Hoofdstuk 22 Demonen? Waar!

Jerry kijkt naar Grace en denkt aan zijn moeder.

"Jammer dat mam er niet meer is, ik mis haar."

Samuel kijkt bedenkelijk naar zijn zoon.

"Ik mis haar ook."

Dit was de eerste keer dat Jerry zijn vader het hoorde uitspreken. Als hij naar zijn vader kijkt ziet hij hoe hij naar zijn ring zit te kijken. Een ring van hetzelfde materiaal en een nog grotere diamant.

"Waar is mam haar ring gebleven pap?

"Ze is hier bij die van mij aan mijn vinger. Deze ring is een samenvoeging."

Jerry kijkt naar de ring aan zijn vinger en dan naar die van Grace.

Grace laat haar hand zakken.

"Ik wou dat ik mijn moeder kon herinneren." Ze zat nog steeds aan de voeten van Samuel.

Samuel steekt zijn hand uit en legt deze op haar schouder.

"Met de magische mogelijkheden die je nu hebt kan je, je vroegste herinneringen oproepen van je moeder."

Grace sluit haar ogen en ziet het eerste levensjaar langskomen in telegramstijl. Ze begint te glimlachen.

Jerry ziet hoe haar ogen onder haar oogleden bewegen.

Plotseling doet Grace haar ogen open.

"Mijn moeder was ook een heks!"

Samuel laat haar los.

"Hoe is ze verdwenen Grace?"

"Ik kan het niet zien."

Samuel legt weer zijn hand op de schouder van Grace.

"Probeer het nog een keer Grace. Realiseer je dat er geen grenzen zijn aan je kunnen."

Grace sluit weer haar ogen.

Jerry kijkt geboeid toe. Wat was hier gaande?

Grace opent haar ogen. Met een verslagen blik kijkt Grace naar haar schoonvader.

"Ze leeft nog."

"Je hebt haar gevonden?"

"Nee."

Samuel kijkt verslagen naar zijn momenteel bijna almachtige schoondochter.

"Misschien later."

"Ja, misschien. Weet je dat paps zich nooit heeft laten scheiden? Tot op de dag van vandaag laat hij ruimte tot haar terugkomst."

"Ik weet het. Toen je twee jaar oud was en je eerst magische stapjes had gezet zag ik het in zijn ogen."

"Als ik haar zelfs nu, op dit moment, niet kan vinden. Waar zou ze dan in vredesnaam kunnen zijn?"

"Ik weet het ook niet Grace. Ik wou dat ik je kon helpen."

Sammy en Tommy worden naast elkaar wakker op het bed van hun grootmoeder.

Sammy kijkt naar Tommy.

"Ik heb een gevoel van jetlag."

"Wat bedoel je?"

"Het gevoel van dat de tijd niet klopt en de plaats en ik weet niet precies. De tijd!"

"We kunnen niet terug, dat weet je."

"Ja, maar ik weet het niet, er is iets dat we nu kunnen doen wat de toekomst van …..de kinderen van Grace kan veranderen."

"Ik weet wat je bedoeld. We moeten ophouden om onszelf te vereenzelvigen met de kleintjes die nu groeien in mams."

"Dat zijn wij niet."

"Nee, en ze zullen het nooit worden ook. Hoop ik."

"Nee. Als we dat kunnen voorkomen zullen we dat niet laten."

Met deze uitspraak slaat de tweeling met de handen tegen elkaar in de lucht, ten teken dat ze het eens zijn.

Jerry kijkt bedenkelijk naar de ring aan zijn vinger.

"Waarom kan ik me niet herinneren dat ik een broer had vader?"

Daar was hij dan. De onvermijdelijke vraag waar Samuel al zo lang bang voor was.

"Ik heb je geheugen aangepast."

"Waarom?"

Samuel reageert niet direct op de vraag van zijn zoon. Grace kijkt naar hem.

"Ik kan dat eenvoudig herstellen als je dat wilt Samuel."

"Nee! Sorry Grace maar ik denk dat, dat niet verstandig is."

"Weet je het heel zeker, kleine moeite?"

Jerry wordt het nu te veel. Zitten ze daar over hem te praten alsof hij er niet bij is!

"Lijkt eerder iets wat ik zou moeten beslissen dacht ik zo."

Samuel slaakt een zucht.

"Sorry zoon, in dit geval kan je dat niet. Niet zolang je niet weet wat er gebeurt is. En zodra je dat weet kan je niet meer terug."

Grace staat op en gaat naast haar mentor zitten.

"Laat mij het dan eerst zien. Kan ik misschien helpen om een beslissing te nemen."

"Kan je dat? Ik bedoel mijn geheugen zo gedetailleerd afscannen zonder dat je op dingen stuit die je niet wilt zien?"

"Ik kijk alleen naar wat je me vrijwillig aanbied. Verder niet."

Samuel heeft ernstige twijfels of dit wel verstandig is.

Jerry kijkt verlangend naar zijn vader.

"Geef me een kans pap?"

"Er gaat héél veel verdriet gepaard met deze herinneringen Jerry."

"Zoals?"

"Hoe hij is overleden en alles wat er aan vooraf is gegaan dat het zover is gekomen."

"Cryptischer had je het niet kunnen zeggen."

Grace krijgt een onheilspellend gevoel. Ze kan bijna voelen wat Samuel tegen houdt om op haar voorstel in te gaan. Samuel kijkt in haar ogen en ziet daar dat ze een vermoeden heeft wat er gebeurt zou kunnen zijn. Grace pakt zijn handen.

"Ik beloof je dat ik je niet zal haten Sam. Vergeet niet, ik kijk niet van de buitenkant tegen je herinneringen aan maar van binnen uit. Dus ook alle emoties en gedachteprocessen."

"Ben je daar emotioneel stabiel genoeg voor?"

"Ja, zeker weten."

Na nog enige aarzeling stemt Samuel toe.

"Ok. Hoe pakken we dit aan?"

Nu was Grace de leraar en Samuel de leerling.

"Goed, ik houd je handen vast. Je doet je ogen dicht en begint bij de eerste herinnering die relevant is voor het hele proces. Daar pak ik het op en volg de rode draad die je in je geheugen uitrolt. Gewoon ontspannen."

Grace had zijn handen beet en liet haar hoofd ontspannen hangen. Samuel deed zijn ogen dicht en begon.

Hij begon bij twee baby's. Het waren Jerremya en Joshua. Ze volgt hun jeugd en alles wat broers met elkaar uithalen. Samuel was erg streng. Menig gebroken bot en tand door de lip tussen de jongens. Vaak ruzie tot bloedens toe. Joshua was vaak de boosdoener en hoe ouder hij wordt hoe gemener. Brandwonden, oogletsel, schaafwonden, blauwe plekken. Nu kwam er een incident dat Jerry bijna zijn leven kostte. Joshua was een intens gemeen en sadistisch jongetje.

Dierenmishandeling kwam ook nog om de hoek. Ze ziet een kat stuiptrekken en dood gaan.

Ze voelt emoties van vertwijfeling en woede.

Nu staat Joshua tegen zijn moeder te gillen. Ze staan boven aan de trap. De volgende beelden doen haar adem stokken. Jerry's moeder vliegt achteruit en stuitert de lange trap af. Ze komt met een misselijkmakende klap op de stenen vloer terecht. Samuel buigt zich over haar en ziet alleen nog een paar levenloze ogen. Een paar meter daarvandaan staat kleine Jerry. Samuel wordt overspoeld door woede. Alle remmen gaan los. De zwarte schim schiet op Joshua af en het kleine jongetje is in een oogwenk net zo dood als zijn moeder.

Langer dan dit kan Crace het niet meer vol houden. De tranen van verdriet stromen over haar wangen. Ze laat voorzichtig Samuel's handen los en kijkt in een paar verslagen donkere ogen. Het verdriet zit heel diep. Ze slaat haar armen om hem heen en houdt hem vast zoals hij dat eerder met haar gedaan had toen zij zo'n verdriet had.

"Het was een heel begrijpelijke en naar mijn mening gerechtvaardigde reactie Samuel. Ik ben van mening dat Jerry dit eerst moet zien voordat hij zijn eigen herinneringen terug ziet." Als ze hem weer los laat ziet ze berusting.

"Zal ik Jerry laten zien wat je mij net hebt laten zien?"

Hij knikt instemmend.

Boven in de kamer van Jerry's moeder liggen de tweeling op het grote bed te mopperen.

"Au, dit is nog erger dan ik me kan herinneren."

Tommy is ook van slag.

"Wat is er nu weer aan de hand met mams."

"Ik wou dat het ophield."

"Hier nog iemand."

Tommy staat op.

"Kom op ik ga er heen, dit is niet vol te houden."

"Wacht ik ga mee."

De tweeling probeerden op de snelste manier op magische wijze bij hun moeder te komen maar ze stuiteren terug op een barrière.

Ze staan weer in de slaapkamer.

De jongens zetten het nu op een lopen om zo snel mogelijk bij haar te komen.

Als ze bij de deur van de entertainment ruimte komen is deze stevig magisch afgesloten.

Grace had er voor gezorgd dat niemand hen kon storen. En dat was maar goed ook. De jongens hadden niets te zoeken bij dit geheel.

Tommy bonst op de deur.

"Mam! Hou daar alsjeblieft mee op we worden er hier helemaal gek van."

Als ze dit hoort realiseert ze zich de emoties, die deze jongens nu moeten voelen.

"Sorry jongens ik zal er iets aan doen, maar we willen niet meer gestoord worden Ok?"

Als uit een mond horen ze hoe de tweeling hiermee instemt.

Grace concentreert zich en vindt de onzichtbare lijnen die naar de twee grote jongens lopen. Ze neemt een onomkeerbare beslissing, maar is er van overtuigd dat dit goed was. Ze moest ze toch een keer los laten, waarom nu niet. En in gedachten knipt ze de lijnen door.

Tommy en Sammy kijken elkaar verschrikt aan. De verbinding met hun moeder was weg!

Ze konden niets meer voelen. Zelfs niet of ze er nog was of niet.

Grace neemt de handen van Jerry nu in die van haar.

"Ben je er klaar voor?"

"Ja. Je kan beginnen."

"Doe je ogen dicht en denk aan je vader. Laat de gebeurtenissen en emoties over je heen vloeien."

Samuel ziet hoe aan het einde van de herinneringen Jerry zijn gezicht vertrekt in verdriet.

Grace neemt nu hem in haar armen om te troosten. Ze laat hem rustig uithuilen.

Als Jerry wat gekalmeerd is kijkt ze hem diep in zijn ogen. Ze hield zo veel van hem. Ze wou dat wat ze nu ging doen niet hoefde te doen. Maar de herinneringen waren van hem en hij moest er weer toegang toe krijgen. Ze pakt weer zijn handen en laat haar hoofd rustig hangen. Alle onderdrukte herinneringen komen in een sneltreinvaart weer beschikbaar.

Als ze Jerry's handen los laat trillen ze helemaal.

Grace heft de privacy bescherming op en de deur kan weer open.

Met een grote klap slaat deze open en de tweeling vliegt naar binnen. Als ze zien dat hun moeder ongedeerd op de bank zit, kalmeren ze. Maar ze konden haar nog steeds niet voelen!

Tommy ploft naast haar neer en prikt met een vinger in haar arm.

"Sammy? Ze is er, maar ze is er niet."

Sammy deed nu hetzelfde. Grace kijkt geamuseerd naar de twee pubers.

"Jullie zijn groot genoeg om op eigen benen te staan jongens. Ik heb de link verbroken."

Sammy kijkt Tommy aan.

"Wist jij dat, dat kon?"

"Ik weet dat het eigenlijk niet kan. Het is een zwartbloed link. Die kan je niet verbreken. Denk ik." Tommy twijfelde.

"Jongens, waar hebben jullie het over. Jullie vader en ik hebben een dergelijke link. Maar jullie niet met mij."

"Jawel mams, tijdens de ceremonie hebben wij ook bloed gedeponeerd. Daarom moesten we groeien zodat wel elk een druppeltje hadden dat we konden missen.

Tommy kijkt Sammy hoopvol aan.

"Als ze dit kan, kan ze misschien ook…"

"Ik wil die macht niet kwijt broer!"

"Bedenk wat we er tot nu toe aan gehad hebben."

"Zat, naar mijn mening. Heb je gezien hoe we Belail weg gebonjourd hebben. En hoe we Ikored hebben vernietigd?"

Samuel staat op en kijkt met een donkere blik naar Sam en Tom.

"Was mijn vermoeden dus toch juist?"

Sammy kijkt uitdagend in de ogen van zijn grootvader.

"Het verbaast me dat je het nog een vermoeden noemt. Toen wij geboren waren wist je het direct."

"Er zit een foutje in je redenering Sammy. Jullie zijn nog niet geboren."

"O ja, dat is ook zo. Stom."

"Kan je me een percentage noemen?"

Sammy kijkt Tommy aan. Die haalt zijn schouders op.

"Honderd procent zou ik zeggen. Wat denk jij Sammy."

"Minstens! En dan de rest nog."

Grace begint het te dagen.

"Willen jullie beweren volbloed demonen te zijn?"

Tommy en Sammy doen een paar stappen achteruit en verbergen hun handen achter hun rug.

"Mams bedenkt dat we al 'geklopt' hadden vóór dat jij je dreigement uitgesproken had."

"Ja het heeft nu geen nut meer om onze handen te laten verdwijnen."

"En bedenk dat jij en pap er niet meer waren om ons te helpen."

"We hadden constant ruzie toen we klein waren. Heftig ruzie."

"Opa had ons niet meer in de hand en toen kwam Belail met een oplossing. Hij wist hoe wij een meer harmonisch bestaan konden krijgen maar dat had een prijs."

"Dát, of een van ons had het niet overleefd."

"Ja en opa heeft er voor gezorgd dat wij na die tijd niet willoos aan Belail waren overgeleverd."

Grace kon het bijna niet geloven, maar ze moest wel.

Jerry kijkt nu naar de twee identieke jongens hoe ze gebroederlijk naast elkaar staan in een poging een front te vormen tegen hun moeder.

Hij kon nu alle ellende die hij met zijn eigen broer had meegemaakt herinneren en daar werd hij niet vrolijk van. Hij kijkt naar Sammy en Tommy en een gevoel van saamhorigheid overspoeld hem. Hij loopt op ze af en omarmd ze allebei super stevig.

"Het spijt me dat ik er niet was jongens. Maar ik ben trots op jullie. Jullie hebben het wél gered samen."

Dankbaar omarmen Tommy en Jerry hun vader.

Samuel raakt nu Grace haar arm even aan.

"Zo onwaarschijnlijk is het niet. Jullie hebben allebei demonenbloed geabsorbeerd bij de verbintenis."

Ze kijkt op naar haar mentor.

"Wat moet ik nu doen Samuel?"

"Ik denk gewoon van ze houden Grace. Je hebt de verbinding verbroken met ze. Stel je nu eens voor dat je, je hele leven een innige connectie met iemand hebt en dat contact is opeens weg. Je zou in een diep gat vallen."

Grace denkt na en er gaat een belletje rinkelen.

"Hoe kan ik een connectie hebben met ze als ik dood ben?"

"Sterk punt. Daar had ik nog niet aan gedacht. Ze verzwijgen iets voor ons. Dat gevoel heb ik al sinds ze zijn opgedoken. En ik ben bang dat ik nu weet wat het is."

Als Jerry zijn zoons los laat staat Samuel dicht bij het paar.

"Jongens, het kan me niet schelen wat jullie zijn en hoe het gebeurt is, jullie zijn mijn kleinkinderen en ik hou van jullie."

En met die woorden neemt hij ze in zijn sterke armen. Enigszins blij verrast omarmen ze hun opa terug. Samuel neemt de proef op de som.

"Het is maar goed dat op dit moment jullie vader en moeder nog geen demonen zijn hè jongens?"

Hij gebruikte weer zijn waarheidstrekkerij, en hij had succes.

"Ja opa Sam, gelukkig wel."

Het kwam weer als uit een mond.

Samuel trekt zich wat terug uit de omarming en ziet twee geschrokken paar ogen.

"Sorry jongens, ik moest het weten."

Jerry en Grace waren wit weggetrokken. Samuel voelde zich plotseling heel erg moe en oud.