Hoofdstuk 19 2 x 2.

Uitgeput zakken Jerry en Grace voorover. Dale stormt naar zijn dochter en begint haar los te maken. Hij kijkt nog even naar haar pols en ziet een heel dun streepje lidteken. Alles was dicht en er was geen druppel bloed meer te zien. Als hij in haar ogen kijkt ziet hij haar lieve blauwe ogen weer. Een gevoel van enorme opluchting doorstroomd hem. Hij had het gevoel dat het nu helmaal goed zou komen.

Samuel doet ongeveer het zelfde en kijkt in de ogen van zijn zoon. Hier ziet hij de lachende donkerbruine ogen van zijn zoon en slaakt een zucht van opluchting.

De wending met het demonenbloed had hij niet verwacht. Hij had min of meer verwacht nu twee demonische kinderen te hebben maar zijn vrees was schijnbaar ongegrond.

Jerry neemt Grace in zijn armen en knijpt haar zowat fijn. Maar Grace kan het niets schelen ze hadden het overleefd en daar was ze enorm dankbaar voor.

Jerry was nu heel dankbaar voor de flinterdunne toga's die ze droegen en Grace voelde zijn dankbaarheid groeien. Voordat ze zich schaamteloos over elkaar heen zouden gooien waar hun vaders bij waren trok Grace, Jerry mee naar zijn vertrekken. Dale en Samuel lieten hun kinderen gewillig vluchten.

Samuel slaat zijn nieuwe familielid op zijn schouder.

"Zin in nog een biertje Dale? "

"Nou, wat graag Sam."

Grace en Jerry waren zo gelukkig dat dit allemaal goed gegaan was dat ze zich helemaal lieten gaan in een heftige vrijpartij. Zoals de vorige keer zweefden ze boven het bed en hadden alleen maar aandacht voor elkaar.

Dale was weer op zijn kruk geklommen en nu stond Samuel bier te tappen. Dale pakt dankbaar het grote glas aan en ledigt het direct halverwege. Als Samuel zijn eigen bier getapt heeft doet hij hetzelfde. Met een voldane glimlach zet Dale zijn nu lege glas op de bar.

"Ik lust er nog wel een Sam." Hij draait nog even het glas door zijn vingers.

"Ik durf het haast niet te vragen Sam, maar wat is er eigenlijk precies gebeurt net?"

"Ik weet het niet precies." Samuel neemt nog een flinke slok van zijn bier.

"Ik weet alleen dat de verbintenis gelukt is. En dat is op zijn zachts gezegd een klein wondertje."

"Waarom waren die demonen zo boos?"

"Ze hebben hun bloed niet terug gekregen. Demonen bloed is niet iets dat je zomaar inpikt. Daar moet je vaak een zeer hoge prijs voor betalen."

"Het is weer verdwenen in de lichamen van Grace en Jerry, is datniet normaal?"

"Dat is eigenlijk onmogelijk. Demonen bloed heeft niets menselijks. Het is giftig en breekt elke vorm van materie af waar het mee in aanraking komt."

"En dat zit nu in het bloed van onze kinderen?"

"Het is eigenlijk onmogelijk tenzij…."

"Tenzij wat Sam, kom op. Geen geheimen meer alsjeblieft."

"Je moet het zien als de DNA onderzoeken die er nu gedaan worden voor het kweken van donor organen met de zelfde DNA als de ontvanger. Geen afstotingsgevaar meer. Met demonen bloed is het eigelijk het zelfde. Alleen kan je demonen bloed niet aanpassen aan de ontvanger. Maar moet je de ontvanger aanpassen aan de DNA van de demon."

"Korte versie graag Sam."

"Een mens moet eerst gedeeltelijk demonisch worden om demonen bloed te kunnen ontvangen."

"Dus onze kinderen zijn nu demonen?"

"Dat weet ik niet. Ik heb nog nooit iets gelezen of gehoord over de integratie van twee verschillende soorten demonen bloed in een ontvanger."

"Ja maar, in dit geval waren er twee ontvangers."

"Sterk punt Dale zo had ik het nog niet bekeken."

"Was die tweede demon een hoger level demon?"

"Meer dan dat. Dat was Belial. Demon aller demonen."

Dat had Dale niet verwacht. Samuel tapt nog twee biertjes.

"Doe mij ook maar een biertje Samuel."

Het was Belial. Samuel schrikt zich rot. Hoe was dat mogelijk! Hij had Belial geen toestemming gegeven om terug te komen. Zijn huis zou veilig moeten zijn!

Belial ziet in de ogen van Samuel welke gedachtegang zich afspeelt.

Dale die zich nu veel dichterbij Belial bevindt dan tijdens de ceremonie voelt zijn nekhaartjes overeind gaan. Hij heeft een haast onbedwingbare behoeft om gillend weg te rennen.

Belial neemt nu plaats op de kruk rechts van Dale en kijkt geamuseerd hoe Dale worstelt met zijn paniek. Met een schuin oog op Dale richt hij zich tot Samuel.

"We zijn nu familie Sammy boy. Mijn bloed stroomt nu door de aderen van je kind en je schoondochter. Bloed wat ik overigens niet voor dát doel had afgestaan! Bijkomend voordeeltje is dat ik niet meer door je 'uitgenodigd' hoef te worden. Want familie is ten slotte altijd welkom niet waar?"

Dale had een Joga ademhaling techniek toegepast en voelde zich al weer wat onder controle.

Belial richtte zich weer tot Dale en zei.

"Normaal was een eenvoudige sterfelijke als jij al bijna krankzinnig zijn weggerend. Mijn aanwezigheid is normaal ondragelijk voor jou soort."

Op dat moment verschenen er twee demonen in lange cape met de capuchons over hun hoofden.

Ze richtten hun rechter hand op naar Belial en begonnen als uit een mond in een onbekende taal iets te zeggen. Belial schiet van zijn kruk en wijkt een aantal meters achteruit. De twee demonen stapten op hem af al sprekend in de vreemd klinkende taal en Belial wijkt verder terug. Hij is woedend.

"Dit is onmogelijk! Alle demonen behoren mij toe! Wie is jullie meester? Even flitsen de demonen ogen van Belial naar Samuel. Maar de twee demonen gaan stug door. Met een gefrustreerde krijs is Belial verdwenen. Als de twee demonen zich omdraaien verwachten Samuel en Dale het ergste. Met twee soepele bewegingen slaan de demonen hun capuchons naar beneden. Twee jonge mannen met gitzwart haar en volledig zwarte ogen zodat zelfs het wit niet meer te zien was komen in beeld. Dale geloofde direct wat Belial vermoedde. Ze leken sprekend op Samuel. Het volgende moment veranderden hun ogen in twee paar helder blauwe. De ogen van zijn dochter! Met elk een brede grijns zoals Jerry dat zo goed kon, lopen ze naar Dale en Samuel.

"Hallo opa Dale, opa Sam." Zegt de eerste.

"Alles goed?" zegt de tweede.

Hier voor hun neus stonden de kinderen van Grace en Jerry, dat kon niet missen. Alleen waren ze nu ongeveer 17 of 18 jaar oud.

"Zo, die zien we niet meer terug."

"Althans niet meer in dit huis."

"Wat je zegt Sammy."

"Goed gedaan Tommy."

Joviaal sloeg de tweeling elkaar op de schouders.

Het volgende moment was hun vrolijkheid verdwenen en keken elkaar aan terwijl ze op het zelfde moment uitroepen. "Ikored!"

En weg waren ze.

In de slaapkamer van Jerry en Grace stond Ikored te kijken naar het liefdespel van het paar dat hij net met elkaar had verbonden. Hij bereide zich voor om het onwetende paar aan te vallen. Een vuurbal vormde zich in zijn linker hand en het moment dat hij wil werpen verschijnen er twee demonen voor zijn neus. Twee identieke vuurballen van deze demonen kwamen op hem af. Hij wist dat dit zijn einde zou betekenen. En hij had gelijk. Belial had nu een demon minder in zijn schare.

De commotie aan het voeteneinde van het bed zorgde ervoor dat Grace en Jerry met een ruwe plof op het bed terecht kwamen. Enigszins verdwaast zien ze twee jonge demonen aan hun bed staan. Tommy en Sammy bedekken hun ogen en doen een slechte horror film na.

"Het licht, het licht, we smelten, we smelten!" Ze draaien zich met hun rug naar hun ouders.

"Als jullie uitgespeeld zijn, kan je ons vinden aan de bar beneden."

En ze waren weer verdwenen.

Jerry en Grace kijken elkaar vragend aan. Wie waren deze twee? En wat deden ze in hun huis?

Jerry sprong uit bed om zijn kleren te pakken. Grace hield hem tegen.

"Geen tijd!" Ze had haar toverstok al in handen en met een snelle beweging waren ze gekleed.

Het volgende moment stonden ze in de bar. De twee nieuwkomers zaten al aan de bar en bestelden net een biertje bij hun grootvader.

Dale, kan Grace en Jerry nog net tegen houden om aan te vallen.

"Stop kinderen! Goed volk!"

Grace en Jerry waren perplex. De twee identieke hoofden hadden zich naar hun ouders gekeerd. Zij zagen twee jonge uitvoeringen van Samuel met de ogen van Grace en de brede grijns van Jerry. Dit waren hun zoons! Grace legt bezorgd haar hand op haar buik, en Sammy en Tommy beginnen te lachen.

"Ja"

"daar zitten we"

"ook nog."

"mams!"

Zoals dat wel vaker gebeurd bij mensen die elkaar heel erg na staan, maakten deze tweeling elkaars zinnen af.

Grace loopt behoedzaam met nog steeds een hand op haar buik naar de twee lachende jongens.

"Maar hoe is dit mogelijk?" Als ze nog dichterbij komt kan ze hun goed in de ogen kijken. Ja dit waren ze, ze voelde het. Als de jongens de herkenning in de ogen van hun moeder zien, stappen ze elk van hun kruk en nemen samen hun moeder in hun armen. Die omarming straalt zoveel emotie uit dat andere drie mannen moeten glimlachen. Als ze los komen uit hun omarming is Jerry aan de beurt. Met een paar ruwe knuffels, en wat klappen op de schouders van hun vader begroeten ze Jerry. Nog steeds verward vuurt nu ook Jerry vragen af op zijn zoons.

"Hoe is dit mogelijk jongens? Ik begrijp er helemaal niets meer van!"

Nu mengde Dale zich in het gesprek.

"Dus het is gelukt? De mogelijkheid om door de tijd te reizen?"

"Ja"

"en nee"

"Wij hebben gebruikt gemaakt van een prototype."

"Enige nadeel is"

"je kan wel ergens heen"

"maar komt niet meer terug"

"omdat de techniek hier nog niet bestaat, in dit geval."

Dale was geschokt.

"Zijn jullie nu helemaal gek geworden. Als jullie nu iets in jullie verleden veranderen dan bestaat er een kans dat jullie je eigen existentie op het spel zetten."

"Ja opa Dale, we zijn van je theorieën op de hoogte maar op dat vlak blijkt de werkelijkheid van de theorie af te wijken. In werkelijkheid kan je wel terugkeren naar een tijdlijn waar je al geweest bent maar daar bevind zich dan ook je oude tijdlijn."

Nu was Dale verward. De andere tweeling nam het woord.

"Wij trekken allemaal onze eigen tijdlijn achter ons aan, als een bolletje wol. Het maakt niet uit of je door de externe tijd reist, je zit vast aan je eigen tijdlijn. Daardoor kan je, je jezelf nooit meer integreren in je oude tijdlijn."

Het begon Dale te dagen.

"Dus, je werkelijke tijdlijn, zoals jullie dat noemen. Is de tijd die je leeft en ervaart en staat los van de chronologische tijd?"

"Ja daarom is tijdreizen zo stinkend gevaarlijk."

Nu was Dale zijn kleinzoon weer kwijt. Met een zucht neemt zijn broer het over.

"Als we de mogelijkheid zouden hebben om onbeperkt door de tijd te reizen, zouden er een enorme hoeveelheid persoonlijke tijdlijnen bij komen. Ergo, dus personen. Als wij nu bijvoorbeeld 100 keer naar dit moment zouden reizen zouden er hier 100 Tommy's en 100 Sammy's staan. Resultaat overbevolking, of erger nog, een superleger!"

"Maar als jullie dit al wisten waarom zijn jullie dan toch hierheen gekomen?"

"Dit was de logische oplossing"

"om de apparatuur te vernietigen"

"en alles wat eventueel"

"heropbouw kon veroorzaken"

"we waren omsingeld"

"maar de apparatuur moest vernietigd worden"

"dus hebben we een portaal gecreëerd naar dit moment"

"en zijn er door gestapt vlak voordat de bom afging"

Grace had het analytische denkvermogen van haar vader en begreep wat ze gezegd hadden.

"Dus ik mag me nu gelukkig prijzen met het bezit van 4 zoons in dit leven?"

"Precies mams, ik wist wel dat je slim was. Krijg je nu de kans om twee van de vier zelf op te voeden."

"Wat bedoelen je?"

"Tommy, jij kan ook nooit je grote bek eens houden."

"Ik dacht dat we een deal hadden gesloten met mams?"

"Ja, en jij moet je daar natuurlijk weer trouw aan houden."

"Ja, en jij lijkt de veel op opa Sam!"

"Ja en jij teveel op opa Dale!"

Nu was het Jerry zijn beurt.

"Zou het kunnen zijn dat jullie allebei op jullie vader lijken?"

Tommy en Sammy kijken hun vader aan en krijgen een kleur.

"Sorry paps, maar daar kennen we je niet goed genoeg voor."

"Ja ik wou dat het wél zo was" Dit was duidelijk Tommy die sprak.

"Dan hadden we waarschijnlijk niet zo'n keiharde opvoeding gehad en was er ook eens wat te lachen geweest."

"Opa Sam kan wel lachen!"

"Nou dat heb ik hem niet meer zien doen sinds paps en mams zijn vernietigd!"

Na deze opmerking viel er een stilte waar je naald kon horen vallen.

Opgelaten gaat de tweeling weer aan de bar zitten.

"Sorry"

"zo hadden we het niet willen vertellen."

Samuel begint te tappen.

"Wie wil er een biertje?"

Iedereen behalve Grace wou er wel een.

"Heb je ook iets anders?"

Op dat moment kwam James binnen met een warme chocolademelk. Hij reikt Grace de dampende mok op het zilveren tablet. Hij buigt nu lichtjes naar de tweeling.

"Goed u weer te zien jonge Meesters."

Sammy en Tommy springen weer van hun kruk en geven James ongeveer de zelfde begroeting als hun vader.

"Wij zijn ook blij je weer te zien ouwe reus."

"Heel erg blij, zonder jou waren we hier nu niet geweest."

"Dat weet ik jonge Meesters. Ik heb het voorzien."

En met die woorden was hij verdwenen.

Nu was het Jerry die met een vraag zat.

"Ik denk dat ik voor iedereen hier spreek als ik me afvraag hoe James jullie gemist kan hebben?"

Zijn vader onderbreekt hem.

"Niet voor iedereen hier. James is namelijk geen mens."

Alle ogen zijn nu op Samuel gericht.

"James is een voorzienigheids demon. Hij heeft de macht om in de toekomst te kijken. Ik heb hem gewonnen van Belial. Eigenlijk is bevrijd meer de juiste omschrijving."

Met een donkere blik kijkt hij nu naar de tweeling.

"Wat heeft hij gedaan dat jullie hem zo dankbaar zijn? In de schuld staan bij een demon is geen kleinigheidje."

Tommy kijkt naar Sammy, en die antwoord.

"Hij heeft de boel opgeblazen toen we door het portaal zijn gestapt."

"Waarom zou hij zichzelf zo opofferen? Hoe heb je hem gedwongen?"

"We hebben hem niet gedwongen, hij bood het zelf aan. Hij beweerde dat hij iets voorzien had wat gestopt moest worden."

Het viel Grace op dat nu Samuel hun om informatie vroeg het 'heen en weer spelletje' tussen hen niet gespeeld werd. Blijkbaar had Samuel ze dat afgeleerd om te doen, als ze tegen hem spraken.

Ze vroeg zich af of hij haar kinderen net zo hard had opgevoed als hij Jerry had gedaan. Verdriet om het verlies van hun opvoeding sloeg haar om het hart. Ze voelt hoe haar ogen nat worden.

Tommy en Sammy zijn nu afgeleid. Ze voelen haar verdriet en kijken bezorgd naar Grace.

"Zeg mams? Dat vinden we alle vier niet prettig hoor." Grace kan nu haar tranen niet meer tegen houden.

Tommy kijkt Sammy aan.

"Hormonen!"

"Ja daar had ik geen rekening mee gehouden."

"Waarmee?"

"Kan je, je dat niet meer herinneren? Dat wordt nog veel erger. En weet je wat nog het ergst is?"

"Nee wat bedoel je?"

"We mogen er nu voor de tweede keer van genieten sufferd!"

En met die uitspraak geeft Tommy, Sammy een klap op zijn achterhoofd."

Het volgende moment liggen de jongens achterover op de grond.

Samuel had met een kleine beweging van zijn hand de jongens van hun krukken geveegd.

Met pijnlijke gezichten komen de jongens weer overeind.

"Excuses opa Sam."

"Het zal niet weer voorkomen opa Sam."

Grace kijkt door haar betraande ogen beschuldigend naar Samuel.

"Waarom heb je dat gedaan?"

"Ik tolereer geen fysiek of magisch geweld tussen die twee. Zelfs niet in de mildste vorm."

Nu werd het Grace te veel, hij diende van haar kinderen af te blijven, alle vier! Het volgende moment was de barkruk onder Samuel verdwenen. Met een plof komt Samuel op de grond achter de bar terecht.

Iedereen hield zijn adem in, inclusief Grace. Wat had ze nou gedaan?

Na een paar seconden duikt Samuel weer op, en kijkt strak in de ogen van Grace. Zijn gezicht staat op onweer. Grace kan echter haar lachen amper inhouden en met pretlichtjes in haar ogen zegt ze verongelijkt.

"Die had je nog tegoed!"

Ook Samuel kan zijn gezicht niet meer in een plooi houden en barst in lachen uit. Hij moet zijn buik vast houden van het lachen. Ook Grace krijgt de slappe lach.

Het is zo aanstekelijk dat iedereen begint mee te lachen. Tommy geeft Sammy een zetje.

"Zie je wel dat opa Sam kan lachen."

"Ja en ons gevoel voor humor hebben we duidelijk van mams."