Hoofdstuk 21 De ringen.
Na het ontbijt ging iedereen naar zijn eigen kamers om nog wat slaap in te halen. Tommy en Sammy mochten, zolang zij geen eigen vertrekken hadden, verblijven in de kamer van hun grootmoeder. Dale ging naar zijn gastverblijf en Samuel trok zich weer terug in de bibliotheek.
Jerry en Grace hadden geen slaap, en waren naar de computerruimte gegaan.
Grace checkt eerst haar e-mail via web-mail en ziet dat er niets bijzonders is binnengekomen.
Vervolgens gaat ze net zoals Jerry surfen naar een geschikte locatie om in Las Vegas te trouwen.
Ze ziet over het beeldscherm van Jerry het ene witte kapelletje na het andere bloemige kapelletje langskomen. Ze had besloten dat 'zij' dat niet was. Burgerlijk alles in wit met bloemen, bah.
Ze wou wat anders, iets meer passends, iets met humor. Na enig zoeken blijf ze hangen op gothicweddings. Hoe meer ze er van ziet hoe vrolijker ze wordt. Dit was lachen.
Ze laat de site zien aan Jerry en hij surft naar de zelfde site.
Ook hij vindt het leuk en is wel voor een geintje te vangen.
"Weet je zeker dat we dan ook echt getrouwd zijn?"
"Net zo echt als in al die zoete kapelletjes. Je wordt in de echt verbonden door diegene die daar toe bevoegd is en alle papieren zijn net zo legitiem."
"Dit is echt cool. De ceremonie wordt voltrokken door 'de dood' of 'Dracula'.
Je vader zal er nu denk ik, wel over kunnen lachen na wat hij eerder met ons mee gemaakt heeft."
"Wil je vervolgens overnachten in 'The Gothic Room'?"
"Nee, weet je wat mij gaaf lijkt? Je krijg gratis een grote limousine te beschikking met chauffeur. We laten ons afzetten midden in de Nevada woestijn met de opdracht dat hij weg moet rijden. En vervolgens verdwijnselen we."
"Is dat niet een beetje hardvochtig? Hij komt zeker terug om te kijken waar we blijven en dan vindt hij niemand meer."
"Ja, of resten van ons!"
"Grace! Je bent vreselijk!" Maar hij moet toch om haar lachen.
"Moet je kijken, hier is een filmpje waar een paar dat getrouwd wordt."
"Nou als jij steeds zo zou giechelen was ik weg gelopen. Moet je kijken hoe serieus hij het neemt!"
"Die meneer die 'de dood' speelt is goed hè?"
"Je zou haast denken dat het een bijbaantje van Ikored is."
"Praat me er niet van. Weet je dat ik steeds vaker de indruk heb dat ik je gedachten hoor?"
"Daar heb ik ook last van. Zou het een gevolg van de ceremonie zijn?"
"Ik weet het niet. Maar het voelt niet vervelend."
"Je was vanochtend heel lief voor mijn vader Grace."
"Dat was wederzijds denk ik. Toen hij mij een kus op mijn voorhoofd gaf kon ik het bijna niet geloven. En die blik in zijn ogen. Een ding weet ik zeker. Mijn hart maakte toen een salto, en ik was zo gelukkig dat hij affectie voor mij heeft."
"Ik had het gevoel dat er letterlijk een machtsstrijd plaatsvond tussen jullie."
"Klopt, maar iets in mij veranderde door zijn uitdaging. En dat terwijl hij wéét dat hij niets tegen mij kan beginnen als ik zou besluiten om iets te doen." Met het uitspreken van die laatste zin worden haar woorden steeds zachter.
"Wat bedoel je Grace? Ben je nu sterker dan vader?"
"Niet alleen sterker Jerry. Ik heb het gevoel dat ik álles kan. Dat gevoel van macht is net een roes. Als ik niet oppas verlies ik mijzelf, en de doelen die we nastreven. Het is allemaal zo…" ze kan niet uit haar woorden komen. Jerry pakt haar hand en wacht af. Na enig gemijmer van Grace kijkt ze weer naar Jerry.
Jerry. Ze hield zó véél van Jerry.
"Ik heb het gevoel dat het allemaal zo onbeduidend is. Zo onbelangrijk. Maar mijn hersens zeggen. Het is wél belangrijk. Hier zijn allemaal mensen die van je houden en vreselijk veel om je geven. Zelfs Samuel." Jerry had het gevoel dat het openbare vertoon van affectie van zijn vader haar anker was op het moment.
"Ik ben jaloers op je Grace."
Grace begreep niets van zijn reactie.
"Hoe bedoel je dat?"
"Ik ben jaloers, niet negatief zoals afgunstig, maar wel jaloers op wat jij met mijn vader had vanochtend. Zelf heb ik dat nog nooit mogen ervaren. Maar ik heb er wel altijd naar verlangd."
Grace houdt zijn handen tussen die van haar en masseert ze zachtjes.
Na enig denken brengt ze de binnenkant van zijn linkerhand naar haar mond en geeft daar een heel lieve teder kust op. Er gaat een rilling door Jerry heen en ze moet glimlachen.
"Ik denk dat je hem voor het blok moet zetten. Het nadeel is dat je, je helemaal weerloos opstelt en dat hij daar maximaal misbruik van kan maken. Maar je moet er gewoon klaar voor zijn en het nemen zoals het komt. Jij hebt dan je best gedaan en hij kan er op reageren zoals hij wil. Het maakt niet uit. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen gevoelens, en als ze niet beantwoord worden, is dat niet meer jou probleem. Je bent eerlijk en open geweest. Er valt jou niets meer te verwijten." Ze kijkt hem diep in de ogen. "Je bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag, alleen dat van jezelf."
Hij kijkt haar aan en weet niet of hij iets met haar advies moet doen of niet. Ze ziet hem twijfelen.
"Het maakt niet uit Jerry. Je hebt eigelijk niets te verliezen. Maar als je wint? Is je prijs geweldig, ik verzeker het je. Ik heb me bijna nog nooit zo gelukkig gevoeld als vanochtend toen hij me vertelde dat hij van me hield. Ik had nooit verwacht dat het zoveel uit zou maken."
"Wat bedoel je?"
"Ik was zó boos op hem vanochtend. Het had een haartje gescheeld of je was 'wees' geweest."
Ze laat deze uitspraak eerst even op hem inwerken.
"Maar hij daagde mij uit. Hij wist dat hij geen schijn van kans maakte. En toch liet hij het er op aankomen. Het was een keerpunt. Hij gaf mij een anker. Een anker van hoop. En ik heb het gepakt. En hij heeft mij beloond."
"En als hij je niet had beloond?"
"Ik had mijn beslissing al genomen, er kon hem niets meer overkomen. Ik hou van je vader Jerry." Ze begint te lachen.
"Of hij nu wil of niet!"
Jerry had het gevoel dat hij héél klein was in haar aanwezigheid. Maar het kon hem niet schelen. Als hij maar bij haar kon zijn.
Tommy en Sammy kijken uit het raam van de kamer waar ze mochten slapen.
"Lang geleden dat ik dit uitzicht heb mogen zien." Sammy slaakt een zucht en gaat in de vensterbank zitten terwijl Tommy uit het raam blijft staren.
"Zou opa Sam, oma erg missen?"
"Ik weet het niet, hij laat nooit iets van zijn emoties blijken."
"Vandaag wel."
"Ja, raar om te zien. Ik bedoel dat er toch gevoelens in die man zitten."
"En nog vreemder dat hij ze laat zien. Toen paps en mams uit ons leven verdwenen waren, moet hem helemaal verhard hebben."
"Dat hoeft dit keer niet te gebeuren Tom. Wij kunnen daar verandering in brengen."
"Ja, maar hoe?"
Samuel had een boek uit zijn omvangrijke bibliotheek gepakt en bladerde er een beetje doelloos in. Wat was er in vredesnaam gebeurt met Grace en Jerry tijdens de verbintenis. Hij kon niets vinden wat er ook maar op leek. Het liefst had hij Belial gevraagd om raad maar dat was niet mogelijk. Wat had hij ook al weer gezegd? Bij Jerry zag hij potentieel. Hij haalde zijn schouders op. Dat had hij al een paar keer over zichzelf horen zeggen. Maar wat zei hij over Grace?
Niets, hij had niets gezegd. Maar wat hij had gezien, heeft haar gered. Belial wou haar kinderen dat had hij gezegd toen hij zijn bloed kwijt was. Waren Tommy en Sammy demonen, en konden ze dit verbergen zodat hij het niet zou merken?
Dale was naar bed gegaan. Hij was uitgeput. Terwijl hij naar het plafon staart denkt hij terug aan zijn kleine Grace. Wat had hij een hoop gemist. Zijn kleine meid een heks!
Grace en Jerry hadden besloten om te trouwen bij Gothic Weddings in Las Vegas.
Jerry kijkt Grace aan.
"Heb je een datum in je hoofd?"
Ze begint te grijnzen.
"Wat dacht je van 1 april?"
"Ha, iedereen zal denken dat het een grap is. Wie trouwt er nu op 1 april?"
"Wat kan ons dat nou schelen, het gaat om dat papiertje."
"Ok, en wie worden onze getuigen?"
"Wat dacht je van Samuel, Dale, Sammy en Tommy?"
"Ik weet niet of pap daar voor te vangen is. Zie jij hem al in een smoking staan?"
"Jerry, we hebben het over Gothic Weddings. We kunnen daar in ons duisterste tenue aan komen zetten."
"Je vader ook in het zwart?"
"Ik vond hem er prachtig uitzien tijdens onze verbintenis. Dat zou hij zo weer kunnen dragen."
"Wou je er verder nog iemand bij hebben?"
"Nee, het moet een impulsieve daad lijken. Verder geen gasten."
"En we gaan allemaal in het zwart?"
"Ja hélemaal in het zwart."
Samuel sloeg zijn boek dicht. Hij zou toch niet zomaar een antwoord vinden op zijn vragen. Het werd tijd dat hij de speciale trouwringen voor Grace en Jerry tevoorschijn haalde.
Met een ingewikkelde beweging richting een van zijn boekenkasten veranderde deze in een deur.
Achter deze deur bevond zich een laboratorium. Diverse dingen stonden te pruttelen en te druppen. Achterin stond een grote zware kast. De kast was zo betoverd dat hij alleen hij hem kon openen. Hij legde zijn hand op de deurknop, en de kast moest even nadenken wat hij zou doen. Na een seconden of tien liet de kast Samuel zijn deur openen.
Op een van de vele planken stond een zwartglimmend kistje. In dit kistje zaten twee identieke ringen met als enige verschil de maten van de ring en de steen.
De ringen waren van een heel bijzonder soort platina gemaakt wat het metaal een duistere glans gaf, en verzonken in het midden lag een prachtige roosvormige geslepen zwarte diamant.
Ze waren zo betoverd dat als de ring aan de vinger geschoven werd ze een tikkeltje te groot was. Maar zodra ze op haar plaats zat zich perfect aanpaste aan de maat van de vinger.
Samuel wist dat Jerry en Grace niet waren gaan slapen en hij ging met het kistje naar de entertainment ruimte.
Hij vond het paar op de gemakkelijke bank. Ze zaten tv te kijken. Nou eigelijk meer te zappen. Als hij ergens een hekel aan had was het dergelijk gezap.
"Jerry?"
"Hé, pap?"
"Zou je de tv uit willen doen."
Gehoorzaam floept het scherm op zwart.
Als Samuel dichterbij komt zien ze dat hij een zwart kistje bij zich heeft. Hij ging zitten en zette het kistje voor hun neus neer op de lage salontafel.
"Mijn huwelijksgeschenk aan jullie."
Jerry en Grace tillen samen voorzichtig de deksel op van het kistje. Als de ringen in zicht komen kunnen ze haast hun ogen er niet vanaf houden. Ze waren prachtig.
Grace pakt voorzichtig de kleinere versie uit het zacht velours.
"Samuel, ze zijn prachtig. Dankjewel."
Jerry pakte de andere ring.
"Volgens mij zijn ze een beetje te groot."
Samuel wuift bemoedigend.
"Probeer ze maar eens aan."
Grace schoof de ring aan haar rechter ringvinger en ze voelde hoe hij zich aanpaste. Blij verrast kijkt ze naar de ring aan haar hand en vervolgens naar Samuel.
"O, Samuel. Hij is prachtig." Ze springt op van de bank en omhelst haar schoonvader.
Jerry schoof zijn ring aan zijn vinger en merkte wat er gebeurde. Dit was een prachtig stukje magie. Als hij hem weer van zijn vinger wil halen voelt hij hoe na enig aandrang de ring weer wat ruimer wordt en makkelijk van zijn vinger schuift.
Hij ziet hoe Grace zijn vader eindelijk los laat en aan zijn voeten op de grond gaat zitten. Ze beweegt haar hand zodat het licht er op verschillende manieren op valt. Hij richt zijn blik nu op zijn vader en ontmoet zijn blik.
"Dankjewel vader, ze zijn geweldig."
"Graag gedaan Jerry. Wees er zuinig op kinderen ze zijn heel bijzonder."
Jerry kijkt vragend zijn vader aan.
"Nee ik zeg niets. Daar komen jullie vanzelf wel achter." Met een brede grijns leunt Samuel achterover.
Jerry schuift de ring weer aan zijn vinger en de ring paste zich weer aan. Jerry had de nijging om de ring af en aan te doen, als een kind dat de lichtschakelaar voor het eerst ontdekt had.