeker niet op je te wachten. Kom op geef me nu maar je hand, en maak je gedachten leeg, anders belanden wellicht toch als gespleten persoonlijkheden op verschillen plaatsen van het huis." Hij kijkt haar nog een keer diep in de ogen.

"Ik bepaal waar we landen Grace, dus maak alsjeblieft je gedachten helemaal leeg, dat is belangrijk."

Grace geeft hem haar hand en sluit haar ogen om haar hoofd leeg te maken. Jerry blijft nog even naar haar kijken en op haar bijna onzichtbare knikje trekt hij haar door het universum.