Hoofdstuk 9 Hoe vertellen we het Dale.
De man die zichzelf nu Sam noemde tilt Grace haar vader op en legt hem op de bank van de woonkamer. Nog even een kussentje onder zijn hoofd en voila. Tevreden gaat Sam op de stoel in de buurt zitten. Grace en Jerry weten niet wat hun rol nu moest zijn en staan wat verloren in de kamer rondt te kijken. Met een kort klopje kondigt James zich aan. Zonder iets te laten merken van het bonte gezelschap en de slapende man op de bank plaatst hij het tablet met koffie op de salontafel. Als James weer weg is kijkt Grace Jerry aan.
"Heb je zijn geheugen aangepast?"
"Ja, dat leek me het makkelijkste oplossing. Nu je chauffeur nog."
Sam onderbreekt zijn zoon.
"Grace zou jij je vader wakker willen maken?"
Terwijl Grace op de bank bij haar vader gaat zitten om hem wakker te maken, begint Sam koffie in te schenken." De verbijstering is weer duidelijk zichtbaar op het gezicht van Jerry.
"Jerry? Zou je op willen houden om steeds zo'n gezicht te trekken?"
Met die opmerking trekt Jerry snel zijn gezicht weer in de plooi.
"Wat moet je aanstaande schoonvader wel niet van ons denken." En plop, daar was het gezicht weer.
"Jerry, wat zei ik nou net?" Grace had het ook gehoord maar verkoos om dit keer niet meer te reageren. Ze vond het veel belangrijker om al haar aandacht aan haar vader te geven.
Goedkeurend kijkt Sam weer naar zijn pupil. Hij zou het helemaal niet erg vinden als dit zijn schoondochter zou worden.
Grace kijkt naar haar slapende vader en wou dat ze hem niet wakker hoefde te maken. Hij lag daar zo vredig en rustig, alsof hem niets dwars zat. Met een resolute zucht legt ze haar hand weer op zijn hoofd. Zijn oogleden beginnen te trillen en plotseling schieten ze ver open. Verwilderd kijkt hij op en ziet zijn dochter.
"Rustig maar paps, alles is in orde." Hij kijkt zoekend haar gezicht af en komt tot de conclusie dat ze mooi en rustig uit ziet. Zijn ogen dwalen door de kamer en hij krijgt Samuel in het vizier. Weer worden zijn ogen groot en paniek verschijnt in ogen.
"Alles is goed paps, maak je niet bezorgd."
Sam had een boek uit haar vaders boekenkast gepakt en zat al een hele tijd aandachtig te lezen. Af en toe een slokje van zijn koffie nemend. Grace kijkt naar Sam en ziet dat hij zorgvuldig oogcontact met haar vader vermijdt. Blijkbaar was dit een goede zet van hem, want haar vader begon zich wat te ontspannen. Nu gingen Dale's ogen naar Jerry. Hier ontstond wel oogcontact en Dale komt snel overeind in een poging zich minder kwetsbaar op te stellen. Hij had het dus niet allemaal gedroomd!
"Rustig maar paps, Jerry en Sam zijn onze vrienden." Dale zoekt nu weer haar gezicht af naar een teken van krankzinnigheid maar vindt alleen haar lieve kalme ogen.
Sam besloot om zijn gemoedstoestand te testen.
"Ook een kopje koffie Dale?" En terwijl hij geen antwoord krijgt, schenkt hij er toch eentje in.
"Melk of suiker?" Nu zocht Sam wel degelijk oogcontact. De blik die hem ontmoette was niet om vrolijk van te worden.
"Duivel!" Dale begint zich weer op te winden.
"Duivelsgebroed, dat ben je! Jij en je zoon erbij!" Grace pakt zijn hand en knijpt er stevig in.
"Paps, Jerry en Sam zijn geen duivels!" Ze kijkt nog even naar Jerry en dan naar haar vader.
"Duivels bestaan niet Paps, geloof me."
Ondanks dat Sam het niet helemaal eens was met deze uitspraak zegt hij,
"Duivels en demonen bestaan niet Dale." Vervolgens neemt hij nog een slokje van zijn koffie en slaat een bladzijde om.
Dale's ogen gaan weer naar Grace en dan weer naar Jerry. Ook Jerry vermijdt nu oogcontact door heel geïnteresseerd in zijn koffie te roeren. Langzaam beginnen de herinneringen terug te komen van de laatste gebeurtenissen.
"Wat hebben jullie met John Meisters gedaan?" Grace kijkt even naar de lezende Sam.
"We hebben niets met hem gedaan paps. De manier waarop hij verdwenen is, heeft hij zelf gedaan." Dale kijkt nu verward naar zijn dochter.
"Hoe? Hoe bedoel je dat?"
Nu was het Sam weer die sprak.
"John Meisters is een magiër, tovenaar, iemand die magie toe kan passen. En ook hij, is géén duivel. De meeste magiërs bezitten de mogelijkheid om zich door wilskracht plotseling te verplaatsen. Wat jij gezien hebt was zijn bewust ingezette vertrek om te ontkomen aan zijn straf. Want wees nu eerlijk Dale, we kunnen toch iemand niet ongestraft het leven laten bedreigen van onze lieve Grace? Voor alle duidelijkheid, hij is al gearresteerd." Met die woorden kijken Jerry en Grace elkaar aan. Gevoelens van twijfel over het 'gearresteerd verhaal' worden woordloos uitgewisseld. Maar geen van beide zegt iets.
Dale kijkt Sam nu iets rustiger aan, maar het ongeloof is nog duidelijk aanwezig. Sam had ook niet verwacht dat het zo makkelijk zou zijn om hem te overtuigen. Hiervoor waren daden nodig en geen woorden.
"Mijn zoon kan je wel een demonstratie geven als je dat wilt?" Zijn bruine ogen kijken nu diep in die van Dale.
"Ik geloof er niets van." Daagt hij Sam nu uit.
"Je hoeft alleen maar akkoord te gaan met de demonstratie Dale?" De uitdagende houding was een stap in de goede richting en Sam wou daar gebruik van maken. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij nog steeds in Dale's blauwe ogen. Zonder dat Dale iets zegt ziet Sam dat de uitdaging wordt aanvaard.
"Zoon? Een demonstratie graag. En doe het alsjeblieft netjes, ik wil niet voor gek gezet worden." Met een gekscherend lachje kijkt hij Jerry aan, en Jerry voelt zich heel klein worden.
"Alsof ik een klein kind ben!" Mompelt hij terwijl hij midden in de kamer gaat staan.
"Ik kan dit toevallig al sinds ik 5 ben!" moppert hij verder.
Zijn vader had zijn gemopper probleemloos verstaan.
"Dat verklaard het een en ander zoon. Interessant om te weten." Jerry kijkt verschrikt naar zijn vader en snapt dat hij wéér in zijn vaders val was gelopen.
Ok, de demonstratie. Waar zou hij verschijnselen. Hij besluit om in het zicht van iedereen weer te landen. Van het midden van de kamer naar de salon tafel dan maar. Terwijl alle ogen op hem gericht zijn verdwijnt hij geruisloos en in een fractie van een seconde staat hij bij de salontafel.
"Ik lust nog wel een kopje koffie." En Jerry begint te schenken. Met open mond zit Dale naar Jerry's laconieke handelingen te kijken.
"Jerry besluit dat de demonstratie nog een toegift vereist en verdwijnt weer om vervolgens te verschijnen in de stoel waar hij net zat met een kopje koffie in zijn hand.
"Bravó zoon, zelfs geen koffie gemorst. Keurig gedaan!" Zijn duidelijk neerbuigende toon doet Jerry een kleur krijgen.
Grace moet glimlachen over het geschermutsel tussen vader en zoon en Dale ziet de ontspannen blik van zijn dochter als een geruststelling.
"Geen duivels Grace?" fluistert hij.
"Nee paps, goed volk."
Sam probeert het nog een keer.
"Koffie Dale?" Dit keer accepteert Dale met bibberende handen het hem voorgehouden kopje. Als hij een paar slokken gedronken heeft begint er iets in hem te knagen.
"Waarom heb je Grace meegenomen destijds?" Paniek komt weer in hem bovenborrelen.
"Waarom kan ik me dat nu pas herinneren?" Met een klap komt het kopje weer op de salontafel terecht. In een snelle beweging staat hij als een donderwolk over de zitten Sam heen.
"Wat heb je met mijn dochter gedaan!" Grace pakt haar vader bij de schouders en duwt hem met lichte dwang weer op de bank.
"Hij heeft niets met me gedaan paps. Alleen maar geleerd hoe ik met mijn magie om moet gaan." Het was alsof Dale een klap in zijn gezicht had gekregen.
"Jij kan ook? Ik bedoel van Jerry daar net deed?" Grace kijkt diep in haar vaders ogen en knikt bevestigend.
"En je bent geen duivel Grace?" Nu kon ze toch echt haar lachen niet meer inhouden.
"Nee paps, ik ben echt geen duivel, geloof me."
Op dat moment gaat de deur van de kamer open en stapt Dick naar binnen.
"Heeft u mij nog nodig vanavond mejuffrouw Grace?" Zijn ogen scannen de kamer en blijven op het gezicht van Samuel hangen. Alle kleur trekt uit zijn gezicht. Wat deed zijn Heer en Meester hier? Had hij iets fout gedaan?
Sam besluit om zijn gedrag te negeren.
"Zeg Dale, klopt jou personeel niet aan, als ze binnen willen komen?"
Dale kijkt verontwaardigd naar Dick.
"Dick, hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat je niet zomaar binnen moet komen vallen!"
Dick zijn ogen blijven nu op het gezicht van Jerry hangen, en in een flits ziet hij de gelijkenis tussen vader en zoon. Inwendig begint hij te kreunen. Had hij zijn zoon niet beledigd in de auto? Met een gevoel dat zijn einde was genaderd richt hij zich weer tot Dale.
"Sorry meneer, het zal niet weer voorkomen, dat verzeker ik u." Dit klonk zo overtuigend en definitief dat Dale zich verbaast over de houding van Dick. Dick had vanaf het begin een probleem met autoriteit, en gedroeg zich altijd wat onverschillig ten overstaande van de familie des huizes.
"Wel als je dat dan eindelijk eens zou lukken zou dat heel prettig zijn. En we hebben je diensten denk ik niet meer nodig." Met nog een vragende blik op Grace.
"Het is goed Dick, je kan de auto binnen laten staan." Grace had zijn reactie gezien en voelde hoe Dick in de rats zat.
Sam kan de verleiding niet weerstaan en doet er nog een schepje bovenop.
"Als ik je wil spreken, merk je dat nog wel Dick, wat mij betreft kan je nu wel gaan."
Deze vage belofte maakte het Dick niet makkelijker en een gevoel van onheil bekroop hem.
"Zoals u wenst Meester." En met die onderdanige woorden verliet hij met afgezakte schouders de kamer. Dick was er van overtuigt dat zijn laatste uur had geslagen.
Grace maakte zich zorgen om Dick en besloot dat ze nog 'iets' uit de auto nodig had.
"Dick? Wacht even, ik loop met je mee. Volgens mij ligt mijn sjaal nog in de auto." En daarmee was Grace de kamer uit.
Terwijl ze oploopt met Dick probeert ze hem aan het praten te krijgen.
"Alles in orde Dick?" Dick kijkt haar meewarig aan.
"Weet je wie dat is, bij je vader in de kamer Grace?" O wat deed hij nu weer? Hij kon toch niet zomaar gaan staan keuvelen over zijn Meester. Maar ja hij was toch al ten dode opgeschreven dus wat kon het nog schelen?
"Ik weet wie het is Dick. Hij heeft mij opgeleidt." Met deze woorden wordt Dick nog witter.
"Het was een plezier om voor u gewerkt te hebben mejuffrouw Grace." Nu is het Grace meewarig kijkt.
"Hij zal je echt niet zomaar laten verdwijnen Dick, je hebt toch niets misdaan?" Na een paar stappen voegt ze er aan toe.
"Behalve dan, door net zonder kloppen binnen te komen." Met een gesmoord geluid gaat Dick nog wat harder lopen.
"Dick wacht eens even, blijf nu even staan alsjeblieft!" Dick blijft staan en draait zich naar Grace.
"Ik heb mensen voor minder zien verdwijnen!" Grace bedacht zich opeens dat dit 24 uur geleden ook ongeveer haar reactie zou zijn geweest.
"Heb je écht iemand zien verdwijnen Dick?" Dit zette Dick aan het denken. Zijn angsten wat aan de kant zettend, komt hij tot de conclusie dat het allemaal van horen zeggen is.
"Maar hij zal me zeker straffen Grace, ik heb zijn zoon beledigd!" Grace graaft nog even in haar geheugen en een klein lachje borrelt in haar op.
"Alleen maar beledigd Dick? Niet toevallig ook verdoofd?"
Dat incidentje was Dick even vergeten. Zijn gezicht kreeg nu een wat groenige kleur.
"Dick!" Ze schudt hem zachtjes bij de schouders.
"Als er iemand voor gestraft wordt is dat Jerry wel!" Vol ongeloof kijkt Dick naar Grace.
"Echt waar Dick, als je leven je lief is stel ikvoor om daar nooit een woord over te reppen. Jerry kan erg gevaarlijk zijn." Voegt ze er voor de zekerheid aan toe.
"En over die belediging zou ik maar niet in zitten. Ik denk niet dat Jerry het risico wil lopen dat jij toch nog uit de school klapt over wat er allemaal gebeurt is."
Echt gerustgesteld was Dick nog niet maar hij voelde zich nu een stuk beter.
"Kom op Dick, duik lekker je bed in en vergeet de hele handel, het komt allemaal wel goed." En met deze woorden ging Dick naar zijn kamer boven de garage en Grace terug naar de woonkamer.
Als Grace de kamer binnen komt treft ze een vredig tafereeltje aan. Jerry zat naast haar vader geanimeerd te praten en Sam zat geamuseerd te luisteren. Zodra ze haar in de gaten kregen, stond Jerry op van de bank om ruimte te maken voor Grace.
"Blijf rustig zitten Jerry. Je hoeft voor mij niet op te staan."
Sam kijkt naar haar lege handen.
"Waar is je sjaal Grace?"
"Uhm, ik was mijn sjaal niet vergeten." Grace ontmoet Jerry's blik en ziet hem de woorden 'één seconde' geluidloos uitspreken.
"O? Wat heb je dan gedaan al die tijd?" Haar impuls onderdrukkend om direct te antwoorden neemt ze de tijd om rustig plaats te nemen. Ze maakt echter de fout om relatief dicht in de buurt van Sam te gaan zitten, waardoor zijn invloed nog sterker wordt.
"Niets bijzonders, moest nog het een en ander met hem bespreken."
"Iets wat ik zou moeten weten Grace?" Ze was bijna niet te stoppen. De impuls om alles achterelkaar eruit te gooien was enorm. Ze besluit gevolg te geven aan de impuls maar toch niets te vertellen.
"Ja, dat denk ik wel." Jerry ziet hoe ze worstelt en voelt nattigheid.
"Maar ik denk dat we dat beter op een ander tijdstip kunnen bespreken Sam." Terwijl ze dit zegt kijkt ze hem strak in de ogen en daagt hem uit om door te gaan. Helaas voor haar, neemt hij de uitdaging aan.
"We hebben hier toch geen geheimen voor elkaar? We zijn ten slotte onder vrienden."
Jerry was er van overtuigd dat dit haar genadeklap zou worden en houdt zijn adem in.
Grace knijpt heel even keihard in het velletje van haar been om zich te stoppen. En het lukt zowaar.
"Ik geef er toch de voorkeur aan om dit later, alleen met jou te bespreken." Bij het woordje 'jou' voelt ze een brok in haar keel verschijnen. En als ze hem recht aankijkt, ziet ze hoe bij dat zelfde woordje één wenkbrauw omhoog floept." Met een gemeen grijnsje geeft hij de strijd op.
"Zoals je wenst Grace, zoals je wenst."
Jerry liet eindelijk de lucht uit zijn longen lopen. Bewonderend kijkt hij naar Grace. Zelfs Jerry kon voelen hoeveel moeite zijn vader had gedaan om Grace aan het praten te krijgen. Hij was bijna zelf gaan zitten babbelen.
Dale zat onschuldig van de een naar de ander te kijken en vroeg zich af of hij iets gemist had.
Grace richt zich nu op haar vader.
"Voel je, je al wat beter paps?" Dale kijkt ontspannen naar zijn dochter.
"Ja, veel beter dank je. Maar ik kan het eigelijk nog helemaal niet geloven. Toverij, magie, het is onvoorstelbaar. Klopt het dat jij nu een 'heks' bent? Klinkt niet erg vriendelijk."
"Ja paps, dat klopt. En het negatieve beeld hebben we te danken aan de sprookjes."
"Ja, dat zei Jerry hier ook al." Terwijl hij een gaap onderdrukt.
Sam slaat zijn boek met een klap dicht.
"Het lijkt erop dat we de grootste problemen hebben besproken. We zijn allemaal moe en ik stel voor dat we gaan. Dale ik hoop dat je het niet erg vindt dat we je nu alleen laten. Het was voor ons ook een lange emotionele dag."
Er worden nog wat handen geschud en Grace geeft haar vader nog een stevige knuffel.
"Laten we samen morgen ontbijten paps. Ik hou van je."
"Zal ik Dick roepen om je naar huis te brengen?" Grace kijkt haar vader met een scheef lachje aan.
"Ik denk niet dat, dat nodig is paps. Ik ben een heks, weet je nog?" En met die woorden gaat zo ook midden in de kamer staan, en geruisloos zijn alle drie de bezoekers verdwenen.
Dale stond nog zeker een minuut met open mond naar de lege plek te kijken waar zijn meisje had gestaan. Langzaam echter overmand hem de slaap en sloft naar zijn slaapkamer om met zijn kleren nog aan op het bed te ploffen. Voordat hij het licht uit kan doen ligt hij al diep en droomloos te slapen.