Hoofdstuk 14 De link.
Boven in de vertrekken van Jerry zitten hij en Grace samen met de katten op het grote bed.
Plotseling duikt Grace voorover van de pijn. In een reflex neem Jerry haar in zijn armen en voelt op dat moment het zelfde als Grace. Als ze na een paar seconden weer adem kunnen halen kijken ze elkaar verbaast aan.
"Je vader heeft net John Meisters vermoord!"
"Ik weet het. Ik kon het via jou ook voelen. En zien! Maar hoe is dat mogelijk Grace? Hoe kan jij nu voelen en zien wat mijn vader doet?"
"Dat was ik niet." En ze kijkt veelbetekenend naar beneden, naar haar buik.
"Zij kunnen het."
Jerry legt voorzichtig zijn hand op haar platte buik. Zij legt die van haar over de zijne, en als hun blikken elkaar kruisen buigen ze naar elkaar toe raken verstrengeld in een innige kus. Terwijl Jerry haar teder achterover op het bed legt kan hij haar lippen niet los laten. Ze voelde zó zacht en ze rook zó lekker. Hij laat zijn handen over haar lichaam dwalen en Grace maakt gesmoorde geluidjes achter in haar keel. Dit moedigt hem aan om nog verder te gaan. Haar smalle vingers vinden de knoopjes van zijn hemd en ze peutert ze een voor een los. Als ze er voldoende los heeft glijd ze met haar handen onder de zwarte stof en doet een speurtocht over zijn blote huid. In reactie krijgt Jerry kippenvel. Zijn handen hadden inmiddels haar blouse open gekregen en gleden langs haar platte buik naar beneden. Als zijn hand onder haar broekriem kruipt en haar blote onderbuik aanraakt voelt hij kleine vonkjes onder zijn vingers. In een schrikreactie trekt hij zijn hand terug. Ook Grace had het gevoeld. Met lachende ogen kijkt ze naar hem op.
"Niet stoppen Jerry, het voelt zo lekker als je me daar aanraakt." Weer steekt hij zijn hand uit en zodra hij haar blote huid voelt begint het weer te kriebelen. Grace schiet in de lach en hij kan haar niet langer weerstaan. Hij duikt weer met zijn mond op die van haar en ze hadden het gevoel dat ze op een wolk lagen te zweven. Als ze na een paar minuten elkaar eindelijk weer in de ogen kijken vallen ze met een plofje op het bed. Grace en Jerry kijken elkaar geschrokken aan en beginnen dan te schateren van het lachen. Ze hadden niet alleen het gevoel gehad dat ze zweefden maar hadden het ook écht gedaan!
Achterover op het bed liggend nog bijkomend van hun vrolijkheid begint Grace te praten.
"Ik geloof niet dat we erg rouwig zijn om John Meisters."
"Nee, maar wat ik niet begrijp is, toen vader opdracht gaf om hem te doden voelde hij zelf hoeveel pijn John had. Of vergis ik me?"
"Die zwarte schim Jerry?"
"Ja?"
"Volgens mij is dat jou vader, of een deel van hem."
"Dan zou hij elke keer voelen wat zijn slagtoffer voelt?"
"Ja. Of zijn zoon voelt als hij hem straft."
Zo had Jerry er nog niet tegen aan gekeken.
"Maar hij geeft geen krimp op dat moment, hij staat er bij alsof het hem helemaal niet aangaat."
"Hij kan blijkbaar een hoop pijn verdragen. Maar een ding weet ik nu al zeker."
"En dat is?"
"Hij moet weten dat ik dat niet kan. Hij moet weten dat ik dat nu met hem meebeleef iedere keer. En Jerry wat nog erger is."
"Wat?"
"Onze kinderen ook Jerry, zij zijn de link. Zij vangen alles op."
"Ja, maar ook wat jij voelt. Volgens mij was het hun schuld dat wij zijn gaan zweven net."
"Denk je dat? Ik voelde me ook zó gelukkig!" Ze legt haar hand weer op haar buik en doet haar ogen dicht. Even later begint ze te zweven en een gelukzalig glimlach speelt om haar mond.
Vol verwondering kijkt Jerry hoe Grace 20 centimeter boven het bed blijf hangen. Als ze een minuutje later voorzichtig haar ogen open doet begint ze te grinniken.
"Ik kan met ze communiceren Jerry. Het is geweldig! Ze zijn zó blij dat wij niet één moment negatief zijn geweest over hun aanwezigheid. En dat we zoveel liefde voor elkaar hebben. En dat ik zoveel van hun houd, nú al! O Jerry dit worden twee geweldig kinderen!"
Langzaam zakt Grace weer op het bed.
"Ik wou dat ik dat kon Grace. Dat moet een geweldig gevoel zijn."
"Maar Jerry, jij kan het ook. Je deed het immers nét al, onbewust."
Jerry kijkt haar niet begrijpend aan.
"We zweefden toch net sámen boven het bed Jerry! Je moet je alleen nog even realiseren dat we nu met z'n vieren zijn. Als we samen zijn bedoel ik. Héél dicht bij elkaar." De liefde die ze nu uitstraalde maakte haar onweerstaanbaar. Hij nam haar in zijn armen en in zijn kus legde hij zijn hele ziel en zaligheid. Hij had het gevoel dat hij met Grace versmolt, zijn geest verdronk in die van haar en hij had zich nog nooit zó gelukkig gevoeld. Langzaam begonnen Grace en Jerry weer te zweven terwijl ze innig de liefde bedreven. Terwijl hun zoons de innige liefdesgevoelens van hun ouders opslurpten begonnen Grace en Jerry om hun lengte as te draaien. Als Grace en Jerry zich uiteindelijk ademloos aan elkaar vastklampen en hun hoogtepunt bereiken, werden ze weer voorzichtig op het bed gelegd. Met hun armen nog stevig om elkaar heen vielen ze in een dromenloze slaap.
Na ongeveer een uur wordt Jerry wakker van gekriebel in zijn gezicht. De snorharen van een van de katten van Grace kriebelden hem in een poging om aandacht te krijgen. Hij had besloten dat de brokjes nu toch echt op waren en dienden aangevuld te worden.
Jerry wrijft over zijn gezicht en ziet Grace naast zich liggen met een tevreden glimlach op haar lippen. Dit trok zijn aandacht naar haar lippen en kon zich zelf niet tegen houden. Zachtjes begon hij haar kleine kusjes te geven op de omtrek van haar mond. In haar slaap probeerde ze de fladderende lippen te vangen met die van haar. Maar hij wist steeds op tijd te ontsnappen. Haar ogen gingen open en met een snelle beweging lag hij op zijn rug, vastgepind onder haar warme lenige lichaam.
"Wie is je meesteres!" fluistert ze zwoel in zijn oor. Door deze onverwachte wending verloor hij even de oriëntatie. Een gevoel van onderdanigheid overspoelde hem. Waar was ze mee bezig? Wou ze hem nu ook nog betoveren? Hij voelde dat ze magie toe paste.
"Wie is mijn nederige dienaar!" Terwijl ze dit als een zucht in zijn oor blaast doorstroomde haar een gevoel van macht. Ze kan voelen dat hij nog tegen haar vecht, maar ze besluit dat daar nu een einde aan moest komen. Ze neemt een van zijn oorlelletjes tussen haar tanden en voelt hoe hij rilt. "Onderwerp je aan me slaaf, ik wil je eindelijk bezitten" En met die woorden was hij gebroken. Het enige wat hij nog kon was gevolg geven aan al haar wensen en verlangens.
Wat begonnen was als een grapje van Grace werd nu zeer serieus. Iets in haar begon te knagen. Er klopte iets niet. Terwijl ze zich wat terug trekt begint ze wat te ontnuchteren. Waar was ze mee bezig? Paste ze magie toe om Jerry écht te onderwerpen? Ze kijkt neer op zijn gezicht en ziet daar haar antwoord. Willoos en afwachtend lag Jerry naar haar te kijken.
"Jerry?"
Zachtjes antwoord hij haar, met lege ogen.
"Ja Meesteres?"
"Jerry, kom op Jerry! Wordt wakker!" Terwijl ze dit zegt schud ze hem door elkaar.
Met enige opluchting ziet ze hoe er weer wat leven in zijn ogen verschijnt. Nadat hij nog wat met zijn ogen heeft geknipperd kijkt hij haar verwonderd aan.
"Wat is er aan de hand Grace? Is er iets gebeurt?" Langzaam herinnerd hij zich wat er zich tussen hun had afgespeeld. Verwonderd kijkt hij Grace aan.
"Waarom heb je dat gedaan? Hoe heb je dat gedaan?"
"Ik weet het niet Jerry. Ik had eerst helemaal niet in de gaten dat ik iets aan het doen was."
Hij kijkt haar diep in de ogen en ziet dat ze oprecht is.
"Maar Grace, dat was serieuze magie. Niet iets wat je zomaar doet mét een toverstok laat staan zónder. Grace? Heeft mijn vader je dat geleerd?"
"Ja, ik heb het geleerd van je vader maar, met behulp van een toverstok. Samuel zei dat alleen de aller machtigen in staat zijn om met alleen hun wil iemand te onderwerpen."
"Ik denk dat je dan net bent gepromoveerd. Mijn vader heeft het mij bijgebracht om het zonder toverstok te doen maar het is me nog niet gelukt om iemand volledig te onderwerpen en willoos te maken. Er is maar een persoon die ik ken die in staat is tot wat jij net met me deed. En dat is mijn vader."
Er valt een ongemakkelijke stilte.
Grace vond het helemaal niet prettig om samen met Samuel op het zelfde niveau geplaatst te worden. Ze stond op van het bed.
"Kom laten we ons aankleden, ik begin het koud te krijgen"
Jerry ziet zijn kans schoon.
"Maar Meesteres, geef me een kans en ik zal u warm krijgen."
Grace draait zich verschrikt om en kijkt in de lachende ogen van Jerry.
"Vuile gemenerik, wacht maar ik zal je krijgen!" En met die woorden komen alle kussens van het bed, Jerry om zijn oren slaan. Na zeker een minuut van ontwijken en geraakt worden roept hij.
"Meesteres, ik smeek u, genade, genade!" En terwijl hij nog steeds lachend de kussens probeert te ontwijken glipt ze snel in haar kleren. Als ze zich nu niet aankleed dan kwam het er niet meer van. Ze wou nog met haar vader keuvelen en ze had inmiddels best wel honger. Als ze weer volledig is aangekleed komen de kussens tot rust. Een nog na puffende Jerry lag languit op het bed zeer verleidelijk naar haar te kijken. Grace recht haar schouders en stapt vastbesloten de slaapkamer uit.
"Ik ga naar beneden. Ik wil nog even van het gezelschap van mijn vader genieten voordat de avond om is."
En met die woorden liep ze de kamer uit. Hij hoorde haar bijna huppelende tred steeds zachter worden. Met een zucht besluit hij dat het wel zo gepast was als hij ook naar beneden zou komen. Hij pakt zijn kleren en een minuutje later volgt hij Grace naar de woonkamer.
Als Grace de woonkamer binnen komt staan Samuel en Dale net op om naar de eetkamer te gaan.
Dale neemt zijn dochter even stevig in zijn armen en kijkt haar vervolgens aan.
"Heb je zin om met ons de dineren Grace?"
"Ja Paps, ik rammel."
"Lijkt me logisch na dat kleine beetje ontbijt van vanochtend."
Samuel houd Grace ondertussen nauwlettend in de gaten. Hij was haar emotionele uittocht van vanochtend nog niet vergeten. Hij zag echter nu een jonge vrouw die vormelijk straalde van geluk. Opgelucht ontspande hij enigszins. Op dat moment hoort hij achter zich een stem.
"Ik zou me als ik jou was niet te veel ontspannen in de nabijheid van Grace pap. Voor je het weet begin je te blaffen als een klein keffertje en moet je daarna een kip nadoen." Deze opmerking leverde hem een vernietigende blik op van Grace.
Samuel voelde dat er iets belangrijks was wat ze hem verzwegen.
Hij paste zijn sterkste magie toe als hij zijn stem in zet om haar aan het praten te krijgen.
"Waarom zou Jerremya zoiets tegen me zeggen Grace?"
Grace kijkt hem stoïcijns aan en voelt niets, geen impuls geen behoefte. Alleen absolute innerlijke rust. Ze besluit de spanning nog een tandje op te schroeven.
"Hoe bedoel je dat Samuel?"
Ze hoort hoe Jerry zijn adem in houdt.
Samuel wist inmiddels door de tegenvraag van Grace dat hij een sterke wil tegenover zich had staan. Bijna niemand was in staat om als hij zijn magie toe paste zijn vraag te ontwijken met een tegenvraag. Onderdrukken ja. Uitstellen Ok. Eventueel een halve leugen vertellen zoals ze al eerder had gedaan. Maar het was hem nog nooit overkomen dat hem een tegenvraag gesteld werd.
Hij focuste al zijn energie in de volgende vraag.
"Ik weet zeker dat je het mij wilt vertellen Grace. Toe nou maar, geef toe aan die wens!"
Jerry stond verbaasd. Hij had zijn vader nog nooit zoveel moeite zien doen om iemand aan het praten te krijgen. Hij maakte gebruik van diverse technieken om zijn wil kracht bij te zetten. Inclusief dat sterke staaltje magie wat Grace eerder per ongeluk met hem had uitgehaald.
Grace voelde dat hij alle wapens inzette om zijn zin te krijgen maar ze hadden praktisch geen effect op haar. Ze komt in de verleiding om hem met gelijke munt terug te betalen. Zou ze het wagen? Jerry kijkt haar over de schouder van zijn vader aan en schud van 'nee'. Grace haalt haar schouders op.
"Ik heb geen flauw idee waar je het over heb Samuel, zullen we gaan eten? Ik lust wel een paard."
Jerry ademt op dat moment opgelucht uit. Wat hem weer een vernietigende blik oplevert. Alleen dit keer van zijn vader.
Samuel neemt weer plaats aan het hoofd van de tafel en Dale mag weer links van hem. Alleen de rollen zijn nu omgedraaid voor Grace en Jerry.
James komt binnen met, en ja hoor Grace kan haar ogen niet geloven, de speciale soep van Jerry's moeder.
Dit was een gemene zet van Samuel. De soep zou haar weer dat gelukkige gevoel geven waardoor ze niet zou kunnen stoppen met glimlachen. Maar ze kon geen wijn drinken omdat ze nu zwanger was. Ze kijkt naar Samuel en ziet een vals lachje om zijn mondhoeken. Net zoals gisteren wacht ze tot hij de eerste hap neemt en direct valt haar wat op. Hij hoefde niet te glimlachen, of zag hij kans het te onderdrukken? Ze besluit haar nieuwe krachten te testen. Als hij het kon moest het haar toch ook lukken. Ze pakt de lepel op en besluit om zich te blokkeren tegen de effecten van de soep. Ze neemt dapper een flinke hap en proeft weer die geweldige smaak. Ze kijkt naar Samuel die haar gefascineerd in de gaten houd. Jerry en Dale zaten al lang breed te grijnzen. Ze brengt haar tweede hap naar haar mond en ontmoet zijn blik. Ze houd de lepel nog even wat hoger alsof ze een toast uit brengt. Voert de lepel daarna keurig in haar mond en geeft Samuel een brede grijns waarna haar gezicht weer keurig in de plooi zakt. Het valse lachje was daarmee definitief van zijn gezicht.
De maaltijd verliep verder plezierig en ontspannen. Grace had flink honger dus schepte ze haar bord nog een tweede keer flink vol.
James had voor rollade gezorgd en spinazie. Normaal hield ze niet zo van spinazie maar vanavond kon ze er geen genoeg van krijgen. Jerry legt zijn hand op haar arm.
"Rustig aan Grace, straks wordt je nog misselijk"
"Ik ben van me leven nog nooit misselijk geweest. Maak je maar niet bezorgd. Ik heb gewoon honger."
Samuel legt zijn bestek neer.
"Als we zo dadelijk allemaal uitgegeten zijn" en hij werpt een blik op het volle bord van Grace "wou ik het onderwerp trouwen bespreken."
Grace kijkt om zich heen of ze James kan ontdekken. Samuel ziet haar kijken.
"Wat zoek je Grace?"
"Ik zoek James. Ik heb plotseling zo'n zin in vers geperst sinasappelsap."
Op dat moment komt James binnen met een halve literkaraf met vers geperst sinasappelsap.
Grace neemt gretig het voor haar ingeschonken glas aan, en gooit het in een keer naar binnen.
Samuel kijkt James vragend aan. Dit was de eerste keer dat James reageerde op de behoeften van een ander dan zijn Meester. James buigt zich naar zijn Heer en zegt.
"Ik kon haar behoeftes niet negeren Heer ze zijn te machtig." En met een lichte buiging naar zijn Meester en vervolgens naar zijn nieuwe jonge Meesteres, verlaat hij de kamer.
Grace nu bijna voldaan neemt nog een hap en richt zich op Samuel.
"Voordat we de trouwerij gaan regelen hebben mijn kinderen en ik een dringend verzoek aan je Samuel."
"Je kinderen Grace?"
"Ja, vooral mijn kinderen Samuel. We zouden het zeer waarderen als je voorlopig niets doet waardoor jezelf ernstig pijn lijd. En dan heb ik het met name over het gebruik van dat vreselijke ding."
"Ding?"
"Ja dat kronkel ding, dat schim ding" Op dat moment verschijnt de zwarte schim met een heel zacht en heel hoog gegil. Als het dichterbij komt wijst Grace ernaar.
"Kijk dat bedoel ik, dat ding daar, wat daar kronkelt en steeds dichterbij komt." Ze kijkt nog even naar Samuel.
" 'Het' hoeft niet dichterbij te komen dan dit hoor Samuel. Nu we het gezien hebben mag het weer vertrekken."
Samuel echter ziet er duidelijk nerveus uit.
"Grace? Die is niet van mij!"
"Hoe bedoel je? 'Het' is duidelijk van jou. Het heeft mij bijna vermoord, je hebt Jerry er mee gefolterd en je hebt John Meisters er mee omgebracht!"
Samuel was de wanhoop nabij, ze wist niet waar ze mee bezig was. Dit kon dramatisch eindigen als hij niet heel snel grip kreeg op zijn pupil.
Dale voelt hoe zijn vaderlijke plicht roept. Aan het gedrag van Sam kon hij zien dat het niet Sam was die dit onding onder controle had maar Grace.
"Grace? Lieve schat?"
De stem van haar vader brengt haar wat tot bedaren.
"Grace, moppie van me. Ik denk dat Sam gelijk heeft, DEZE is van JOU niet van hem."
Verward kijkt Grace naar haar vader dan naar Samuel en als laatste naar Jerry. Jerry schud zijn hoofd van ja.
"Ik denk dat je vader gelijk heeft Grace. Deze is van jou, en niet van vader."
Grace trekt wit weg en zit op het randje van paniek. Iets in haar echter zegt dat, dat het ergste was wat ze kon doen. Ze strekt zonder haar ogen van het gekronkel af te houden haar hand uit naar Samuel. Ze weet dit keer zeker dat ze zijn lichamelijk contact nodig heeft om hulp te krijgen. In haar angst vervalt ze in haar oude gedrag ten opzichte van haar Meester.
"Mijnheer, ik heb uw hulp nodig, ik smeek u, verleen mij deze gunst."
Samuel's zachte hand pakt die van Grace en ze haken hun geesten ineen. Grace was weer de leerling en Samuel de leraar. De rust daalt neer over Grace en Samuel laat zonder woorden zien in haar geest hoe ze het gekronkel de baas moet worden. Ze staan zeker tien minuten roerloos in de kamer en Jerry en Dale durven zich ook niet te bewegen. Eerst wordt het gekronkel rustiger dan begint het een zichtbaar gecontroleerd patroon de kronkelen. Eerst een stukje naar rechts, dan naar links, naar beneden en dan naar boven. Vervolgens kwam het dichterbij en Jerry en Dale hielden hun adem in. Het maakte een rondje om het groepje mensen en schoot door de verste muur de kamer uit.
Een zucht van verlichting klonk uit het viertal. Samuel en Grace lieten elkaar los en Jerry en Dale ploften in hun stoel. Grace en Samuel echter stonden nog steeds en keken elkaar intens aan. Grace kwam in beweging en met een paar korte stappen was ze bij Samuel en sloeg haar armen om hem heen.
"Dankjewel Samuel, zonder jou was me dit niet gelukt."
Nu was het Dale die zich tussen beide mengde.
"Misschien is het verstandig Sam, om Grace wél te vertellen wat ze kan verwachten. Ik heb zo'n gevoel dat, dat veiliger is voor iedereen, dan jou originele plan."
Grace kijkt op uit haar omhelzing met haar mentor en ziet angst in zijn ogen.
Dit was een volkomen nieuwe gewaarwording voor haar. Haar Heer en Meester was bang? Langzaam laat ze hem los en doet twee stapjes achteruit tot ze Jerry achter zich voelt.
Jerry pakt vlug haar hand en knijpt er geruststellend in.
"Waarschijnlijk heeft Dale gelijk Grace en is het tijd dat vader met de hele waarheid op tafel komt."
Met die woorden gaat het viertal behoedzaam zitten.
Grace had opeens een enorme behoefte aan chocola. Op dat moment komt James binnen met 4 chocolade mousse toetjes. Terwijl hij de toetjes voor iedereen neerzet verontschuldigd hij zich weer bij Samuel en dat hij besloten had dat iedereen een toetje nodig had op dit moment.
Als iedereen een hap van het heerlijke toetje heeft genomen komt het hoge woord eruit.
Samuel had besloten het advies van Dale te volgen. Het komende uur herhaalde Samuel het verhaal dat hij eerder die avond had afgestoken tegen Dale.
Als Samuel is uitgesproken zitten Grace en Jerry heel witjes elkaars handen stijf vasthoudend aan de tafel. Grace kon het eenvoudig niet geloven. Zij, zij zou magisch sterker en gevaarlijker kunnen zijn of worden dan haar mentor? Net had hij nog bewezen dat ze hem hard nodig had. Maar wie had gedacht dat zij dat moorddadige deel van haar persoonlijkheid kon afsplitsen en vervolgens kon controleren om te doen wat zij wou? En ze hield zó ontzettend veel van haar kinderen. Hoe konden die voor haar een gevaarlijk worden? En Jerry, Jerry was hun vader, samen zouden ze toch zeker hun kinderen wel aan kunnen?
Ze legt haar hand op haar buik en legt contact met haar jongens. Alles wat er net besproken is wordt in een fractie van een seconde doorgestuurd naar haar kinderen. Ze hoopte dat als ze open en eerlijk was dat zij dat ook zouden zijn met haar. Als dank ontvangt ze een warm gevoel van liefde, van allebei."
Ze heeft plotseling een heel erg radicaal plannetje. Ze besluit om de relatie met haar zonen niet die van een controlerende en onderdrukkende moeder richting haar kinderen te maken maar een partnerschap waarbij ze om raad en hulp kan vragen van haar kinderen. Het was voor haar duidelijk dat ze niet met echte kinderen in de zin van het woord te maken had maar met intelligente heel erg jonge mensen. En dat het een belediging was als je ze deze volwassenheid ontzegde.
Het moment dat ze het bedacht had doorstroomd haar een nieuw gevoel van saamhorigheid. Haar magische krachten voelden plotseling een stuk evenwichtiger en ze durft het leven weer met moed in de ogen te zien.