Eline: Bedankt voor al je enthousiaste revieuws. Je bent niet vervelend hoor, het is echt leuk om ze te krijgen. V.w.b. dat schrijverswereldje, het schijnt nogal een hecht clubje te zijn waar je niet zonder kruiwagen tussen komt. Ik heb uit eerste hand meegemaakt hoe een goede vriend zwaar ontmoedigd is om zijn boek gepubliceerd te krijgen. Ik weet niet eens of hij nog wel schrijft. Hij is echt goed. Er zit naar mijn mening zóveel schrijvers talent verborgen onder de mensen. Kijk hier maar op fanfiction toch?
Hoofdstuk 20 Het ontbijt.
Als iedereen weer een beetje bijgekomen is van het lachen, is de sfeer prettig en ontspannen.
Grace had de barkruk weer tevoorschijn getoverd en Samuel kon weer rustig achter de bar plaatsnemen.
James kwam tevoorschijn.
"Het ontbijt is gereed."
Samuel trekt een wenkbrauw op.
"Wie heeft je dit keer besteld James?"
"Niemand dit keer Meester. Maar naar mijn mening is op de vroege ochtend al genoeg bier gevloeid. Tijd om te eten dacht ik zo."
"Ok. Als jij dat zegt James. Kom op. Aan tafel iedereen."
James ging de hele stoet mensen voor richting de eetkamer.
Als eerste liepen Samuel en Dale. Gevolgd door Grace en Jerry. En achteraansluitend Tommy en Sammy. De tweeling ziet hoe Grace de hand pakt van Jerry en ze voelen de liefde die hun ouders voor elkaar hebben.
Tommy raakt Sammy even licht aan.
"Wat denk je, zouden we later mogen babysitten op ons twee?"
"Ik zou me geen betere babysitters voor kunnen stellen. We weten immers al wat ze gaan doen voordat ze het gedaan hebben."
"Ja dat is wel zo maar weet je nog hoe wij waren? Als we erachter kwamen dat we iets niet konden of mochten waren we héél creatief om het toch voor elkaar te krijgen."
"Dan kennen ze ons nog niet."
"Ik ben bang van wel. Ze weten immers nu al wie we zijn."
"Ja dat is wel zo. Maar zij kunnen niet in de toekomst kijken. Maar wij wel in het verleden. Daar kunnen ze nooit tegen op."
"Weet je wat? We zouden ze een aantal dingen kunnen leren waar opa Sam op tegen is. Maar wat we inmiddels nu toch kunnen."
"Sst. Straks hoort ie je nog Tom."
Grace draait zich half om.
"Ja, en jullie moeder is ook niet doof"
"Het is maar goed dat we hier niet meer wonen."
"Waar wonen we dan wel Sam? We bestaan niet. We zijn middelloos en dakloos. En wat er ook gebeurt, er ligt géén dikke erfenis meer op ons te wachten"
"Misschien heeft Belial nog een kamertje vrij?"
"Dat is niet grappig!"
"Wat? Beschouw wat we met hem en Ikored gedaan hebben als een auditie. We hebben vast indruk gemaakt. En toen we zó klein waren" Sammy wijst naar Grace "wou hij ons al hebben. We hebben niets te verliezen."
Wat als een grapje begon, dreigde uit de hand te lopen. Grace kon zich niet langer inhouden. Dit waren dan weliswaar bijna volwassen mannen maar altijd nog haar zoons!
Ze draait zich naar de twee om en ze is furieus.
"Als jullie het ooit in je hoofd halen om bij Belial aan te kloppen? Zorg ik het hoogst persoonlijk voor dat jullie geen handen meer hebben om méé te kloppen!"
"Belooft mams."
"Ja, we willen onze handen graag houden."
Jerry keek een beetje bevreemdend naar Grace. En dergelijk dreigement had hij van zijn vader kunnen verwachten maar niet van Grace. En het ergste was, hij voelde, nee hij wist, dat ze bloedserieus was.
Tom en Sam kijken in de ogen van hun vader en weten dat ze voortaan héél voorzichtig met Grace moeten zijn.
Als iedereen aan tafel zit dient James het eten op. Iedereen heeft honger. Het gebrek aan slaap had hier voor gezorgd. Samuel neemt nog een slok van zijn koffie en vraagt aan iedereen de aandacht.
"Er zijn een aantal zaken die nu geregeld moeten worden. Ten eerste het formele huwelijk tussen Grace en Jerry. Voor de buitenwereld is het noodzakelijk dat dit is afgehandeld. Ten tweede, de status van Sammy en Tommy. Hiervoor zal ik het nodige in gang zetten dat zij een identiteit krijgen met alle benodigde papieren. Ik stel voor, jullie mijn derde en vierde kind te maken. Grace en Jerry? Ik hoop dat jullie daar geen bezwaar tegen hebben?" Jerry kijkt verwilderd naar zijn vader.
"Wie is je tweede kind dan?"
"Dat wás je broer. Je tweelingbroer."
Er valt een stilte aan tafel. Na enige momenten gaat Samuel verder.
"Ten derde. We moeten een oplossing zien te vinden voor John Meisters als dreiging. En ten vierde moeten Jerry en Grace een eigen residentie kopen om te gaan wonen."
Nu was het Grace die sprak.
"Wie zegt dat ik het er mee eens ben dat Tom en Sam formeel jou kinderen worden?"
"Als je een betere oplossing hebt sta ik daar voor open Grace. Ik kan me voorstellen dat je er wat moeite mee hebt, want Jerry's erfenis wordt nu door drieën gedeeld. Maar bedenk de voordelen. Niemand zal twijfelen aan het feit dat ze familie van me zijn. Kijk naar hun gezichten? Ze zijn in hun tijdlijn opgevoed door mij, dus ze kennen me door en door. Wat voor mij waarschijnlijk een nadeel is. En ze hebben de leeftijd dat het waarschijnlijk is dat ze je zwagers zijn. Jerry's moeder is overleden toen hij zes was, dan zouden theoretisch Sammy en Tommy 1 jaar oud geweest kunnen zijn. Verder is het dan ook logisch dat ze bij mij wonen."
Grace kon er niets tegen in brengen. Hij had volledig gelijk.
"Die erfenis zit ik niet mee. En je hebt helemaal gelijk. Ik liet me even door mijn gevoelens voor ze leiden."
"Jerry? Geen bezwaar?"
"Nee vader. Ik ben je er zelfs dankbaar voor dat je het zo oplost. Er is niets dat je hiertoe verplicht."
Grace kijkt naar haar zoons.
"Wanneer zijn jullie eigenlijk jarig."
Voordat Samuel ze tegen kan houden zeggen ze als uit een mond,
"22 juni"
Met deze simpele vraag wist Grace haar bevallingsdatum.
Met een keiharde klap komt de vuist van Samuel op de tafel neer.
"Grace! Ik had je slimmer ingeschat!"
Grace zit met verdwaasde blik naar de jongens te kijken.
"Dan ben ik maar 3 maanden zwanger?"
Sammy probeert haar gerust te stellen.
"Dit keer hoeft het niet zo te zijn. Misschien is het wel helemaal niet nodig dat je ons zo snel al krijgt." Tommy vult hem aan.
"Ja, we hebben het verleden voor hun al veranderd. Best kans dat alles op natuurlijke weg verder gaat."
Samuel breekt in.
"Tommy, Sammy, einde discussie. Dit onderwerp wordt niet meer behandel waar Grace bij is!"
Hij kijkt naar Grace en ziet de duidelijke dreiging in haar ogen. Hij besluit op dat moment dat als ze mocht besluiten zijn existentie te beëindigen, dat ze dat doet voor de man die hij is, en niet voor de man die hij pretendeerde te zijn.
"Grace!" Met een dreigende blik kijkt hij Grace aan.
Hij daagde haar uit. Het was buigen of barsten.
Grace kijkt haar mentor strak aan.
Ze was woedend. Ze weet dat ze hem met één gedachte kon omtoveren tot een hoopje stof. Die realisatie bekoeld haar gedachtegang wat.
Waar was ze mee bezig? Ze had ontzettend veel aan deze man te danken. Hij had haar opvoeding grotendeels op zich genomen en het was bijzonder goed gelukt. Ze was hem dankbaar.
Nog even is ze boos, maar na een seconde is het is weg.
Ze hield van deze man als van haar vader. Ze kon hem geen kwaad aan doen. Onder geen enkele omstandigheid. Ze moest het hem hier en nu duidelijk maken dat hij niets van haar te vrezen had. Ze stond op en liep snel naar de plek waar hij zat. Ze zakt op haar knieën naast zijn stoel en slaat haar armen om hem heen terwijl haar hoofd op zijn dijbeen leunt.
"Het spijt me Samuel, kan je me nog een keer vergeven?"
Hij legde zijn hand op haar, haar.
"Grace, ik hou van je als van een dochter. Ik heb de beste bedoelingen met je. Natuurlijk kan ik je vergeven."
Gelukkig kijkt ze naar hem op.
"Als ik eerder had geweten dat ik je op deze manier murw had kunnen krijgen, had ik daar al jaren geleden gebruik van gemaakt."
Hij kijkt in haar lieve ondeugende ogen en komt tot de conclusie dat hij verkocht is. Hij buigt voorover en geeft haar en kus op haar voorhoofd en strijkt over haar, haar. De blik die hij Grace geeft is voor haar onbetaalbaar. Ze wist het zeker, deze man zou ze niets aan doen, zo lang ze leefde.
Iedereen aan tafel is vertederd door dit duidelijk vertoon van affectie. Tommy, Sammy en Jerry vroegen zich af waar deze man zich al die jaren had verstopt. En Dale kan alleen maar glimlachen om het geheel. Zijn Grace kon werkelijk toveren.