Hoofdstuk 17 Wat is mijn naam?
Terwijl ze allemaal weer naar boven liepen vond er een discussie plaats tussen haar beide jongens. Ze voelde het meer dan dat ze deelgenoot gemaakt werd. Als ze in de woonkamer aankomen kan ze zich niet meer beheersen en is volledig vergeten dat ze zich in gezelschap bevind.
"Houden jullie nog eens op met kibbelen of hoe zit dat?"
De drie mannen kijken haar geschrokken en verbaast aan.
Grace kijkt hun met een scheef lachje aan.
"De jongens kibbelen ergens over en willen me niet vertellen waarom."
Met de nodige gereserveerdheid kijken Jerry, Dale en Samuel naar haar buik.
Samuel was verbaasd over haar uitspraak.
"Kom Grace, de foetussen kunnen toch niet kibbelen daar zijn ze te jong voor."
Dit had Samuel niet moeten zeggen. Er kwam hevig protest over het woord foetussen en had blijkbaar hun discussie beslecht in een besluit."
Grace begint te lachen.
"Sorry Samuel, maar er zit toch beduidend meer pit in ze dan jij verondersteld."
Haar ogen beginnen te twinkelen van pret.
"Weet je waar ze het over hadden?"
Samuel begon zijn geduld te verliezen.
"Grace, ze kunnen het nergens 'over hebben'. Daar zijn ze veel te jong voor!."
"Dan moet ik je teleurstellen Samuel. Ze hebben nét besloten hoe ze willen heten."
Als niemand reageert gaat ze verder.
"De ene wil Sam heten en de andere Tom."
Nog steeds geen reactie.
"Samuel, ze willen graag vernoemd worden!"
Eindelijk deed Jerry zijn mond open.
"Sam kan ik me voorstellen. Maar wie is Tom in de familie? Ben je niet in de war Grace, en ken je de naam van een van je katten toe aan je kind?"
"Ik ken helemaal niks toe. Ze hebben net zelf bepaald hoe ze genoemd willen worden."
Ze gooit haar armen in de lucht ten teken dat ze het opgeeft.
"Ik kan er ook niets aan doen. En als Samuel het niet uit wil leggen zeg ik ook niets."
Daarmee plofte ze in een van de makkelijke stoelen bij de openhaard.
Even later komt James binnen met een warme chocolademelk en geeft die aan Grace.
"Maar ik wil helemaal geen chocolademelk James?"
"Dat klopt Meesteres, maar de jonge Meesters wél."
En met deze mededeling was hij weer verdwenen.
Daar zat Grace met een dampende, heerlijk geurende warme chocolade melk in haar hand.
Binnen in haar voelde ze hoe haar tweeling aan het jengelen was om de chocolade. Blijkbaar had het toetje, dat ze gegeten had, eerder die avond, goed bevallen. Ze ruikt er aan, en de geur bereikt Sam en Tom. Het gejengel werd sterker. Ze begint te lachen.
Samuel snapt wat er gebeurt en wacht gespannen af.
Jerry en Dale snappen er helemaal niets van.Grace kijkt guitig op naar de drie mannen.
"Volgens mij is dit het toppunt van heethonger."
Ze doet nog een duit in het zakje.
"Sam en Tom hebben mazzel dat ik nét zo gek ben op chocolade als zij dat zijn." En met die woorden begint ze genoeglijk aan haar dampende mok chocolademelk.
Dat James nu zelfs behoeftes van Grace haar kinderen kon opvangen was voor Samuel reden om alles wat ze net gehoord hadden aan de kant te zetten, en de verbintenis tussen Jerry en Grace zo snel mogelijk in gang te zetten. De klok sloeg 11 uur. Over een uur was het vrijdag 25 maart 2005. En in die nacht zou het om 2 minuten voor 4 volle maan zijn. Samuel vroeg zich af of hij het nog op zo'n korte termijn klaar kon spelen.
Grace zat met een lege mok in haar handen achterover in de makkelijke stoel met haar ogen dicht na te genieten van haar chocolademelk. Samuel buigt zich over haar en pakt haar mok uit handen.
"Je kan beter naar bed gaan Grace, een paar uur slaap kan je denk ik wel gebruiken voordat de ceremonie begint."
Haar ogen schieten open.
"De ceremonie? Vannacht?"
"Ja, om ongeveer 4 uur is het volle maan. Daar wil ik gebruik van maken."
Kleine Sam en Tom waren het met hem eens. Hoe sneller hoe beter. Grace vertrouwde op haar kinderen en legt zich er bij neer.
"Moet ik mij nog op een bepaalde manier voorbereiden op de ceremonie Samuel?"
"Ja. Het beste is als je er zo uitgerust en ontspannen mogelijk aan begint. Emotioneel evenwicht is erg belangrijk. De gehele procedure zal je een hoop kracht en energie kosten"
Nu kwam Jerry tussen beide.
"Pap? Misschien is het beter als Grace weet wat er allemaal kan gaan gebeuren?"
Samuel was het met Jerry eens. Met een lichte beweging lag er een groot zwaar boek in Grace haar schoot. Vervolgens opende het boek zich op de juiste pagina."
Dale kijkt gefascineerd naar de magische praktijken. Ongelooflijk dat er mensen waren die zoiets konden. Hij kijkt verlangend om zich heen en slaakt een zucht. Jerry ziet hem kijken.
"Wat is er Dale?"
"Ik mis me computer, en het nieuws op tv, je weet wel die nieuwszender met alle aandelen info onder in beeld. Ik heb het gevoel dat ik volledig afgesloten ben van de wereld."
"O maar dat is zo opgelost. Kom maar mee naar de entertainment ruimte."
Grace hoorde iets met een half oor over een entertainment ruimte maar kan zich niet los rukken van haar boek. Ze wou er eigelijk ook wel naar toe, maar bedacht dat, dat later nog wel kon.
Hoe langer ze zit te lezen hoe meer twijfel in haar opkwam over dat 'later'. Dit was heftige zwarte magie! Ze kijkt op van haar boek en ziet dat ze alleen is. Ze wist waarom Samuel weg was. Ze benijde hem niet, hij moest nog veel regelen. Ze hoopte van harte dat ze sterk genoeg was. Vermoeid legt ze haar hoofd weer achterover en sluit haar ogen.
Samuel had zich naar de bibliotheek begeven. Hij had het boek wat Grace nu bij zich had al eerder bestudeerd en wist precies wat hem te doen stond.
Ondertussen was Grace in slaap gevallen. De jongens hadden zich expres rustig gehouden zodat hun moeder zou gaan slapen. Nu lieten ze hun invloed gelden en brachten haar in een nog veel diepere slaap. Wat ze van plan waren zou haar de nodige pijn bezorgen en ze wouden dat ze toch haar slaap kreeg. Met nog enige moeite hadden ze haar in coma. Ze lieten het zware boek van haar schoot zweven en transformeerden de makkelijke stoel in een ligstoel.
Het was nu alleen nog zaak dat haar mentor er niets van zou merken. Ze creëerden een bel om Grace heen zodat niets van binnen naar buiten kon en omgekeerd. Geen emoties en geen geluiden.
Dale was aangenaam verrast. Dit was een echt mooi en modern ingerichte ruimte. Er stonden diverse technische hoogstandjes.
"Ik dacht aan de rest van het huis te zien dat jullie een soort magische Amish clan waren. Zo weinig mogelijk techniek en zo?"
Jerry moet even lachen. Hij vond de vergelijking wel grappig.
"Ja dat zijn we eigelijk ook. Maar niet uit geloofsovertuiging maar meer uit praktische redenen."
"Dat begrijp ik niet, wat is nu praktischer dan techniek?"
"Magie en techniek gaan niet zo goed samen. Als ik bijvoorbeeld in deze ruimte een emotioneel magische uitbarsting zou krijgen, dan zou alles spontaan door kunnen branden."
"Dat zou dus inhouden dat jou magie, technisch meetmaar zou kunnen zijn."
"Ja, als de techniek niet doorbrand, die het moet meten."
"Dat zou een probleem kunnen zijn." Dale vond dit een boeiend onderwerp en zou zich er zeker in verdiepen, later.
Als ze de kamer doorlopen ziet hij een grote televisie met LCD techniek. Diverse luidsprekers. Makkelijke zithoek om tv te kijken. Dvd speler, videorecorder met harde schijf, digitale satelliet ontvanger. Aan de muur hing een grote kast met een uitgebreide collectie dvd films. Even kwam hij in de verleiding om de film Aliën te zoeken. Maar Jerry opende nu de volgende deur. Toen ze daar naar binnen stapten keek Dale vragend naar Jerry. Wat hij hier zag was toch wel wat overdreven. Er stonden 20 identieke computers met alles erop en eraan. Ze waren geplaatst langs de twee lange wanden met makkelijke bureau stoelen. Hij ziet dat een stuk of 4 pc's aan stonden. Als hij nog wat verder naar binnen loopt ziet hij nog een deur.
"Wat zit er nu nog achter die deur?"
"Dat zal ik je laten zien."
Jerry opent de deur en een zwaar geluid van een airco stroomt hen tegemoet.
"Hier staat de server."
"Is dit niet een beetje overdreven?"
"Je hebt wel wat gelijk, maar vader was allang blij als hij een paar dagen geen last van me had omdat we hier een lan-party hielden."
"Lan-party? Met 'gewone' mensen?"
"Nee die zouden dit huis niet eens kunnen vinden. Nee, vroeger met schoolkameraden en nu nog wel eens met collega's en vrienden."
Dale kon zich niet voorstellen dat hier 20 jonge magiërs computergames zaten te spelen.
"Ging de boel dan niet kappot?"
"Ja, regelmatig. Het vereist de nodige zelfbeheersing als je aan het gamen bent dat verzeker ik je."
Met een brede grijns trekt hij een van de bureaustoelen naar achteren voor Dale.
"Het is maar goed dat pap zo rijk is."
"Komt je vader hier wel eens?"
"Heel zeldzaam. Hij houdt niet zo van al die poespas."
"Maar hij heeft wel Aliën gezien!"
"Ja sommige films kunnen hem wel vermaken."
Dale drukte zijn computer aan en terwijl hij wacht tot deze is opgestart loopt Jerry weer naar het tv gedeelte en ziet hoe zijn favoriete nieuwszender tevoorschijn floept.
Jerry draait zijn hoofd naar Dale en roept.
"Wil je wat drinken?"
Dale voelt hoe droog zijn mond is en dat hij best wel dorst heeft.
"Graag, heb je bier?"
"Ja, welk merk?"
"Maakt niet uit als het maar blond en koud is."
Hij ziet hoe Jerry nu naar de andere kan van de kamer doorloopt en nog een deur opent.
Nieuwsgierig staat hij op om Jerry te volgen. Als hij vervolgens die ruimte binnen komt moet hij hardop lachen. Het was een grote ruimte ingericht als een gezellig bar. Het hoofd van Jerry komt achter de bar omhoog en hij zet de biertap open. Deze begon met een stevige straal water te spuiten. Dale kijkt ernaar alsof Jerry water in bier zou gaan veranderen. Jerry raad zijn gedachten en moet lachen.
"Ik moet eerst de leidingen spoelen met water voordat ik het bier kan aansluiten."
Dale gaat aan de bar zitten en Jerry word nu serieus.
"Wil je bij de ceremonie aanwezig zijn?"
"Ja, waarom niet?"
"Het wordt geen pretje Dale. Je zou dingen zien die je waarschijnlijk niet wíl zien."
"Ik kan toch niet weg blijven als mijn dochter een verbintenis aan gaat. Ik hou van haar Jerry."
"Daarom juist. Het is zwarte magie. Er zal bloed vloeien, er zal zwart bloed vloeien en het zal pijnlijk zijn." En hij verzweeg bewust het belangrijkste.
Jerry deed de tap dicht en dook weer onder de bar. Even later kwam hij weer tevoorschijn en deed de tap weer open. Weer kwam er water uit zag Dale.
"Ik kan me snor toch niet drukken, wat zouden Grace en Sam wel niet van me denken"
Het water begon in bier te veranderen. Jerry doet de tap weer dicht en pakt een grote tweeliter pul.
"Niemand zou het je kwalijk nemen als je er niet bij zou zijn, ook Grace niet. Misschien vindt ze het zelfs een beter idee als haar vader haar zó niet ziet."
Jerry begint de twee liter pul te vullen. Dale kijkt ernaar. "Ho, ho, ho, zoveel bier hoef ik niet."
"Nee Dale wees gerust dit hoef je niet op te drinken. Dit hoort nog bij het spoel ritueel."
Toen de pul vol was gooide hij ook dit door de overloop van de wasbak.
Jerry pakte nu een mooi hoog glas op een voet, maakt deze nat van binnen, en tapte vakkundig een biertje. Als hij het tweede biertje voor zichzelf heeft getapt gaat hij gemakkelijk op de kruk achter de bar zitten.
"Proost! Op de ceremonie."
Dale heft zijn glas en neemt een paar flinke slokken.
"Ik wil er toch wel graag bij zijn als dat kan."
"Dan zul je op voorhand toch meer moeten weten van de ceremonie. De kans dat je, je beheersing verliest als je er plotseling mee geconfronteerd wordt is groot."
Dale wordt bleek, een gedachte kwam in hem op.
"Jullie gaan toch niet een baby offeren of zo hè.?"
Jerry verslikt zich zowat in zijn bier. Na enig gehoest zegt hij wat gesmoord.
"Nee, zeer zeker niet. Tot iets dergelijks zou je mij niet kunnen brengen en Grace ook niet."
Het viel op dat Jerry zijn vader niet noemde.
Dale moest het weten.
"En je vader dan Jerry?"
"Ik durf het niet te zeggen, maar ik verzeker je dat, dat vannacht niet zal gebeuren. Alles dat geofferd wordt is uit vrije wil van een ieder die offert."
"Dus er wordt wél geofferd!"
"Rustig Dale, niemand zal er aan dood gaan." Na nog een slok bier voegt hij er aan toe.
"Als alles goed gaat."
"Hoe bedoel je als alles goed gaat!" Dale begon zich nu echt op te winden.
"Alles zal goed gaan Dale. De verbintenis demon test ons eerst. En als hij beslist dat de verbintenis niet zal lukken is dat hét moment om te stoppen."
"Verbintenis demón?" Dale kan zijn oren niet geloven. Zijn meisje zou in de echt verbonden worden door een demon!
"Nog even en je gaat me vertellen dat duivels ook bestaan."
"Wel, een hoger level demon kan je wel als een duivel beschouwen. Maar deze is een lager level demon. Redelijk voorspelbaar."
Samuel kwam binnen en hoorde het laatste deel van het gesprek.
Hij klimt naast Dale op een kruk.
"Doe mij ook maar een biertje Jerremya."
Dale kijkt van Samuel naar Jerry en heeft het gevoel in een slechte horror serie ze zijn beland.
"Nog even en jullie gaan me vertellen dat 'Bramstokers Dracula' bestaat en 'An American weerwolf in Londen'!"
Jerry en Samuel kijken geïnteresseerd hoe de druppeltjes condens aan de buitenkant van hun glazen zich samenvoegden en een grotere druppel maakte, die met steeds grotere snelheid naar beneden rolt. Als Jerry vervolgens de druppeltjes begint te helpen met het puntje van zijn wijsvinger wordt Dale het zwijgen hem te veel. Hij staat op en loopt boos weg naar de computer waar hij nog niets mee had gedaan.
Jerry tapt nog een biertje voor zichzelf en kijkt zijn vader aan.
"Waar is Grace?"
"Ze is in de woonkamer in slaap gevallen. James moet het haar makkelijk gemaakt hebben."
"Ben je zover klaar?"
"Ja, de verbintenis demon heeft tijd om vannacht te komen."
"Was het moeilijk om hem te sommeren?"
"Viel wel mee, we kenden elkaar al."
"O ja? Waarvan dan?"
Samuel trok zijn rechter mouw iets omhoog en op zijn pols was een heel dun streepje litteken te zien.
"Hij was vereerd dat hij, na dat hij je moeder en mij had verbonden, nu mijn zoon mocht verbinden. Hij leek er echt naar uit te kijken. Hij vroeg of de vrouw dit keer ook in blijde verwachting zou zijn."
"Wat heb je gezegd?"
"Ik heb het natuurlijk beaamd, we kunnen het toch niet voor hem geheim houden. Hij ziet het op het moment dat hij jullie test."
"Ja dat is ook zo. Zeg pap? Dale wil er graag bij zijn, is dat mogelijk?"
"Dat is mogelijk, ik heb er zelfs rekening mee gehouden. Op zijn bed ligt kleding die ik gecreëerd heb voor hem. Voor jou en Grace is de kleding ook klaar."
"Kleding? Voor ons?"
"Ja, en je mag niets anders dragen dan dat. Zelfs geen schoenen."
"Dan heeft het zeker niet veel om het lijf?"
"Jerry ik verzeker je, als de ceremonie klaar is wil je dát, zelfs niet meer dragen."
Zijn vader had hem Jerry genoemd. Hij wist niet of dit een goed teken of een slecht teken was.
Dale had zijn e-mail gecheckt en kwam tot de conclusie dat hem niets interesseerde. Hij maakte zich zorgen over de ceremonie, twijfelde of hij er wel bij moest zijn. Alles kwam hem zó onwerkelijk voor. Samuel nam plaats in de stoel naast Dale maar deed geen computer aan. Na ongeveer een minuut kijkt Dale naar Samuel en ziet hem terug kijken.
"Mijn zoon zegt dat je bij de ceremonie wilt zijn, klopt dat?" Dale haalt zijn schouders op. Jerry rolt wat dichterbij.
"Jerry vindt dat het niet nodig is dat je ziet wat er gebeurt, maar ik ben van andere mening. Grace heeft je nodig. Ze heeft haar vader nodig vannacht Dale. Ze kan alle hulp gebruiken en zelfs dan betwijfel ik of het genoeg is."
"Maar Jerry zei dat als het niet kon lukken het geheel afgeblazen kon worden."
"Dat klopt. Alleen heb ik er voor gezorgd dat het dit keer niet afgeblazen kan worden."
"Maar waarom heb je dat gedaan, is dat niet levensgevaarlijk?"
"Ja dat is het. Maar als deze verbintenis niet tot stand komt, dan is toch alle hoop voor Grace verdwenen. Dale, als deze verbintenis lukt heeft ze de constante hulp van Jerry ter beschikking. Zelfs dan betwijfel ik of we Grace geestelijk en lichamelijk gezond houden tot aan de bevalling."
Dale wou nu zoveel mogelijk details horen.
"Waar gaat het om Sam, wat gebeurt er precies bij deze verbintenis. Het lijkt wel of het niet alleen maar gaat om het doen van wederzijdse beloften."
"Dat klopt. De beloftes zoals jij ze noemt zijn een toestemming voor de daadwerkelijke verbintenis."
"En wat houdt dat in?"
"De verbintenis is eenvoudig gezegd een vergelijking van alle geestelijke, magische en lichamelijke dus genetische gelijkheden. Deze gelijkenissen kunnen worden samengevoegd waardoor een stevige basis ontstaat waaruit alle betrokken partijen kunnen putten. De hoeveelheid gelijkenissen is van belang voor het slagen van de verbintenis."
"En als er te weinig zijn?"
"Dan imploderen ze als een mislukt experiment. En iedereen in de ruimte waar zij zich bevinden is ten dode opgeschreven inclusief de verbintenis demon."
"Maar waarom zou je zo'n risico nemen Sam. Ik beweer een goede mensenkennis te bezitten en dit is niet jou stijl. Als ik je nu in moet schatten heb je nog een troefkaart in je mouw."
Samuel begint te glimlachen. Dale was geen domme jongen.
"Ik heb inderdaad nog een troefkaart in mijn mouw zoals jij dat zo treffend zegt. En als deze troefkaart in het spel komt is de kans groot dat er toch een oplossing komt."
Dale wist dat Samuel expres vaag bleef. Zo zat hij in elkaar.
"Ok, ik zal erbij zijn."
"Er ligt op je bed kleding die je aan moet doen voor de ceremonie. Ik verwacht iedereen om half vier in de bibliotheek."
Het was half twee. Dit gaf hun nog twee uur om zich voor te bereiden. Jerry besloot om eens te kijken naar Grace. Als hij in de woonkamer komt ligt Grace nog steeds te slapen. Hij loopt zachtjes naar haar toe en ziet hoe ontspannen ze is. Hij benijdde haar, hij kon zich niet voorstellen dat hij de slaap zou kunnen vatten met wat er komen ging. Hij steekt zijn hand uit en stuit op de barrière. Had Grace een bescherming opgeworpen om te kunnen slapen? Hij probeert haar wakker te roepen maar ze reageert totaal niet. Samuel had zijn zoon gehoord en kwam kijken wat er aan de hand was. Ook hij raakte de barrière even aan.
"Knap stukje magie. Vooral als je ligt te slapen." Op dat moment doet Grace haar ogen open. De barrière was op dat moment ook verdwenen. Ze staat wat stram op uit haar stoel.
"Ik heb geslapen als een blok."
Jerry pakt haar hand. Kom mee naar boven dan kan je zien hoe je bruidskleding eruit ziet."
"Ok, het zal mij benieuwen." Vrolijk huppelt ze naast Jerry de trap op. Halverwege valt ze op haar knieën en hapt naar adem. De pijn in haar onderrug en buik was overweldigend. Jerry houdt haar vast zodat ze de trap niet af kan rollen.
"Grace, liefje wat is er?" met moeite lukt het haar een paar woorden te zeggen. "Buik….pijn!" Samuel staat in een mum van tijd bij hun op de trap. Hij pakt Grace op alsof het een veertje is en loopt met lange passen naar hun slaapkamer. Als hij haar op het grote bed gelegd heeft is Grace buiten bewustzijn.
"Jerry, blijf bij haar ik haal snel even wat op."
Jerry nam haar in zijn armen en kwam naast haar op het bed liggen. Hij legde zijn hand op haar buik en probeerde de pijn te verlichten. Hij voelde zijn kinderen, niet echt bewegen maar toch aanwezig. Hij zette als zijn liefde en kracht in om haar pijn te verlichten. Hij voelde hoe de warmte in zijn hand trekt, dit was een goed teken. Ondertussen kwam Samuel weer binnen met een flesje met rode inhoud. Jerry nam het van hem aan en goot het voorzichtig in de mond van Grace. Als ze het flesje heeft geleegd legt Jerry weer zijn hand op haar buik. Samuel ziet dit.
"Heeft het enig effect, de handoplegging?" Jerry kijkt naar zijn vader.
"Ik geloof het wel, volgens mij trek ik er iets uit. Samuel gaat op het rand van het bed zitten legt zijn hand naast die van zijn zoon en doet zijn uiterste best om Grace te helpen. Na tien minuten hebben Jerry en Samuel het zweet op hun voorhoofd staan. En na ongeveer een kwartier gaan Grace haar ogen open. Ze kijkt verwonderd naar de bezwete voorhoofden van Jerry en Samuel. Ze glimlacht en voelt geen pijn meer.
"Ik weet niet wat jullie gedaan hebben maar volgens mij heeft het geholpen."
Dale kwam op dat moment binnen lopen.
"Zo hier is iedereen dus. Ik was jullie kwijt."
Als hij ziet hoe Jerry en Samuel bezweet naast Grace op bed liggen en zitten wordt hij ongerust.
"Grace lieverd, is er iets gebeurd?"
"Ja paps, maar het is allemaal weer in orde."
"Wat is er gebeurt?"
Grace legt haar hand op haar buik en sluit haar ogen. Vervolgens begint ze te fronsen. Als ze haar ogen weer opent is ze geïrriteerd.
"De jongens hadden besloten dat ze te klein waren voor de verbintenis en hebben een groeispurt ingezet. Dit heeft een aantal bloedvaten in mijn baarmoeder doen scheuren. En ze zijn nu met bepaalde bloedbanen onderling verbonden."
Samuel was hier helemaal niet blij mee. Hij wist wat de medische gevolgen konden zijn, maar hield wijselijk zijn mond.
"Het lijkt erop dat we de gescheurde bloedvaten hebben kunnen repareren." Samuel staat nu op van het bed.
"Kom laten we de kinderen wat privacy geven." Samen met Dale verlaat hij de kamer met nog een bezorgde blik op Grace sluit hij de deur achter zich.
Jerry lag nog steeds naast Grace. Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd
"Je heb me fatsoenlijk laten schrikken." Hij richt zijn aandacht nu op haar buik.
"En jullie ook."
"Weet jij waarom ze dit nodig vonden Grace?"
"Nee, en ze willen het ook niet vertellen. Ze zeggen alleen dat het nodig was."
"Ik begrijp het niet helemaal. Je kan de doden laten herreizen maar je kan jezelf niet genezen?"
"Als je buiten bewustzijn bent gaat dat wat moeilijk." Ze kijkt liefdevol naar haar aanstaande.
"Zie je nou wel dat ik jullie nodig heb?" Jerry moet om haar lachen en geeft haar snel een kusje op het puntje van haar neus.
"Kom op laten we kijken wat mijn vader voor kleding voor ons heeft geregeld."
In de badkamer hingen twee gitzwarte lange toga's. De stof was heel dun en heel licht.
Grace laat het door haar handen glijden.
"Volgens mij is dit zijde." Als ze verder kijken is dit alles. Grace kijkt Jerry aan.
"Is dit alles? Geen mooi ondergoed erbij?" Grace loopt naar een la waar haar ondergoed ligt maar Jerry houd haar tegen.
"Dit is het enige dat we mogen dragen Grace." Grace kijkt ongelovig in zijn ogen op zoek naar een vonkje humor. Ze kan niets vinden dat er op lijkt.
"Verder helemaal niets?"
"Precies, zelfs geen schoenen. Pap zei dat wij hem daar later dankbaar voor zouden zijn."
"Dat meen je niet serieus! Ik ga daar niet bijna in me blote kont staan Jerry? Nee ik pieker er niet over!"
"Hij weet waar hij het over heeft Grace, vertrouw op hem."
"Hoe kan hij nou weten waar hij het over heeft. Hij heeft zelf nog nooit zo iets gevaarlijks gedaan!"
"Dat heeft hij wel lieverd, samen met mijn moeder. En de verbintenis demon die hen destijds heeft verbonden zal ook onze verbintenis doen."
Grace zakt verslagen op het bed en Jerry gaat naast haar zitten en slaat een arm om haar heen.
"Lijkt me best wel sexy om te weten dat je er verder niets onder aan hebt."
"Ja vooral als je weet dat er een verbintenis demon met messcherpe klauwen op je af komt. En je draagt maar een flinterdun stukje stof, hoe denk je dat je, je dan voelt?" Dat was een gemene maar treffende opmerking. Nu was het Jerry die verslagen op het bed zat.
De klok sloeg 3 uur.
Tom en Jerry waren door alle commotie wakker geworden en kwamen even kijken bij hun vrouwtje. Grace haalt haar trouwe vrienden aan en ze springen direct bij haar op bed wordt beloond met kopjes op haar kin en wang. Toen ze met haar klaar waren wandelden ze door naar Jerry en herhaalden de hele procedure.
"Je hebt lieve katten Grace."
"Ja, ze komen uit hetzelfde nest. Ik heb ze uitgekozen toen ze nog maar een dag oud waren."
"Maar toen heb je ze niet meteen mee genomen toch?"
"Nee suffie. Pas toen ze 8 weken oud waren mocht ik ze meenemen."
"Zullen we nog even snel douchen samen?" Met een twinkeling in zijn ogen probeerde hij haar te verleiden om haar kleren uit te trekken.
Met een zucht liet ze zich naar de grote badkamer leiden.
Deal vond een ensemble aan kleding op zijn bed wat niet precies zijn smaak zou zijn geweest.
Maar het was helemaal compleet inclusief een paar zeer mooie en dure schoenen. Hij kijkt nog even verder en vindt zelf zwarte boxershorts.
"Sam laat blijkbaar niets aan het toeval over." mompelt Dale.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Amberez: Wauw een tweede review. En dan nog zo positief, dankjewel. Best leuk om een review te krijgen. En ja ik ben best wel trots op mezelf, en het is nog leuk om te doen ook. Publiceren is misschien wat al te ambitieus. Ik weet dat het heel erg moeilijk is om serieus genomen te worden in het 'officiële' schrijverswereldje. Maar wie zegt dat om op deze manier plezier van het schrijven en lezen te delen, niet nét zo belangrijk is?